ไม่อยากจะหลอกตัวเองอย่างนี้ต่อไป อยากจะยอมรับความจริงทุกอย่าง ไม่อยากหลอกตัวเองว่าพี่ยังไม่จากหวานไป พี่ยังอยู่ใกล้ๆหวานใช่ไหม หวานคิดถึงพี่เหลือเกิน คิดถึง.... พี่จ๋า กลับมาได้ไหม กลับมา อย่าจากหวานไป ---พิมพ์แล้วน้ำตามันไหลออกมาไม่หยุด ไม่อยากยอมรับกับความจริงที่สูญเสียพี่ชายสุดที่รักไป --- เมื่อไม่มีพี่หวานไม่รู้จะทำยังไงต่อไป เวลาเหงาไม่มีพี่ หวานก็ได้แต่นั่งร้องไห้คนเดียว เวลาที่คิดถึงพี่ เวลาที่ไม่มีพี่ หวานไม่รู้จะทำยังไง ไม่มีใครยืนเคียงข้างหวาน ไม่มีใครจะเข้าใจหวานเท่ากับพี่อีกแล้ว พี่กลับมาได้ไหม พี่อย่าจากหวานไปสิ พี่อย่าทิ้งให้หวานอยู่คนเดียว หวานไม่อยากอยู่คนเดียว พี่จ๋าพี่กลับมาได้ไหม พี่อย่าไปจากหวาน หวานคิดถึงพี่ ...ฮือๆ... พี่จ๋า..พี่---------------- ความจริงในวันนั้น หวานยังจำติดตา ยังจำไม่เคนลืม [การสูญเสียคนที่รัก คนที่เข้าใจเราที่สุด ทำไมถึงเจ็บปวดขนาดนี้] เมื่อไม่มีพี่ชายแล้วหวานจะทำยังไง ได้แต่หลอกตัวเองว่าพี่จะกลับมา พี่ต้องกลับมา หวานจะรอให้พี่กลับมา แต่ยังไงความจริงที่พี่ไม่สามารถกลับมาหาหวานได้อีกแล้ว พี่ชายหวานจากไปไม่มีวันกลับมาอีกแล้ว พี่หวานคิดถึงพี่เหลือเกิน พี่ได้ยินหวานไหม พี่ตอบหวานสิว่าพี่ได้ยินหวาน พี่ตอบหวานหน่อย ตอบหวานที...ฮือๆ... ทำไมพี่ไม่ตอบหวาน พี่ไม่รักน้องสาวคนนี้แล้วเหรอคะ พี่ไม่รักน้ำหวานแล้วเหรอ –หวานคิดถึงพี่ คิดถึง คิดถึงเหลือเกิน ได้โปรด พระเจ้าย้อนเวลากลับมาได้ไหมคะ ย้อนเวลากลับมาให้หวานได้แก้ไขทุกอย่าง ได้โปรดคืนพี่ชายหวานมาได้ไหมคะ พระเจ้าได้โปรด ได้โปรด ไม่ว่าจะทำยังไง ไม่ว่าจะให้หวานทำอะไรหวานก็ยอม ได้โปรดคืนพี่ชายหวานมาทีนะคะ ได้โปรด..... จะทำยังไงพี่ถึงกลับมาล่ะคะ หวานไม่อยากอยู่คนเดียว ไม่มีใครเข้าใจหวานเท่าพี่ เวลาหวานไม่สบายใจหวานไม่รู้จะปรึกษาใคร เวลาหวานเหงาหวานไม่มีพี่ หวานไม่รู้จะอยู่ยังไง ไม่มีใครเล่นกับหวาน ไม่มีใครพูดคุยกับหวาน เวลาหวานล้มไม่มีใครช่วยพยุง หวานต้องอยู่คนเดียวอย่างนี้จริงๆเหรอคะพี่ พี่จะไม่กลับมาแล้วเหรอคะ ...พี่ไม่กลับมาแสดงว่าพี่ไม่รักหวานแล้วใช่ไหม ทำไมพี่ไม่ฟื้นล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมพระเจ้าถึงเอาพี่หวานไป ทำไม พี่หวานเป็นคนดี ทำไมถึงเอาพี่หวานไปล่ะคะ ได้โปรดคืนพี่หวานมา................................... [ถ้าเล่าถึงเหตุการณ์วันนั้นที่พี่ชายหวานจากไป ....เจ็บปวดเหลือเกินที่จะนึกถึงมัน]

วันนั้นเป็นวันหยุดช่วงปิดเทอม ตอนนั้นคุณย่ายังมีชีวิตอยู่ คุณพ่อกับคุณแม่พาหวานไปส่งที่บ้านคุณย่าตอนปิดเทอม บ้านคุณย่าอยู่แถวชาญเมือง อากาศดีมากเลย เป็นบ้านมีบริเวณ วิ่งเล่นสนุกมั๊กมากเลย หลังบ้านคุณย่าจะมีสระน้ำเล็กๆด้วย ตอนนั้นหวานอยู่ประมาณ ม.1 ก็อายุประมาณ13 ปี ส่วนพี่ชายหวานตอนนั้นก็อายุประมาณ 15 ปี ตอนั้นพี่เขาอยู่ ม.3 ตอนนี้ก็ผ่านมา 2 ปีแล้ว ตอนนี้หวานอายุกำลังจะ 15 ปีแล้วค่ะ ถ้าตอนนี้พี่ยังอยู่พี่ก็อยู่ ม.5แล้ว ก็อายุประมาณ 17ปี ตอนนั้นเป็นช่วงปิดเทอมหน้าร้อน ช่างเดือนเมษา หลังจากที่พี่สอบเข้า ม.4 เรียบร้อยแล้ว คุณแม่กับคุณพ่อก็เลยพาเราสองคนไม่ส่งที่บ้านคุณย่า หวานกับพี่จะชอบไปบ้านคุณย่ามากเลยค่ะ คุณย่าจะทำขนมอร่อยๆให้ทานเสมอๆ หวานชอบขนมหวานที่คุณย่าทำมาก แต่พี่หวานไม่ชอบขนมหวานพี่บอกว่าทานแล้วมันหวานจนเอียน แต่สงสัยนะพี่เขาชอบทานขนมเค้กที่คุณย่าอบ ทั้งๆที่มันก็เป็นขนมหวานเหมือนกันอ่ะนะ ช่างนั้นอยู่บ้านคุณย่า ก็ตื่นมาตอนเช้าก็ตักบาตร แล้วก็อาบน้ำ ทานข้าว แล้วก็นั่งให้พี่สอนหนังสือให้ พอสายๆหน่อยก็นั่งดูโทรทัศน์เล่นกับพี่ จะมีหนังยาวด้วยนะรู้สึกว่าจะเป็นช่อง 7 นะ ก็หนังจะจบซักประมาณเกือบๆเที่ยง หลังจากนั้นก็ทานข้าวเที่ยง (ช่างเช้าของทุกวันจะเป็นแบบนั้น) พอตอนบ่ายก็จะมีอะไรให้ทำเยอะเลย เช่น อาบน้ำให้ลูกแมวของคุณย่า อ่านหนังสือให้คุณย่าฟัง คุยสนุกเล่นกับคุณย่า บางครั้งคุณย่าก็สอนทำขนม หรือไม่ก็สอนทำกับข้าว แต่คุณย่าชอบสอนจี้หวานมากกว่าพี่อ่ะ หวานไม่ยอม 55+ หรือไม่ก็แอบออกจากบ้านไปเดินห้างกับพี่ 55+ บางครั้งก็แอบหลับกลางวันอ่ะนะ ตอนเย็นๆแดดร่มๆ ก็จะวิ่งเล่นกับพี่ แล้วก็เจ้าเหมียว ก็วิ่งอยู่บริเวณรอบบ้านนั้นล่ะนะ พอเหนื่อยก็ไปนั่งที่โต๊ะนั่งเล่น (มันเป็นโต๊ะเก้าอี้เหล็กที่ตั้งอยู่บริเวณบ้าน) คุณย่าก็จะนั่งดูเราเล่นกัน แล้วก็จะมีขนมที่เราทำกันตอนบ่ายอยู่ด้วย พอเล่นกับพี่เหนื่อยๆก็จะทานขนมนั้น พอตอนค่ำซักประมาณทุ่มกว่าๆ ก็จะเล่นน้ำลงสระหลังบ้าน สนุกมากเลย แล้วก็จะโดนคุณย่าว่าอยู่บ่อยๆว่า “เล่นน้ำนานเกินไปแล้วนะทั้งสองคน ขึ้นจากสระได้แล้ว” คุณย่าบ่นอย่างนี้ทุกวันเลยอ่ะ อิอิๆ หลังจากนั้นก็ทานข้าว ดื่มนมแล้วเข้านอนค่ะ ตอนนั้นมีความสุขที่สุดเลยค่ะ อยู่บ้านคุณย่าได้อาทิตย์กว่าๆ ก็เลยให้คุณพ่อเอาจักรยานมาให้ ก็เบื่อๆก็คิดว่าอยากขี่จักรยานเล่นแถวบ้านคุณย่า

วันนั้นขี่จักรยานเล่นแถวบ้าน ขี่ไปร้านเซ้เว้นอ่ะนะ ไปหาขนมกินกัน วันนั้นเราไม่ได้ทำขนมช่วงบ่ายค่ะ ก็เลยไม่มีอะไรทานเลย อยากทานขนมมาก ก็เลยขอเงินคุณย่าออกไปซื้อ ขี่จักรยานกับพี่ไปซื้อขนม ตอนขากลับเกิดอุบัติเหตุขึ้น หวานทำสติกเกอร์ที่ซื้อมากหลุดมือ แล้วสติกเกอร์มันก็ปลิวไปอยู่ค่อนข้างกลางถนน หวานบอกพี่ว่าสติกเกอร์หลุดมือ มันปลิวไปแล้ว พี่ชายหวาน ก็หยุดรถจักรยานแล้วเดินไปเก็บให้ หวานก็ไม่ทันได้สังเกตว่ามีรถกระบะกำลังวิ่งมาอย่างเร็ว พอเห็นรถกระบะก็รู้ว่ารถมันเข้ามาใกล้ถึงตัวพี่ชายหวานแล้ว ยากที่พี่ชายหวานจะหลบได้ หวานตะโกนบอกพี่ว่าระวัง “BRO. Be careful!” แต่มันสายเกินไปแล้วพริบตาเดียวพี่หวานก็ลงไปนอนกับพื้นเลือดท้วมตัว คำพูดในตอนนั้นพี่บอกว่า “นี้สติกเกอร์ พี่เก็บได้แล้วนะ” หวานได้แต่ร้องไห้แล้วก็พูดว่า “พี่ต้องไม่เป็นอะไร พี่ต้องอยู่กับหวาน หวานจะพาพี่ไปโรงพยาบาล พี่ต้องหายเชื่อหวานสิ” หวานพูดอะไรไม่ออกได้แต่นั่งร้องน้ำตานองหน้า พี่เอามือยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้หวาน พี่บอกว่า “หวานอย่าร้องนะ พี่ไม่เป็นอะไรมากหรอก” หลังจากนั้นพี่เงียบไปซักพัก แล้วพี่ก็พูดประโยคสุดท้ายว่า “พี่รักหวานนะ” มันเป็นประโยคสุดท้ายจากพี่ที่หวานได้ยิน หลังจากนั้นหวานก็นั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้น ร้องพร้อมทั้งกอดศพพี่อยู่อย่างนั้น หวานไม่รู้จะทำยังไง ได้แต่กอดพี่แล้วร้องไห้ ---หลังจากนั้นหวานก็จำเรื่องราวต่อไปไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น หวานตื่นขึ้นมาอีกทีก็อยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว--- พี่เขาเสียชีวิตไปต่อหน้าต่อตาหวาน ทั้งๆที่หวานไม่สามารถช่วยอะไรพี่ได้เลย ได้แต่นั่งร้องอยู่อย่างนั้น ถ้าหวานไม่บอกว่าสติกเกอร์หล่น ถ้าหวานไม่บอกพี่ มันก็คงจะไม่จบลงอย่างนั้น ผิดที่หวาน ผิดที่หวานคนเดียว หวานทำให้พี่ต้องตาย หวานเป็นคนทำให้พี่จากไป ผิดที่หวาน...... ได้โปรดพระเจ้า ขอโอกาสหวานได้ย้อนเวลากลับไปอีกซักครั้งหวานจะแก้ไขทุกอย่าง จะไม่ทำให้เกิดเหตุการณ์อย่างนั้นขึ้น ขอโอกาสหวานได้แก้ไขมันอีกซักครั้งนะคะ ได้โปรด ได้โปรดให้โอกาสหวานอีกซักครั้ง ไม่ว่าจะให้หวานทำอะไร หวานก็ยอม ขอเพียงแค่ได้โปรดคืนพี่ชายหวาน ได้โปรดทำให้พี่หวานฟื้นขึ้นมา ได้โปรด...



พี่ได้ยินหวานไหมคะ ถ้าพี่ได้ยิน หวานอยากบอกพี่ว่า “หวานรักพี่ที่สุดเลยนะคะ” ถึงมันจะสายเกินไปที่จะบอกพี่ แต่หวานอยากบอกพี่ให้รู้นะคะว่า หวานรักพี่ หวานคิดถึงพี่ หวานคิดถึงพี่เหลือเกิน พี่คะ พี่กลับมาได้ไหม พี่กลับมาอยู่ใกล้ๆหวานได้ไหมคะ หวานไม่อยากอยู่คนเดียวโดยไม่มีพี่ “พี่คะหวานรักพี่มากนะคะ รักมากที่สุดในโลกเลย พี่เป็นพี่ชายที่ดีที่สุดในโลกเลยค่ะ” มันเป็นคำพูดตอนเด็กของหวานที่ดีที่สุดที่หวานเคยบอกว่ารักพี่ พี่จำได้ไหมคะมันเป็นประโยคที่หวานชอบพูดกับพี่ตอนเด็กๆไงคะ พี่จำได้ไหม หวานอยากบอกพี่หลายๆอย่าง หวานยังมีเรื่องอะไรที่ยังไม่ได้เล่าให้พี่ฟังอีกมากมายเลย ตอนนั้นที่ ช๊อกโกแล็ตในตู้เย็นหมดน่ะ หวานโกหกว่าเจ้าเหมียวกิน แต่จริงๆแล้วหวานเป็นคนทานช๊อกโกแล็ตหมดเองค่ะ แต่มันสายเกินไปที่จะบอกพี่ หวานรู้สึกผิดในหลายๆอย่าง ตอนที่หวานเคยทะเลอะกันพี่หวานอยากจะย้อนเวลากลับไป ไปแก้ไขตรงนั้นแล้วใช้เวลาให้มีความสุขที่สุดกับพี่ อยากย้อนเวลากลับไปในเหตุการณ์นั้น เพื่อแก้ไขสิ่งต่างๆ เพื่อไม่ให้พี่ต้องจากไป