ความคิดเห็นที่ 1 วันอาทิตย์ค่ำ – ร้านลานหญ้า          “ไม่ไปว่ะ”  วิวิธส่ายหัวดิก  “อะไรวะ  คนไม่ทันรู้จักคุ้นเคยกัน  อยู่ดีๆ จะให้ตามไปง่ายๆ หยั่งงั้นอะนะ  เมินซะเถอะ”          “แหม พี่วิบอ้ะ...  เจ้าชายเชียวนะฮะ  เจ้าชาย”  ศานิตย้ำ (สงสัยจะกลัวลืม)          “มัยฟะ...  เจ้าชายแล้วไง  ไม่ไว้ใจโว้ย”          “แกกลัวอะไร ไอ้วิบ”  พีรายุนั่งอมยิ้ม ถามแทรกขึ้นมา  “กลัวเค้าจะข่มเหงแกหรือไง”  ว่าแล้วก็หัวเราะเสียงหล่อ          “ข่มเหงร่างกายไม่กลัว...”  (มีเสียงอุทานของศานิตดังแทรก คล้ายๆ ‘ว้าย’ แต่ไม่เชิง)  “กลัวโดนข่มเหงจิตใจเว้ย”          “เข้ม ‘แข็ง’ อย่างนายวิวิธเนี่ยนะ...  ใครจะกล้าข่มเหงจิตใจ”  ธารณทำหน้าไม่เชื่อ          “นั่นแหละ”  วิวิธตีหน้าเข้ม  “ต้องแข็งเข้าไว้  ไม่ปล่อยให้ใครมาฉวยโอกาส”          “หึ... พี่วิบน่ะมองโลกในแง่ร้าย  แล้วหยั่งงี้เมื่อไหร่จะมีแฟนซะทีล่ะฮะ”  ศานิตค่อน แล้วแอบพึมพำเบาๆ กับตัวเอง  “อายุก็ปูนนี้แล้ว...”          พี่ชายทั้งสาม (ซึ่งอายุใกล้เคียงกันมากและขณะนี้ยังโสดทุกคน) ไม่มีใครพลาดประโยคเด็ด  ต่างส่งสายตาอัสนีพิฆาตมายังน้องเล็ก (ผู้ซึ่งคล้ายๆ จะเป็นน้องชาย แต่เจ้าตัวปักใจเชื่อว่าตัวเองเป็นน้องสาว) อย่างพร้อมเพรียงกัน          “ง่า...  อายุน้อยๆ กันทุกคนเลย...  เด็กๆ กันทุกคนเลยฮะ”  เสียงคนกลัวตายดังเป็นฉากหลัง ประกอบเสียงฝนที่ตกโครมครามอยู่นอกหน้าต่าง          “มาว่าพี่...  แล้วถ้าเป็นนิด  นิดจะไปเหรอ”  วิวิธเท้าคาง เลิกคิ้ว ทำตาท้าทาย          “ไปสิฮะ”  หนุ่มน้อยหน้าใสที่ใครๆ บอกว่าเหมือนทอมบอยมากกว่ากะเทยทำตาฝันๆ  “ถ้าเป็นเจ้าชายของนิด นิดไปแหงๆ เลยฮะ  ไม่เสียเวลาคิดเลยด้วย”  (พยายามทำปากยื่นแบบหญิงสาววัยรุ่น แต่ไม่ค่อยเหมือนเท่าไหร่)          “ใจง่าย”  พีรายุพยักพเยิดกับฟ้ากับฝนนอกหน้าต่าง          “พี่แมนอ้ะ...”  ศานิตโวย  “ไม่ใช่ว่าไปกับใครก็ได้ซักหน่อย  ไปกับเจ้าชายของนิดคนเดียวฮะ”  ว่าแล้วก็ง้างหมัด ชกต้นแขนพี่ชายปากร้ายเบาๆ หนึ่งที          “หยิก... นิด...  ไม่ใช่ชก”  วิวิธร้องเตือนน้องชาย  ...เอ่อ... หรือน้องสาวกันแน่ฟะ... ชักงงๆ...          ศานิตเม้มปากเป็นเส้นตรง แล้วประกาศ  “หยิกไม่เป็นฮะ  ตบแทนได้มั้ยฮะ”          “เฮ้ย”  พีรายุสะดุ้ง  “แค่นี้ถึงตบเลยเหรอ  เอ... ว่าแต่...”  หนุ่มหล่อบาดตาประชาคมโลกทำหน้าเจ้าเล่ห์  “ตบแล้วต้องจูบตามสูตรผู้กำกับหนังไทยซาดิสต์รึเปล่าวะ  เหอ เหอ เหอ”          “แหวะ... หัวเราะน่าเกลียดมากฮะ  นู่น... ไปจูบพี่ลมนู่นเลยฮะ  นิดยกให้”          “ม่ายอะ... วิบละกัน”  ธารณโบ้ยต่อ          วิวิธได้แต่มองหน้าธารณ นิ่ง... นาน...  แล้วเอ่ยเสียงเรียบว่า  “เอ่อ... วันนี้อากาศดีนะ”          หนุ่มหล่อที่ไม่มีใครต้องการทำเสียงฮึ่มฮั่มในลำคอ          ศานิตหัวเราะ เขย่าแขนพี่ชายปากร้ายใจดี  “โอ๋ๆ ฮะ  อย่าร้องนะฮะ  ถามพี่แมนดีกว่า  แล้วพี่แมนจะไปมั้ยฮะ”          “ไปไหน”  คนถูกถามหันมาทำตาขวาง          “แว้ก...  ก็ไปกับเจ้าชายขี่ม้าขาวไงฮะ”          “เจ้าชงเจ้าชายที่ไหนอีกล่ะ  พี่นี่แหละเจ้าชายขี่ม้าขาวตัวจริง ไม่รู้หรือไง”  พีรายุทำเสียงหล่อ  ทำหน้าภูมิใจ  ทำตาเจ้าชู้  (...ทำตัวน่าหมั่นไส้...)          ผองเพื่อนพากันมองคนพูดอย่างทึ่งแกมปลง          วิวิธหันมาหาธารณกับศานิตทำเสียงเนือย          “อืม... วันนี้อากาศดีนะ”          “เฮ้ย... จริงนะ  ไม่ได้พูดเล่น”  พีรายุโวยวาย  “พวกแกน่ะ มัวแต่ฝันไม่เข้าท่า  มัวแต่นอนรออยู่นั่น  เจ้าชายที่ไหนจะเดินมาชนวะ  ของอย่างนี้ต้องเดินออกไปหาเองโว้ย ไม่ใช่รอให้โชคช่วย”          “ทำเป็นพูด...”  วิวิธค่อน  “มิน่า... แกหาตุนไว้เยอะเลยนะ”          ธารณหัวเราะหึหึ  หันไปพยักพเยิดกับศานิต          “เฮ้ย... ไม่ใช่เว้ย  นั่นน้องๆ ข้าตะหาก  ข้าเป็นเจ้าชายขี่ม้าขาวก็จริง แต่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาหาคู่ว่ะ  ขอชื่นชมโลกกว้างอีกสักพัก”  พีรายุว่า แล้วหัวเราะชอบใจตัวเอง          “สรุปว่าเจ้าชู้น่ะแหละ”  วิวิธส่ายหน้า          “ช่าย...”  ศานิตสนับสนุน  “พี่แมนน่ะ ระวังเถอะ  เดี๋ยวบรรดาน้องๆ ของพี่เข้าใจผิด คิดว่าพี่เป็นเจ้าชายของเค้าขึ้นมา น้ำตาจะท่วมกรุงเทพนะฮะ”          “ไม่น่ะ”  หนุ่มหล่อกลับมาทำเสียงจริงจัง  “พี่เคลียร์เรียบร้อยตั้งแต่ต้น  ไม่มีหรอก”          “ไม่มีก็ดี”  ธารณเอ่ยเรียบๆ  “อย่าให้พลาดก็แล้วกัน  สงสารน้องๆ เค้า”          สองหนุ่มพยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วย            หนุ่มทอมบอยหันไปหาธารณ          “แล้วพี่ลมล่ะฮะ  ถ้ามีเจ้าชายขี่ม้าขาวมารับ พี่ลมจะไปกับเค้าอ๊ะเปล่า”          ชายหนุ่มหันมามองน้องคนเล็กในกลุ่มอย่างเอ็นดู          “เอ...  ไปดีรึเปล่าน้า...”  ธารณทำท่าคิด          วิวิธมองเลยหน้าเพื่อนออกไปนอกหน้าต่าง  เสียงฝนสาดปะทะกระจกดังเกรียวกราวเป็นพักๆ  สี่หนุ่มอิ่มอาหารมื้อค่ำแล้ว  ขนมนานาชนิดก็ช่วยกันบรรจุลงกระเพาะจนไม่เหลือช่องว่างแล้ว  พีรายุขันอาสาจะขับรถวนส่งเพื่อนและน้องให้ครบทุกคน แต่เสียงส่วนใหญ่ลงความเห็นว่าให้รอดูสักพัก ฝนอาจจะซาหรือหยุดตกในไม่ช้า  ระหว่างที่คอย สี่หนุ่มก็นั่งคุยเล่นปลดปล่อยเวลาและอารมณ์กันไปเรื่อยเปื่อย          เริ่มเข้าหน้าฝนอย่างนี้ ฝนตกไม่ให้รู้เนื้อรู้ตัว  ตกทีอย่างกับฟ้ารั่ว  บทจะหยุดก็หยุดเสียอย่างนั้น ฟ้าแห้งสนิทราวกับไม่ได้มีฝนตกมาเลยทั้งวัน          คืนนี้ก็เหมือนกัน  สี่หนุ่มนั่งโต๊ะริมสระอยู่ดีๆ ฝนก็เทลงมาตั้งแต่หัวค่ำ ป่านนี้ยังไม่เห็นแววหยุด  วิวิธคิดเล่นๆ ว่าเวลาอย่างนี้แหละ น่าจะมีเจ้าชายขี่ม้าขาว... ไม่สิ... เดี๋ยวเปียก... ขี่รถเก๋งดีกว่า... มารับกลับบ้าน  คงจะโรแมนติกดีไม่น้อย...          “...ปัญหาคือ พี่จะรู้ได้ยังไงว่าเจ้าชายขี่ม้าขาวคนนั้นจะเป็นเจ้าชายของพี่รึเปล่าน่ะสิ นิด”  เสียงเพื่อนหนุ่มดังแว่วมากระทบหู  เจ้าของเสียงเงียบไปอีกพักใหญ่แล้วส่ายหน้า          “ตอบไม่ได้แหละ...  นึกไม่ออกจริงๆ...  อยากไปก็อยากไปละนะ  แต่... ไม่รู้ว่าเค้าจะใช่หรือเปล่า...  ถ้าเกิดตัดสินใจไปแล้ว ...แล้วเค้าไม่ใช่...  ...ไม่รู้ดิ...  อืม...  ...ถึงเวลานั้นอาจจะรู้ก็ได้มั้ง...  ...รึเปล่า...”          ธารณทำเสียงไม่แน่ใจ          พีรายุยักไหล่          ศานิตทำตากลมโต          วิวิธมองเสออกไปนอกหน้าต่าง          ...เจ้าชายขี่ม้าขาวก็มีอยู่แต่ในนิทานเท่านั้นแหละ...          ...ชีวิตจริงน่ะ ไม่มีเจ้าชายหรอก...          ...อืม... ...รึเปล่า... จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 29 ก.ค. 47 16:50:14 ]

ความคิดเห็นที่ 2 วันจันทร์เที่ยง – วิวิธ          วิวิธทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ทำงานตัวใหม่ ตามองคอมพิวเตอร์เครื่องใหม่ วางเด่นเป็นสง่าอยู่บนโต๊ะทำงานตัวใหม่  ในที่ทำงานใหม่ซึ่งเต็มไปด้วยผู้คนนานาชาติที่วิวิธไม่รู้จัก          โครงการที่รับวิวิธเข้ามาทำงานเพิ่งเปิดตัวใหม่ถอดด้าม  ที่จริงแล้วยังไม่เริ่มงานอย่างเป็นทางการด้วยซ้ำ  ที่ผ่านมามีเพียงคณะเตรียมงานเข้ามาดูแลเรื่องการจัดหาคณะทำงานชุดเต็ม และตระเตรียมสำนักงานรวมถึงระบบคอมพิวเตอร์ โทรศัพท์ และสาธารณูปโภคทั้งหลายเอาไว้ล่วงหน้า          เช้าวันนี้คณะเตรียมงานนัดเจ้าหน้าที่ใหม่มาแนะนำสถานที่ทำงาน รวมถึงจัดอบรมเรื่องระบบเครือข่ายคอมพิวเตอร์ภายในองค์กรซึ่งเสร็จสิ้นตั้งแต่ก่อนเที่ยง  ผู้ร่วมงานใหม่ทั้งหลายแยกย้ายสลายตัวกันไปหาอาหารกลางวันกินกันเป็นกลุ่มๆ ในขณะที่วิวิธหนุ่มขี้อายซึ่งจำชื่อจำหน้าใครยังไม่ได้เท่าไหร่แอบหลบมาชื่นชม ‘คอก’ ทำงานของตัวเองเพียงคนเดียว          จะว่าเขินที่ไม่รู้จักใครเลยก็ใช่          จะว่าเห่อที่ทำงานใหม่ก็ใช่อีกนั่นแหละ          ช่วงนี้ที่จริงถือว่าโครงการยังไม่เริ่ม เงินเดือนก็ยังไม่จ่าย มีแค่เบี้ยประชุมเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น  แต่สำนักงานก็เปิดยี่สิบสี่ชั่วโมงให้บรรดาเจ้าหน้าที่ทั้งหลายเริ่มขนข้าวขนของมาตั้งรกรากกันได้แล้ว  (ฟังดูเหมือนค่ายอพยพชอบกล)  ไหนๆ วันนี้ก็มาอบรมตอนเช้าแล้ว วิวิธเลยตั้งใจว่าจะเริ่มจัดโต๊ะทำงานเสียเลย เพราะประสบการณ์สอนมาว่า ถ้าเริ่มทำงานจนโต๊ะรกแล้ว จะติดพันเมามันเสียจนมีโอกาสได้จัดโต๊ะทำงานอีกทีก็ตอนออกจากงานนั่นแหละ  เพราะฉะนั้นเริ่มต้นจัดไว้ให้ดีตั้งแต่เนิ่นๆ จะปลอดภัยกว่า          มองลังใส่เอกสารเบื้องต้นทั้งหลายที่ได้รับแจกมาเมื่อตอนก่อนพักดื่มกาแฟเมื่อเช้า รวมทั้งเครื่องเขียนชุดใหญ่ครบถ้วนสมบูรณ์ถูกใจคนช่างขีดช่างเขียนอย่างวิวิธยิ่งนัก  พยายามจินตนาการว่าจะเอาแฟ้มไหนไปไว้ตู้ไหน จะเอาปึกไหนไปกองไว้ตรงไหนดี สายตาก็มองผ่านช่องว่างที่เป็นทางเข้า ‘คอกทำงาน’ ส่วนตัวออกไป          สุดปลายทางเดินแคบๆ มีผนังกระจก          หลังผนังกระจกนั้น เป็นห้องทำงานของดอกเตอร์นภัช...          ตั้งใจว่าจะจัดข้าวของ แต่ใจไพล่ไปนึกถึงใบหน้าเคร่งขรึมแต่อ่อนเยาว์กับแว่นกรอบหนาสีดำของดอกเตอร์หนุ่ม          ...เมื่อเช้าไม่ยักเห็นมาอบรมคอมพิวเตอร์...          ...หายไปไหนน้า... จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 29 ก.ค. 47 16:53:02 ]

ความคิดเห็นที่ 3 วันจันทร์เที่ยง – ธารณ          ธารณรีบกินข้าวเที่ยง รีบกลับมาที่โต๊ะทำงาน ล็อกอินเข้าสู่ระบบเครือข่าย แล้วเปิดหน้าจอสำหรับค้นหาเว็บ          คลิกแล้วคีย์  คลิกแล้วคีย์          ทำซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายครั้งจนได้หน้าต่างซ้อนทับกันเต็มจอคอมพิวเตอร์ไปหมด  ชายหนุ่มหยิบปากกาขึ้นมาถืออย่างใจลอยน้อยๆ สายตาไล่ขึ้นลงอยู่บนหน้าจอ          รายชื่อสถานออกกำลังกายสมัยใหม่ที่หนุ่มสาวนิยมเป็นสมาชิกไม่ได้มีมากมายอะไรนัก  พอดูตำแหน่งที่ตั้งแล้ว จำนวนที่ที่คิดว่าพอจะถ่อสังขารไปได้หลังเลิกงานก็ยิ่งน้อยลงไปอีก          เอื้อมมือไปคว้าเมาส์มาคลิกเลือกบรรดาหน้าต่างที่โดนทับอยู่ขึ้นมาดู ทั้งที่ปากกายังคาอยู่ระหว่างนิ้ว  พอดูอัตราค่าสมาชิกทั้งแบบรายวัน รายเดือน และรายปีแล้ว  ธารณก็ใจแฟบลงไปเป็นกอง          เงินเดือนไม่ถึงกับยากจนข้นแค้นก็จริง แต่ก็ต้องจัดสรรใช้อย่างระมัดระวัง  ถ้าจะต้องเสียเงินมากมายขนาดนี้ ก็คงต้องหยุดคิดอีกนิด ว่ามันคุ้มกันหรือเปล่า          ชายหนุ่มทิ้งตัวลงพิงพนักเก้าอี้ เหลือบไปมองกระเป๋ากีฬาใบเล็กที่แอบเอามาซ่อนไว้ใต้โต๊ะทำงานตั้งแต่วันศุกร์ที่แล้ว  ระบายลมหายใจยาว          ...นี่เราจำเป็นต้องลุกขึ้นมาทำโน่นทำนี่อย่างนี้จริงๆ น่ะหรือ...          หลับตา...  แหงนหน้าขึ้นทั้งที่มองไม่เห็นอะไร...          เมื่อก่อน สมัยที่ยัง ‘คบ’ อยู่กับกริช ก็ใช่ว่าจะเจอกันทุกเย็น  หลายครั้งที่กลับบ้านคนเดียวแต่หัววัน          ...แต่ทุกวันก็มีคนให้นึกถึง...          ...ไม่เคยเลย ที่จะรู้สึกว่าชีวิตว่างเปล่า ผิดที่ผิดทางแบบนี้...          ...ไม่เคยเลยจริงๆ... แก้ไขเมื่อ 30 ก.ค. 47 09:28:31 จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 29 ก.ค. 47 16:56:49 ]

ความคิดเห็นที่ 4 วันจันทร์เที่ยง – พีรายุ          พีรายุเดินกลับลงมาจากตึกทำงานของลูกค้าหลังจากพาไปเลี้ยงอาหารกลางวันตามปกติ  เหลือบมองนาฬิกาข้อมือ แล้วตัดสินใจยังไม่เดินเข้าไปที่ลานจอดรถ แต่หยุดยืนอยู่บริเวณชายคาตึกซึ่งเอื้อเฟื้อร่มเงาในช่วงกลางวันอย่างนี้แทน          ล้วงเอาโทรศัพท์มือถือมากดเรียกหมายเลขล่าสุดแล้วยกขึ้นแนบหู  สายตาพร่าไปด้วยแสงแดดที่สะท้อนจ้าจากลานจอดรถ          ...มีเสียงเรียก แต่ไม่รับสาย...          ชายหนุ่มรู้สึกถึงอกใจที่รุ่มร้อน ระอุยิ่งกว่าเปลวแดดที่ลุกท่วมลานคอนกรีตตรงหน้า          รอให้เสียงเรียกดังจนสายหลุดไปเอง แล้วกดใหม่อีกครั้ง  ...บางทีอาจจะยังไม่ได้ยิน...          ...เมื่อคืนนี้น้องเอ๊ดโทรมาตอนเกือบตีสอง...  แม้พีรายุจะรับสายแบบยังไม่ตื่นเต็มที่ แต่ก็สังเกตได้ถึงน้ำเสียงไม่ค่อยดีนักของน้องชาย  ยังไม่ทันได้คุยกันสายก็หลุดเสียก่อน  ชายหนุ่มพยายามเรียกกลับหลายครั้ง แต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้  แม้จะปลอบใจตัวเองว่าแบตเตอรี่โทรศัพท์มือถือของน้องชายคงจะหมด แต่ก็อดกังวลกับน้ำเสียงที่หม่นจนน่าใจหายนั้นไม่ได้          วันนี้ พีรายุโทรเรียกไปอีกหลายครั้งตั้งแต่เช้า  ทุกครั้งก็ได้ยินแต่ข้อความบอกว่าไม่สามารถติดต่อได้  เพิ่งจะมีครั้งนี้ที่มีเสียงเรียก  แม้น้องชายจะยังไม่ได้รับสาย แต่ก็ใจชื้นขึ้นนิดว่าอย่างน้อยก็เปิดเครื่องแล้ว          สายที่เรียกหลุดไปอีกครั้ง  พีรายุถอนหายใจหนัก  ...อยากคุยพอให้ได้ยินเสียงซักคำ พอให้รู้ว่าสบายดีอยู่หรือเปล่า  พอให้รู้ว่า ‘ผู้ชายคนนั้น’ เขายังดูแลน้องของพี่ดีอยู่ใช่มั้ย...          ...ใจหนึ่ง พีรายุอยากจะเชื่อว่าน้องชายสบายดี  อยากจะเชื่อว่าเสียงหม่นที่ได้ยินเมื่อคืนเป็นเพราะพี่ชายคิดกังวลไปเอง  เพราะเป็นห่วงมากเกินไป          ...แต่อีกใจหนึ่ง พีรายุก็รู้จักน้องชายของตัวเองดี และตั้งแต่คบหากันมา น้อยครั้งเหลือเกินที่ ‘เซ้นส์’ ของพี่ชายคนนี้จะผิดพลาด          มองโทรศัพท์ในมืออย่างขัดใจ  เริ่มเข้าใจขึ้นมารางๆ ว่าทำไมในหนังเขาถึงชอบปาโทรศัพท์กันนัก          พีรายุกดปุ่มเลือกเมนูส่งข้อความ แล้วสะกดใจพิมพ์ข้อความให้น้องชายโทรกลับ          ...บอกตัวเองว่า ถ้าบ่ายนี้ยังไม่ได้ยินเสียง จะบุกไปหาถึงบ้าน... จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 29 ก.ค. 47 17:00:35 ]

ความคิดเห็นที่ 5 วันจันทร์เที่ยง – ศานิต          ศานิตยืนเกาะประตู หันกลับไปดูความเรียบร้อยของเด็กชายหญิงที่เพิ่งเข้านอนกลางวันในห้องอีกครั้ง          รอยยิ้มบางๆ ระบายขึ้นบนใบหน้าของหนุ่มน้อยหน้าใสที่ใครๆ บอกว่าเหมือนทอมบอย  สายตากวาดไปหยุดอยู่ที่ริมผนังด้านหนึ่ง ซึ่งมีเด็กชายตัวป้อมนอนอ้าแขนอ้าขา แถมยังอ้าปากน้อยๆ อีกต่างหาก          วันนี้น้องณตทำพยศไม่น้อย  กว่าจะจับให้เข้านอนได้ ก็เล่นเอาคุณครูพี่เลี้ยงจ้าละหวั่นกันไปเหมือนกัน  สุดท้ายก็ต้องถึงมือศานิต ซึ่งดูเหมือนจะเป็นมือคู่เดียวที่นี่ที่เอาเด็กชายอยู่ เวลาที่แกเฮี้ยวถึงที่สุด          “ขอโทษนะครับ น้องณต”  ศานิตทำปากขมุบขมิบแบบไม่มีเสียง            ...พี่นิดขอโทษที่หลบหน้าน้องณตมาหลายวันนะครับ  พี่นิดรู้ว่าน้องณตคิดถึงพี่นิด  พี่นิดก็คิดถึงน้องณตเหมือนกัน  เพียงแต่... เห็นน้องณตแล้ว พี่นิดอดนึกถึงคุณป๋าของน้องณตไม่ได้ทุกที...  ที่จริง พี่นิดควรจะทำใจให้ได้ แล้วกลับมาเล่นกับน้องณตเหมือนเดิมใช่มั้ยครับ  พี่นิดไม่ควรจะทำตัวอ่อนแอแล้วหลบหน้าน้องณตเลยเนอะ  ...เดี๋ยวบ่ายนี้ น้องณตตื่นแล้ว เราค่อยมาเล่นกันเหมือนเดิมนะครับ...          หนุ่มน้อยเปิดประตูมุ้งลวด แล้วเบี่ยงตัวออกจากห้อง  ภาพของร่างสูงใหญ่ล่ำสันกับแว่นกันแดดสีดำสนิทเหมือนจะแทรกผ่านเข้ามาในห้วงคำนึง  ศานิตสะบัดหน้าแหงนมองต้นราชพฤกษ์ที่ยังทิ้งดอกไม่หมด หวังว่าจะให้สีเหลืองสดใสของดอกไม้เข้ามาแทนที่ภาพในใจภาพนั้น          ...ไม่สำเร็จ... จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 29 ก.ค. 47 17:03:28 ]

ความคิดเห็นที่ 6 วันจันทร์บ่าย – วิวิธ          ท้องฟ้าข้างนอกดูครึ้มหม่น  เมื่อครู่ยังแค่อึมครึม เห็นเมฆสีเทาหนาหนักแขวนเรียงรายอยู่ไกลๆ  เผลอแผล็บเดียวเมฆดำก็คืบคลานเข้ามาปกคลุมจนมิด เหลือเพียงร่องรอยจางๆ ของท้องฟ้า บริเวณที่ขอบเมฆเกี่ยวเกยกันเท่านั้น          วิวิธทอดตัวพิงพนักเก้าอี้ซึ่งหลังพิงสูงจนรองรับคอได้พอดิบพอดี เหมาะกับการหลับในที่ทำงานยิ่งนัก  สองขาเหยียดยาวออกไปไขว้กันตามสบาย หันหลังให้กับทางเข้าคอกซึ่งสามารถแลลอดไปยังห้องทำงานของดอกเตอร์นภัชที่สุดปลายทางเดิน          ผนังอาคารตรงหน้าของวิวิธเป็นกระจกยาวตลอดตั้งแต่พื้นจรดเพดาน  มีตู้เอกสารสูงท่วมหัววางอยู่ทางซ้ายมือกับโต๊ะเอกสารสูงเพียงเอวทางขวามือ  สามารถมองออกไปเห็นระเบียงที่ปกคลุมด้วยแนวเฟื่องฟ้าสีต่างๆ ที่ดูน่าจะสดใสถ้าแดดออกดี          ชายหนุ่มทอดสายตาไกลออกไป  ...กรุงเทพไม่มีขอบฟ้า...  อาคารสูงผอมตั้งลดหลั่นเรียงกันออกไปไกลจนสุดสายตา  บางทีเราอาจจะเห็นขอบฟ้าที่ซอกมุมระหว่างตึกซอกใดซอกหนึ่งก็ได้  แต่มืดอย่างนี้ ถึงจะเขม้นมองไปก็คงหาไม่เจอ...  สายตาของวิวิธจับจ้องอยู่ที่แสงจางๆ ที่ส่องลอดออกมาตรงสุดปลายของผืนเมฆดำ          ...เดี๋ยวฝนคงตก...          ทั้งที่ปกติชายหนุ่มก็รู้สึกมีความสุขกับชีวิตดีอยู่แล้ว แต่บรรยากาศแบบนี้... ช่างชวนให้รู้สึกเหงาเสียจริงๆ          “น็อคน็อคค่ะ”          วิวิธสะดุ้ง  สายตาปรับโฟกัสกลับมาที่ผนังกระจกตรงหน้า  ข้างนอกมืดมากจนเงาสะท้อนของหน้าจอคอมพิวเตอร์ดูสว่างจ้า เห็นได้แต่ไกล          สะดุ้งอีกทีเมื่อเห็นข้อความที่ตัวเองพิมพ์ทิ้งเอาไว้บนหน้าจอ          คำว่า ‘เจ้าชาย’ ตัวใหญ่เท่าหม้อแกง อักษรสีดำบนพื้นสีขาว  ขนาดมองแค่เงาสะท้อนจากผนังกระจกยังเห็นได้ชัดเจน          “น้องวิบ  พี่แป้งค่ะ  ปิดไฟมืดเชียว พี่เดินผ่านตั้งหลายที ไม่ยักเห็น”          วิวิธชักเท้ายันตัวขึ้นแล้วหมุนเก้าอี้กลับหลังไปตามเสียงทักทาย          “พี่แป้งเข้ามานั่งก่อนสิครับ  เมื่อกี๊มันยังสว่างอยู่ผมก็เลยไม่ได้เปิดไฟน่ะครับ  เผลอแป๊บเดียวมืดซะแล้ว  ยังไม่ทันเย็นเลยนะเนี่ย”          ชายหนุ่มลากเก้าอี้มีล้ออีกตัวออกมาจากใต้โต๊ะเอกสาร เชื้อเชิญให้เพื่อนร่วมงานที่เพิ่งรู้จักกันเมื่อเช้านั่งลง          “ดีจังเลยค่ะ ที่โต๊ะเราอยู่ใกล้ๆ กัน”  หญิงสาวรุ่นพี่ร่างป้อม ใบหน้ายิ้มเบิกบานทรุดตัวลงนั่ง  “ห้องฝั่งนี้ไม่ค่อยมีคนไทยนั่งอยู่เท่าไหร่  มีน้องวิบอีกคนค่อยยังชั่ว  ไม่งั้นพี่เหงาแย่เลย”          “เหรอครับ”  วิวิธยิ้มบางๆ  “ผมยังไม่ได้ดูผังเลยว่าใครนั่งตรงไหนบ้าง  แล้วพี่แป้งนั่งตรงไหนล่ะครับ”          หญิงสาวรุ่นพี่พยักพเยิดข้ามผนังกั้นคอกพลางยิ้มเยื้อน          “ติดกันนี่เลยค่ะ  แปลกจริงๆ นะ  ไม่ได้อยู่ฝ่ายเดียวกันซักหน่อย”          วิวิธยังพะวักพะวนอยู่กับข้อความน่าอับอายบนหน้าจอ  ฟังแบบไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไหร่และก็ไม่รู้จะตอบว่าอะไร  เหลือบไปเห็นสวิทช์ไฟเลยกดเปิดไฟซะหน่อย  อย่างน้อยก็ช่วยให้เงาสะท้อนของหน้าจอในกระจกไม่เด่นชัดจนเกินไป          “ด้านนู้นก็มีห้องของดอกเตอร์นภัชอีกคนนะคะ  ตรงข้ามกับโต๊ะน้องวิบเลย”  พี่สาวว่าพลางเบี่ยงตัวชี้ไปยังสุดปลายทางเดิน  ...ในทิศทางที่วิวิธคุ้นเสียยิ่งกว่าคุ้น เพราะแอบมองไปไม่รู้ว่ากี่รอบแล้วภายในระยะเวลาไม่กี่ชั่วโมง...          “อ้อ... ครับ”  ...ไม่รู้จะตอบว่าอะไรดี...          “นี่พี่เข้ามาขัดจังหวะรึเปล่าคะเนี่ย”  หญิงสาวรุ่นพี่เอ่ย ท่าทางเกรงใจ          “เปล่าครับ เปล่า...”  วิวิธระล่ำระลักปฏิเสธ  “ไม่ได้กำลังทำอะไรหรอกครับ  นั่งทำความคุ้นเคยกับโต๊ะเท่านั้นเอง”          หญิงสาวรุ่นพี่หัวเราะกิ๊ก          “แล้วเคยเจอกับดอกเตอร์นภัชรึยังคะ  วันนี้พี่ยังไม่เห็นเลยนะ  เห็นบอกว่าจะเข้าตอนบ่าย ห้องยังปิดไฟมืดอยู่เลย”          “คุยกันสองสามทีเมื่ออาทิตย์ที่แล้วตอนสัมมนาน่ะครับ  วันนี้ยังไม่เห็นเหมือนกัน”          “เก่งนะคะ  ยังเด็กอยู่เลย”  น้ำเสียงฟังดูปลาบปลื้มชื่นชม          วิวิธส่งเสียงเออออ นึกหมั่นไส้ขึ้นมาตะหงิดๆ  ...ที่จริงก็ไม่ได้อิจฉา แต่ไม่ชอบเป็นหนึ่งในดาวที่ล้อมเดือน  ก็เลยขออยู่ไกลๆ ดีกว่า  ปล่อยให้ใครๆ กรี๊ดกันไปตามชอบใจก็แล้วกัน...          “จบดอกเตอร์ก็จริง แต่ก็ไม่กร่างอย่างที่เคยเห็นมา  ท่าทางน่าทำงานด้วยนะคะ”          วิวิธยิ้มไปเรื่อยเปื่อย  ...ทำงานด้วยแล้วจะดีจริงหรือเปล่า ก็คงต้องรอดูกันต่อไปล่ะ... จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 29 ก.ค. 47 17:08:51 ]

ความคิดเห็นที่ 7 วันจันทร์บ่าย – ธารณ          หน้าจอคอมพิวเตอร์เต็มไปด้วยตัวหนังสือเล็กๆ เรียงกันถี่ยิบหลายสิบบรรทัด  ธารณก้มจนหน้าเกือบจะชิดจอ  ทำท่าเหมือนกับงมหาเข็มที่หล่นหายอยู่ในกองฟาง  สายตาไล่ขึ้นลง  บรรทัดแล้วบรรทัดเล่า  หน้าแล้วหน้าเล่า  แล้วก็กลับมาเริ่มต้นใหม่          “เฮ้ย ไอ้ลม  ทำอะไรอย่างนั้นวะ  เดี๋ยวก็ตาบอดหรอกเอ็ง”          เสียงโวยวายดังมาจากด้านหลัง  ธารณถอนหายใจยาว  ใจหนึ่งก็หงุดหงิดเล็กน้อยที่ถูกขัดจังหวะ แต่อีกใจหนึ่งก็ยินดีกับการพักสักชั่วครู่ เพราะรู้สึกว่าสมองมันเขม็งตึงเต็มทีแล้ว          “โปรแกรมมันผิดน่ะพี่  หามาชั่วโมงนึงแล้ว ยังไม่เจอซักทีว่าผิดตรงไหน  ปวดหัวชะมัด”          ธารณถอนหายใจอีกเฮือก  หมุนเก้าอี้กลับหลังแล้วทิ้งตัวลงพิงพนักทำท่าหมดแรง          “พี่โมกจะเอาอะไรรึเปล่าครับ”          ชายหนุ่มตรงหน้ารูปร่างสูง ตัวใหญ่ไหล่หนา มีพุงน้อยๆ ทำให้ดูเหมือนกำลังจะรวย  หน้าขาวอารมณ์ดีระบายไปด้วยรอยยิ้ม          “เปล่าเอา...  หิวกาแฟ  ไปกินกัน  เดี๋ยวค่อยกลับมาแก้ต่อ”          ธารณเหลือบดูนาฬิกาแล้วส่ายหน้า          “พี่ไปเหอะ  ผมไปไม่ได้หรอก  ต้องส่งโค้ดใหม่เย็นนี้ ถ้าแก้ไม่เสร็จล่ะแย่แน่”          คนตัวใหญ่ขมวดคิ้ว แล้วบ่น          “หน้าตาเอ็งเบลอขนาดนั้น  นั่งอีกสองชั่วโมงก็หาไม่เจอหรอก  น่าจะพักซะหน่อยนะ  สมองจะได้โล่งๆ  ไหน... ดูหน่อยดิ๊”          ชายหนุ่มร่างใหญ่หมุนเก้าอี้ของธารณให้กลับมาหันเข้าหาคอมพิวเตอร์ แล้วค้อมตัวลงเท้าขอบโต๊ะ  ธารณขยับจะลุกให้รุ่นพี่ แต่ถูกกดไหล่ให้กลับนั่งลงตามเดิม          “ไม่ต้องหรอก  แป๊บเดียว...  ไหน... เอ็งรันให้พี่ดูซิ  มันผิดยังไง”          สองหนุ่มง่วนอยู่กับเมาส์และแป้นพิมพ์เพียงครู่เดียว  คนตัวใหญ่ก็ยืดตัวขึ้นดีดนิ้ว          “อะฮ้า...  เจอแล้ว  ไป... ไปกินกาแฟกัน”          “เดี๋ยวดิพี่”  คนตัวเล็กกว่าโวยวายมาจากบนเก้าอี้  “ผิดตรงไหนล่ะครับ  ให้ผมแก้ก่อนสิ  จะได้ดูว่าออกหรือเปล่า”          “ออกชัวร์”  หนุ่มตัวใหญ่ทำเสียงมั่นใจ  “แต่ยังไม่บอกหรอก  ไปกินกาแฟก่อน”          ธารณทำหน้างงๆ            “แก้ก่อนไม่ดีเหรอพี่  ไปทั้งหยั่งเงี้ย ผมไม่มีอารมณ์กินกาแฟหรอก”          ชายหนุ่มตัวโตกอดอก จุปาก ส่ายหน้า          “ลมเอ๊ย...  เอ็งต้องรู้จักพักมั่ง รู้เปล่า...  นี่เอ็งนั่งหามาตั้งชั่วโมงแล้วยังไม่เจอ ต่อให้นั่งอีกสองชั่วโมงก็คงไม่เจอหรอก เพราะสมองเอ็งมันล้าหมดแล้ว  ไปพักก่อนไป  เดี๋ยวกลับมาพี่ชี้ให้ดูนิดเดียวเอ็งก็รู้แล้วว่ามันผิดยังไง”          ธารณเหลือบมองจอ  ห่วงงานก็ยังห่วง แต่ก็เห็นจริงตามที่รุ่นพี่ว่า  ตัดสินใจเก็บความกังวลใส่ลิ้นชักไว้ชั่วคราว แล้วลุกตามชายหนุ่มร่างใหญ่ลงไปยังร้านกาแฟชั้นล่างของตึก          “เออ  ใกล้ดีหนิ  อยู่หัวถนนนี่เอง”          “ครับ  กลับบ้านสะดวกด้วย  ถ้าอยู่ไกลๆ หรืออยู่นอกเส้นทาง  ผมคงไปไม่ไหวหรอก  หรืออาจจะไปซักสองสามครั้ง แล้วก็คงขี้เกียจ”          “เดี๋ยวเย็นนี้พี่ไปส่ง  อยากไปยิมเหมือนกัน ช่วงนี้ชักจะอืดๆ”  ชายหนุ่มร่างใหญ่ว่า แล้วหัวเราะตัวกระเพื่อมสาธิตความ ‘อืด’ ให้เห็นเป็นบุญตา  “แต่ให้เอ็งเป็นกองสอดแนมไปดูลาดเลาก่อน  ถ้าเอ็งว่าอันไหนดีพี่ก็เอาด้วย  ขี้เกียจหาเอง”          “แค่หายิมแค่นี้ยังขี้เกียจ  แล้วพี่จะไปเล่นจริงๆ น่ะเร้อ  เปลืองตังค์เปล่าๆ น่าพี่”  ธารณว่า          “นั่นดิ  เดี๋ยวดูก่อน  แต่ช่วงนี้ฝนตกน่ะดิ  เที่ยวไหนก็ไม่ได้  ไปยิมเผื่อจะหุ่นดีๆ กะเค้ามั่ง”          ธารณยิ้ม เอาหลอดจิ้มๆ กาแฟเย็นในแก้วแล้วยกขึ้นดูด  แล้วก็เกือบสำลัก          “ช่วงนี้ไม่เห็นกริชมารับเลย  ไปต่างจังหวัดเหรอ”          ธารณนิ่งอึ้ง  ได้แต่เสดูดกาแฟเย็นในแก้วเพื่อยืดเวลาตอบออกไป  ...แต่ถึงดูดจนหมดแก้ว ก็คงจะเลี่ยงไม่ตอบไม่ได้...  ชายหนุ่มวางแก้วกาแฟลง พยายามไม่ให้มือสั่น  เหลือบตาขึ้นมองชายหนุ่มรุ่นพี่ พยายามทำเสียงไม่ให้สั่น          “อยู่กรุงเทพครับ  แต่ช่วงนี้... ไม่ค่อยว่าง...”          ชายหนุ่มร่างใหญ่ตรงหน้าเลิกคิ้วน้อยๆ  ไม่พูดอะไร แต่ดูเหมือนจะมีเครื่องหมายคำถามซ่อนอยู่ตรงใต้เปลือกตา  ธารณเสมองไปทางอื่น หยิบแก้วกาแฟขึ้นมาดูด          ...ทำไมหลอดมันสั่นๆ ล่ะเนี่ย... จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 29 ก.ค. 47 17:11:49 ]

ความคิดเห็นที่ 8 น้าน เฮียเบี้ยวค่าตัวผมมารอบแล้วนา จากเรื่องที่แล้วอ่ะ ววดนี้จะมีบทป่าวฟ่ะเนี้ยะ จากคุณ : กริช (ไม่ได้ล็อกอิน) - [ 29 ก.ค. 47 17:13:54 A:10.11.13.115 X:202.44.14.194 ]

ความคิดเห็นที่ 9 วันจันทร์บ่าย – พีรายุ          หญิงวัยกลางคนหน้าตาใจดีผลักประตูกระจกออกมาจากห้องแม่บ้าน เมื่อเห็นรถยนต์คันคุ้นตาเคลื่อนเข้ามาจอดในช่องประจำ          “อ้าว  คุณแมน  เลิกงานแล้วหรือคะวันนี้”          พีรายุล็อครถแล้วหันมายิ้มตอบ          “ยังหรอกครับ  ตอนเย็นมีงานอีก พอดีมีเวลา ก็เลยว่าจะแวะมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อก่อนน่ะครับ  ช่วงนี้ป้าอาดเป็นไงบ้างครับ  จะเข้าหน้าฝนแล้ว เหนื่อยแย่เลย  เดี๋ยวต้องล้างรางน้ำ ล้างท่อกันอีกแล้วสินะครับ”          “ก็เหมือนเดิมแหละค่ะ  แต่ผู้จัดการแกไม่ได้ให้ป้าทำเองหรอก  ให้คอยชี้นิ้วเฉยๆ”  ว่าแล้วก็หัวเราะอกกระเพื่อม            “ปีนี้มีหลานชายมาช่วยด้วยค่ะ  ชื่อเจ้าไทร เพิ่งจบมอหก ป้าเลยเอามาอยู่ด้วย เผื่อจะได้มีงานมีการทำ  ตอนนี้ผู้จัดการแกก็ให้อยู่ในห้องช่างไปพลางๆ นะคะ  ก็ได้ใช้มันนี่แหละ คอยช่วยงานเล็กๆ น้อยๆ ในตึก  ผู้จัดการแกจ้างเป็นวันๆ ไปค่ะ  วันละร้อยสองร้อยแล้วแต่งานมากงานน้อย  วันไหนไม่มีงานก็ไม่ได้ค่าจ้าง  แต่ก็ยังดีที่มีห้องอยู่ฟรีนะคะ”          ชายหนุ่มพยักหน้ายิ้มๆ  ขำมือไม้ท่าทางที่แม่บ้านใช้ประกอบคำพูด          “ดีเลยครับ  นี่ผมว่าจะหาคนมาช่วยล้างระเบียงกับชายคาอยู่พอดี  ไว้จะได้ขอให้นายไทรมาช่วยช่วงเสาร์อาทิตย์วันไหนซักวัน”          “ได้เลยค่ะ  คุณแมนจะใช้วันไหนเรียกได้เลยนะคะ  ไม่เอาค่าจ้างหรอกนะคะ  เดี๋ยวให้มันไปช่วยฟรีๆ  คุณแมนก็ช่วยเหลือป้ามาหลายครั้งแล้ว”          “ฟรีไม่ได้หรอกครับ”  พีรายุหัวเราะ  “ค่าแรงของแกก็ต้องให้แกไป  เด็กจะได้มีกำลังใจทำงานนะครับ  ค่าแรงนิดๆ หน่อยๆ ผมพอจ่ายได้ครับ  ไม่ลำบากหรอก  ป้าอาดไม่ต้องห่วง”          แม่บ้านหัวเราะอกกระเพื่อมอีกครั้ง  แล้วหันซ้ายหันขวา          “ทราบล่ะค้า ว่าคุณแมนจ่ายได้  อยากจะตอบแทนคุณบ้างเท่านั้นเอง  ...นี่เจ้าไทรไปไหนนะ  จะได้เรียกมาให้รู้จักซะหน่อย...”          “วันหลังก็ได้ครับ  ผมไม่รีบหรอก  อยู่ตึกเดียวกัน เดี๋ยวไม่นานก็คงได้เจอกันแหละครับ”          พูดคุยกันอีกสองสามคำ แล้วพีรายุก็บ่ายหน้าไปยังลิฟต์  ล้วงเอาโทรศัพท์มือถือเตรียมกดทันทีที่ขึ้นไปถึงห้องพัก          ...ถ้าคราวนี้ยังโทรไม่ได้ล่ะก็... จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 29 ก.ค. 47 17:14:28 ]

ความคิดเห็นที่ 10 วันจันทร์บ่าย – ศานิต          เสียงเด็กๆ เล่นกันเจี๊ยวจ๊าวดังประกอบเป็นฉากหลัง  ฟ้าครึ้มเหมือนฝนจะตกมิตกแหล่มาครึ่งชั่วโมงแล้ว แต่ก็ยังไม่ตกสักที  กิ่งราชพฤกษ์โยกไกวโงนเงนตามแรงลม  เสียงฟ้าครางเบาๆ ดังห่างๆ ไม่ถึงกับน่ากลัว  ใบไม้แห้งร่วงปลิวกระจายไปทั่วสนาม  เด็กๆ ยิ่งตื่นเต้นไปกับจินตนาการของการผจญภัย          หนึ่งในเด็กๆ เหล่านั้นก็คือน้องณต ซึ่งตอนนี้กำลังรับบทโจรสลัดที่กำลังปล้นเรืออยู่ท่ามกลางพายุ  โดยอาศัยโครงเหล็กสำหรับปีนป่ายเป็นฉากของการแสดง          “ขอบคุณน้องนิดมากๆ เลยนะจ๊ะ  พี่ขอโทษจริงๆ ที่ต้องรบกวนวันนี้”          ศานิตละสายตาจากฉากอลังการงานสร้างกลางสนามเด็กเล่นมายังครูสาวตรงหน้า          “ไม่เป็นไรหรอกฮะพี่อ้อย  เดี๋ยวนิดดูให้เองฮะ  ปกตินิดก็กลับเย็นอยู่แล้ว  นิดชอบอยู่โรงเรียนตอนเย็นๆ อยู่แล้วฮะ  พี่อ้อยไม่ต้องห่วง”          ศานิตไม่ได้เป็นครูประจำ เลยไม่ต้องอยู่เวรส่งเด็กให้ผู้ปกครอง  แม้กระนั้นหนุ่มน้อยก็มักจะคอยเก็บของบ้าง หรือเตรียมกิจกรรมสำหรับวันต่อไปบ้าง จนผู้ปกครองมารับเด็กๆ กลับไปจนหมดเสมอ  ส่วนใหญ่แล้วก็นั่งเป็นเพื่อนคอยคุณลุงนักการปิดหน้าต่างประตูจนหมด ก่อนที่จะกลับบ้าน          “นั่งเฉยๆ ดีกว่าครับครูนิด  อย่ามาช่วยผมปิดเลย  เดี๋ยวมือจะสากเสียเปล่าๆ”          คุณลุงเคยบอกยิ้มๆ ตอนที่หนุ่มน้อยพยายามจะช่วยเมื่อวันแรกๆ          การแสดงฉากใหญ่ของโจรสลัดยังไม่จบ แต่คุณครูช่วยกันต้อนเด็กๆ ให้กลับเข้ามาเล่นในร่มเพราะฝนเริ่มลงเม็ด          “พี่นี้ดคร้าบ...”  เสียงนี้จะเป็นใครไปได้อีก นอกจากเด็กชายตัวป้อมผู้ซึ่งเพิ่งลงจากเวที (เพราะโดนฝนไล่)          “น้องณต  อย่าวิ่งนะครับ”  ศานิตร้องเตือนเสียงหลงเมื่อเห็นเด็กชายทำท่าจะออกสตาร์ท          เด็กชายตัวป้อมหัวเราะเอิ๊กอ๊ากสะใจ เมื่อเห็นว่าทำให้คุณครูตกใจได้          ศานิตอยากจะค้อนจริงๆ แต่ค้อนไม่เป็นก็เลยรอจนเด็กชายกระโดดดึ๋งๆ เข้ามาถึงตัวแล้วหยิกแก้มเป็นการลงโทษ (ฐานที่ทำตัวน่าหยิก) แทน          “พี่นิดคร้าบ...  วันนี้คุณแม่ไม่อยู่อีกแล้ว  คุณป๋ามารับน้องณตอีกแล้วคร้าบ...”  เด็กชายรายงานเสียงยาว...          “คร้าบ...  พี่นิดทราบแล้วคร้าบ...”  หนุ่มน้อยตอบเสียงยาวไม่แพ้กัน แถมหยิกแก้มเบาๆ อีกหนึ่งที          “โอ๊ย  พี่นิด  เดี๋ยวแก้มน้องณตช้ำหมดคร้าบ”  เด็กชายสั่นหน้าโวยวาย          ศานิตหัวเราะขำ แล้วเอาสองมือแปะไว้บนไหล่ของเด็กชายจอมแก่แดด          “แล้วน้องณตทราบรึยังครับ ว่าวันนี้คุณป๋าจะมารับช้าหน่อยนะ”          น้องณตพยักหน้าหงึกๆ          “ครูอ้อยบอกแล้วครับ”  ทำเสียงแข็งขัน  “ครูอ้อยบอกว่าพี่นิดจะอยู่เป็นเพื่อนรอจนคุณป๋ามารับด้วย  ดีจังเลยครับ  น้องณตอยากให้คุณป๋ากับพี่นิดรู้จักกันครับ”          ศานิตได้แต่ยิ้ม ลดมือที่เริ่มสั่นลงจากไหล่ของเด็กชาย... (อ่านต่อกระทู้หน้าครับ) จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 29 ก.ค. 47 17:17:46 ]

ความคิดเห็นที่ 11 แปะเสร็จแล้วขอแวะคุยกันหน่อย เรื่องราวของสี่หนุ่ม - วิวิธ ธารณ พีรายุ ศานิต เคยลงไปแล้วเรื่องนึงนะครับ ชื่อว่า   "พระจันทร์ในน้ำ" สองตอนจบเหมือนกัน อยู่ที่นี่ครับ ครึ่งแรก http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2868435/W2868435.html ครึ่งหลัง http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2875014/W2875014.html กว่าจะสร้างตัวละครได้ซักตัว มันช่างลำบากยากเย็น สร้างมาแล้ว สงสัยจะได้รียูสอีกแหงๆ เหอะๆๆ อ้าว นั่นคุณกริช  ผมยังลงไม่จบตอนเลย มาได้ไง เดี๋ยวมาอ่านต่อให้ครบๆ นะครับ ไม่งั้นอ่านตอนจบไม่รู้เรื่องไม่รู้ด้วย ฮ่าๆๆ เรื่องค่าตัวน่ะ  บอกแล้วไง รอนายณัฐกรพาไปเลี้ยงไอติมอยู่ ส่วนตอนนี้จะมีบทรึเปล่านี่ ต้องอดใจรอนะครับ (ขึ้นอยู่กับว่านายกริชในเรื่องทำตัวดีรึเปล่าอะนะ เหอะๆๆ) คราวที่แล้วมีค้างๆ ที่ยังไม่ได้ตอบเป็นรายบุคคลอยู่นิดหน่อย มันก็เดือนนึงแล้วอะนะ แต่ขอตอบหน่อยเถอะ แบบว่าอยากคุยอะนะ ฮ่าๆๆ ---- นายณัฐกรจอมเกเร ---- ความทรงจำเรื่องโค้ดเริ่มกลับมาแล้วล่ะตัวเอง ลองมั้ยล่ะ หุๆๆ ---- คุณรสากำลังสอง ---- อ้าว ลืมรหัสลับได้ไงล่ะครับ แล้วเมื่อไหร่จะได้อ่านเรื่องของผมล่ะเนี่ย น้อยใจ หุๆๆ เดี๋ยวส่งรหัสไปให้ใหม่แล้วกันนะ จะได้แงะที่เซฟไว้ออกมาอ่านได้ ป.ล. ขอบคุณสำหรับข้อความสุดท้ายครับ ---- คุณกริช ---- ไม่ใช่ดาวินชี่โค้ดหรอกครับ รหัสลับเซฟไฟล์ของคุณรสาเค้าน่ะตัวเอง ---- หนูเปียร์รุส ---- จะอึ้งไปทำไมกันตัวเอง  เฮียเขียนได้อยู่แนวเดียวแหละ ยังไม่ชินเหรอ ว่าแต่มันไม่เหมือนของ "ตานั่น" หรอกนะ ยังไงก็ไม่เมื้อนไม่เหมือน ห้ามเอาไปเที่ยบกันเด็ดขาด ป.ล. ขอคุณวิวิธเนี่ยนะ จะเอาไปทำไม ไร้ประโยชน์  ขอผิดคนแล้วมั้ง ---- คุณกริช ---- อ๊ะ โผล่มาอีกแล้ว   อะไรเนี่ย เขียนแล้วเขียนอีก  ไปติดนิสัยป่วนกระทู้มาจากใครฟะ ป.ล. ตกลง "กริช" เป็นคนเยือกเย็นจริงๆ ใช่มะครับ ตกลงไม่ใช่เยือกแข็งนะ  อุ๊บ... เกือบเขียนผิดแน่ะ  เหอๆๆ ---- คุณอุณากรรณ ---- ตบมือให้สามแปะ  เห็นมั้ย กินนิยาย เอ๊ย อ่านนิยายสดๆ ได้อารมณ์กว่าดองไว้ (เหมือนใครที่หายไป แต่เห็นว่ากลับมาแล้ว) เป็นไหนๆ ส่วนครึ่งแรกครึ่งหลังน่ะ ไม่ทันคิดถึงกระแสบอลเลยนะตัวเอง มันไปพ้องกันได้ไงไม่รุ  สงสัยดวงจะได้แฟนนักบอลซะละมั้งเนี่ย หุๆๆ ป.ล. นั่นสิ  ปรางจะรู้มั้ยเนี่ย ว่ากริชเป็นยังไง สงสัยจะเอาไปเขียนต่อได้อีกนะ ว่ามะ  เหอะๆๆ ---- คุงคูออง ---- ขอบคุณที่หอบกำลังใจมาให้นะคร้าบ แต่ตอนนี้หมดมุขแล้วล่ะตัวเอง ไม่รู้จะสรรหาชื่อเรื่องสวยๆ มาจากไหนอีก ถ้าคิดอะไรออกก็บอกกันมั่งละกันนะ เหอะๆๆๆ ---- คุณสรองเก้าแปดสรอง ---- คิดอยู่นานว่าจะขอบคุณดี หรือจะทุบกะโหลกดี ฐานที่เข้ากระทู้เรามาแล้วไม่อ่าน แต่ดันมาชวนสองสาวทะเลาะแทน ตอบให้ก็ได้ ว่านัยโอเลี้ยงน่ะ ท่าทางจะได้อ่านว่ะ ขานี้ ไม่ทวงเปล่า  มันอ่านนิยายจนท่าทางจะขยายการศึกษาไม่รู้จบแล่ว ส่วนน้องระรวย ขานี้ก็นิยมรสเปรี้ยวเหมือนเจ๊หมูเค้า กะว่าถ้าไม่ได้ที่ คงไม่เปิดไหออกมาสูดกลิ่นแน่ ปล่อยแกไปเฮอะ... ป.ล. เรื่องนี้เรื่องสั้นนะครับเว้ย เชื่อแล้วว่าไม่ได้อ่านจริงๆ ขนาดชื่อกระทู้ยังไม่อ่านเลยนะคุณ ---- หนูยี ---- เอ้อ... ช็อคไปซะแล้ว บอกแล้วไง ให้ทำใจก่อนอ่าน เฮียเขียนเป็นอยู่แนวเดียวแหละนะ ทำใจซะ เหอๆๆ สุดท้ายนี้ (เหมือนลงท้ายจดหมายสมัยเรียนประถมเลย) ขอขอบคุณเพื่อนๆ ชาวถนนที่แวะไปเยี่ยมเยียน และโทรศัพท์มาให้กำลังใจนะครับ คุณพีทรู้สึกซาบซึ้งและอบอุ่นมากๆ จริงๆ อยากบอกว่า สังคมชาวถนนนี่ ประทับใจสุดๆ ขอบอก จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 29 ก.ค. 47 17:51:11 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เรื่องสั้นสองตอนจบอีกแล้ว... คนอ่านก็ขอรวบสองตอนอีกแล้วเหมือนกันค่ะ แฟนหนูคงไม่ใช่นักบอลหรอกค่ะ...แหะๆ โดยอุณากรรณเองค่ะ...อิอิ จากคุณ : อุณากรรณ - [ 29 ก.ค. 47 18:10:32 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เย่ดีใจจัง ได้เห็นคุณพีทอีกแล้ว ตอนนี้ น้าแงมาก เนื่องจาก ไม่มีรมณ์ อยากเขียนไรเลย พยามย๊าม พยายาม ง้างปากกา แล้วบิ้วด์รมณ์ พอรมณ์เริ่มเกิด ก้ดีใจ รีบจรดปากกา แต่..... ปัดธ๊อว๊อยยยยยยย หมึกหมด ดันง้างนานไป รมณ์ที่อุตส่าห์บิ้วด็เกือบตาย มลายสิ้นในพริบตา และแล้ว จนป่านนี้ น้าก็ยังบิ้วด์รมณ์ขึ้นมาอีก มะด๊ายเล๊ย โอ่โฮ เตะ ช้า ชา ฉ่า ชา หนอย แม่.......อึ๊... จากคุณ : น้าสือ - [ 29 ก.ค. 47 18:29:57 A:210.86.188.65 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 หวัดดีค่าคุณพีท เห็นชื่อคุณแวบๆ จากกระทู้อื่นแล้ว วันนี้มายิ้มทักทายกันก่อนนะคะ ^ __^ อ่านจบแล้วจะแวะมาทักทายอีกรอบ ขอ อนุญาต เซฟ ไปดอง เอ๊ย อ่าน นะคะ ^ ^" จากคุณ : bookmark - [ 29 ก.ค. 47 18:34:01 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ง่ะ... หนูอ่านแล้วสะดุดกึกๆๆ ไม่ใช่สะดุดอ่ะไรหรอกค่ะ.. สะดุดอยากอ่านต่ออ่ะค่ะ หุ..หุ.. มิได้ทวงๆๆ @^____________^@ ปล. ดีขึ้นแล้วนะค้าบบ...สู้ๆๆๆค้าบ.. จากคุณ : p_jung - [ 29 ก.ค. 47 19:42:47 A:202.133.164.39 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 ^ )_ ________________ _ _ _ _ __ _ _ _ __ _ _ _ _ ( ^ ยิ้มค่า เฮียพีท จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 29 ก.ค. 47 22:37:15 ]

ความคิดเห็นที่ 17 อืม สไตล์เรื่องแปลกดีอ่ะคับ เจ๋ง จากคุณ : กริช (กริชครับผม) - [ 29 ก.ค. 47 23:16:34 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ยากจนข้นแค้น วิวิธเหมือนเราเลย บ้าเห่อ ฮี่ๆ ดาวดวงที่ 1 อิอิ :) จากคุณ : scottie - [ 29 ก.ค. 47 23:48:34 ]

ความคิดเห็นที่ 19 น่าน.. จำโค๊ดได้ก็ตีหัวเราโป๊กๆ เลยนะ ใจร้ายชะมัด เอาคืนมั่งดิ นี่แน่ะๆ พอดีกว่า เดี๋ยวคนอื่นมาเห็นก็จะนึกว่าเอาอีกแล้วคู่นี้ ตีกันประจำ หุหุ ก็มันอดมาป่วนไม่ได้อ่ะ ด้วยความที่เข้าถนนมาพร้อมๆ กันจำได้ป่ะ แล้วก็ดองเค็มด้วยกันทั้งคู่ อิอิ ชอบตอนเปิดหัวเรื่องอ่ะ  น่ารักดี  เจ้าหญิง เจ้าชาย   พลางคิดไปว่ามาคราวนี้เฮียจะแหวกม่านประเพณี เอ๊ย..ไม่ใช่!! จะแหวกแนวม่วงๆ หรือเปล่า อิอิ แต่พออ่านมาเรื่อยๆ ก็  เอ่อ แหม ยึดมั่นในแนวทางของตัวเองจริงๆ  (นี่ชื่นชมนะ) เรื่องสั้นเรื่องใหม่ แต่ใช้ตัวละครเดิม ใช้พวกเค้าจนคุ้มค่าตัวเลยนะ หุหุ ก็ไม่ได้เห็นผลงานสไตล์นี้มานานเลย คงเป็นเพราะมีแต่เฮียพีทคนเดียวในถนนนี่แหละที่ลง คิกๆ แต่บางทีก็อยากเห็นเฮียแต่งแบบแหวกแนวจัง  นะๆ พรีส.. --“เข้ม ‘แข็ง’ อย่างนายวิวิธเนี่ยนะ... ง่า.. ตรงนี้จงใจเว้นหรือเปล่าเนี่ย =.= สรุปว่าผมยังชอบตัวละครศานิตที่สุด  มีสีสันดีฮ้า.. รอตอนสุดท้ายครับ  เมื่อศานิตพบป๋า หุหุ และจะคอยดูว่าเรื่องสั้นของผมกะเฮียใครจะเข้าวินก่อนกันนะ ฮี่ๆ ปล. อ่านมาตั้งนานยังหาเจ้าหญิงไม่เจออ่ะ  เจอแต่เจ้าฉิง.. ก่อนไปเสียหนึ่งที แล้วตามด้วย จากคุณ : ณัฐกร - [ 30 ก.ค. 47 02:12:59 ]

ความคิดเห็นที่ 20 อ่านจบก็คิดถึงเรื่องพระจันทร์ในน้ำ (กำลังคิดอยู่ในใจตอนแรกที่เริ่มอ่าน เอ๊ะ..ตัวละครจากเรื่องพระจันทร์กลางน้ำนี่นา พออ่านความคิดเห็นที่ 2 เริ่มเปลี่ยน ไม่ใช่พระจันทร์กลางน้ำ แต่เป็นพระจันทร์ในเงาน้ำแทน -_- สุดท้าย เอ่อ ผิดหมดเลยเรา จำชื่อเรื่องไม่เก่งค่ะ >_<)   ชอบลักษณะการเขียนดำเนินเรื่องนะคะ... คนชื่นชอบฯ กำลังคิดอยู่ว่า พีรายุน่าจะเจอไทรตอนหน้า และเป็นน้องในสังกัดคนใหม่ ? ศานิตคงต้องหายาดมให้เวลาเจอป๋าของน้องณต ทางด้านธารณ คนชื่นชอบฯ ขอเอาใจช่วยให้เขาหาสถานที่ออกกำลังกายดั่งใจหมายเจอไวๆ นะฮับ สุดท้ายวิวิธตอนหน้าขอให้เจอกับ ดร.นภัชแล้วกันค่ะ  อิอิ แล้วจะติดตามอ่านเรื่องนี้ต่อไปนะคะ ^-^   จากคุณ : คนชื่นชอบนิยาย ^^ - [ 30 ก.ค. 47 03:04:44 A:203.113.32.9 X: ]

ความคิดเห็นที่ 21 ตอบกระทู้คร้าบ... ---- คุณอุณากรรณ ---- อ่านรวบสองตอนจบก็ได้จ้า อย่าลืมเม้นต์ทั้งสองครึ่งเหมือนคราวที่แล้วนะ ชดเชยไง ฮ่าๆๆ ป.ล.แฟนหนูไม่ใช่นักบอลหรอกเหรอ โชคดีนะเนี่ย หุๆๆ ไม่งั้นได้ฟาดแข้งวันละหลายเวลาหลังอาหาร (เหมือนเรื่อง คู่กัด คู่กัน ไงตะเอง เหอๆๆ) ---- น้าสือแสนสวย ---- หวัดดีอีกครั้งครับ ไม่ได้ทักกันนาน มิน่า เมื่อคืนเลื่อนลงไปหลายหน้าจอ ยังไม่เห็นทู้น้าซักที ที่แท้มัวแต่ิบิ๊วอารมณ์อยู่นี่เอง มันเป็นมนต์สะกดของหัวหินรึเปล่าน้อ ที่สะกดอารมณ์น้าสือจนสงบสนิท (บอกแล้วอย่ามุขกระจายมาก เดี๋ยวเก็บกลับไม่ครบน่ะครับ) ป.ล. คราวหน้าลองเปลี่ยนเป็นง้างดินสอดูมั้ยครับ ง้างนานๆ ได้หมึกไม่แห้ง ถ้ายังไม่สำเร็จ เดี๋ยวหาอย่างอื่นให้ง้างใหม่นะ หุๆๆ ---- คุณ bookmark ---- เห็นกันไปมาแว้บๆ นะครับ ขอบคุณที่แวะมาทักกันก่อน อ่านจบแล้วอย่าลืมกลับมาเม้าต่อนะครับ นี่ผมยังไต่ลงไปไม่ถึงแม่น้ำเอวอนเลยนะ (คือหน้ากระทู้มันยาวง่ะ) ไต่ลงไปถึงเมื่อไหร่ รับรองกวาดเรียบ (ทีละหลายตอน) เหมือนเคยครับ ---- คุณหมูพี ---- ง่า สะดุดกึกๆ เลยเหรอตัวเอง อ่านแล้วหัวใจจะวาย มีหักมุมปากหวานอีกนะ หัวใจพองฟู ฮ่าๆๆ ว่าแต่โผล่มาได้ไงเนี่ย แปะนมัสเตแล้วยังมีเวลาแวบมาอ่านอีก เก่งเว้ย ป.ล. บายดีมิต้องห่วง (ชูสองนิ้ว ให้ทายว่านิ้วไหน) ขอบคุณหลายๆ เจ๊า ---- คุณเอ่อ่อ่ะนะคะ ---- (สะกดชื่อทีไร ต้องหยุดคิดทุกที... คิดว่าชื่อนี้ตั้งได้ไงเนี่ย...) น่ะ ยิ้มอย่างเดียว  ดองละซี้  เหอๆๆ ไม่เป็นไร หยวนๆ  แวะมาทักก็ดีใจแล้วเฟ้ย ป.ล. ทำไมยิ้มมันแหว่งๆ ไปครึ่งนึงอะตัวเอง โดนแมงฉาบแทะเหรอ ---- คุณกริช ---- โอ๊ย มาอีกแล้วยาหอม พ่อยก หน้าม้า (หน้าหล่อซะด้วย อิๆ) ว่าแต่ นั่นชมใช่ปะครับ จะได้ดีใจ  เอิ๊ก เอ... คุณกริชอ่านเรื่องผมมานาน ไม่น่าจะแปลกแล้วนะครับ นายณัฐกรยังแอบนินทา (ดังๆ) ข้างล่างเลย ว่าผมเขียนอยู่แนวเดียว ฮ่าๆๆ ป.ล. เห็นกระทู้คุณแว่บๆ แล้วนะ ยังไต่ไปไม่ถึง  หวังว่าคงยังไม่จบชุดนะตัวเ๊อ๊ง ---- คุณก๊อตตี้ ---- หนึ่ง... แก้แล้วนะตัวเอง ขอบคุณหลายๆ ที่ช่วยดูให้ บ้านนี้บ่มีพจนานุกรมเจ๊า คำนี้ก็คิดไปคิดมาตั้งนาน มิน่า เวิร์ดมันขีดเส้นใต้แดง แต่เนื่องจากเวิร์ดมันชอบแก้คำถูกเราให้เป็นคำผิดอยู่เรื่อย เราเลยตัดสินใจไม่เชื่อมัน เป็นไงล่ะ  ผิดเลย  แป่ว... เอิ๊ก สอง... เราก็เห่อเหมือนกันจ้ะ เป็นโรคเดียวกันเลยเนอะ สาม... เรื่องหน้า (ถ้าได้เขียน) ยังมีอีก อย่าลืมนับนะ (หมายเหตุสำหรับคนที่อ่านตอบกระทู้ไม่เข้าใจ ตอนนี้คุณก๊อตตี้กับผมเล่นเกมนับดาวกันอยู่ครับ) ---- นายณัฐกร ---- นั่นตอบกระทู้เราหรือป่วนกระทู้เราล่ะเนี่ย หือ... โค้ดน่ะ จำได้แค่นี้เอง เพราะใช้บ่อย แต่ที่เหลือจำไม่ได้แล้ว กดหน้าต่างของเล่นก็ไม่ขึ้น (ใจร้ายมั่ก) ก็เลยใช้ได้แค่อันนี้อะนะ   (ป.ล. นายแบบที่ถูกทุบในรูปข้างบนคือณัฐกรนั่นเอง) แหมคุณณัฐกรก็ แนวหญิงชายมีคนเขียนเป็นหลายร้อยแล่ว บนถนนเนี่ย ผมไม่เขียนแข่งหรอกครับ เขียนยังไงก็สู้ไม่ได้ ฮ่าๆๆ ให้ผมเขียนแนวชายชายอย่างนี้ต่อไปเถอะนะ จะได้มีดอกไม้สีม่วงไว้ประดับถนนบ้าง พอแปลกตา (ใจจริงก็อยากให้มีแนวหญิงหญิงมั่งอะนะ แต่เขียนไม่เป็นว่ะ) จะให้เฮียแต่งแบบแหวกแนวน่ะ ไม่ไหวจริงๆ ครับ ต่อมจินตนาการมันไม่ค่อยทำงานน่ะ ไว้คอยอ่านของณัฐกรดีกว่า  หลากหลายดี  เราทำไม่เป็นฟ่ะ ว่าแต่เรื่องสั้นชุดนี้ ก็แหวกกว่ากุญแจแล้วนะ (ได้แค่เนี้ย) ตัวละครชุดนี้สี่หนุ่ม ถ้าคนเขียนยังมีปัญญาแต่ง ก็คงได้เจอกันไปเรื่อยๆ แหละครับ สร้างตัวละครซักตัวนี่  มันยากชะมัด ขอใช้ให้คุ้มๆ ฮ่าๆๆ เข้ม 'แข็ง' จงใจเว้นครับ เพราะมีเขี้ยว   ไม่เว้นแล้วเดี๋ยวเขี้ยวกลายเป็นอะโพสโทรฟี่นะ หุๆๆ ตกลงคุณณัฐกรยังชอบศานิตที่สุดอยู่ แต่ที่ผมชอบที่สุดน่ะ คุณป๋าครับ เวลานึกภาพแล้ว ...น้ำลายสอ... แต่ไม่กล้าบรรยายอย่างที่เห็น กลัวติดเรท ฮ่าๆๆ ป.ล. เมื่อไหร่จาเลี้ยงไอติม คุณกริชรออยู่นะเฟ้ย ---- คุณคนชื่นชอบนิยาย ---- ดีใจจังครับ จำเรื่องเก่าได้ด้วย ผมยังจำได้ว่า คุณคนชื่นชอบฯ อุตส่าห์สละเวลามานั่งคุยกับผมเยอะแยะ ออกจะปลาบปลื้มเป็นกำลัง จำเรื่องได้ แต่จำชื่อไม่ได้ก็ไม่แปลกหรอกครับ ขนาดคนเขียนเอง บางทียังจำชื่อเรื่องของตัวเองไม่ได้เลย หุๆๆ (ขอเม้าเพื่อนฝูงหน่อย) อย่างคนข้างบนเนี่ย ตอนแรกๆ ชื่อเรื่อง "พี่ของผมเป็น SUPERSTAR" อยู่ดีๆ (จำได้แม่น เพราะเรียกชื่อเล่นว่า "พี่ของผม") ตอนใกล้ๆ จบ กลายเป็น "พี่ผม..." เฉยเลย ทีนี้พอเราจะเรียกชื่อเล่นเลยงง  กลัวจะกลายเป็นคนละเรื่องน่ะ มีอีกมีอีก   (เอาเพื่อนมาเม้าซะให้หมด ชมรมป่วนกระทู้ด้วยกันทั้งน้าน) เจ้าหญิงน้อยเขียนเรื่อง "ทุกคนเหงาบนดาวดวงเดียวกัน" ลงตอนแรกคนอ่านก็ติดกันตึม แต่ลงไปได้พักเดียว นางเอกคงลืมสระผมนานไปหน่อย (มิน่า ไม่มีฉากสระผมเลย) กลายเป็นเรื่อง "ทุกคน เหา บนดาวดวงเดียวกัน" ซะนี่ ไม่แน่ใจว่าจบรึยังเรื่องนี้ (ผมหายไปนาน คุณเจ้าหญิงน้อยก็พอกัน) ถ้าเขียนไปเรื่อยๆ ผมกำลังคอยดูอยู่ว่าจะกลายเป็น "ทุกคน เกา บนดาวดวงเดียวกัน" รึเปล่า (ตัว หอ กับตัว กอ บนแป้นพิมพ์มันอยู่ติดกันนะเนี่ย) ถึงตอนนั้น ผมจะส่งสบู่ไปให้คุณเจ้าหญิงน้อยหนึ่งก้อน เหอๆๆ อ้าว เม้าอะไรมาเนี่ย ยืดยาว   ไม่ได้ตอบกระทู้คุณคนชื่นชอบฯ เล้ย เอาใหม่ เข้าเรื่องใหม่ เห็นคุณคนชื่นชอบฯ ทายแล้ว คันปากยุบยิบอยากเฉลยเต็มที แต่ต้องอดใจไว้เฉลยตอนหน้าดีกว่า (ต้องหารางวัลไว้ให้ด้วยรึเปล่าเนี่ย อ๋อ... รู้แล้ว ให้นายณัฐกรเลี้ยงไอติมเป็นรางวัลดีกว่า อิๆๆ) จากคุณ : คุณพีทขาเม้าท์ (PeterPuck) - [ 30 ก.ค. 47 10:09:03 ]

ความคิดเห็นที่ 22 มาทีเดียวตั้ง 4 คู่ จะลุ้นคู่ไหนดีล่ะเนี่ย ครึ่งหลังมาเร็วๆนะคะ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 30 ก.ค. 47 11:11:49 ]

ความคิดเห็นที่ 23 หึหึ ขอเป็นเจ้าหญิงได้ไหมค่ะ รอตอนที่ 2 อย่างใจจดใจจ่อ จากคุณ : *แชมพู* - [ 30 ก.ค. 47 14:27:49 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เจ้าชายเหรอคะ ....สงสัยตกม้าไปแย้วมั้งเนี่ย   ^_^ กำลังอ่านสนุกๆ แต่ต้องรอกระทู้ ต่อปายซะแล้ว รออ่านกั๊บป๋ม แล้วพีรายุจะได้เจอกะไทรมั๊ยน๊า.... ศานิตท่าทางรักเด็กจังเลยนะเนี่ย จากคุณ : ต้นอ้อ (ต้นอ้อสีม่วง) - [ วันอาสาฬหบูชา 07:55:46 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ---- คุณอาราเร่ ---- นั่นสิครับ มาทีเดียวตั้งสี่คู่ (เอ... จะได้เป็นคู่มั้ยน้อ... รึว่าจะชวด...) ผมก็ลุ้นไม่ถูกเหมือนกัน สับสนไปหมด กลั๊วกลัวจริงๆ ว่าจะจับคู่ผิด เดี๋ยวโดนคนอ่านเขวี้ยงด้วยกระโถน หุๆๆ ครึ่งหลังเดี๋ยวตามมาไม่เกินวันอังคารครับ ---- หนูหลิงแชมพู ---- อยากเป็นเจ้าหญิงหรือจ๊ะ   ได้เลยตัวเอง เพราะดูๆ ไปแล้วเรื่องนี้ไม่มีเจ้าหญิงซักคน ฝากหนูหลิงช่วยเป็นแทนหน่อยละกันนะ ว่าแต่ ... เจอเจ้าชายแล้วไม่ใช่เหรอตัวเอง หุๆๆ ป.ล. ยังหัวฟูอยู่รึเปล่า สงสัย ---- คุณต้นอ้อสีม่วง ---- งือ ... นั่นจิ มิน่า เรื่องนี้นอกจากไม่มีเจ้าหญิงแล้วยังไม่มีเจ้าชายอีก ที่แท้ตกม้ากันไปหมดแล้วนี่เอง (แว้ก ยังไม่จบนะตัวเอง ทำไมเจ้าชายรีบตกม้าตายกันหมด) อ้าว กำลังอ่านสนุกๆ เลยเหรอครับ ว้า ตอนหน้าตั้งใจจะโหดนะเนี่ย  หุุๆ ล้อเล่นครับ พีรายุจะได้เจอไทยมั้ย ต้องติดตามชม เอ๊ย อ่าน ส่วนศานิตน่ะ รักเด็กแหงๆ อยู่แล้วครับ เจ้าตัวแกยังไม่โตเลยนี่นา เ็ฮ้อ (นึกแล้วเหงื่อตก...) จากคุณ : คุณพีทเองครับ (PeterPuck) - [ วันอาสาฬหบูชา 19:26:59 ]

ความคิดเห็นที่ 26 อ่านจนจบ  คุณพีทแน่ใจเหรอว่าเรื่องสั้น ( ทำเอาเราตาลายเลยอะ หึ หึ ) ม่วงมาอีกตามเคย  ว่าแล้วเชียว  พยายามหาเจ้าหญิงแต่เจอแต่เจ้าชาย เอ...อ่านไปอ่านมาชักไม่แน่ใจแล้วสิ  ว่าคุณพีทรอเจ้าหญิงหรือเจ้าชายอยู่ หุ หุ หุ จากคุณ : AeKra - [ วันอาสาฬหบูชา 20:59:22 A:221.128.104.134 X: ]

ความคิดเห็นที่ 27 อุอุ เปิดเรื่องตอนแรกมา แอบงงๆเล็กน้อย อ่านจบแล้วพึ่งเห็นว่ามีเรื่องก่อนหน้านี้ด้วยนี่เอง แหะๆ ตอนนี้ย้อนไปอ่านมาแล้วค่ะ ตอนต่อไปมาเร็วๆนะคะ ช่วงนี้สมองเสื่อม อ่านแล้วลืมเรื่อยเลย ว่าอ่านอะไรไว้บ้าง ฮ่าๆๆๆ ปล. กุญแจก็ยังรออยู่นะคะ อิอิ จากคุณ : TSURUGI - [ วันอาสาฬหบูชา 21:28:28 ]

ความคิดเห็นที่ 28 รายงานตัวก่อนนะคะ ขอเก็บไปอ่านค่ะ จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ วันเข้าพรรษา 14:15:58 ]

ความคิดเห็นที่ 29 วันจันทร์(พรุ่งนี้)ไม่ว่าเช้า-สาย-บ่าย-เย็น พิมก็คงมีแต่งานๆๆ แงๆๆ อยากหยุดเหมือนคนอื่นบ้าง จะได้ไปเที่ยวกะเจ้าชายส่วนตัว อิอิ จากคุณ : เ จ้ า ห ญิ งน้ อ ย - [ วันเข้าพรรษา 19:21:02 ]

ความคิดเห็นที่ 30 อ่านจบแล้ว มารายงานตัวค่ะ ^ ^ ถึงจำอะไรไม่ได้ แต่พอเห็นคำว่า หนุ่มทอมบอย ก็ระลึกถึงความหลังได้ทันทีค่ะ แต่ตัวเองจำตัวละครเหล่านั้นได้ค่ะ ดีจังค่ะ ได้อ่านเรื่องราวของตัวละครเหล่านี้ต่อ ไปๆ มาๆ เริ่มรู้สึกผูกพัน อยากอ่านอยากรู้เรื่องราว ของแต่ละคนต่อไปเรื่อยๆ ยาวๆ เหอ เหอ หางานให้คุณพีท ทำอีกแล้วหรือเปล่าเรา ถ้าจะยุให้เขียนอีกเยอะๆ เอายาวๆ เลยนะคะ ส่วนแม่น้ำเอวอน ถ้ายังไต่ลงไปไม่ถึง เด๋วให้พระเอกแจวเรือมารับดีไหมคะ แต่ต้องระวังยัยวีวี่ ตัวร้ายให้ดีค่ะ ^ ^ จากคุณ : bookmark - [ วันเข้าพรรษา 20:27:16 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ---- คุณ AeKra ---- สั้นจริงๆ คร้าบ ยืนยัน ที่อ่านไปแล้วน่ะ แค่สิบหน้าเอสี่เองนะ เหลืออีกแค่สิบหน้าเอสี่เท่านั้นก็จบแล้วล่ะครับ ถ้าเป็นเรื่องยาวนี่ ลงอีกสิบครั้งก็ยังไม่จบหรอกครับ คือถูไถไปเรื่อยๆ อะนะ หุๆๆ "ม่วงมาอีกตามเคย" ฮ่าๆๆ  เขียนเป็นแต่แนวนี้แหละครับ ซักพักก็คุ้นไปเองแหละมั้ง อิๆๆ ส่วนคุณพีทตอนนี้ไม่ได้รอทั้งเจ้าหญิงและเจ้าชายหรอกครับ ...มีแล้ว... (แว้ก...) ---- คุณ TSURUGI ---- อุตส่าห์ตามไปย้อนอ่านด้วย นับถือในความพยายามครับ จะเอาตอนจบแล้วเหรอครับ ได้ๆ เดี๋ยวจัดให้ภายในพรุ่งนี้ครับ (เพราะคนเขียนก็สมองเสื่อมเหมือนกัน เขียนๆ ไปแล้วมันจะกลายเป็นคนละเรื่องน่ะสิ เหอๆๆ) ป.ล. กุญแจรออีกพักหญ่ายหน่อยนะครับ อิๆๆ ---- หนูรวยระรินกลิ่น (กัญ) ชา ---- เช็คชื่อจ้า เดี๋ยวนี้ติดนิสัยถนอมอาหารเหมือนเจ๊เลยนะ เหอๆๆ ---- คุณเจ้าหญิงน้อย ---- แว้ก... กลับมาเมื่อไหร่เนี่ย เพิ่งนินทาไปหยกๆ (คคห ยี่บเอ็ด) แรงจริงๆ ขอบอก หุๆๆ โถๆๆๆ   ผมก็อยากให้คุณพิมมีวันหยุดเหมือนกัน หมู่นี้ไม่ค่อยเห็นนะ ว่าแต่ความคิดถึงเจ้าชายส่วนตัวนี่ ท่าทางจะเป็นแรงบันดาลใจไม่เลวเหมือนกันนะครับ เอิ๊ก ---- คุณบุ๊คมาร์คที่อ่านจบแล้ว ---- น่าน... แสดงว่าคำนี้เป็นคีย์เวิร์ด ต้องไม่ลืมใส่คำนี้ในตอนจบ คนอ่านจะได้จำได้ ฮ่าๆๆ แต่ที่จริงจำไม่ได้ก็ไม่เป็นไรหรอกครับ ไม่ได้ตั้งใจเขียนให้อ่านต่อกันแบบนิยายขนาดน้าน แค่เป็นตัวละครชุดเดิมจับมารียูสใหม่ ประหยัดแรงสร้างตัวละครบ่อยๆ อ้ะ (จริงมั้ยตัวเอง เหอๆๆ) แน่ะ อย่ายุครับอย่ายุ เดี๋ยวพอดีไม่ยอมคิดจะเขียนเรื่องอื่นเลย ขุดเอาคนเก่าๆ มาใช้เรื่อย เหอๆๆ ป.ล.เมื่อเสาร์อาทิตย์ พยายามอย่างยิ่งจะไต่ไปให้ถึง แต่เน็ตไม่เป็นใจ เลยต้องเลิกราไป แต่คนแจวเรือน่ะ ขอพี่บอสเหมือนเดิมครับป๋ม หุๆๆ จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 2 ส.ค. 47 15:00:49 ]

ความคิดเห็นที่ 32 อ๊ะ  ลืมมาแปะว่าครึ่งหลังอยู่ที่นี่ครับ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2941759/W2941759.html จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 3 ส.ค. 47 19:38:06 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ไปอ่านตอน 2 ต่อครับ ^^ จากคุณ : ศล - [ 4 ส.ค. 47 14:33:35 ]