ความคิดเห็นที่ 1 สิบสองปีผ่านไป เด็กสาวขี้แยเติบโตมา จากเด็กกะโปโลตัวเล็กๆเป็นหญิงสาวเต็มกาย เป็นหญิงสาวที่ได้ความสวยหวานจากมารดาและดวงตาคมสดใสจากบิดา เธออายุสิบแปดปี และวันนี้ผลการสอบเข้ามหาวิทยาลัยก็กำลังจะออก “เป็นไง??” ชายหนุ่มวัยยี่สิบสองยืนลุ้นอยู่ข้างๆหญิงสาว เขาดูจะตื่นเต้นยิ่งกว่าคนสอบเสียอีก “เดี๋ยวสิพี่ภัส กำลังโหลดอยู่นะ” ปานวาดในเสื้อยืดกางเกงขาสั้นคลุมเข่าหันไปทำเสียงดุใส่คนอายุมากกว่า ภาสุทำอย่างที่เขาพูดจริงๆ หลังจากวันที่เลวร้ายนั้น ภาสุก็มักจะไปมาหาสู่กับเด็กสาว จนความสนิทสนมมันมีมากจนทั้งสองเหมือนพี่น้องกันจริงๆ แม้ว่าปานวาดนึกอยากจะให้มันมากกว่านั้น แต่เธอก็ไม่อยากจะสูญเสียภาสุไปไม่ว่าด้วยเหตุและผลใดก็ตาม เธอจึงเก็บทุกอย่างไว้ในใจ ไม่คิดจะเรียกร้องอะไรต่อไปอีก แค่เขาทำตามสัญญาว่าจะอยู่ข้างๆกัน เธอก็พอใจที่สุดแล้ว “อ๊ะ มาแล้ว!” เสียงของภาสุปลุกปานวาดตื่นจากภวังค์ หญิงสาวหันมองตามนิ้วหนาที่ชี้มา รหัสประจำตัวสอบเธอพร้อมกับคณะที่เธอสอบได้ปรากฏขึ้นบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ “คณะอักษรศาสตร์ เก่งนี่เรา” คนตัวสูงชมพร้อมกับขยี้ผมยาวที่นุ่มละเนียนจนเขายังตกใจว่า เด็กผู้หญิงที่เคยวิ่งเล่นและขี้แยคนนั้นโตจนกลายเป็นสาวสวยขนาดนี้แล้วหรือ “น้องผิง” ชายหนุ่มเอ่ยเรียกชื่อคนที่กำลังดีใจที่เอนทรานซ์ติด เธอเลือกคณะนี้เป็นอันดับแรกและตั้งใจมานานย่อมจะดีใจจนเก็บอาการไว้ไม่อยู่ หญิงสาวหันมาสบตาที่ดูแปลกไปของชายหนุ่ม “คะพี่ภัส?” “ยังจำสัญญาได้หรือเปล่า วันที่เจ้าโมตาย” จู่ๆก็มีบางอย่างทำให้ภาสุต้องรำลึกถึงเรื่องครั้งวัยเยาว์ “จำได้ค่ะ” ปานวาดรู้สึกใจเต้นแรงไปหมด ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเอนท์ติดหรือเพราะประโยคที่ภาสุพูดถึง “ไม่มีอะไรหรอก แค่คิดว่าถ้าน้องผิงไปเรียนมหาวิทยาลัยแล้ว พี่คงตกกระป๋องแน่เลย ” เพราะปานวาดถูกส่งเข้าโรงเรียนหญิงล้วนมาตลอด เขาจึงไม่เคยรู้สึกหวงและห่วงใยขนาดนี้ แต่นี่ มหาวิทยาลัย มีทั้งชายหนุ่มที่หล่อเหลา และบางคนอาจจะนึกชอบเด็กสาวคนนี้ขึ้นมาก็ได้ แค่คิดภาสุก็เจ็บจี๊ดที่ใจด้วยความห่วงใยที่พี่ชายมีให้กับน้องสาว ภาสุคิดว่าเช่นนั้น “แหม พี่ภัส คิดมากน่ะค่ะ น้องผิงไม่ทิ้งพี่ภัสตกกระป๋องหรอก พี่ภัสนั่นแหละ ได้งานทำแล้ว ต้องไปนู่นไปนี่บ่อยๆ มีหวังลืมผินฃงก่อนสิ” ปานวาดส่ายหัว กับคำพูดที่เธอคิดว่าเขาพูดเล่น “ทำไมพี่ต้องลืมน้องผิงล่ะคะ?” ภาสุนิ่วหน้าถาม “ก็ที่ทำงานพี่ภัสคงมีผู้หญิงน่ารักเต็มไปหมด แล้วพี่ภัสก็จะมีแฟน ผิงก็คงถูกลืม” มีแฟน คำนี้กัดกินหัวใจหญิงสาวเหลือเกิน เจ็บปวด ภาสุอดจะหัวเราะเสียงดังไม่ได้ บางทีเขาและปานวาดก็คงจะเป็นคนขี้หวงและห่วงเหมือนกันทั้งคู่ แบบนี้เขาคงจะสบายใจได้แล้วสิว่า เธอคงจะไม่ลืมสัญญาที่เป็นเหมือนคำปลอบใจนั้น สัญญาที่จะเปลี่ยนชีวิตของคนทั้งคู่ไปชั่วกาล บ้านของภาสุเป็นบ้านรูปร่างลักษณะเดียวกับบ้านของหญิงสาว รั้วที่เคยกั้นไว้มาเป็นเวลานาน พอเกิดเรื่องสุนัขเสียเด็กสาวขี้แยก็ติดชายหนุ่มเหลือเกินจนบิดาต้องปรึกษากับยายของภาสุว่าจะเอาออก เพราะฉะนั้นตอนนี้สนามของบ้านพวกเขาจึงเปิดกว้างหากัน ภาสุอาศัยอยู่กับยายและป้า มีเด็กรับใช้เป็นผู้หญิงชาวเหนืออีกคน ที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับป้าเขานั่นแหละ ชายหนุ่มเดินเข้าไปทางห้องครัวซึ่งอยู่ด้านหลัง ดอกไม้สีขาว สีเหลือง และสีชมพูถูกปลูกไล่เรียงไปเรื่อยจนสุดรั้วของบ้านปานวาด สลับกันเป็นสีสันสดใส หลังบ้านติดกับสระน้ำ มีใบบัวลอยเป็นของประดับสวยงาม ชิงช้าตัวเก่ายังคงใช้งานได้อยู่ วางหันหน้าเข้าหาสระน้ำรับวิวที่สวยงามนั้น “ยายครับ ยาย วันนี้มีอะไรกินเอ่ย หอมเชียว” ภาสุอ้อนคนชราอายุแปดสิบกว่าที่กำลังวังชาไม่แพ้คนสาวๆ นางสามารถเดินเหินขึ้นบันไดบ้านสองชั้นได้อย่างสบาย “มีขนมจีนน้ำยาลูก ไว้แบ่งไปให้หนูขนมผิงด้วย” คุณยายพิมพ์บอกเสียงอ่อนโยน เมื่อคนเป็นหลานมาเคล้าคลอ แม่ของภาสุเสียเมื่อตอนชายหนุ่มอายุได้เก้าปี เขารู้เรื่องและยอมรับการจากไปอย่างกระทันหันได้เร็วผิดกับสำนึกของเด็กคนหนึ่งที่จะรับได้ หลังจากนั้นภาสุไม่เคยจะร้องไห้หรือเสียใจให้คนเป็นยายเห็น อาจเป็นเพราะเขาเป็นผู้ชายคนเดียวในบ้าน เลยต้องเข้มแข็งก็ได้มั้ง ส่วนบิดานั้น ภาสุไม่เคยรู้ว่าเขาเป็นใครมาจากไหน ยายเล่าว่าพ่อกับแม่เลิกรากันไม่ดี เขาจึงไม่อยากจะเก็บเอาไปคิด เพราะมันเป็นเรื่องที่ป่วยการเปล่าๆ “น้องผิงเอนท์ติดด้วยฮะ ได้อักษรศาสตร์” ชายหนุ่มเล่าพลางตักน้ำแกงในหม้อซึ่งอุ่นไว้บนเตาขึ้นชิม “แหม เก่งจริง เก่งเหมือนพ่อกับแม่เขา” เสียงหญิงวัยหกสิบปีอีกคนดังเข้ามา พร้อมกับร่างอวบอ้วน ผมถูกดัดเป็นม้วนตามวัยที่อายุมาก “ป้าทิพย์” ภาสุเอ่ยทัก “แล้วนี่พวกเขากลับมาจากสัมนาอะไรนั่นหรือยังล่ะ ป่านนี้น้องผิงคงอยากเล่าเต็มแก่” ป้าทิพย์พูดต่อก่อนจะทิ้งตัวนั่งพับดอกบัวที่เธอทำค้างไว้ครึ่งหนึ่ง ภาสุเห็นก็รู้ว่าพรุ่งนี้คงจะเป็นวันพระ “กลับพรุ่งนี้เย็นมั้งฮะ แต่ผมว่าน้องคงโทรไปรายงานแล้วล่ะ ดูดีใจน่าดู ยายครับเย็นนี้ผมขอยกไปกินกับน้องเขานะครับ เขาอยู่คนเดียวผม ” “ผมห่วง กลัวเขาจะเหงา” คนชราที่สุดกับคนชรารองลงมาพูดแทรกขึ้นเกือบจะพร้อมกัน ทำเอาคนเป็นหลานส่งค้อนให้อย่างเขินๆ “เดี๋ยวค่อยเข้ามาเอาล่ะกัน เอาไปเร็วเดี๋ยวจะไม่อร่อย” ป้าทิพย์ออกความเห็น หลานชายที่ถูกแซวจึงรีบก้าวยาวๆออกจากห้องครัวไปด้วยกลัวจะถูกเป็นคดีอะไรอีก “ห่วงใยกันแบบนี้ เห็นทีจะได้หลานสะใภ้แถวนี้นะแม่นะ” ป้าทิพย์หันไปเออออกับมารดาหลังจากมองเห็นว่าร่างของหลานชายหายไปในห้องนั่งเล่นแล้ว “ก็ดีแล้ว หนูขนมผิงเป็นเด็กน่ารัก แม่จะดีใจเพราะก็รู้จักกัน” คนชรายิ้มแก้มปริ “แต่ว่า ถ้าเกิดตาภัสรู้เรื่องของแม่เขาขึ้นมาล่ะ เขาจะยังนึกชอบนึกเอ็นดูแม่หนูขนมผิงของแม่อยู่ไหม” น้ำเสียงของทิพย์ลดาแข็งกร้าวขึ้นราวประชดประชัน ด้วยความโกรธแค้น “ตายแล้ว ยัยทิพย์ พูดเรื่องนี้ได้ยังไงกัน!” ยายพิมพ์ออกอาการตกใจ ที่ลูกสาวคนโตหยิบเรื่องที่ไม่ควรออกมาพูด “ก็แหมแม่ ทิพย์ยังตกใจไม่หายนี่คะ ว่าคนใจดีอย่างคุณประภาสจะมีเมียที่โหดร้ายแบบนั้น” แววตาของพี่สาวที่ถูกพลัดพรากจากน้องสาวตัวเองด้วยสิ่งที่เรียกว่าความตายนั้นดูอาฆาต แต่ทิพย์ลดาก็ไม่เคยจะเอาเรื่องราวเหล่านี้ไปลงกับบุตรสาวของแขไขแต่อย่างใด “มันอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่เราเข้าใจก็ได้นี่นา รถคว่ำมันก็เกิดกันได้” พิมพ์มาดาเองก็เจ็บปวด แต่ก็ไม่อยากจะโทษใครให้เป็นบาปกรรม อีกอย่างเรื่องมันก็จบไปเกือบสิบสามปีแล้วตั้งแต่วันที่ทานตะวัยตายไป หากขุดคุ้ยขึ้นมาก็มีแต่จะเจ็บใจกันไปเท่านั้น “รถคว่ำหรือคะ ถ้าคุณแขไม่มาอาละวาดใส่ว่ายัยตะวันว่าคิดจะแย่งคุณประภาสแล้วล่ะก็ ยัยตะวันคงจะไปเสียใจจนขับรถออกไปให้คว่ำหรอกค่ะแม่ อีกอย่างหนึ่ง คุณแขนั่นแหละที่แย่งคุณประภาสไปจากทานตะวัน!” “พอที! มากเกินไปแล้วนะ ยัยทิพย์ ถ้าหลานมาได้ยินเรื่องที่ไม่ได้ความจากแกเขา มีหวังวอดวายไปทั้งบ้าน ชีวิตสงบสุขที่ยัยตะวันหวังไว้ก็ได้หายไปหมดน่ะสิ! แม่รู้อะไรจริงอะไรไม่จริง อะไรที่ทำให้แม่ต้องมาทนเจ็บปวดเห็นลูกสาวตัวเองร้าวรานหัวใจ ทนมองภาพคนที่ตัวรักสมรักกับคนอื่น แต่ตาภัสไม่ผิด หนูผิงก็ไม่ผิด แม่แขเองก็ไม่ได้เอาความอะไรจึงให้เด็กๆไปมาหาสู่กันได้ แกจะเรียกร้องอะไรอีก แม่ขอเถอะ แม่ไม่อยากให้ตาภัสรู้” พิมพ์มาดาเตือนสติลูกสาวด้วยประโยคยาวเหยียด ทิพย์ลดาตั้งสติได้จึงขอโทษ “ขอโทษค่ะแม่ ทิพย์ สงสารน้อง” พิมพ์มาดารู้ดีว่าทิพย์ลดารู้สึกอย่างไร “เอาเถอะ อย่าหยิบเรื่องนี้มาพูดอีกเลยแล้วกัน ” ทั้งสองตั้งใจจะจบเรื่องราวครั้งอดีตไว้ โดยหารู้ไม่ว่า คนสำคัญที่พวกเขาไม่นึกอยากให้ได้ยิน กำลังยืนนิ่งตกใจกับเรื่องราวที่เขาเพิ่งจะรู้ ว่าแท้จริงแล้วนั้น มารดาเขาโดนบีบให้ตาย!! ++ มีต่อ ++ แก้ไขเมื่อ 22 ก.ค. 47 03:18:46 จากคุณ : iNt_GaL - [ 22 ก.ค. 47 03:04:18 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ภาสุเดินห่างจากห้องครัวอย่างเงียบเชียบจนคนในนั้นไม่รู้ตัวว่าตัวเองเปิดเผยเรื่องไม่ควรออกไป พลางคิดทบทวนเรื่องราวที่เขาพอจะนึกออก ภาพมารดาที่ทำหน้าเศร้าๆเวลาคุณประภาสและคุณแขไขพาลูกสาวตัวน้อยออกมาเดินเล่นที่สนาม เขาเข้าใจว่าแม่คงเสียใจที่เลิกรากับพ่อ “แม่ครับ ผมมีแม่ มียาย มีป้าทิพย์ก็พอแล้ว” ตามความคิดแบบเด็กๆทำให้ภาสุพูดจาตรงๆไปอย่างนั้น “ถ้าภัสมีพ่อแบบคุณน้าประภาส ภัสจะดีใจไหม?” ครั้งหนึ่งทานตะวันเคยถามเขา เขาไม่คิดอะไรก็ตอบกลับไปแบบเด็กที่ไม่อยากเหงา “ดีใจสิครับ ภัสอยากมีน้อง” “น้องแบบน้องผิงน่ะหรือ ไหนเราเคยบ่นว่าขี้แย” มารดาถามพลางลูบไล้ใบหน้าเด็กน้อย “ก็ขี้แย แต่น่ารักดีนี่ฮะ” แล้วยังถ้อยคำประหลาดจากเพื่อนของแม่เขาอีก เมื่อครั้งตอนจัดงานวันเกิดให้เขาปีที่แปด มีเพื่อนผู้หญิงของทานตะวันถามไถ่ขึ้น ภาสุนั่งอยู่ไม่ห่างนักจึงได้ยิน “เธอนี่จริงๆเลย มาอยู่บ้านใกล้คนรักเก่าแบบนี้ ไม่เจ็บตายหรือยะ” “ก็ทำไงได้ล่ะ ฉันอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เกิด รู้จักคุณภาสมานาน อีกอย่างตอนนี้ก็ไม่ได้คิดอะไรแล้ว ฉันมีตาภัสอยู่ก็มีความสุขดี” ทานตะวันรู้สึกเช่นไรในเวลานั้น ภาสุนึกไม่ออกเลย ตอนนี้เขาโตพอที่จะรู้สึกรักใครสักคน ความเจ็บปวดที่ต้องทนมองคนที่ตนเองรักรักกับคนอื่น เขานึกออก แต่ที่นึกไม่ออก คือแม่ทนได้อย่างไร “ก็จริง เธอก็ได้แต่งงานกับวิญญู คนที่ดีพร้อม แต่น่าเสียดายที่เลิกกันไปนะ ตอนนี้เขาเป็นไงบ้างล่ะ?” เพื่อนของทานตะวันถามถึงบิดาของภาสุ อย่างน้อยเด็กอายแปดปีในเวลานั้นพอจะเข้าใจว่า พ่อเขาก็เป็นคนหนึ่งที่รักแม่เขามากเช่นกัน “ก็แต่งงานใหม่อยู่ที่อเมริกา ฉันแย่เองที่ไม่อาจจะเลิกรักคุณภาสได้ในเวลานั้น” ภาสุพยายามจะเข้าใจที่คุณแขไขคิดไม่ดีกับแม่ตน และพยายามจะเข้าใจทุกอย่างดั่งที่ยายว่าไว้ แต่ใบหน้าของมารดายามเจ็บปวดกับภาพของคุณแขไขมีความสุข ทั้งๆที่ก็รู้ว่ามารดาเขารักชอบคุณประภาสเท่าใด ก็ยังทำได้ลงคอ “พี่ภัส!” เสียงหนึ่งดังขึ้นทำลายความคิดทุกอย่างของชายหนุ่ม ดวงตากลมแป๋วจ้องมองเขาอย่างมีปัญหา “อะไรน้องผิง” ดูท่าสติที่เขาเคยมีเคยควบคุมได้มันจะหายไปจริงๆซะแล้ว เขาถามเด็กสาวด้วยเสียงที่ไม่พอใจอะไรบางอย่าง โดยที่ตัวเขาไม่ทันได้สังเกต “ผิงเรียกตั้งนานแน่ะค่ะ เป็นอะไรไปหรือคะ โกรธใครมาเหรอ?” ปานวาดร้องเรียกชื่อชายหนุ่มหลายครั้งจนต้องเดินเข้ามาส่งเสียงใส่ใกล้หูจึงได้สติ ชายหนุ่มส่ายหน้าเป็นคำตอบ ขนาดผู้หญิงที่เขาอยากทนุถนอม เขายังไม่อยากจะคุยด้วยเท่าไหร่ในเวลานี้ แย่จริง “น้องผิงมีอะไรหรือเปล่า” ภาสุปรับเสียงให้ดูเป็นมิตรที่สุด แต่ก็ไม่ดีขึ้นเท่าไหร่ คนตัวเล็กยังคงนิ่วหน้ามอง ก่อนจะเดินมานั่งลงบนชิงช้าข้างตัวเขา “ผิงโทรไปหาแม่กับพ่อมาค่ะ เขาดีใจกันมากเลย บอกจะพาไปฉลองด้วย พี่ภัสไว้ไปทานกับน้องผิงนะคะ พี่ภัสดูนี่สิ เมื่อกี้ตอนที่พี่ภัสกลับมาแล้ว ผิงไปเจอภาพเก่าๆของพ่อและแม่ค่ะ มาดูกันไหม มีภาพแต่งงานด้วยนะ แม่สวยมากเลย” ภาพที่เปี่ยมความสุขของคนสองคน กับภาพใบหน้าเปรอะคราบน้ำตาของมารดาตนนั้น มันช่างแตกต่างกันเหลือเกิน ภาสุมองภาพถ่ายที่เด็กสาวโชว์ให้ดู เขาไม่นึกปลาบปลื้มไปกับปานวาดดั่งทุกครั้งที่เป็น ความเสียใจ ความอาลัยอาวรณ์ที่ควรจะเกิดขึ้นตอนที่เขาอายุเก้าขวบ มันจะมาเกิดขึ้นในตอนที่เขาอายุยี่สิบสองปีนี่หรือ ตอนนั้นเขาพยายามเข้าใจว่าแม่เสียเพราะอุบัติเหตุ ถ้าเป็นปานวาดคงอาละวาดและร้องไห้มากกว่าตอนเจ้าโมตาย ถ้าแขไขตาย ปานวาดจะเสียใจเหมือนที่เขาเสียใจสินะ ไม่สิ ถ้าแขไขตาย นางจะรู้ถึงความเจ็บปวดที่มารดาเขาประสบมาได้ไงกันเล่า . “พี่ภัส!” เสียงแหลมของปานวาดดังอีกครั้ง คราวนี้ความเป็นภาสุที่มีดวงตาอ่อนโยนไม่ได้กลับมา เขามองเด็กสาวด้วยสายตาที่เขาไม่เคยคิดว่าจะมองได้ “เป็นอะไรไปคะ เหม่อๆนะ ไม่สบายเหรอ” ปานวาดถามอย่างห่วงใย หากถูกภาสุดึงมือที่แตะหน้าผากชายหนุ่มไว้ หญิงสาวเกร็งตัวแข็งเพราะภาสุไม่เคยจะทำเช่นนี้กับเธอ หากยังสั่งสอนไว้อีกว่า นอกจากพ่อแล้ว จะมีแค่คนที่หญิงสาวจะแต่งงานด้วยเท่านั้นที่จะทำแบบนี้ได้ “นั่นสิ ปวดหัวไปหมด เป็นอะไรไปกันนะ” เสียงชายหนุ่มอ่อนโยนประหลาดๆ เด็กสาวเบิกตากว้างกับภาพที่เห็น พี่ภัสของเธอแปลกไป เหมือนไม่ใช่คนเดิม “มีอะไรจะให้พี่ดูอีกหรือคะ?” ภาสุถามถึงของในมือของเธอ เธอจึงรีบดึงมือออกจากมือของเขาเมื่อได้ยินเสียงเขา พลางหยิบรูปในกล่องมาให้เขาดู  ภาพถ่ายสีที่มีคุณประภาส คุณแขไข  เด็กสาว ยังมียายพิมพ์ ป้าทิพย์ และทานตะวัน มารดาของเขา “วันนั้นพี่ภัสไปไหนหรือคะ ทำไมไม่ได้ถ่ายล่ะ” ร่างเล็กหันไปถามคนตัวสูง “สงสัยไปโรงเรียนมั้ง แหมดูสิ น้องผิงยังเพิ่งสามขวบเอง แต่พี่เจ็ดขวบแล้วนะ คงเรียนชั้นประถมแล้วล่ะ” ภาสุตอบข้อสงสัยด้วยอาการปกติ ปานวาดจึงรู้สึกดีขึ้นบ้าง บางทีเมื่อครู่นั้นเขาอาจจะอารมณ์ไม่ดีอยู่จริงๆก็ได้ “ผู้หญิงคนนี้ ใครหรือคะ ผิงจำไม่ได้” เด็กสาวถามอีกครั้ง ภาสุจึงถามกลับบ้าง “แล้วน้องผิงคิดว่าเป็นใครหรือ?” คนถูกถามกลับส่ายหน้า ตอนที่ทานตะวันเสีย ปานวาดยังจำความอะไรไม่ได้เท่าไหร่ คงจะลืมไปแล้ว “อ้อ! แม่เคยบอกว่าเป็นคนสวยมากที่เคยอยู่แถวนี้ สวยขนาดที่แม่ยังต้องหวงพ่อไว้เลย สวยจริงๆด้วยแฮะ” ปานวาดเห็นด้วยกับข้อความที่มารดาเคยพูดไว้ “แม่พี่เอง ” ภาสุเฉลยแทรกขึ้นมา เด็กสาวหันมองด้วยอารามตกใจที่พูดจาไร้มารยาท อีกอย่างแม่ของชายหนุ่มก็เสียไปแล้ว “ไม่เป็นไร อย่าคิดมาก หิวหรือยังล่ะเรา ไปเถอะไปหายายกัน” ชายหนุ่มทำไม่สนใจ เหมือนกับภาพลักษณ์พี่ชายผู้ใจดีคนนั้น หัวใจที่หนักหน่วงเมื่อครู่ค่อยๆโล่งหายไป พี่ภัสก็ยังเป็นพี่ภัสคนเดิมนี่นา บ้าจริงเรา! ++ มีต่อค่ะ แก้ไขเมื่อ 22 ก.ค. 47 03:20:27 แก้ไขเมื่อ 22 ก.ค. 47 03:06:52 จากคุณ : iNt_GaL - [ 22 ก.ค. 47 03:06:12 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ท้องฟ้าเบื้องบนเริ่มมืดมิด เหมือนดวงตาชายหนุ่มที่มืดบอดด้วยความอาฆาต เขาไม่รู้ตัวเลยว่าจะเป็นคนอ่อนแอได้เพียงนี้ แต่เขาก็อดจะนึกถึงความเจ็บช้ำของมารดาไม่ได้ ทำไมแม่เขาต้องเป็นคนเจ็บปวด ทำไมคุณแขไขถึงทำดีกับเขา เป็นเพราะเธอรู้สึกผิดที่ทำให้มารดาเขาตายงั้นหรือ ไม่มีวัน เขาไม่อยากได้สิ่งที่เรียกว่า เห็นใจ หรือ สงสาร “นี่ค่ะ ของฝากจากเมืองชล” เสียงคนที่เขานึกเกลียดชังดังขึ้นด้านล่าง ดูเหมือนจะกลับมาจากงานที่ต่างจังหวัดแล้ว “ขอบคุณมากนะคะ เห็นตาภัสบอกว่าจะกลับพรุ่งนี้” ทิพย์ลดาเก็บความรู้สึกเกลียดคนๆนี้ได้อย่างไร ภาสุไม่เข้าใจ ทำไมไม่ชอบถึงได้ไม่ห่างออกไปซะ  เสียงบทสนทนาห่างหูออกไปเรื่อยๆ ด้วยคนที่เขานึกสนใจคือหญิงสาวบนห้องนอน ณ ชั้นสอง ฝั่งตรงข้ามห้องของเขาต่างหาก!! “อ้าวตาภัส ลงมาเดินอะไรดึกดื่นๆ” คุณประภาสซึ่งนั่งดื่มเบียร์เย็นๆกับภรรยาริมสระน้ำถามชายหนุ่ม ที่เขานอนไม่หลับจึงออกมาเดินหาลมเย็นพัดพาความคิดมากให้ลอยหาย เขาจะได้หลับพักผ่อนหนีเรื่องราวร้ายกาจของภรรยาคนถามไปเสียที “นอนไม่หลับน่ะครับ แล้วคุณลุงล่ะครับ” ภาสุพยายามสบตากับแขไขอย่างปกติที่สุด เขาไม่อยากจะทำให้หญิงสาวใจร้ายคนนี้นึกไหวตัวทันว่าเขาอยากจะทำอะไร “พอดีเหนื่อยๆ แต่ไม่อยากนอนจึงชวนแขออกมาดื่มเบียร์กัน” ชายมากอายุหัวเราะ “แต่แขเหนื่อยนี่คะ จริงซี ป้าต้องขอบใจเรานะ ที่ช่วยติวให้น้องผิงเอนท์ติด” คุณแขไขหันไปยิ้มให้สามีก่อนจะพูดกับชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า “ไม่หรอกครับ น้องผิงแกหัวดีอยู่แล้ว ผมต่างหากที่ไม่ได้ช่วยอะไรเลย” ภาสุยิ้มตอบ “แล้วเราจะทำอะไรต่อล่ะ ตาภัส เรียนจบแล้วนี่” คุณประภาสถามถึงอนาคตของชายหนุ่ม เขายังนึกไม่ออก มีสมัครงานไว้แล้ว แต่ตอนนี้หัวของเขาดูจะคิดแต่เรื่องของมารดาเสียมากกว่า “ผมคงจะทำงานที่ที่ผมสมัครไว้ครับ ตอนนี้ก็ได้หาได้ที่หนึ่ง  ผมขอตัวก่อนนะครับ เดี๋ยวป้าลงมาเห็น ผมจะโดนดุว่าทำไมยังไม่นอน” ภาสุค้อมหัวลาคนมากอายุทั้งสอง “จ้ะๆ ถ้ามีปัญหาหรือเรื่องลำบากอะไรบอกป้าได้นะ ตาภัส ป้ายินดีช่วย”   เขาเดาไม่ผิดเลย แววตาแขไขที่มองเขา เปี่ยมด้วยความสำนึกผิด มันก็น่าตื้นตันใจอยู่หรอกที่ยังพอมีจิตใจเป็นมนุษย์อยู่บ้าง แต่ว่า มันก็สายไปแล้วล่ะ ความผิดที่แขไขก่อไว้กับมารดาเขา จะต้องได้รับโทษที่สาสม!! ++ ทู บี คอนทินิวส์ ค่า (ต่อตอนหน้าเน่อ ...เมื่อไหร่ดีล่ะ แหะๆ) ขอบคุณสำหรับการติดตามนะคะ ^^ จากคุณ : iNt_GaL - [ 22 ก.ค. 47 03:10:40 ]

ความคิดเห็นที่ 4 Tomorrow na ka.It is good story for people far away from home. Sawatdee ka. จากคุณ : I be waiting for you. - [ 22 ก.ค. 47 06:22:31 A:68.37.109.131 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 น่าจะเพิ่มช่วงต้นเรื่องสักนิด ว่าพ่อแม่ของใครชื่ออะไร ต้องย้อนกลับมาอ่านช้าๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น ช่วงที่ทิพย์คุยกับแม่ค่ะ รอบแรกงงมาก จากคุณ : scottie - [ 22 ก.ค. 47 09:23:45 ]

ความคิดเห็นที่ 6 งงหรือคะ คุณscottie ...แหะๆ ---''--- พ่อแม่ของหนูขนมผิง คือ ประภาสและแขไขค่ะ ส่วนแม่ของภาสุ คือ ทานตะวัน เอาไว้อ่านตอนๆต่อไป หวังว่าคงจะเข้าใจมากขึ้นนะคะ (ไว้ให้ใครบางคนในนิยายมาเฉลยล่ะกัน ^^) ขอบคุณค่ะ คุณ i be waiting for u ...ไว้จะนำมาลงต่อเร็วๆนี้ค่ะ จากคุณ : iNt_GaL - [ 22 ก.ค. 47 10:25:49 ]

ความคิดเห็นที่ 7 รอเรื่องที่ยังค้างอยู่นะคะ เรื่องนี้ก็น่าสนใจ จะรออ่านละกันนะ จากคุณ : Blue dream - [ 22 ก.ค. 47 11:04:56 A:203.156.80.146 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 โฮ่ๆ สนุกดีค่ะ น่าติดตามมั่กๆ ว่าแล้วก็ขอทวง Knock you Baby! ด้วยค่ะ นานแล้วจะเค็มเกินไปนะคะ อิ อิ ^^" จากคุณ : miew2000 - [ 22 ก.ค. 47 11:18:17 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มารอตอนต่อไปค่ะ เมื่อไหร่ดีอะ พรุ่งนี้ได้ป่าว 555555 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 22 ก.ค. 47 11:19:51 ]

ความคิดเห็นที่ 10 หายไปนานเลยนะคะ นึกว่าไม่มาต่อซะแล้ว แบบนี้ค่อยสบายใจหน่อย จากคุณ : JingleJ - [ 22 ก.ค. 47 11:51:44 ]

ความคิดเห็นที่ 11 นั่นสิ ตอนต่อไป พรุ่งนี้ดีก่า จากคุณ : กริช - [ 22 ก.ค. 47 12:53:14 A:10.11.20.73 X:202.44.14.194 ]

ความคิดเห็นที่ 12 มาลงชื่ออ่านคะ :) รอ...ร้อ...รอ... ตอนต่อไป จากคุณ : ปลายตะวัน - [ 22 ก.ค. 47 13:06:51 A:10.10.125.35 X:127.0.0.1, 203.148.221.33 ]

ความคิดเห็นที่ 13 แฮ่ เปิดไว้หลายเรื่องเลยนะคะเนี่ย จากคุณ : TSURUGI - [ 24 ก.ค. 47 01:08:22 ]