ความคิดเห็นที่ 1 4.................. ความนิ่งเฉยชาของเจี๊ยบ   มันคงจะไม่ใช่เรื่องปกติอีกต่อไป  เมื่อระยะหลัง ๆ มานี้เธอมีอาการแปลก ๆ  คือบางครั้งก็หัวเราะออกมาไม่หยุดกับสิ่งที่ผมไม่เห็นว่ามันจะขำตรงไหน  แต่ในบางครั้งก็ร้องไห้ออกมาอย่างไร้เหตุผล   และที่สำคัญเธอทำให้ผมตื่นตะหนกกว่านั้นอีกครั้ง  เมื่อผมพบว่าเธอกำลังตั้งครรภ์ได้หลายเดือนแล้ว   ความรู้สึกบางอย่างมันกำลังตอกย้ำอยู่ในหัวผม    มันกำลังบอกกับผมว่า.... ผมถูกหลอก ! ผมถูกหลอก !  ให้มารับผิดชอบเด็กในท้องที่ไม่มีพ่อ ผมถูกหลอก !  ให้แต่งงานกับคนบ้า โอ้ย !  มันอะไรกันนักกันหนากับชีวิตกุวะ ผมสืบเรื่องนี้อยู่ไม่นาน  ก็ล่วงรู้ถึงเรื่องราวทั้งหมด    แท้จริงแล้ว  เจี๊ยบลูกสาวที่แสนจะหวงแหนของเถ้าแก่เส็ง  ถูกกลุ่มอันธพาลฉุดเอาตัวเอาไปขังไว้ในบ้านกลางป่า   ในวันที่เธอและพ่อแม่ไปเยี่ยมญาติที่ต่างจังหวัด   เธอคงถูกพวกกลุ่มทรชนเหล่านั้นข่มขืนหลายครั้งหลายคราจนเสียสติ  กว่าตำรวจจะตามไปช่วยพาตัวกลับมาได้    เธอก็คงจะตั้งครรภ์เสียแล้ว เถ้าแก่เส็งปิดเรื่องนี้ไว้เป็นความลับสุดยอด  เพื่อรักษาชื่อเสียงลูกสาวของตน  บอกกับชาวบ้านในละแวกบ้านผมว่า  เจี๊ยบเดินทางไปอยู่กับญาติที่ต่างจังหวัดชั่วคราว  ไม่มีใครล่วงรู้ถึงข่าวคราวก็หายตัวไปของเจี๊ยบเลยแม้แต่พี่ติ๋ม ทำไม !  ทำไม !  ผมถึงได้โง่  ทำไม ! ถึงต้องตกเป็นเหยื่อของสองผัวเมียเฒ่าคู่นั้น คำที่เขาบอกกันว่า   คนเราเมื่อชีวิตก้าวเดินไปข้างหน้าแล้ว   ไม่มีสิทธิที่จะถอยหลังกลับได้อีก   สิ่งที่เกิดขึ้นกับชีวิตผมในขณะนี้    ผมทำได้อยู่อย่างเดียว  นั่นก็คือ  ทำใจยอมรับ   และก้าวเดินต่อไปอย่างเข้มแข็ง    ไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตาเฮงซวยที่เข้ามาในชีวิต     ผมเพียรพยายามดูแลให้เจี๊ยบมีชีวิตอยู่อย่างปกติที่สุด   จนเธอคลอดลูกนอกไส้ออกมาเป็นเด็กผู้หญิง      แล้วผมก็พาเธอเข้ารับการรักษาอาการทางจิตในโรงพยาบาลเฉพาะทาง   ด้วยความหวังที่จะให้เธอหายขาด    แล้วเราจะได้ดำเนินชีวิตครอบครัวกันเป็นปกติ อาการของเธอดูเหมือนจะค่อย ๆ ดีขึ้นเรื่อย ๆ   จนกระทั่งเธอคลอดลูกสาวคนที่สองอีกคนให้ผม   ช่วงนั้น  ดูเหมือนว่าเราจะอยู่ร่วมกันพ่อแม่ลูกอย่างปกติสุขอยู่ระยะหนึ่ง   จิ๊บลูกสาวคนเล็กของผม  ตั้งแต่เกิดมามีรูปร่างหน้าตาเหมือนกับผมอย่างกับพิมพ์เดียวกัน  ผิวพรรณขาวผ่อง  ใบหน้ากลมมน  แก้มยุ้ย ดวงตาสองชั้นเล็กเรียวยาว   น่ารักน่าชัง   เป็นที่เอ็นดูต่อผู้คนที่ในละแวกบ้าน   ส่วนจุ๊บ  ลูกสาวนอกไส้คนนั้น  กลับมีผิวดำคล้ำ แขนขามีจุดร่องรอยของผิวตกกระ  รูปศีรษะกลมแต่แก้มตอบ  ดวงตาเล็กชั้นเดียว  จมูกบี้   ใครเห็นก็อดทักไม่ได้ว่าแกไม่มีส่วนละม้ายคล้ายผมหรือเจี๊ยบเลยสักนิด   จะมีสักกี่คนที่จะล่วงรู้ถึงความจริง  ที่ผมต้องรับผิดชอบเลี้ยงดูลูกนอกสายเลือดคนนี้   นอกจากพ่อตาแม่ยายของผม  และพี่ติ๋ม ชีวิตครอบครัวของเราดูเหมือนกำลังจะดีขึ้นเรื่อย ๆ  ผมทำงานหามรุ่งหามค่ำหาเงินมาเลี้ยงดูเธอและลูกสาวทั้งสอง   จับจ่ายใช้สอยทุกอย่างด้วยความประหยัดที่สุด   ความหวังที่ว่าวันหนึ่งเราจะลืมตาอ้าปากได้  เป็นเสมือนพลังความฝันที่ผลักดันให้ผมก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างไม่ย่อท้อ     แต่แล้วความฝันของผมก็พังทลายลง   เมื่อผมค้นพบความจริงที่ว่า   แท้จริงแล้วเจี๊ยบไม่ได้มีอาการดีขึ้นอย่างที่มองเห็น    จิตใต้สำนึกของเธอยังคงเคียดแค้นและจ้องทำลายทุกสิ่ง วันนั้นผมกลับบ้านก่อนเวลาด้วยความรู้สึกวิตกกังวลใจอย่างประหลาด    แล้วผมก็ต้องตกใจเมื่อได้ยินเสียงยัยจุ๊บวัยสองปีเศษกรีดร้องดังจ้าด้วยความเจ็บปวด  ภายในบ้านมีคราบเลือดหยดเกรอะกรัง  ผมรีบกระโจนเข้าไปแย่งใบมีดโกนจากมือของเจี๊ยบที่กำลังกรีดเนื้อตัวลูกสาวตัวเองเล่นอย่างสนุกสนาน   เรี่ยวแรงอันมหาศาลของคนไร้สติอย่างเธอ    ทำเอาผมควบคุมสถานการณ์เอาไว้ไม่ไหว    จนต้องร้องตะโกนให้เพื่อนบ้านเข้ามาช่วย เพื่อนบ้านชายหลายคนช่วยกันจับเจี๊ยบเอาไว้อย่างโกลาหล  ส่วนผมรีบเข้าไปอุ้มยัยจุ๊บที่นอนร้องไห้จ้าอาบกองเลือดอยู่อย่างน่าเวทนา  อีกใจหนึ่งก็มองหายัยจิ๊บซึ่งอยู่ในวัยขวบเศษ  ถูกแม่จับโยนไว้ในเปล  เอาหมอนผ้านวมผ้าห่มและร่มกดทับจนแทบหายใจไม่ออก เจี๊ยบถูกส่งเข้ารับการรักษาตัวที่โรงพยาบาลโรคจิต   หมอไม่อนุญาตให้เธอกลับบ้าน   เพื่อป้องกันมิให้เกิดเหตุร้ายขึ้นอีก  ส่วนลูกสาวทั้งสองคนของผมนั้นปลอดภัยดี หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา  ผมเฝ้าแต่ครุ่นคิดเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น    ระหว่างผมกับเจี๊ยบคงจะไม่มีหนทางที่จะเดินบนถนนสายชีวิตร่วมกันได้อีก   และในวันนี้ผมก็ไม่สามารถทำงานหาเลี้ยงชีพได้   เนื่องจากภาระการดูแลลูกสาวเล็ก ๆ ทั้งสอง "เอาอย่างนี้  ไหน ๆ ข้าก็มีลูกแค่คนเดียว  ข้าขอยัยจิ๊บของเอ็งมาเป็นลูกของข้าอีกคน  ยังไงมันก็เป็นลูกของเอ็ง  ส่วนนังคนพี่นั่นข้าไม่เอา  ลูกใครก็ไม่รู้  ไม่รู้ว่าทำไมเราจะต้องไปรับภาระเลี้ยงมัน  เอ็งเอามันไปส่งให้ตากับยายของมันก็แล้วกัน" ผมไม่อาจปฏิเสธน้ำใจของพี่ติ๋ม  ยกลูกสาวคนเล็กให้เธอเลี้ยงดูเป็นบุตรบุญธรรม   ซึ่งเธอกับสามีก็เฝ้าเลี้ยงดูยัยจิ๊บจนเติบใหญ่   รักและเอ็นดูเหมือนลูกแท้ ๆ   ส่วนลูกสาวนอกไส้อีกคนของผมนั้น  ไม่มีใครจะเวทนาเลี้ยงดูแม้แต่ตายายแท้ ๆ ของแก "โอ้ย  ไม่เอาหรอกพ่อเติม  ฉันมันแก่แล้ว จะให้มานั่งเลี้ยงเด็กเล็ก ๆ นี่มันไม่ไหวล่ะมั้ง"   เจ๊เคงแม่ยายของผมพูดปัดความรับผิดชอบอย่างไร้เยื่อใย "อั๊วก็ไม่เอาหรอกนะ  ลูกไอ้คนชั่วทรชนคนเลวที่มันปล้ำลูกอั๊ว  ลื้อเก็บเอาไปเลี้ยงเองตามยถากรรมนั่นแหละ"   นั่นคือคำพูดปฏิเสธของผู้เป็นตา ร่างของผมสั่นสะท้าน  ไปด้วยอารมณ์โกรธและเกลียด     เมื่อได้ฟังวาจาที่หลุดออกมาจากปากมนุษย์  ที่ทำตัวเหมือนสัตว์เลือดเย็นพวกนี้   ความเลวร้ายที่เกิดขึ้นในชีวิตผม    จากความเห็นแก่ตัวของมนุษย์ทั้งสองตรงหน้า    ถึงแม้ว่ามันจะทำให้ผมเจ็บปวดเคียดแค้นสักเพียงใดก็ตาม   แต่ชีวิตน้อย ๆ ในอ้อมแขนผมในเวลานี้   เขามิได้รับรู้ถึงความเลวที่ผู้ใหญ่ก่อขึ้น   และไม่สมควรจะได้รับกรรมเช่นนี้ "พ่อ !  ยังไงนังหนูนี่ก็เป็นลูกแท้ ๆ ของเจี๊ยบ  หลานของพ่อกับแม่นะครับ  ผมต่างหาก !  ที่เป็นคนอื่น"   ผมตะโกนใส่หน้าพ่อตาแม่ยายเป็นครั้งแรก  วาจารุนแรงของผม  ทำให้ทั้งสองนิ่งเงียบไปนาน  ก่อนที่จะรับจุ๊บไว้อุปการะอย่างเสียมิได้ .......................................... แก้ไขเมื่อ 25 ก.ค. 47 23:12:23 จากคุณ : วังวน - [ 25 ก.ค. 47 17:39:10 ]

ความคิดเห็นที่ 2 บนเส้นทางชีวิตที่ผมเดินผ่าน   ยังไม่เคยได้พบประจักษ์ถึงคำว่า  "รักแท้"   คุณค่าแห่งความดีงามที่ผมทุ่มเทให้  บัดนี้กลับคืนมาเพียงความว่างเปล่าและโหดร้าย   หัวใจของผมในวันนี้ช่างหนาวเหน็บเดียวดาย  ความบอบช้ำในรักกระหน่ำซ้ำเติมผมอย่างมิได้หยุด สองขาพาผมก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย   บนถนนสายเปลี่ยวในค่ำคืนอันมืดมิด  แสงสว่างจากโคมไฟริมถนนสีเหลืองนวลสาดส่องอาบไล้ไปทั่วบนถนนอันว่างเปล่า   แผงขายของที่จัดเก็บไว้จนมิดชิดวางเรียงรายกันทอดแนวยาวไปตลอดสองฝั่งถนน  แว่วได้ยินเสียงรถยนต์แล่นผ่านไปช้า ๆ  บ่งบอกให้รู้ถึงเวลาแห่งรุ่งอรุณที่กำลังจะใกล้เข้ามา   รถสามล้อสองสามคันเริ่มจะเข้ามาจอดเทียบฟุตบาท  หลายคนขนสัมภาระลงจากรถเพื่อเตรียมทำมาหาเลี้ยงชีพในวันใหม่ที่กำลังจะมาถึง "อ้าวพี่ ! วันนี้ลมอะไรหอบมาถึงวงเวียนใหญ่จ๊ะ"   เสียงหวาน ๆ อันคุ้นหูนั้นแว่วดังเข้ามา   ผมตั้งสติหันกลับไปมองหาต้นเสียง   เดินตรงเข้าไปเพ่งมองไปยังดวงหน้าอันอ่อนหวานของเธอ   เวลา 3 ปีที่ผ่านไป  ไม่อาจจะลบเลือนภาพหญิงสาวผู้ที่อยู่ในดวงใจของผมตั้งแต่แรกพบได้ "นวล..."   ผมเรียกชื่อเธอเสียงแผ่วเบาเลื่อนลอยเหมือนคนไร้สติ  ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตัวเองจะมีโอกาสได้กลับมาพบกับเธออีก "ไม่เจอกันสะนานเลยนะจ๊ะ  วันนี้พี่มาทำอะไรแถววงเวียนใหญ่แต่เช้ามืดอย่างนี้หรือจ๊ะ"   เธอยังคงยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน "แล้วนวลล่ะ  มาทำอะไรคนเดียวริมถนนเช้ามืดแบบนี้"   ผมถามไปทั้ง ๆ ที่เห็นว่าเธอเพิ่งจะลงมาจากรถสามล้อ  และกำลังจัดขนมออกขาย แล้วผมก็ได้สติ  รีบวิ่งเข้าไปช่วยเธอยกหม้อที่เต็มไปด้วยขนมหวานหม้อใหญ่ลงมาจากรถหลายใบ   "นวลต้องมาจัดร้านขายแต่เช้ามืดแบบนี้คนเดียวทุกวันเลยเหรอจ๊ะ"   ผมถามเธอไปพลางช่วยยกหม้อขนมวางบนแผงขาย "อ๋อ...เปล่าหรอกจ๊ะ  ทุกทีฉันจะมีน้องชายมาช่วย  พอดีช่วงนี้เขาใกล้สอบ   ฉันเลยบอกให้อ่านหนังสืออยู่บ้านไม่ต้องมา"   เธอตอบผมไปพลาง  ในมือยังคงทำงานหยิบโน้นจับนี่มิได้หยุด ฟังประโยคนั้นแล้ว  ผมรู้สึกชื่นชมในตัวเธอมากยิ่งขึ้น   นอกจากเธอจะเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนแล้ว  เธอยังเป็นผู้หญิงแกร่ง  ยอมอดทนลำบากเพื่อช่วยเหลือพ่อแม่ส่งน้อง ๆ ให้ได้เรียนหนังสือในระดับสูง "เอางี้ดีไหมจ๊ะนวล  ช่วงนี้เถ้าแก่ให้พี่เข้ากะบ่าย  พี่จะเอาเวลาตอนเช้ามาช่วยนวลจัดร้านขายทุกวันเลยดีไหม" ผมสังเกตเห็นเธอสะดุ้งเล็กน้อย  แต่ก็ยังคงไม่กล้าหันมาสบสายตากับผม  เธอคงประหลาดใจในความมีน้ำใจมากมายนั้น   ใจจริงแล้วในตอนนั้นที่ผมพูดออกไป  มิได้คาดหวังสิ่งใดจากเธอ  นอกจากความรู้สึกเห็นใจและชื่นชมในความกตัญญูของเธอเท่านั้น "ฉันคงไม่กล้ารบกวนพี่ถึงขนาดนั้นหรอกจ๊ะ  ฉันขายมานานแล้ว  ชินแล้วล่ะจ๊ะ  ไม่ลำบากอะไรหรอก"   เธอพูดปฏิเสธผมอย่างนุ่มนวล  พยายามทำกริยาท่าทางให้เป็นปกติ  จัดขนมวางขายต่อไป   ในเวลานั้นผมไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่ารู้สึกห่วงใยเธอ "แต่นวลเป็นผู้หญิง  มาจัดร้านเช้ามืดคนเดียวแบบนี้  มันอันตรายนะ  พี่เป็นห่วง" คำพูดประโยคนั้น  ทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมาสบสายตากับผม   แล้วผมก็อ่านความรู้สึกของเธอได้จากดวงตาคู่นั้น   ซึ่งบัดนี้  ประตูหัวใจของเธอเปิดกว้าง  และยอมรับผมอย่างเต็มหัวใจ ...................................... ผมกับนวลคบหากันมาอีกปีเศษ   เวลาที่ผมเข้างานกะบ่าย  ก็จะไปช่วยเธอจัดร้านขายขนมก่อนแต่เช้ามืด  ช่วงที่ผมเข้างานกะเช้า  หลังเลิกงานก็จะรีบไปช่วยเธอขายและช่วยเก็บร้าน   บางวันหลังจากขายเสร็จ  ผมก็ชวนเธอไปดูภาพยนตร์ ไม่น่าเชื่อเลยว่า  นวลจะไม่เคยได้เข้าไปในโรงภาพยนตร์มาก่อน  เธอเพียงแต่เคยขายขนมอยู่ด้านหน้าเท่านั้น   เธอจึงรู้สึกเก้อเขินเล็กน้อยเมื่อผมพาเธอเข้าไปข้างใน นวลจะเฝ้าระวังเนื้อระวังตัวมาก  จะคอยขยับตัวออกห่างจากผมทุกครั้งที่ผมเข้าใกล้เธอเกินกว่าฟุต "พ่อเติม  พ่อก็คบกับนังนวลมันมานานพอสมควรแล้วนะ  คิดจะจัดการยังไงต่อไปหรือเปล่า"   แล้ววันหนึ่งพ่อของนวลก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยประโยคนั้นกับผม ตลอดเวลาปีกว่าที่ผ่านมา  พ่อกับแม่ของนวลรับรู้เรื่องราวระหว่างเรามาโดยตลอด  และพวกเขาก็ต้อนรับขับสู้ผมเป็นอย่างดี  ทุกครั้งที่ผมไปหาเธอที่บ้าน แต่อดีตอันเลวร้ายของผม  มันเป็นแผลลึกในใจที่เจ็บปวดเกินกว่าจะให้นวลต้องมารับรู้ความปวดร้าวนั้น   ช่วงเวลาที่ผ่านมา  ผมจึงไม่กล้าเอื้อนเอ่ยวาจาใด ๆ เกี่ยวกับการอยู่ร่วมกับเธอเลย  ถึงแม้ว่าส่วนลึกในใจแล้ว  จะต้องการครอบครองตัวเธอสักเพียงใด "ฉันมันคนจนจ๊ะพ่อ   กำลังเก็บเงินเก็บทองตั้งตัวอยู่  อยากจะให้ฐานะมั่นคงกว่านี้อีกสักหน่อย  แล้วค่อยส่งผู้ใหญ่มาสู่ขอแม่นวล" พ่อของนวลทำหน้าครุ่นคิดอย่างหนักใจ  ก่อนที่จะตัดสินใจพูดกับผมด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด "เอาอย่างนี้ล่ะกันพ่อเติม  ไอ้บ้านฉันมันก็คนจนหาเช้ากินค่ำเหมือนกัน  พ่อเติมเองฉันก็เห็นว่าเป็นคนดีขยันขันแข็งทำมาหากิน  การแต่งงานก็ไม่จำเป็นจะต้องมีพิธีการอะไรใหญ่โตให้มันสิ้นเปลือง  สินสอดทองหมั่นพ่อเติมก็หามาเป็นพิธี  ยังไงฉันก็ต้องยกให้พ่อเติมกับนังนวลมันไปเป็นเงินก้นถุงอยู่แล้ว" พ่อกับแม่ของนวลเปิดใจรับผมเข้าไปเป็นลูกเขยอย่างเต็มอกเต็มใจ  ผมจึงไม่อาจจะปฏิเสธไมตรีจากท่านได้อีก   แต่ความหวาดกลัวที่ซ่อนอยู่ในใจส่วนลึก  ยังคงทำให้ผมไม่กล้าเปิดปากพูดถึงเรื่องราวในอดีตของตนเอง เงินสดจำนวนสองหมื่นบาท  กับทองอีกสองบาท  เป็นสินสอดทองหมั้นที่ผมหามาด้วยน้ำพักน้ำแรงเพื่อหญิงอันเป็นที่รัก  พิธีแต่งงานจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายภายใต้ขนบธรรมเนียมประเพณีอันเคร่งครัดของชาวจีน  โดยมิได้จัดงานเลี้ยงฉลองใด ๆ นวลเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนเรียบร้อย   บทรักของเธอจึงไม่เร้าใจและดุเด็ดเผ็ดมันส์เท่ากับอ้อย  แต่เธอก็สอนให้ผมรู้จักถึงความอ่อนหวานนุ่มนวลของความเป็นกุลสตรีอันงดงามเพรียบพร้อม   และเป็นครั้งแรกที่ผมได้สัมผัสถึงพรหมจรรย์ของหญิงสาว .......................................... โปรดติดตามตอนต่อไป ตอนที่ 3  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2932723/W2932723.html แก้ไขเมื่อ 27 ก.ค. 47 12:57:10 แก้ไขเมื่อ 25 ก.ค. 47 23:13:21 จากคุณ : วังวน - [ 25 ก.ค. 47 17:42:17 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ถึง  ท่านผู้อ่านที่รัก คุณ scottie ขอบคุณค่ะ  คงต้องรบกวนให้คุณ scottie แนะนำคำผิดให้เช่นเคย ส่วนที่  ผมบรรยายได้อย่างกะอยู่บ้านเจิม  อธิบายไว้แล้วตรงนี้ค่ะ ชั่วขณะนั้นเอง  ผมพบว่า  "สัมผัสการรับรู้"  ของผมสามารถเคลื่อนที่ออกนอกร่างกายที่กำลังนอนป่วยซมอยู่ได้   ผมล่องลอยไปได้ทุกหนทุกแห่งเพียงแต่ใจคิด  ก็สามารถเดินทางไปถึง "สัมผัสการรับรู้ของผม"  กำลังเคลื่อนที่ตามเมียรักที่แบกหาบขนมหาบใหญ่เดินออกจากบ้าน คือไม่อยากจะใช้คำว่า  "จิตวิญญาณ"  เพราะจะดูเหมือนเติมศักดิ์รู้ตัวดี  และมีสติเกินคนป่วยหนักค่ะ   ตั้งชื่อว่า "สัมผัสแห่งรักแท้...และรักนิรันดร์"  ก็ด้วยเหตุที่ว่า   เขารู้จักถึงคุณค่าของรักแท้จากแม่นวล  อย่างถ่องแท้  ในวาระสุดท้ายของชีวิต ส่วนขณะที่เขากำลังเล่าเหตุการณ์ให้เราฟังนั้น  เขาตายหรือยัง  คงต้องติดตามอ่านต่อไป อิ ๆ คุณ กริช ใช่ค่ะ  ตอนนี้ "ผม" (เติมศักดิ์) กำลังป่วยอยู่   แล้วกำลังนึกถึงอดีต   หรือเล่าเหตุการณ์ในอดีตให้ผู้อ่านรับรู้นั่นเอง ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่าน คุณ รสา รสา ปลื้มใจมากเลยค่ะ  ที่คุณ รสา รสา รู้ใจผู้เขียน  คงอ่านกันมาเยอะแล้วมั้งคะ ตอนที่ 1 เขียนไปแบบนั้น  ก็อยากจะให้ผู้อ่านสงสัยแหละค่ะ ว่า "ผม" ตายหรือยัง อิ ๆ แต่คือ "จิตของผม"  ตามแม่นวลไปแน่นอน ช่วงหลัง ๆ มานี้ไม่ค่อยว่าง  ทำให้ โนไอเดีย มากเลยค่ะ คิดไม่ออกว่าจะเขียนเรื่องอะไรดี   แต่ก็ยังพยายามหาเรื่องมาเขียน   เหตุผลสำคัญ  เพราะคิดถึงผู้อ่าน  โดยเฉพาะแฟนประจำอย่างคุณ รสา รสา ค่ะ 55 (เหมือนปากหวานไปหน่อย  แต่มาจากใจจริง) คุณ เดอะแหลม ยังไม่รบกวนคุณตอนนี้ดีกว่า  เอาไว้โพสจบแล้ว  จะส่งเมล์เรื่องทั้งหมดไปให้คุณอ่านตอนที่ว่าง ๆ ยังไงก็พักผ่อนบ้างนะ  ชาร์ทแบตสมองเสียบ้าง  เพื่อจะได้มีความคิดสร้างสรรค์ในงานเขียนต่อไป (เดี๋ยวสมองจะเบลอจนตัน  แล้วตกอันดับท๊อปเขียนปริมาณสูงต่อวันนะ  55) คุณ คนชื่นชอบนิยาย "ลูกอ่อน"  หาในพจนานุกรมแล้วไม่มีความหมาย "อ้อยกำลังลูกอ่อน"   ไม่ทราบหลักที่ถูกต้องของภาษาไทยยังไงเหมือนกันค่ะ   แต่ภาษาชาวบ้านที่วังวนรู้จักคือ "กำลังลูกอ่อน"  หมายถึง  เพิ่งจะคลอดลูกอยู่ในวัยทารก  หรือยังกินนมแม่อยู่  นั่นเอง ไม่น่าจะมีความหมายแปลว่า  "อ้อยเป็นลูกอ่อน" ถ้า "อ้อยเป็นลูกอ่อน"  จะมีความหมายว่าอะไร  ก็ยังนึกภาพไม่ออก   เพราะเคยได้ยินแต่  "เป็นลูกแหง่"  อิ ๆ แต่ไม่เป็นไรหรอกค่ะ  มีอะไรที่ดูแปลก ๆ ตาก็บอกได้   เพราะบางทีเราใช้คำบางคำ  เราเข้าใจว่าแบบนี้   แต่คนอ่านอาจจะเข้าใจอีกแบบ โพสบอกมา  จะได้รู้ไว้  ว่าตีความหมายได้หลายแง่  ขอบคุณมากค่ะ ขอบคุณด้วยค่ะที่เข้าใจเรื่อง วิญญาณเติมศักดิ์ โพสคุยกับคุณอีกเรื่องหนึ่ง  ถ้ามีเวลา ช่วยไปดูลิงค์ตอนที่ 1 หน่อยค่ะ คุณ Psycho man ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่าน ไม่ทราบคิดยังไงเหมือนกัน  จึงได้เขียนเปิดเรื่องแบบให้   วิญญาณเติมศักดิ์หลุดออกจากร่าง  เดินตามแม่นวลไป สงสัยจะอินกับเรื่อง Diary of a madman ของคุณมากไปหน่อย ปกติจะเป็นคนที่เขียนเรื่องแนวลึกลับ หรือ คนโรคจิต  ไม่เป็น  ไม่ถนัด  (แต่เรื่องนี้ของเราก็มีคนบ้า 55) แต่สงสัยชอบที่จะเอามาประกอบฉากนิดหน่อย  เพื่อเพิ่มความตื่นเต้น อิ ๆ (เรื่องนี้ไม่มีผีนะคะ  บอกไว้ก่อน 55) จากคุณ : วังวน - [ 25 ก.ค. 47 17:48:53 ]

ความคิดเห็นที่ 4 คุณ bookmark เช่นเดียวกับคุณ รสา รสา ค่ะ  ปลื้มใจมากที่รู้ใจผู้เขียน   แถมรู้อีกว่า "ผม" ยังไม่ตาย  แค่จิตออกจากร่าง 55 เก่ง ๆ สารภาพเหมือนกันค่ะว่า  เรื่อง "สแตรทฟอร์ด อะพอน เอวอน ตามรอยฝัน" ของคุณ   ตอนแรกเกือบจะตัดใจไม่อ่าน  ด้วยเหตุที่ไม่มีเวลา  และเปิดออกมาโห บรรยายสถานที่เกือบทั้งเรื่อง อย่างที่เคยบอกคือ จินตนาการตามไม่ชัดเจน  ทำให้ต้องอ่านละเอียดและใช้เวลานึกภาพนาน คิดว่าถ้าอ่านจากจอ  คงจะต้องเข้าใจคลาดเคลื่อนหนักว่า "อ้อมกอดสายหมอก"  เป็นแน่ จะปริ้นลงกระดาษ  พอ copy ลง word  ปรากฎว่า ข้อความที่โพสเว้นบรรทัด   ต้องมาจับบรรทัดให้ชิดกัน (ขี้เหนียวกระดาษ อิ ๆ)  เสียเวลาไปมากมาย  จนอ่อนใจ กะจะไม่อ่านแล้ว  แต่พอมาอ่านคร่าว ๆ จากจอ  แหม น่าอ่านจังเลย จึงหาเวลาว่าง  จัดบรรทัดและปริ้นมาอ่านจนได้ พออ่านเสร็จ  กรี๊ด !  โหนี่ถ้าตัดใจไม่อ่านเสียดายแย่  (เว่อไหมคะ แต่เป็นความจริง) ไม่ได้พูดเอาใจให้อ่านของเราหรอกนะคะ  อย่างที่บอกสภาพแวดล้อมของเราสองคนมันต่างกัน คุณอาจจะนึกภาพตลาดบางลำภู ตลาดวงเวียนใหญ่ไม่ออก   เหมือนกับที่พี่นึกภาพเมืองในอังกฤษไม่ออก ทุกเรื่องที่ตั้งใจจะเขียน  คือไม่อยากจะเขียนแต่ทำนองรัก ๆ ใคร่ ๆ  ของชายหนุ่มหญิงสาว อยากจะเขียนให้ใกล้เคียงกับชีวิตจริงของคนเรามากที่สุด   คือผสมผสานกับการต่อสู้ชีวิต ความยากจนข้นแค้น ที่นี้เรามันเป็นคนกรุงเทพฯ  จะเขียนแนวเกษตรกร ชาวชนบทห่างไกล  ยากจน  คงไม่ได้   จึงเขียนเป็นชีวิตคนจนในกรุงเทพฯ  แบบพ่อค้าแม่ค้าตลาดสด  อย่างที่เห็น และคิดอีกอย่างหนึ่งว่า  ปรัชญาในการดำเนินชีวิต  ซ่อนอยู่ในชีวิตของคนในทุกระดับชนชั้น จึงได้เขียนเรื่องนี้ออกมา  สะท้อนให้เห็นถึงชีวิตรักของคน ๆ หนึ่ง  และการต่อสู้ดิ้นรนของเขา ส่วนเรื่องของความน่าเกลียดนั้น  ทำใจเลยค่ะ  เรื่องนี้ มีคนคิดน่าเกลียด มีคนพูดน่าเกลียดเยอะ คนในชนชั้นการศึกษาน้อย ผ่านการอบรมจรรยามารยาทมาน้อย   วาจา และความประพฤติ จะเป็นไปตามความรู้สึกที่แท้จริง  คือคิดอย่างไงก็พูดอย่างนั้น แสดงออกอย่างนั้น โดยส่วนตัวแล้วคิดว่า   จริง ๆ แล้วคนที่การศึกษาสูงก็คิดเรื่องน่าเกลียด (ตามสัญชาติญาณดิบของมนุษย์) แต่จะไม่กระทำ หรือไม่พูด  เนื่องด้วยพฤติกรรม หรือ วาจา  ของคนเหล่านี้   จะถูกกลั่นกรองโดยจริยธรรมจรรยาที่ถูกอบรมมา เพราะฉะนั้น  ยิ่งอ่านตอนต่อ ๆ ไป  คุณทำใจเลยค่ะ  จะเจอภาษาหนักหนาสาหัสกว่านี้ เช่น ค.... ห... เห....  ทนหลับตาข้างหนึ่งอ่านล่ะกัน อิ ๆ  (ตอนเขียน ผู้เขียนยังหลับตาข้างหนึ่งเขียนเลย 55) พร่ามมาสะยาว  คือสรุปว่า  เคยอยู่ในสังคมแบบนั้น  แล้วได้ยินเขาพูดกัน เพื่อความสมจริงของเรื่อง  ก็เลยต้องเขียนแบบนั้น ยังคงติดตามอ่านผลงานของคุณอยู่เช่นเดิม  ขอบคุณอีกครั้งค่ะ จากคุณ : วังวน - [ 25 ก.ค. 47 17:54:16 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ผมอ่านเรื่องนี้ 2 รอบเลยครับ รอบแรกอ่านความเป้นไปของเนื้อเรื่อง รอบสองอ่านรายละเอียดต่างๆ อย่าหาว่าผมแกล้งชมเลยนะครับ (เพราะถ้าเป็นคนอ่านมากๆนิดหนึ่ง จะเห็นว่าผมแสดงความเห็นตรงมาก ตรงจนบางคนหายหน้าไปจากถนนเลย) คุณวังวนเขียนเรื่องนี้ได้ดีมากครับ (ความเห็นส่วนตัว ) เนื้อเรื่องที่ไม่เหมือนเรื่องโดยทั่วไป ฉากสนทนาที่อ่านแล้วเห็นอารมณ์ของตัวละครชัดเจนมาก บรรยากาศเรื่องที่ค่อนข้างเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว ผมว่าเขียนแบบนี้ มุ่งหน้าสู่นักเขียนสายอาชีพได้เลย ไม่รู้ล่ะ ถูกผิดไงไม่รู้ เอาเป้นว่าเป้นเสียงคนอ่านคนหนึ่งนะครับ ด้วยความชื่นชม จากคุณ : GTW - [ 25 ก.ค. 47 21:24:11 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เข้ามาอ่านอีกแล้วจ้า เรื่องนี้เขียนได้ดี  น่าสนใจ จะคอยอ่านตอนต่อไปนะ จากคุณ : นกเอง - [ 26 ก.ค. 47 00:01:47 A:203.209.106.81 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 ก่อนอื่นขอตอบรวบยอดที่คุณวังวนเขียนไว้เมื่อตอนที่ 1 นะคะ อยากบอกว่า คุณวังวนทายถูกเป๋งเลยค่ะ คนชื่นชอบฯ มักกลับไปอ่านในกระทู้เดิมเสมอ อยากอ่านความคิดเห็นของผู้แต่งที่มีต่อคนอ่านว่าจะ feedback กลับมายังไงน่ะคะ... จากลิงค์ที่คุณวังวนให้คนชื่นชอบฯ อ่าน เดี๋ยวจะเข้าไปอ่านนะคะ แต่ตอนนี้ขออนุญาต save เก็บเอาไว้ก่อนค่ะ แล้วจะกลับมาคุยกับคุณวังวนใหม่อีกที...ยอมรับค่ะ ว่า เวลาอ่านในคอมพิวเตอร์นั้นมีน้อยนิด (พยายามลด ละ เลิกการใช้เครื่องคอมพิวเตอร์ลง แต่จริงๆ ก็เลิกไม่ได้น่ะคะ -_- เพราะตัวเองก็ต้องใช้คอมพิวเตอร์ในการทำงาน {-_-}) เพราะเหตุนี้เลยทำให้คนชื่นชอบฯ อ่านค่อนข้างช้านิดน่ะคะ   ตอนที่ 2 อ่านแล้วก็พอเข้าใจนะคะ ว่าเรื่องสั้นนี้เป็นแนวสะท้อนสังคม เวลาคนชื่นชอบฯ อ่าน มักนึกถึงภาพพวกเด็กๆ ที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ หรืออย่าง "พ่อต่อ" กับ "แม่จิ๊บ" น่ะคะ ในส่วนของแม่จิ๊บคงได้รับความรักอันเต็มเปี่ยมจากลุงเขยกับป้า แต่กลับ "พ่อต่อและน้องๆ" ชีวิตของเขาแทบไม่รู้จักหน้าตาหรือได้รับความรักความอบอุ่นจาก "พ่อ" เลยน่ะคะ >_< เศร้า (อ่านแล้วอินกับเรื่องนี้ คุณวังวนโปรดอย่าได้ใส่ใจเลยนะฮับ) มันทำให้เราอ่านแล้วคิดได้ว่าทำไมชีวิตมนุษย์เราถึงเป็นอย่างนี้หนอ คนชื่นชอบฯ ไม่แน่ใจว่า แม่นวล เธอรู้หรือเปล่าค่ะ เกี่ยวกับอดีตของพ่อเติมศักดิ์ ว่าพ่อเขาเคยแต่งงานมา 2 ครั้งแล้วน่ะคะ... อยากบอกว่า อ่านเรื่องนี้เห็นเป็นภาพฉากชีวิตเลยน่ะคะ ทุกตัวละครต่างมีวิถีการเดินที่แตกต่างกันออกไป ซึ่งในบางตัวละคร เราอ่านแล้วรู้สึกเห็นใจ สงสาร...ในโชคชะตาของเขาน่ะคะ...   มีอีกประโยคที่คนชื่นชอบฯ ไม่แน่ใจอีกแล้วน่ะคะ ว่า "และมันอาจจะเป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ผมรู้สึกหลงรักเธออย่างปักษ์ใจ" (ไม่ใช้ปักใจหรือค่ะ)   เรื่อง ลูกอ่อน คนชื่นชอบฯ เองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันน่ะคะ อันนี้ไม่ได้เปิดดูพจนานุกรมเหมือนกัน ว่ามีความหมายอย่างไร เพียงแต่...ภาษาละแวกบ้าน (ขอเลียนแบบคุณวังวนบ้างค่ะ อิอิ) ที่คนชื่นชอบฯ มักได้ยินอยู่เสมอคือ "พี่ ก. (นามสมุมติ) เขากำลังมีลูกอ่อน" ต้องใส่คำกริยาลงไปด้วยน่ะคะ (คนชื่นชอบฯ ไม่มีเจตนาจะแย้งความคิดเห็นของคุณวังวนนะคะ _/\_ เพียงแต่อยากแลกเปลี่ยนทัศนะ มุมมองอีกด้าน ซึ่งเราทั้งสองอาจจะรับไม่เหมือนกันเท่านั้นเองน่ะคะ)  @^--^@ สุดท้ายนี้มีความรู้สึกเดียวกับอาจารย์ GTW คือ ชื่นชมในผลงานของคุณวังวน และเห็นด้วยกับประโยคนี้ฮับ "ผมว่าเขียนแบบนี้ มุ่งหน้าสู่นักเขียนสายอาชีพได้เลย" แล้วจะติดตามอ่านตอนที่ 3 ต่อไปค่ะ... :D จากคุณ : คนชื่นชอบนิยาย ^^ - [ 26 ก.ค. 47 03:30:27 A:203.113.32.8 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตอนนี้ยาวดีจัง อยากเขียนได้อย่างนี้มั่งอ่ะ จากคุณ : กริช (กริชครับผม) - [ 26 ก.ค. 47 12:58:11 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มาชื่นชมด้วยคนค่ะ อ่านแล้ว ได้รายละเอียดครบ น่าติดตามจริงๆ จากคุณ : ป้าเอม - [ 26 ก.ค. 47 14:19:51 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เซฟก่อนนะคะ จะไม่อยู่หลายวันค่ะ จากคุณ : รสา รสา - [ 26 ก.ค. 47 17:09:00 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อืม คือพอดีเขียนไว้เหมือนยังไม่ตาย เลยงงว่าจิตจะออกไปอย่างไรน่ะค่ะ จากคุณ : scottie - [ 26 ก.ค. 47 18:20:52 ]

ความคิดเห็นที่ 12 มีความสุขที่ได้อ่านเรื่องนี้ ผมไม่ได้หมายความว่าเรื่องนี้มันHAPPY นะ ออกจะรันทดเสียเยอะ แต่สุขที่ได้อ่านผลงานดีๆ  พล็อตดีๆ การบรรยายดีๆ แม้จะมีสำนวนขาดๆ เกินๆ มาบ้างนิดหน่อย อ่านแล้วขัดๆ ตรงลูกอ่อนเหมือนกันครับ คำว่าพร่าม น่าจะเป็น พล่ามมากกว่านะ เป็นเรื่องใกล้ตัว  พระเอกลูกดกจริงๆ (แต่คนไหนเป็นลูกในไส้ก็ไม่รู้) เค้าเรียกว่าชอบผู้หญิงที่จิตใจใช่หน้าตา ใช่ไหมครับ อิอิ ผมเองไม่เคยไปตลาดวงเวียนใหญ่ แต่ก็นึกตามได้ไม่ยากนัก ผมชอบอ่านแนวแบบนี้นะ  พอตั้งแต่ของคุณนี่นะเขียนจบไป ก็ยังหาคนเขียนแนวนี้ดีๆ ในถนนได้ยาก เท่าที่เห็นก็มีของเฮียอันโตนิโอล่ะที่ชอบ แต่ตอนนี้ผมต้องติดตามอ่านของคุณวังวนซะแล้ว   รออ่านตอนต่อครับ  ชอบเรื่องนี้จริงๆ ปล. เห็นด้วยกะจารย์จีและคนชื่นชอบ มุ่งสู่นักเขียนอาชีพ จากคุณ : ณัฐกร - [ 26 ก.ค. 47 19:55:55 ]

ความคิดเห็นที่ 13 รีบอ่านก่อนจรลีค่ะ จากคุณ : รสา รสา - [ 27 ก.ค. 47 00:40:36 ]

ความคิดเห็นที่ 14 พี่วี โหย อ่านคอมเม้นท์พี่เรื่องสแตรทฟอร์ดแล้วตัวจะลอย ขอบคุณค่ะสำหรับกำลังใจที่มีมาให้ไม่ขาดสาย เอ่อ คราวหน้า ถ้าพี่วีจะปริ๊นอ่าน ส่งเมสเซสมาบอกก็ได้นะคะ จะส่งไฟล์ไปให้ ตัวอักษร 14 รุ่นประหยัดกระดาษค่า รับรอง ^ ^ แต่ถ้าอ่านจากเว็บ มีรูปประกอบนาา เรื่องฉากสถานที่นั้น ประสบการณ์ผู้อ่านก็สำคัญค่ะ แต่ตัวเองไม่ได้อยู่ต่างประเทศนานหรอกค่ะ แค่ปีนิดๆ เท่านั้น แล้วก็เป็นลูกจีนค่ะ ภาพที่บรรยายว่า แผงขายของที่จัดเก็บไว้จนมิดชิดวางเรียงรายกันทอดแนวยาวไปตลอดสองฝั่งถนน แว่วได้ยินเสียงรถยนต์แล่นผ่านไปช้า ๆ บ่งบอกให้รู้ถึงเวลาแห่งรุ่งอรุณที่กำลังจะใกล้เข้ามา รถสามล้อสองสามคันเริ่มจะเข้ามาจอดเทียบฟุตบาท หลายคนขนสัมภาระลงจากรถเพื่อเตรียมทำมาหาเลี้ยงชีพในวันใหม่ที่กำลังจะมาถึง สุดแสนจะนึกออก คล้ายๆ กับภาพชีวิตของผู้คนที่ตลาดเช้า ตรงสำเพ็งอ่ะค่ะ แต่ก็คงเป็นสไตล์การเขียนของแต่ละคนที่ไม่เหมือนกัน bookmark อาจเขียนแนวนี้ไม่ได้ เพราะยังไม่รู้สึกอยากเขียน หรืออยากเขียน แต่เขียนไม่เป็น แฮ่ะๆ หรืออาจเพราะยังไม่รู้จักชีวิตและคนมากพอ (แม้จะแก่แย้ว) ทำนองเดียวกัน พี่วีคงไม่นึกอย่ากเขียน การฮันนีมูนของฟ้าและธนา ที่สแตรทฟอร์ด เช่นกัน ^ ^ ขอแจมคำว่า ลูกอ่อน นะคะน้องเอ๋ เคยได้ยินนะคะว่า เขากำลังลูกอ่อน/ ยังลูกอ่อนอยู่เลย ก็เข้าใจว่าเพิ่งคลอดน้อง  อันนี้น่าจะเน้นคนเป็นแม่ว่าเพิ่งคลอด แต่ถ้าบอกว่า เขากำลังมีลูกอ่อน อันนี้เหมือนจะเน้นตัวเด็กไหมค่ะ ว่า กำลังอ่อน เพิ่งคลอด? ใช่ไหมหว่า อืมม อันนี้ความเห็นส่วนตัวนะคะ (ความเห็นไม่ส่วนตัวเป็นอย่างไรหว่า อิอิ) ส่วนที่คอมเมนท์ไปว่า ป้าคนนั้นพูดน่าเกลียด ไม่ได้หมายถึงว่า เรื่องนี้ไม่ควรมีภาษาน่าเกลียด หรือไม่สุภาพนะคะ คอมเมนท์นิสัยตัวละครน่ะค่ะ เพราะถ้าให้ป้าแกพูดสุภาพ อย่างคนมีการศึกษาเรื่องก็ไม่สมจริงอยู่แล้ว และเช่นกัน ตัวละครทั้งหมด ณ.เวลานี้เป็นคนชั้นล่าง คงไม่มาพูดภาษาดอกไม้กันแน่นอน ฉะนั้นที่พี่วีเขียน ก็สมจริง เหมาะสมกับตัวละครแล้วค่ะ กำลังเอาใจช่วยตัวละครเอกอยู่ ชีวิตระทมทุกข์เหลือเกิน มีเมียคนที่สอง ก็เคยถูกข่มขืนจนเป็นบ้าอีก นิดนึงค่ะพี่วี ไม่แน่ใจว่าผู้หญิงที่ถูกข่มขืนจนเสียสตินี่ เวลาจะมีเพศสัมพันธ์อีกเนี่ย เขาจะกลัว และไม่ยอม จะต่อต้านโดยจิตใต้สำนึกทุกกรณีไหม พอดีเห็นกรณีนี้ เธออยู่เฉยๆ อ่ะค่ะ สงสารลูกคนแรกของเธอด้วยค่ะ ชาติกำเนิดไม่ดี หน้าตาไม่น่ารัก แถมตากับยายยังรังเกียจอีก งือ งือ คนเราเลือกเกิดไม่ได้น้าา ความจริงก็หลานของตัวเองแท้ๆ น่าจะเอ็นดูบ้างนะคะ ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะแฮปปี้ดีกับแม่นวล ดีใจไปกับตัวละครด้วยค่ะ แล้วก็อดเศร้าไม่ได้ เพราะเราต่างรู้จุดหมายปลายทางของเขาแล้ว ปล เห็นด้วยกับความเห็นคุณ GTW/ ณัฐกร นะคะ อ่านแล้วปลื้มแทนพี่วีเลย เท่าที่ bookmark อยู่ถนนสายนี้ ก็เห็นคุณ GTW เขียนชื่นชมคนเขียนในนี้ไม่กี่ท่านค่ะ แล้วพี่ก็เป็นหนึ่งในนั้น ^ ^ รอตอนต่อไปค่าา จากคุณ : bookmark - [ 27 ก.ค. 47 10:02:57 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ฮืมม์ค่ะ หนูเห็นด้วยกับพี่ bookmark เกี่ยวกับแม่ลูกอ่อนค่ะ เป็นเพราะเอ๋ไม่ชินกับรูปประโยคเองเลยสงสัยจึงถามคุณวังวนดูน่ะคะ เพราะตัวหนูเองบางทีก็เข้าใจไม่ถูกต้องเหมือนกัน @^--^@ ...ดีใจนะคะ ที่ได้มีโอกาสเขียนแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับพี่ทั้งสอง (ทั้งคุณวังวน และ พี่ bookmark ค่ะ) ป.ล เอ๋มองว่าการที่เราถามมากก็ย่อมได้ความรู้มากจริงไหมฮับ... จากคุณ : คนชื่นชอบนิยาย ^^ - [ 27 ก.ค. 47 16:57:50 A:203.113.32.6 X: ]