ความคิดเห็นที่ 1 รถเบ็นซ์รุ่นไม่เก่าไม่ใหม่แล่นไปตามถนนโทลล์เวย์ซึ่งตัดไปถึงพัทยาอย่างสะดวกสบาย ฉันนั่งชมวิวข้างทางโดยที่ยังรู้สึกง่วงอยู่บ้าง แต่ก็ไม่สามารถจะหลับอีกครั้งได้ เสียงเพลงจากเทปม้วนที่แม่อัดมาเล่นไปเรื่อย ๆ บางเพลงฉันก็ชอบเหมือนกัน แต่บางเพลงก็แทบอยากจะอุดหู...ไม่รู้แม่อัดมาได้ยังไงเนี่ย ฉันยังคงนั่งคิดอะไรเพลิน ๆ ไปเรื่อย ๆ หูก็คอยฟังบทสนทนาของแม่กับคนรัก ( ใหม่ ) ของแม่ไปเรื่อย ๆ เค้าเป็นคนใจดี อารมณ์ดี เข้ากับฉันได้ และเค้าก็รักแม่ฉันมาก จุดนี้ฉันรู้ดี และฉันเองก็ไม่เคยมีปัญหากับเรื่องนี้ซักนิด เรื่องของผู้ใหญ่ ฉันไม่เคยจะเก็บมาคิดให้เกิดปมในใจเลย มันเป็นเรื่องของความสบายใจที่ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะมีจะเลือก แม้ว่าคน ๆ นั้นจะมีลูกที่ต้องรับผิดชอบก็ตาม ยังไงซะ แค่ไม่ทิ้งภาระของตัวเองก็เป็นเรื่องที่ดีมากแล้วไม่ใช่หรอ จะไปเรียกร้องความสมบูรณ์เพื่ออะไร ฉันไม่เคยเดือดร้อนซักนิด พ่อเองก็ยังส่งเสียฉันอยู่และฉันก็คิดว่ามันเพียงพอแล้วสำหรับฉัน ฉันยังถือวิสาสะฟังบทสนทนาต่อไปเพราะมันไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไร เป็นเรื่องราวของคนรอบ ๆ ตัวบ้าง นินทากันบ้าง หรือเป็นมุขตลกบ้าง ซึ่งฉันเองก็ชอบแอบมีส่วนร่วมส่งเสริมด้วยทุกครั้ง "เมื่อไหร่จะมีแข่งโกคาร์ทอีกอ่ะ" เสียงแม่ของฉันเอ่ยถามผู้ที่อยู่ในตำแหน่งคนขับ คำถามนี้ทำเอาฉันหูผึ่งขึ้นมาอย่างกะทันหัน อะไรก็ไม่รู้ที่ทำให้ฉันรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องน่าสนใจมาก อะไร..ทำไม..ฉันเองก็หาคำตอบไม่ได้ แต่ก็ช่างมันเถอะ ยังไม่ต้องรีบหานักก็ได้ เวลามันอาจจะช่วยตอบฉันเอง ฉันมองหน้าคนรัก ( ใหม่ ) ของแม่อย่างใจจดใจจ่อลุ้นไปกับคำตอบด้วย "ก็พรุ่งนี้ไง" คนรัก ( ใหม่ ) ของแม่ตอบอย่างหน้าตาเฉย ไม่รู้เลยว่าคนข้างหลังใจเต้นรัวขึ้นมากับคำบอกเล่านั้น ฉันพยามออกคำสั่งกับเสียงหัวใจที่ดังขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุให้มันเงียบลง แต่มันดื้อชะมัด ! ไม่ฟังกันเลย ฉันเลยต้องปล่อยมันไว้อย่างนั้นซักพักและค่อย ๆ ปล่อยความคิดล่องลอยออกไปนอกหน้าต่าง.. ไม่ถึงชั่วโมงต่อมาทั้งสามชีวิตก็มาถึงสนามแข่งรถพีระ ซึ่งเป็นสนามใหญ่และใช้แข่งขันกันมาหลายปี คนรัก ( ใหม่ ) ของแม่จอดรถที่ด้านหน้าทางเข้า และส่งป้าย vip ห้อยคอให้ฉันกับแม่คนละอัน สำหรับใช้เข้าออกบริเวณการแข่งขันนี้ งานนี้ค่อนข้างจะเข้มงวดเป็นพิเศษเพราะเป็นการแข่งปอร์เช่ซึ่งมีทั้งชาวไทยและชาวต่างชาติแข่งขัน รวมถึงคนดังและผู้มีชื่อเสียงหลายคนก็ลงแข่งด้วย จิตใจฉันตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่สนามนี้ซักนิด ฉันรู้สึกว่ามันจะลอยไปสนามข้าง ๆ ซะแล้ว นั่นก็คือสนามโกคาร์ทนั่นเอง ถึงตอนนี้ฉันต้องแอบยอมสารภาพกับหัวใจตนเองอย่างเงียบ ๆ แล้วว่าผู้ชายคนนั้น...ติณห์ สร้างความปั่นป่วนให้กับหัวใจฉันมากมาย แม้แต่ตัวฉันเองก็ไม่เข้าใจว่าเค้าเข้ามาอยู่ในใจฉันเมื่อไหร่ และเข้ามาได้อย่างไร ทั้งที่ฉันไม่ได้สนใจเค้าในทีแรกแม้แต่น้อย จริง ๆ นะ สาบานได้ว่า ที่ฉันพูดว่า ตาลึก คิ้วรก อะไรนั่นฉันคิดอย่างนั้นจริง ๆ และดูเหมือนทุกอย่างจะเป็นใจให้ฉันได้ทำความเข้าใจตัวเองมากขึ้นเมื่อแม่ฉุดกระชากลากถูฉันไปที่สนามข้าง ๆ และช่วยกันมองหารถที่มีตู้คอนเทนเนอร์สำหรับบรรทุกรถโกคาร์ทของทีม และก็เจอ.. แม่พาฉันไปนั่งดูอยู่ซักพัก ฉันก็ยังไม่เห็นวี่แววของนักแข่งทีมนี้จะโผล่มา แต่ฉันมั่นใจว่าเค้าต้องมา แม้ว่าวันนี้จะเป็นแค่การซ้อมก็เถอะ นักแข่งย่อมไม่ละเลยการซ้อมอยู่แล้ว การแข่งขันโดยไม่ซ้อมก็เหมือนกับการเข้าสอบโดยไม่อ่านหนังสือนั่นล่ะ รถฮอนด้า สตรีม สีขาวแล่นผ่านหน้าฉันกับแม่ที่นั่งอยู่บนเนินสนามหญ้าซึ่งอยู่ตรงรั้วระหว่างสนามพีระและสนามโกคาร์ท แม่สะกิดให้ฉันดูบุคคลที่อยู่ภายในรถ พระเจ้า..! เค้ามาแล้วจริง ๆ เสียงหัวใจของฉันดังขึ้นอย่างไม่สนใจอะไรอีก ความรู้สึกที่เคยหลบอยู่ภายในลึก ๆ ( ลึกจนฉันไม่รู้ใจตัวเอง ) ต่างทะลักออกมาจนแทบกองอยู่เบื้องหน้าฉันทีเดียว แต่ว่าฉันจะทำอะไรได้ล่ะ..นอกเสียจากยืนดู ยืนดู ยืนดู ถอยออกมายืนดู กลับเข้าไปยืนดู และก็ยืนดู ยืนดู แม่คงเริ่มรำคาญกับการยืนดู ๆ ๆ ๆ ของฉันจึงพากันเดินกลับมาที่สนามพีระ วันนั้นก็จบที่ได้รูปถ่ายของเค้ามาอีก 1 รูป วันรุ่งขึ้นซึ่งเป็นวันแข่งจริงของโกคาร์ทแต่รถปอร์เช่นั้นแข่งจบไตั้งแต่เมื่อวานแล้วจึงทำให้คนรัก ( ใหม่ ) ของแม่ว่างพอจะมาเป็นกรรมการโกคาร์ทได้ แม้ว่าจะไม่ได้ตั้งใจมาเป็นตั้งแต่แรก วันทั้งวันผ่านไปโดยเหตุการณ์ซ้ำไปซ้ำมา รุ่นนี้แข่งเสร็จ ก็ต่อด้วยรุ่นนั้น ตามด้วยรุ่นโน้น ฉันได้แต่นั่งเขี่ยเศษหญ้าที่พื้นไปมาอยู่ริมสนาม จะได้ตื่นเต้นบ้างก็ตอนที่เค้าลงแข่ง แต่ฉันก็ไม่กล้าที่จะเชียร์อย่างออกนอกหน้าอยู่ดี ได้แค่ส่งเสียงเชียร์อยู่ในใจ และแล้วยามเย็นก็มาถึง เวลาที่ฉันคิดว่ามันจะจบลงเหมือนคราวที่แล้ว คือรับรางวัล และแยกย้ายกันกลับบ้าน ฉันเองก็คงจะกลับบ้านและควรไปนั่งทำความเข้าใจกับหัวใจตัวเองซะบ้างหลังจากที่ไม่เข้าใจอยู่นาน แต่มันไม่เป็นอย่างนั้นเมื่อคนรัก ( ใหม่ ) ของแม่เดินมาบอกฉันกับแม่ว่า "หิวรึยัง รอแป็บนึงนะ เดี๋ยวเค้าจะมีไปเลี้ยงกันต่อที่ร้านอาหารทะเลแถวนี้ล่ะ" โอ้...พระเจ้า เค้าจะไปด้วยมั้ยนะ แล้วฉันอยากให้ไปรึเปล่าล่ะ ถ้าไป เค้าอาจจะทำให้ฉันสับสนในตัวเองมากกว่านี้ไม่รู้กี่เท่า แล้วถ้าไม่ไป เค้าอาจจะทำให้ฉันอึดอัดกับการรู้จักเค้าฝ่ายเดียวต่อไป... ฉันกำลังทำอะไรอยู่กันแน่นะ ทำตัวไร้ค่าเสียจริง ไม่ทำตัวให้สมกับเป็นตัวเองเลย ผู้หญิงที่เชิดหน้า ไหล่ตรงและเมินใส่เค้าในวันแรกหายไปไหนกันนะ ฉันควรจะเลิกใจเต้นรัวซักที ฉันได้แต่พร่ำบอกกับความคิดตัวเอง ศักดิ์ศรีน่ะมีซะหน่อยซี่..........รู้จักบ้างมั้ยคำว่า 'ไว้ไพรซ์' น่ะ ให้คุณค่าแก่ตัสเองน่ะ ในที่สุดฉันก็สั่งตัวเองให้ท่องประโยคหนึ่งซ้ำไปซ้ำมาจนกว่าจิตใจจะยอมสงบลง 'ไม่เห็นจะน่ารักเลย แหวะ ตาก็ลึก คิ้วก็รก เตี้ยก็เตี้ย' ฉันท่องอยู่ซักพักจนความมั่นใจของฉันเริ่มก่อตัวแน่นหนาขึ้นจนเสน่ห์ของเค้า ( ที่มันมากขึ้นเรื่อย ๆ ) ไม่สามารถปั่นป่วนจิตใจฉันได้ ( อย่างน้อยก็ตอนนี้ ) (มีต่อค่ะ) จากคุณ : ฌ.กะเฌอ - [ 27 ก.ค. 47 23:04:15 A:202.5.88.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 ฉันเปิดประตูรถลงมาหลังจากที่จอดรถเสร็จ แม่และคนรัก ( ใหม่ ) ของแม่เดินนำหน้าเข้าไปในตัวร้าน นักแข่งคนไทยส่วนใหญ่มากันแทบทุกคนทุกรุ่น ที่ไม่เห็นก็คือนักแข่งต่างชาติ สงสัยว่าสังคมของพวกนั้นจะยังไม่ทั่วถึงพอ... แม่เลื่อนเก้าอี้นั่งอีกโต๊ะนึงซึ่งอยู่ข้าง ๆ โต๊ะที่บรรดานักแข่งนั่งกัน ฉันเข้าใจการกระทำดี เราไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเค้า แยกออกมานั่งจะดีกว่า การทานอาหารมื้อนี้ค่อนข้างจะครึกครื้นเป็นพิเศษเพราะบรรดาเหล่านักแข่งรุ่นจิ๋วต่างพากันซนได้ที่เหลือเกิน เจ้าตัวเล็กสุดที่ได้ที่หนึ่งนั่นเห็นว่าแค่ 5 ขวบเท่านั้นเอง เด็กสมัยนี้นี่ช่างกล้าคิดกล้าทำกล้าตัดสินใจดีจัง ถ้าถูกสอนให้นำไปใช้ในทางที่ถูกเด็ก ๆ ก็จะกลายเป็นผู้ใหญ่ที่ดีแน่ ๆ เชียว อาหารบนโต๊ะค่อย ๆ น้อยลง..น้อยลง จนเกือบหมด ตอนนี้ปาเข้าไปสามทุ่มครึ่งแล้ว สงสัยว่าคืนนี้ฉันคงได้ค้างพัทยาอีกคืน นั่นไม่มีปัญหาอะไรสำหรับพวกเราหรอกเพราะคนรัก ( ใหม่ ) ของแม่มีคอนโดอยู่ที่นี่ พ่อแม่ของบรรดานักแข่งรุ่นจิ๋วต่างพากันขอตัวเด็ก ๆ กลับเพราะค่อนข้างดึกแล้ว และเริ่มมีเสียงโยเยของเด็ก ๆ ที่ง่วงนอนกันจนตาปรือไปหมด ผู้ใหญ่ที่เหลือก็เริ่มเปิดขวดเหล้าดื่มสังสรรค์กันเนื่องจากไม่ได้มีโอกาสฉลองกันบ่อยนัก บางคนรู้สึกว่าจะเคยเป็นนักแข่งมาก่อนเหมือนกัน แต่อาจจะเป็นเพราะร่างกายไม่เอื้ออำนวย ทำให้หลายคนผันมาฝึกให้ลูก ๆ แทน ฉันบอกแม่ว่าขอตัวไปเดินเล่นนิดหน่อยเมื่อเห็นว่าผู้ใหญ่เริ่มคุยกันและแม่ฉันก็เขยิบเข้าไปอยู่ในโต๊ะนั้นแล้วด้วย ( เพราะคนน้อยลงทำให้รวมกันเป็นโต๊ะเดียว ) ฉันเดินมาทางด้านหลังของร้านซึ่งเป็นชายหาดน้ำทะเลขึ้นมาไม่มากนัก ผืนทรายจึงค่อนข้างกว้างขวาง ฉันถอดรองเท้ามาวางไว้กับพื้นทราย และนั่งลงบนรองเท้าของฉัน หยิบเศษไม้ที่ขนาดไม่ยาวมากเท่าไหร่ขึ้นมาเขี่ยไปมา เสียงคลื่นกระทบชายฝั่งเป็นระลอกช่วยให้อารมณ์ดีกว่าที่เป็นอยู่เป็นไหน ๆ ไอทะเลและน้ำค้างยามค่ำคืนทำให้อากาศไม่ร้อน สบาย ๆ จนฉันต้องสูดหายใจเข้าลึก ๆ อย่างผ่อนคลาย "นั่งด้วยได้มั้ยครับ" เค้า...! ใช่ เค้านั่นแหละ เค้าเดินมายืนอยู่ข้าง ๆ ฉัน วางรองเท้าและก็นั่งลงในระยะที่ห่างฉันประมาณ 2 ศอก... "เชิญสิคะ..ตามสบาย" ฉันพูดและยิ้มอย่างอ่อนโยนให้เค้า แต่ในใจกลับไม่ได้เย็นเหมือนท่าทีที่แสดงออกไป มันลุกลี้ลุกลนจนฉันก็หงุดหงิดตัวเองอยู่เหมือนกัน ถ้าจะให้พูดกันตามตรงแล้วละก็ ผิวหน้าของเค้าเรียบเนียนมากจริง ๆ ยิ่งได้เห็นในระยะประชิดขนาดนี้แล้วฉันยิ่งรู้สึกว่าหน้าเค้าเนียนยิ่งกว่าฉันเสียอีก ปากก็สีอมชมพูอย่างเป็นธรรมชาติ บ่งบอกถึงการดูแลสุขภาพเป็นอย่างดี ฉันก็คิดว่าแม่เค้าคงจะบำรุงสุด ๆ เหมือนกันล่ะ ดูท่าจะหวง ห่วง ลูกชายยังกับอะไร "แม่คุณตลกดีนะ" เค้าพูดทำลายความเงียบขึ้นมา ฉันมาสังเกตุดูอีกทีก็เหมือนว่าเค้าจะรู้ตัวว่าฉันลอบมองใบหน้าของเค้า และดูเหมือนว่าเค้ากำลังอาย ! ( เอ๊ะ..ฉันนี้มันเป็นผู้หญิงยังไงกันนะ แทนที่จะอายกลับกลายเป็นเค้าซะนี่ ) "ก็คงงั้นมั้งคะ" ฉันตอบสั้น ๆ เพราะไม่รู้จะตอบอะไรได้มากกว่านั้น และเราก็ต่างเงียบกันไป เงียบซะจนฉันได้แต่ภาวนาขอร้องอย่าให้เค้าได้ยินเสียงหัวใจของฉันเลย ฉันเห็นเค้ามองออกไปไกลที่ท้องทะเลยามค่ำคืน มันมืดเหลือเกิน มืดจนฉันเดาไม่ออกว่าปลายสายตาของเค้าหยุดอยู่กับสิ่งใด แต่วันนี้สีหน้าของเค้าดูยิ้มแย้มกว่าคราวที่แล้วมาก แม้ว่าเค้าจะไม่ได้ยิ้มร่า ด้วยบุคลิกของเค้าดูจะเงียบ ๆ อยู่แล้ว แต่ฉันเห็นแววตาที่มีความสุขและรอยยิ้มบาง ๆ ตรงมุมปาก เดาว่าที่เค้าดูมีความสุขมากเป็นพิเศษในวันนี้เพราะผลการแข่งขันเป็นที่น่าพอใจมากทีเดียว เค้าได้ที่หนึ่ง.. แต่ฉันก็ได้ยินแม่กับคนรัก ( ใหม่ ) ของแม่พูดว่าเค้าก็ชนะบ่อย ๆ นี่นา แต่ก็อย่างนี้แหละ ความรู้สึกของคนที่ชนะให้ชนะมากี่ครั้งมันก็ยังต้องรู้สึกดีอยู่เสมอน่ะล่ะ ต่างกับคนที่แพ้ แม้จะแพ้แค่ไม่กี่ครั้งแต่มันก็รู้สึกเสียใจอยู่ดี เสียงแม่เรียกมาจากที่โต๊ะอาหารทำให้ฉันต้องหันไปดู แม่กวักมือเรียกให้ฉันกลับไปนั่งที่โต๊ะ ฉันไม่รู้สาเหตุหรอก แต่ก็ลุกขึ้นไปแต่โดยดี เค้าเองก็ลุกตามมาเพราะแม่ของเค้าก็เรียกเช่นกัน "จะกลับแล้วล่ะลูก..เบื่อรึยังคะ" แม่ถามด้วยความเป็นห่วง แต่ฉันเบื่อซะที่ไหนกันเล่า ฉันส่ายหัวแทนคำตอบ แม่เองก็พยักหน้ารับ แม่และคนรัก ( ใหม่ ) ของแม่ลุกขึ้นและกล่าวลาผู้คนที่ยังเหลืออยู่ที่โต๊ะ ฉันเองก็ยกมือไหว้ทุกคนตามมารยาทที่ดีงาม และส่งยิ้มบาง ๆ ให้กับคนที่นั่งอยู่ริมสุดของโต๊ะซึ่งไกลฉันที่สุด...เค้ายิ้มตอบมา นี่คงจะพอแล้วล่ะมั้งสำหรับค่ำคืนนี้ฉันคิดว่าฉันคงไม่เรียกร้องอะไรอีก อีก 1 สัปดาห์ฉันต้องเข้าสู่ช่วงเวลาการสอบแล้ว กลับมาฉันจึงต้องอ่านหนังสือเป็นพิเศษ แม้ว่าในใจจะคิดถึงเค้า...ติณห์ นึกถึงใบหน้าที่คมคายยามที่เค้ามองออกไปที่ทะเล และยามที่นึกถึงก็มักจะสร้างรอยยิ้มให้ฉันทุกครั้ง นั่นทำให้ฉันคิดว่าเค้าเป็นกำลังใจที่ดีในการอ่านหนังสือมากเลย และฉันก็สอบเสร็จจนได้ ในที่สุดเวลาปิดเทอมก็มาเยือนอีกครั้ง เกือบ 1 ปีเต็ม ๆ แล้วที่ฉันได้เห็นเค้า ได้แอบมีเค้าอยู่ลึก ๆ ในใจ ฉันเองก็พอใจกับความรู้สึกนี้ดี ไม่คิดจะเรียกร้องอะไรมากไปกว่านี้หรอก ถ้ามันไม่เกิดเรื่องอะไรบางอย่างขึ้น.. ฉันดูหนังอยู่ในโรงหนังชื่อดังในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นที่ประจำที่ฉันและแม่มักจะมาเดินเที่ยวกันเสมอ เราสองคนแม่ลูกเดินออกมาจากโรงหนังเมื่อหนังที่เข้าไปดูฉายจบ แม่และฉันต่างเปิดโทรศัพท์มือถือของตัวเอง ( ฉันไม่ชอบสร้างความรำคาญให้กับผู้อื่นในโรงหนังเท่าไหร่นัก จึงเลือกที่จะปิดไปเลย ) โทรศัพท์มือถือของฉันไม่มีข้อความฝากไว้หรือแม้แต่ message เข้ามาซักข้อความ มันเป็นปกติอยู่แล้วล่ะ ฉันไม่ค่อยมีคนติดต่อเท่าไหร่นัก แต่โทรศัพท์มือถือของแม่มีเสียงเรียกเข้าดังเข้ามาทันทีที่เครื่องเปิด...อะไรจะฮ็อตขนาดนั้นคะคู้ณณณณ ฉันแอบแซวเล่นในใจ ฉันฟังแม่คุยกับคนที่อยู่ปลายสายก็พอเดาได้ว่าคนรัก ( ใหม่ ) ของแม่โทรเข้ามา ทั้งคู่คงจะพูดถึงใครซักคนเพราะฉันเห็นแม่พยักหน้า ( แล้วเค้าจะเห็นมั้ย ) และพูดว่าจำได้ "จะไปเที่ยวมั้ย" แม่หันมาถามฉันซึ่งกำลังเดินเข้าไปมองหาหนังสือซักเล่มในร้านหนังสือ โดยที่ยังไม่ได้วางโทรศัพท์มือถือ "ที่ไหนล่ะคะ" ฉันถามกลับ ยังคงหยิบหนังสือเล่มนั้นเล่มนี้ขึ้นมาเปิดดู "ขอนแก่น" แม่ตอบได้ทันทีเพราะเพิ่งรู้สถานที่มาหยก ๆ ฉันรู้สึกวาบขึ้นมาที่อก...ขอนแก่นงั้นหรือ นั่นคือสถานที่ที่เค้าและครอบครัวอยู่กันน่ะสิ แล้วมีหรอที่ฉันจะปฏิเสธ ยิ่งไปกับแม่และคนรัก ( ใหม่ ) ของแม่แล้ว อาจจะมีสิทธิ์ได้เจอคนบางคนที่ฉันแอบคิดถึงก็ได้... พอแม่วางสายปุ๊บฉันก็ได้แต่ซักรายละเอียดต่าง ๆ ยิบ ได้ความว่าเมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมาคนรัก ( ใหม่ ) ของแม่ไปเป็นกรรมการโกคาร์ทที่ปากช่องและพ่อแม่ของเค้า...ติณห์ ก็ชวนให้ไปพักกันท่รีสอร์ทของพวกเค้า แม้ว่าฉันจะแอบเคืองอยู่บ้างที่แม่ไม่ยอมบอกฉันว่ามีแข่งโกคาร์ท ( เพราะแม่มัวแต่ไปเดินเที่ยวกับเพื่อนและไม่ได้ไปกับคนรัก ( ใหม่ ) ของแม่ก็เลยลืมบอกฉันไปสนิท ) แต่ว่าความดีใจที่จะได้ไปขอนแก่น โดยเฉพาะรีสอร์ทของเค้า ทำให้มันทดแทนเรื่องอื่น ๆ ได้หมดจริง ๆ อากาศตอนสายที่ขอนแก่นนี่ค่อนข้างจะพอดี ๆ ไม่ร้อนเกินไปและไม่หนาวเกินไป นี่เข้าช่วงหน้าหนาวมาได้สักพักนึงแล้ว เห็นพี่พนักงานที่ล็อบบี้ของรีสอร์ทบอกว่าตอนดึก ๆ ช่วงนี้หนาวจับใจไม่ต้องเปิดแอร์ รู้สึกเหมือนไปยุโรปทีเดียว เราทั้ง 3 คนเดินนำกระเป๋าขึ้นไปเก็บที่ห้องพักที่ทางนี้ได้จัดไว้ให้ หลังที่เราได้พักกันนั้นมีทั้งหมด 2 ห้องนอน ซึ่งฉันก็รีบเข้าไปจับจองห้องที่มีระเบียงยื่นออกไปใกล้ ๆ ลำธารทันที ฉันนอนเล่นอยู่ในห้องพักได้ไม่นานก็เผลอหลับเพราะเพลียที่ต้องนั่งรถนานตั้งแต่เช้ามืด ตื่นมาอีกทีก็เพราะแม่เดินเข้ามาเรียกให้ไปอาบน้ำเตรียมไปทานข้าวเย็นกัน โดยพ่อและแม่ของเค้า...ติณห์ อาสาจะพาพวกเราไปทานข้าวที่ในเมืองเอง ฉันอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยและออกมารอที่รถซึ่งจอดอยู่หน้ารีสอร์ทหลังที่พวกเราพักอยู่พอดี ฉันกวาดสายตามองวิวไปทั่ว ๆ แล้วก็ต้องสะดุดกับผู้ชายที่มีใบหน้าคมคายซึ่งฉันจดจำใบหน้านี้ได้เป็นอย่างดี เค้าเดินผ่านต้นไม้ใหญ่สองต้นที่ขึ้นอยู่ริมทางเดินมาหยุดที่บริเวณท้ายรถซึ่งอยู่ห่างจากฉันไม่มากนัก "สวัสดีครับ เจอกันอีกแล้ว ผมพึ่งทราบจากพ่อกับแม่ว่าคุณ..พวกคุณมาถึงกันแล้ว" เค้าส่งยิ้มที่ทำให้ฉันใจละลายมาให้ บ้าที่สุด ทำไมฉันต้องแพ้สายตาเค้าด้วยนะ ฉันก้มหน้าลงเล็กน้อยและแอบอมยิ้มกับตัวเองโดยไม่ให้เค้าสังเกตุเห็น ก็มันเก็บไม่อยู่จริง ๆ นี่ ฉันแทบจะรู้สึกว่าฉันเป็นคนที่โชคดีมากคนนึงทีเดียว "ค่ะ..เรามาถึงกันเมื่อตอนสาย ๆ ยังไม่ได้พบคุณพ่อคุณแม่คุณเหมือนกัน เห็นว่าท่านยุ่งอยู่ เราก็เลยรอพบทีเดียวตอนเย็นนี่น่ะค่ะ" ฉันอดทึ่งตัวเองไม่ได้ที่พูดออกไปโดยที่เสียงไม่สั่น คิดอยู่ทั้งคืนว่าถ้าต้องคุยกันอีกครั้งฉันจะเก็บอาการประหม่าได้มั้ยนะ เราทั้งคู่ยิ้มให้กันเล็กน้อย และต่างคนต่างก็มองกันไปคนละทาง ฉันแทบไม่ได้สังเกตุเลยว่าเค้ากำลังเอามือถูจมูกไปมา ถ้าฉันไม่หันกลับมามองเค้าในตอนสุดท้ายก่อนที่เค้าจะเอามือลง หรือว่าเขาจะเขิน....ไม่หรอก ฉันถามไถ่สารทุกข์สุขดิบกับเค้าเล็กน้อยตามประสาคนเคยพบปะกัน แล้วก็เงียบลงอีกครั้งเพราะหมดเรื่องคุย.. แม่เดินออกมาได้ถูกเวลาจริง ๆ เพราะว่าเราต่างก็อ้ำอึ้งไม่รู้จะพูดอะไรกันดี แม่ก็ทักทายเค้าเล็กน้อย เค้าเองก็ไหว้และทักทายแม่อย่างสุภาพนอบน้อมดีเช่นกัน (มีต่อค่ะ) จากคุณ : ฌ.กะเฌอ - [ 27 ก.ค. 47 23:07:41 A:202.5.88.129 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ร้านอาหารริมแม่น้ำบรรยากาศดูสงบเพราะวันนี้เป็นวันธรรมดา ผู้คนจึงไม่ค่อยมากนัก ฉันทานอะไรไปเล็กน้อยเนื่องจากทานขนมปังในรถมาแล้วจึงไม่ค่อยหิวเท่าไหร่นัก ฉันขอตัวออกไปเดินดูของด้านหน้าร้านอาหาร ตามประสาคนอยู่ไม่ค่อยสุขอย่างฉัน ดูเหมือนว่าข้างหน้าจะเป็นตลาดกลางคืน มีของขายจุกจิกบ้างเล็กน้อยให้พอเดินดูเดินชมแก้เซ็ง "ติณห์...ออกไปเดินเป็นเพื่อนสิลูก ไปเดินด้วยกันจะได้ไม่หลง" เสียงแม่ของเค้าทำให้ฉันที่กำลังจะเดินพ้นโต๊ะต้องหันหลับมามอง หัวใจเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะอีกครั้ง เค้าไม่ได้ตอบแต่พยักหน้ากับคำพูดของแม่และเดินตามฉันออกมา ( ฉันไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วนะจะได้หลง ฮึ่ม.. แต่เอาเถอะ มันก็ดีแล้วนี่ ) ฉันเดินแวะชมร้านร้านขายของพื้นเมืองหลายร้าน ได้ของมาก็หลายชิ้น แต่แทนที่ฉันจะได้พูดกับเค้าหลายคำ กลับกลายเป็นเงียบตลอดทาง ฉันไม่เข้าใจสายตาเวลาที่เค้ามองมาซักนิด เวลาที่ฉันเดินดูของอยู่นั้น พอจะหันหาเรื่องชวนคุยก็พบว่าสายตาของเค้ามันจ้องมาที่ฉันอยู่แล้ว หรือว่าเค้าจะเบื่อที่ต้องออกมาเดินตามฉันอย่างนี้ ก็ช่วยไม่ได้นี่นา อยากไม่ปฏิเสธเอง ใครใช้ให้ตามมา "อันนี้สวยนะจ๊ะหนู เป็นแหวนคู่ เหมือนกันเด๊ะเลย ไว้ใส่คู่กันไงจ๊ะ...กับแฟนหนูนั่นไง" แม่ค้าในร้านขายเครื่องประดับพูดเสียงเจื้อยแจ้วเมื่อเห็นฉันหยิบแหวนวงหนึ่งขึ้นมาดู และกระซิบกระซาบในช่วงท้ายของประโยค แต่ว่ามันก็ยังเสียงดังพอให้เค้าได้ยินด้วย ฉันหน้าแดงก่ำขึ้นมากะทันหัน คิดคำพูดต่อไม่ถูก ได้แต่เลิ่กลั่กอ้าปากค้าง "มะ..ไม่ใช่ค่ะ คือ.." "เท่าไหร่ครับป้า" "120 เองจ้ะ 120 ได้ 2 วงเลย" เสียงป้าคนขายดูจะดีใจเป็นพิเศษที่โน้มน้าวให้ลูกค้าซื้อสินค้าได้ แต่ฉันสิ งง ! เค้าไม่ได้พูดอะไรกับป้าคนขายต่อ ส่งธนบัตรให้ตามจำนวนราคาและหยิบแหวนทั้ง 2 วงเดินออกมาจากร้านโดยที่ไม่ได้ใส่ถุง ป้าคนขายตะโกนไล่หลังฉันที่รีบเดินตามเค้าออกมาเพราะกลัวว่าจะหลงกัน "ขอให้รักกันนาน ๆ นะหนูนะ" ฉันเดินตามเค้ามาจนถึงเก้าอี้ม้านั่งยาวตัวหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ และเสาไฟอยู่ด้านข้างพอให้มองเห็นทางเดินรอบ ๆ และพอให้ฉันมองเห็นคนที่นั่งข้าง ๆ ว่าเค้ากำลังหน้าแดงอยู่...เอ๋...มันยังไงล่ะเนี่ย "เอ่อ...เมื่อยเนาะ" ฉันเอ่ยขึ้น และรู้สึกว่าฉันช่างเป็นคนที่หาเรื่องคุยได้ห่วยแตกจริง ๆ แต่ว่าฉันไม่รู้จะพูดอะไรได้มากกว่านี้ เพราะตอนนี้ถ้าให้พูดล่ะก็ฉันคงจะถามว่าทำไมเค้าไม่ปฏิเสธไปล่ะ แล้วเค้าซื้อมาทำไม หรือว่าเค้าจะเอาไปให้ใคร.. ไม่นะ แม้ว่าฉันจะทำใจมาอยู่บ้างว่าเค้าช่างอยู่ห่างไกลและเค้าก็มีสิทธิ์ที่จะคบใคร ๆ แต่พอคิดว่าเค้ามีใครเข้าจริงฉันก็กลับรู้สึกเจ็บที่ใจ ไม่รู้ว่าเค้าเห็นว่าคำพูดชวนคุยของฉันมันงี่เง่าด้วยรึเปล่าเค้าถึงไม่ตอบอะไร เมื่อเค้าเงียบฉันจึงหาเรื่องพูดต่อเพราะกลัวว่าเค้าจะเบื่อฉัน "สอบเป็นไงมั่ง..ยากมั้ย" ฉันพยามยิงคำถามไปเรื่อย ๆ ทั้งที่ในใจฉันยังวนเวียนอยู่กับเรื่องที่ว่าใครกันนะเป็นคนที่เค้าซื้อแหวนไปฝาก แม้ว่ามันจะเป็นแหวนราคาถูก ๆ แต่ว่ามันก็น่ารักจะตาย ที่สำคัญเค้าเป็นคนให้ต่างหากทำให้แหวนวงนั้นมันมีค่ามากมาย ยิ่งถ้าฉันเป็นคนได้มันด้วยล่ะก็..หึหึ แหวนเงินที่ว่านั่นถูกยื่นมาอยู่หน้าฉันหนึ่งวง อ้าว..เอ๊ะ..หมายความว่าไง ฉันยังคงงง ๆ อยู่ จึงไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากนั่งตัวแข็งอยู่กับที่เหมือนเดิม "เอาไปสิ" เสียงของเค้ายังกังวานชัดเจนอยู่ในโสตประสาทของฉัน นั่นเค้าพูดกับฉันงั้นหรอ ก็ใช่น่ะสิ มีใครอยู่ตรงนี้ที่ไหนกัน ฉันทำอะไรไม่ถูก ได้แต่เถียงไปเถียงมาในใจ ในที่สุดเค้าคงรำคาญที่ฉันยังนั่งเฉย ๆ จึงเอื้อมมาดึงมือฉันไปและวางแหวนเงินวงนั้นลงบนมือของฉัน ให้เสร็จก็ลุกขึ้นยืนเดินดุ่ม ๆ กลับไปทางร้านอาหารทันที ทำให้ฉันต้องรีบวิ่งตามไปโดยไม่ลืมที่จะเก็บแหวนวงนั้นใส่กระเป๋าสะพายใบโปรด ฉันหยิบแหวนเงินวงนั้นขึ้นมาพิจารณาขณะที่นอนกลิ้งอยู่บนเตียง ตอนนี้ห้าทุ่มกว่าแล้ว แต่ฉันยังตาสว่างไม่รู้สึกง่วงแม้แต่น้อย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะนอนตอนกลางวันไปมาก หรือว่าเพราะเจ้าแหวนวงนี้กันแน่ ( แหวนมันจะทำให้นอนไม่หลับได้ไงกันยะ คนให้แหวนต่างหากที่ทำให้ฉันนอนไม่หลับ ) ใบหน้าของเค้ายังตามมาหลอกหลอนฉันไม่เลิก ฉันหยิบกระเป๋าสะพายขึ้นมาจากข้างเตียงเพื่อจะเก็บแหวนไว้ ฉันยังไม่กล้าสวมมันตอนนี้หรอก เขินแย่เลย กลับไปถึงกรุงเทพเมื่อไหร่ฉันจะใส่ไม่ถอดเลยทีเดียว ฉันเปิดกระเป๋าบรรจงเก็บแหวนลงอย่างดี ตอนที่ปิดเป้มือของฉันก็ปัดไปโดนพวงกุญแจที่เพื่อนสนิทของฉันซื้อให้เมื่อวันเกิดที่ผ่านมา พวงกุญแจยี่ห้อ gian ferrente ที่ฉันร่ำ ๆ อยากได้นักหนาจนเพื่อนยอมซื้อให้ ฉันหยิบขึ้นมาดูและลูบมันเบา ๆ เป็นปกติเพราะนี่เป็นพวงกุญแจแบบที่สามารถใส่รูปได้และมีไฟฉายในตัว แล้วรูปที่ฉันใส่ไว้ในพวงกุญแจก็จะเป็นรูปอะไรไปได้ล่ะนอกจากรูปเค้าน่ะแหละ...ใช่ รูปเค้า...อืม..รูปเค้า....เฮ่ยยยยย !!! รูปเค้า ฉันลืมเรื่องนี้ไปสนิทใจเลย เค้าจะเห็นรึเปล่านะ ก็ฉันสะพายไว้ตลอดเลยนี่นา ไหนจะพ่อแม่เค้าอีก แต่พ่อแม่เค้าคงไม่เห็นหรอกเพราะเจอกันแค่ตอนนั่งทานข้าวแล้วเวลานั่งก็จะไม่เห็นกระเป๋า..แต่เค้าล่ะ กลายเป็นว่าคืนนี้ฉันต้องนอนไม่หลับหนักเข้าไปใหญ่เพราะมีเรื่องมาให้ปวดหัวเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งเรื่อง กรรมและเวร เวรและกรรม จริง ๆ เลย ตื่นเช้ามาตาของฉันก็เป็นน้อง ๆ หมีแพนด้าทีเดียว ฉันล้างหน้าล้างตาอาบน้ำและออกมารอทานอาหารเช้าพร้อมกับแม่และคนรัก ( ใหม่ ) ของแม่ เสียงไก่จากไหนไม่รู้ขันบอกว่านี่เช้าแล้วนะ ตื่นได้แล้ว ฉันเปิดระเบียงที่ห้องนั่งเล่นออกและสูดหายใจเข้าไปจนเต็มปอด อากาศดีมากทีเดียว เมื่อคืนฉันต้องตัวสั่นขดอยู่บนเตียงเพราะฉันไม่เชื่อคำเตือนพี่พนักงานที่ล็อบบี้แท้ ๆ เชียว ทำให้ฉันต้องตื่นขึ้นมาหาเสื้อใส่ทับอีกชั้นตอนราว ๆ ตี 2 เพราะถ้าฉันนอนต่อไปคงได้กลายเป็นศพแช่แข็งแน่ ๆ เรานั่งทานอาหารเช้ากันจนเสร็จพนักงานของทางรีสอร์ทก็ขับรถมาจอดด้านหน้าหลังที่เราพักกัน และบอกว่าพ่อและแม่ของเค้า...ติณห์ จะต้องไปธุระกันไม่สามารถพาพวกเราเที่ยวกันได้อย่างที่ตกลงไว้เมื่อคืน คนรัก ( ใหม่ ) ของแม่เลยตั้งใจจะไปไดรฟ์กอล์ฟที่สนามกอล์ฟ ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากรีสอร์ทมากนัก ส่วนแม่ขอตัวไปนวดแผนโบราณกับทางสปาของรีสอร์ท ส่วนฉันซึ่งไม่สันทัดเลยทั้งสองอย่างจึงขอไปว่ายน้ำที่สระว่ายน้ำของรีสอร์ทแทน เพราะฉันเองก็เป็นโรคอดใจไม่ไหวกับสระว่ายน้ำสวย ๆ ทุกที่อยู่แล้วโดยเฉพาะสระว่ายน้ำของโรงแรมและรีสอร์ทหรู ๆ  ฉันจะโปรดปรานเป็นพิเศษ ฉันเดินมาถึงสระว่ายน้ำ วางกระเป๋าสะพายใบโปรดที่ปลดพวงกุญแจอันเกือบโปรดออกแล้ว ( ถ้ามันจะไม่เป็นต้นเหตุให้ฉันนอนไม่หลับเมื่อคืนล่ะก็มันคงจะเป็นอันโปรดทีเดียว ) ฉันนั่งขัดสมาธิอยู่ริมสระแล้วก็เกิดเปลี่ยนใจไม่ว่ายดีกว่า ขี้เกียจสระผม อากาศเย็นเดี๋ยวจะไม่สบายเอาได้ แม้ว่าจะมีน้ำอุ่นก็เถอะ แต่ว่าไม่มีไดร์เป่าผมนี่นา เดี๋ยวจะยิ่งชื้นไปใหญ่ สระว่ายน้ำที่นี่ค่อนข้างสวยมากเลยแหละ สระโค้งยาวไล่ระดับจากตื้นไปลึก มองดูอีกทีฉันก็ลังเลกับการตัดสินใจของตัวเองอยู่แฮะ...เอ ว่ายดีมั้ยนะ ว่าย..ไม่ว่าย..ว่าย..ไม่ว่าย..ว่าย..ไม่ว่าย ระหว่างที่ตัดสินในอยู่ฉันก็เหลือบไปเห็นเค้า...ติณห์ กับเพื่อน 4-5 คน มีทั้งผู้หญิงและผู้ชาย เค้าคงไม่ได้ออกไปธุระกับพ่อแม่ และเพื่อน ๆ ของเค้าก็คงมาเที่ยวกัน เฮ้อ...ฉันอิจฉาเพื่อนของเค้าซะจริง ผู้หญิงคนหนึ่งในกลุ่มเดินเข้าไปแตะไหล่เค้าเบา ๆ และทักทายกันอย่างสนิทสนม หน้าตาของเจ้าหล่อนดูไกล ๆ ยังสวยมากขนาดนี้ ใกล้ ๆ คงไม่ต้องพูดถึง ผิวขาวอมชมพู ผมดำยาวสลวยถูกปล่อยราวกับจะอวดความนุ่มน่าจับ... ฉันทนมองภาพนั้นต่อไม่ไหว เมื่อคืนนี้เค้าคงตั้งใจจะซื้อแหวนมาฝากผู้หญิงคนนี้สินะ แต่ว่าเค้าคงจะสงสารคนบ๊องอย่างฉันที่อุตส่าห์แขวนรูปเค้าไว้ที่กระเป๋า ( ทำไมถึงเป็นพวกชอบคิดเองเออเองไปไกลอย่างนี้นะ ) ก็เลยให้แหวนวงนั้นมา ฉันพรวดพราดลุกขึ้นยืนไปนิดทำให้พวกหนังสือนิยายที่ฉันกะจะหอบมาอ่านริมสระร่วงลงมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ เสียงตุ้บ ๆ ตั้บ ๆ ของหนังสือที่ร่วงเรียกความสนใจจากเค้าและกลุ่มเพื่อน ๆ ของเค้าได้มากทีเดียว ทำไมถึงได้เปิ่นอย่างนี้นะ ฉันได้แต่ก่นด่าตัวเองในใจ เค้าหันมาเห็นฉันที่กำลังยืนเหรอหราอยู่ก็แกะมือสาวน้อยแสนสวยที่วางอยู่บนไหล่หของเค้าออก และทำท่าจะเดินมาทางฉัน หวาย ๆ คงจะว่าที่ฉันทำเรื่องเปิ่นให้เค้าขายหน้าสินะ เอ๊ะ...แล้วเพื่อนเค้าจะรู้ได้ไงเล่าว่าเรารู้จักกับเค้า โง่จริง ทำไมถึงได้บ๊องบ้องตื้นอย่างนี้นะฉัน... ไม่เอาแล้ว ไม่อยู่คิดต่อหรอก ก็เค้าเดินมาด้วยสีหน้าขรึม ๆ ไม่บอกอารมณ์อย่างนั้นฉันก็กลัวน่ะสิ ปกติเห็นทำหน้าเฉยก็จริงแต่มันยังเจือรอยยิ้มอยู่บ้างนี่นา ฉันกินปูนร้อนท้องรีบก้มเก็บหนังสือนิยายที่ซื้อมาตอนที่แม่ถามว่าจะมาขอนแก่นรึเปล่าแล้วรีบกลับหลังหันมุ่งหน้าเดินไปทางรีสอร์ทหลังที่ฉันพักอยู่ทันที แต่เค้าคงจะโกรธฉันมาก ( คิดเองอีกแล้ว ) เค้าเรียกฉันเอาไว้ แง้.......กลัวนะ "คุณ..เดี๋ยว !" พระเจ้า...ไม่ไหวแล้ว ฉันวิ่งปรู๊ดดดอย่างเร็ว...เร็ว...เร็ว จนขาขวิดกันทั้งที่ยังไปไม่พ้นสระว่ายน้ำ "เฮ้ย" เสียงเค้าและผองเพื่อนต่างพร้อมใจกันตะโกนเมื่อฉันหงายหลัง..................ตู้ม.......ลงสระว่ายน้ำไปโดยไม่ต้องลังเลตัดสินใจอีกว่าจะว่ายดีไม่ว่ายดี (มีต่อค่ะ) จากคุณ : ฌ.กะเฌอ - [ 27 ก.ค. 47 23:09:39 A:202.5.88.128 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 "ไม่..อย่าเอาไปเลยนะ คุณได้เค้าไปแล้วนี่ อย่าเอาแหวนฉันไปเลยนะ" ฉันอ้อนวอนร้องขอแหวนเงินวงนั้นคืนจากเธอ หญิงสาวที่หน้าตาหวานแหววน่ารัก สดใสที่บัดนี้กลายเป็นนางยักษ์ไปแล้วสำหรับฉัน หญิงสาวคนนั้นหันมามองฉันซึ่งเปียกปอนสะบักสะบอมไปทั้งตัวท่ามกลางสายฝนที่เทลงมาไม่หยุด เธอเหยียดปากเล็กน้อย เธอยังสวยพริ้งอยู่ภายใต้ร่มคันใหญ่ไม่เปียกเลยแม้แต่น้อย ในมือยังคงกุมแหวนเงินวงนั้นอยู่และไม่ตอบอะไรฉันซักคำ "ได้โปรด..คืนแหวนนั้นมาเถอะ..นะ ฉันขอร้อง มันสำคัญกับฉันมาก คืนมาเถอะ" ฉันวิ่งเข้าไปยื้อยุดฉุดกระชากแหวนวงนั้นจากเธอ "อี๋..ปล่อยนะ ไปไกล ๆ สกปรกขนาดนี้อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะ" เธอพยามเบี่ยงตัวหลบฉันซึ่งทั้งเปียกทั้งเลอะโคลนมากขึ้นทุกที และตอนนี้ก็กำลังจะทำให้เธอเปียกไปด้วย "ฉันจะไปก็ได้ แต่คืนแหวนมาเถอะนะ...ได้โปรด...ได้โปรด" เสียงเว้าวอนของฉันเริ่มสั่นขึ้นทุกทีไม่ใช่เพราะสายฝนที่ยังเทลงมาไม่หยุด แต่เป็นเพราะฉันเริ่มกลั้นสะอื้นไว้ไม่ไหว น้ำตาค่อย ๆ ไหลรินลงมาพร้อมกับสายฝน "โอ๊ย !" ฉันกระเด็นลงไปกองอยู่กับพื้นเมื่อชายหนุ่มคนหนึ่งเดินมาผลักฉันให้ออกห่างมาจากหญิงสาวผู้เลอโฉมคนนั้น ชายหนุ่มหันมามองฉันด้วยสายตาเย็นชาและเคร่งขรึม เค้านั่นเอง..ติณห์ ชายหนุ่มหันไปส่งยิ้มหวานในแบบที่ฉันไม่เคยได้เห็นมาก่อนกับสาวน้อยคนนั้น และทั้งคู่ก็เดินจากไปด้วยกันภายใต้ร่มคันใหญ่ โดยทิ้งฉันซึ่งนั่งสะอื้นจนตัวโยนอยู่ข้างทาง "ไม่.....แหวน...แหวนล่ะ แหวนของฉัน เอามานะ อย่าเอาไป...อย่า" ฉันเพ้อถึงแหวนเงินวงนั้น มือคว้าไปตามอากาศสะเปะสะปะ รู้สึกปวดตุ้บ ๆ ในหัวราวกับมันจะระเบิดออกมา "อยู่นี่...อยู่นี่ แหวนอยู่นี่" เสียงที่ดูเหมือนฉันจะเคยได้ยินพูดอยู่ใกล้ ๆ ฉันรู้สึกเหมือนเค้าอยู่ใกล้มากจนฉันสามารถเอื้อมไปสัมผัสได้ถ้าฉันจะทำ โลหะเย็นเยียบถูกนำมาวางบมือของฉัน อุณหภูมิความร้อนจากตัวฉันถูกถ่ายลงบนวัตถุโลหะนั้นอย่างรวดเร็ว ฉันลูบโลหะชิ้นนั้นเบา ๆ แล้วก็รู้สึกคุ้นเคย..มันคือแหวนเงินวงนั้นนั่นเอง มันอยู่นี่ มันไม่ได้อยู่ที่เจ้าหล่อน...ฝันไปน่ะเอง ฉันรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูกที่มันเป็นแค่ฝัน ฉันลืมตาขึ้นมาทั้งที่มันลืมไม่ค่อยจะขึ้นนัก เปลือกตาตอนนี้มันแทบจะไม่ฟังคำสั่งของฉันเลย ภาพชายหนุ่มที่ทำให้ฉันร่ำไห้ในฝันกำลังนั่งอยู่ข้าง ๆ ฉันที่โซฟาซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นโซฟาที่รีสอร์ทหลังที่ฉันพัก ในมือของเค้ามีผ้าขนหนูผืนเล็กอยู่ด้วยและกำลังซับลงที่หน้าผากของฉันอย่างเบามือ "ฝันร้ายหรอ" เค้ายิ้มบาง ๆ ให้และถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนน่าฟังเสียจริง ฉันไม่ได้ตอบอะไร หัวใจยังคงเต้นรัวไม่หาย ทั้งความฝันเมื่อครู่และภาพความจริงที่อยู่ตรงหน้าต่างสร้างความตื่นเต้นให้ฉันไม่หยุดหย่อน "ฮึ่ก" ฉันสะอื้นขึ้นมาเฮือกหนึ่ง และฉันก็เพิ่งรู้ตัวว่า ฉันร้องไห้ออกมาจริง ๆ จากฝันร้ายเมื่อกี๊ นี่ฉันกลัวขนาดนั้นเลยหรอ...ฉันรับไม่ได้กับมันขนาดนี้เชียวหรอ ฉันพยามยันร่างให้นั่งขึ้นมาแต่เค้าจับไว้ให้ฉันนอนพักอยู่อย่างนั้น ฉันมองไปรอบ ๆ ก็ไม่มีใครอยู่เลยซักคน แม่คงยังนวดไม่เสร็จและคนรัก (ใหม่ ) ของแม่ก็คงยังไดรฟ์กอล์ฟไม่ถึงไหน ใบหน้าของฉันคงฉายแววสงสัยออกมาไม่น้อย เพราะขณะที่ฉันขยับปากมุบมิบจะถามเค้าถึงเรื่องราวต่าง ๆ เค้าก็ตั้งต้นเล่าให้ฉันฟังซะก่อน "คุณตกลงไปในน้ำ จำได้ใช่ไหม" แน่ล่ะสิ ก็ฉันตกลงไปเพราะใครกันล่ะ ทำไมจะจำไม่ได้ ฉันแอบกัดเล็กน้อยในใจ "แล้วคุณก็สลบไป ผมกับเพื่อน ๆ ก็เลยช่วยคุณขึ้นมา" เหมือนเค้าจะคิดว่าเล่าจบแล้ว แต่ฉันยังไม่หมดข้อสงสัย "เพื่อน ๆ คุณล่ะคะ...อยู่ไหนกัน ฉันควรจะขอบคุณพวกเค้า" ฉันถามทั้งที่มือยังคงแอบปาดน้ำตาไม่ให้เค้าเห็น "กลับไปแล้วล่ะครับ ไม่ต้องขอบคุณอะไรหรอก ไม่ใช่เรื่องใหญ่เลย" หนอยแน่ะ...ฉันตกน้ำบอกว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่อีกรึไง เอาเถอะ ยังไงเค้าก็ช่วยฉัน อ้าว..เพื่อน ๆ เค้ากลับเพราะฉันงั้นหรอ "ตายจริง ฉันทำให้พวกคุณหมดสนุกกันรึเปล่าคะ" น้ำเสียงของฉันคงเหมือนรู้สึกผิดมาก จริง ๆ แล้วฉันไม่ได้รู้สึกผิดที่ทำให้เพื่อน ๆ เค้าต้องกลับหรอก แต่ฉันกำลังเจ็บใจกับภาพหญิงสาวแสนสวยคนนั้นจนน้ำเสียงเป็นแบบนี้ต่างหาก เค้าก็เลยรีบปฏิเสธ "ไม่ครับ ไม่เลย ดีออก" "หือ..อะไรนะคะ" ฉันถามเพราะได้ยินไม่ถนัด รู้สึกเหมือนเค้าพึมพำมากกว่าจะตอบฉัน "เปล่า ๆ ๆ ครับ ไม่มีอะไร" ฉันเห็นเค้าอมยิ้มเล็กน้อย ดูเป็นยิ้มที่มีเลศนัยยังไงก็ไม่รู้ ยังกับไม่ใช่เค้างั้นแหละ เค้าบิดผ้าขนหนูและเช็ดให้ฉันอีกทีนึงแล้วก็ลุกเอากะละมังที่ใส่น้ำอุ่นมาเช็ดให้ฉันไปเก็บ ฉันมองตามเค้าไปจนเห็นว่าเค้าเข้าไปในห้องน้ำแล้วฉันจึงรีบเช็ดน้ำตาและคราบน้ำตาให้หมด เค้าคงจะสงสัยเหมือนกันที่ฉันร้องไห้และเพ้อถึงเรื่องแหวนขึ้นมา เค้าจะรู้มั้ยนะ...ฉันได้แต่ภาวนาในใจ อย่ารู้เลย ฉันไม่อยากให้เค้าลำบากใจ ก็เค้ามีสาวสวยคนนั้นอยู่แล้วทั้งคนนี่นา ฉันย้ำกับตัวเอง ฉันก้มลงดูชุดของตัวเอง...เอ..ทำไมไม่รู้สึกเปียกเลยล่ะ ฉันตกน้ำมาไม่ใช่รึไง............ แว้กกกกกกกก ทำไมฉันอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำของรีสอร์ทล่ะ แล้ว..แล้ว..ชุดฉันล่ะ แล้วใครเป็นคนเปลี่ยน..แล้ว... ฉันยังตกใจไม่ทันเสร็จเค้าก็เดินออกมาจากห้องน้ำ และเห็นฉันทำท่าประหลาด ๆ จับชุดบ้างจับหน้าจับตาบ้างและสุดท้ายก็เอามือทาบอก เค้าขำ ๆ ออกมาเล็กน้อย ( ไม่รู้จักกั้นไว้ซะบ้างคนอะไรเสียมารยาทจริง ) ฉันเขินจนหน้าแดนจนพาลว่าเค้าไปในใจ ก็แล้วใครเป็นคนเปลี่ยนชุดให้ฉันกันล่ะ อย่าบอกนะว่าเค้า "ไม่ต้องตกใจนะครับ ผมให้แม่บ้านเป็นคนเปลี่ยนให้ ถ้าคุณยังอยู่ชุดนั้นก็ปอดบวมกันพอดีน่ะสิ เอ่อ..เดี๋ยวคุณพักซักพักนึงรอให้ค่อยยังชั่วก่อนแล้วก็ค่อยไปใส่เสื้อผ้าแล้วกันนะ ผมไม่กล้าเข้าไปยุ่งกับของคุณก็เลยให้แม่บ้านเค้าเปลี่ยนเป็นชุดคลุมอาบน้ำไปก่อน" เค้าอธิบายยาวยืด แต่ฉันสังเกตุเห็นว่าใบหน้าของเค้าก็แดงขึ้นมาไม่แพ้ฉันเหมือนกัน.... ฉันพยักหน้ารับ แต่ก็ยังไม่กล้าเงยหน้าไปสบตากับเค้าอยู่ดี แต่อะไรกันน้าาาาา...ดลใจให้ฉันถามประโยคนี้ขึ้นมา "แล้วแฟนคุณไม่โกรธเอาหรอคะ คุณทิ้งเธอมาช่วยฉันอย่างนี้" เค้าเงียบ ฉันยิ่งไม่กล้าเงยหน้ามองเค้าขึ้นไปอีก หรือว่าเค้าจะนึกขึ้นได้ว่าฉันทำเปิ่นและกำลังจะดุฉัน ( เอาอีกและ คิดอะไรบ๊อง ๆ ไม่เลิก ) เค้าเดินเข้ามาใกล้...จนอยู่ข้าง ๆ โซฟานี่เอง "ใคร..แฟนใครครับ" เค้าถามด้วยน้ำเสียงสงสัยเต็มที่ "ก็แฟนคุณไงคะ" ฉันเองก็ตอบด้วยน้ำเสียงมั่นใจสุด ๆ เช่นกัน ยังมาทำไขสืออีก..เห็นกันจะจะ มีจับไหล่ทักทายอีกต่างหาก เค้าขมวดคิ้วจนคิ้วตรง ๆ ของเค้าย่นเข้ามาชิดกัน "นี่คุณจะรวนผมหรือว่าคุณเข้าใจอะไรผิดจริง ๆ เนี่ย" 'บ้ารึเปล่า ใครจะมีอารมณ์ไปนั่งรวนกันล่ะยะ ฉันไม่ได้อารมณ์ดีหรือว่างขนาดนั้นนะ' นี่ฉันคิดในใจ "ฉันก็พูดตามที่เห็น อะไรเป็นยังไงฉันจะไปรู้ได้ไง คุณอยากพูดอะไรก็พูดมาสิ มายึกยักให้ทายอยู่ได้" อันนี้พูดจริง ๆ ( รู้สึกจะหนักกว่าที่คิดในใจซะอีก ) ฉันสะบัดเสียงต่อว่าเค้าเล็กน้อย ทั้งที่ฉันไม่ได้มีสิทธิ์อะไรจะทำเสียงอย่างนั้นเลย แต่ว่าพอนึกถึงหน้าผู้หญิงคนนั้น.. ฉันก็ของขึ้นอย่างนี้ซะได้ บ้าจริง ทั้งที่ปกติฉันออกจะเรียบร้อยกับเค้ามาตลอด แล้วเค้าจะคิดว่าฉันเป็นไงกันเนี่ย "ตามที่เห็น ?" เค้าทวนคำพูดของฉันซ้ำ "คุณเห็นอะไรกัน" "ก็เห็นว่าแฟนคุณ..เอ้ย ใครก็เหอะ ที่ริมสระน้ำเมื่อกี๊น่ะ ผู้หญิงสวย ๆ คนนั้น ดูท่าสนิทกับคุณจะตายนี่คะ ฉันคิดว่าคุณคงจะเป็นแฟนกัน แล้วคุณทิ้งเธอมาดูฉันอย่างนี้เธออาจจะไม่พอใจ" เค้าจ้องหน้าฉันไปด้วยระหว่างฟังฉันพูด ไม่รู้ว่าหน้าฉันมีอะไรผิดปกติหรือเปล่าเค้าถึงแอบอมยิ้มน้อย ๆ ( ฉันเห็นนะ ! ) "อ๋อ...ถ้าคุณจะหมายถึงมิ้นต์ล่ะก็ เค้าคงไม่โกรธหรือไม่พอใจอะไรทั้งสิ้นหรอก ผมกับมิ้นต์น่ะ..." "คุณติณห์คะ คุณติณห์..คุณนายกลับมาจากทำธุระแล้วค่ะ ถามหาคุณติณห์อยู่ จะให้ไหมไปบอกว่าคุณติณห์อยู่นี่หรือว่าคุณติณห์จะไปหาคุณท่านเลยคะ" เสียงแม่บ้านวัยกลางคนคนหนึ่งตะโกนถามเข้ามา ไม่รู้ว่าใช่คนที่เปลี่ยนชุดให้ฉันรึเปล่าแต่คุณแม่บ้านจ้องฉันด้วยสายตาแปลก ๆ แล้วก็อมยิ้มด้วย เค้าหันมามองหน้าฉันอีกครั้ง แล้วหันกลับไปตอบคุณแม่บ้านผู้รักสวยรักงาม ( เจ้าหล่อนผัดหน้าซะขาวจั๊วะ แถมยังทาลิปสติกสีแดงสดอีกต่างหาก ) "ผมไปเดี๋ยวนี้แหละน้าไหม" เค้าลุกขึ้นจากโซฟาสายตายังมองมาที่ฉัน ดูเค้าไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ ไม่พอใจอะไรกันล่ะ ฉัน...หรือคุณแม่บ้านนามว่าไหม เค้าเดินออกไปโดยที่ก่อนจะพ้นประตูเค้าก็หันกลับมาบอกกับฉัน "ตอนเย็นที่ห้องจัดเลี้ยงจะมีงานเลี้ยงวันเกิดผม เดี๋ยวพ่อกับแม่ผมคงมาเชิญพวกคุณเองอีกทีตอนที่พวกคุณอยู่กันครบ ยังไงก็ เชิญด้วยนะครับ" วันเกิดอย่างนั้นหรอ ฉันไม่รู้มาก่อนเลย ฉันไม่ได้เตรียมของขวัญหรือว่ามีอะไรพอจะเป็นของขวัญให้เค้าได้ซักชิ้นนี่นา อย่างนี้ก็เท่ากับไปกินฟรีน่ะสิ แต่เอ๊...ไม่หรอก ก็เค้าเชิญเราทั้ง 3 คนนี่นา แล้วพวกเราก็ไม่รู้ล่วงหน้า ไม่มีใครบอก ผู้ไม่รู้ย่อมไม่ผิด แม่กลับเข้ามาถึงในช่วงบ่ายหลังจากไปนวดจนสบายเดินตัวปลิวกลับมา ส่วนคนรัก ( ใหม่ ) ของแม่ยังไม่กลับมา เห็นแม่บอกว่าคงจะกลับมาถึงช่วง บ่าย 3 ถึงบ่าย 4 โมง ฉันยังไม่ได้บอกแม่เรื่องงานวันเกิดของเค้า...ติณห์ ในคืนนี้ เพราะยังไม่พร้อมที่จะเล่าเรื่องราววุ่นวายทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อเช้า มันช่างวุ่นวาย ยุ่งเหยิง แล้วก็น่าปวดหัวเสียจริง "....ฟังอยู่มั้ยเนี่ยลูก" แม่ถามซึ่งฉันก็ทันได้ยินประโยคสุดท้ายพอดี เมื่อกี๊นี้ฉันใจลอยหรอกเหรอเนี่ย "ไม่ได้ยินค่ะ เอาใหม่อีกที แหะ ๆ" ฉันยิ้มแหย ๆ เมื่อแม่ทำหน้างอนใส่เล็กน้อยแล้วเล่าให้ฟังใหม่ว่าเมื่อครู่ตอนเดินกลับจากไปนวดแม่เจอกับแม่ของเค้า...ติณห์ และก็ได้รับคำเชิญให้ไปงานเงี้ยงวันเกิดของเค้า...ติณห์ คืนนี้ด้วย แม่บอกให้ฉันใส่กระโปรงตัวเดียวที่ฉันหยิบมา ไม่บ่อยนักหรอกที่ฉันจะใส่กระโปรง จำได้ว่าตั้งแต่เจอเค้ามาฉันไม่เคยใส่กระโปรงให้เค้าเห็นเลย "แล้วทำไมต้องใส่กระโปรงด้วยล่ะคะ" ฉันถาม แต่น้ำเสียงกระเง้ากระงอดไม่ค่อยจะชอบใจเท่าไหร่ทำให้แม่ต้องพูดดักคอ "แล้วจะใส่ไอ้กางเกงยีนส์รุ่มร่ามนั่นไปห้องจัดเลี้ยงรึไง แต่งตัวให้เรียบร้อยหน่อยสิ เรามาที่ของเค้านะ" "แต่ที่นี่ไม่ใช่กรุงเทพซักหน่อย ไม่เห็นต้องพิธีรีตรองมากมาย" แม้จะคิดว่าที่แม่พูดมาก็จริง ยังไม่วายที่ฉันจะเถียง แม่หันมาทำหน้าแบบคาดโทษฉันและลดเสียงเบาลง "แล้วที่นี่ไม่ใช่เมืองไทยรึไง ลูก...ที่ไหนเราก็ต้องให้เกียรติสถานที่ทั้งนั้นนะ จำไว้ แต่งให้เรียบร้อยซักนิดจะเป็นไรไป กระโปรงก็ไม่ใช่ว่าเพิ่งใส่ครั้งแรก" "ค่ะ...." ฉันตอบรับด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้เต็มใจนักแต่ต้องยอมจำนนด้วยเหตุผล (มีต่อค่ะ) จากคุณ : ฌ.กะเฌอ - [ 27 ก.ค. 47 23:15:29 A:202.5.88.140 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 ที่ห้องจัดเลี้ยงมีผู้คนไม่มากแต่ก็ไม่น้อย ส่วนใหญ่จะเป็นวัยเดียวกับฉัน ซึ่งก็คงเป็นเพื่อนของเค้า...ติณห์ ก็นี่มันงานวันเกิดเค้านี่นะ พนักงานของรีสอร์ทซึ่งอยู่ในชุดเครื่องแบบประจำรีสอร์ทเดินถือถาดน้ำหวานอยู่รอบห้องจัดเลี้ยง ฉันเลือกหยิบแก้วน้ำพันช์มาดื่มเพราะถูกใจในสีสดใสของมัน งานนี้เป็นแบบบุฟเฟต์เลือกตักกันได้ตามใจชอบ ตามสไตล์ห้องจัดเลี้ยงโรงแรมและรีสอร์ท แม่และคนรัก ( ใหม่ ) ของแม่เดินเข้าไปทักทายกับพ่อแม่ของเค้า...ติณห์ ที่โต๊ะด้านใน แปลกที่งานนี้ไม่จัดเวทีเหมือนงานทั่ว ๆ ไป สงสัยเจ้าของงานจะไม่ยอมขึ้นเวทีแน่ก็เลยไม่ได้จัดเวที ฉันเดินสำรวจของกินไปทั่ว พร้อมกับสอดส่ายสายตาสำรวจรอบ ๆ งานไปด้วย ฉันยังไม่เห็นเจ้าของงานเลย แต่ว่าเห็นกลุ่มเพื่อน ๆ ของเค้าที่มาเมื่อเช้านี้แล้วมีสมาชิกยืนอยู่ในกลุ่มเพิ่มจากเมื่อเช้าหลายคนอยู่ เธอก็มาด้วย สาวสวยคนนั้น เธอก็ยืนอยู่ในกลุ่มนั้น เธอยังสวย น่ารัก น่าทะนุถนอมและดูโดดเด่นเหมือนเมื่อเช้า จะต่างกันก็ตรงเมื่อเช้าเธอแต่งตัวสบาย ๆ แต่ตอนนี้เธอสวยเต็มยศทีเดียว ดีที่แม่บังคับให้ฉันใส่กระโปรง ไม่งั้นฉันคงเป็นยายเพิ้ง ฉันก้มหน้างุด ๆ เดินไปอีกทาง ที่ไหนก็ได้ที่ห่างไกลกลุ่มเพื่อน ๆ ของเค้า นอกจากฉันจะทำเปิ่นหน้าขายหน้าเอาไว้ ฉันยังไม่อยากเจอคำถามสารพัดด้วยไม่ว่าจากใครทั้งนั้น ลองถ้าได้คุยพวกเค้าต้องถามอะไรบ้างล่ะ พนันได้เลยต้องถาม ไม่มากก็น้อย ไม่รู้ว่าฉันทำกรรมไว้ตอนอายุเท่าไหร่ ฉันเดินชนเข้ากับผู้ชายคนนึงตอนที่ฉันก้มหน้าก้มตาเดินหลบกลุ่มพวกนั้น ฉันกลับชนกับตาหัวน้ำตาลคนนี้ซึ่งอยู่ในกลุ่มคนที่มาเมื่อเช้าเหมือนกัน ผมเค้าไม่ใช่สีน้ำตาลโดยธรรมชาติหรอก หากแต่ผ่านการโกรกมาซึ่งคงจะหลายครั้งอยู่เพราะเส้นผมดูแห้งกร้านผิดกับพ่อเทพบุตรแห่งความเร็วของฉัน "เธอที่ตกน้ำเมื่อเช้านี่" เสียงของเขาเอ่ยทัก ช่างเป็นการทักทายที่น่าหดหู่สำหรับฉันจริง ๆ ฉันไม่ได้พูดอะไร จ้องตอบเค้าเงียบ ๆ และมาดนิ่งที่สุด ทำเป็นคนขรึมไปซะเดี๋ยวทุกอย่างจะดีขึ้นเอง... จริงอย่างที่ว่า ทฤษฎีของใครฉันเองก็ไม่รู้แต่เมื่อทดสอบแล้วได้ผลฉันก็ขอยกย่องทฤษฎีนี้อย่างชื่นชมในใจ เพราะเค้าไม่พูดอะไรต่อ อ้าว..แต่เค้าจ้องหน้าฉันกลับ แววตาขี้เล่นที่มีอยู่เมื่อครู่ บัดนี้ก็ยังมีอยู่ แต่มันดูร้ายยิ่งกว่าเก่า ! "เฮ้...เพื่อน ๆ นี่ไง แม่สาวปริศนาเมื่อเช้าน่ะ" เค้าตะโกนข้ามผ่านโต๊ะอาหารไปอย่างหน้าตาเฉยโดยไม่ใส่ใจอาการของฉันที่ดูทุรนทุรายขึ้นมา ทฤษฎีเมื่อกี๊กระจายไปไหนต่อไหนหมดแล้ว กลุ่มเพื่อนที่เมื่อกี๊ยืนอยู่มีคนมากขึ้นกว่าเดิมอีกแล้ว ( มันจะกลุ่มใหญ่อะไรนักหนากันห๊าา ! ) หันมามองฉันเป็นสายตาเดียวกัน ไม่เว้นใครซักคน แม่สาวสวยคนนั้นก็มอง คนในกลุ่ม 2-3 คน กวักมือเรียกเจ้าผมสีน้ำตาลนี่ให้เดินไปหาและพยักเพยิดหน้ามาทางฉัน คงจะหมายความว่าให้ลากฉันไปซักความด้วย แต่เรื่องอะไรล่ะ ฉันเดินหันหลังมาอีกทาง พยายามมุ่งหน้าไปยังโต๊ะที่แม่นั่งอยู่ แต่ไวไม่ทันการ เจ้าผมน้ำตาลวิ่งมาขวางหน้าฉัน พร้อมกับอีก 2 คนในกลุ่มนั้นที่วิ่งตามมา และอีกคนที่เดินตามมาช้า ๆ คือสาวสวยคนนั้น "เธอเป็นอะไรกับติณห์น่ะ ทำไมเจ้านั่นกุลีกุจอช่วยเธอเหลือเกิน" สาวอ้วนสุดในกลุ่มที่วิ่งตามมาถามขึ้นเมื่อทั้ง 4 คนยืนรุมฉันอยู่ ฉันส่ายหน้าแทนคำตอบ โอ๊ย...จะรักเพื่อนอะไรนักหนา ฉันไม่แย่งเค้ามาจากสาวสวยคนนี้หรอก รู้สึกว่าเมื่อกลางวันเค้าจะพูดว่าสาวสวยคนนี้ชื่อมิ้นต์ แล้วก็รู้สึกว่าเค้าจะพูดว่ามิ้นต์เค้าจะไม่โกรธหรือไม่พอใจอะไรหรอก เพราะว่าเค้ากับมิ้นต์.. เค้าจะพูดอะไรน่ะ คงจะพูดว่าเค้ากับเธอเข้าใจกันมาก..มากซะจนไม่ต้องระแวงกัน เข้าใจกันทุกอย่างสินะ จะมาบอกฉันทำไมกันคนบ้า.. "ไม่เป็นอะไรกันเจ้าติณห์มันจะรีบโดดลงไปช่วยรึไง อย่ามาโกหกเลย นี่มันยังไม่ลงมา บอกมาเหอะน่า พวกเราไม่บอกมันหรอกว่าเธอบอก" เจ้าผมน้ำตาลพูดด้วยใบหน้าเจ้าเล่ห์ที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นเด็กรุ่นเดียวกันมา ไปกันใหญ่แล้ว จะเป็นอะไรกัน มิ้นต์ก็ยืนอยู่ตรงนี้ คนพวกนี้คิดอะไรของเค้ากันนะ ไม่กลัวมิ้นต์จะเสียใจรึไง ถึงจะไว้ใจกันแค่ไหนก็เถอะ แต่พูดแบบนี้ก็ต้องเสียใจน่ะสิ แล้วอีกอย่าง..เค้าเนี่ยนะโดดลงไปช่วยฉัน ทำไมเค้าไม่เห็นเปียกเลยล่ะ.. "โดดมาช่วย ? เค้าน่ะหรอคะโดดมาช่วยฉัน" ฉันถามออกไปจนได้ เพราะว่าฉันสงสัยมากจริง ๆ ขอโทษนะคะมิ้นต์ ฉันอดถามไม่ได้จริง ๆ "ก็ใช่น่ะสิคะ เค้าโดดลงไปช่วยคุณแล้ว พวกเราก็ช่วยติณห์พาคุณไปที่ห้อง แล้วติณห์เค้าก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า พอกลับมาก็ให้พวกเรากลับไปก่อน หลังจากนั้นคงต้องเป็นคุณที่เล่า" สาวสวยประจำกลุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ใบหน้าก็เฉย แต่มุมปากปรายยิ้มออกมาเล็กน้อย ช่างเป็นท่วงท่าที่สง่าเหมาะกับคนสวยอย่างเธอจัง แต่แฟนเธอมาทำอย่างนี้ยังทำหน้าแบบนี้ได้อยู่อีกหรอ อะไรกันเนี่ย หรือจะเป็นวิธีหึงที่ออกจะแปลกซักหน่อย "หลังจากนั้น..." ฉันอึกอักไม่เข้าใจพวกเค้าจริง ๆ ฉันบอกแล้วเชียวว่าถ้าเจอต้องมีคำถามสำหรับฉันจริง ๆ ด้วย เดาผิดซะที่ไหนกัน ทำไมซื้อหวยรัฐบาลไม่ถูกนะ "หลังจากนั้นก็ไม่มีอะไรทั้งนั้นค่ะ ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเค้า สบายใจได้นะคะ" ฉันรีบตัดบท และในท้ายประโยคฉันก็หันหน้าไปทางสาวสวยคนนั้น ก่อนจะรีบเดินไปทันทีที่มีโอกาส จากคุณ : ฌ.กะเฌอ - [ 27 ก.ค. 47 23:18:36 A:202.5.88.143 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 ฉันเดินมาได้หลายเมตรจนออกจากห้องจัดเลี้ยง จนพอจะพ้นสายตากลุ่ม 'เครื่องซักผ้า' ( จอมซัก ) แล้ว ฉันก็เห็นเค้าเดินลงมาจากชั้นบน เค้าอยู่ในชุดที่ดูดีมากจริง ๆ สำหรับการเป็นเจ้าของงานวันเกิดคืนนี้ เค้าช่างเป็นคนที่ยิ่งดูก็ยิ่งน่าหลงใหลอะไรอย่างนี้นะ..ไม่ได้ ไม่ได้ ! ฉันจะคิดอย่างนี้ไม่ได้เด็ดขาด "ออกมาทำไมหรอครับ" เค้าเดินเข้ามาถามเมื่อเห็นฉันยืนอยู่ด้านนอก "เอ่อ..เปล่าค่ะ แค่คิดว่าจะออกมาโทรศัพท์" ฉันโกหกส่งเดชไป เพราะเหลือบไปเห็นโทรศัพท์ในมือพอดี มันเลยกลายเป็นข้อแก้ตัวของฉันไป "แถวนี้ไม่มีสัญญาณน่ะครับ ต้องออกไปตรงหน้าล็อบบี้ ถ้าคุณจะใช้ออกไปโทรตรงนั้นดีมั้ยครับ" ฉันพลิกโทรศัพท์มือถือในมือขึ้นมาดู จริงด้วย..สัญญาณหายเกลี้ยง "ก็ดีค่ะ ขอบคุณนะคะที่บอก" ฉันก้าวมาได้ 2 ก้าว ก็เห็นว่าเค้าเดินตามฉันมา "มีอะไรรึเปล่าคะ" ฉันหันไปถาม ทำไมไม่ยอมเข้าไปทักแขกเหรื่อล่ะ มาเดินเตร่อยู่ได้ เค้าชี้นิ้วไปทางด้านหน้าของฉัน "นั่นมันทางไปสปาครับ ล็อบบี้อยู่ทางซ้าย" อ้าว..แล้วกัน ฉันเดินผิดทางซะได้ น่าขายหน้าจริง ๆ เพราะเค้าคนเดียวเลยทำให้ฉันกลายเป็นคนเปิ่นขนาดนี้ เมื่อเช้าก็ทีนึง "เอ่อ..เดี๋ยวครับ" เค้าเรียกฉันไว้ และจ้องหน้าฉัน "เมื่อกลางวันผมยังพูดไม่จบ" "ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเข้าใจดี คือคุณสองคนรักกันมาก ไว้ใจกันมาก เลยไม่โกรธ ไม่ว่าอะไร เพราะว่าเข้าใจกันดีใช่มั้ยล่ะคะ เมื่อกี๊ฉันก็เจอเธอในงานแล้วนะคะ เธอเป็นผู้หญิงที่สวยมากเลย สวยจริง ๆ คุณควรจะรักษาเธอให้ดีนะคะ อันที่จริงฉันว่าพวกคุณก็เหมาะกันมากเพราะคุณก็ดูดี ส่วนเรื่องเมื่อกลางวันฉันเพิ่งทราบว่าคุณโดดลงไปช่วย ฉันต้องขอบคุณมากนะคะ ฉันไม่รู้จะตอบแทนยังไงวันนี้ก็ไม่มีของขวัญมาให้ แต่ฉันสัญญาว่าจะตอบแทนคุณให้ได้" ฉันพล่ามออกมาได้ยาวจริง ๆ ยาวจนตัวฉันเองก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าจะพูดออกมาได้ขนาดนี้ แต่ว่าฉันทนไม่ได้จริง ๆ ถ้าฉันจะต้องฟังจากปากของเค้าเอง ฉันรีบหันหลังเดินอย่างรวดเร็วจนเกือบจะกลายเป็นวิ่งไปทางล็อบบี้ทันทีที่พูดจบ น้ำตาไหลออกมาได้ไงก็ไม่รู้ แต่ว่าฉันก็ไม่คิดจะหยุดมันเลย มันไหลมาเรื่อย ๆ โดยไร้เสียงสะอื้น ด้วยกลัวคนที่อยู่ข้างหลังจะเห็น เค้าวิ่งมาและคว้าข้อมือฉันไว้ แรงของเค้าเยอะจนฉันขัดไม่ไหวต้องหยุดเดิน เค้าจับฉันหันหน้าไปทางเค้า และเค้าก็ดูจะตกใจที่เห็นว่าฉันกำลังร้องไห้อยู่ "คุณร้องไห้ทำไม..." น้ำเสียงเค้าดูอ่อนโยนจริง ๆ ฉันอดที่จะอิจฉาคนที่เค้ารักไม่ได้ เค้าจับหน้าฉันไว้และเอานิ้วโป้งปาดน้ำตาเบา ๆ ฉันส่ายหน้าพยามดิ้นออกจากแขนของเค้า เพิ่งรู้ว่านักแข่งรถก็มีแรงเยอะไม่ต่างจากนักกีฬาประเภทอื่น "เดี่ยวสิ พูดกันก่อนสิครับว่าคุณเป็นอะไร" เค้ายังพยามปาดน้ำตาที่ไหลไม่หยุดของฉัน อีกมือนึงก็ควานหาผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงและส่งให้ฉัน ฉันเริ่มอ่อนลงบ้าง ไม่ดิ้นต่อและรับผ้าเช็ดหน้าของเค้ามาแต่โดยดี เพราะตอนนี้หน้าฉันคงจะดูไม่ได้แล้ว "ฉัน...ฉันก็ไม่เข้าใจ..ฮือ..คือ ฉันก็แค่..เสียใจ ฉัน..ฉันไม่รู้" ฉันสะอื้นออกมาเเต็มที่ จนพูดไม่รู้เรื่อง เค้าตั้งใจฟังฉันพูด โดยไม่มีท่าทีรำคาญฉันแม้แต่น้อย เค้าช่างเป็นคนดีจริง ๆ "เสียใจเรื่องอะไรครับ" เค้าถามต่ออย่างใจเย็น ฉันยังสะอื้นไม่หยุด "ฉันไม่รู้..ฉันแค่...แค่ ไม่ชอบ..เวลาที่คิดว่าคุณ..ฮือ..คุณกับมิ้นต์รักกัน..ฉันไม่รู้" ไม่มีคำพูดใด ๆ จากเค้าอีก แต่เค้ากลับละมือที่ปาดน้ำตาอยู่มากอดฉันไว้แน่น หน้าของฉันแนบอยู่กับอกที่อุบอุ่น จนฉันรู้สึกถึงเสียงหัวใจของเค้า น่าแปลกที่ฉันสงบลงได้ ฉันค่อย ๆ เอามือดันอกของเค้าออกแม้ว่ามันจะอบอุ่นแค่ไหนก็ตาม..แต่มันไม่ใช่ที่ของฉัน "ขอโทษค่ะ.." ฉันขยับตัวจะเดินหนีไปอีก แต่เค้าไม่ปล่อยฉัน มือทั้งสองยังคงโอบฉันไว้ไม่ปล่อย "ไม่รับครับ" เค้าตอบกลับหน้าตาที่อ่อนโยนกลับมาทำหน้าเฉยดูน่ากลัวเหมือนตอนที่สระว่ายน้ำอีกครั้ง "ผมไม่รับคำขอโทษจากเด็กดื้อ" นั่นไง..เค้าต้องโกรธฉันแน่ ๆ เค้าว่าฉันเป็นเด็กดื้ออีกต่างหาก.. "เด็กดื้อ..ไม่ยอมฟังผมพูดบ้างเลย ทำไมถึงได้ชอบคิดอะไรเองอยู่เรื่อยนะ" ฉันมองหน้าเค้า ไม่เข้าใจในสิ่งที่เค้าพูด เค้าจ้องหน้าฉัน แววตามุ่งมั่น จ้องฉันเขม็งจนฉันละสายตาไปไม่ได้ "ฟังนะ" เค้าเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น จนฉันเผลอพยักหน้าตอบรับไปอย่างไม่รู้ตัว "ผมกับมิ้นต์.." ฉันอยากจะหนีไปอีกทันทีที่ได้ยินประโยคนี้ หรือไม่ก็ปิดหูซะให้รู้แล้วรู้รอดไป แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะเค้าจับฉันไว้แน่น และฉันก็พยักหน้ารับไปแล้วด้วยว่าจะฟัง ฉันจึงทำได้แค่หลับตาปี๋ไม่มองสิ่งที่อยู่ข้างหน้า "ผมกับมิ้นต์เราไม่ได้เป็นอะไรมากกว่าเพื่อนกันเลย เค้าคบกับเพื่อนผมอยู่ คนที่ผมสีน้ำตาลที่อยู่ด้วยกันที่สระว่ายน้ำเมื่อเช้าน่ะ คุณจำได้มั้ย" ฉันค่อย ๆ ลืมตาช้า ๆ และเงยหน้ามองเค้า คิ้วของฉันขมวดเข้าหากันอัตโนมัติ นึกไปถึงเมื่อเช้า ก่อนที่สาวสวยคนนั้นจะเดินมาจับไหล่เค้าทักทาย เธอเดินจับมือมากับเจ้าผมน้ำตาลนี่นา จริงสิ..ฉันลืมไปได้ยังไงนะ "แต่ว่า..เธอเกาะไหล่คุณสนิทสนมกันมาก" ฉันแย้งไปด้วยเหตุผลที่ทำให้ฉันเก็บมาคิดจนเค้าว่าฉันเป็นเด็กดื้อ "โธ่..มันไม่ใช่เรื่องใหญ่เลยนี่นา ผมกับพวกนั้นคบกันมาตั้งแต่ม.ต้นแล้ว ไม่ใช่แค่มิ้นต์ทั้งกลุ่มนั่นล่ะที่เราสนิทกันมาก เค้าแค่เข้ามาจับไหล่ผมเบา ๆ ทักทายก็เท่านั้นเอง" เค้ายิ้มบาง ๆ ให้ฉัน และส่ายหน้าเล็กน้อยแต่กลับมีรอยยิ้มปรากฏอยู่ "ทีนี้เข้าใจแล้วนะครับ..ผมกับมิ้นต์ไม่ได้เป็นอะไรกัน" ฉันพยักหน้าให้เค้าอีกที สายตายังคงก้มมองแต่พื้นเพราะฉันไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปสบตาเค้า ฉันทำเรื่องน่าขายหน้าเอาเสียมาก ๆ เลย เค้าไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่ฉันรู้สึกว่าเค้ามองฉันอยู่ จนฉันรู้สึกแทบจะละลายไปกับสายตาเค้าเดี๋ยวนั้น สมองของฉันรีบหาเรื่องมาพูดกับเค้าแก้เขินแต่ก็คิดอะไรไม่ออกเลย "ผมคิดว่าผมคงจะคิดไม่ผิด และไม่ได้เข้าข้างตัวเองใช่มั้ย...ถ้าผมจะคิดว่าคุณชอบผมน่ะ" ตอนแรกฉันออกจะโล่งใจที่เค้าชวนคุยต่อ แต่พอได้ฟังฉันคิดว่าเค้าน่าจะเงียบต่อดีกว่า "เอ่อ..คือ.." ฉันตอบอะไรไม่ถูก ถ้าตอนนี้ฉันส่องกระจกคงจะเห็นหน้าตัวเองแดงยิ่งกว่าดื่มไวน์ซะอีกมั้ง ฉันรู้สึกได้ทันทีว่าหน้าฉันร้อนผ่าวมาถึงใบหู และดูเหมือนว่าเค้าจะรู้สึกเช่นกัน เค้ายิ่งแกล้งฉันเข้าไปใหญ่ "ใช่มั้ยครับ..ว่าไงครับ ตอบผมสิ ไม่ตอบไม่ปล่อยจริง ๆ นะเอ้า" เค้าขู่ฉันง่าย ๆ อย่างนี้เลยน่ะหรอ ฉันไม่มีทางเลือกอะไรดีไปกว่าการพยักหน้าอีกครั้ง ก็ฉันโกหกเค้าไม่ได้แล้วนี่ ไม่ว่าจะพยามยามคิดจะพูดปฏิเสธเท่าไหร่ ปากมันก็ไม่ยอมให้ความร่วมมือด้วยซักนิด "ไม่เอา ต้องพูดครับ พยักหน้าก็ไม่ปล่อย พยักหน้าอย่างเดียวผมไม่เข้าใจ" "ค่ะ" ฉันกลั้นหายใจอยู่ 3 วินาที ก่อนจะรีบตอบด้วยความอาย หน้าของฉันร้อนขึ้นมาอีกเท่าตัว เค้าไม่พูดอะไรต่อ คงจะสงสารฉันแล้ว เพราะฉันแทบจะมุดลงดินไปแล้วถ้าเค้าไม่จับแขนฉันอยู่ และข้างล่างนี่ไม่ใช่พื้นปูน เค้ายื่นมือมาจับหน้าฉันอีกครั้ง ทำให้ฉันต้องสบตากับเค้าโดยไม่อาจจะหลบสายตาได้เลย และเค้าก็เงียบอีกครั้ง มีเพียงแววตาสีดำสนิทคู่นั้นที่จ้องมองมา "แล้วคุณล่ะคะ" ฉันถามออกไปโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ แต่ว่าฉันเขินสุด ๆ ที่จะต้องจ้องหน้ากับเค้าอย่างนั้นจึงเอ่ยออกมา "ผมหรอ ?" เค้าส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้ฉัน ไม่ต้องคิดมากเลยว่าใครสอนให้ยิ้มแบบนี้มา แม้จะดูร้ายไม่เท่า แต่รอยยิ้มร้ายกาจอย่างนี้มันเหมือนกับเจ้าผมน้ำตาลนั่นจริง ๆ "อืม..ยังไงดีล่ะ" เค้าทำท่าครุ่นคิดนิดนึงก่อนเหลือบมามองฉัน "ผมไม่เหมือนคุณหรอก" ฉันหน้าเสียลงไปถนัดตา จากที่ไม่กล้ามองหน้าเค้าฉันกลับสบตาเค้าตอบโดยไม่รู้ตัว รู้สึกว่าหน้าของฉันมันชาไปหมด ชาตั้งแต่ใบหน้าลงไปถึงเท้า ฉันสะบัดหน้าให้ออกจากมือของเค้า คนบ้า..ไม่ชอบแล้วมายุ่งกับเราทำไม บ้า บ้า บ้า "เดี่ยวครับ..ดูสิ จะหนีอีกแล้ว ทำไมคุณถึงเป็นโรคไม่ชอบฟังให้จบก่อนทุกทีนะ" เค้ารีบเปลี่ยนมาคว้าข้อมือฉันอีกครั้งเมื่อเห็นว่าฉันเริ่มลงไม้ลงมือกับแขนของเค้าเพื่อให้ปล่อย "ผมไม่เหมือน เพราะว่าคุณชอบผม แต่ว่าผมน่ะ..คิดว่าผมรักคุณต่างหากล่ะ" ฉันรู้สึกว่า ฉันเพิ่งเคยเห็นผู้ชายหน้าแดงเป็นครั้งแรก ถ้าไม่นับจากจินตนาการเวลาที่อ่านนิยาย แล้วฉันเองก็แดงไม่แพ้กันนั่นล่ะ "แล้วใครว่า..คุณไม่เหมือนฉันกันล่ะคะ ก็ที่บอกว่าชอบน่ะ คุณถามเองไม่ใช่หรอว่าชอบคุณรึเปล่า แล้วจะให้ฉันปฏิเสธหรอคะ" ฉันย้อนเค้ากลับเป็นครั้งแรก ชักเริ่มจะกล้าต่อปากต่อคำกับเค้ามากขึ้น เค้ามองฉันอย่างประหลาดใจ คงจะคิดไม่ถึงว่าฉันจะตอบเค้าอย่างนี้ "ถ้างั้น..ไปกันเถอะ" "ไปไหนคะ" ฉันรีบถามทันทีที่เค้าจูงมือฉันและพาฉันเดินออกไปทางด้านหน้าล็อบบี้ เสียงไมโครโฟนจากในห้องจัดเลี้ยงดังออกมาจนถึงที่เรายืนอยู่ รู้สึกว่าคนในงานจะเริ่มตามหาเจ้าของวันเกิดกันแล้ว "ไม่เข้าไปในงานหรอคะ" ฉันถามอีกคำถามทั้งที่คำถามแรกเค้าก็ยังไม่ได้ตอบฉัน "ไม่เข้าไปหรอก คนในงานน่ะเมื่อไหร่ก็เจอกันได้ แต่คุณไม่ได้มาให้ผมเจอบ่อย ๆ นี่นา" เค้าหยอดลูกอ้อนมาจนฉันฉันร้อนวูบไปทั้งใบหน้า เอาเถอะ ช่างมันแล้วกัน..เค้ายังไม่สนใจเลยแล้วเราจะไปห่วงคนในงานทำไม "แล้ว..ว่าแต่ว่าคุณจะพาฉันไปไหนคะ" ฉันถามย้ำอีกครั้ง "อืม..ไปไหนดีล่ะ..ไปนั่งรถเล่นล่ะมั้ง" เค้าตอบได้กำปั้นทุบดินเสียจริง แต่ก็ดูท่าทางว่าเค้าก็คิดไม่ออกจริง ๆ น่ะล่ะว่าจะพาฉันไปไหน ฉันไม่ถามอะไรอีกได้แต่เดินตามเค้าไปเงียบ ๆ เพื่อไป'นั่งรถเล่น' ตามที่เค้าบอก..ฉันยังได้ยินเสียงจากในห้องจัดเลี้ยงประกาศหาเจ้าของงานวันเกิดต่อ แต่ว่าฉันไม่สนใจมันแล้วล่ะ ก็คนที่จูงมือฉันอยู่ตอนนี้ น่าสนใจกว่าเป็นไหน ๆ นี่นา......... (the end) thank you so much everyone to come and read my story... hope you enjoy with my story na ka thanxx...^.^ จากคุณ : ฌ.กะเฌอ - [ 27 ก.ค. 47 23:19:45 A:202.5.88.133 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขอโทษที่เว้นวรรคได้ไม่น่าอ่านเท่าไหร่นะคะ คือที่เว้นวรรคมายังกะไม่ค่อยถูกเวลาลง แต่ตอนนี้พอจะจับลู้ทางได้บ้างแล้ว ยังไงก็ขอฝากผลงานด้วยนะคะ นี่เป็นเรื่องแรกที่โพสต์ เปิดเผยต่อสาธารณะชน รู้สึกว่าจะยังไม่ได้ตรวจทานคำผิดเลยด้วย ตื่นเต้นไปหน่อยที่แต่งจบแล้วจะได้โพสต์น่ะค่ะ มีผิดพลาดประการใดต้องขออภัยทุกท่านมา ณ ที่นี้ด้วยนะค้าาาาา ขอบคุณอีกครั้งที่อุตส่าห์ทนอ่านจนจบกันนะคะ ใครมีข้อแนะนำ ติ หรือ ชม ยังไงก็ยินดีมากเลยนะึคะ ขอบคุณค่ะ ^.^ จากคุณ : ฌ.กะเฌอ - [ 27 ก.ค. 47 23:24:16 A:202.5.88.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 เรื่องน่ารัก ใส ๆ ดีค่ะ อ่านแล้วสบาย ๆ ไม่ต้องคิดมาก จากคุณ : ephi - [ 28 ก.ค. 47 02:50:19 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ได้บรรยากาศสนามแช่รถดีจัง จากคุณ : ณัฐกร - [ 28 ก.ค. 47 03:18:27 ]

ความคิดเห็นที่ 10 คุณ ephi : ขอบคุณมากนะคะที่เข้ามา comment ให้ ขอบคุณมาก ๆ เลยค่ะ เป็นกำลังใจให้ได้มาก ๆ เลย ^.^ คุณ ณัฐกร : ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ สำหรับ comment คนแต่งก็นึกถึงบรรยากาศสนามแข่งรถเหมือนกันค่ะ ไม่ได้ไปมาหลายเดือนแล้ว หุหุ ^.^ จากคุณ : ฌ.กะเฌอ - [ 28 ก.ค. 47 06:58:48 A:192.168.20.2 X:202.47.247.146 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เขียนเรื่องน่ารัก ชอบๆ เหมือนการ์ตูนญี่ปุ่นเลยเนอะ แต่งยาวมาเลยทีเดียวอย่างนี้ อ่านแล้วจบในห้วงอารมณ์ชอบมาก แอบถามอย่างนึงจิคะ เทคนิคการเขียนแบบ ..................................เค้า...ติณห์ กับ ..................คนรัก ( ใหม่ ) ของแม่ อันนี้มันมาไง? สำหรับตัวเอง "คนรัก ( ใหม่ ) ของแม่" ครั้งแรกทีเดียวก็พอค่ะ คราวหลังก็ คนรักของแม่ ธรรมดาก็ได้ ... มั๊ง .. รึเปล่า? ส่วน "..........เค้า...ติณห์" อันนี้ท่าทางเป็นสำนวนเฉพาะตัว? จากคุณ : กระเฉดน้อย - [ 28 ก.ค. 47 09:52:25 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ตอบค่าา : คุณกระเฉดน้อย คือว่าขอบคุณสำหรับคำชมมากนะค้าา ตอนนี้เราหน้าบานคับจอเลย ที่แต่งยาวก้อแบบว่าแหะ ๆ ปกติเรื่องที่เราแต่ง ๆ ให้เพื่อนอ่านส่วนใหญ่จะเป็นนิยายน่ะค่ะ ไม่เคยแต่งเรื่องสั้นเลย เพิ่งแต่งเป็นเรื่องแรก ก็เลยค่อนข้างจะยืดเยื้อไปนิดนึง แต่ว่า ก็ค่อนข้างพอใจน่ะค่ะ เพราะตอนแรกเรานึกว่าจะยืดกว่านี้ซะอีก แหะ ๆ ส่วนเรื่องที่ถาม คือ ตอนแรกไม่กะจะ เขียนตลอดทั้งเรื่องหรอกค่ะ แต่ว่า เขียนไปเขียนมาก็คิดว่า ให้เป็นสรรพนามที่เรียกไปตลอดเรื่องเลยน่ะค่ะ เหมือน ๆ กับ เค้า...ติณห์ น่ะค่ะ คือจะย้ำในช่วงประโยคที่นางเอกกล่าวเน้นว่าเป็น ติณห์ น่ะค่ะ พอเขียนมาแล้วก็เลยคิดว่าเขียนไปเรื่อย ๆ ให้เป็นสรรพนามแทนตวเค้าไปเลยน่ะค่ะ ยังไงก็ต้องขอบคุณมากนะคะที่เข้ามาอ่านแล้วก็ comment ขอบคุณค่า ^.^ จากคุณ : ฌ.กะเฌอ - [ 28 ก.ค. 47 20:42:00 A:202.5.88.157 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 สงสัยเรื่องคนรัก (ใหม่) เหมือนกัน จากคุณ : scottie - [ 28 ก.ค. 47 20:57:50 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เป็นเรื่องกุ๊กกิ๊ก จริงๆนะครับ   ช่างแตกต่างกับเรื่องของผมจัง   เฮ้อ   ไม่ทราบว่าเล่น msn ด้วยหรือป่าวครับ ยังไงแวะมาคุยกันบ้างนะครับ chaiyutpa@hotmail.com     จากคุณ : poseng - [ 28 ก.ค. 47 23:01:54 A:203.118.83.229 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 คุณ scottie : แหะ ๆ ก็ตอบเหมือนที่ตอบคุณกระเฉดน้อยเลยนะฮับ (แอบอู้) แบบว่า...คือ..ถ้าไม่ถูกใจก็ต้องขอโทษด้วยฮับ แต่คิดว่าอยากให้เป็นสรรพนามเฉพาะตัว คุณ poseng : ค่า...ก็จริง ๆ บางทีเวลาแต่งนิยาย ก็จะแต่งค่อนข้างเครียดเหมือนกันน่ะค่ะ บางทีก็จะออกแนวเครียดกันจนเส้นสมองแตกก็มี แต่ว่า แต่งเรื่องสั้นเป็นครั้งแรก ก็เลยอยากจะเขียนแนวสดใส ๆ เด็ก ๆ ให้สมวัยหน่อย ฮ่าฮ่า ;b สำหรับ msn เล่นค่ะ add ไปแล้วนะคะ หวังว่าจะได้คุยกันค่ะ ^.^ จากคุณ : ฌ.กะเฌอ - [ 29 ก.ค. 47 00:11:24 A:202.5.88.135 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 แสดงว่าคุณ ฌ.กะเฌอ ต้องการย้ำ คนรัก (ใหม่) ของแม่ ใช่ไหมค่ะ :) อีกข้อ "เค้า" เวลาบรรยายน่าจะเขียนเป็น "เขา" มากกว่าน่ะคะ แบบเขาในที่นี้เป็นตัวบุคคล "เค้า" มักใช้เวลาออกเสียงพูดน่ะคะ... แต่เวลาสะกดจริงๆ คือ "เขา" ถ้า "เค้า" ความหมายจะไม่ใช่ตัวบุคคล หากแต่มีลักษณะคล้ายคลึงหรือเหมือนกันแทนน่ะฮับ...   จากคุณ : คนชื่นชอบนิยาย ^^ - [ 29 ก.ค. 47 06:49:10 A:203.113.33.11 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 เรื่องย๊าวววววววววววววยาว แล้วก็หวานนนนนนนนนซะ อิอิ ขอติเรื่อง (ใหม่) ด้วยคนค่ะ เห็นบ่อยๆทำให้คิดไปเองว่าจะต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆเลย เช่น คนรัก (ใหม่) ของแม่ แต่เป็นคนรัก (เก่า) ของใคร อะไรทำนองเนี๊ยะ หุหุ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 29 ก.ค. 47 11:17:34 ]

ความคิดเห็นที่ 18 คุณ คนชื่นชอบนิยาย : ก้อประมาณนั้นอ่าค่ะ จริง ๆ ก้อไม่ได้เน้นมาก แต่เหมือนกับว่าเป็น...ประมาณว่า..อืมม...ประมาณว่าสรรพนามแทนน่ะค่ะ แล้วก้ออ...เรื่อง เค้า-เขา จริง ๆ ตอนแรกก้อกะจะเขียน เขา เหมือนกันนะคะ เพราะว่าก็คิดเรื่องภาษาพูดภาษาเขียนเหมือนกัน แต่ไป ๆ มา ๆ ลืมอ่ะค่ะ ก้อเลยปล่อยไป ยังไงก็น้อมรับคำติไว้ฮับ คุณ อาราเร่ : ก็แบบว่าแต่งสั้น ๆ ไม่ค่อยจะเป็นอ่าค่าา เป็นคนชอบอารัมภบท ยืดเยื้อกันนิดโหน่ยย เหอ ๆ ๆ เรื่องหวานนี่ก้อขอบคุณค่า แบบว่าแอบเทน้ำตาลลงไปด้วย อิอิ เป็นการแต่งแนวนี้ครั้งแรกเลย เลยเอาซะให้หวานเต็มที่ 555 ส่วนเรื่อง คนรัก ( ใหม่ ) ของแม่ นี่ยังไงก้อขอโทษจิง ๆ นะฮ้าบบบ ถ้าไม่ถูกใจ แต่เหตุผลเดียวกะที่บอกไว้ข้างบนอ่ะฮ้าบบ แต่ยังไงก้อจะเก็บไปปรับปรุงสำหรับครั้งต่อ ๆ ไปนะคะ ขอบคุณค่าา ^.^ จากคุณ : ฌ.กะเฌอ - [ 29 ก.ค. 47 14:37:07 A:202.5.88.152 X: ]

ความคิดเห็นที่ 19 ฉันยังไม่ได้อ่านวะ แต่ฉันเซพไว้ที่ notepad แล้ว เดี๋ยวจะทะยอยอ่านละกัน มีเรื่องให้อ่านเยอะ จากคุณ : nook - [ 30 ก.ค. 47 19:19:09 A:202.57.159.36 X: ]

ความคิดเห็นที่ 20 ได้อารม มั่กๆๆๆๆๆ มาน ฮาสุดๆๆๆไปเลย จากจัยจิงนะ   ชอบๆๆๆ แต่เราชอบอ่าน แบบ  เกย์ มากว่าอ่ะ  (อายจัง) จากคุณ : yamapee - [ 30 ก.ค. 47 21:47:15 A:202.5.88.15 X: ]

ความคิดเห็นที่ 21 มาอ่านแล้วครับ ตามเทียบเชิญ... เรื่องน่ารักมาก ^^  อ่านตอนต้นทำให้พี่คิดถึงสนามพีระเหมือนกัน ไม่ได้ไปที่นั่นนานหลายปีแล้ว โดยรวมอ่านแล้ว อมยิ้มได้ในหลาย ๆ ฉาก จะมีที่สะดุดบ้างก็คล้ายกับหลาย ๆ ท่าน คือ คนรัก (ใหม่) ของแม่ อ่านแล้วทำให้รู้สึกว่าต้องการย้ำคำนี้ บางทีก็รู้สึกไปว่าแม่เป็นคนเจ้าชู้หรือเปล่าหนอ มีคนรัก (ใหม่) แปลว่ามีแบบไม่ใหม่ด้วยหรือเปล่า? เขา-เค้า ถ้าเป็นภาษาเขียน ใช้ "เขา" ดีกว่านะครับ อ่านแล้วจะได้ไม่สะดุด "เค้า" ไม่ใช่สรรพนามแทนบุคคลที่สาม แต่ให้ความหมายเหมือนที่น้องคนชื่นชอบนิยายบอกมานะครับ ซัก-สัก ก็เช่นเดียวกัน ในภาษาเขียนใช้ "สัก" จะถูกต้องกว่า ในเรื่องมีคำที่เป็นภาษาวัยรุ่นหลายคำซึ่งก็สามารถใช้ได้ แต่พี่ติดคำว่า "หรือ" ที่ในเรื่องเขียนว่า "หรอ" มีอยู่หลายจุดที่อ่านแล้วสะดุด ดูเหมือนพี่จะวุ่นวายอยู่กับการใช้ภาษา...ตามประสาคนเกิดวันภาษาไทย ^^" ที่จริงคือตามประสาคนแก่แล้ว แฮ่ มีประเด็นหนึ่งที่พี่ชอบมากในเรื่องนี้ ตอนที่แม่สอนเรื่องการให้เกียรติสถานที่ ให้เกียรติเจ้าของงาน ทุกวันนี้เจอคนที่แต่งกายไม่เหมาะสมกับกาลเทศะอยู่เสมอ ดีใจที่มีคนคิดเหมือนกันนะครับ ^^ เป็นกำลังใจให้น้องสาวสำหรับเรื่องต่อ ๆ ไปจ้ะ จากคุณ : วลีวิไล - [ วันอาสาฬหบูชา 11:45:48 ]

ความคิดเห็นที่ 22 คุณ nook : ขอบคุณค่ะ คุณเพื่อนรัก.....หุหุหุ คุณ yamapee : ขอบคุณค่า เหอ ๆ เรื่องเกย์...แต่งไม่ไหวอ่าค่า เข้าไม่ถึง 5555 คุณ วลีวิไล : ขอบพระคุณพี่กี้มากกกกกกกกกกกกกกกก นะคะ ที่มาอ่านตามคำเชิญ แล้วก็มาช่วยวิจารณ์ให้ ก็..นี่ก็เป็นเรื่องแรกที่โพสต์เลย ก็ยังมีจุดบกพร่องอยู่มาก ยังไงก็จะเก็บไปเป็นบทเรียนและปรับปรุงคราวหน้าให้ดีกว่านี้ฮับ... ว้าว เยี่ยมเลย พี่กี้ไปพีระด้วยหรอคะ อิอิอิ งี้ก็จินตนาการไปได้สมจริงเลยจิคะ หุหุ จริง ๆ แล้วแอบใส่ประเด็นนี้ไว้เพราะว่า เมื่อก่อนเป็นคนชอบแต่งง่าย ๆ คล้าย ๆ นางเอกอ่ะค่ะ ยีนส์กะเสื้อยืด ทีนี้คุณแม่จะติงบ่อยมากเลยว่าให้แต่งตัวเรียบร้อยหน่อย ก็เลยคิด ๆ ไปถึงตรงนี้ก็เห็นว่าเด็ก ๆ สมัยนี้คิดเหมือนที่หนู (เคย) คิดเยอะ ก้อเลยอยากจะพูดจะเล่าให้ฟังน่ะค่ะ อิอิ ดีใจจังที่เรื่องของตัวเองยังแอบมีข้อคิดเล็กกกก ๆอยู่บ้าง 555 ^.^ จากคุณ : ฌ.กะเฌอ - [ วันอาสาฬหบูชา 20:29:14 A:202.57.171.91 X: ]

ความคิดเห็นที่ 23 ขออนุญาต  ตัดแปะ ความคิดเห็นจากกระทู้ที่แล้ว มาไว้ที่นี่  พร้อมแจ้งลบกระทู้โน้นนะคะ  เพราะเนื้อหา มีความซ้ำซ้อนกัน ความคิดเห็นที่ 1   สวัสดีครับ จากคุณ : ม.ปณิธาน  - [ 28 ก.ค. 47 03:43:12 ]     ป้าขอขอบคุณนะคะ  ที่ช่วยทำให้ถนนน่าอยู่ จากคุณ : ป้าหนอน - [ 26 ส.ค. 47 21:02:45 ]

ความคิดเห็นที่ 24 อ่าค่า ได้เลย พอดีอันนั้นกดพลาดอ่าค่ะ แหะ ๆ ๆ ขอบคุณค่า จากคุณ : ฌ.กะเฌอ - [ 29 ส.ค. 47 16:31:16 A:221.128.100.104 X: ]

ความคิดเห็นที่ 25 น่ารักสุดๆเลยหล่ะค่ะ ฮาดี ทำให้ชักสนใจนักแข่งรถมาบ้างแล้ว 55  แหม ต่างฝ่ายก็เขินกันเนาะ ความจริงน่าจะเข้าไปในงานนะคะ แบบว่าคงโดนเพื่อนแซวตรึมเลย ตอนแรกนึกว่ามิ้นต์เป็นน้องสาวหรือลูกพี่ลูกน้องกับพระเอกซะอีก ชอบเรื่องนี้มากค่ะ แต่งเป็นเรื่องแรกหรือคะ เก่งจังค่ะ จากคุณ : นวล - [ 6 ก.พ. 48 07:00:06 A:128.103.186.48 X: ]

ความคิดเห็นที่ 26 คุณนวล : ขอบคุณมากๆ ค่ะที่เข้ามาอ่าน ไม่ได้เข้ามาเช็คเรื่องนี้เลย...นานแล้ว อิอิ ขอบคุณที่ชอบเรื่องนี้นะคะ เป็นเรื่องแรกที่ลงในพันธ์ทิพย์ค่ะ แล้วก็เป็นเรื่องแรกที่สมบูรณ์ ก่อนหน้านั้นแต่งสะเปะสะปะตามแบบเด็ก ๆ แหะ ๆ ๆ ^.^ ขอบคุณอีกครั้งจากใจจริงค่ะ จากคุณ : ฌ.กะเฌอ - [ 22 ก.พ. 48 17:43:40 A:61.90.85.214 X: ]