ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 1                   เมลิสา แอ็บเบิต เงยหน้าขึ้นจากเครื่องคอมพิวเตอร์ในขณะที่เจ้านายของเธอเดินเข้ามาในห้อง รูปร่างสูง ไหล่กว้างผึ่งผาย ผิวเป็นสีแทนที่ได้มาจากการไปเที่ยวซาฟารีที่อัฟริกาเมื่อเร็วๆ นี้  เจ้านายหนุ่มยิ้มให้เธอ ยิ้มพราวเสน่ห์ที่ทำเหล่าบรรดาแฟนคลับสาวๆ พร้อมที่จะเป็นลมล้มลงแทบเท้าของเขา                   "นึกว่าคุณจะกลับบ้านเร็วกว่าปกติเสียอีก" เจ้านายเอ่ยทัก                   "กำลังรอให้เจ้านายมาเซ็นเช็คให้อดีตคุณนายก่อนน่ะคะ"                   ริชาร์ด เรย์เบอร์น หยิบปากกาขึ้นมาพร้อมกับถอนหายใจ เมลิสาเข้าใจดีว่า ทำไมมันถึงทำให้เจ้านายของเธอหงุดหงิด  เจสิก้า เวลส์ ซึ่งเป็นอดีตภรรยาของเขานั้น เป็นดาราภาพยนตร์สาวชาวอเมริกัน  มีชื่อเสียงโด่งดังพอๆ กับตัวเขาเอง และไม่มีความจำเป็นใดๆ ที่จะต้องพึ่งพาเงินค่าเลี้ยงดูที่อดีตสามีจ่ายให้เป็นประจำจนกว่าหล่อนจะแต่งงานใหม่  ถ้า.. ถ้าหล่อนตัดสินใจที่จะแต่ง                   "ผมไม่น่าไปตกลงที่จะเล่นหนังคู่กับหล่อนอีกเรื่องเลยนะเนี่ย" เขาบ่นพึมพำ  ส่งเช็คที่เซ็นเสร็จแล้วข้ามโต๊ะคืนให้ "แค่คิดว่าต้องเจอหน้าเจ้าหล่อนทุกวันเวลาเข้าฉากด้วยกัน ผมขาวมันก็หงอกเพิ่มขึ้นมาอีกเส้นแล้วล่ะ"                   เมลิสายิ้มขำกับคำบ่นที่ไร้สาระของเจ้านาย เพราะผมที่ดกดำ รูปหน้าโครงสร้างร่างกายที่สมส่วนไร้ที่ติ พร้อมกับหน้าท้องที่แบนเรียบของริชาร์ด เรย์เบอร์นนั้น เป็นสิ่งที่ช่างกล้องทุกคนใฝ่ฝันอยากให้เข้าฉากหน้ากล้อง เพราะไม่ต้องเสียเวลาแต่งหน้ามาก หรือใช้ไฟช่วยจนแสบตาเพื่อให้ดาราดูดี   และใครๆ ก็เชื่อตามที่เขาบอกทั้งนั้นว่า เขาอายุแค่สามสิบเก้า ทั้งๆ ที่อ่อนกว่าความเป็นจริงตั้งสิบปี                   "เจ้านายอย่าไปกังวลเรื่องผมเริ่มเป็นสีเทาเลยคะ " เมลิสาพูดปลอบใจ  "ต่อให้เป็นสีขาวจั๊วะเหมือนหิมะ เจ้านายก็ยังได้เล่นบทพระเอกอยู่ดี"                   ถึงจะคุ้นเคยกับคำชมมามากต่อมาก แต่ดาราหนุ่มก็ยิ้มด้วยความปลาบปลื้ม บางทีอาจเป็นเพราะไม่ค่อยจะได้รับคำชมจากเลขาสาวสักเท่าไร                   "ไง ตื่นเต้นเรื่องคืนนี้บ้างมั้ย" เขาถาม เดินตามเมลิสามาที่ห้องโถงหน้าประตูห้องชุดของตัวเอง                   "กลัวมากๆ เลยค่ะ" เมลิสายอมรับ เพราะในอีกสามชั่วโมงนับจากวินาทีนี้ เธอจะต้องขึ้นเวทีในหอประชุมของโบสถ์ประจำเขตเมด้า เวล สวมบทบาทของบลังช ในเรื่อง  'ถนนสายปรารถนา'  "ไม่รู้คิดไปได้ยังไงว่า มันคงจะสนุกดีถ้าได้เล่นละครเวทีแบบมือสมัครเล่น ตอนนี้ก็เลยทั้งกลัว ทั้งตื่นเต้นซะจนประสาทจะเสียอยู่แล้วค่ะ"                   "ถ้าเป็นยังงั้นจริง ผมก็จะไม่เสนอบทให้คุณเล่นในหนังเรื่องต่อไปของผมแล้วล่ะ" เขาพูดแหย่เล่น                   เมลิสาหัวเราะขำกับความคิดของเจ้านาย ก่อนจะเอ่ยลา แล้วเดินตรงไปที่ลิฟท์ เธอรู้ดีว่า ตัวเองนั้นโชคดีมากที่ได้ทำงานนี้ เพราะถึงจะเป็นดาราดัง แต่ริชาร์ด เรย์เบอร์นก็เป็นเจ้านายที่ดี ทำงานให้อย่างสบายใจ ไม่จุกจิกจู้จี้ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 20 ก.ค. 47 10:18:05 A:203.156.64.6 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2                   เจ้านายหนุ่มมีภาพลักษณ์ของหนุ่มห้าวเสน่ห์แรง ไม่เคยขาดสาวคู่ควงเคียงข้างกาย แต่เมลิสาอดดีใจไม่ได้ที่เขาไม่เคยแสดงที่ท่ากรุ้มกริ่มกับเธอสักครั้งเดียว  เพราะถ้าเกิดมาพูดจาและเลียมเธอ แล้วเธอตอบปฏิเสธไป มันอาจทำให้ความรู้สึกดีๆ ความไว้เนื้อเชื่อใจที่มีต่อกันมลายหายไปได้ ซึ่งเป็นสิ่งที่เธอให้คุณค่ามากกว่าเงินเดือนก้อนโตที่ได้รับจากเขาเสียอีก                    แต่นั่นอาจเป็นเพราะเมลิสามีสถานะภาพที่ไม่เหมือนใคร เธอเป็นทายาทของมรดกก้อนโต และมีคนรอบข้างไม่กี่คนที่ได้รับความไว้เนื้อเชื่อใจให้รู้เรื่องนี้ หนึ่งในนั้นคือเพื่อนรักของเธอ เคธี่  เพราะคุณพ่อคุณแม่ของเคธี่ - ลุงมาร์ตินและป้ารูธ เบอร์เจอร์ ได้รับเมลิสาไปอุปการะเลี้ยงดูอย่างใกล้ชิด เมื่อพ่อและแม่แท้ๆ ของเธอเสียชีวิตในอุบัติเหตุหิมะถล่มเมื่อเมลิสาอายุได้สิบสาม                   ตามกฎหมายแล้ว เมลิสาตกอยู่ในความดูแลของลุงแท้ๆ สองคนที่มีนิสัยประหลาด และครองตัวเป็นโสดทั้งคู่ ตัดตัวเองออกจากโลกภายนอกและอาศัยอยู่บนเกาะที่สวยงามนอกชายฝั่งสก็อตแลนด์ แต่ลุงทั้งสองก็ยินยอมให้เธอมาอยู่กับครอบครัวเบอร์เจอร์ และพอใจกับการได้รับจดหมายเดือนละครั้งจากเธอ พร้อมกับตอบจดหมายด้วยบัตรอวยพรเทศกาลคริสต์มาสปีละครั้ง                   เมลิสามีพรสวรรค์ทางด้านภาษา และหลังจากจบมัธยมปลายแล้ว เธอจึงเลือกที่จะหันมาเรียนวิชาชีพเป็นเลขานุการที่เขียนอ่านได้คล่องสองภาษา และได้ทำงานกับริชาร์ด เรย์เบอร์น ในขณะที่เขากำลังถ่ายทำภาพยนตร์อยู่ในประเทศฝรั่งเศส เพราะเลขาของเขาในเวลานั้น ได้ขอลาออกไปแต่งงาน   หญิงสาวนึกภาพตัวเองไปทำงานกับคนอื่นที่ไม่ใช้เจ้านายคนปัจจุบันไม่ออกเอาเสียเลย และไม่แน่ใจว่าอยากจะหางานชั่วคราวทำในขณะที่เจ้านายไปเข้าฉากถ่ายทำหนังที่ฮอลลีวู้ดอีกด้วย                   ถ้าเจ้านายหอบหิ้วเอาเธอไปทำงานด้วยก็จะดีไม่น้อย อย่างน้อยเมลิสาก็จะได้เจอกับภรรยาเก่าของเขา เจสิก้า เพราะเธอได้แต่สงสัยมาตลอดว่า ดาราสาวคนนั้นมีดีอะไร ถึงจับเจ้านายหนุ่มให้แต่งงานด้วยได้สำเร็จ บางทีมันอาจเป็นเพราะฐานะทางสังคมของหล่อนที่แตกต่างไปจากริชาร์ดอย่างมากมาย เพราะเจ้านายเป็นเพียงลูกชายของกระเป๋ารถเมล์ในกรุงลอนดอน แต่เขาไม่เคยรู้สึกอับอายกับอดีตความเป็นมาของครอบครัวตัวเอง กลับภาคภูมิใจเสียอีก                   บางครั้ง ริชาร์ดก็เคยไต่ถามเรื่องครอบครัวของเธอเหมือนกัน แต่เมลิสาก็ตอบแบบเลี่ยงไปก็เลี่ยงมา ไม่เคยเล่าเรื่องส่วนตัวให้เขาฟัง                   "ฉันไม่เข้าใจเลยว่า ทำไมเธอถึงรู้สึกผิดที่มีเงินเป็นถุงเป็นถังให้ใช้ได้ตามใจชอบ" เคธี่เพิ่งคุยกับเธอเรื่องนี้เมื่อสัปดาห์ก่อน "ฉันไม่ได้เสนอให้เธอทำตัวเหมือนคริสตีน่า โอนาซิส หรอกนะ แต่เธอก็ไม่อดตายหรอกถ้าจะหยุดทำงานไปสักหนึ่งปี แล้วก็เที่ยวให้สนุกอย่างเดียว"                   "แต่ฉันก็สนุกกับงานที่ทำอยู่นี่" เมลิสาตอบยิ้มๆ                   "ตกลง ตกลง จะว่ายังงั้นก็ได้ แต่อย่างน้อย หยุดแกล้งทำเป็นจะอดตายถ้าต้องตกงานได้ป่าวจ้ะ มัวแต่ทำยังงี้นะ เธอจะต้องเจอปัญหาที่แก้ไม่ตกเข้าสักวัน คอยดูสิ"                   เพื่อนรักของเธอพูดถูก เมลิสารู้ดีว่าสักวันหนึ่งเธอก็คงต้องทำอย่างนั้น สักวันที่เธอเจอคนที่อยากจะแต่งงานด้วย แต่ในแวดวงสังคมที่เธอใช้ชีวิตอยู่นี้ เมลิสายังหาหนุ่มที่มีฐานะทางการเงินในระดับเดียวกันกับเธอไม่ได้เลย หญิงสาวนึกไม่ออกจริงๆ ว่าหนุ่มที่เธอจะแต่งงานด้วย จะมีปฏิกิริยายังไง ถ้ารู้ว่าภรรยาในอนาคตสามารถเลี้ยงดูเขาได้อย่างดีเลิศหรูหราอลังการ อย่างที่เขาไม่เคยเจอะเจอมาก่อนในชีวิต ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ โปรดติดตามตอนต่อไป => :) จากคุณ : 'ณวรา' - [ 20 ก.ค. 47 10:43:14 A:203.156.64.6 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 รอเรื่องนี้มานานเหมือนกันนะคะเนี่ย ในที่สุดคุณณวราก็แปลมาให้อ่าน ขอบคุณนะคะ :D ป.ล. ่อยากถามว่าคุณณวราหาเรื่องสั้นที่เป็นตอนๆ มาแปลจากที่ไหนคะ อยากจะซื้ออ่านบ้างหนะค่ะ จากคุณ : aor - [ 20 ก.ค. 47 13:47:15 A:203.213.97.8 X:203.29.131.4 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เห็นชื่อปุ๊บก็กดปั๊บเลยคับ ^0^ ตอนที่สองจะมาเมื่อไหร่เอ่ย จากคุณ : หนอนน้อย - [ 20 ก.ค. 47 14:41:16 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ดีจัง คุณณวราเอางานแปลมาลงอีกเรื่องแล้ว :) จากคุณ : scottie - [ 20 ก.ค. 47 18:44:37 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เฮ้  ในที่สุดก็ได้อ่านงานแปลของคุณณวราอีก จากคุณ : เจ้าขา - [ 20 ก.ค. 47 19:09:32 A:80.203.33.110 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 เรื่องราวสนุกน่ะคะ อยากอ่านตอนที่ 2 ไวๆ จังค่ะ :) จากคุณ : คนชื่นชอบนิยาย ^^ - [ 21 ก.ค. 47 01:04:24 A:203.113.32.8 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณครับ ดีใจที่ได้อ่านแนวที่ชอบครับ คิดถึงอยู่ว่าหายไป จากคุณ : ชายกลาง - [ 21 ก.ค. 47 02:27:06 A:202.183.135.36 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 ดีจายจังที่เห็นเพื่อนนักอ่านชื่อเดิมๆ ยังตามอ่านกันอยู่ อิ อิ อิ และบวกเพื่อนนักอ่านคนใหม่ คุณชื่นชอบนิยาย ขอบคุณมากๆ ค่ะ คุณ aor :     ขอบคุณสำหรับการรอคอยอย่างใจเย็น คือพอตั้งท่า                 ลงมือแปลไปได้หน่อย งานประจำก็ถล่มมา                 ไม่รู้ว่าเป็นไร ยังงี้ทุกทีอ่ะค่ะ ส่วนเรื่องสั้นที่เป็นตอนๆ นั้น                 อิ อิ อิ ได้มาจากกรุค่ะ                 คือว่าตั้งแต่ไหนแต่ไรมา พออ่านเจอเรื่องไหนชอบ                 ก็จะถ่ายสำเนาเก็บไว้บ้าง  (ทำหน้าด้านๆ)ขอเขาไว้บ้าง                 (แต่ส่วนใหญ่ เขาไม่ให้!) เก็บไว้เป็นตั้งในกรุมานานหลายปีแล้วค่ะ                 ถ้าคุณสังเกตดีๆ จะเห็นว่า ทุกเรื่อง (ยกเว้นเรื่องเดียว) ที่ถ้ามีการพูดถึง                 เรื่องเงินๆ ทองๆ แล้ว ราคาซื้อขายยังต่ำกว่าปัจจุบันอยู่มาก                 เพราะมันไม่ใช่เรื่องที่เพิ่งเขียน เพียงแต่ว่าเนื้อเรื่องมันร่วมสมัยเท่านั้นเอง                 กำลังกลุ้มใจอยู่เหมือนกันว่า ถ้าเรื่องสั้นที่เราสะสมไว้ร่อยหรอหมดไป                 จะไปหาเรื่องใหม่จากที่ไหน มาสนองความอยากแปลของตัวเองอ่ะ คุณหนอนน้อย:      ตอนที่สองกำลังจะมาแร้ว (อยู่ข้างใต้นี้แล้วไง) อิ อิ อิ   คุณ scottie:          แฟนอ่านที่น่ารักตลอดกาล  :) คุณเจ้าขา:            รับรองเรื่องนี้สนุกแน่ (แต่ถ้าไม่สนุก จาทำไงดีเนี่ยะ??) คุณคนชื่นชอบฯ     ถ้าชอบนิยายอ่านแล้วติด ไม่ต้องคิดมาก อ่านแล้วคลายเครียด                         ไม่ผิดหวังแน่นอนค่ะ :)                        (เพราะคนแปล ก็แปลระบายความเครียดด้วยอ่ะ อิ อิ อิ) คุณชายกลาง        คิดถึงเพื่อนนักอ่านเหมือนกัลล์ค่ะ  เวลาไม่ได้เข้า "ถนนนักเขียน"                         เหมือนมันขาดๆ หายๆ อะไรไปอ่ะ ~~~~~~~~~~~ รักเพื่อนนักอ่านที่คลิกเข้ามาอ่าน แล้วแปะโป้งมากที่ซู้ดดด :) แล้วก็รักเพื่อนนักอ่านที่คลิกเข้ามาอ่าน แต่ไม่แปะโป้งมากรองลงมา :) จากคุณ : 'ณวรา' - [ 21 ก.ค. 47 15:14:49 A:203.156.70.77 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 ~~~~~ต่อ~~~~~                   ความคิดนี้ก็แวบขึ้นมาอีกหลายชั่วโมงต่อมาอย่างหาสาเหตุไม่ได้ ในขณะที่หญิงสาวกำลังเปลี่ยนเครื่องแต่งตัวชุดละครในห้องด้านหลังเวที บางทีอาจเป็นเพราะโทนี่ กู้ดซอล นักแสดงฝ่ายชาย และเพื่อนเที่ยวคนปัจจุบันได้แสดงท่าทางว่าเขาสนใจเธอเกินกว่าระดับการเป็นเพื่อน ปัญหาของเมลิสาก็มีอยู่ว่า เธอไม่เคยเห็นเขาเป็นอะไรมากกว่าแค่เพื่อนชายคนหนึ่ง ดังนั้น จึงไม่จำเป็นต้องบอกให้เขารู้เรื่องเกี่ยวกับภูมิหลังของครอบครัว แต่เมื่อวันหนึ่งวันนั้นมาถึง เรื่องนี้ต้องกลายเป็นปัญหาหนักอกของเธอแน่ๆ                   "อีกสิบห้านาที ก็จะเริ่มแสดงกันแล้วนะ" มีเสียงร้องบอกให้ทุกคนเตรียมพร้อม หญิงสาวรีบแต่งหน้าให้เรียบร้อย                   เมลิสาเป็นสาวร่างสูงไม่ถึงมาตรฐาน ทั้งยังบางอ้อนแอ้น หน้าตาใสซื่อที่ดูตรงกันข้ามกับท่าทางคล่องแคล่วเป็นการเป็นงานของเธอ น้ำเสียงที่นุ่มๆ นั้น ก็ซ่อนความมุ่งมั่นเด็ดเดี่ยว และวาจาที่สามารถเชือดเฉือนตอกกลับทันคนไว้ได้อย่างมิดชิด ผมทองแกมแดงที่เป็นประกายยามต้องแสงเพียงน้อยนิดในห้อง  ซึ่งในยามปกติจะขมวดเป็นมวยมุ่นอยู่กลางศีรษะ แต่ขณะนี้ ปล่อยให้ยาวลงมาคลอเคลียบ่าทั้งสองข้าง  สีผมที่ดูราวกับสีทองอมแดงของใบไม้ในฤดูใบไม้ร่วงนั้น เป็นสิ่งเดียวที่บ่งบอกถึงอุปนิสัยของเธอได้                   แต่ถึงกระนั้น ดวงตาของหญิงสาวต่างหากที่เป็นจุดเด่นชวนมองที่สุด ตาโตสุกใส สีฟ้าแกมเขียว มีขนตาสีเข้มกว่าสีผมยาวหนาเป็นแพล้อมรอบ สีตาของเธอจะเปลี่ยนสีไปตามอารมณ์ ฟ้าเข้มราวกับน้ำทะเลเมดิเตอราเนียนในยามที่มีความสุข และฟ้าอ่อนจนเกือบซีดขาวในยามที่เต็มไปด้วยความทุกข์  ส่วนประกอบอื่นๆ ของใบหน้าก็ดูสมส่วนเช่นกัน  จมูกโด่งได้รูป มีกระนิดๆ กระจาย ปากอิ่มเต็ม คางกลมมนแต่ตรงแสดงถึงนิสัยที่เด็ดเดี่ยว                   เสียงเรียกดังขึ้นอีกครั้ง เมลิสารีบไปยืนรออยู่หลังม่านข้างเวที พอได้ยินเสียงบอกคิว หญิงสาวก็เดินเข้าหาแสงไฟที่ส่องสว่างจ้ากลางเวที                   การแสดงฉากแรกเป็นไปด้วยดี พอม่านรูดปิดท่ามกลางเสียงตบมือที่ดังกึกก้อง  โทนี่ กู้ดซอลตรงเข้าสวมกอดเธอ                   "คนดูชอบการแสดงของเราด้วยล่ะ" เพื่อนหนุ่มเอ่ย "เมลิสา คุณแสดงได้ดีมาก ถ้าเราจะ......."                   โทนี่หยุดพูดกลางคัน เสียสมาธิเมื่อได้ยินเสียงเก้าอี้เลื่อนไปมาในบริเวณที่นั่งคนดู เขาเดินข้ามเวทีไปแหวกผ้าม่านแอบดู จากคุณ : 'ณวรา' - [ 21 ก.ค. 47 15:34:03 A:203.156.70.77 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11                   "นึกไม่ถึงจริงๆ" เพื่อนหนุ่มพูดพึมพำ "เจ้านายของคุณเพิ่งเดินเข้ามา ทำไมถึงไม่บอกพวกเราล่ะว่า ริชาร์ด เรย์เบอร์น จะมาดูละครด้วย"                   "ฉันเองก็ไม่รู้ว่าเขาจะมา" เมลิสาเข้าไปร่วมแอบดูผ่านช่องเล็กๆ ที่แหวกไว้ระหว่างผ้าม่านกับโทนี่ เห็นเจ้านายกำลังยืนคุยกับเคธี่และคุณพ่อคุณแม่ของหล่อนอย่างสบายใจ ไม่รู้สึกรู้สมกับที่ตัวเองเป็นจุดเด่นเรียกความสนใจจากผู้คนรอบข้าง                   "สงสัยว่า คู่ควงของเจ้านายคงขอเลิกนัดแน่" หญิงสาวพูดเสียงเบา "เขาเลยไม่อยากเหงาอยู่คนเดียว"                   เมลิสาเดาถูก เพราะเจ้านายบอกกับเธอเองเมื่อเขาเดินมาหาที่หลังเวทีหลังจากที่ละครได้จบลง เพื่อแสดงความยินดีกับการแสดงของเธอ                   "ผมดีใจที่หล่อนขอเลิกนัด" เจ้านายหนุ่มว่า "ถ้าไม่อย่างนั้น ผมคงพลาดไม่ได้ดูคุณแสดงคืนนี้แน่นอน  เมลิสา ผมว่าคุณแสดงได้ดีนะ เคยคิดอยากเป็นนักแสดงอาชีพบ้างหรือเปล่า"                   "เจ้านายเลิกคิดได้เลยค่ะ" เธอตอบ แล้วหยุดพูดต่อทันที เมื่อเพื่อนนักแสดงคนอื่นกรูเข้ามาห้อมล้อมทั้งสองคนไว้ ต่างไม่เชื่อตาตัวเองว่าจะเจอดาราดังอย่าง ริชาร์ด หรือริค เรย์เบอร์น มายืนอยู่ต่อหน้าต่อตาอย่างนี้                   ดาราหนุ่มยังไปร่วมในงานปาร์ตี้ ที่โทนี่จัดขึ้นในห้องชุดของตัวเอง แต่พอริคเสนอตัวที่จะไปส่งเมลิสาและเคธี่กลับบ้าน เธอได้แต่ตอบปฏิเสธอย่างนุ่มนวล เพราะไม่อยากจะเปลี่ยนความสัมพันธ์จากเจ้านาย-เลขา ไปเป็นอย่างอื่นแทน                   "ถ้าเธออยากเป็นคู่ควงของเขา ก็คงไม่ยากนะ" เคธี่ให้ความเห็น ขณะที่ทั้งสองกำลังเปลี่ยนเสื้อเตรียมตัวเข้านอน                   "แต่ฉันชอบให้เขาเป็นนายจ้างมากกว่า"                   "ตกลงว่า จะจริงจังกับโทนี่หรือไงจ๊ะ"                   "เธอก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้  แล้วตอนนี้ โทนี่ก็เริ่มพูดเป็นนัยๆ แล้วล่ะว่าอยากให้ฉันไปเจอพ่อแม่เขา และนั่นก็เป็นสิ่งสุดท้ายที่ฉันอยากจะทำ"                   "ถ้างั้น เธอก็ต้องบอกเขาตรงๆ " เคธี่พูดแนะ "ฉันเห็นสายตาที่เขามองเธอคืนนี้แล้ว มันหวานหยดเหมือนกับหนุ่มคลั่งรักยังไงยังงั้นเลยแหละ"                  โอ้ พระเจ้า! เมลิสาได้แต่นึก ก่อนที่จะตัดสินใจว่าจะทำตามคำแนะนำของเพื่อนสาว                   เช้าวันรุ่งขึ้น สิ่งที่เจ้านายบอกเธอ ทำให้เธอลืมหมดทุกสิ่ง ทุกอย่าง ทุกคน รวมทั้งโทนี่ด้วย                   "เอเยนต์ของผมโทรมาหาจากลอสแองเจอลีสตอนตีสี่ครึ่ง" ริคบ่น "ได้ยินเรื่องแล้ว ก็หลับต่อไม่ลง เซ็งจริงๆ"                   "อย่าบอกนะคะว่า เขาจะเลิกถ่ายหนังของเจ้านาย"                   "ม่ายช่ายอย่างนั้น" เจ้านายตอบ "เขาโทรมาบอกว่า ผมได้รับเชิญให้ไปพักอยู่ที่บ้านของสปอนเซอร์ที่ออกกะตังค์ให้สร้างหนังเรื่องนี้น่ะสิ"                   "อ้าว แล้วเจ้านายจะเซ็งไปทำไมล่ะคะ ดีเสียอีก ดีกว่าไปพักในโรงแรมตั้งหลายอาทิตย์นะคะ"                   "มันก็ควรจะเป็นอย่างนั้น ถ้าสปอนเซอร์เสี่ยกระเป๋าหนักของเราไม่ดันไปเชิญภรรยาเก่าของผมมาพักด้วยน่ะสิ ลองนึกภาพออกมั้ยว่ามันจะเป็นยังไง ถ้าเจสิก้ากับผมอยู่ใต้หลังคาเดียวกันน่ะ"                   "นึกไม่ออกจริงๆ ค่ะ"                   "ถึงจะอยากทำ แต่ผมก็ไม่กล้าจะปฏิเสธคำเชิญหรอก" ดาราหนุ่มยังบ่นต่อ ยกมือขึ้นเสยผมดำมัน  "เจ้าของเงินเขาบอกว่า ทางเดียวที่จะควบคุมไม่ให้ค่าใช้จ่ายบานปลาย ก็คือจับให้เราทั้งสองคนอยู่ในที่ที่เขาสอดส่องดูแลได้อย่างเต็มที่" ~~~~~~~~~~~~~~~~ โปรด ต.ต.ต.ต. ไป => :) จากคุณ : 'ณวรา' - [ 21 ก.ค. 47 15:45:34 A:203.156.70.77 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 รอ ต.ต.ต.ต. ไป ^_^ จากคุณ : scottie - [ 22 ก.ค. 47 00:04:33 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ต.ต.ต.ต. คิวด้วยคนค้าบบบบ @^_______________^@ จากคุณ : p_jung - [ 22 ก.ค. 47 09:57:26 A:203.149.40.126 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 เชิญ ต.ต.ต.ต. ไป :)                   เมลิสาเข้าใจเหตุผลนี้ได้เป็นอย่างดี เพราะดารานำฝ่ายหญิงคนนี้ มีชื่อเสียงว่าเข้ากองถ่ายสายเป็นประจำ แล้วก็วีนบ่อยอีกต่างหาก อารมณ์ของเจ้าหล่อนทำให้เพื่อนนักแสดงคนอื่นๆ รวมทั้งผู้กำกับการแสดงต้องพากันเดินหนีมาแล้ว แต่ที่ยังต้องทนก็เพราะความดังของหล่อนที่ทำให้หนังขายได้ และหล่อนก็ไม่รอช้าที่จะใช้การเป็นดาราขวัญใจของประชาชนให้เป็นประโยชน์ ด้วยการทำตัวเป็นปัญหาสำหรับคนอื่นให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้                   "ทำไมเจ้านายไม่ลองโทรไปคุยกับเสี่ยกระเป๋าหนักคนนี้ดูล่ะคะ" เมลิสาแนะ "แล้วก็บอกให้เขารู้ว่า คุณรู้สึกยังไงกับเจสิก้า"                   "เขารู้อยู่แล้วล่ะ" ริคตอบน้ำเสียงเคืองๆ "ก็เพราะยังงี้น่ะสิ เขาถึงอยากให้เราอยู่ที่บ้านเขา ให้ชัวร์ปึ้กว่าผมกับเจสิก้าจะไม่ฆ่ากันตายเสียก่อน เฮ้อ จะทำยังไงได้ ผมก็ต้องตอบตกลงช่ายม่า ไม่งั้น เสี่ยก็ถอนทุนเท่านั้นเอง"                   "งั้นเลยเหรอคะ"                   "งั้นสิ" ดาราหนุ่มตอบเสียงกระแทก "หนังเรื่องนี้ มันดีเกินกว่าที่จะยกบทไปให้คนอื่น ผมก็เลยตัดสินใจว่า เห็นจะต้องควงสาวสักคนไปเป็นกันชนให้แล้วล่ะ"                   "จะควงสาวไปด้วยเหรอ"                   "แน่นอน จะให้ผมไปคนเดียว ไปอยู่ในบ้านหลังเดียวกันกับเจสิก้าหรือไง ขืนไม่มีสาวไปด้วย ไม่ต้องรอข้ามวันหรอก แม่เจ้าประคุณต้องวิ่งไล่ล่าผมแน่"                   "นึกว่า เจ้านายกับเจสิก้า ต่างทนกันไม่ได้เสียอีกสิคะ"                   "ถ้าไม่ได้นอนทำกิจกรรมร่วมกันอยู่บนเตียงล่ะก้อ  เราสองคนทนเห็นหน้ากันไม่ได้หรอก" ริคพูดตรงๆ "แต่ถ้ากระโจนขึ้นเตียงเมื่อไร หล่อนเยี่ยมจริงๆ  ก็เพราะเรื่องนี้แหละ ถ้าผมไปตัวคนเดียว หล่อนต้องยั่วให้ผมขึ้นเตียงกับเจ้าหล่อนแน่นอนพันเปอร์เซน เพื่อจะเอาชนะแค่นั้นล่ะ" เขาส่ายหน้าไปมาอย่างเหนื่อยหน่าย "เจสิก้าไม่เคยยกโทษให้ผม ที่ดันเป็นฝ่ายไปขอหล่อนหย่าก่อน"                   "ก็เข้าใจล่ะค่ะ" เลขาสาวเห็นใจ "แล้วเจ้านายจะควงสาวคนไหนไปดีคะ"                   "สาวๆ ที่ผมควงอยู่ตอนนี้ คงเอาไปด้วยไม่ได้" ริค เรย์เบอร์น ตอบ "ถึงจะสวยหยาดเยิ้มแค่ไหนก็ตาม แต่ยังไม่ดีพอ  ความจริงผมอยากจะให้เจสก้าคิดว่า ผมกำลังจะแต่งงานใหม่เสียด้วยซ้ำ  ดังนั้น สาวที่ผมจะควงไป ต้องมีครบ ทั้งหน้าตา ท่าทาง และบุคลิกดีพอที่จะเป็นภรรยาของผมได้"                   "ถ้างั้น เจ้านายก็ไปจ้างนักแสดงมารับบทนี้เลยสิ"                   "ความคิดดี" ริคขมวดคิ้วนิ่วหน้า "ยกเว้นแต่ว่า มันไม่มีอะไรจะรับประกันได้ว่า หล่อนจะปิดปากเงียบ รักษาความลับให้ผมหลังจากปิดกองถ่ายนะสิ ผมคงหน้าแตก แบบหมอไหนก็ไม่รับเย็บ ถ้าหล่อนจะเอาเรื่องนี้ไปขายให้สื่อ ผมไปจ้างใครไม่ได้หรอก เมลิสา ผมต้องได้คนที่ไว้วางใจได้ สวย สง่า มรรยาทงามสมเป็นสุภาพสตรี แล้วก้อ ......... " เขาหยุดพูดกระทันหัน พร้อมกับเลิกขมวดคิ้วนิ่วหน้า "ผมรู้แล้วล่ะ ผมเห็นทางแก้ปัญหาแล้ว" จากคุณ : 'ณวรา' - [ 22 ก.ค. 47 14:14:02 A:203.156.73.72 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15                   "เจ้านายจะทำยังไงล่ะคะ"                     "คุณไง้" เจ้านายตอบ ริมฝีปากเผยอยิ้มสุดหล่อให้เธอ ยิ้มที่ทำให้สาวๆ ทั่วโลกใจละลายกันเป็นแถว แต่กลับไม่มีผลต่อเมลิสา เพราะเธอเห็นยิ้มแบบนี้บ่อยๆ เป็นประจำ เมื่อเจ้านายพยายามจะโน้มน้าวให้คนอื่นทำตามความคิดของตัวเอง                   "คุณทั้งสวย ทั้งมีมาดดี แล้วหลังจากเห็นคุณแสดงบนเวทีเมื่อคืนนี้ ผมรู้เลยว่า คุณต้องรับบทนี้ได้"                   "แสดงได้ แต่ไม่ดีพอที่จะรับบทเป็นเพื่อนสาวคู่ควงของเจ้านายค่ะ" เมลิสาตอบเสียงหนักแน่น                   "คุณก็แค่ทำเป็นมองผมด้วยสายตาหวานๆ  ทำท่าทำทางว่ารักผมต่อหน้าคนอื่น ก็เท่านั้นเอง ผมยอมจ่ายค่าเหนื่อยให้คุณสุดคุ้มเลยนะ เมลิสา แล้วแถมเงินให้คุณไปซื้อเสื้อผ้าใหม่หมดอีกด้วย ตบท้ายด้วยโบนัสอีกต่างหาก" ดาราหนุ่มชะโงกข้ามโต๊ะทำงาน เอื้อมมือมาจับแขนเลขาสาวไว้ "นะ...นะ  นางฟ้าคนดีของผม ช่วยผมหน่อยเถอะนะ"                   เมลิสาลังเลไม่แน่ใจ - เธอไม่อยากจะมีอะไรกับดาราหนุ่มมากเกินไปกว่าการเป็นเจ้านาย-เลขา แต่ก็เห็นใจเขาเหมือนกัน  หญิงสาวรู้ดีว่า  เจ้านายของเธอกลัวจะไปติดกับของภรรยาเก่าจริงๆ   เพราะภายใต้สีหน้าท่าทางมั่นใจในตัวเองอย่างเหลือล้นนั้น ริค เรย์เบอร์นไม่ค่อยจะแน่ใจในตัวเองสักเท่าไร                   "คุณไม่มีอะไรต้องเสียเลย" ริคพูดหว่านล้อมต่อ "มีแต่เรื่องดีๆ ทั้งเที่ยวทั้งกินตามที่ดังๆ ในฮอลลีวู้ด แล้วยังได้ใช้ชีวิตเหมือนกับเจ้าหญิงอีกด้วย ........"                   แต่เมลิสาก็ยังตัดสินใจไม่ได้  มันคงสนุก - ถ้าเธอได้ลองใช้ความสามารถในด้านการแสดงไม่ใช่แค่บนเวทีละคร แต่มารับบทในชีวิตจริงๆ และยังได้เข้าไปถึงวงในของฮอลลีวู้ดอีกด้วย แต่มันก็อาจทำให้ริคเข้าใจเธอผิดๆ แล้วจะเกิดปัญหาตามมาได้ในภายหลัง                     "คุณกังวลเกินเหตุ" เขาพูดต่อเมื่ออ่านความคิดของเมลิสาออก "ถ้าจะมานึกว่า ผมคิดกับคุณในทางชู้สาว ลืมไปได้เลย เพราะผมเห็นคุณเป็นเหมือนลู............ " เขาชะงัก แล้วเปลี่ยนคำพูดเสียใหม่ "...น้องสาว แล้วผมก็จะทำตัวเหมือนพี่ชายที่ดี แม้แต่เวลาที่ต้องจูบคุณก็ตาม!"                   เมลิสาซ่อนยิ้ม เมื่อได้ยินริคเผลอตัวพูดออกมาครึ่งคำ แม้กระทั่งกับเธอ ริดยังแสร้งทำตัวเป็นหนุ่มวัยฉกรรจ์                   "ผมพูดจริงๆ นะ" เจ้านายยืนยัน "ว่าไงล่ะ  ตกลงนะ"                   "ก็ได้ค่ะ" หญิงสาวพูดช้าๆ หนักแน่น "แต่ถ้าเจ้านายพูดจาลวนลามเมื่อไร จะทิ้งเจ้านาย แล้วบินกลับบ้านทันที"                   "เราแค่แสดงว่ารักกันในที่สาธารณะ แล้วก็ต่อหน้าเจสิก้าเท่านั้นแหละ" เจ้านายให้สัญญา "คราวนี้ก็... ไหนส่งสมุดเช็คมาให้หน่อยสิ ผมอยากจะให้คุณไปซื้อเสื้อผ้าเปลี่ยนใหม่ให้หมด  ไม่ใช่แค่แสดงเป็นแฟนผมเท่านั้น คุณต้องทำตัวให้เหมือนด้วย"                   หญิงสาวพยักหน้ารับคำ แล้วรับเช็คจากริค อดแปลกใจไม่ได้เมื่อเห็นจำนวนตัวเลขที่เขาเขียนจ่ายให้                  "ไม่มีอะไรดีเกินไปสำหรับแฟนผมหรอกนะ จะบอกให้!" เขายิ้ม เมื่อเห็นสีหน้าของเธอ  "คราวนี้ ก็ไปช้อปปิ้งได้แล้ว ใช้ให้หมดเลยนะ"                 ในเย็นวันนั้น ขณะที่เล่าให้เคธี่ฟัง  เมลิสาเกือบเปลี่ยนใจ เลิกรับงานนี้                   "เธอต้องบ้าไปแน่ๆ ถ้าไม่ไปกับเจ้านายเธอ" เคธี่แย้ง                   "แล้วถ้าเขาเกิดมาพูดจาลวนลามฉันเข้าล่ะ  ถึงเขาจะบอกว่าไม่ทำแน่ๆ ก็ตาม แต่....... "                   "มีผู้หญิงเป็นร้อย หลายร้อยด้วย ที่อยากจะไปแทนเธอจนเนื้อตัวสั่น"                   "แล้วเธอล่ะ อยากไปมั้ย"                   "ไม่แน่นะ"                   "จะพูดให้ใครเชื่อกันเนี่ย " เมลิสาพ่นลมออกทางจมูกแรงๆ  "เราทั้งสองคนต่างคิดเหมือนกัน ไม่อยากให้ความสัมพันธ์ของเรากับหนุ่มเป็นแค่เซกซ์ที่ฉาบฉวย ไม่ใช่เหรอ"                   เคธี่ถอนใจแทนคำตอบรับ "ฉันว่าเราสองคนคงเป็นส่วนหนึ่งของชนกลุ่มน้อยล่ะนะ"                   "เรื่องนั้น มันขี้ประติ๋ว ฉันไม่สนหรอก แต่ที่ต้องไปฮอลลิวู้ดกับเจ้านาย คุณเรย์เบอร์นนี้ มันคนละเรื่อง คนละประเด็นกันเลยนะ"                   "เธอต้องหัดเรียกเขาว่า ริค ให้เคยปากนะจ๊ะ" เคธี่บอกเสียงเป็นการเป็นงาน "และเธอเอง ก็ต้องไป เพราะเธอตอบตกลงไปแล้ว และฉันก็จะไม่ยอมให้เธอเปลี่ยนใจด้วย มันรู้สึกอยู่ลึกๆ ยังไงก็ไม่รู้ว่า นี่แหละที่จะเป็นโอกาสทองของเธอนะ เมลิสา"                               ~~~~~~~~~~~~ (: จบบทที่ 1 :) ~~~~~~~~~~~~ อ๊ากกกก... จบบทที่ 1 แล้ว ยังไม่ได้แปลบทที่ 2 เลยอ่า จากคุณ : 'ณวรา' - [ 22 ก.ค. 47 14:24:52 A:203.156.73.72 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 ยังไม่ได้แปลบทที่สอง ก็เริ่มแปลซะดีๆ มีเวลาให้สองวันเอ้า :P จากคุณ : aor - [ 22 ก.ค. 47 21:03:13 A:203.166.125.239 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 มาแปะโป้ง ท่าทางสนุก จากคุณ : กระรอก - [ 22 ก.ค. 47 21:59:43 A:138.220.94.199 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 มาแอบอ่านค่ะ ^_^ จากคุณ : อะเคื้อ - [ 22 ก.ค. 47 22:55:23 A:210.203.181.9 X: ]

ความคิดเห็นที่ 19 ม.ม.ม.มาแย้วค่า.. @^______________^@ จากคุณ : p_jung - [ 24 ก.ค. 47 08:34:36 A:203.149.40.61 X: ]

ความคิดเห็นที่ 20 บทที่ 2                   ครั้งสุดท้ายที่เมลิสาเดินทางโดยใช้บริการสายการบินระดับเฟิร์ตคลาสนั้น มันนานมากแล้วตั้งแต่สมัยเด็กๆ ที่เธอเดินทางไปเที่ยวกับพ่อแม่ พอได้มานั่งในเก้าอี้นวมใหญ่นุ่มอยู่ข้างริค ดื่มแชมเปญแกล้มไข่ปลาคาเวียร์ พร้อมกับสายตาของผู้โดยสารอื่นๆ ที่มองมาอย่างสนใจ ทำให้หญิงสาวรู้สึกเหมือนกับได้ประสบการณ์ที่แปลกใหม่                    "รำคาญหรือเปล่า" เจ้านายหนุ่มมีน้ำใจที่จะถามไถ่ หลังจากผู้โดยสารที่ร่วมเดินทาง เดินเข้ามาทักทาย พร้อมกับชื่นชมบทบาทในภาพยนตร์เรื่องล่าสุดของเขา "คุณว่ามันเหมือนกับนั่งอยู่ในตู้กระจกเลยมั้ย แต่อย่างน้อย ผมก็เคยชินกับสภาพนี้แล้ว"                   ริคทำตัวไม่เหมือนกับดาราคนดังอื่นๆ ที่เวลาเดินทางไปไหนมาไหน ต้องมีกลุ่มผู้ติดตามไปกันเป็นพรวน  เขาชอบเดินทางกับเพื่อนสาว และเจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์ส่วนตัวเท่านั้น แต่ครั้งนี้ริคไม่พาเจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์ไปด้วย เพราะตัวแทนฝ่ายสหรัฐฯได้จัดเตรียมคนของตัวเองไว้ให้ริคแล้วในระหว่างที่พำนักอยู่ที่นั่น และจะดูแลเขาให้หลีกหนีจากความอยากรู้อยากเห็นของสื่อและแฟนคลับ                  "ไม่คิดว่าตัวเองจะชอบแบบนี้ตลอดไปนะคะ" เมลิสาตอบ "แต่แค่ชั่วครู่ชั่วยาม ก็คงจะสนุกดี ที่มีคนมาบริการให้เหมือนว่าเราเป็นคนดังระเบิด!"                  "สาวทุกคนที่เดินทางไปกับผม จะกลายเป็นคนดังระเบิดไปโดยอัตโนมัติ" ริคตอบกลับ                  ดาราหนุ่มพูดไม่ผิดความจริง  เมลิสาจะไม่แปลกใจเลย ที่จะปรากฎข่าวซุบซิบเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของทั้งสองในหน้าหนังสือพิมพ์ แล้วหนังสือพิมพ์ฟากสหรัฐฯ ก็คงเก็บเอาไปกระจายข่าวต่อแน่นอน - ซึ่งจะเป็นไปตามที่ริคต้องการ  เพราะเท่ากับเป็นการทำให้อดีตภรรยาเกิดความเคลือบแคลงใจตั้งแต่ก่อนที่พวกเขาจะเดินทางไปถึงเสียอีก  และหญิงสาวก็แน่ใจได้เต็มร้อยเมื่อได้ยินคำถามต่างๆ ที่นักข่าวแย่งกันป้อนคำถามที่สนามบิน เพราะบรรดาเหล่าพวกคนดังคนเด่นในแวดวงสังคมต่างก็เรียกคู่ควงคู่กิ๊กของตัวเองว่าเลขานุการจนเกร่อ เลยทำให้พวกนักข่าวไม่เชื่อว่าเป็นจริง ถึงแม้ว่า มันจะเป็นความจริงก็ตาม!                  "ดูแล้ว ผมก็คงต้องบอกว่า ท่าทางคุณไม่เหมือนเลขาเลย" ริคพูดต่อ "พวกเสื้อผ้าที่หาซื้อมาใหม่นั้น มันทำให้เกิดปาฏิหาริย์เล็กๆน้อยๆ ได้ด้วย"                  "แหม... ตามขนาดส่วนสูงห้าฟุตสองนิ้ว มันคงทำให้เกิดปาฏิหาริย์ขนาดใหญ่ไม่ได้หรอกคะ เจ้านาย!" เมลิสาย้อนคืน                  ริคยักไหล่ "ยังไงก็ช่างเถอะ แต่ผมรู้อยู่อย่างว่า คุณไม่เคยทำให้ผมเบื่อเลย ถึงเราจะหลอกเจสิก้าไม่สำเร็จ แต่ผมก็ไม่เสียใจที่หนีบเอาคุณไปด้วยแน่"                  "เจ้านายเล่าเรื่องเจ้าของสถานที่ที่เราจะไปพักให้ฟังหน่อยสิคะ" เมลิสาชวนคุย พยายามที่จะไม่วกเข้าหาเรื่องส่วนตัวจนเกินไป "เจ้านายรู้จักกับเขาดีหรือเปล่า"                  "ไม่มีใครกล้าพูดได้เต็มปากเต็มคำว่า รู้จักเขาดีหรอก" ชายหนุ่มตอบอย่างไม่ใส่ใจ "เราพบกันหลายครั้งสมัยที่ผมยังไม่หย่ากับเจสิก้า แต่ก็รู้สึกนะว่าเขาไม่ชอบหน้าผมสักเท่าไร ทั้งหยิ่ง ทั้งยะโส มาดเยอะมากกกก... พวกผู้ดีตีนแดงชาวแยงกี้นี้ บางทีทำตัวเป็นผู้ดีมากกว่าของพวกเราเสียอีก และจะหาใครทำตัวเป็นผู้ดี้ผู้ดีเท่าบาร์โธโรมิว รีด ฮันติงดัน ที่สี่ คงไม่มีอีกแล้วล่ะ"                  "ที่สี่งั้นเหรอคะ" เมลิสายิ้ม "ทำไมต้องทำตัวให้ยิ่งใหญ่สำคัญขนาดนั้นล่ะ นึกว่ามีแต่กษัตริย์กับราชินีเท่านั้น ที่มีลำดับเลขพ่วงท้ายพระนามเสียอีก!"                  "คือว่า พ่อคนนี้เขาเป็นทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลอภิมหาเศรษฐีในสหรัฐฯ แต่ขอบอกก่อนว่า ผมทนเขาไม่ค่อยจะได้ และไม่ใช่แค่เป็นลูกชายอภิมหาเศรษฐีแต่อย่างเดียว ยังเป็นนักธุรกิจหนุ่มที่ฉลาดเฉลียวอนาคตไกลมากอีกด้วย ไม่นับอีกนะว่า พูดได้คล่องปากตั้งหลายภาษา"                  "แล้วหนุ่มที่ดีพร้อม ไร้ที่ติคนนี้ อายุเท่าไรคะ"                  "ประมาณสามสิบห้า"                  "แต่งงานแล้วยัง เจ้านาย"                  "ยัง - โสดสนิท ให้เดานะ ผมว่าเขาคงหาใครที่ดีพอไม่ได้!  ไอ้ที่จะหาระดับเพอร์เฟกทุกอย่าง ทั้งเทือกเถาเหล่ากอ ทรัพย์สมบัติ หน้าตา นิสัย ความสามารถ และอื่นๆ และอื่นๆ นั้น ปัจจุบันนี้ มันหายากแล้วนะ แล้วเท่าที่ฟังจากเจสิก้า เขาก็ยังมั่นคงแน่วแน่ยึดติดกับมาตรฐานของตัวเอง พวกไฮโซตระกูลผู้ดีพวกนี้ จะรักษาหน้าตา รักษาชื่อเสียงมาก ถึงจะมีแกะดำอยู่ไม่กี่คนที่แต่งงานกับคนเดินดินธรรมดาๆ  ซึ่งปกติ ก็จะเกิดขึ้นเพราะดันหลงกลไปติดกับดักเข้ามากกว่า !" จากคุณ : 'ณวรา' - [ 26 ก.ค. 47 16:06:22 A:203.156.68.33 X: ]

ความคิดเห็นที่ 21                  ริคยกแก้วแชมเปญขึ้นจิบ สีหน้าครุ่นคิด "แต่บาร์โธโรมิวคนนี้ ฉลาดล้ำลึก แล้วก็สำนึกอยู่ตลอดเวลาว่าเขาคือใคร มากเกินกว่าที่จะปล่อยให้หัวใจเป็นใหญ่เหนือสมอง!"                  "แย่จัง แค่ได้ฟัง ก็ไม่ชอบเขาแล้วล่ะค่ะ"                 ริคยิ้ม "แต่เขาก็ทำตัวให้น่ารัก ประทับใจคนอื่นได้เหมือนกันนะ ถ้าอยากจะทำ และถึงผมอยากจะค้านหัวชนฝา จนหัวแตกก็เถอะ แต่ก็ต้องยอมรับล่ะว่า นอกจากพ่อรวยแล้ว เขายังรูปหล่ออีกต่างหาก"                  คำชมที่ออกมาจากปากของดาราหนุ่มนั้น ถือเป็นการถ่อมตัวยอมอ่อนให้พอประมาณทีเดียว และกระตุ้นความสนใจของเมลิสาขึ้นมาชั่วขณะ พร้อมกับจางหายไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเธอนึกถึงด้านอื่นๆ ของอภิมหาเศรษฐีหนุ่มคนนั้น  คนที่ฟังเหมือนกับจะเป็นผู้ดีหัวสูงจนเกินเหตุ ซึ่งเป็นลักษณะอุปนิสัยที่เธอเกลียดอย่างยิ่ง                  แต่เอาเถอะ  ความคิดความอ่านของเมลิสาไม่มีส่วนใดคล้ายกับของ บาร์โธโรมิว รีด ฮันติงดัน ที่สี่ สักนิดเดียว  เฮ้อ.. ชื่ออะไรกันเนี่ย ยาวดีจริงๆ !  มิน่าเล่า เขาถึงยังไม่แต่งงาน เพราะสาวๆ ที่ยังมีสติสัมปชัญญะครบถ้วน คงไม่อยากจะร่วมใช้ชื่อยาวเป็นวานั้นแน่นอน จริงมั้ย?                  หลังจากที่ได้ทานอาหารค่ำกันเรียบร้อยแล้ว ริคเดินไปดื่มเหล้าที่บาร์ร่วมกับนักธุรกิจสองคนที่เคยเจอกันบนเครื่องบินเมื่อคราวที่แล้ว และหญิงสาวก็ไม่เห็นหน้าเขาอีกเลยจนกระทั่งเจ้าหน้าที่ประกาศให้รัดเข็มขัดที่นั่งให้เรียบร้อย เตรียมตัวให้พร้อมในขณะที่เครื่องบินร่อนลงจอด ณ สนามบินนานาชาติลอสแองเจลีส                  "เสียดายจริงๆ ที่มันมืดแล้ว" เมลิสาบ่น น้ำเสียงเสียใจนิดๆ ในขณะที่เครื่องบินร่อนลงตรงตามแสงไฟขนาบข้างรันเวย์ "ข้างนอกก็ดูสวยดีหรอก แต่มันก็เหมือนเมืองอี่นๆ ในยามค่ำคืนนะคะ"                  "รอก่อน รอให้ถึงตอนเช้าก่อน แล้วคุณจะเห็นว่ามันเป็นยังไง" ริคให้กำลังใจ "โดยเฉพาะวันที่อากาศแจ่มใส  ผมจะบอกให้ว่า เบเวอร์ลี่ฮิลส์ท่ามกลางแสงทองของตะวันนะ ทั้งสวย ทั้งสดชื่นจริงๆ "                  "ถึงอย่างนั้น เจ้านายก็ยังเลือกลอนดอนอยู่ดี"                  "อืม การอยู่บนสวรรค์ตลอดเวลานั้น มันก็แย่และน่าเบื่อพอๆ กับอยู่ในนรกแหละ!" ดาราหนุ่มตอบ "ผมแค่อยากได้อย่างละนิดอย่างละหน่อยเท่านั้นเอง ผมชอบแบบนั้นมากกว่า"                  หลังจากผ่านพิธีการเข้าเมืองและศุลกากร - ซึ่งดาราภาพยนตร์ ก็ต้องถูกตรวจเหมือนประชาชนคนธรรมดาด้วยเหมือนกัน - และกว่าจะฝ่าฝูงนักข่าวและช่างภาพออกมาได้ ก็เป็นเวลาเกือบสี่ทุ่ม แต่อย่างน้อยทั้งสองก็ไม่ต้องเสียเวลารอคิวรถแท็กซี่ เพราะมีพนักงานขับรถใส่ชุดเครื่องแบบเรียบร้อยรอรับอยู่ด้านนอก ก่อนที่จะขับพานั่งไปในรถโรลสรอยส์รุ่นคามาร์คสีดำมันวาว                  สิ่งแรกที่เมลิสาสัมผัสได้ก็คือ ความร้อนของอากาศที่กระทบเธออย่างจัง จนอดที่จะตั้งข้อสังเกตไม่ได้                  "ถ้ามาจากอังกฤษ ก็ต้องใช้เวลาสักหน่อยครับ กว่าที่จะคุ้นเคยกับอากาศบ้านเราได้ครับผม" พนักงานขับรถตอบ "แต่คุณจะพบว่า เราติดแอร์กันทุกที่ รวมทั้งในรถยนต์ คุณจะไม่รู้สึกรำคาญมากหรอกครับ"                  ภายในเวลาไม่กี่นาที หญิงสาวก็พบว่าสิ่งที่พนักงานขับรถบอกนั้น ไม่ผิดความจริง เพราะล้อมรอบตัวเธอนั้น มีแต่อากาศที่เย็นฉ่ำสบาย                  "คุณฮันติงดันมาถึงหรือยัง" ริคเอ่ยถาม                  "ท่านมาถึงสองสามวันได้แล้วครับ" พนักงานขับรถตอบ "แต่ตอนนี้ ท่านไปทำธุระอยู่ที่เมืองซานดิอาโก้ จะกลับมาประมาณหลังเที่ยงคืนครับ"                  "แล้วคุณเวลส์ล่ะ"                  "คุณเวลส์อยู่ที่บ้านแล้วครับ คุณเรย์เบอร์น และคุณเวลส์ได้เชิญแขกมาทานอาหารค่ำด้วยกันคืนนี้ครับ"                  "สงสัยว่า อยากจะแสดงให้ใครๆ เห็นว่า หล่อนไม่สนว่าผมจะมาหรือจะไปน่ะสิ" ดาราหนุ่มหันมาพูดกับเมลิสาเสียงขุ่น "ไม่เคยเปลี่ยนนิสัยเลย!"                  "คุณเวลส์ก็ต้องมีอะไรดีบ้างสิคะ นอกจากแรงดึงดูดทางเพศแล้ว" เมลิสาอดไม่ได้ที่จะแย้ง "ไม่งั้น เจ้านายก็คงไม่แต่งงานด้วยหรอก จริงมั้ย"                  "ถ้าหล่อนเคยมีส่วนดีบ้าง ผมก็จำไม่ได้แล้วล่ะ การหย่าแบบสไตล์อเมริกันมันส่งผลกระทบ ทำให้เป็นอย่างนั้น แล้วก้อ เรียกผมว่า ริค ไม่ใช่เจ้านาย จำให้แม่นนะ!" ริคพูดเสียงกระซิบ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ โปรด ต.ต.ต.ต. ไป => :) จากคุณ : 'ณวรา' - [ 26 ก.ค. 47 16:20:49 A:203.156.68.33 X: ]

ความคิดเห็นที่ 22 คุณ aor :         ให้เวลาพอดีๆ เลย  ใช้เวลาแปลสองวัน หยุดเสาร์อาทิตย์ไปสองวัน                     แปะต่อได้ทันพอดี อิ อิ อิ :) คุณกระรอก กะ คุณอะเคื้อ :        ขอต้อนรับสู่นวนิยายเรื่องเยี่ยมค่ะ (ฮา ฮา ฮา)                                           คุณไม่รู้ตัวหรอกว่า กำลังคลิกเข้ามาสู่เรื่องเสพติด                                           ขนาดแท้ (อิ อิ อิ ขอชมตัวเองหน่อยน้าค้า) คุณ p_jung :              นึกข้ามวันข้ามคืน ก็ยังนึกไม่ออกอ่า                               ม.ม.ม. แปลว่าอารายอ่ะคะ ขอคั่นด้วยโฆษณา: เวปดีเวปเด็ดเวปเรื่องสั้นแปลอ่านสนุก [เสียแต่ว่าเวปมาสเตอร์อัพเดทช้ามั่กๆ :( ] ต้องเข้าไปอ่านที่ www.naawara.freehomepage.com ตอนนี้ มีเก้าเรื่องให้เลือกอ่านได้ตามใจชอบค่ะ (ถ้าเคยอ่านแล้ว ไม่ต้องเข้านะคะ ยังไม่ได้เพิ่มเรื่องอ่า ) จากคุณ : 'ณวรา' - [ 26 ก.ค. 47 16:44:17 A:203.156.68.33 X: ]

ความคิดเห็นที่ 23 จะ ต. ต. ต. ต. ไป จากคุณ : กระรอก - [ 26 ก.ค. 47 22:09:25 A:138.220.94.199 X: ]

ความคิดเห็นที่ 24 ม.ม้าติดอ่างไงคะ.. ม..ม...มาแล้วค้าบบบบบบบบบบบบบบ ^^V จากคุณ : p_jung - [ 26 ก.ค. 47 22:22:46 A:203.149.39.68 X: ]

ความคิดเห็นที่ 25 yeah sanook mark mark ka' จากคุณ : Nassy - [ 27 ก.ค. 47 12:47:51 A:140.127.33.35 X:163.28.130.1 ]

ความคิดเห็นที่ 26 --ต่อ--                  การเดินทางไปยังฮันติงดันแมนชั่นใช้เวลาร่วมชั่วโมงเศษๆ  บริเวณบ้านตั้งอยู่บนยอดเขาในระดับประมาณสองร้อยกว่าฟุตเหนือนครลอสแองเจลิส และเท่าที่เมลิสาเห็นฝ่าความมืดออกไปนั้น บ้านหลังนี้ แยกตัวตัดขาดออกจากโลกภายนอกโดยสิ้นเชิง                  "ถ้าจะออกไปเที่ยวคนเดียว สงสัยว่าต้องติดเรดาร์เพื่อหาทางกลับมาบ้านด้วยล่ะมั้ง" หญิงสาวล้อเล่น ในขณะที่รถแล่นไปตามถนนแคบๆ ที่ลดเลี้ยวไปมาจนทำให้งุ่นงง                  "เพราะความมืด เลยทำให้ถนนดูสับสนมากกว่าความเป็นจริงหรอกครับ คุณแอ็บเบิต" พนักงานขับรถให้คำรับรอง ก่อนที่จะชลอรถเข้าจอดหน้าประตูเหล็กหล่อขนาดมหึมาที่ติดตั้งกับกำแพงอิฐสูงท่วมหัว ล้อมรอบพื้นที่บริเวณบ้านไว้  แล้วกดแตรเป็นจังหวะ ที่เมลิสาคิดว่าน่าจะเป็นรหัส เพราะทันทีที่เสียงแตรเงียบลง ประตูก็เปิดกว้างออก                  "เข้าออกฟอร์ตน็อกซ์ยังง่ายกว่าเข้าออกบ้านนี้เลย" ริคบอกเลขาสาว "ระบบการรักษาความปลอดภัยระบบเดียวที่ไม่ได้เอามาใช้ที่นี่ ก็คือจัดทหารมาเข้าเวรเฝ้าให้เท่านั้นแหละ!"                  "ทุกวันนี้ คนเรามีความคิดประหลาดๆ มากมาย ก็จำเป็นอยู่เองที่ต้องหาทุกระบบเท่าที่จะหาได้มาใช้ครับ" พนักงานขับรถอธิบาย "และอย่างน้อย มันก็ทำให้พวกคุณนอนหลับกันได้สนิทนะครับ"                  รถยนต์ยังแล่นต่อไปเรื่อยๆ อีกประมาณแปดร้อยเมตรผ่านต้นสนที่เรียงรายอยู่ข้างทาง และแสงไฟสาดส่องสว่าง จนเลี้ยวอีกหนึ่งโค้ง ถึงแลเห็นตัวบ้านตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า อืม... จะเรียกว่าบ้านก็คงไม่เหมาะสักเท่าไร!  มันเป็นอาคารตึกสามชั้น สไตล์แขกมัวร์ มีทั้งเสาต้นโต ทั้งซุ้มโค้ง ดูไปเหมือนกับวังของสุลต่านสีขาวเป็นประกายอยู่ท่ามกลางความมืดมากกว่าจะเป็นแค่บ้านหลังหนึ่ง                  "บ้านหลังเล็กๆ ที่ดูอบอุ่นน่าอยู่เนอะ" เมลิสาพึมพำ "แล้วเราต้องมีแผนที่บ้านประจำตัว เพื่อหาทางกลับห้องนอนกันมั้ยคะเนี่ย!"                  ริคยักไหล่ "เชื่อหรือไม่ว่า บ้านหลังนี้ไม่ค่อยได้ใช้กันสักเท่าไร เวลาที่สมาชิกตระกูลฮันติงดันอยากจะพักผ่อนกัน ก็จะพากันไปพักที่กระท่อม ไม่หลังใดก็หลังหนึ่งในหลายๆ หลังที่แถวเกาะมาร์ธา วินยาร์ด หรือไม่ก็ปาล์มบีช หรือนิวพอร์ต โรด์ไอส์แลน์ดอะไรประมาณนี้"                  "น่าเสียดายบ้านจริงๆ นะคะ ที่ต้องปิดทิ้งไว้เสียส่วนใหญ่ บ้านสวยออกอย่างนี้"                  "เราไม่ได้ปิดบ้านทิ้งเงียบหรอกครับ" พนักงานขับรถเล่าให้ฟัง ในขณะที่กำลังยกกระเป๋าออกจากท้ายรถ "ถ้าท่านไปพักอยู่ที่อื่น เราก็จะเปิดบ้านให้คนนอกเข้าชมครับ ในบ้านมีสิ่งของเก่าแก่สะสมไว้มากมาย และคุณท่านก็คิดว่า คงน่าเสียดายมาก และเป็นการเห็นแก่ตัวมากเกินไป ถ้าจะเก็บไว้เฉยๆ ไม่ให้คนอื่นได้ชมความงามของของพวกนี้ด้วย"                  "แล้วบ้านหลังนี้ อายุกี่สิบปีแล้วคะ"                  "มันสร้างขึ้นเมื่อประมาณปลายศตวรรษที่สิบแปด มีสี่สิบห้อง แล้วคุณปู่ของคุณท่านก็ซื้อต่อมาเมื่อปี 1932 ครับ"                  "คุณเล่าได้เหมือนกับเป็นมัคคุเทศก์เองเลยนะคะ" เมสิลาพูด นึกขำกับสุ่มเสียงของพนักงานขับรถที่ทำได้ราบเรียบสม่ำเสมอ บอกเล่าเหมือนกับท่องจำมา                  "ก็ใช่สิครับ" เขาตอบอย่างแปลกใจ "นั่นเป็นงานหน้าที่ของผมในเวลาที่คุณท่านไปพักที่อื่น และลูกจ้างคนอื่นในบ้านก็ช่วยกันคนละไม้คนละมือด้วยเหมือนกัน พวกคุณท่านฮ้นติงดันทุกคน ต่างก็เป็นเจ้านายที่ดีครับ คุณแอ็บเบิต และพวกเราทุกคนก็ยินดีทำตามทุกอย่างที่คุณท่านขอให้ทำ" จากคุณ : 'ณวรา' - [ 27 ก.ค. 47 22:47:06 A:203.156.76.248 X: ]

ความคิดเห็นที่ 27                  ทั้งหมดเดินผ่านประตูโค้งใหญ่ บนบานประตูเล่นลวดลายฝังหมุดโลหะเป็นแนว ติดตั้งกับกำแพงอิฐเรียบอยู่ระหว่างปีกอาคารด้านตะวันออกกับปีกอาคารด้านตะวันตก และเปิดเข้าไปสู่ห้องโถงใหญ่ ทั้งฝาผนังและพื้นล้วนปูด้วยหินอ่อน ห้องที่จะไม่ดูผิดที่ผิดทางเลย ถ้าไปตั้งอยู่ในโรงแรมหรูระดับห้าดาว ภาพงานศิลป์ดูเด่นสะดุดตา และเมลิสาจำได้ว่ามีงานของเฮนรี่ มัวร์ รวมอยู่ด้วย และมีอีกสองภาพเป็นอย่างน้อยที่เป็นของโรแดงส์                  ดูเหมือนว่าจะมีลูกจ้างในเสื้อแจ๊กเก็ตสีขาวโผล่ออกมารับแขกจากทุกทิศ และจนกระทั่งทั้งหมดได้หายตัวไปตามบันได้วนโค้งขึ้นสู่เบื้องบนพร้อมกับกระเป๋าเดินทาง เมลิสาจึงเห็นเจสิก้า เวลส์ ปรากฎตัวขึ้นต่อหน้าต่อตา                  ดาราสาวเดินเยื้องย่างกาย - นั่นคือสิ่งที่หล่อนทำจริงๆ - ออกมาจากหนึ่งในหลายสิบห้องที่เปิดเข้ามาสู่ห้องโถงได้  รูปโฉม ผิวพรรณ ท่าทาง ดูงามจับตาเหมือนที่เห็นในภาพยนตร์                  และเหมือนกับสาวผมทองทั่วไป หล่อนดูอ่อนกว่าวัย ทั้งๆ ที่อายุค่อนไปทางปลายสามสิบแล้ว เจสิก้ามีรูปร่างสูงโปร่งบาง ผมสีทองอร่ามดึงตึงขมวดเป็นมุ่นอยู่หลังศีรษะ เผยให้เห็นใบหน้ารูปไข่แบบคลาสิก พร้อมเครื่องหน้าที่เข้ากันได้อย่างเหมาะเจาะ หล่อนสวมใส่เสื้อชุดยาวทำจากผ้าไหม มีลวดลายเป็นรูปนกยูงและดอกไม้สไตล์แขกเปอร์เซีย ซึ่งมองแล้วเกือบจะเป็นสีและลายเดียวกันกับพรมปูพื้น ด้านข้างผ่าสูงพะเยิบพะยาบให้เห็นช่วงขายาวงามได้รูป                  เรียวปากที่เล็กเกินงามไปสักนิดและเคลือบสีชมพูเป็นมันแย้มยิ้มต้อนรับผู้มาใหม่ พร้อมอวดฟันซี่เล็กขาวราวไข่มุก แต่แววตาของหล่อนกลับเย็นชา ยามที่หันมาจับจ้องเมลิสาเต็มตา หลังจากที่ได้จุมพิตอดีตสามีของหล่อนที่แก้มเพื่อแสดงการต้อนรับ                  "รูปของเธอตามหน้าหนังสือพิมพ์นั้น ดูไม่เหมือนตัวจริง" หล่อนพูดเนิบๆ ด้วยเสียงแหบเสน่ห์ของหล่อนที่รู้จักกันทั่วโลก ติดสำเนียงอเมริกันมาเพียงเล็กน้อยจนแทบไม่รู้สึก "และเธอก็ไม่เหมือนที่ฉันนึกภาพไว้ด้วย - เลขาสาวที่ถูกนายจ้างกดขี่ข่มเหงใช้งาน"                  "นั่นก็เป็นเพราะฉันไม่ได้ถูกเจ้านายกดขี่ข่มเหงแต่อย่างไรน่ะสิคะ" เมลิสาตอบเสียงหวาน หญิงสาวเคยพบปะพูดคุยกับดาราดังหลายคนมาก่อน จนไม่รู้สึกกลัวหรือประหม่า ถึงจะเป็นดาราสาวชื่อกระฉ่อนคนนี้ก็เถอะ   และเสื้อแบรด์เนมของอีฟส์ เซนต์ โลรอน์ง ที่สวมใส่อยู่นั้น ก็ให้ความมั่นใจแก่ตัวเองมากพอสมควร "ริค ... คือฉันหมายถึงคุณเรย์เบอร์น" เมลิสาตั้งใจเรียกชื่อเจ้านายให้ผิด "เป็นเจ้านายที่ใจดี เห็นใจลูกน้องมากที่สุดเลยค่ะ"                  "คุณสมบัติข้อนั้นของเขาคงตกหล่นหายไปเวลาที่เป็นสามีล่ะมั้ง!" ดวงตาของดาราสาวฉายประกายวาบ                  "ผมว่า เรายังมีเวลาอีกเหลือเฟือที่จะมาพูดทิ่มแทงกันพรุ่งนี้นะ" คนที่ถูกยกเอามาเป็นหัวข้อในการตอบโต้ พูดขัดขึ้น "เจสิก้า คุณคิดว่าจะหาเครื่องดื่มให้ผมสักแก้วได้มั้ย คอแห้งชะมัด คงเป็นผลจากเครื่องแอร์บ้าๆ ในรถนั้นแหละ"                  "ได้สิคะ ที่รัก" สุ่มเสียงของหล่อนเป็นห่วงเป็นใยขึ้นมาทันที "แล้วเธอล่ะ" เสียงของหล่อนเปลี่ยนเป็นห้วนขึ้นฉับพลันเมื่อหันมาถามเมลิสา "จะเข้ามาร่วมกับเราด้วยหรือเปล่า หรืออยากจะไปพักที่ห้องล่ะ" ฟังจากน้ำเสียง ก็รู้ว่าดาราสาวอยากให้เมลิสาเลือกข้อไหน                  "ขอไปพักดีกว่า" เมลิสาตอบ "ฉันเพลียค่ะ"                  "เดี๋ยวคนรับใช้จะพาเธอไปที่ห้องเอง" หล่อนกดออดที่ติดอยู่บนผนังห้อง "หน้าที่ของเธอเป็นเพียงแค่เลขานุการ หรือมีความสามารถพิเศษด้านอื่นด้วย" เจสิก้าถาม น้ำเสียงเป็นงานเป็นการ "ขึ้นอยู่กับคำตอบของเธอ ฉันถึงจะรู้ว่า จะจัดห้องไหนให้เธอดี"                  "เจสิก้า ถ้าอยากจะรู้ว่าเรานอนร่วมเตียงกันหรือเปล่า คำตอบคือ เปล่า" ริคชิงตอบ                  "เพียงแค่เวลานี้ หรือตลอดไปคะ?"                  เมลิสาเตรียมพร้อมที่จะเปิดศึก เพราะเห็นได้ชัดว่าดาราสาวชื่อดังคนนี้ตั้งใจที่จะเป็นศัตรูมากกว่าเป็นมิตร แต่ก็ดี รู้ตัวไว้เสียแต่เนิ่นๆ จะได้เตรียมตัวได้ถูก และถ้าหล่อนต้องการอย่างนั้น เมลิสาก็ยินดีที่จะสนองตอบเช่นกัน                  "เสียใจนะคะ ถ้าคุณอยากจะรู้เรื่องนี้ ก็คงต้องติดเครื่องดักฟังไว้ในห้องนอนแล้วล่ะ แต่เอ.. หรือว่าคุณติดไว้เรียบร้อยแล้วล่ะคะ" เมลิสาทำเสียงอ่อนเสียงหวาน                  ริคที่ยืนอยู่เบื้องหลังของอดีตภรรยา ลิ่วตาให้เลขาสาว พร้อมขยับปากพูดไร้เสียงให้อ่านได้ว่า "เยี่ยม!" ~~~~~~~~~~~~~~~ โปรด ต.ต.ต.ต. ไป => :) จากคุณ : 'ณวรา' - [ 27 ก.ค. 47 23:36:27 A:203.156.76.248 X: ]

ความคิดเห็นที่ 28 คุณกระรอก:       อิ อิ อิ ขอบคุณค่ะ ที่ ต.ต.อ.ต. คุณ p_jung:        ฮ่า ฮ่า ฮ่า แหมมมมม... เล่นเอามึนไปเลยง่ะ คุณ Nassy:         อ่านต่อ.. ต่อ.. ต่อ.. ต่อไปเรื่อยๆๆๆๆๆ น้าค้า จากคุณ : 'ณวรา' - [ 27 ก.ค. 47 23:45:51 A:203.156.76.248 X: ]

ความคิดเห็นที่ 29 คิดว่าเสพติดไปแล้วนะคะ แบบว่าคลิกมาดูกระทู้นี้ทุกทีที่ต่ออินเตอร์เน็ท อาการหนักไม่เบา -_-' ป.ล. ขอตอนต่อไปไวๆนะคะ เดี๋ยวอะเคื้อลงแดงคุณ ณ'วรา ต้องรับผิดชอบนะคะ ^_^ จากคุณ : อะเคื้อ - [ 28 ก.ค. 47 08:55:01 A:10.21.3.208 X:202.44.14.194 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ขอ ต.ต. ไปค่ะ จากคุณ : กระรอก - [ 28 ก.ค. 47 22:45:28 A:138.220.94.199 X: ]

ความคิดเห็นที่ 31 ~~~~~ ต.ต.ต. ไป ~~~~~                  เมื่อลูกจ้างทำงานบ้านเดินเข้ามาในห้อง การโต้ตอบก็หยุดลง และหลังจากสั่งให้พาเมลิสาไปยังห้องสีฟ้าทางปีกอาคารด้านตะวันตกแล้ว เจสิก้าก็คล้องแขนกับริค แล้วหันมากล่าวราตรีสวัสดิ์กับหญิงสาวอย่างเย็นชา ก่อนที่จะหันกลับบนรองเท้าส้นสูงสี่นิ้ว เกี่ยวแขนพาริคเดินเข้าไปในห้องที่หล่อนเดินออกมาเมื่อก่อนหน้านี้                  เมลิสาเดินตามลูกจ้างขึ้นสู่ชั้นบน ผ่านทางเดินทอดยาวราวกับไม่มีที่สิ้นสุดไปยังปีกอาคารด้านตะวันตก ห้องพักของเธอแลดูสะอาดสะอ้านน่ารัก ผนังห้องบุด้วยผ้าไหมสีฟ้าและสีขาว เตียงมีเสามุมสี่ต้นพร้อมผ้าตกแต่งด้านบนจับจีบทิ้งชายระย้า ตู้ติดตั้งในผนังต่างมีประตูไม้สลักอย่างสวยงามสไตล์มอร็อกโค                  ห้องน้ำภายในห้องนอนนั้น มีอ่างอาบน้ำแบบฝังพื้น ทำจากหินอ่อนสีขาว มีขนาดใหญ่พอที่วาดแขนว่ายน้ำได้หลายครั้ง และบนผนังห้องนั่งเล่นเล็กๆ ก็ตกแต่งเช่นเดียวกับเตียง มีผ้าจับจีบทิ้งชายห้อยลงมาจากคานเพดานห้อง ทำจากผ้าไหมสีฟ้าอ่อนและสีขาว สิ่งที่ขาดไป ที่จะทำให้ห้องนี้มีบรรยากาศของอาหรับราตรีอย่างสมบูรณ์ก็คือ นางระบำหน้าท้อง กับชี้คหนุ่ม !                  เมลิสารู้สึกเหนื่อยเพลียเกินกว่าชื่นชมกับรสชาติของจานปลาแซมอนรมควันที่ส่งขึ้นมาให้เธอ แต่ดื่มกาแฟรสดีไปหลายถ้วย                  ถึงจะเป็นเวลาแค่บ่ายสามโมงในอังกฤษ แต่เท่าที่หญิงสาวรับรู้ได้นั้น ประสาทสัมผัสและร่างกายของเธอรู้สึกราวกับเป็นเวลาตีสาม เธอตัดสินใจอาบน้ำ แล้วกินยานอนหลับ ซึ่งเป็นสิ่งที่เธอนานๆ จะทำสักครั้ง มันคงช่วยให้เธอปรับตัวให้เข้ากับเวลาที่เปลี่ยนแปลงไปได้เร็วขึ้น - และจะหลับได้เต็มอิ่ม                  เมลิสาไม่แปลกใจเลยที่พบว่า น้ำที่ไหลออกมาจากก๊อกชุบทองอร่ามนั้น เป็นสีฟ้าโทนเดียวกันกับสีพรม และยังมีกลิ่นหอมอีกด้วย! หนังสือประเภทเบสต์เซลเลอร์ที่ตั้งเรียงรายอยู่บนชั้นหนังสือ - แน่นอน มีแต่เล่มปกแข็งเท่านั้น -และทีวีสีขนาดยักษ์พร้อมรีโมทในห้องนอนนั้น เป็นพยานหลักฐานได้อย่างดีที่แสดงให้เห็นว่าพวกอภิมหาเศรษฐีใช้ชีวิตกันยังไง  เอาเถอะ นับจากนี้ต่อไปอีกหลายสัปดาห์ เธอคงต้องใช้ชีวิตอยู่กับความหรูหราและสิ่งฟุ่มเฟือยเหล่านี้ แล้วดูสิว่า ในที่สุด เธอจะเห็นด้วยกับเจ้านายหรือไม่ว่า การใช้ชีวิตท่ามกลางความหรูหราฟุ่มเฟือยมากเกินไปนั้น ทำให้เกิดความเบื่อหน่ายได้                  หญิงสาวหลับสนิท ไม่มีการฝันถึงสิ่งใดทั้งสิ้น และตื่นขึ้นมาพร้อมความรู้สึกที่สดชื่นเมื่อเวลาโมงเช้าพอดี  ตะวันยามเช้าสาดแสงสว่างเข้ามาทางหน้าต่าง และภายนอกนั้น ก็สามารถมองเห็นท้องฟ้าที่เป็นสีฟ้าใสปราศจากควันหรือหมอกพิษใดๆ เมื่อเมลิสาเปิดประตูก้าวออกไปสู่ระเบียงเพื่อชมทิวทัศน์ของนครลอสแองเจลีส และภูเขาหลากลูกที่เรียงรายล้อมรอบในย่านเบลแอร์นั้น ไม่มีสิ่งใดมาบดบังความสวยงามวิจิตรตระการตาของทัศนียภาพเบื้องหน้าได้สักนิด                  เบื้องใต้ระเบียงที่เธอยืนอยู่ เป็นสวนดอกไม้ที่กำลังเบ่งบานแข่งกันให้ลานตา พร้อมสระน้ำพุเล็กๆ ตั้งอยู่กระจายหลายแห่ง มีชายหนุ่มในชุดวอร์มกำลังพาเจ้าเขี้ยวขาวตัวโตสืบสายพันธ์มาจากเกรตเดนที่มีหน้าตาไม่เป็นมิตรสักเท่าไรวิ่งออกกำลังกายอยู่ และหนุ่มคนนั้นจะให้รางวัลความดีความชอบสำหรับการเชื่อฟังที่ดีของเจ้าตัวยักษ์นั้น ด้วยการเล่นลูกบอลกับมัน เมลิสาคิดว่าเขาคงเป็นเจ้าหน้าที่ รปภ และดูแลฝึกสอนเจ้าตัวยักษ์หน้าดุนั้นแน่ เพราะทั้งๆ ที่มันมีขนาดใหญ่โต แต่กับเขาแล้ว ท่าทางของมันกลับเชื่องเหมือนลูกแกะตัวเล็กๆ                  หลังจากได้ดื่มน้ำส้มสดที่เตรียมไว้ให้ในกระติกเงินแท้วางอยู่โต๊ะข้างเตียงแล้ว เมลิสาตกลงใจที่จะลงไปว่ายน้ำสักรอบก่อนอาหารเช้า เธอเปลี่ยนเป็นชุดว่ายน้ำบิกินีตัวจิ๋ว ก่อนสวมทับด้วยเสื้อคลุมสีเปลือกมะนาวที่เข้าชุดกัน แล้วออกจากห้องนอน เดินลงไปตามบันไดโค้งวน                  ถึงทั่วทั้งบ้านจะเงียบผิดปกติ แต่แน่ใจได้ว่า ลูกจ้างทำงานบ้านทั้งหลายต่างตื่นขึ้นมาทำหน้าที่กันแล้ว และหลังจากนั้นอีกไม่นาน หญิงสาวภาวนาอยากให้ลูกจ้างมากมายหลายคนเหล่านั้นโผล่หน้าออกมาสักคนเพื่อพาเธอไปยังสระว่ายน้ำ เพราะเธอเกิดหลงทางในสวนที่ใหญ่มหึมา แต่โชคเข้าข้างเมลิสา เธอเดินหาทางมาอยู่ข้างสนามเทนนิสได้โดยบังเอิญ และเห็นชายหนุ่มในชุดวอร์มที่กำลังเล่นอยู่กับหมายักษ์นั้น จากคุณ : 'ณวรา' - [ 29 ก.ค. 47 12:19:07 A:203.156.71.51 X: ]

ความคิดเห็นที่ 32 แวะเข้ามาอ่านค่ะ สนุกมากค่ะ จะติดตามต่อไป จากคุณ : aun - [ 29 ก.ค. 47 12:32:32 A:10.209.3.39 X:202.12.97.120 ]

ความคิดเห็นที่ 33                  เขากำลังจะเปิดกลอนประตูเข้าสู่สนามเทนนิส เมื่อเธอเอื้อมมือไปแตะบ่า หนุ่มคนนั้นสะดุ้งสุดตัว หันขวับมาทันที                  "คุณมาทำอะไรที่นี่ เช้าๆ อย่างนี้" เขาถามเสียงห้วน                  "ฉันไม่ทราบว่ามีกฎห้ามด้วยเหรอคะ" หญิงสาวตอบเสียงเรียบ ไม่แสดงความรู้สึกใดๆ  แต่แปลกใจในน้ำเสียงห้วนกระด้างของอีกฝ่ายหนึ่ง                  "ไม่มีกฎห้าม - แต่ผมไม่ชอบให้ใครย่องเงียบๆ เข้ามาทางด้านหลัง"                  "มันคงยากหน่อยล่ะนะที่จะเดินให้มีเสียงดังบนสนามหญ้า เว้นแต่จะผูกกระพรวนติดเท้าไว้ด้วย!" เมลิสาสวนกลับ "คราวหน้า ฉันจะไม่ลืมผูกกระพรวนติดเท้ามาด้วยค่ะ"                  เขาทำสีหน้าเหมือนกับจะยิ้มเพียงชั่ววูบ แต่เปลี่ยนใจกลับนิ่งเสีย เห็นได้ชัดว่า หนุ่มคนนี้เป็นคนควบคุมอารมณ์บังคับตัวเองได้ดีมาก เมลิสาเดาอายุของเขาว่าคงประมาณสามสิบห้า เพราะถึงผมที่ทั้งดกทั้งหนาราวกับขนแผงคอของสิงโต ที่เสยเรียบไปด้านหลังจะเป็นสีเทาเงินก็ตาม แต่ใบหน้านั้น ปราศจากริ้วรอยย่นใดๆ ทั้งสิ้น                  นอกจากนี้ ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าหน้าตาท่าทางของหนุ่มคนนี้ ดูดีไปหมด ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเฉียงขึ้นนิดๆ ที่คิดว่าน่าจะเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลอมแดงคล้ายลูกเชอร์รี่ยามอารมณ์ดี แต่ในขณะนี้ ฉายแววเหมือนพายุกำลังก่อตัว กลับเป็นสีน้ำตาลเข้มแกมส้ม รูปจมูกโด่งตรงเป็นแนว ที่เขามองผ่านมายังเธอด้วยแววดูถูก และคางที่แสดงให้เห็นอุปนิสัยดื้อรั้นของเจ้าของ แต่เผอิญมีลักยิ้มบุ๋มอยู่กึ่งกลาง ซึ่งทำให้ดูกระด้างน้อยลงไปหน่อย ริมฝีปากเรียวบางได้รูปสวย แต่เม้มแน่นจนดูกระด้างเหมือนส่วนอื่นๆ บนใบหน้าของเขา เมลิสาไม่แปลกใจที่เห็นผิวของเขานั้น เป็นสีน้ำตาลทองคล้ำแดด และลองจินตนาการเล่นๆ ว่า รูปหน้าที่ดูแกร่งของเขาคงจะดูดี ถ้าเอาไปแปะติดไปที่หัวเรือของพวกไวกิ้ง                  "คุณคือเมลิสา แอ็บเบิต ใช่มั้ย" เขาเอ่ย                   หญิงสาวพยักหน้าตอบรับ มันแน่นอนอยู่แล้วที่ลูกจ้างทั้งหมดที่ทำงานในบ้านหลังนี้ ต้องรู้ชื่อของแขกที่มาพัก ไม่ว่าลูกจ้างคนนั้นจะทำหน้าที่อะไรก็ตาม                  "เห็นคุณเล่นอยู่กับหมาหนุ่มตัวนี้จากระเบียงห้องของฉัน มันดูน่าทึ่งมากนะคะ"                  "หมาสาวครับ" ชายหนุ่มแก้ไขให้ "แต่อย่าให้ภาพที่คุณเห็นเราเล่นบอลกันนั้น หลอกคุณให้นึกว่าเจ้าหล่อนตัวนี้เป็นสัตว์เลี้ยงเชื่องๆ  ถ้าคุณเห็นเจ้าตัวนี้วิ่งอยู่ในสนาม - หรือตัวไหนๆ ก็ตาม - และไม่มีคนเฝ้า ผมขอแนะนำให้คุณยืนนิ่งๆ เพราะถ้าวิ่งหนี มันจะกระโจนเข้ากัดบริเวณลำคอทันที"                  "เคยมีใครบอกคุณบ้างหรือยังว่า คุณมีพรสวรรค์ในการทำให้แขกที่มาพักรู้สึกอบอุ่นเป็นกันเองเสียจริง" หญิงสาวถามเสียงหวานใส                  "ให้กลัวไว้ก่อน ดีกว่าถูกขย้ำครับ" เขาตอบเสียงราบเรียบ                  เมลิสายกมือกุมรอบคอของเธออย่างตื่นกลัว "ถ้ามันดุอย่างนี้ ฉันหวังว่าคุณฮันติงดันคงทำประกันภัยไว้เรียบร้อย เพราะฉันยังชอบลำคอแบบที่มีอยู่ตอนนี้ค่ะ"                  เขามองลำคอของเธอ ไม่ปริปากเอ่ยพูดอะไรทั้งสิ้น หญิงสาวอดสงสัยไม่ได้ว่า เขาจะคิดว่าเธออยากได้คำชมหรือเปล่า แต่ถ้าเขาคิด ก็ไม่ได้แสดงออกมาเป็นคำพูด                  "ไม่ทราบว่า จะบอกทางไปสระว่ายน้ำให้หน่อยได้มั้ยคะ" เมลิสาถาม หลังจากที่เงียบกันไปสักครู่ "ถึงจะเพลินเพลิดกับการได้สนทนากับคุณ แต่คงต้องขอตัวก่อนล่ะค่ะ!"                  ครั้งนี้ เขาคลี่ยิ้มให้นิดๆ - ซึ่งคงไม่ใช่เป็นการขอโทษ ถึงหญิงสาวจะได้กล่าวตำหนิไปแล้วก็ตาม - และคราวนี้ เธอได้เห็นฟันขาวแข็งแรงเป็นแถวเรียบสวย                  "ผมทำได้ดีกว่านั้น" ชายหนุ่มตอบ "ผมจะพาคุณไปเอง ถ้าคุณยังไม่คุ้นกับพื้นที่บริเวณบ้าน คงหาทางไปไหนมาไหนยากสักหน่อย"                  เสียงของเขาฟังเสนาะหู พอๆ กับรูปร่างหน้าตาที่ดูดี น้ำเสียงหนักแน่น พูดเร็วแต่ได้จังหวะจะโคน และทุ้มอย่างนึกไม่ถึง แล้วยังมีสำเนียงเหมือนกับเจสิก้าอีกด้วย แต่ของเขานั้น จะห้วนและกล้ำเสียง ทำให้ฟังเกือบคล้ายสำเนียงอังกฤษ และยังฟังออกว่าเป็นคนมีการศึกษาดีอีกด้วย เมลิสาอดสงสัยไม่ได้ว่า เขาเป็นเหยื่อของภาวะเศรษฐกิจตกต่ำหรือไม่ เพราะท่าทางของหนุ่มคนนี้ เหมือนกับว่าเขาคุ้นเคยกับการออกคำสั่ง มากกว่าที่จะรับคำสั่ง และบางที อาจเป็นเพราะเหตุนี้ก็ได้ ที่ทำให้เขามีท่าทีขุ่นเคือง โกรธแค้นใครสักคน หรืออะไรสักอย่างอยู่ตลอดเวลา ~~~~~~~~~~~~~~~ โปรด ต.ต.ต.ต. ไป => :) แต่.... แอ่นแอ๊นนนนน.... หนุ่มที่โผล่ออกมาตอนนี้คือใคร?  ใครคือเขา???? ~~~~~~~~~~~~~~~ คุณอะเคื้อ & คุณกระรอก :         ดีใจที่เห็นรอยแปะโป้งค่ะ... :) อิ อิ อิ                                          ขอบคุณ ขอบคุณ .....                                          แต่คุณอะเคื้อจายเย็นๆ อย่าเพิ่งลงแดงน้า จากคุณ : 'ณวรา' - [ 29 ก.ค. 47 13:04:43 A:203.156.71.51 X: ]

ความคิดเห็นที่ 34 อ๊ากกก... คุณ aun - รีเฟรชเข้ามาเห็นพอดี กลับมาก่อนค้า กลับมาอ่านต่ออีกหนึ่งตอนก่อนอ่า--- จากคุณ : 'ณวรา' - [ 29 ก.ค. 47 13:07:42 A:203.156.71.51 X: ]

ความคิดเห็นที่ 35 ว้าววววววว หนุ่มหล่อมาดเข้มบาดใจสาวคนนี้เป็นใครคะ ใช่พระเอกของเราหรือเปล่า รอ ต.ต.ต.ต.ไปนะคะ จากคุณ : อะเคื้อ - [ 29 ก.ค. 47 19:00:11 A:10.21.3.3 X:202.44.14.194 ]

ความคิดเห็นที่ 36 พระเอกออกแล้ว ใช่มะ จะ ต.ต.ต.ต.ไป เหมือนเดิม ขอให้ส่งมาเร็วเหมือนเดิมเข่นกัน จากคุณ : กระรอก - [ 30 ก.ค. 47 00:41:13 A:138.220.94.199 X: ]

ความคิดเห็นที่ 37 ชัวร์ค่ะ  เปิดตัวพระเอกซะที 555 จากคุณ : เจ้าขา - [ 30 ก.ค. 47 02:17:19 A:80.203.33.110 X: ]

ความคิดเห็นที่ 38 ~~~~~ ต่อ ~~~~~                  เจ้าหน้าที่ รปภ คนนี้ สูงเกือบหกฟุต แต่เคลื่อนไหวไปมาอย่างคล่องแคล่ว  ยืดกายตรง อกผาย ไหล่ผึ่ง ให้ความรู้สึกราวกับว่าเขาเป็นนักกีฬา และถ้าเดาจากระดับความเร็วในการย่างก้าว เขาน่าจะเป็นนักวิ่งร้อยเมตรชายได้สบายๆ!  ชายหนุ่มไม่มีวี่แววว่าจะเดินช้าลงเพื่อรอให้เมลิสาตามทันด้วยก้าวสั้นๆ ของเธอ และหญิงสาวเกือบต้องวิ่งเพื่อเดินให้ทัน จนไม่มีเวลาที่จะชื่นชมกับกระถางต้นไม้ราคาแพง หรือดอกไม้หลายสีที่เบ่งบานแข่งกันในกระถางใหญ่ หรือกอกุหลาบ และดอกอซาเลียที่ปลูกอยู่ในกระถางยาวเรียงรายขนาบข้างทางเดินปูด้วยหินก้อนเล็กๆ หรือศาลากลางสวนรูปแปดเหลี่ยมที่มีหลังคาทรงยอดแหลม ที่ทำให้เธอนึกถึงรูปภาพที่เคยเห็นในนิตยสาร ซึ่งมีส่วนคล้ายคลึงกับศาลากลางสวนหลังนี้ แต่อยู่ที่เม้าท์เวอร์น่อน ศาลากลางสวนที่จอร์ช วอชิงตันใช้เป็นที่สอนหนังสือให้แก่หลานๆ                  "ศาลาหลังนี้ จำลองมาจากหลังนั้น" บุรุษผมสีเทาเงินบอก เมื่อเธอพูดสิ่งที่คิดออกมา                  "บริเวณทั้งหมดนี้ คงต้องดูแลรักษากันเหนื่อยเลยนะคะ" หญิงสาวตั้งข้อสังเกต เมื่อทั้งสองเดินผ่านซุ้มประตูที่ตกแต่งอย่างสวยงาม                  "เรามีคนสวนห้าคนที่ทำงานประจำครับ" เขาพูดสั้นๆ                  "ถ้าต้องใช้เวลาเดินไปสระว่ายน้ำนานอย่างนี้   สงสัยว่าฉันคงต้องตื่นเช้ากว่านี้อีกหน่อยแล้วล่ะ" เธอว่า                  "มันมีทางลัดตัดตรงไปจากบ้านครับ" เขาตอบ "แต่ผมนึกว่าคุณจะอยากเดินชมสถานที่ก่อน"                  "คุณแบ่งเวลามาเป็นมัคคุเทศน์ด้วยหรือคะ" เมลิสาถาม                  "แบ่งเวลากับอะไร" เขาถาม พลางก้าวเท้าช้าลง                  "กับหน้าที่งานอื่นๆ ในบ้าน " หญิงสาวให้คำตอบ                  "ถ้าเป็นแขกของครอบครัว - ครับ แต่ถ้าเป็นคนนอกทั่วไป ไม่ครับ" เขาตอบ                  เมลิสาอยากจะถามเกี่ยวกับครอบครับฮันติงดัน แต่จากลักษณะท่าทางแล้ว เขาคงไม่ใช่คนประเภทที่จะตอบตรงเข้าประเด็น และอาจจะเคืองเธอก็เป็นได้ ลูกจ้างหนุ่มคนนี้คงเลือกที่จะปิดปากเงียบ ซื่อสัตย์ต่อเจ้านาย และไม่ชอบซุบซิบนินทาลับหลัง                  เมื่อเห็นสระว่ายน้ำปรากฎขึ้นต่อหน้า ขนาดของมันใหญ่กว่าที่หญิงสาวเห็นจากระเบียงห้องนอนเสียอีก และคงดูดีและเหมาะสมมาก ถ้าไปตั้งอยู่ในโรงแรมที่สามารถให้บริการแก่แขกที่มาพักประมาณสองสามร้อยคน สระว่ายน้ำเป็นรูปทรงกลม ปูกระเบื้องหินขัดที่มีลวดลายละเอียดสีเขียวและสีทอง บริเวณรอบขอบสระ จัดเป็นที่นั่งพักผ่อนต่างระดับต่ำกว่าพื้นอยู่ไม่ไกลออกไป และยังมีเก้าอี้สนามอย่างดี เปลญวนพร้อมร่มกันแดดอีกด้วย                  "จากุซี่ และห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ตรงโน้น" เขาชี้ไปยังรั้วไม้ระแนงที่มีไม้เลื้อยเขียวสวยพันอยู่ทั่วพร้อมช่องเปิดให้เป็นทางเดินผ่าน                  "บ้านเรา แสนสุขใจ แม้จะอยู่ที่ไหนไม่สุขใจเหมือนบ้านเรา! " เมลิสาพึมพำ น้ำเสียงชื่นชมมากกว่าที่จะประชดประชัน มีแต่พวกเพียวรีตันเท่านั้นแหละที่จะไม่รู้สึกประทับใจกับความงามที่ได้ออกแบบมาให้เข้ากับภูมิทัศน์ "นี่เป็นสระที่สวยงามมากที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา" หญิงสาวพูดต่อเพื่อไม่ให้เขาเข้าใจผิดว่าเธอพูดประชดความร่ำรวยของนายจ้าง                  แต่เมลิสาไม่สามารถอ่านความคิดของเขาได้เลย เพราะเมื่อหันมาทางเธอ สีหน้าของเขาเรียบเฉย ไม่แสดงความรู้สึกใดๆ                  "ทางนั้น เดินกลับไปที่ตัวบ้านครับ" เขาหมายถึงทางเดินที่ผ่านสวนที่ปลูกต้นไม้ดอกไม้ในแถบกึ่งเขตอบอุ่นกึ่งเขตร้อน "อยู่ห่างไปประมาณไม่ถึงยี่สิบเมตรเท่านั้นเอง และถ้าคุณยังไม่ได้ทานอาหารเช้า เราเตรียมไว้ให้พร้อมตั้งแต่สองโมงเช้า ถึงสี่โมงเช้า และขอให้ว่ายน้ำให้สนุกนะครับ" เขาพูดต่อจนจบ แล้วเดินจากไปในทิศทางที่เดินมา จากคุณ : 'ณวรา' - [ วันอาสาฬหบูชา 18:08:33 A:203.156.96.36 X: ]

ความคิดเห็นที่ 39                  หลังจากว่ายเล่นในน้ำที่เย็นสบายได้สิบห้านาที เมลิสาก็ได้รับเสียงเตือนจากท้องที่ว่างเปล่าว่าเธอไม่ได้ทานอะไรมาเป็นเวลานานมากกว่าสิบหกชั่วโมงแล้ว  หญิงสาวเดินกลับตัวบ้านไปตามทางที่พนักงาน รปภ ชี้บอก และภายในเวลาไม่กี่นาที เธอก็พบลานระเบียงในร่ม ที่เจสิก้า และริคกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะกระจก ทั้งสองกำลังโต้เถียงกันอยู่ และหยุดลงทันทีที่เมลิสาส่งเสียงทัก "อรุณสวัสดิ์ค่ะ"                  "เมลิสา ที่รัก" ริคทักทายตอบ พร้อมกับยิ้มให้อย่างโล่งอก "ทำไมไม่ปลุกผมด้วยล่ะ จะได้ไปว่ายน้ำด้วยกัน"                  "แหม ก็คุณไม่ชอบให้ใครรบกวนไม่ใช่หรือคะ" เธอบีบเสียงให้ต่ำแล้วทอดเสียงยาว พร้อมกับสงสัยว่าห้องนอนของเจ้านายคือห้องไหนกันแน่                  "ถ้าเป็นคุณ ไม่ว่าเวลาไหนก็ได้เสมอคร้าบ" ดาราหนุ่มมองเธออย่างด้วยสายตาหวานฉ่ำ                  เจสิก้าในเสื้อคลุมสีชมพูอ่อนเสียจนเกือบขาว ผมสีทองอร่ามปล่อยสยายให้คลอเคลียใบหน้าที่งามไร้ที่ติ หล่อนดูบอบบางจนรู้สึกเหมือนว่าอ่อนแอเสียเหลือเกิน เมลิสาอดแปลกใจไม่ได้ในการเปลี่ยนแปลงจากรูปลักษณ์ของแม่เสือสาวที่เห็นเมื่อคืนนี้ แต่หล่อนเป็นนักแสดงฝีมือเหนือชั้นอยู่แล้ว และหล่อนก็สามารถเปลี่ยนบุคลิกของตัวเองได้ตามอารมณ์ตามใจนึก เหมือนจิ้งจกเปลี่ยนสีได้ฉันใดฉันนั้น และเช้าวันนี้ หล่อนก็กลายเป็นสาวไร้เดียงสาที่แสนหวาน                  "ริชาร์ดกำลังพูดชมเธออยู่พอดี เมลิสา" หล่อนเอ่ย "เห็นเขาว่า เธอเป็นคนดูแลให้เช็คจ่ายเงินค่าเลี้ยงดูมาถึงฉันได้ตรงตามเวลา !"                  "คือฉันไม่อยากให้คุณต้องอดอยากค่ะ คุณเวลส์" เมลิสายิ้ม ทรุดตัวนั่งลงข้างๆ เจ้านาย                  "ระวังตัวหน่อย เมลิสา" ริคเตือน "เวลาที่เจสิก้าเรียกผมเต็มปากเต็มคำว่าริชาร์ด เธอกำลังจะประกาศสงครามครับ!"                  "เท่าที่ฉันรู้ เลขาของคุณดูแลตัวเองได้ดีพอตัวทีเดียว" ดาราสาวเจ้าบทบาทขึงตามองเมลิสาจากอีกฟากหนึ่งของโต๊ะ แววตากระด้างไร้ความเป็นมิตร แต่เรียวปากเต็มอิ่มได้รูปนั้นเผยอยิ้มให้                  "คงไม่ใช่แน่ ถ้าเอาเรื่องที่เกิดขึ้นเช้านี้มาเป็นตัววัด" เสียงของบุรุษดังขึ้นด้านหลัง และหญิงสาวจำได้ทันทีว่าเป็นเสียงของพนักงาน รปภ คนนั้น ภายในไม่ถึงเสี้ยววินาที เขาก็กำลังก้มลงจูบแก้มทักทายเจสิก้า "ช้างของเธอ" เขายิ้ม พร้อมกับวางจี้ห้อยคอทองคำลงบนจานเปล่าของหล่อน "หาเจอตรงที่ที่เธอบอกจริงๆ ที่เซนทรัลคอร์ต" เขาหันมาทางริค ยื่นมือมาจับทักทาย "ดีใจที่พบคุณอีก ผมหวังว่าคุณคงชอบห้องของคุณ และพอใจในบริการทุกอย่างนะ"                  "ก็คงต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วล่ะ" ริคตอบ ไม่เก็บซ่อนความรู้สึกใดๆ ทั้งสิ้น "แล้วคุณเจอเลขาของผมแล้วเหรอ" เขาพูดต่อ "เกิดอะไรขึ้นล่ะ"                  "เลขาของคุณหาสระว่ายน้ำไม่เจอ" ดวงตาสีน้ำตาลอมแดงจ้องจับที่เมลิสา "ว่ายน้ำสนุกมั้ยครับ"                  หญิงสาวแทบจะแทรกแผ่นดินไปในบัดดล ทำได้แต่จ้องเขากลับ นี่คือเจ้าของบ้านหลังนี้สินะ! มิน่าเล่าเขาถึงได้ทำตัวเหมือนกับเป็นเจ้าของ - เธอช่างโง่เสียเหลือเกินที่มองไม่เห็นความจริงข้อนี้!  ท่านอภิมหาเศรษฐีคงรำคาญ หงุดหงิดที่เธอนึกว่าเขาเป็นเพียงแค่ลูกจ้าง เลยเล่นบทตามน้ำเสียเลย เพราะรู้ว่ามันจะทำให้เธออับอายแค่ไหนเมื่อรู้ความจริง  มันเป็นการกระทำที่แย่ที่สุด เป็นสิ่งที่ไม่ควรทำอย่างยิ่ง และทำให้เมลิสานึกชังเขามากขึ้น                  "สนุกมากค่ะ ขอบคุณ" และแล้วหญิงสาวก็เอ่ยปากพูด ด้วยน้ำเสียงที่เธอแน่ใจว่า ทั้งห้วน ทั้งกระด้าง                  "ทุกคนที่บ้านสบายดีมั้ยครับ" ริคถามไถ่อย่างสุภาพ แต่เลขาสาวที่รู้จักนิสัยของเจ้านายเป็นอย่างดี แน่ใจว่าเขาถามตามมรรยาท ไม่ได้สนใจสักนิดเดียว                  "สบายดีครับ" คำตอบสั้นๆ ที่ตามมา แสดงให้เห็นว่าบุรุษอีกคน ก็รู้จักริคดีเช่นกัน                  ความเงียบที่ตามมาทำให้บรรยากาศรอบข้างอึดอัด เมลิสาไม่แน่ใจว่านี่คือลางบอกเหตุที่จะตามมาหรือเปล่า แต่ถ้าใช่ อีกหลายสัปดาห์ที่เธอต้องอยู่ที่นี่ คงเป็นเวลาที่น่าเบื่อหน่ายแน่นอน ~~~~~~~~~~~~~~~ โปรด ต.ต.ต.ต. ไป => :) จากคุณ : 'ณวรา' - [ วันอาสาฬหบูชา 18:20:05 A:203.156.96.36 X: ]

ความคิดเห็นที่ 40 คุณอะเคื้อ คุณกระรอก และคุณเจ้าขา -  ถูกต้องคร้าบบบบบบบ   พระเอกอภิมหาเศรษฐีของเราโผล่มาปะทะกะนางเอกแล้ว อิ อิ อิ ~~~~~~~~~~~~~~ รายการโฆษณาต่อค่ะ เนื่องจากเป็นวันหยุดยาว เลยขยันจัด มีเวลาอัพเดทเวป เพิ่มเรื่องสั้นเรื่องที่ 10 แล้วค่ะ เชิญคลิกเข้าไปได้เลย เพื่อเป็นแซมเปิล ให้ชิมนิ้ดๆๆ ไว้ก่อน เรื่องที่ 10 นี้ สาวเจ้าได้แฟนเป็นหนุ่มที่ไม่เคยตรงต่อเวลา นัดเดทกันทีไร หนุ่มก็มาสายเป็นประจำ จนสาวเธอเบื่อแสนเบื่อ... แต่ก็เพราะรักแสนรัก ก็เลยจำต้องทน.. จนสุดๆ แล้ว ฟางเส้นสุดท้ายก็ทำให้ลาหลังหักดังเป๊าะ ! แล้วจะเกิดอะไรตามมา ---> อ่านได้ที่ www.naawara.freehomepage.com (ย้ำเวปบ่อยๆ เผื่อลืมค่ะ อิ อิ อิ) จากคุณ : 'ณวรา' - [ วันอาสาฬหบูชา 18:35:19 A:203.156.96.36 X: ]

ความคิดเห็นที่ 41 ชัวร์อีก  ตามไปอ่านอยู่แล้ว ขอบคุณค่ะที่บอกให้ทราบ จะได้ตามถูก555 จากคุณ : เจ้าขา - [ วันอาสาฬหบูชา 18:42:49 A:80.203.33.110 X: ]

ความคิดเห็นที่ 42 อยากอ่านมาก ๆ เลยแต่เข้าเวปที่ k. ณวราให้ไว้ไม่ได้ค่ะลองเข้าหลายครั้งแล้วก็เข้าไม่ได้เลย อยากอ่านมาก ๆ เลย จากคุณ : sorceress - [ 13 ส.ค. 47 15:18:51 A:10.33.43.197 X:203.152.37.194 ]

ความคิดเห็นที่ 43                  ขออภัยนะคะที่หายแว้บบบบบไปเกือบเดือน แห่ะ แห่ะ แห่ะ  เผอิญมีความจำเป็น เจ้านาย(ผู้มีพระคุณ)กวักมือเรียกไปใช้งาน เลยต้องก้มหน้าก้มตารับใช้ตามหน้าที่อ่ะค่ะ                  ก่อนที่จะแปะต่อ ต้องขอขอบคุณ "คุณกระรอก" มากๆ ค่ะ _/\_ ที่เข้าไปแปะโป้งไว้ในสมุดเยี่ยม ถามไถ่เป็นห่วงเรื่องสุขภาพ  - ว่ากันตามจริง สุขภาพกาย สุขภาพใจ ยังแข็งแรงดีอยู่ ทานแดดทานฝนยังพอไหว แต่สุขภาพกระเป๋าสตางค์นี้ ม่ายค่อยดีค้า  ผอมแห้งแรงน้อยอ่ะ แห่ะ แห่ะ                  คุณ sorceress - ขออภัยค่ะ มาช้าไปหน่อย แต่ทำมายถึงเข้าเวปไม่ได้ล่ะคะ เวปม่ะได้ถูกแบนนะ เมื่อกี้ลองกดเข้าไปเอง ก็ยังได้อยู่  ตอนนี้เข้าไปได้หรือยังคะ                  ยังมีใครตามอ่านอยู่หรือเปล่าคะเนี่ย ถ้าจำเนื้อเรื่องตอนต้นๆ ไม่ได้แล้ว [เพราะคนแปลหายจ้อยไปเลย แห่ะ แห่ะ แย่มั่กๆ นะ :( ]   กรุณาอ่านทวนใหม่ค่ะ เด๋วม่ะหนุกอ่ะ :) จากคุณ : 'ณวรา' - [ 22 ส.ค. 47 16:59:16 A:203.156.77.51 X: ]

ความคิดเห็นที่ 44 ต่อค่ะ ต่อ....                  "เท็ด เอ็ดสัน จะมาพบเราบ่ายนี้เพื่อคุยเรื่องตารางเข้าฉากถ่ายทำ" บาร์โธโรมิว ฮันติงดัน เอ่ยถึงผู้กำกับของภาพยนตร์เรื่องนี้ "เจสิก้าบอกคุณเรื่องนี้แล้วหรือยัง?"                  ริคพยักหน้าตอบรับ "ผมอยากรอให้เป็นวันพรุ่งนี้จะดีกว่า ยังเพลียไม่หายจากการเดินทาง กลัวว่าจะไม่มีสมาธิโดยเฉพาะกับเรื่องสำคัญอย่างนี้"                  "คุณก็ไม่ได้เข้านอนดึกสักหน่อย" อดีตภรรยาของดาราหนุ่มพูดขัดขึ้น "หรือเป็นเพราะว่า ไม่ได้หลับทันทีที่เอนหลังนอน" หล่อนพูดต่อ แล้วก็เหลือบตามองเมลิสาอย่างซ่อนนัยไว้ ในขณะที่หญิงสาวทำท่าสนใจแต่ขนมปังครัวซองต์ที่อยู่ตรงหน้า ราวกับว่าชีวิตนี้ ขึ้นอยู่กับเจ้าขนมปังก้อนนี้เท่านั้น                  ลูกจ้างในชุดเสื้อแจ็กเก็ตสีขาวเดินออกมารินกาแฟให้จากกาที่ทำด้วยเงินแท้ พร้อมกับที่ทุกคนหยุดการสนทนาลงชั่วคราว                  "เมลิสา เลือกอาหารเช้าแล้วหรือยัง ลองดูรายการอาหารก่อนสิ" ริคยื่นรายการอาหารให้ "ปกติ คุณทานได้มากนี้ไม่ใช่เหรอครับ แค่ครัวซองต์เล็กๆ สองสามชิ้นไม่ทำให้คุณอิ่มท้องได้หรอกนะ"                  คือเจ้านายพยายามจะพูดเป็นนัยให้ทุกคนเข้าใจว่า เขาและเธอทานอาหารเช้าพร้อมกันเป็นประจำสม่ำเสมอ และเลขาสาวก็เห็นได้ชัดว่า เจ้าของบ้านหนุ่มกำลังจ้องมองเธออยู่ หญิงสาวรู้สึกเขินขึ้นมากับบทบาทที่แสดงอยู่นี้เพียงชั่วแวบ ก่อนที่จะรวบรวมสติคืนมาได้ - นายบาร์โธโรมิว รีด ฮันติงดันที่สี่คนนี้ ไม่มีความสำคัญใดๆ สำหรับเธอเลย และถ้าเธอจะมีเรื่องกุ๊กกิ๊กอะไรๆ กับเจ้านาย มันก็ไม่ธุระกงการอะไรของเขาทั้งนั้น                  "มีอะไรที่เกี่ยวกับฉัน แล้วคุณจำไม่ได้บ้างคะ" หญิงสาวเอ่ย เสียงแผ่วต่ำ ชม้ายตามองเจ้านายหนุ่มอย่างรักใคร่ ก่อนที่จะหันกลับมาสนใจรายการอาหารต่อ                  อาหารทุกชนิดที่คิดได้ ล้วนแต่ปรากฎอยู่ในรายการเบื้องหน้า ตั้งแต่ซีเรียล ถึงข้าวแขก แต่อาหารพวกนี้หาทานได้ง่ายในบ้านเกิดเมืองนอนของเธอ เมลิสาจึงขอวัฟเฟิล เบคอน เมเปิลไซรับ และเนยเป็นอาหารเช้าแทน                  "ก่อนจะมาที่นี่ เธอจำกัดอาหาร ควบคุมน้ำหนักบ้างหรือเปล่า" ดาราสาวถาม "ปกติ ฉันจะทำอย่างนั้นเสมอ"                  "ผมไม่เห็นความจำเป็นใดๆ ที่คุณต้องจำกัดอาหารเลยสักนิด พอๆ กันกับเมลิสาแหละ" อดีตสามีของหล่อนว่า                  "เวลาที่อยู่หน้ากล้อง เราจะดูมีเนื้อมีหนังมากกว่าจริงเป็นกิโลนะ" หล่อนตอบ "และคุณเองก็น่าจะจำเรื่องนี้ให้ดีด้วย หนังเรื่องสุดท้ายที่เราแสดงคู่กัน พวกกองถ่ายต้องขยายตะเข็บเสื้อผ้าของคุณออกตั้งหลายนิ้วในระหว่างถ่ายทำ"                  "คือว่า เรากำลังเข้าฉากกันอยู่ตอนใต้ของฝรั่งเศส" ริคอธิบายให้เลขาสาวฟัง "และพวกร้านอาหารระดับห้าดาวที่นั่นทำให้ความตั้งใจที่จะควบคุมน้ำหนักของผมแตกกระเจิ่งเสียไม่มีดี"                  "หัวหน้าพ่อครัวของบาร์ต เคยทำงานอยู่ในร้านอาหารพวกนั้นเสียด้วย - ฉันเลยเตือนคุณไว้ก่อน" เจสิก้าบอก "คุณรับบทเป็นพระเอกนะคะ ที่รัก แล้วใครเคยได้ยินพระเอกลงพุงพุ้ยบ้างล่ะ!"                  ริคหัวเราะขำอย่างอารมณ์ดี "คุณคงต้องให้หัวหน้าพ่อครัวทำอาหารแบบง่ายๆ แล้วล่ะครับ - อย่างน้อยก็สำหรับผมคนเดียว" เขาขอร้องเจ้าของบ้าน                  "หัวหน้าพ่อครัวเคยทำอยู่ที่ร้านไหนเหรอคะ คุณฮันติงดัน" เมลิสาหันไปถามด้วยความสงสัย                  "ที่ร้านปาป้า ฮาร์ดีส์ ครับ" เจ้าของบ้านหนุ่มตอบ "และเรียกผมสั้นๆ ว่า บาร์ต ก็ได้"                  "ฉันดีใจที่คุณยอมย่อชื่อของคุณให้สั้นลงค่ะ" เมลิสาหลุดปากพูดในสิ่งที่คาค้างอยู่ในใจ                  "เมลิสาไม่ค่อยชอบชื่อยาวๆ อย่าง รีด ฮันติงดัน ที่สี่ สักเท่าไร" ริคพูดสอดขึ้นอย่างมีเลศนัย "และผมเองก็ค่อนข้างจะเห็นด้วยกับเธอว่า มันออกจะเว่อร์ไปหน่อย" จากคุณ : 'ณวรา' - [ 22 ส.ค. 47 17:09:24 A:203.156.77.51 X: ]

ความคิดเห็นที่ 45                  ดวงตาของเจ้าของบ้านที่ฉายประกายวับขึ้น แสดงให้รู้ว่า เขาเองก็รู้ทันความคิดของริคที่กำลังวางเหยื่อล่อให้เขาเข้าไปตกหลุมพรางอยู่เหมือนกัน "เลขาของคุณไม่ชอบตรงไหน - ตรงที่ชื่อ รีด ฮันติงดัน หรือ ที่สี่ ล่ะ" เขาถาม สุ่มเสียงแสดงความเข้าใจในปัญหา                  เมลิสารู้ดีว่า เขากำลังคิดดูถูกเธอ และรู้สึกเคืองเจ้านายที่เป็นคนเริ่มเรื่องนี้                  "บาร์โธโรมิว เป็นชื่อประจำตระกูล - รีด ก็เหมือนกัน และจะใช้เป็นชื่อของลูกชายคนโตตลอดมา" เจ้าของบ้านหนุ่มอธิบายไปเรื่อยๆ "ผมเป็นลูกชายคนโตของรุ่นที่สี่ ดังนั้น จึงเป็นที่มาของลำดับตัวเลขไงล่ะ!"                  "บรรพบุรุษของบาร์ตกับของฉันอพยพข้ามน้ำข้ามทะเลมาด้วยกันในเรือเมย์ฟลาวเวอร์" เจสิก้าเข้าร่วมในหัวข้อสนทนา "ตระกูลของเราสองคนเลยผูกพันกันมาตั้งแต่เมื่อครั้งสมัยโบราณกาลนั้น"                  ริคคลี่ยิ้มแฝงเจตนาที่ไม่ค่อยจะน่ารักสักเท่าไร "ที่พวกคุณแยงกี้เรียกว่าสมัยโบราณกาลนั้น ยังไม่นานพอที่จะนับเข้าเป็นเสี้ยวหนึ่งของประวัติศาสตร์ของพวกเราได้เลย ที่รัก!"                  ถ้าริคตั้งใจจะแหย่ให้อดีตภรรยาโกรธ เขาก็ต้องผิดหวัง เพราะเจสิก้าเลือกที่จะทำหูทวนลมเสีย พร้อมกับยิ้มให้อย่างสุภาพอ่อนโยน                  พอจานอาหารของเมลิสาถูกนำมาวางตั้งโต๊ะ เธอก็เริ่มทานอย่างเอร็ดอร่อย                  "อีกไม่นาน คุณก็จะเบื่อวัฟเฟิลเอามากๆ" เจ้าของบ้านหนุ่มว่า                  "ตราบเท่าที่หัวหน้าพ่อครัวของคุณยังไม่เบื่อที่จะทำ ฉันก็ไม่เบื่อที่จะทานค่ะ" เธอให้สัญญา                  "พ่อครัวจะทำทุกอย่างที่คุณอยากทาน - นั่นเป็นหน้าที่ของเขา" คำตอบที่เรียบง่ายดังมา "ถ้าจะมีเรื่องอะไรที่พ่อครัวมักทนกันไม่ได้ นั่นก็คือ มีคนปฏิเสธไม่ยอมทานอาหารที่พวกเขาเป็นคนทำ"                  "ฉันเข้าใจดีค่ะ ไม่ว่าจะทำงานประเภทไหน เราก็ต่างอยากให้งานของเราเป็นที่ยอมรับของคนอื่น"                  "คุณยังทำธุรกิจเกี่ยวกับไวน์อยู่อีกหรือเปล่าครับ" ริคถามขึ้น                  บาร์ตมีสีหน้าประหลาดใจ ที่จู่ๆ ดาราหนุ่มก็ถามเรื่องนี้ขึ้นมา "โดยทั่วไปที่ทำกันในธุรกิจ  เราจะไม่ปิดกิจการที่ทำกำไรงามกันหรอกนะ" เขาตอบ                  "ที่ผมถามก็เพราะว่า ไม่เห็นไวน์ยี่ห้อของคุณขายในร้านประจำของผม พอถามถึง เขาก็บอกว่าทางบริษัทไม่ส่งไปให้อีกแล้ว"                  "งั้นขอชื่อร้านประจำของคุณได้มั้ย แล้วผมจะตรวจดูว่าทำไมถึงเป็นอย่างนั้น" บาร์ตล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงวอร์ม แล้วดึงเอาสมุดโน๊ตเล่มเล็กๆ ติดมือออกมา "ไวน์ปีนี้ เป็นหนึ่งในปีที่เราได้ไวน์เยี่ยมที่สุด" พูดไป พลางเขียนไป "ผมจะให้เสิร์ฟพร้อมกับอาหารกลางวัน คุณลองชิมแล้วออกความเห็นหน่อยสินะ"                  "ผมรู้แล้วล่ะว่า ทำไมนิตยสารฟอร์บส กับนิวสวีค ถึงได้ให้สมญานามกับคุณว่า มนุษย์คอมพิวเตอร์ " ริคเอ่ยชม "ทั้งๆ ที่มีกิจการมากมายหลายอย่างเต็มไปหมด แต่คุณก็ยังใส่ใจกับเสียงร้องเรียนเล็กๆ เสียงหนึ่ง และยังจะติดตามเรื่องให้ด้วย มันเป็นอะไรที่เยี่ยมจริงๆ"                  "จากเมล็ดพันธ์เล็กๆ เมล็ดหนึ่ง ก็เติบโตขึ้นเป็นต้นไม้ที่สูงใหญ่ได้เหมือนกันนะคุณ" บาร์ตไม่ใส่ใจกับคำชม ~~~~~~~~~~~~~~~~ โปรด ต.ต.ต.ต. ไป ไม่พลาด พรุ่งนี้แน่ๆ == :) จากคุณ : 'ณวรา' - [ 22 ส.ค. 47 17:21:06 A:203.156.77.51 X: ]

ความคิดเห็นที่ 46                  "ไร่องุ่นของคุณอยู่ใกล้ๆ แถวนี้หรือเปล่าคะ คุณฮัน... เอ่อ คุณบาร์ต" เมลิสาถาม                  "ใกล้สำหรับชาวอเมริกัน แต่ไกลสำหรับพวกอังกฤษ" เขาตอบ "นาป้าอยู่ห่างจากที่นี่ไปประมาณห้าร้อยหกสิบกิโล"                  "แล้วให้บริการนำเที่ยวด้วยหรือเปล่า เพราะบางแห่งนั้น ฉันทราบว่าเขาให้บริการพาเข้าไปเที่ยวชมด้วยค่ะ"                  เจ้าของบ้านพยักหน้าตอบรับ "สนใจหรือไงครับ"                  "ถ้าไม่ไกลมากอย่างนี้ ฉันก็คงสนใจเหมือนกัน" หญิงสาวยิ้ม                  "ผมจัดเครื่องบินส่วนตัวพาคุณไปก็ได้ ขอให้บอกวันเท่านั้นแหละ"                  "ฟังเข้าท่าดีจัง" ริคบีบมือเลขาสาวในขณะที่เธอยิ้มขอบคุณในข้อเสนอนั้น "ไม่อยากให้คุณเบื่อนั่งรอผมที่กองถ่ายทุกวัน"                  เมลิสาไม่เข้าใจนัยแห่งคำพูดของริคที่พยายามส่งสัญญาณว่า เขาอยากให้เธอไปนั่งรอที่กองถ่ายมากกว่า หญิงสาวจึงนิ่งไม่แสดงความเห็น                  "คุณเคยมาเที่ยวแคลิฟอร์เนียบ้างแล้วหรือยัง" บาร์ต ฮันติงตัน ชวนคุยต่อ                  "ยังไม่เคย" ริครีบตอบแทนเลขา "แต่ผมสัญญากับเมลิสาไว้แล้วว่า จะพาเที่ยวสถานที่ดังๆ เอง เวลาอยู่ที่นี่ อยากให้เธอเที่ยวให้สนุกมากกว่าทำงาน เมลิสาเป็นเลขาชั้นยอด และสมควรได้รับรางวัลตอบแทนบ้าง"                  "แต่ฉันหวังว่าคุณคงไม่ว่าอะไร ถ้าจะขอเธอช่วยทำงานให้สักนิด" ดาราสาวเอ่ยถาม "ฉันกำลังจะขอยืมตัวเลขาของคุณมาช่วยตอบจดหมายเช้านี้พอดี"                  "ไม่มีปัญหา" ริตตอบด้วยน้ำเสียงปกติ "แล้วเลขาของคุณไปไหนเสียล่ะ เห็นคุณชอบพกไปไหนมาไหนด้วยเสมอตั้งสามคน ไม่ใช่เหรอ"                  "ก็ยังทำอย่างนั้นอยู่ค่ะ แต่คราวนี้ ฉันให้พวกเขารออยู่ที่นิวยอร์ก เพราะบาร์ตมีคนพอให้ยืมใช้ได้เสมอ เสียแต่ว่า วันนี้พวกเลขาสาวๆ ของเขาเกิดมีงานยุ่งกันอยู่ที่ออฟฟิศ ปลีกตัวมาไม่ได้สักคน ใช่มั้ยคะ ดาร์ลิ่ง"                  "ก็อย่างนั้นแหละ แล้วอีกอย่าง เราก็คงต้องให้เมลิสาช่วยเขียนบันทึกเรื่องที่จะคุยกับเท็ด เอ็ดสันด้วย" บาร์ตพูดต่อ                  "ได้สิ" ริคตกลง "ผมเอง ก็ไม่อยากอยู่ห่างเลขาของผมเหมือนกัน"                  "เดี๋ยวอีกสักชั่วโมง เธอขึ้นมาที่ห้องของฉันหน่อยนะ" เจสิก้าหันมาสั่ง ขณะที่ขยับตัวลุกขึ้นยืน "ฉันคงแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วตอนนั้น"                  "ห้องคุณอยู่ทางปีกอาคารด้านตะวันตกด้วยหรือคะ"                  "เปล่า - ส่วนนั้นจัดไว้ให้สำหรับแขกที่มาพักเท่านั้น ฉันนับเป็นสมาชิกของครอบครัว แต่ริชาร์ดจะพาคุณไปเอง เขารู้ว่าห้องของฉันอยู่ที่ไหน"                  เจ้าของบ้านหนุ่มเดินออกไปพร้อมกับดาราสาว ปล่อยให้เมลิสาอยู่กับริคสองคนตามลำพัง จากคุณ : 'ณวรา' - [ 23 ส.ค. 47 14:44:46 A:203.156.72.191 X: ]

ความคิดเห็นที่ 47                  "เจ้านายเคยมาพักที่นี่ด้วยเหรอคะ" เลขาหันมาถามอย่างรวดเร็ว                 "เคยมาครั้งเดียว ตอนที่เรายังไม่หย่ากัน ทำไมเหรอ" เจ้านายยิ้ม "นี่คุณคิดว่าผมไปนอนค้างที่ห้องหล่อนเมื่อคืนหรือยังไง"                  "ไม่ได้คิดอย่างนั้นค่า เพราะคุณเวลส์ก็นึกว่าเจ้านายมานอนห้องฉันเหมือนกัน!" เธอตอบแบบขำไม่ออก "แต่ถึงคุณจะทำอย่างนั้น คุณเรย์เบอร์น มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ฉันต้องไปโวยวายค่ะ แต่มันออกจะยังไงๆ อยู่ที่เจ้านายพาฉันมาเป็นกันชน แล้วเจ้านายก็ปล่อยให้สัญชาตญาณของมนุษย์เข้าครอบง่ำ มาตบะแตกเสียเองยังงี้"                  "ผมก็เคยได้ยินคำต่างๆ ที่ใช้เรียกการมีเพศสัมพันธ์มาก็หลายแบบแล้วนะ" เขายักไหล่ "แต่ยังไม่เคยได้ยินคำใช้เรียกที่ทั้งเรียบร้อยแบบพิลึกๆ ทั้งโบราณแบบนี้เลยนะ! ปกติ คุณก็ดูเป็นสาวใจกว้างสมัยใหม่พอสมควร แต่ที่ซุกซ่อนอยู่ภายในนั้น บางอย่างก็ยังคิดแบบโบราณๆ อยู่อีกเหมือนกัน" ดาราหนุ่มหยิบช้อนขึ้นมาเล่น พลิกกลับไปกลับมาระหว่างนิ้วมือ "แต่มาพูดเรื่องเจสิก้ากันดีกว่า ผมไม่เคยคิดที่จะไปหลับนอนกับหล่อนอีก เท่าที่ต้องเห็นหล่อนอยู่ต่อหน้าต่อตาอย่างนี้ มันก็เตือนย้ำให้จำติดหัวอยู่ตลอดเวลาว่า หล่อนเคยทำยังไงกับผมไว้บ้าง  อารมณ์ใคร่กับหล่อนที่เคยอยู่ที่ศูนย์ กลับตกต่ำลงไปเป็นติดลบ พูดก็พูดเถอะ ผมเคืองคุณนะเรื่องเมื่อคืนนี้ เล่นหนีขึ้นไปนอนก่อน ปล่อยให้ผมอยู่กับหล่อนคนเดียว"                  "ขอโทษค่ะ เจ้านาย แต่นึกว่า เจ้านายอยากอยู่กับคุณเวลส์สองต่อสอง เพราะเจ้านายเอ่ยปากไปขอให้เธอจัดเครื่องดื่มให้น่ะสิคะ" เมลิสายกผ้าเช็ดปากสีชมพูขึ้นซับปากเบาๆ "ว่าแต่เจ้านายคิดว่า คุณเวลส์ต้องการให้ฉันช่วยเขียนจดหมายให้จริงๆ หรือเปล่า หรือว่าเป็นเพียงข้ออ้างเพื่อจะได้ซักถามเกี่ยวกับเจ้านาย"                  "มันก็ไม่ต่างกันสักเท่าไรหรอก  ผมคิดว่าเราทำให้ทุกคนเห็นชัดแจ๋วแล้วว่า เรามีอะไรกันมากกว่าแค่เป็นเจ้านายกะเลขานะ"                  "เจ้านาย แล้วห้องของเจ้านายอยู่ตรงไหนคะ" เลขารีบถาม                  "ก็อยู่ติดกับห้องของคุณแหละ - จะให้ผมไปอยู่ที่ไหนล่ะ"                  "เจ้านายขอเองสิท่า"                  "ฉลาดจริงที่เดาถูก" ริคบิดขี้เกียจ "ผมว่า จะเอาบทไปนั่งอ่านคร่าวๆ ริมสระเสียหน่อย คงยังไม่เริ่มท่องจนกว่าจะรู้ตารางจัดคิวที่แน่นอนจากเท็ดก่อน"                  สิ่งหนึ่งที่เมลิสาไม่ชอบเกี่ยวกับการถ่ายทำภาพยนตร์ก็คือ บทเจรจาในภาพยนตร์นั้น อาจเป็นคนละเรื่องกับบทที่เขียนลงในแผ่นกระดาษ และฉากที่ถ่ายทำก็ออกนอกบริบทของเรื่องไปคนละทาง                  "ท่องเสร็จแล้ว เจ้านายอยากลองทวนให้ฉันฟังก่อนมั้ยคะ" เลขาถาม                  ถึงจะจำบทได้เกือบทันทีที่เห็น แต่ริคก็ชอบที่จะทวนบทให้เธอฟัง ก่อนที่จะเข้าฉากจริง                  "คิดเสียว่าตอนมานั่งฟังผม อย่างน้อยสีผิวของคุณก็จะคล้ำแดดเป็นสีแทนสวยกลับไปเป็นผลพลอยได้" เจ้านายยิ้มให้ "แต่ระวังอย่าให้ถึงขนาดเกรียมก็แล้วกัน ผมยังไม่อยากให้สาวสวยที่ผิวเต่งตึงดังลูกพีชอังกฤษ กลายเป็นเหี่ยวย่นเหมือนลูกพรุนอบแห้งของแคลิฟอร์เนีย!"                  หลังจากพาเมลิสาไปให้รู้จักห้องของเจสิก้าแล้ว ริคก็จะเดินจากไป ปล่อยให้เลขากลับเข้าห้องของเธอเอง                  "ห้องคุณ ยังมีอะไรขาดเหลือบ้างหรือเปล่า" เขาถามไถ่                  "มีเกินใช้เสียอีกค่ะ" เธอยิ้ม "เช้านี้ เขาเอาน้ำหอมกลิ่นต่างๆ มาวางเรียงกันเป็นแถวไว้ในห้องน้ำให้อีกด้วย สงสัยว่าคงมีครบทุกยี่ห้อ แถมยังไม่เคยเปิดใช้สักขวดเลยค่ะ ฉันอยากจะรู้จริงๆ ว่า เขาจะเอาขวดที่เปิดใช้แล้วไปทำอะไรกันต่อนะเจ้านาย"                  "เขาให้คุณเอาติดตัวกลับไปด้วย" เจ้านายเฉลย "ผมจำได้ บาร์ตเคยเล่าให้ฟังว่า แขกของเขาคนหนึ่งมาพักอยู่ที่นี่ แล้วพอตอนกลับ หล่อนก็กวาดทุกขวดใส่กระเป๋ากลับไปด้วย ที่เหลือเชื่อก็คือ หล่อนน่ะ รวยน้อยกว่าเขาหน่อยเดียวเท่านั้น!"                  "ไม่ว่าใครก็ชอบของฟรีกันทั้งนั้นล่ะค่ะ ไม่ว่าจะมีเงินมากมายล้นฟ้าสักเท่าไรก็ตาม" เมลิสาออกความเห็น "แต่อย่าห่วงเลยค่ะ คุณเรย์เบอร์น ฉันจะเลือกใช้เพียงขวดเดียวตลอดเวลาที่พักอยู่ที่นี่"                  "นี่คุณ เห็นแก่พระเจ้าเถอะนะ เลิกเรียกผมว่าคุณเรย์เบอร์นได้แล้ว" เจ้านายว่า น้ำเสียงหงุดหงิด                  "ทราบค่ะว่า เจ้านายสั่งให้เรียกว่าริค ต่อหน้าคนอื่น แต่ไม่แน่ใจว่า อยู่ลับหลังแล้ว เจ้านายยังจะให้เรียกชื่อหน้าอยู่อีกหรือเปล่า"                  "ถ้าเกิดมีใครมาได้ยินเข้า มันคงฟังตลกดีนะ ใครๆ เขาก็คิดว่าเราเป็นคู่กิ๊กในศตวรรษที่ยี่สิบนะ แม่สาวน้อย  ไม่ใช่ตัวละครกระโดดออกมาจากเรื่อง "สาวทรงเสน่ห์" ของเจน ออสเตนนะคร้าบ"                  หญิงสาวเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าฝ้าย และกระโปรงลายดอกไม้เล็กๆ จุ๋มจิ๋มที่เข้าชุดกัน เธอพยายามนึกเดาความสัมพันธ์ระหว่างเจ้าของบ้านหนุ่ม บาร์ต ฮันติงดัน และดาราสาว เจสิก้า เวลส์ ทั้งสองเคยเป็นคู่กิ๊กกันบ้างหรือเปล่าหนอ หรือว่ากำลังเป็นกันอยู่ ถ้าดูจากท่าทางแล้ว ก็ไม่เห็นจะมีอะไรเกินเลยไปถึงขั้นนั้น แต่ถึงจะมี ทั้งสองก็เป็นคนประเภทที่ไม่แสดงความรู้สึกอย่างออกหน้าออกตาอยู่แล้ว ฝ่ายหญิงนั้น เป็นดารานักแสดงฝีมือเยี่ยม ส่วนฝ่ายชายก็รักความเป็นส่วนตัวมาก              เมลิสาตัดสินใจไม่ได้ว่า เธอชอบอุปนิสัยของเจ้าของบ้านหนุ่มหรือไม่ ในครั้งแรก ความรู้สึกของเธอออกจะติดลบอยู่นิดๆ แต่เมื่อเขาเสนอจะให้เครื่องบินส่วนตัวมารับเธอไปเที่ยวไร่องุ่นนั้น ถึงมันจะไม่ทำให้เขาลำบากเลยสักนิดเดียว เพราะเขาไม่ได้ไปด้วย และไม่มีความจำเป็นใดๆ ที่ต้องไปเป็นเพื่อนเธอ - แต่ทั้งหมดนี้ ก็แสดงให้เห็นน้ำใจของเขา เอาเถอะ ให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ก็แล้วกัน  เธอเต็มใจสวมบทบาทนี้เอง ถึงจะติดกังวลอยู่บ้างก็ตาม แต่ตอนนี้ อย่างน้อยทุกอย่างก็กำลังเข้าที่เข้าทาง  มีเพียงปัญหาเดียวเท่านั้นว่า เธอจะตีบทแตกหรือไม่ ส่วนเจ้านายนั้น เป็นมืออาชีพอยู่แล้ว และตอนนี้ ก็เล่นบทของตัวเองได้อย่างลื่นไหล ไม่มีติดขัดใดๆ ทั้งสิ้น                             ~~~~~~~~~~(: จบ บทที่ 2 :)~~~~~~~~~~ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 23 ส.ค. 47 15:10:12 A:203.156.72.191 X: ]

ความคิดเห็นที่ 48 มาแล้วๆ ดีใจที่คุณณวราสบายดี สงสัยคนไม่เข้ามาอ่านกันเพราะคิดว่าคุณณวราคงไม่มาต่อแล้ว กระรอกเข้ามาดูเกือบทุกวัน วันละหลายรอบ จะต.ต.ต.ต.ไปในกระทู้ใหม่ค่ะ จากคุณ : กระรอก - [ 23 ส.ค. 47 21:39:31 A:138.220.94.199 X: ]

ความคิดเห็นที่ 49 ดีจังเลยรอตอนต่อไปอยู่ค่ะ.......ที่เข้าเวบ k. ณวรา ไม่ได้เพราะโดน block คะ ส่วนเรื่องที่แปลอ่านหมดทุกเรื่องแล้วค่ะ (ก่อนโดน block) T-T จากคุณ : sorceress - [ 24 ส.ค. 47 12:50:49 A:10.33.43.197 X:203.152.37.194 ]