ตอนที่8  ...
วันนี้พุธแต่ฉันต้องไปโรงพยาบาลแต่เช้า เพราะอะไรนะเหรอค่ะ ก็เพราะว่าคุณภูป่วยสาเหตุนะเหรอค่ะ จำเหตุการณ์ที่คุณภูมาขอความร่วมมือให้ฉันกับพี่จักช่วยแสดงละครได้ไหมค่ะ นั่นแหละค่ะ มันก็เพิ่งผ่านไปเมื่อ2คืนนี้เองค่ะ แล้วยังไงต่อเหรอค่ะ ที่นี่ก็เกิดอุบัติเหตุกับเครื่องยนต์นิดหน่อย แล้วมันก็เป็นเหตุบังเอิญมากๆเลยที่พอรถเสีย โทรศัพท์ก็แบตหมด แล้วของฉันเหรอค่ะ ไม่ได้พกไปด้วยค่ะ ลืม แล้วกว่าเราจะติดต่อหาคนมารับเราได้ก็สว่างแล้วค่ะ คืนนั้นฉันก็เลยต้องค้างบนรถ แล้วด้วยความเป็นสุภาพบุรุษของคุณภู ก็ทำให้คุณภูยอมลงจากรถเพื่อไปนอนข้างนอก แล้วก็เป็นเรื่องสิค่ะ คุณภูโดนยุงเจ้าของถิ่นกัด ตอนแรก็ไม่รู้ว่าคุณภูจะเป็นไข้เลือดออก ก็ไม่ได้ไปหาหมอที่โรงพยาบาล ให้กินแต่ยาแก้ไข้ พอ2วันไข้ไม่ยอมลด ป้ามาลัยกับฉันก็เลยคิดว่าเอาไปส่งโรงพยาบาลดีกว่า  พอถึงมือหมอก็ยังน่าเป็นห่วงอยู่ดีเพราะหมอบอกว่าเป็นไข้เลือดออก ต้องรอดูอาการอีกสักระยะ ฉันกับป้ามาลัยก็เลยต้องผลัดกันไปเฝ้าไข้ ตอนมาถึงโรงพยาบาลคุณภูเพิ่งทานยาแล้วหลับ ฉันก็เลยเปลี่ยนเวรกับป้ามาลัยให้ป้ามาลัยกลับไปพักผ่อนที่บ้าน  มาที่
โรงพยาบาลแล้วทำให้ฉันนึกถึงตอนเด็กๆ ครั้งแรกที่ต้องมานอนโรงพยาบาล เพราะป่วยเป็นโรคปอดบวม ตอนนั้นทำให้ฉันอยากเป็นหมอมากเลย แต่ทำไมฉันถึงไม่เลือกเรียนหมก็เพราะว่าฉันฝันมันหลายอย่างเกินไป จนไม่รู้ว่าจะเอายังไงกับชีวิตจริงดี แล้วฉันก็เลือกเรียนอักษร เพราะอยากทำงานพวกตัวหนังสือ แล้วก็ได้มาเป็นเลขา ซึ่งมันก็ไม่เข้ากับตัวฉันเลยจริงๆ เพราะความซุ่มซาม กับไม่ค่อยจะถี่ถ้วนสักเท่าไหร่ แต่ถ้าตอนนั้นเลือกที่จะเป็นหมอฉันก็คงเป็นหมอที่แย่ที่สุดในโลกเลยนะ แต่ก็คิดดูอีกที ฉันฝันอยากเป็นหลายอย่างมากเกินไปจนฝันของฉันบางอันก็เลือนหายไปตามกาลเวลา ฉันนั่งคิดอะไรเพลินๆไปสักพัก ก็ได้ยินเสียงคุ้นหูดังขึ้น

“คุณภูเป็นไงบ้าง”

“ก็ ดีขึ้นแล้วค่ะ คุณดาจะรับน้ำอะไรดีค่ะ”

“ไม่ เธอจะไปไหนก็ไป ฉันจะอยู่เฝ้าคุณภูเอง”

“ไม่เป็นไรค่ะ รบกวนคุณดาเปล่าๆ”

“เอ เธอเป็นแค่ลูกจ้าง นายสั่งอะไรก็ทำสิยะ”

“แต่คุณก็ไม่ใช่นายดิฉันนิค่ะ เพราะฉะนั้นก็รอจนกว่าคุณภูจะตื่นแล้วให้ดิฉันออกไปเองดีกว่า”

แล้วฉันก็ต้องนั่งอยู่ในห้อง  กับคุณดา ตลอด 3 ชั่วโมง บ้าจริงๆเลย ฉันอ่านนิตยาสารจนจบไป 3รอบแล้วนะ คุณภูก็ยังไม่ยอมตื่น จะต้องให้ฉันนั่งอยู่กับยัยคุณดาอีกนานแค่ไหนนะ จะบ้าตายอยู่แล้ว

“น้ำ หิวน้ำจัง” ฉันหันไปมองตามเสียงแล้วก็ลุกไปรินน้ำ

“คุณภูตื่นแล้ว ดามานั่งเฝ้าคุณตั้งแต่เช้าเลยค่ะ ห่วงคุณม๊ากมาก คุณภูเป็นยังไงบ้างค่ะ”

“น้ำค่ะ”

“นี่เธอ นายเธอตื่นแล้ว ออกไปได้แล้ว ฉันมีธุระจะคุยกับคุณภู”

ฉันหันไปมองคุณภู แล้วก็เดินออกไปจากห้อง

“งั้นเดียร์ ออกไปหาอะไรทานก่อนนะค่ะ”

ฉันเดินออกมานั่งรับลมที่สวนหย่อมของโรงพยาบาล ลมเย็น น่านอนจัง เสียงโทรศัพท์ใครนะปล่อยให้ดังอยู่ได้ ไม่ยอมรับซะที น่ารำคาญจริงเชียว แต่เสียงก็คุ้นๆนะ เหมือนของเราเลย เออ เสียงโทรศัพท์เราหนิหน่า ใครโทรมานะ

“สวัสดีค่ะ”

“เดียร์ นี่เจนนะ เป็นไงบ้าง หายเงียบไปเลยนะ”

“ช่วงนี้ยุ่งๆอยู่หนะสิ เออ เราเจอพี่จักรด้วยนะ พี่จักรย้ายมาอยู่ที่นี่กับ....เออ”

“ไม่ต้องบอกฉันก็พอจะเดาได้ย่ะ เออ นี่ฉันจะได้ไปทำงานออกแบบตึกให้กับรีสอร์ทที่เชียงรายนะ กะว่าจะไปเยี่ยมเธอด้วยนะ”

“จริงเหรอ ดีจัง ไม่ได้เจอเจนมาตั้งนาน จะได้คุยกันให้หายคิดถึงไปเลย”

“เออได้ เดียร์ แค่นี้ก่อนนะ มีสายในออฟฟิศเข้ามา ไว้จะโทรไปบอกอีกทีนะว่าจะไปวันไหน”

ตื่นเต้นจังเลยจะได้เจอกับเจน คิดแล้วก็อยากเจอไวๆนะ ฉันยกนาฬิกาขึ้นดู เวลาผ่านไปเร็วจังฉันออกมานั่งตั้ง ชั่วโมงกว่าๆแล้วเหรอ กลับขึ้นไปดีกว่า คุณดาอาจจะคุยธุระกับคุณภูเสร็จแล้วก็ได้นะ

“เดียร์ แกแอบไปสวีทกับคุณภูจนคุณภูป่วยเลยนะแก”

“แหมพี่จักร พอทักทีเนี่ยสัวต์เลี้ยงที่บ้านพี่ก็ออกมาวิ่งเล่นกันทั้งฝูงเลยนะ”

“แค่นี้ทำเป็นโกรธ”

“ก็เดียร์เป็นผู้หญิงนใครมาได้ยินมันจะไม่ดีนะ”

“ย่ะแม่หญิง”

“แล้วเดียร์ก็ไม่ได้ไปมีอะไรกับคุณภูด้วย คุณภูเป็นไข้เลือดออก นี่จะมาเยี่ยมคุณภูเหรอ แล้วมีอะไรมาเยี่ยมบ้าง”

“นี่หล่อน ฉันเอาของมาเยี่ยมคนไข้ไม่ได้เอาของมาเยี่ยมคนเฝ้าไข้นะ”

“แหมคนป่วยจะไปกินอะไรได้ ยังไงเดียร์ก็ต้องกินอยู่ดีไม่งั้นเดียวของเสียหมด”

แล้วฉันกับพี่จักรก็เดินขึ้นไปด้วยกัน คุณดากลับไปตั้งนานแล้ว ก็เหลือแต่คุณภูกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงดูโทรทัศน์อยู่ พอเห็นฉันกับพี่จักรเข้ามาคุณภูก็เลยปิดโทรทัศน์แล้วก็นั่งคุยกัน คุยกันไปเกือบชั่วโมงได้ คุณภูก็ขอตัวนอน พี่จักรก็เลยขอตัวกลับ ฉันก็คงต้องรอจนกว่าจะได้เวลาที่ป้ามาลัยมาเปลี่ยนเวร คุณภูตื่นมาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้เพราะฉันมั่วแต่นั่งมองดาวอยู่ นี่ถ้าอยู่กรุงเทพฯฉันคงไม่ได้เห็นอะไรอย่างนี้แน่นอนเลย นานเท่าไหร่แล้วนะ ที่ฉันไม่มีโอกาสมานั่งนับดาวอย่างนี้

ก๊อกๆ...แล้วก็มีคุณพยาบาลเอาอาหารมาให้

“ทานเสร็จแล้วทานยาด้วยนะค่ะ แล้วเดียวตอน 2 ทุ่มจะมาวัดไข้นะค่ะ”

“คุณภูตื่นนานหรือยังค่ะ”

“ไม่นานหรอก เป็นยังไงบ้างเบื่อหรือยังมานั่งเฝ้าผมทุกวันเลย แต่พรุ่งนี้หมอก็บอกให้ผมกลับไปพักฟื้นที่บ้านได้แล้วนะ ไม่รู้ว่าที่ไร่เป็นไงบ้าง”

“คุณภูพรุ่งนี้เดียร์จะเข้าไปที่ออฟฟิศคุณภูจะเอาอะไรไหมค่ะ”

“ขอเอกสารงานด่วนมาให้ผมแล้วกัน แล้วก็มีงานอะไรให้ผมเซ็นก็เอาไปไว้ที่บ้านเลยนะ แล้วยังไงเอามาก่อนเที่ยงนะ”

“ค่ะ”

คืนนั้นฉันกลับไปนอนที่บ้าน ก่อนนอนฉันก็ตรวจดูความเรียบร้อยก่อน อืมเรียบร้อยทุกอย่าง ไปนอนดีกว่า พรุ่งนี้จะได้ไปส่งเด็กๆแต่เช้า เอ แล้วป้ามาลัยทำอะไรให้กินพรุ่งนี้นะ

“น้องแก้ม ตื่นยังค่ะ เดี๋ยวไปโรงเรียนสายนะ”

“น้องกันย์อย่าลืมงานประดิษฐ์นะค่ะ”

เช้าที่แสนวุ่นวาย ผ่านมาด้วยดี ฉันไปส่งเด็กๆที่โรงเรียนทันเคารพธงชาติ แล้วฉันก็เลยไปที่ออฟฟิศเลย งานเยอะพอสมควรเลยนะเนี่ย

“คุณอังคะ รบกวนช่วยเอาเอกสารที่ต้องให้คุณภูเซ็นมาเลยค่ะ เดียวเดียร์จะเอาไปให้คุณภูที่โรงพยาบาล คุณภูคงไม่เข้าออฟฟิศอีกหลายวันเลยให้เดียร์มาเอาเอกสารค่ะ”

แล้วคุณอังก็เข้าไปหยิบเอกสารออกมา พร้อมกับอธิบาย

“แฟ้มนี้ด่วนนะค่ะ ให้คุณภูพิจรณาด้วย แล้วก็รีสอร์ท.....ติดต่อจะของซื้อดอกไม้จากทางไร่นะค่ะ ให้คุณภูช่วยดูด้วยเพราะว่ารีสอร์ทนี้ยังไม่เปิดนะค่ะ แต่มาติดต่อไว้ก่อนค่ะ”

“ได้ค่ะ แล้วจะเอาวันไหนค่ะ”

“ก็ภายในอาทิตย์นี้นะค่ะ”

ระหว่างทางฉันก็แอบเปิดดู ฉันเห็นชื่อเจ้าของผู้ร่วมหุ้นของรีสอร์ทแล้วก็รู้สึกมีก้อนอะไรมาจุกที่คอ ชื่อคุ้นๆชื่อนี้ไม่คิดว่าจะได้มาเจอกันอีก ขนาดหนีไกลมาจนสุดประเทศแล้วนะ....

ธนากร ทรัพย์ ไพศาล  ใครบ้างจะไม่รู้จัก นักธุรกิจรุ่นใหม่ไฟแรง ทายาทไฮโซชื่อดังของเมืองไทย แล้วก็คนคุ้นเคยของฉัน บ้าจริงก็พี่กรแต่งงานไปแล้ว ทำไมต้องคิดด้วย รู้ทั้งรู้ว่าเราไม่คู่ควรกับเขา ก็เพราะใครกันเหล่าที่ทำให้ฉันต้องหนีไกลมาถึงที่นี่กัน ทำไมถึงชื่อนี้ยังต้องตามมากวนใจด้วยนะ ทั้งๆทีว่าทำใจได้แล้วเชียว....

“คุณเดียร์ครับ ถึงโรงพยาบาลแล้วครับ”

ฉันสะดุ้งกับเสียงเรียกที่ทำให้ฉันตื่นจากภวังค์

“ขอบคุณคะลุงมา ยังไงรอก่อนนะค่ะ เห็นว่าคุณภูจะได้กลับบ้านวันนี้”

“ได้ครับ”

ฉันเอาเอกสารด่วนไปให้คุณภูที่ห้อง

“มาแล้วเหรอ กำลังรออยู่เชียว”

“นี่ค่ะ อันนี้ด่วนนะค่ะส่วนอันนี้ให้คุณภูพิจรณาค่ะ คุณอังบอกว่าเป็นรีสอร์ทที่จะเปิดตัวในเร็วๆนี้เลยติดต่อว่าจะซื้อดอกไม้กับผลไม้ที่ไร่ค่ะ”

“อืมได้ เออคุณเดียร์เดี๋ยวช่วยไปจ่ายเงินที่ฝ่ายการเงินด้วยนะครับ แล้วจะได้กลับบ้านกัน เดี๋ยวดูเอกสารพวกนี้ก่อนนะ”

แล้วฉันก็ออกไปที่ฝ่ายการเงินเพื่อจัดการกับค่ารักษาของคุณภู

“เรียบร้อยแล้วใช่ไหม เอกสารพวกนี้ก็เรียบร้อยแล้ว บอกคุณอังนะ ว่าให้โทรไปนัดเซ็นสัญญากับทางรีสอร์ทได้เลย”

“ทำไมง่ายจังค่ะ”

“ก็มันรีสอร์ทที่คนรู้จักผมร่วมหุ้นอยู่สิ ผมเพิ่งโทรไปคุยเมื่อกี้นี้เอง มันเลยง่าย แล้วพวกเขาก็ไม่รีบด้วยนะ กว่ารีสอร์ทจะเสร็จก็เดือนหน้า เราก็มีเวลาเตรียมของให้ทางรีสอร์ทอีกตั้งนาน”

ฉันก็ได้แต่ฟังเงียบๆ เราจะได้เจอกันอีกแล้วนะ เฮ้ย คนที่ไม่อยากเจอก็ได้เจอ ชีวิต ทำไมมันโหดร้ายจัง แล้วในความโชคร้ายก็ยังมีเรื่องให้น่าดีใจอีกเรื่องคือ เจนโทรมาหาฉันแล้วบอกว่าจะมาหาฉันวันพรุ่งนี้ ดีจังมีที่ปรึกษาแล้ว

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++

อุตส่าห์หลบมาไกลถึงจังหวัดสุดท้ายของประเทศแล้วยังได้เจอกับคนรักเก่าอีก คุณเดียร์จะต้องเจออะไรอีกยังไงติดตามตอนต่อไปนะค่ะ