ความคิดเห็นที่ 1 “พี่มาอิๆ” เสียงเรียกสดใสของน้องสาวดังมาเข้าสู่โสตประสาทก่อนที่ร่างของหญิงสาวจะถูกดึงกึ่งลากให้ลุกออกมาจากเตียงนอนอันแสนสุข มองไปที่นาฟิกาบอกเวลาตี 5 ตรงพอดี “พี่มาอิตื่นเร็วซิ  นี้มันวันหยุดนะอย่ามามัวนอนอยู่ซิเดียวคุณพ่อจะพาเราไปเที่ยวกันไงละลืมแล้ว  เหรอ” หลังจากที่ต้องยอมแพ้ต่อความกระตือรือล้นที่จะได้ไปเที่ยวพักผ่อนกับครอบครัวของน้องสาว  พี่สาวแสนสวยของมาเอะจึงจำต้องเร่งรีบแต่งตัวให้เสร็จเร็วไวเพื่อจะลงไปรับประทานอาหารเช้าก่อนออกเดินทางพร้อมครอบครัว “ว่าไงมาอิไหวไหมท่าทางยังเหนื่อยๆอยู่เลย  เดียวค่อยไปนอนบนเครื่องเอาแล้วกันนะ” บิดาที่นั่งรออยู่ที่ห้องทานอาหารกล่าวขึ้นหลังจากเห็นหน้าลูกสาวคนโตเดินเข้ามาได้ “มาอิก็ว่าจะไปหลับต่อบนเครื่องเหมือนกันละคะ  นี่มาอิยังนอนไม่ค่อยได้เต็มที่ดีเลยนะคะ  เจ้าจอมซนนี้ก็ไปลากลงมาจากเตียงนอนแล้ว” หญิงสาวกล่าวหลังจากนั่งลงบนโต๊ะทานอาหารของครอบครัว  วันนี้เป็นวันที่ครอบครัว ยามางิ จะได้ไปพักผ่อนที่ต่างประเทศกันทั้งครอบครัวหลังจากต้องมัวยุ่งอยู่กับการทำงานตามหน้าที่ของกันทั้งปี  นำโดยผู้เป็นหัวหน้าครอบครัว “ยามางิ  โกโบริ” ผู้พ่อ  ที่คุณนายมาลีเคยบอกว่าชื่อเหมือนพระเอกละครไทยที่เคยโด่งดังมาแต่อดีตเรื่องหนึ่งของประเทศไทยอันเป็นบ้านเกิดเมืองนอนของเธอ   สำหรับคุณนายมาลีแล้วไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็ยังคงสำนึกอยู่เสมอว่าตนคือชาวไทยและยังสอนลูกๆทั้งสองอีกว่าเลือดในตัวพวกเขาอีกครึ่งหนึ่งเป็นของคนไทย                  สำหรับวันนี้นอกจากจะเป็นวันสำคัญที่จะได้ไปเที่ยวพักผ่อนทั้งครอบครัวแล้วยังเป็นวันสำคัญอีกอย่างหนึ่งสำหรับคุณนายมาลีด้วย  เนื่องจากคุณโกโบริหัวหน้าครอบครัวผู้เป็นเจ้าของและประธานบริษัทยามางิกรุ๊ป  บริษัทขนาดกลางผู้ผลิตโปรแกรมสำหรับเครื่องมินิคอมพิวเตอร์  คอมพิวเตอร์ขนาดเล็กสำหรับพกพาในยุคปัจจุบัน  แม้จะไม่ใช่บริษัทที่ใหญ่โตมากมายเหมือนบริษัทอื่นแต่ก็มีความมั่นคงและสามารถเจริญเติบโตได้อย่างสม่ำเสมอในแต่ละปีและแผนงานในช่วงปีใหม่นี้คือการขยายงานด้านการขายเข้าสู่ต่างประเทศโดยได้ทำการติดต่อเซ็นสัญญาร่วมมือกันกับบริษัทผู้ผลิตซอฟแวรและเทคโนโลยีแห่งหนึ่งของเมืองไทย   ได้ยินผู้พ่อเล่าว่าตลอดมาทางตัวพ่อเองและคนของบริษัทยามางิกรุ๊ปได้ติดต่อบริษัทนี้ผ่านทางผู้จัดการฝ่ายขายของบริษัทนี้เท่านั้นยังไม่เคยได้มีโอกาสได้ติดต่อเจรจาโดยตรงกับผู้อำนวยการบริษัทแห่งนี้เลย  สำหรับตัวคุณโกโบริเองนั้นชอบที่จะติดต่อกับผู้ร่วมธุระกิจของตนด้วยตัวเองโดยเฉพาะกับผู้ที่มีอำนาจตัดสินใจเด็จขาดของบริษัทนั้นๆเพื่อความสะดวกในการติดต่อธุระกิจและการเพิ่มความพึงพาอาศัยกันต่อไป   ส่วนตัวคุณ “วิเชียร  ทองเที่ยง”ผู้จัดการฝ่ายขายของบริษัทดังกล่าวนั้นก็รู้จักเป็นเพื่อนคบหากันมาตั้งแต่ก่อนได้ติดต่อ การค้ากันนั้น ก็ให้ความสนิทสนมเป็นอย่างดีด้วยความถูกอัธยาศัยกัน  เมื่อรู้ว่าโกโบริต้องการพบท่านผู้อำนวยการของตนอย่างมากและรู้อีกว่าครอบครัวยามางิมีแผนการท่องเที่ยวพักผ่อนในช่วงนี้แต่ยังไม่ทราบว่าจะไปที่ไหน  คุณวิเชียรจึงรับปากว่าจะหาทางให้ได้พบกับตัวผู้อำนวยการ  จากนั้นก่อนหน้าวันเดินทาง 1 อาทิตย์คุณวิเชียรได้ติดต่อมาจากเมืองไทยว่าท่านผู้อำนวยการจะไปพักผ่อนช่วงวันหยุดปีใหม่นี้ที่  “โรงแรมสายชลรอยัล” โรงแรมชายหาดแห่งหนึ่งของจังหวัดชลบุรีในประเทศไทย อันเป็นโรงแรมระดับ 5 ดาวที่มีชื่อเสียงโด่งดังทั่วเอเชีย  แต่กลับมีเพียงไม่กี่คนที่รู้ว่าโรงแรมแห่งนี้เป็นส่วนหนึ่งของธุระกิจย่อยของบริษัทในเครือ “เพรชเทวากรุ๊ป” บริษัทที่ถือครองโดยเจ้าของเพียงรายเดียว  เพราะฉะนั้นหลังจากที่คุณวิเชียรได้ขอติดต่อกับผู้อำนวยการแล้วจึงได้ความว่าท่านผู้อำนวยการ “เพชรเทวากรุ๊ป”  จะสามารถให้เข้าพบได้ในวันนี้และขอเชิญคุณยามางิ  โกโบริพร้อมทั้งครอบครัวพักผ่อนในวันหยุดปีใหม่นี้ได้ที่โรงแรมดังกล่าวนี้  โดยเจ้านายของคุณวิเชียรจะรอพบอยู่ที่โรงแรม                ด้วยเหตุนี้วันนี้จึงกลายเป็นวันสำคัญที่คุณนายมาลีจะได้เดินทางกลับบ้านเกิดหลังจากที่ไม่ได้กลับไปนานถึง5-6ปี ................................... “นายน้อยรอใครอยู่หรือเปล่าคะ” วารีเอ่ยขึ้นหลังจากที่เฝ้ามองนายน้อยของหล่อนอยู่นาน “หึ ทำไมถึงคิดอย่างนั้นละ” นายน้อยของวารีถามกลับมาพร้อมกับลอยยิ้มที่มุมปาก “ก็ฉันเห็นนายน้อยนั่งมองทะเลไป อ่านหนังสือไป  สักพักก็ยกนาฟิกาขึ้นมาดูสลับกันไปมาอยู่อย่างนี้มาสักพักใหญ่แล้วนะคะ” วารีตอบนายน้อยอย่างคนที่รู้ใจกันดีถึงแม้ว่าบางครั้งหล่อนจะอ่านใจนายน้อยไม่ออกเลยก็ตาม แต่โดยปกติแล้วเป็นที่รู้ดีในหมู่คนที่สนิทกับนายน้อยของหล่อนว่า  คนที่ค่อยติดตามอยู่ข้างกายนายน้อยของหล่อนและเป็นคนที่สนิทกับนายน้อยของหล่อนมากที่สุดก็มีแต่วารีคนนี้เท่านั้น “แหมเบื่อคนชังสงสัยจังเลย  คืออย่างนี้  คุณลุงวิเชียรเขามาขอให้ฉันช่วยพบกับเจ้าของบริษัทของประเทศญี่ปุ่นคนหนึ่งที่กำลังจะเซ็นสัญญาร่วมทำธุระกิจกับบริษัทของเราอย่างเป็นทางการในเร็วๆนี้หน่อยนะ  นัยว่าเคยเป็นเพื่อนที่รู้จักกันมาในวงการธุระกิจตั้งแต่สมัยที่ลุงวิเชียรเขาไปสัมมนาเรื่องธุระกิจเทคโนโลยียุคใหม่เมื่อสัก4-5ปีก่อนนั้นละ  เห็นว่าทางนั้นอยากพบตัวฉันมากนี้  แล้วลุงวิเชียรเขาก็ดันไปตบปากรับคำเขามาแล้ว ไม่อยากเสียผู้ใหญ่ก็เลยมาขอร้องแกมบังคับให้ฉันช่วยพบเขาหน่อยสัก2-3ชั่วโมงก็ยังดี” วายุตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงและท่าทางแบบว่าตัวเองไม่มีทางเลือกเท่าใดนักและจำเป็นต้องทำเพราะถูกบังคับ “แหมนายน้อยคะ  อย่างนายน้อยนะเหรอคะจะมีใครมาบังคับได้   ลองท่านนายน้อยของฉันจะไม่ยอมซะอย่างละก็จะมีใครมากล้าขัดได้” วารีกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงขุ่นนิดๆ  เพราะว่าที่หล่อนพยายามสนับสนุนให้นายน้อยมาพักที่นี่ก็เพื่อจะให้นายน้อยของหล่อนได้พักผ่อนอย่างเต็มที่  แต่ที่ไหนได้นายน้อยของหล่อนยังอุตส่าห์จะหอบเอางานและธุระกิจมาด้วยอีกจนได้  ขณะที่นายน้อยของหล่อนก็แย้มยิ้มที่มุมปากตามเอกลักษณ์เฉพาะตัวด้วยความรู้เท่าทันในน้ำเสียงนั้นจึงต้องกล่าวว่า “ไม่ต้องห่วงน่าวารี  ฉันก็แค่ให้เขาพบแค่สักชั่วโมงสองชั่วโมงเท่านั้นละเห็นว่าทางนั้นจะเอาครอบครัวมาพักผ่อนที่นี้ด้วยเขาก็คงอยากอยู่กับครอบครัวเขาเหมือนกันละ   แต่พูดก็พูดเถอะนะตอนแรกฉันก็ว่าจะปฏิเสธไปแล้วละ” นายน้อยของวารีกล่าวออกมาเอาใจหญิงสาวได้สักพักก็ถูกถามอีกว่า “งั้นนายน้อยไปตกลงให้เขามาพบทำไมคะ” “ไม่รู้สิ  เพียงแต่สัมผัสพิเศษของฉันบอกว่าน่าจะพบกับคนๆนี้เพราะไม่แน่บางทีฉันอาจจะมีอะไรมาทำแก้เบื่อก็ได้” กล่าวจบก็ก้มลงอ่านหนังสือต่ออย่างใจเย็น       ............................... จากคุณ : Gameta - [ 25 ก.ค. 47 14:23:08 A:202.57.156.23 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 “นั้นแหละครับมันสองคนที่อัดพวกผมจนสบักสะบอมอย่างนี้ละ” เสียงเจ้าหัวหน้าหน่วยจีบดะจอมซวยดังขึ้นเมื่อเห็นชายหนุ่มและหญิงสาวคู่กรณีพิพาทกับพวกมันนั่งอยู่ที่คอฟฟี่ชอปของโรงแรม “พวกคุณแน่ใจนะ” ผู้จัดการฝ่ายบริการหนุ่มผู้พึ่งเขามารับตำแหน่งใหม่ไม่ถึงเดือนกล่าวถามย้ำให้แน่ใจอีกครั้ง  เพราะจากที่เขามองเห็นนั้นไม่มีลักษณะอะไรบอกให้รู้เลยว่าเด็กหนุ่มผิวขาวตัวผอมๆแต่หล่อเหลายังกับผู้หญิงกับอีกหนึ่งสาวสวยร่างระหงส์เหมือนนักกีฬาจะสามารถทำอย่างที่พวกชายหนุ่มนี้กล่าวมาได้   ความจริงเขาเองเมื่อเห็นลักษณะท่าทางที่ดูภูมิฐานบ่งบอกว่าเป็นผู้ดีที่เขาคิดว่าทั้งสองคนนั้นน่าจะเป็นลูกหลานคนใหญ่คนโตมีฐานะและชาติสกุลก็ไม่อยากที่จะไปคล้องเกี่ยวด้วยหรอก  หาเรื่องใส่ตัวแท้ๆ  แต่ครั้นจะปฏิเสธไม่ยุ่งเกี่ยวก็ไม่ได้เนื่องด้วยชายหนุ่มปากไวหัวหน้ากลุ่มที่เข้ามาขอให้เขาช่วยเอาเรื่องสองคนนั้นเป็นถึงลูกชายผู้จัดการใหญ่ของโรงแรมแห่งนี้  ถึงแม้ว่าเขาจะได้ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้จัดการเหมือนกัน แต่โดยฐานะและตำแหน่งอำนาจหน้าที่แล้วยังถือว่าห่างไกลกันนัก  ด้วยโรงแรมแห่งนี้เป็นโรงแรมขนาดใหญ่โตมากมีงานภายในแต่ละฝ่ายมากมายหลายอย่าง  แทนที่ฝ่ายต่างๆจะควบคุมโดยหัวหน้าฝ่ายต่างๆเหมือนโรงแรมทั่วไปจึงต้องยกระดับเป็นผู้จัดการตามสายงานที่ใหญ่มากไปด้วย   เพราะงั้นถึงต้องมาตามคำขอของชายหนุ่มเจ้าปัญหานี้ “แน่ใจสิครับคุณชัย  ผู้หญิงคนนั้นละอย่าไปดุถูกเชียว  เห็นอย่างนั้นแม่หมัดหนักนักละลูกน้องผมว่าเป็นแชมป์เทควันโด้เก่งแล้ว  ยังเจออัดคางเหลืองคากอหญ้าเลย” “แพ้ผู้หญิงแล้วยังไม่รู้จักอายอีกนะพวกนี้” “ชัย  วันชนะ”ผู้จัดการฝ่ายขายคิดในใจก่อนที่จะก้าวเท้าเข้าไปหาคู่นายบ่าวทั้งสองอย่างไม่เต็มใจนัก “ขอโทษครับ  ผมอยากขอเวลาพวกคุณสักครู่ได้ไหมครับ” ผู้จัดการใหม่ผู้ถูกลูกชายผู้จัดการใหญ่ของโรงแรมลากมาซวยด้วยกัน  กล่าวขึ้นด้วยประโยคที่ฟังแล้วดูนอบน้อมแต่ข่มอยู่ในที   “ได้สิครับ  ไม่ทราบว่าพวกคุณมีอะไรจะให้ผมรับใช้ไม่ทราบครับ” วายุเอ่ยตอบ   หลังจากละสายตาจากการอ่านหนังสือและมองเห็นผู้จัดการหนุ่มพร้อมชายหนุ่มนักแซวสาวเดินตามมาข้างหลัง   ด้วยสมองอันชาญฉลาดของเขาแค่มองแค่นี้ก็สามารถวิเคราะห์สถานการณ์ออกแล้วว่าคนพวกนี้คงมาร้ายมากกว่ามาดีแน่   “ก็เอาซิฉันจะเล่นด้วย  กำลังเบื่อๆอยู่พอดี” วายุเอ่ยในใจ “ผมชื่อชัย  วันชนะ  ผู้จัดการฝ่ายบริการของโรงแรมนี้ครับ  พอดีคุณเคลวินคนนี้ไปแจ้งกับผมว่าถูกพวกคุณทำร้ายเอาในโรงแรมของเรา   ผมจึงมาเพื่อสอบถามข้อเท็จจริงจากคุณครับ” ขณะที่ผู้จัดการหนุ่มกล่าว  ชายหนุ่มนามเคลวินก็แอบยิ้มและส่งสายตามาให้ว่า  ยังไงวันนี้พวกแกเสร็จแน่  มาให้แก่วายุ  ในใจก็คิดว่าอย่างน้อยงานนี้ต้องบังคับให้สองคนนี้ยอมขอโทษพร้อมจ่ายค่ารักษาและอย่างสุดท้ายที่เขาออกจะสะใจมากที่สุดถ้าทำสำเร็จก็คือการไล่พวกเขาออกจากโรงแรมได้ “ถ้าผมยอมรับว่าเป็นความจริงละ  พวกคุณจะทำยังไง” ผู้จัดการหนุ่มสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนที่จะกล่าวว่า “ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงละก็  ผมคงต้องขอให้คุณจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้กับคุณเคลวินคนนี้  พร้อมทั้งขอโทษและเชิญออกจากโรงแรมเราด้วยครับ” นายน้อยของวารียิ้มที่มุมปากพรางคิดในใจว่าหน่อยแหนะ  แค่จ่ายค่ารักษากับขอโทษก็เกินพอแล้วนะแต่นี้ถึงกับคิดจะไล่พวกเขาออกจากโรงแรม  พวกนี้ไม่รู้ซะแล้วว่ากำลังเล่นอยู่กับใคร “ถ้าอย่างนั้นผมคงต้องขอโทษด้วยที่ไม่สามารถจะทำตามที่พวกคุณขอได้” ชายหนุ่มนามเคลวินได้ยินดังนั้นก็หลุดปากออกมาดังลั่นว่า “ก็ไหนแกรับแล้วไง  ว่าทำร้ายพวกฉัน  เรื่องเงินกับคำขอโทษไม่ต้องก็ได้นะเพราะเงินนะพ่อฉันมีให้มากพออยู่แล้ว  ส่วนคำขอโทษนะฉันว่าคนอย่างแกคงขอโทษใครไม่เป็นหรอกมั้ง  เพราะงั้นมีอย่างเดียวที่แกต้องทำคือออกไปจากโรงแรมของฉันซะ” วายุได้ยินคำพูดนั้นก็แอบยิ้มอยู่ในใจอีกครั้ง  พรางหันหน้าไปสบตากับวารีเพื่อส่งสัญญาณให้รู้ว่าให้เงียบๆไว้ก่อนอย่าพึงพูดอะไรให้ผู้จัดการมือใหม่ไฟแรงกับเจ้าหนุ่มขี้โม้รู้ตัวซะก่อน “ว่ายังไงนะครับ  ผมว่าผมคงได้ยินผิดไปว่าโรงแรมนี้เป็นของคุณ  ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงที่คุณว่าคุณพ่อของคุณรวยมาก  ก็แสดงว่าคุณพ่อของคุณคงเป็นเจ้าของโรงแรมนี้  ส่วนคุณก็เป็นลูกชายเลยถือว่าเป็นเจ้าของโรงแรมนี้ด้วยสินะ” วายุเริ่มถามคำถามเปิดเกมต่อไป “แกได้ยินไม่ผิดหรอก  พ่อฉันเป็นผู้จัดการใหญ่ของโรงแรมนี้  มีอำนาจตัดสินใจเต็มที่ภายในโรงแรมนี้  เพราะงั้นแกคงรู้ตัวแล้วสินะว่ามามีเรื่องกับฉันละก็พ่อฉันคงไม่มีถทางให้พวกแกอยู่เป็นสุขในโรงแรมนี้แน่” ชายหนุ่มนักกล้ามกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงวางอำนาจ “อ้อ....เป็นอย่างนี้เอง  แต่ว่าถ้าเป็นผู้จัดการใหญ่ละก็แสดงว่ายังเป็นลูกจ้างเขาอยู่ไม่ใช่เจ้าของโรงแรมจริงๆนะสิ” ชายหนุ่มนักกล้ามได้ยินดังนั้นก็รู้สึกทั้งโกรธทั้งอับอายหน้าแดงขึ้นทันตา   ในขณะที่วายุหันไปสบตากับวารีอีกครั้ง   ด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงเลศนัยเหลือร้ายเตรียมแกล้งคนเต็มที่  ในขณะที่หญิงสาวคนสนิทส่งสายตาที่บอกว่าจวนเจียนจะหัวเราะออกมาเต็มที่แล้ว   แต่จะว่าไปแล้วก็น่าสงสารผู้จัดการหน้าใหม่นั้นเหมือนกัน  ที่ดันซวยไปด้วย   เพราะเหตุที่พึงเข้ามารับตำแหน่งได้ไม่นาน  คาดว่าน่าจะได้รับการสนับสนุนจากผู้บริหารสักคนในบริษัทถึงก้าวเข้ามาสู่ตัวแหน่งนี้ได้เมื่ออายุยังน้อย จึงทำให้ยังไม่มีโอกาสจะได้รู้จักและได้พบกับเขา   อย่าว่าแต่ผู้จัดการใหม่คนนี้เลย  ขนาดบางคนที่อยู่ในโรงแรมมานานยังไม่รู้จักเลย  เพราะเหตุที่เขาไม่ค่อยแข็งแรงนักบวกกับเป็นคนไม่ชอบออกงานเท่าไหร่และบริษัทรวมทั้งกิจการต่างๆในเครือ  “เพชรเทวากรุ๊ป”ก็มีอยู่มากมายและกำลังขยายตัวไปเรื่อยๆ   ส่วนใหญ่เขาก็จะมีนักบริหารที่ไว้ใจได้สำหรับกิจการนั้นๆคอยทำงานตามแผนการและความประสงค์ของเขาอยู่แล้ว    ดังนั้นจึงไม่แปลกที่จะมีพนักงานบางคนที่ไม่รู้จักเขา  ตรงกันข้ามกับพี่ชายของเขา  “ผู้การวาที  เพชรเทวา”ที่ผู้คนทั่วเมืองไทยรู้จักดีว่าเป็นหัวหน้าหน่วยพิเศษรักษาความสงบแห่งประเทศไทย  หลายคนอาจจะคิดว่า  “เพรชเทวากรุ๊ป” เป็นบริษัทเก่าแก่ที่ได้ดำเนินงานมาแล้วหลายปีแต่จะมีสักกี่คนที่รู้ว่า   แท้ที่จริงแล้วเพชรเทวากรุ๊ปเติมใหญ่มาได้เพราะสองมือ  และมันสมองอันชาญฉลาดของ  “วายุ  เพชรเทวา”  ผู้ที่เริ่มต้นฟื้นฝูเพชรเทวาที่เพิ่งเจอกับหายะมาเริ่มต้นใหม่ตั้งแต่ศูนย์ “แก..”  ชายหนุ่มนักกล้ามที่อยากควบตำแหน่งนักจีบสาวเอ่ยออกมาอย่างโกรธจัด แต่ก่อนที่จะได้พูดอะไรต่อมานายน้อยของวารีก็ชิงเอ่ยกับผู้จัดการหน้าใหม่ก่อนว่า “ขอโทษนะครับที่ผมทำตามที่พวกคุณขอไม่ได้  เพราะว่าเราไม่ผิดนะครับลูกชายเจ้านายคุณเขาเข้ามาทำท่าทางจะลวนลามคนของผมเอง  คนของผมก็ต้องป้องกันตัวเป็นธรรมดา  ถ้าคุณไม่เชื่อละก็  บริเวณนั้นมีกล้องวงจรปิดที่เป็นระบบรักษาความปลอดภัยของโรงแรมที่มีให้กับนักท่องเที่ยวและแขกที่มาพักติดตั้งอยู่   คุณสามารถไปเปิดดูได้ว่าจริงหรือไม่    อ้อ..แล้วอย่ามาอ้างนะครับว่าไม่มี  หรือเป็นความลับของโรงแรมให้ดูไม่ได้   หรือไม่ก็เทปบันทึกของกล้องหลายตัวบริเวณนั้นหายไป  เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นจริงก็หมายความว่ามีคนใช้อำนาจหน้าที่โดยมิชอบนอกเหนือจากการแอบอ้างชื่อว่าเป็นเจ้าของโรงแรมนี้แล้ว”   ชายหนุ่มผิวขาวหน้าละอ่อนแต่วาจายอดเยี่ยมในสายตาของผู้จัดการหนุ่มกล่าวออกมายาวเหยียดชนิดที่ปิดหนทางตอบโตของฝ่ายตนจนหมด “ไม่รู้ละว่าจะถูกผิด   ในเมื่อโรงแรมนี้พ่อฉันใหญ่สุดตอนนี้  ใครจะมามีปัญหากับฉันไม่ได้  แกนะรีบออกไปซะเดียวนี้” ชายหนุ่มนักกล้ามกล่าวยังไม่จบดีก็ถูกโต้กลับว่า “ก็แล้วถ้าผมจะไม่ไปซะอย่างละใครจะมาไล่ผมได้” “แก...ดีๆในเมื่อแกปากดีอย่างนี้ ก็แสดงว่าแกเองก็คงมีดีอยู่บ้างสินะ   เอาละฉันจะเรียกพ่อฉันมาจัดการแก  ดูสิว่าคราวนี้ใครจะแน่กว่ากัน” ชายหนุ่มกล่าวหลังจากที่เริ่มได้คิดแล้วว่า  ท่าทางผู้จัดการหน้าใหม่ที่เอามาเป็นพวกด้วยนี้คงจะจัดการอะไรไม่ได้แน่  เพราะจากที่เจ้าหนุ่มหน้าละอ่อนนั้นพูดแสดงว่าทางเขาเองก็คงมีฐานะใหญ่โตไม่ใช่เล่นเหมือนกัน  บางทีอาจเป็นลูกหลานข้าราชการ  หรือนักธุระกิจใหญ่ที่ไหนก็ได้   ถึงจะเริ่มกลัวๆว่าคราวนี้อาจไปเจอตอเข้าก็ได้   แต่จะถอยตอนนี้ก็คงไม่ได้แล้ว  ขายหน้าลูกน้องแย่  เอาไงก็เอากันสิ  อย่างไรซะพ่อฉันก็ใหญ่ที่สุดในโรงแรมนี้อยู่แล้ว  ถ้าเกิดเป็นแค่ลูกค้ากระจอกๆแต่ทำคุยใหญ่โตละก็  จะให้พ่อตามตำรวจมาลากออกไปเลย                                  วายุกับวารีต้องกลั้นหัวเราะแบบสุดๆเมื่อได้ยินดังนั้น  พรางมองดูนายนักกล้ามหนุ่มโทรศัพท์หาพ่อวุ่นวายกันใหญ่  แถมอกกท่าทางบอกสถานการณ์ดุเด็จเผ็ดมันส์   ยังกะไม่ใช่โดยผู้หญิงอัดแต่เป็นโดนมาเฟียรุมกระทืบไปเลย “ว่าไงละ  ฉันตามพ่อมาแล้ว  อีกเดียวก็มาถึง    ทางแกละคิดจะตามใครมาช่วยตอนนี้ก็ยังทันนะ” คุยโวแบบมั่นใจเต็มที่ “อืม ตอนแรกก็ว่าจะไม่ตามแล้ว  แต่ตอนนี้คิดว่าตามมาสักหน่อยก็ดี” “โธ่..กลัวก็บอกมาสิ” นายน้อยของวารีเอาแต่ยิ้มที่มุมปากไม่กล่าวตอบอะไร หันเดินออกไปใช้โทรศัพท์ที่ข้อมือกดหาเบอร์ที่ต้องการ  ที่ระเบียงห่างออกไป  ได้ยินเพียงคำพูดว่า “ครับๆผมเอง  ตอนนี้ผมอยู่ที่โรงแรมแล้ว  ว่าไงนะครับคุณเองก็กำลังรีบมาทีนี้เหรอครับ  หาที่โรงแรมลูกคุณเกิดเรื่องเหรอครับ  ครับงั้นเดียวค่อยเจอกันครับ” ........................... จากคุณ : Gameta - [ 25 ก.ค. 47 14:24:11 A:202.57.156.23 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 อีก 10 นาทีต่อมา    วายุกับวารีพากันนั่งจิบน้ำชากาแฟรออย่างใจเย็น  ในขณะที่อีกฝ่ายกลับนั่งอย่างไม่เป็นสุขรอคอยการมาของท่านผู้จัดการใหญ่ “สวัสดีครับท่านผู้จัดการใหญ่” เสียงผุ้จัดการหน้าใหม่ดังขึ้น  ก่อนที่อีกเสียงจะตามมาว่า “พ่อมาแล้วเหรอครับ” “ว่าไงลูกเป็นยังไงบ้าง  เจ็บมากไหม” ชายร่างท้วมเอ่ยขึ้นหลังจากเห็นหน้าลูก “ไม่เป็นไรครับพ่อ” “เอาละเกิดเรื่องอะไรกันแน่  บอกมาสิ  คุยทางโทรศัพท์เหมือนกับแกถูกมาเฟียรุมกระทืบ  แต่พอมาถึงก็เห็นแค่เจ็บนิด  ตาเขียวหน่อยไม่มากมาย  ตกลงมันเป็นยังไงกันแน่  อย่าบอกนะว่าแกไปมีเรื่องกับแขกที่มาพักอีก” ผู้เป็นพ่อเอ่ยด้วยประโยชน์ที่เปลี่ยนลักษณะไป  จากห่วงใย  เป็นเริ่มระแวงเนื่องจากดูจากอาการแล้วก็ไม่น่าจะหนักหนาอย่างที่พูด  ที่สำคัญก็ไม่ไช่ว่าเขาจะไม่รู้จักนิสัยลูกชายคนนี้ที่ชอบไปมีเรื่องให้เขาค่อยไปช่วยอยู่บ่อยๆ “โธ่พ่อคราวนี้พวกผมถูกอัดเละทั้งสามคนเลยนะ  ขนาดผมให้คุณชัยไปช่วยพูดให้เขายอมขอโทษและจ่ายค่ารักษาพยาบาลเราดีๆตามสมควรเขาก็ไม่ยอม  ผมบอกอีกว่าถ้าทำนิสัยไม่ดีอย่างนี้ทางโรงแรมอาจต้องเชิญเขาออกเขาก็ไม่สน  เขายังบอกอีกว่าเขาจะอยู่ซะอย่างใครจะทำไม  ต่อให้ผู้จัดการใหญ่มาไล่เขาก็ไม่ไป  พ่อช่วยจัดการให้เขาออกไปหน่อยสิ  ผมกลัวว่าเขาจะไปหาเรื่องกับแขกที่มาพักคนอื่นอีก” คนเป็นพ่อยืนฟังเสียงลูกชายใส่ไฟอย่างเต็มที่  แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่อยากจะเชื่อที่เจ้าลูกชายตัวดีพูดสักเท่าไหร่   เพราะตลอดมานั้นมีแต่มันที่ไปหาเรื่องเขา  พึงจะเจอคราวนี้ที่มาบอกมาถูกคนเล่นงานกลับมา  แต่จะว่าไปแล้วลองถ้าเป็นคนที่สามารถเล่นงานพวกลูกชายตัวดี ที่ลูกน้องแต่ละคนก็มีฝีมืออยู่ไม่น้อย  ให้หน้าเขียว  ตาปูดอย่างนี้ได้  ก็คงไม่ใช่แขกที่มาพักธรรมดาๆซะแล้ว  อาจเป็นมาเฟีย อย่างที่บอกก็ได้                                แต่แล้วพอเดินไปหาคู่กรณีของลูกชายตัวดีที่นั่งรอในร้านคอฟฟี่ชอปอยู่  เขาก็ต้องพบว่า “สวัสดีครับคุณสมชาย  มาแล้วเหรอครับผมนั่งรอคุณตั้งนานนะรู้ไหม” ทันทีที่เห็นหน้าชายหนุ่มผิวขาวกับหญิงสาวสวยคนสนิท  ท่านผู้จัดการใหญ่แห่งโรงแรมสายชลรอยัลก็รอตัวทันทีว่าถูกลูกชายหลอกเข้าให้แล้วแม้จะยังไม่รู้ว่าข้อเท็จจริงมันเป็นมาอย่างไรก็เถอะ  พรางหลุดปากออกมาอย่างตกใจ “คุณวายุ.....” “ครับผมเอง  ลูกชายคุณนะบอกให้ผมรอพบกับคุณที่นี้ห้ามไปไหน” ชายหนุ่มผิวขาวตอบกลับมาพร้อมรอยยิ้มขณะที่ผู้จัดการใหญ่แห่งโรงแรมใช้มือคว้าเอาที่ต้นคอลูกชายที่ยืนอยู่ข้างๆ “นี้  เมื่อกี่แกบอกว่าถูกคนรุมอัด  ท่าทางว่าจะเป็นนักเลงหรือพวกมาเฟียใช่ไหม” ลูกชายจอมกวนยังไม่ได้กล่าวอะไรตอบ  ผู้จัดการใหญ่กลับชิงหันไปพูดกับชายหนุ่มต่อว่า “ขอโทษนะครับ  ผมขอตัวสักครู่  แล้วผมจะกลับมาครับ” กล่าวจบรีบลากคอลูกชายตัวดีออกจากที่เกิดเหตุทันใด  ในขณะที่เจ้าผู้จัดการหน้าใหม่  ยืนหนาวๆร้อนๆเสียวสันหลังวาบๆอยู่  เพราะท่าทางที่เจ้านายของตนแสดงต่อชายหนุ่มคนนั้น  บอกถึงความเคารพและเกรงใจจนออกจะกลัวๆด้วยซ้ำ “หรือว่าจะซวยฉลองเทศกาลซะแล้วมั่งเรา” คิดได้ดังนั้น  จากนั้นกลั้นใจถามออกไปว่า “ขอโทษนะครับ  ไม่ทราบว่าคุณรู้จักกับคุณสมชาย  ผู้จัดการใหญ่ของเรามาก่อนเหรอครับ” นายน้อยของวารียิ้มที่มุมปากอีกครั้งก่อนที่จะกล่าวประโยคที่แถบจะหยุดหัวใจผู้จัดการหน้าใหม่คนนี้ว่า “อ้อครับรู้จักกันมานานแล้ว  ขอโทษนะครับที่ผมยังไม่ได้แนะนำตัวเอง  ผมวายุ  เพชรเทวา  ผู้อำนวยการใหญ่ บริษัทเพชรเทวากรุ๊ป!” คนกล่าว กล่าวออกมาด้วยหน้าตาท่าทางยิ้มแย้ม  แต่ทางฝ่ายคนฟังกลับหน้าขาวซีดแถบเป็นลม คิดในใจว่า  “โธ่  มีเรื่องกับใครอื่นไม่มี  ดันไปมีเรื่องกับเจ้าของโรงแรมซะแบบนี้  หากไม่ซวยตอนนี้ จะไปซวยตอนไหนอีกละ” ติดตามตอนต่อไป จากคุณ : Gameta - [ 25 ก.ค. 47 14:25:59 A:202.57.156.23 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 สวัสดีครับ  มาพบกันอีกครั้งกับมาอินักดูแลระบบสาวกับจอมแฮกเกอร์สุดแสบ  ที่ดำเนินเรื่องมา 5 ตอนแล้วพึงจะได้รู้ว่าพระเอกของเราชื่ออะไร  ตอนนี้ผมพยายามให้มีคำผิดน้อยที่สุดแล้วครับ  แต่ถึงอย่างนั้นก็คิดว่าอาจมีหลุดไปอีกมากอย่างไรก็จะพยายามเขียนให้ดีขึ้นกว่านี้นะครับ สวัสดีครับ จากคุณ : Gameta - [ 25 ก.ค. 47 14:30:13 A:202.57.156.23 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 ยังมีเยอะครับ ย้ำแย่ -> ย่ำแย่ หัวทิ้ม -> หัวทิ่ม หน้ามล -> หน้ามน อนุญาติ -> อนุญาต ลอยละลิ้ว -> ลอยละลิ่ว ดึงกึ่งลาก -> กึ่งดึงกึ่งลาก นาฟิกา -> นาฬิกา ธุระกิจ -> ธุรกิจ ความพึงพาอาศัย -> ความพึ่งพาอาศัย ลอยยิ้ม -> รอยยิ้ม บนเครื่องเหมือนกันละคะ -> บนเครื่องเหมือนกันละค่ะ สบักสะบอม -> สะบักสะบอม ดุถูก -> ดูถูก ดุเด็จเผ็ดมันส์  -> ดุเด็ดเผ็ดมัน ลูกชายคุณนะ -> ลูกชายคุณน่ะ พึงจะเจอ -> เพิ่งจะเจอ หรือ พึ่งจะเจอ เรื่องให้เขาค่อยไปช่วย -> เรื่องให้เขาคอยไปช่วย จากคุณ : ด็อก - [ 25 ก.ค. 47 19:27:21 A:207.218.122.89 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตอบโต -> ตอบโต้ ฟื้นฝู -> ฟื้นฟู หายะ -> หายนะ ทางแกละ -> ทางแกล่ะ ไปซะอย่างละ -> ไปซะอย่างล่ะ จากคุณ : ด็อก - [ 25 ก.ค. 47 20:22:47 A:207.218.122.89 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 ตามมาอ่านด้วยอ่ะ จากคุณ : กริชครับผม - [ 26 ก.ค. 47 13:23:00 ]