หากความเหงาคือการไม่มีเธออยู่
ตัวแปลของมันคงยกกำลังสองด้วยความเดียวดาย
...
ไยความเดียวดายช่างโหดร้ายนัก...
แต่มันไม่ร้ายเท่ากับ ทั้ง ๆ ที่มีเธออยู่
แต่ฉันก็ยังรู้สึกว่า
อยู่อย่างเดียวดาย...
...
1
ในคืนที่สายตาชาชินกับความมืด
เธอยังคงนอนหันหลังให้ฉันอย่างเย็นชา
ช่างเงียบงันและเงียบเหงา
ในความวังเวงนั้น
ฉันได้ยินเสียงจังหวะหายใจของเธอ
อย่าโกรธเลยนะคนดี
ฉันอ้อนวอนกับพระเจ้าอยู่ในใจ
เธอจะได้ยินไหม
คำอ้อนวอนขอให้เราเป็นเหมือนเดิม
บางครั้งคนเราก็ทำผิด
แสดงอะไรโง่ ๆ ออกมาไม่ยั้งคิด
เพราะโง่ไม่ยั้งคิดจึงทำผิด
ฉันรู้ตัวแล้ว
ไม่ทำอีกแล้ว
คนดีของฉัน
อย่านิ่งเฉยเลยได้ไหม
ดุและว่าฉันเหมือนทุก ๆ ครั้งก็ได้
แต่อย่าทำอย่างนี้...
...
2
ในคืนที่สายตาชาชินกับความมืด
ฉันยังคงนอนไม่หลับ
เมื่อคืนฉันฝันร้าย ว่าเธอยืนอยู่ตรงหน้า บอกว่าจะไป
ร่ำลา ร่ำไห้
ฉันทรุดร่างแนบหน้ากับเท้าคู่นั้น
ละทิ้งคราบความหยิ่งผยองพลางร้องปาว ร้องไห้
อย่าไป... อย่าไป... และอย่าไป
ร่างเธอค่อย ๆ กลายเป็นโปร่งใสเลือนหาย
ไม่มีแม้เงาให้ไขว่คว้า
คืนนั้นฉันตกใจผวาตื่น
คืนนี้ฉันสัญญาว่าจะไม่หลับ
ไม่อยากแม้จะกะพริบตา
ขอจ้องมองเธออยู่อย่างนี้ทั้งคืนเถิดนะ
แม้เธอจะไม่พูดกับฉัน
ก็ยังดีกว่า
ที่ความฝันของคืนนั้นจะเป็นจริง
ทรมานหวาดกลัวผวา
ฉันจึงเอื้อมมือมากอดเธอไว้
หวังปันไออุ่นที่ขาดหาย
หวังขอคำให้อภัยด้วยภาษากาย
เธอกลับถอนหายใจ
จับมือของฉันสะบัดหนี
และลุกนั่งจ้องตาฉัน
แม้ในความมืดมิด
ฉันก็ยังรู้ว่า... นั่นไม่ใช่ดวงตาของเธอคนเก่า
ฉันเห็นตัวของฉัน ยืนอยู่ในแววตาคู่นั้น
อย่างเดียวดาย
เพราะโง่ไม่ยั้งคิด
ฉันจึงผิดอีกครั้ง
และแล้วก็เป็นอีกครั้งที่เราทะเลาะกัน
ทะเลาะกัน... ด้วยเสียงของฉันเพียงฝ่ายเดียว
เธอยังคงนิ่งเฉย
...
3
ในคืนที่สายตาชาชินกับความมืด
เธอยังคงนอนนิ่งอยู่ข้างกายฉัน
ร่างในชุดนอนสีชมพู เมื่อคราไม่มีแสงไฟ
มันจึงกลายเป็นชมพูเข้ม
เหมือนกับสีของความฝันของฉันในคืนก่อน
แต่คืนที่แล้วไม่ใช่ความฝัน
คำบอกลาในแววตาคู่นั้น... เป็นความจริง
เสียงครางหึ่ง ๆ ของตู้เย็นใบใหญ่ในห้อง
ขับแข่งกับเสียงเข็มนาฬิกาข้างฝา
สลับกับเสียงสะอื้นไห้ของฉัน
เธอได้ยินไหม
ฉันนอนก่ายหน้าผากอยู่อย่างนี้เนิ่นนาน
ไม่มีคำให้อภัยใด ๆ จากปากเธอเหมือนเดิม
สิ้นเสียงสะอื้น ฉันพลิกกายมาด้านซ้ายเพื่อมองเธอ
ในเมื่อไม่มีอะไรดีขึ้น
ฉันขอมองเธอทางด้านหลัง
นี่ละดีแล้ว
นอนมองเธอทางด้านหลัง
ยังดีกว่ามองไปไม่มีใคร
และยังดีกว่ามองใบหน้าสวยของเธอ
ฉันไม่อยากเห็นแววตาแบบนั้นอีก
ฉันเอื้อมมืออันสั่นเทาค่อย ๆ บรรจงลูบผมเธอแผ่วเบา
ต่อแต่นี้ความรักของเราคงถูกตัดออก
เหลือแค่เพียงความรักของฉัน
เท่านั้น
เธอสะบัดมือฉันออกเช่นเดิม
เพราะโง่เขลาจึงทำผิด
เธอตัดฉันออกจากใจอย่างง่ายดาย
เพราะรักเหลือเกิน
ฉันจะตัดเธอออกได้อย่างไร
4
ในคืนที่สายตาชาชินกับความมืด
ฉันพลิกตัวมาด้านซ้าย
ลูบไล้และดอมดมผมของเธอเป็นครั้งสุดท้าย
เธอไม่ว่าอะไร
แล้วพลิกตัวมาทางด้านขวา
เอื้อมมือมากอดเอวเธอไว้
เธอไม่สะบัดมือฉันออกเหมือนคืนก่อน
ฉันซุกหน้ากับแผ่นหลังของเธอแล้วร่ำไห้
ใกล้รุ่งสาง
ฉันอุ้มร่างอันหนาวเหน็บนั้น
ใส่ไว้ในตู้เย็นใบใหญ่
คืนพรุ่งนี้ฉันจะอุ้มเธอออกมานอนกอดใหม่
ส่วนเส้นผมและส่วนหัวของเธอ
ฉันห่อถุงพลาสติกไว้อย่างดีและมิดชิด
พรุ่งนี้ฉันจะเอามันไปทิ้งให้ไกล ๆ
ต่อแต่นี้... แววตาหมางเมินนั่น
คงไม่มีให้เห็นอีก ตลอดกาล
เพราะโง่ไม่ยั้งคิดจึงผิดมหันต์
เพราะ...
เธอตัดฉันออกจากใจ
ฉันจึง
ตัดเธอออกจากกัน...
ฉันไม่อยากเห็นแววตาเฉยชาคู่นั้น
แต่ฉันก็ไม่อยากให้เธอไปจากกัน
ฉันจำเป็น...
...
รักเธอ...
แก้ไขเมื่อ 25 ก.ค. 47 13:24:31
จากคุณ :
{``-_-}{-``-}{-_-``} 
- [
25 ก.ค. 47 13:13:38
]
๛๛ รักเธอ ๛๛ (ให้มันรู้กันไป ว่าน้องเจก็เขียนเรื่องเพ้อรักอกหักกับเขาเป็นนะ หุหุ)
