นักเล่านิทานข้างถนนยืนเด่นเป็นสง่าอยู่บนลังไม้ซาง
เขาชูมือทั้งสองขึ้นสูงเบื้องหน้า ก่อนจะค่อยๆ ลดระดับลงพร้อมกับการโค้งคำนับ
"จบแล้วครับ ขอบคุณครับ...ขอบคุณครับ" เขาพูดดังแทรกเสียงปรบมือของผู้ชมนับสิบ
"สนุกจริงๆ"
"น่ารักมาก"
"ชอบๆ เอาอีกๆ"
"ขอเรื่องใหม่"
เสียงผู้ชมร้อง
นักเล่านิทานยิ้มกว้างเป็นคำตอบรับ
เขาชอบนิทานเรื่องที่เพิ่งเล่าจบมาก วันนี้เขาเล่านิทานได้ดีทีเดียว
เด็กหญิงหน้าตาน่ารักราวตุ๊กตาก้าวออกมายืนเบื้องหน้าเขา
เธอดูตัวเล็กยิ่งกว่าที่เป็น.... เมื่อเขาก้มลงมองเธอจากบนลังไม้
"อย่าเพิ่งจบเลย หนูไม่อยากให้จบ"
เสียงเล็กๆ ของเธอฟังได้ชัดเจนแบบนี้ ในขณะที่เสียงปรบมือเงียบไปหมดแล้ว
"นิทาน...เมื่อถึงประโยคท้ายว่า...
'แล้วทุกคนก็อยู่อย่างมีความสุขตลอดไป' แล้ว เรื่องก็ต้องจบครับ"
เขายิ้มกว้างอีก... ขณะตอบเด็กหญิง
"แต่หนูยังไม่อยากให้จบนี่" เด็กหญิงตะโกนอย่างก้าวร้าว
เสียงคนดูเริ่มอื้ออึง และนักเล่านิทานก็ไม่แน่ใจว่าทุกคนซุบซิบอะไรกัน
"ต... แต่..." เขาพยายามนึกคำอธิบาย
"ยังมีคนที่ยังไม่มีความสุขอยู่คนหนึ่ง...
'แล้วทุกคนก็อยู่อย่างมีความสุขตลอดไป' ได้ยังไง"
เด็กหญิงพูดแทรกด้วยหน้าตาบึ้งตึง
"เจ้าชาย เจ้าหญิง ประชาขน แม่มด นางฟ้า... หรือแม้แต่ม้าลากรถ
ก็มีความสุขกันหมดแล้ว"
เขาบอกอีกครั้ง เพราะคิดว่าเด็กหญิงไม่ได้ตั้งใจฟังนิทาน
เธอก็เลยไม่รู้ว่าเขาได้เล่าถึงความสุขของทุกคนครบถ้วนแล้วจริงๆ
"หนูไง หนูยังไม่มีความสุข หนูไม่อยากให้จบ" เด็กหญิงร้องด้วยเสียงแหลมเล็ก
แล้วเธอก็ร้อง... ร้องไห้
ผู้ชมรายรอบเริ่มซุบซิบกันอีก... คราวนี้ดังขึ้น
"เรื่องยังไม่จบ"
"ยังมีคนที่ไม่มีความสุข"
"แถมยังเป็นเด็กหญิงที่น่ารักราวกับตุ๊กตาด้วยนะ"
นักเล่านิทานได้ยินเสียงซุบซิบนั้นทุกคำ
เขากำลังยืนบนลังไม้ซางข้างถนน
ที่ซึ่งเป็นตำแหน่งของภาระอันยังไม่เสร็จสิ้น
เขายกมือทั้งสองขึ้นไปในอากาศอีกครั้งอย่างไม่มั่นใจว่าควรเล่าต่อตรงไหน
"นางฟ้ายังคงโปรยดอกไม้..."
เขาเล่าต่ออย่างเก้ๆ กังๆ นางฟ้าจะทำอะไรต่อไปดีละทีนี้...
เด็กหญิงที่ร้องไห้หยุดร้องทันควันเงยหน้าขึ้นมองทั้งคราบน้ำตา
เธอยิ้มแล้วปรบมือสามที
"ส่วนแม่มดร้ายที่กลับใจเป็นแม่มดที่ดี...เธอคิดทำลายเวทย์มนต์ที่ชั่วร้ายของตัวเอง"
เสียงปรบมือและรอยยิ้มของเด็กหญิงทำให้เขาเล่าต่ออย่างลื่นไหล
อีกอย่าง เขาคิดว่า แม่มด น่าจะมีเรื่องที่น่าสนใจมากกว่านางฟ้า
"เรามีเวลาฟังไม่มาก"
ผู้ชมคนหนึ่งพูด แล้วค่อยๆ ถอยหลังเดินออกไป
"เรื่องจบเมื่อกี๊ก็ดีแล้ว"
อีกคนว่าพลางหันหลังขวับออกไปบ้าง
"ไม่อยากฟังเรื่องที่แม่มดเป็นตัวเอกสักหน่อย"
อีกคนพูดอย่างหัวเสียก่อนจะเดินหนีไป
ต่อมาไม่นานจากนั้น...
นักเล่านิทานยังยืนบนลังไม้ซางข้างถนน
ที่ซึ่งเป็นตำแหน่งของภาระอันยังไม่เสร็จสิ้น
เบื้องหน้าเขามีเด็กหญิงคนหนึ่งที่คอยปรบมือทุกครั้งที่เขาหยุดเล่า
รายรอบคือถนนอ้างว้าง
"หนูมีความสุขหรือยัง" นักเล่านิทานถามด้วยเสียงแหบแห้ง
"ยังมีค่ะ" เด็กหญิงยิ้มร่า
"แปล...ว่า..." เขาถามอย่างหวาดหวั่น
"ยังมี... ตราบใดที่คุณยังเล่าไม่จบ" เด็กหญิงกล่าวอย่างมีความสุข
แล้วเธอก็ปรบมือ
จากคุณ :
ninaM 
- [
30 ก.ค. 47 23:32:53
]
นักเล่านิทานข้างถนน
(ล้อเล่นคับ สงสารคนเล่านิทานจัง แล้วจะเล่าจบได้ยังไงล่ะเนาะ)
