ความคิดเห็นที่ 1 6.................... แล้ววันหนึ่งเรื่องที่ไม่มีใครคาดคิดก็เกิดขึ้น   เมื่ออ้อยบุกเข้ามาถึงในครัวที่ร้านอาหาร   “ไอ้เติม ! ไอ้เติม !  พอมืงได้เมียใหม่   ก็ลืมบ้านเก่า   ไม่คิดจะส่งเสียลูกเมียเก่าของมืงได้แดกห่าเลย  เหรอวะ”    เสียงอันเกรี้ยวกราดอันคุ้นหูนั้น   ดังกึกก้องไปทั่วทั้งร้าน   เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด  ทำให้ผมตกใจ  ยืนตะลึงงันอยู่กับที่     ขณะที่นวลนั้นยืนนิ่งอยู่ข้างเตา  อย่างไม่เข้าใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเช่นกัน ความจริง.... อ้อยน่าจะทำใจได้เกี่ยวกับเรื่องนี้มานานแล้ว   ตั้งแต่สมัยที่ผมแต่งงานกับเจี๊ยบ   เพราะบ้านของเถ้าแก่เส็งก็อยู่ไม่ห่างไกลจากบ้านแม่อิ่มนัก   อ้อยเองก็รับรู้เรื่องการแต่งงานใหม่ของผม   และไม่เคยที่จะมาอาละวาดในลักษณะนี้     หรืออาจจะเป็นเพราะเธอเกรงกลัวบารมีของเถ้าแก่เส็งกันแน่ “มาทำไมอ้อย !  กลับไปเดี๋ยวนี้ !”    ผมได้สติ  ตะโกนใส่หน้าเธอเสียงดัง   พร้อมกับชี้นิ้วออกไปข้างนอก “อ๋อ !  เดี๋ยวนี้มืงไล่กุเหรอไอ้เติม  กุมันเก่าแล้วนี่  มืงมันมีอีนังคนใหม่มา กก แล้ว   ไหน..ขอกุดูหน้าอีนังคนใหม่หน่อยสิ  มันหน้าด้านเป็นดอกทองแค่ไหนกันวะ  ถึงได้มาเที่ยวแย่งผัวชาวบ้าน” เธอด่ากราดออกมาอย่างหยาบคาย   แล้วเดินตรงไปที่นวล  ซึ่งขณะนั้นเธอตั้งครรภ์ที่สองใกล้คลอด “นี่เหรอ !  น้ำหน้าอีนังคนใหม่  หนอย...หาผู้ชายมาทำผัวไม่ได้แล้วเหรอ  ถึงต้องมาแย่งผัวกุ   มืงรู้รึเปล่า  เพราะมืง มันถึงกับทิ้งลูก 4 คนไว้ให้กุเลี้ยง  ค่าข้าว ค่านม ค่าหยูกยา สารพัด  มันไม่เคยส่งมาให้กุสะกะแดง” เธอชี้หน้านวล  แล้วตะโกนใส่เธอเสียงดังสนั่นหวั่นไหว  จนลูกค้าที่เข้ามารับประทานอาหารภายในร้าน  และบรรดาพ่อค้าแม่ค้าขายอาหารภายในตึก  ต่างพากันมายืนมุงดูอย่างแน่นขนัด “มืงรู้รึเปล่า  ตอนมันอยากได้กุทำเมีย  มันก็ทำดีกับกุทุกอย่าง  ขอให้กุยอมเอาหิให้มันyesเป็นพอ   แต่พอมันเบื่อแล้ว  มันทิ้งขว้างกุกับลูกยังกับหมูกับหมา” “อ้อย !  หยุด !  หยุดพูดเดี๋ยวนี้  ออกไป !”   ผมตะคอกใส่เธอเสียงดัง  เพื่อหยุดยั้งวาจาอันหยาบโลนนั้น    แล้วคว้าตัวเธอเหวี่ยงกระเด็นออกไปหน้าประตูด้วยอารมณ์โกรธจัด   จนเธอเซล้มลงกับพื้น  ผู้คนที่มายืนมุงดูต่างรีบช่วยกันประคองเธอลุกขึ้น ”อ๋อ !  เดี๋ยวนี้มืงกล้าทำกับกุแบบนี้เหรอ  ไอ้เติม   มืงรักมันมากนักใช่ไหม  อีนังคนใหม่นี่   ขอกุตบล้างน้ำให้หน้ามันแหกสะที    ดูซิว่ามืงยังจะรักมันลงอีกหรือเปล่า” ยังไม่ทันจะสิ้นเสียง   เธอก็วิ่งตรงเข้ามาฟาดฝ่ามือลงไปที่ใบหน้าของนวลอย่างจัง  จนนวลเซล้มลงซบกับพื้น   ผมรีบวิ่งเข้าไปคว้าเธอแล้วชกไปที่ใบหน้าอย่างแรง  จนเธอเลือดกลบเต็มปาก เรื่องนี้จบลงด้วยการที่เจ้าของตึก  แจ้งความให้ตำรวจมาระงับเหตุการณ์   เธอร้องไห้คร่ำครวญกับตำรวจว่า  เจ็บแค้นที่ถูกผมทอดทิ้งให้เลี้ยงลูกตามลำพัง   ขณะที่ผมไม่มีแรงกายแรงใจพอที่จะโต้เถียงใด ๆ กับเธออีก   เราสองคนถูกปรับเล็กน้อยในข้อหาทะเลาะวิวาท   แล้วก็แยกย้ายกันกลับไป ผมกลับไปถึงบ้าน  พบว่านวลกำลังเก็บเสื้อผ้าและข้าวของของเธอกับลูก   แก้มซ้ายของเธอยังคงบวมเป่งไปด้วยแรงกระแทกจากฝ่ามือของอ้อย   มีเลือดออกซิบบริเวณริมฝีปาก “นวล... นี่นวลจะเก็บของไปไหน”   ผมเดินตรงเข้าไปถามอย่างสับสน   มันช่างเป็นช่วงเวลาที่นึกหาหนทางแก้ไขสถานการณ์ไม่ออก    ผมค่อย ๆ โอบแขนลงบนบ่าของเธอ  เพื่อจะโอบกอดเธอไว้  แต่เธอปัดแขนผมออกทันที   น้ำตาไหลพรากออกมาอย่างสุดกลั้น “นวล....เรื่องวันนี้พี่เสียใจนะ    พี่ก็ไม่คิดว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้”   ผมพูดออกไปอย่างไม่ทันตั้งสติ “ไหนพี่บอกเมียเก่าพี่เป็นบ้า  อยู่โรงพยาบาลบ้าไง  แล้วนี่ใครอีกล่ะ  จะมีโผล่มาอีกกี่คน”    เธอพูดทั้งน้ำตา  ในมือยังไม่หยุดหยิบเสื้อผ้าลงในกระเป๋าเดินทาง “เอ่อ... คือ.. อ้อยเขาเป็นเมียคนแรกของพี่”     ผมตอบเธอไปซื่อ ๆ อย่างอึกอัก  ยังคงไม่มีสติสัมปชัญญะเพียงพอที่จะอธิบายเหตุผลต่าง ๆ ให้เธอเข้าใจ “เมียคนแรกเหรอ !”   เธอตะคอกใส่หน้าผมเสียงดังเป็นครั้งแรก  นับตั้งแต่อยู่กินด้วยกันมากว่า 3 ปี “แล้วคนที่อยู่ในโรงพยาบาลบ้านั่นเป็นคนที่เท่าไหร่   แล้วตกลงว่าฉันเป็นคนที่เท่าไหร่ !”     เธอไม่ฟังผมอธิบายใด ๆ อีก  ยังคงเก็บเสื้อผ้าและข้าวของต่อไป   ขณะที่ผมเองก็ยังสับสน  อธิบายเรื่องราวเกี่ยวกับชีวิตของตัวเองให้เธอฟังไม่ถูกเช่นกัน ผมคุกเข่าลงตรงหน้าเธอ  เมื่อเห็นว่าเธอหิ้วกระเป๋าไปวางไว้ที่หน้าประตูบ้าน “นวล...อย่าทิ้งพี่ไป  พี่รักนวลมากนะ”   เธอไม่ฟังเสียง  และไม่สนใจผมอีก  เดินตรงไปที่เปล  คว้าตัวยัยนกวัย 10 เดือนขึ้นมาอุ้ม   แล้วกำลังจะเดินออกไปจากบ้าน “นวล...  เราลำบากด้วยกันมามากแล้วนะ  นวลจะทิ้งพี่ไป  เพียงเพราะเรื่องในอดีตของพี่เหรอนวล !” คำพูดประโยคนั้น  ทำให้เธอยืนหยุดนิ่งอยู่กับที่   ผมรีบวิ่งเข้าไปกอดรัดเธอกับลูกไว้จนแน่น  เหมือนกลัวว่าเธอจะอันตรธานหายไปตรงหน้าผม ............................................... หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา  นวลยังคงอยู่กับผมอย่างปกติสุข   ผมมิได้เล่ารายละเอียดใด ๆ ให้เธอฟัง  นอกจากจะบอกกับเธอว่า  ผมกับอ้อยได้แยกทางกันอย่างเด็ดขาดมานานแล้ว  และอ้อยเองก็พูดอยู่เต็มปากว่า  ผมทอดทิ้งไม่สนใจส่งเสียเลี้ยงดูเธอกับลูกเลย ผมได้ลูกสาวอีกคนจากครรภ์ที่สองของนวล   หลังจากคลอดยัยนุ้ยแล้ว   เธอก็พยายามศึกษาเรื่องการคุมกำเนิด  เพื่อป้องกันการมีลูกอีก   แต่คนที่มีการศึกษาน้อยอย่างพวกเรา   จึงมักจะเข้าใจเกี่ยวกับวิธีการคุมกำเนิดผิด   ทำให้เธอตั้งครรภ์อีกเป็นครรภ์ที่สาม   จนมีเพื่อนบ้านหลายคนแนะนำให้เธอทำหมันหลังการคลอดบุตร  แต่นวลก็ยังลังเลใจจากความเชื่อที่ผิด ๆ “เขาลือกันว่า  ผู้หญิงทำหมันแล้ว  จะมีความต้องการทางเพศสูง  เที่ยวนอนกับผู้ชายไม่เลือก  ฉันไม่เอาหรอกพี่  ถ้าฉันต้องเป็นแบบนั้น  ฉันยอมตายเสียดีกว่า” ผมเองก็ไม่รู้ว่า  ความเชื่อนั้นมันถูกต้องหรือไม่  แต่สำหรับผมแล้ว  นึกภาพยังไงก็นึกไม่ออก  ว่านวลประพฤติตัวแบบนั้นได้ ............................................................ เย็นวันหนึ่งหลังจากวันที่อ้อยมาอาละวาดได้ไม่นานนัก   มีเด็กหญิงวัยรุ่นคนหนึ่งอายุประมาณ 15 ปี  สวมชุดนักเรียนชั้นมัธยมต้น  รูปร่างสูงโปร่ง  ผิวคล้ำ  ลักษณะคล้ายกับคนไทยในภาคอีสาน  เดินเข้ามาในร้าน “นั่งก่อนสิหนู  ทานอะไรดีครับ”   ผมกล่าวทักทาย  และเชื้อเชิญให้เธอนั่ง  แต่เธอกลับจ้องมองผมไม่วางตา “ พ่อ !”    คำนั้นทำให้ผมสะดุ้งด้วยความตกใจ “พ่อ... ต้อยไง  ต้อยลูกสาวของพ่อ  พ่อจำได้ไหม”   ประโยคนั้นทำให้ผมถึงกับผงะ   เธอก็ตรงเข้ามากอดผมไว้จนแน่น  แล้วร้องไห้สะอึกสะอื้น “พ่อ... ช่วยต้อยด้วย  ต้อยอยากเรียนต่อ  แต่แม่ไม่ยอม”   ถึงแม้ว่า    ผมจะไม่เคยไปเยี่ยมเยียนเธอมานานนับสิบปี    แต่เธอก็บอกกับผมว่า  เธอจำได้อย่างแม่นยำว่า  เคยมีพ่อที่รักเธอมาก “ตอนนี้  แม่เครียดมากเลยนะพ่อ  ไอ้หรั่ง (เธอคงหมายถึงลูกนอกไส้หัวแดงของผม)  มันติดยา  หายหัวไปไหนก็ไม่รู้ตั้งหลายเดือนแล้ว  แม่ต้องวิ่งตามมันวุ่นให้ไปหมด   ส่วนนังอ้อ (เธอคงหมายถึงลูกสาวคนเล็กของอ้อย)  มันก็ป่วยเป็นไข้เลือดออก  อยู่โรงพยาบาลโน้น  ช่วงนี้ข่าวฉีดยาฆ่าแมลงมันก็ออกมาเยอะ   ผักของแม่ก็ขายไม่ออก  เงินจะกินจะใช้ก็แทบจะไม่มี   นี่ต้อยก็เรียนจบชั้น ม.3   พอดี  จะขอแม่เรียนต่อ ปวช.  แม่ก็เลยไม่ให้” เธอร้องไห้ไปพลางเล่าเรื่องราวต่าง ๆ ให้ผมฟังโดยละเอียด   ทำให้ผมเข้าใจถึงสาเหตุความเครียดที่ทำให้อ้อยมาอาละวาดในวันนั้น ถึงแม้ว่า   โดยสายเลือดแล้ว  ผมอาจจะไม่ใช่พ่อแท้ ๆ ของต้อย   แต่ความผูกพันฉันท์พ่อลูกที่ผมกับเธอมีให้กันมาตั้งแต่เธอเกิด   ทำให้ผมไม่อาจจะปฏิเสธความเป็นพ่อเป็นลูกกับเธอได้ “แล้วเงินที่ต้องใช้เรียนต่อมันเท่าไหร่เหรอลูก”   ผมถามถึงจุดประสงค์ที่เธอต้องมาหาผมในวันนี้ “พันหนึ่งจ๊ะพ่อ”  เธอยิ้มออกมาทั้งน้ำตา  ผมเดินเข้าไปที่ลิ้นชัก  หยิบเงินที่ขายได้ในวันนั้นหนึ่งพันบาทนำมาส่งให้เธอ “ลูกเอาไปจ่ายค่าเล่าเรียนนะ  พ่อเองก็ลำบากอยู่  เพิ่งจะค่อยยังชั่วตอนที่มาขายของที่นี่แหละ  พ่อคงช่วยลูกได้เพียงเท่านี้” เธอยกมือขึ้นไหว้  และกระโจนเข้ามากอดผมไว้ด้วยความดีใจ “พ่อจ๋า  พ่อมาเยี่ยมต้อยที่บ้านบ้างนะจ๊ะ  ที่ผ่านมาต้อยกับพี่ต่อคิดถึงพ่อมากเลย” ประโยคนั้น  มันเหมือนกรงเล็บที่สะกิดบาดแผลในใจผม  ให้เจ็บปวดรวดร้าวขึ้นมาอีกครั้ง นวลยกหม้อข้าวสวยหม้อใหญ่เดินออกมาจากในครัว  ผมบอกให้ต้อยยกมือไหว้เธอ   นวลมองหน้าต้อยอยู่ครู่หนึ่ง    ก่อนที่จะหันกลับไปมองยัยจุ๊บที่เพิ่งกลับจากโรงเรียน  และกำลังช่วยเช็ดจานอยู่หน้าร้าน “เอ่อ...แปลกนะ  พี่ก็เป็นคนจีน  ตัวขาว ๆ   ทำไมมีลูกออกมาแต่ละคน ตัวดำปิ๊ดปี๋  หน้าตาเป็นลูกอีสานทั้งนั้นเลย”   เธอพูดออกมาอย่างไม่ใส่ใจ  แล้วเดินกลับไปที่ครัว   ที่ผ่านมา  ผมไม่เคยปริกปากพูดเกี่ยวกับเรื่องราวของบรรดาลูกนอกไส้ทั้งหลายของผม  ให้เธอได้รับรู้เลย  จวบจนถึงทุกวันนี้  วันที่ผมกำลังจะจากโลกนี้ไปแล้ว   ผมก็ยังไม่แน่ใจว่า   เธอจะล่วงรู้เรื่องราวชีวิตอดีตอันบัดซบของผมหรือเปล่า ................................................. โปรดติดตามตอนต่อไป ตอนที่ 4  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2940384/W2940384.html หมายเหตุ  ต้องขออภัยที่เรื่องนี้มักจะนำรูปร่างหน้าตาลักษณะของคนอีสานมาเปรียบเทียบกับคนจีนแต้จิ๋ว   เนื่องจากเพื่อให้เห็นภาพความแตกต่างของลูกนอกสายเลือดของเติมศักดิ์   และอาจจะเป็นเพราะ  มีคนไทยชาวอีสานเข้าไปทำมาหากินในย่านนั้นมาก  ทำให้ผู้เขียนได้ยินได้ฟังมาเช่นนั้น  หากเป็นในย่านรามคำแหง  อาจจะเปรียบเทียบกับชาวใต้ก็เป็นได้   มิได้จะมีเจตนาลบหลู่ดูหมื่นเชื้อชาติใด   ต้องขออภัยด้วยค่ะ แก้ไขเมื่อ 01 ส.ค. 47 19:26:10 จากคุณ : วังวน - [ 27 ก.ค. 47 12:20:53 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ถึง  ท่านผู้อ่านที่รัก เรื่องนี้เขียนขึ้นมาแล้ว  รู้สึกจะถูกอกถูกใจท่านผู้ใหญ่หลายท่าน  โดยเฉพาะคุณผู้ชายหรือเปล่าคะ   ดีใจนะคะที่หลายท่านชอบ ขอสารภาพว่าตอนแรกที่เขียน  ไม่มั่นใจหลายอย่าง   เช่นแนวของเรื่อง  เป็นแนวดิ้นรนต่อสู้ชีวิต  ไม่ใช่แนวรักใส ๆ อย่างที่คนส่วนใหญ่ชอบอ่านกัน   และการเขียนลึกเข้าไปในความรู้สึกนึกคิดของผู้ชายเป็นครั้งแรก  เกรงว่าจะออกมาดูหลอก  ไม่สมจริง อีกอย่างที่จะขอสารภาพก็คือ  หลังจากที่โพสเรื่องยาว "เพียงแค่ความทรงจำ" จบแล้ว   ก็ตั้งใจจะเขียนเรื่องนี้เป็นเรื่องยาวเรื่องต่อไป   แต่ปรากฏว่าเวลาผ่านไปเกือบปี  ข้าพเจ้าก็ยังไม่ได้เริ่มต้นเขียนอะไรเลย   เหตุเพราะเรื่องยาวใช้เวลาในการหาข้อมูลมาก  ใช้เวลานานในการทำสมาธิที่ต่อเนื่อง   โดยเฉพาะการเขียนถึงอารมณ์อันละเอียดอ่อนของตัวละครในแต่ละฉากมากมาย เลยคิดดูแล้วว่า  คงจะไม่มีแรงกายแรงใจเพียงพอที่จะเขียนเรื่องยาว (ที่ละเอียดอ่อนลึกซึ้ง) แบบเรื่องนี้ได้     จึงขอเขียนมันเป็น "เรื่องสั้นขนาดยาว"  แทน (อิ ๆ) ส่วนการมุ่งหน้าสู่นักเขียนสายอาชีพ  ตามที่อาจารย์ GTW เริ่มชื่นชมมา  แล้วก็มีหลายท่าน  ชื่นชมคล้อยตาม รู้สึกดีใจมากค่ะ  ต้องขอขอบคุณสำหรับกำลังใจจากทุกท่าน   จึงอยากจะบอกถึงความรู้สึกของตนเอง   เป็นคนที่ชอบอ่านหนังสือ  และมีความฝันอยากจะเป็นนักเขียนมาตั้งแต่เด็ก   แต่ชีวิตที่ผ่านมานั้น  ช่างวุ่นวายสับสน  มีเรื่องราวเหตุการณ์ต่าง ๆ มากมายประดังเข้ามา   จนทำให้ลืมความฝันของตัวเองไปนาน  มาถึงวันนี้  เพิ่งจะมาเริ่มต้นทำความฝันในวัยที่ล่วงเลยมาไกลแล้ว     ดูจากนักเขียนหลายท่านในเวปบอร์ด  ที่มีวัยอ่อนกว่าเราเกือบสิบปี  เขียนได้ดีเท่าเรา  หรืออาจจะดีกว่าเราด้วยซ้ำ   อีกสิบปีข้างหน้าเขาคงไปไกลโลด  แต่เราคงแก่งัก (อิ ๆ)  คงไปไหนได้ไม่ไกลแล้ว พล่าม (เขียนแบบนี้ใช่ไหม)  มาเยอะ  จริง ๆ แล้วก็คือ  คิดว่า แนวที่ตัวเองเขียน (ชีวิตระทม) ไม่ใช่แนวตลาด   อีกทั้งไม่ค่อยได้ศึกษาติดตามเกี่ยวกับความต้องการของสำนักพิมพ์ต่าง ๆ   ที่สำคัญที่สุดก็คือ  การเป็นภรรยาและแม่ที่ต้องใช้แรงกายแรงใจมากกว่าคนส่วนใหญ่   ไม่มีเวลาศึกษาหาความรู้เพิ่มเติม  ไม่มีเวลาที่จะได้ฝึกฝนการเขียนการอ่านมากนัก   (สำหรับผู้ที่เคยอ่านเรื่องสั้นชุดนั้น  คงจะเข้าใจ) ทำให้คิดว่า  ตนเองคงมุ่งสู่ถนนสายอาชีพไม่ได้   เขียนแล้วโพสลงเวปบอร์ด   เพื่อหวังผลตอบแทนคือ  มิตรภาพอันงดงามจากผู้อ่านเท่านั้น   และคิดว่าได้สมดังตั้งใจไว้ทุกอย่าง  รู้สึกดีใจมากจริง ๆ  ต้องขอบคุณทุกท่านอีกครั้ง จากคุณ : วังวน - [ 27 ก.ค. 47 12:25:41 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ถึง  ท่านผู้อ่าน  ที่รัก  (ภาคสอง) คุณ GTW วันนั้นโพสตอนที่ 2 เสร็จก็พาลูกขึ้นไปนอน  แล้วลงมาเปิดเนตอีกรอบตอนห้าทุ่ม  เพื่อดูความเห็นของผู้อ่าน เจอความเห็นเดียวของอาจารย์  (ขออนุญาตเรียกตามคุณเอ๋)  แบบดีใจตัวลอย  นอนอมยิ้มทั้งคืนเลยค่ะ อิ ๆ อ่านเรื่องจากจอ  โดยส่วนตัวแล้วปวดตามาก  อ่านละเอียดรอบเดียวก็เจ๋งแล้ว ปลื้มใจมากที่อาจารย์บอกอ่านสองรอบ 55 ตอบแทนอาจารย์โดยการ  เริ่มต้นเปิดเรื่องแบบผี ๆ แล้ว  จบลงแบบผี ๆ ดีไหม   แนวที่อาจารย์ชอบไงคะ55 ลองติดตามอ่านนะคะ  ว่าจะจบผีแบบไหน   ต้องถูกใจแน่ค่ะ คุณ นก รอคำวิจารณ์แนะนำที่มีประโยชน์มากมายจากคุณเช่นเคย   แล้วคุยกันนะ คุณ คนชื่นชอบนิยาย เป็นคนเขียนคนหนึ่งที่มีพื้นฐานภาษาไทยแย่มาก (พูดจริง ๆ)   ตั้งแต่มาโพสเรื่องลงถนนฯ นี้  ก็ได้คำแนะนำจากผู้อ่านมากมาย  ที่เอามาปรับปรุงแก้ไขตัวเอง   ถ้ามีอะไรอ่านแล้วแปลก ๆ ขัด ๆ  ก็ยินดีที่จะรับฟังคำแนะนำค่ะ  ไม่ต้องเกรงใจ  ให้โพสบอกมาได้เลย ขอบคุณนะคะที่มองออกว่าเรื่องนี้  เขียนเป็นแนวสะท้อนชีวิตและสังคม   และดีใจที่คุณสามารถมองลึกลงไปเห็นภาพทุกฉากชีวิตของตัวละครแบบนั้น     คือได้อารมณ์เดียวกับคนเขียนเลยมั้งคะ เป็นคนที่ชอบเขียนอะไรเกี่ยวข้องกับความรู้สึกของเด็ก  และความละเอียดอ่อนในอารมณ์แบบนี้แหละค่ะ ตอนนี้อ่านแล้วคงจะรู้แล้วนะคะว่า  แม่นวลไม่รู้มาก่อน ว่าเติมศักดิ์เคยแต่งงานมาสองครั้งแล้ว   คุณ กริช ดีใจค่ะที่เข้ามาอ่าน  อยากเขียนก็เขียนเลยค่ะ  เขียนไปเรื่อย ๆ อ่านไปเรื่อย ๆ มันจะพัฒนาเองโดยไม่รู้ตัว ลองเขียนดูนะคะ  จะรออ่านงานของคุณ คุณ ป้าเอม ดีใจจังค่ะที่ผู้อาวุโสอย่างป้าเอมเข้ามาอ่าน  จำป้าเอมได้แล้วเห็นในรูปที่หัวหิน อิ ๆ  แหมเสียดายที่ไม่ได้ไป คุณ รสา รสา ช่วงนี้คุณ รสา รสา ไม่ค่อยว่างเหรอค่ะ  ยังไงก็รักษาสุขภาพด้วยนะคะ ถ้าอ่านแล้วมีอะไรแนะนำก็ยินดีรับฟังเช่นเคยค่ะ คุณ scottie ก็ศึกษามาค่ะ  ตอนที่เขียนเรื่องสั้นชุดก่อน   ว่าจิตวิญญาณของคนเราจะแข็ง  หรือเป็นหนึ่งเดียวในยามปกติ แต่จะแบ่งภาคออกจากร่างคนที่ใกล้จะสิ้นอายุขัย    คนป่วยหนักใกล้ตาย  จึงมีจิตอ่อน เช่นเดียวกับตอนที่อยู่ในครรภ์มารดา  หรือแรกเกิด  หรือวัยเด็กเล็ก   จิตก็ยังอ่อนอยู่  เนื่องจากยังมีบางส่วนที่แบ่งภาคออกไปในอีกภพหนึ่ง อันนี้ก็เป็นความเชื่อของแต่ละบุคคล  นำมาเขียนเพื่อเปิดเรื่องให้น่าอ่านเท่านั้นค่ะ  อิ ๆ มีข้ออะไรแนะนำใด ๆ ก็ยินดีรับฟังเช่นเคยค่ะ คุณ ณัฐกร โห ปลื้มใจมากที่คุณณัฐกรเข้ามาอ่านเรื่องของเราด้วย   เคยอ่านเรื่องที่คุณเขียนมาบ้าง  รู้สึกชื่นชมเช่นกัน เรื่องการใช้สำนวนภาษา  ก็อย่างที่บอกกับคุณเอ๋ไปว่า  ไม่ค่อยเก่งนัก  ถือว่าเป็นจุดด้อยของตนเองเลย หากมีข้อแนะนำ  หรือท้วงติง  ยินดีรับฟังค่ะ  ให้โพสบอกได้เลย  ไม่ต้องเกรงใจนะคะ ส่วนเรื่องลูกของเติมศักดิ์นั้น  จะแจกแจงให้ทราบในตอนต่อไป   รอให้ลูกของเขาคลอดออกมาให้ครบก่อน อิ ๆ ก็ไม่รู้จะเขียนแนวสะท้อนสังคมแบบนี้ได้อีกไหม   บอกได้แต่เพียงว่าชอบเขียนแนวอารมณ์ลึกซึ้งค่ะ คุณ bookmark 555  ฉากถนนแถววงเวียนใหญ่ของเรา  เหมือนสำเพ็งเหรอคะ   จริง ๆ แล้ว  ก่อนเขียนก็ไม่ได้ไปสำรวจวงเวียนใหญ่หรอกค่ะ  เพราะไม่ได้อยู่ละแวกนั้นเช่นกัน แค่นึก ๆ ภาพเอาตอนที่เคยนั่งรถผ่านไปเท่านั้น   555  แล้วก็รู้อีกว่าเราไม่อยากจะเขียน  บทฮันนีมูนระหว่างฟ้าและธนา ขนาดจะเขียนตอนฟ้าคืนดีกับธนา  ยังเลี่ยงไปเลย  รีบจบเสียก่อน อิ ๆ ขอบคุณอีกที่เข้าใจเรื่องคำว่า “ลูกอ่อน”  (จะมีใครรู้ใจกันเกินเราสองคนอีกไหม 55) คิดแบบนั้นเลยค่ะ  คำว่า  “กำลังลูกอ่อน”  กับ  “มีลูกอ่อน”  ความเข้าใจชาวบ้านอย่างเราต่างกันแน่ คำนี้ไม่มีบัญญัติไว้ในพจนานุกรมภาษาไทย  ก็คงดิ้นได้เป็นธรรมดา   แล้วแต่ประสบการณ์การที่ได้ยินมาของคนอ่าน  จะตีความหมายว่ายังไง ก็สนุกดีค่ะ  ภาษาไทย  แบบนี้แหละ ส่วนเรื่องนิสัยตัวละครนั้น  เพียงแต่อยากจะบอกคุณว่า   ความต้องการทางเพศอยู่ในใจของคนทุกคน  เพียงแต่จะซ่อนอยู่ในจิตใต้สำนึกลึกแค่ไหน   และคนที่การศึกษาน้อยคงซ่อนอยู่ตื้นมั้งคะ  จึงมักจะพูดเรื่องทำนองนี้ออกมาง่าย ๆ  55 ส่วนเรื่องภาวะจิตใจของผู้หญิงที่ถูกข่มขืนนั้น  ยอมรับค่ะว่าเขียนไปทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ศึกษามาเลย แต่ยึดหลักอยู่อย่างหนึ่ง  ก็คือ  (เท่าที่เคยคุยกับจิตแพทย์ทั้งในชีวิตจริง และในเนตมา) ภาวะจิตใจของคนเราแต่ละคน  ไม่มีความแน่นอน หรือแน่ชัดใด ๆ คือ ถ้าเหตุเช่นนี้  ต้องเกิดผลแบบนี้โดยภาพรวม   แต่ในรายละเอียดของผลนั้น  มันดิ้นได้  คืออาการที่แสดงออกมานั้นมีหลากหลายรูปแบบค่ะ ผู้หญิงที่ถูกข่มขืน   แล้วมีอาการทางจิต   จึงไม่น่าจะมีอาการหวาดกลัว  ในการมีเพศสัมพันธ์เสมอไป หรือในทางตรงกันข้าม  อาจจะเกิดอาการอยากมีเพศสัมพันธ์ตลอดเวลา หรือ อาจจะเกิดอาการเย็นชา  ต่อการมีเพศสัมพันธ์  อย่างตัวละครเจี๊ยบนี้เป็นต้น ไม่ต้องไปเศร้ากับตอนจบมากหรอกค่ะ   เพราะเวลานั้นเขาคงสูงวัยแล้ว  คือจินตนาการว่าเขาประมาณ 50 ค่ะ ตายไปก็ไม่เสียดายชีวิตหรอก  เพราะฝากผลงานชีวิตไว้เยอะแล้ว   อย่างน้อยก็ให้พวกเราได้อ่านไง 555 ปล. ตอนที่ 3 นี้  คงมีคำหยาบแบบที่คุณอ่านแล้วตกเก้าอี้เลย  555  ตอนเขียนก็คิดหนักเหมือนกัน แก้ไขเมื่อ 27 ก.ค. 47 15:38:32 จากคุณ : วังวน - [ 27 ก.ค. 47 12:33:53 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ^ ) _ __ _ __  ( ^ อ่านค่ะ จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 27 ก.ค. 47 12:34:39 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ อ่านตั้งแต่ตอนแรก คุณวังวนเขียนดีนะคะ แนวแปลกดี ไม่ต้องใช้เรื่องรักหวานแหววเป็นตัวบรรยาย แต่ใช้ การดำเนินชีวิตและเส้นทางในการสู้ชีวิตเป็นหลัก ชอบอ่านแบบนี้ล่ะค่ะ ได้ดูการพัฒนาของตัวละครไปเรื่อยๆ จากคุณ : ต้นข้าว (tonkho-w) - [ 27 ก.ค. 47 13:27:25 ]

ความคิดเห็นที่ 6 "มีเรื่องราวเหตุการณ์ต่าง ๆ มากมายประดังเข้ามา   จนทำให้ลืมความฝันของตัวเองไปนาน" ผมชอบตอนนี้อ่ะคับ เพราะเป็นเหมือนผมเลย ตอนนี้ผมมีผลงานเรื่องนึงอ่ะคับ เป็นการพาไปเที่ยวอเมริกาที่ผมได้มีโอกาศไปอยู่ตั้งเกือบ 3 เดือนน่ะ คุณวังวนอย่างไปเที่ยวก็ลอง search ดูนะคับ ไม่อยาก post ไว้ในนี้เพราะว่ากลัวจะเสียมารยาทน่ะคับ ผมใช้นามปากกาว่า กริชครับผม ตอนนี้ผมมีภาระการเรียนหนักมาก ทำให้ไม่ค่อยมีเวลานั่งคิด นั่งพิมพ์เท่าไหร่ แต่ก็หาโอกาสวันละเล็กละน้อยพากล้อมแกล้มไปได้ รออ่านเรื่องผีคับ   จากคุณ : กริช - [ 27 ก.ค. 47 14:22:05 A:10.11.13.115 X:202.44.14.194 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ^^ มาลงชื่ออ่านค่ะ จากคุณ : int_gal (rose) - [ 27 ก.ค. 47 16:00:33 A:203.118.109.171 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 เพิ่งอ่านจบ รู้สึกหัวใจหนักอึ้ง หนักอกหนักใจแทนตัวละคร แต่ก้ยังถือว่าจบลงด้วยดี ส่วนกรณีที่อ้อยออกมากับบทภาษาแคสสิก ผมว่าถูกต้องแล้วครับ และอ่านโดยที่ไม่รู้สึกขัดหูขัดความรู้สึกแต่อย่างไร เพราะว่าเป็นการใส่บทแบบนี้เข้าไป เพราะเนื้อเรื่องบังคับ ไม่ใด้มีเจตนาจะเขียนคำหยาบเลย ตรงข้าม ถ้าคุณอ้อย มาในมาดด่าแบบสุภาพอ่อนหวาน คงขัดตาพิลึก ฮ่ะๆๆ ผมเคยเห็นนักวาดภาพประกอบวารสารท่านหนึ่ง เริ่มจับพู่กันหัดวาดภาพ ตอนอายุ 45 ปีครับ จากที่แทบไม่เคยวาดอะไรมาก่อนเลยในชีวิต ใจชอบ แต่ไม่มีเวลา พอมีงานมั่นคงมีครอบครัว ถึงเริ่มจับงานที่ตนรัก และก็ไปด้วยดี ผมจำชื่อท่านไม่ได้ แต่เคยอ่านประวัติท่านสมัยผมเด็กมาก และยังทึ่งมากตอนนั้น และผมชื่นชอบวิธีการวาดภาพของท่านมาก นักเขียนหลายคนเริ่มจับปากกาอายุมากกว่านี้ก็มี ฉากอ้อยถูกชก ความรู้สึกจริงๆของผมคือความสะใจ ทั้งที่ผมในชีวิตจริงเป็นคนที่แสนสุภาพ แสนดี และเรียบร้อยมากเหลือแสนครับ(ขอตัวเข้าห้องน้ำไปอ้วกก่อนครับ  อิอิ..)  ไม่เคยใช้กำลังกับผุ้หญิง อย่างมากก็แค่ดีดหูเป็นการสั่งสอนเบาๆเท่านั้น แต่มาเจอบทหนูอ้อน เลยสะใจได้ไงไม่รู้ ตอนนวลโดนตบ รู้สึกอินมาก จนแทบรู้สึกเจ็บไปกับเธอด้วย ยังนึกว่าหระเอกของเราไม่น่าปล่อยให้เกิดเหตุการณณืแบบนี้เลย บทเรียนนี้สอนให้รู้ว่า คนเราจะอยู่ด้วยกัน ก็ควรที่จะเล่าเรื่องที่สำคัญๆให้กันและกันฟังก่อน ฉากนวลจัดกระเป๋าหิ้วกระเป๋า ลุ้นมากเลยครับ นึกว่าจะไปจริงๆเสียแล้ว เอ้อ ทำเอาใจหายหมด คุณวังวนนี่!  ทำเอาแทบน้ำตาซึมเยย ลูกเก่าโผล่มาจะเป็นอย่างไรต่อไป เอ้อ สนุกครับ จนรู้สึกว่าสั้น ไม่จุใจ (แฮ่ะๆ ได้คืบจะเอาแขน) จากคุณ : GTW - [ 27 ก.ค. 47 17:50:27 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เขียนเล่าได้เหมือน ชีวิตของตัวละคร มีเกิดขึ้นจริง อ่านแล้วสนุก น่าติดตาม เป็นชีวิตที่แสนรันทด ของ เติมและครอบครัว ขอบคุณที่ตั้งใจเขียนบรรยายให้เห็นภาพ จะกลับมาอ่านอีกนะคะ จากคุณ : ป้าเอม - [ 27 ก.ค. 47 20:49:31 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ตอน 3 แต่งได้ดีเชียวครับ ยิ่งแต่งยิ่งเนียนและได้บรรยากาศมาก ปกติผมไม่ค่อยได้เข้าไปอ่านเรื่องของใครเท่าไหร่ครับ ไม่ใช่ว่าผมหยิ่งหรือเลือกอ่านเฉพาะคนที่แต่งเก่งๆ สำนวนดีๆ หรอกนะครับ แต่ผมไม่มีเวลามานั่งอ่านนิยายหรือเรื่องสั้นของทุกๆ คนในถนน ทั้งๆ ที่ใจจริงก็อยากทำอย่างนั้น (แต่ถ้าขืนอ่านหมดจริงๆ เป็นต้องเมาตัวละครกับพล็อตแหงๆ ยังคิดอยู่เลยว่าพี่scottie จำเนื้อเรื่องของทุกคนได้ไง) ตอนที่นวลหาเสื้อผ้ามาใส่ให้จุ๊บ เพียงแค่ประโยคบรรยายไม่กี่บรรทัดก็บ่งบอกถึงนิสัยอันโอบอ้อมอารีของนวลได้เป็นอย่างดี ส่วนบทสนทนาผมชอบคำพูดของนวลนะ มันมีแก่นสาระแห่งชีวิตดี ส่วนคำพูดของอ้อยเป็นอะไรที่ผมชอบนะ เวลาอ่านนิยายผมจะชอบมากถ้าคนแต่งใช้คำพูดของตัวละคร ที่ทำให้คนอ่านสามารถคาดเดาถึงสิ่งที่อยู่ในใจหรือฐานะของคนพูดได้ สรุปว่าเลือกใช้คำพูดได้เข้ากับโทนของเรื่องและตัวละครได้ดี ที่จริงผมว่าการที่เติมไม่บอกรายละเอียดความหลังให้นวลทราบโดยกระจ่าง ว่าลูกของอ้อยทั้งหมดมีเพียงคนโตที่เป็นลูกของเติม (รึเปล่า?) ก็เป็นการดีนะ ถึงแม้ว่าพอนวลรู้เรื่องในอดีตทั้งหมด เธอต้องให้อภัยและเห็นใจเติมแน่ เพราะมันทำให้คนอ่านลุ้นและน่าติดตามกว่า   -ประโยคนั้น มันเหมือนกรงเล็บที่สะกิดบาดแผลในใจผม- ชอบประโยคนี้ครับ  เป็นอุปมาอุปไมยดี   สรุปแล้วเรื่องนี้ผมคิดว่าตรงเนื้อเรื่องและจังหวะโทนอารมณ์ของตัวละคร คุณวังวนทำได้ดีจริงๆ ครับ นิยายแนวนี้ในถนนแนะนำให้อ่าน ชีวิตใช่ดั่งฝันของคุณนี่นะ กับครั้งหนึ่งที่เคยสัญญา ของคุณอันโตนิโอ เรื่องเก่าแล้ว ลอง search หาดูครับ ปล. อินจัดเลยนะอาจารย์G หุหุ  ที่ของผมนี่นับวันคอมเม้นท์อาจารย์ชักหดสั้นลงๆ เรื่อยๆ นะ ^ ^ จากคุณ : ณัฐกร - [ 28 ก.ค. 47 02:07:24 ]

ความคิดเห็นที่ 11 นับถือน้ำใจนวลจริงๆ :) จากคุณ : scottie - [ 28 ก.ค. 47 10:32:08 ]

ความคิดเห็นที่ 12 แวะเข้ามาทักทายก่อนค่าา เท่าที่อ่านเป็นออเดิร์ฟ ไม่ตกใจหรอกค่ะกับ คำพูดของอ้อย ลองเธอพูดไทยคำอังกฤษคำ ด่าแบบต้องเปิดพจนานุกรมนี่สิ คงคิดหนัก ^ ^" จากคุณ : bookmark - [ 28 ก.ค. 47 20:11:36 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ขอเขียนเหมือนกับพี่ scottie ค่ะ ว่า นับถือน้ำใจของแม่นวลจริงๆ น่ะฮับ... คนชื่นชอบฯนั่งอ่านเรื่องนี้ จนถึงความคิดเห็นที่ 2 ช่วงคุณวังวนเขียนถึงผู้อ่าน ก็เลยอยากเชียร์ให้คุณวังวนลองส่งเรื่องสั้นนี้ไปดูน่ะคะ ยังมีบาง สนพ. ที่รับเรื่องราวประเภทสะท้อนสังคมอยู่นะคะ ฮืมม์ คนชื่นชอบฯ มีลิงค์หนึ่งอยากให้คุณวังวนเข้าไปอ่านน่ะคะ ไม่ทราบคุณวังวนเคยเข้าไปอ่านแล้วหรือยังค่ะ ต้องขอขอบคุณพี่ไอซ์ที่เคยโพสต์กระทู้บอกมาอีกทีหนึ่งด้วยน่ะคะ  http://www.thaiwriter.net/bookmarket.html ก่อนที่คนชื่นชอบฯ จะเขียนความรู้สึกหลังอ่านเรื่องสั้นนี้ ขออนุญาตเล่าเรื่องราวบางอย่างให้คุณวังวนอ่าน(ฟัง)หน่อยนะคะ (อาจจะยาวไปนิด ก็ต้องขออภัยคุณวังวนล่วงหน้าด้วยค่ะ) คนชื่นชอบฯ เองก็เป็นอีกคนที่เขียนแนวไม่ตรงกับตลาด หลายครั้งมักคุยกับพ่อว่า คนชื่นชอบฯ พอมีแววเอาเรื่องไปขายได้ไหม พ่อคนชื่นชอบฯ ก็จะถามกลับมาว่า เรื่องของลูกต้องการสื่ออะไรต่อคนอ่าน และ target ของคนที่เข้ามาอ่านงานของลูกคือใคร นอกจากนี้ยังต้องดูองค์ประกอบว่า เราสามารถผูกปมของเรื่องได้น่าสนใจหรือเปล่าน่ะคะ.... (แต่ไม่เคยผ่านพ่อไปได้สักเรื่อง พ่อมักจะบอกตรงๆ ว่า เรียบไป อ่านแล้วไม่มีอะไรน่าตื่นเต้น หรืออ่านเริ่มแรกก็สามารถทายตอนจบของเรื่องนี้ได้เลยว่าจะเป็นอย่างไร -_-) นอกจากพ่อก็ยังได้คุยกับเพื่อนในเน็ตอีกคน เขาบอกคนชื่นชอบฯ ว่า ถ้าอยากให้เรื่องของเราขายได้ เธอต้องไปศึกษาตลาดก่อน ว่าคนอ่านเขาชอบกันแบบไหน...(เหมือนอย่างที่คุณวังวนกล่าวมาแล้วน่ะคะ) ถ้าเป็นวัยรุ่นก็ชอบแนวรักหวานแหวว (อย่างคนชื่นชอบฯ เองก็ชอบค่ะ แต่ตัวเองเขียนแนวรักไม่ค่อยดี ฮี่ๆๆ) แต่ถ้าเป็นผู้ใหญ่หน่อยก็จะชอบแนวที่มีข้อคิด หรือหนังสือที่เปิดโลกทัศน์ทางด้านความคิด เป็นต้น... พอได้เล่าโครงเรื่องให้เพื่อนฟัง เขาก็บอกกับคนชื่นชอบฯ ว่า เรื่องของเธอค่อยข้างหาตลาดยาก เพราะเขียนแนวละครชีวิตซะส่วนใหญ่น่ะคะ อย่างเรื่องที่กำลังเล่าต่อไปนี้ เป็นอีกโครงเรื่องหนึ่งที่คนชื่นชอบฯ คิด แต่ยังไม่เคยถูกเขียนออกมา ถ้าใครสนใจอยากเอาไปใช้ต่อเติมก็ได้นะคะ อิอิ   "มันเป็นความทรงจำฤดูร้อนเมื่อ 10 ปีที่แล้วของเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่หนีออกจากบ้าน เพราะถูกพ่อขี้เมาเฆี่ยนตี เตะ ต่อย จนลุงที่เห็นเหตุการณ์สงสาร เลยให้หลานไปอยู่บ้านของเขาแทน แต่พ่อของเด็กกลับมาตามลูก เด็กคนนั้นไม่อยากกลับไปเจอเหตุการณ์ซ้ำเก่าอีก จึงตัดสินใจวิ่งหนี ช่วงที่ลุงพยายามขวางไม่ให้พ่อของเด็กคนนี้เข้าทำร้ายร่างกาย พอเด็กหนีได้สำเร็จเลยไปอาศัยหลบนอนอยู่ใต้สะพานลอยแห่งหนึ่ง ที่นั้นเขาเจอกับกลุ่มวัยรุ่นติดกาว พวกเขาต่างรุมเข้าทำร้ายร่างกายเด็กน้อยเพื่อไล่ที่ จนชายหนุ่มคนหนึ่งที่เดินผ่านแถวนั้นเห็นเข้าจึงวิ่งไปช่วยเหลือ และพาเด็กน้อยส่งสถานีตำรวจ (เพราะเด็กบอกว่าไม่มีญาติพี่น้องอาศัยอยู่ที่นี้) เด็กต้องการไปหาแม่ซึ่งหนีพ่อไปทำงานอยู่ระยอง ในระหว่างช่วงที่ตำรวจติดตามหามารดาของเด็ก ผู้ชายคนที่ช่วยเหลือเด็กก็พาเขามาพักอาศัยอยู่ที่บ้านด้วย เพราะความสงสาร...และที่แห่งนั้นเขาได้พบกับความรักความเอ็นดูจากบิดามารดาของผู้ชายคนที่ช่วยเหลือเขา ก่อเกิดเป็นความทรงจำที่เขาไม่เคยลืมเลือน สุดท้ายทางตำรวจตามหามารดาของเด็กเจอ และแม่ของเด็กก็รีบเดินทางมารับลูก และพาลูกไปอยู่ด้วยกับเธอ..." จบแล้วค่ะ...โครงเรื่องของคนชื่นชอบฯ จุด Climax ของเรื่องนี้อยู่ตรงความรักความเอ็นดูที่บิดามารดาของชายหนุ่มมีต่อเด็ก พวกเขาพาเด็กไปเที่ยวสวนสนุก กินข้าว หรือแม้แต่ออกไปปิคนิคที่สวนสาธารณะ ก่อนจากกันพ่อของชายหนุ่มได้ให้ว่าว(ทำเอง)แก่เด็กน้อย จนเรียกได้ว่าช่วงเวลานี้เป็นความสุขที่สุดสำหรับเขาเลยทีเดียว เพื่อนคนชื่นชอบฯ ได้นั่งฟังก็บอกว่า ทำไมแต่ละเรื่องของเธอถึงดูหนักจัง ^^" ไม่ตายก็ระคนชีวิตแทน... มันก็จริงอย่างที่เขาว่ามานะคะ แต่ก็ไม่รู้เพราะทำไมถึงคิดโครงเรื่องแต่ละอย่างจึงออกมาแนวนี้.... @@@@@@@@@@@@@@@ เข้าเรื่องกันต่อนะคะ เมื่อวานก่อนคนชื่นชอบฯ ได้อ่านเรื่อง "ขาวบริสุทธิ์ดั่งสายหมอก" อ่านตอนแรกคิดในใจ สงสัยต้องเป็นเรื่องออกแนวน่ารัก ตามประสาคนรักแมวเหมียว แต่พออ่านตอนกลางๆ เอ....สงสัยคนชื่นชอบฯ จะคิดผิดเสียแล้วน่ะคะ น่าจะเป็น ละครชีวิตของคนกับแมวมากกว่า อิอิ อย่างกรณีของแพรวไหมเป็นปัญหาสังคมที่ยังพบเห็นตามหน้าหนังสือพิมพ์ ข่าวสารวิทยุ น้องผู้หญิงบางคนก็อ่อนต่อโลก รักใครก็รักแบบหลงลืมตาไม่ขึ้น กลัวจะเสียคนรัก จึงยอมเขาไปเสียทั้งหมด โดยไม่ทันคิดว่าอนาคตหากพลาดพลั้งตั้งครรภ์ขึ้นมาจะเป็นอย่างไร แล้วพ่อแม่จะเสียใจขนาดไหน... คนชื่นชอบฯ อยากให้แพรวไหมเป็นกรณีศึกษาตัวอย่างหนึ่ง ว่า "ทุกอย่างย่อมมีทางแก้ไข หากเรามีสติตั้งมั่น" เพราะน้องเขาบริสุทธิ์หมายถึงจิตใจที่อ่อนต่อโลกมากเกินไป ไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมผู้ชายอย่างนัท เมื่อพลาดพลั้งจึงไม่ทันคิดว่าทางแก้ปัญหาอื่นยังมีนอกจากความตายน่ะคะ โดยส่วนตัวคนชื่นชอบฯ ก็เป็นอีกคนที่มีพื้นฐานภาษาไทยแย่มาก เวลาสอบย่อยเขียนสะกดคำที่ถูกต้อง มักจะตก...ทุกวันนี้ก็ยังต้องอาศัยพจนานุกรมช่วยตลอดน่ะคะ แม้แต่คำง่ายๆ บางทีก็กลับเป็นคำที่เรานึกตัวสะกดไม่ถูกว่า เอ...มันสะกดยังไงหว้า... -_-" แต่ช่วงหลังอาศัยการฝึกเขียนไดอารี่ สังเกตคำศัพท์ที่ไม่คุ้นเคยจากในเรื่องที่เราอ่าน (จดเก็บเอาไว้ค่ะ) และเช็คความหมายในพจนานุกรมดู สิ่งเหล่านี้ก็เลยช่วยได้ส่วนหนึ่งน่ะคะ... แต่นั้นก็ไม่ทำให้รอดคำผิดไปจากเรื่องสั้นของคนชื่นชอบฯ ได้น่ะฮับ...555  ^^" เพราะเวลาพิมพ์ เราอาจจะพิมพ์ผิดพลาดได้เสมอ คุณวังวนว่าจริงไหมค่ะ ในส่วนของเรื่อง สัมผัสแห่งรักแท้.. และรักนิรันดร์ ตอนที่ 3 ความรู้สึกใกล้เคียงกับทุกท่านที่เขียนบอกคุณวังวนไปแล้วน่ะคะ (ขออนุญาตลอกตามนะคะ อิอิ) มีประโยคหนึ่งที่คนชื่นชอบฯ อ่านแล้วสะดุด (ต้องขอโทษล่วงหน้าด้วยค่ะ) "แม่ต้องวิ่งตามมันวุ่นให้ไปหมด...." ฉากที่ต้อยคุยกับพ่อเติมศักดิ์น่ะคะ ถ้าเอาคำว่า "ให้" ไปวางไว้ก่อนหน้าคำว่า "วุ่น" จะดีกว่าไหมค่ะ (คนชื่นชอบฯ อาจจะคิดไม่ถูกต้องก็ได้ เพียงแต่ต้องการแลกเปลี่ยนข้อคิดเห็นเฉยๆ น่ะคะ) เป็น "แม่ต้องวิ่งตามหามันให้วุ่นไปหมด...." สุดท้ายนี้ต้องขอโทษคุณวังวนด้วยนะคะ ที่เขียนยาวอย่างนี้ และจะรอติดตามอ่านตอนที่ 4 ต่อไปค่ะ ^^   จากคุณ : คนชื่นชอบนิยาย ^^ - [ 29 ก.ค. 47 04:52:40 A:203.113.32.11 X: ]