ความคิดเห็นที่ 1 โชคชะตาของผมกลับมาพลิกผันอีกครั้ง  เมื่อตึกที่ผมเช่าขายอาหาร  ต้องถูกเวนคืนที่ดินนำไปสร้างทางยกระดับ  บรรดาพ่อค้าแม่ค้าทั้งหลายต่างก็ต้องพากันระเห็ดระเหไปหาที่ทำกินแห่งใหม่ ช่วงนั้นผมต้องช่วยนวลหารายได้  โดยการทำขนมเพิ่มมากขึ้น   ผมเที่ยวนำตะเวนขายตามตลาดนัดของทุกวัน  เวลาว่างผมก็รับจ้างซ่อมแซมทั่วไป เดินสายไฟ ให้กับคนในละแวกบ้าน  ถึงแม้ว่ารายได้หลักของเราจะขาดหายไป  แต่เราก็พยายามดิ้นรนทุกวีถีทางที่จะทำให้รายรับมากพอกับรายจ่ายที่ประดังเข้ามา  ใช้เงินทุกบาททุกสตางค์อย่างประหยัดที่สุด  นวลมุ่งมั่นเพียรพยายามอย่างมากที่จะเก็บออมเงินสำหรับเป็นทุนการศึกษาให้ลูก ๆ ได้เรียนในระดับสูง แต่แล้ว  ความหวังทั้งหมดในชีวิตผมก็พังทลายลง  เมื่อหมอตรวจพบเซลมะเร็งจากเมือกในจมูกผม  ช่วงนั้นผมมีเลือดออกจมูกบ่อย ๆ และมีอาการหูอื้อ    ตอนแรกก็คิดว่าเป็นอาการของน้ำเข้าหูปกติ   แต่เมื่อไปพบแพทย์และตรวจทางพยาธิแล้ว  เขาก็แจ้งผลกับผม "คุณเริ่มสูบบุหรี่ตั้งแต่เมื่อไหร่"   หมอคนนั้นถามผมทันที  หลังจากที่อ่านผลการตรวจ "เก้าขวบครับ"  ผมตอบออกไปตรง ๆ   หมอหนุ่มสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ ช่วงวัยเก้าขวบปี  เป็นช่วงเวลาที่แม่บังเกิดเกล้าของผมเสียชีวิต  ขณะนั้นพี่ติ๋มเพิ่งจะให้กำเนิดใบเตย   ลูกสาวคนเดียวของเธอ   วัน ๆ เธอจึงต้องสาละวนอยู่กับการรับช่วงขายข้าวแกงต่อจากแม่  และดูแลลูกสาววัยทารก ผมจำได้ว่า  ช่วงนั้นชีวิตผมลอยเคว้งคว้าง  เดียวดาย  เหมือนอยู่คนเดียวในโลก  กลุ่มเด็กทโมนวัยรุ่นในย่านนั้นที่ผมไปสุงสิงอยู่  ชักชวนกันให้ทดลองบุหรี่  และรสชาติของมันทำให้ผมรู้สึกเพลิดเพลิน สบายอารมณ์  กำจัดช่วงเวลาที่เปลี่ยวเหงาในใจให้หมดสิ้นไป "เฮ้อ.. สมควรแล้วคุณ"  หมอหนุ่มส่ายหน้าออกมาอย่างสิ้นหวัง "คุณต้องเข้ารับการบำบัดรักษาโดยการฉายรังสี    ช่วงปีสองสามปีนี้  คุณยังมีอะไรที่คั่งค้าง   ก็รีบ ๆ ไปสะสางสะนะ"     มันเหมือนเป็นคำพูดปลอบประโลมใจ  หรือบอกให้ผมปลงกับชีวิตที่กำลังจะหลุดลอยไปกันแน่ ท่ามกลางชีวิตอันมืดมนและหม่นหมอง   หากมีเพียงแสงสว่างส่องรำไร  เราก็คงจะดิ้นรนเข้าไปไขว่คว้า   นวลเพียรพยายามดิ้นรนทุกวีถีทางเพื่อให้ผมคงมีชีวิตอยู่รอด  ทุ่มเทเงินที่เก็บออมไว้ทั้งหมดมาใช้เพื่อการรักษา  ทั้งทางการแพทย์แผนปัจจุบัน  แผนโบราณ  และพิธีสืบชะตาสะเดาะเคราะห์    ปฏิบัติต่อผมตามคำสั่ง  และคำแนะนำของแพทย์อย่างเคร่งครัด   รวมถึงเป็นกำลังใจให้ผมยืนหยัดต่อสู้เพื่อจะให้มีชีวิตอยู่รอด แต่ทุกอย่างที่ลงทุนลงแรงไป  ก็ดูเหมือนจะสูญเปล่า  มะเร็งร้ายค่อย ๆ ทำลายล้างชีวิตผมไปทีละน้อย  สองปีผ่านไป นับตั้งแต่วันที่ผมรู้ชะตากรรมของตัวเอง   มาถึงวันนี้  เซลส์ทุกส่วนในร่างกายแทบจะไม่เหลือเนื้อเยื่อที่เป็นปกติอีก  มีเพียงแต่จิตวิญญาณเท่านั้น  ที่ยังคงตราตรึงอยู่ในร่างที่ตายทั้งเป็น ................................................ บรรยากาศของความมืดกำลังเข้ามาปกคลุม  แสงสีทองของดวงตะวันเคลื่อนลับขอบฟ้าไปช้า ๆ  นวลกับยัยนกยังคงนั่งขายขนมอยู่บริเวณหน้าปากซอยบ้าน "แม่นวล  เถ้าแก่คิมเขาให้เอาขนมหม้อแกงห้าถาดไปส่งที่โรงงานให้หน่อย  เดี๋ยวเขาจะมีแขกมา"   เสียงของป้าปิ่นคนงานของโรงงานแก๊สตะโกนบอก  ก่อนที่เธอจะก้าวขึ้นบนรถประจำทาง นวลหยิบขนมใส่ถุงด้วยสีหน้าลังเล    ผมกับเธอใช้ชีวิตคู่อยู่ร่วมกันมานานกว่าสิบห้าปี   แม้เวลาจะล่วงเลยผ่านไปนานเพียงใด   แต่สำหรับผมแล้ว  นวลแม่ค้าขายขนมหน้าหวานของผม  ยังคงสวยสะพรั่งสมวัยอยู่ไม่สร่าง โรงงานแก๊สนั้น  เป็นโกดังเก็บแก๊สหุงต้มขนาดใหญ่  มีห้องกระจกเล็ก ๆ สำหรับเป็นสำนักงานเท่านั้น  เถ้าแก่คิมชายวัย 50 ปีใช้ชีวิตเป็นหม้ายมานานปี  กำลังนั่งทำงานอยู่อย่างขยันขันแข็งจนมืดค่ำเหมือนทุก ๆ วัน "ขนมมาส่งจ๊ะเถ้าแก่"  นวลยืนเคาะประตูกระจกเรียกอยู่หน้าห้อง เถ้าแก่คิมเงยหน้าขึ้นตามเสียงเรียก   แล้วก้มลงเปิดลิ้นชักหยิบธนบัตรสีแดงหลายใบ  เดินออกมาเปิดประตูให้ นวลเอื้อมมือเข้าไปรับธนบัตร  แล้วมีสีหน้าตกใจ  รีบส่งธนบัตรอีกหลายใบคืนให้เขา "แค่ร้อยเดียวเองจ๊ะเถ้าแก่"   ผมเองก็ไม่เข้าใจเลยว่า  อะไรที่ทำให้เถ้าแก่คิมคิดว่า  ขนมหม้อแกงเพียงห้าถาดจะมีราคาถึงห้าร้อยบาท "ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ  แม่นวลรับไปเถิด  ฉันให้แม่นวลเป็นค่าเดินมาส่งก็แล้วกัน"   เขาพูดออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มยินดี เท่าที่ผมรู้มา  เถ้าแก่คิมเป็นคนดีมีน้ำใจกับสังคมรอบข้าง  เขาเคยเสียสละเงินมากมายเพื่อซ่อมแซมทางเดินไม้สายหลักของชุมชน  ให้เป็นทางเดินคอนกรีตที่แข็งแรงขึ้น "ไม่ได้หรอกจ๊ะเถ้าแก่  ฉันขายคนอื่นเท่านี้  จะคิดเงินเถ้าแก่แพงกว่าคนอื่นได้ยังไงล่ะจ๊ะ"  นวลส่ายหน้าปฏิเสธ  และยังคงพยายามส่งธนบัตรอีกหลายใบคืนให้กับเขา "แม่นวลก็รู้  ฉันน่ะให้แม่นวลได้มากกว่านี้อีกมาก    ตอนนี้ฉันมันก็ตัวคนเดียว   ลูก ๆ ของฉันก็แยกย้ายไปมีครอบครัวของตัวเองจนหมด    เงินทองก็มีเก็บไว้ตั้งมากมาย    อาการของพ่อเติมก็อยู่ในระยะสุดท้ายแล้ว  ถ้าแม่นวลเชื่อฉัน  ยอมให้ฉันพาเขาไปรักษาที่โรงพยาบาลเอกชน  ยาดี ๆ จะช่วยต่อชีวิตเขาให้ยืนยาวกว่านี้อีกนาน  ลูก ๆ ของแม่นวล  ฉันก็จะส่งเสียให้เรียนจนจบทุกคน" อะไรที่ทำให้เถ้าแก่คิมมีน้ำใจกับครอบครัวผมมากมายถึงเพียงนี้   แม้ว่าที่ผ่านมาเขาจะมีน้ำใจช่วยเหลือสังคมมากสักเพียงใด   แต่การช่วยเหลือเฉพาะบุคคลเช่นนี้มันดูมากเกินไป  และมันก็นับว่าเป็นจำนวนเงินมากมายมหาศาลที่ต้องจ่ายในระยะเวลายาวนานที่อาจจะไม่สิ้นสุด "ไม่ได้หรอกจ๊ะเถ้าแก่  เราก็พูดเรื่องนี้ไปกันมากแล้ว"     นวลทำหน้าเสีย  แล้ววางถุงขนมกับธนบัตรอีกสี่ใบลงบนโต๊ะ  แล้วทำท่าจะหันหลังกลับ   "โถ่แม่นวล...  ฉันน่ะจริงใจกับแม่นวลนะ  แล้วก็ไม่เคยจะคิดบังคับจิตใจของแม่นวลเลย   เพียงแต่ใจเห็นใจในความลำบากของแม่นวลในตอนนี้  อยากจะช่วยเหลือให้มากที่สุดก็เท่านั้น" นวลส่ายหน้าออกมาอย่างทำใจรับกับคำพูดนั้นไม่ได้  แล้วรีบหันหลังเดินกลับออกมาอย่างที่ไม่เหลียวกลับไปมองข้างหลังอีก ที่แท้แล้ว  ไอ้หมอนี่มันจีบเมียผมมานานแล้ว  หากวันนี้ไม่เกิดสิ่งมหัศจรรย์ที่ทำให้ผมติดตามเธอออกมาได้แล้ว  คนป่วยใกล้ตายอย่างผมก็คงจะไม่มีวันรู้เรื่องนี้ได้เลย ความจริงที่ผมควรจะยอมรับ   ตลอดระยะเวลาสิบห้าปีกว่าที่นวลอยู่กินกับผมมา    เธอไม่เคยจะได้พบกับความสุขสบายเลยแม้แต่วินาที   ชีวิตที่อยู่ร่วมกับผู้ชายที่มีแต่ตัวอย่างผม  ทำให้เธอต้องดิ้นรนปากกัดตีนถีบมาโดยตลอด  มิหนำซ้ำในเวลานี้  ผมยังล้มป่วยหนักทำตัวเป็นภาระให้เธอต้องดูแลรักษามากว่าสองปีแล้ว คิดแล้วมันน่าละอายใจนัก  ที่ในเวลานี้ผู้ชายอย่างผมไม่สามารถหาเลี้ยงดูครอบครัวได้   แล้วยังทิ้งภาระลูกทั้งห้าคนไว้ให้เธอต้องแบกรับ   กว่าลูกผมจะโตจนสามารถเลี้ยงดูตนเองได้  คงต้องใช้เวลาอีกกว่าสิบปี  นวลจะต้องลำบากทนทุกข์ทรมานอีกนานสักเพียงใด "พ่อ...  พ่อจ๋า..."   เสียงเรียกของยัยจุ๊บทำให้ความรู้สึกของผมกลับมาที่ร่างกายอีกครั้ง  ผมค่อย ๆ ลืมตาขึ้นช้า ๆ  มองหน้าลูกสาวนอกไส้ที่เลี้ยงดูมาด้วยความรักและผูกพันกันดั่งสายเลือด   กำลังใช้หลอดกาแฟหยดน้ำใส่ปากผมทีละหยด "ปากพ่อแห้งจังจ๊ะ  กินน้ำสักหน่อยนะ"   หลังจากที่เลิกกิจการขายข้าวแกงที่ตึกให้เช่าแห่งนั้นแล้ว  ยัยจุ๊บซึ่งเรียนจบเทียบเท่าระดับมัธยมปลายแล้ว  จึงเข้าเรียนต่อในมหาวิทยาลัยเปิด  และสมัครเข้าทำงานในฝ่ายผลิตโรงงานผลไม้กระป๋องแห่งหนึ่ง  เพื่อหารายได้ช่วยเหลือครอบครัว ผมกับนวลเลี้ยงเธอมาด้วยความรักดั่งพ่อแม่แท้ ๆ  มาถึงวันนี้  เธอเติบโตขึ้นจนสามารถทำงานหาเลี้ยงชีวิตตัวเองได้แล้ว   ผมคงจากไปอย่างหมดห่วงในตัวของเธอ    เหลือเพียงแต่ลูก ๆ ทั้งห้าคนของนวล  ที่ผมยังคงห่วงใยในภาระอันหนักอื้งที่แม่อย่างเธอต้องแบกรับไว้เพียงผู้เดียว นวลเดินกลับเข้ามาในบ้าน  แล้วนั่งลงข้าง ๆ ผม "กลับแล้วเหรอลูก  จุ๊บทำงานมาเหนื่อย ๆ ไปพักผ่อนก่อนเถิดลูก  เดี๋ยวแม่จะดูแลพ่อเขาเอง"   ยัยจุ๊บพยักหน้าแล้วเดินขึ้นไปบนห้อง   ขณะที่นวลกำลังเตรียมน้ำอุ่นเพื่อเช็ดตัวทำความสะอาดให้ผม มากมายเกินกว่าความหมายใด ๆ ที่อยากจะบอกกับเธอ   คุณค่าแห่งความดีงามที่เธอมอบให้  ยิ่งใหญ่เกินกว่าทุกสิ่งในชีวิตที่ผมเคยได้รับ   และผมก็อยากจะบอกกับเธอว่า  ความรักที่ผมมีต่อเธอนั้น   มันก็มากมายเกินกว่าชีวิตทั้งชีวิต  มากกว่าทุกความหมาย  และทุกความรู้สึกที่ผมมี แต่จะบอกอย่างไรได้เล่า  ในเมื่อผมไม่สามารถเปล่งเสียงใด ๆ ออกมาจากลำคอได้มานานแล้ว "อะไรจ๊ะพี่  พี่กำลังจะบอกอะไรฉัน"   เธอสังเกตเห็นผมพยายามยกนิ้วมือขึ้น  ปากขยับไปมาโดยปราศจากเสียงเล็ดลอด "นุ้ย  หยิบปากกากับกระดาษมาให้แม่หน่อยเร็ว"   เธอหันไปบอกให้ยัยนุ้ยหยิบปากกากับกระดาษ  แล้วยัดปากกานั้นใส่ในมือของผม แม้ว่าร่างกายส่วนอื่น ๆ จะไม่สามารถทำตามสมองสั่งการได้อีก   แต่หวังว่า...นิ้วมือกับดวงตาของผมจะยังสามารถสื่อความรู้สึก  รักแท้...และรักนิรันดร์  ที่มีต่อเธอ "นวล... พี่ขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา พี่ไม่สามารถจะมอบความสุขให้กับนวล  ให้สมดั่งความดีงามทั้งหมดที่นวลมี พี่ละอายใจเหลือเกิน  ที่ไม่สามารถเลี้ยงดูนวลกับลูกได้ไปจนตลอดรอดฝั่ง หากเถ้าแก่คิมเขารักและจริงใจกับนวล  ขอนวลจงตกลงปลงใจไปอยู่กินกับเขาเถิด ชีวิตในวันข้างหน้าจะได้ไม่ต้องทุกข์ยากลำบากอีกต่อไป" เธอเพ่งมองอ่านลายมือขยุกขยุยของคนใกล้จะลาโลกอย่างผมอยู่นาน  แล้วเบิกตากว้างออกมาด้วยความตกใจ   เธอโผซบลงกับอกผม  แล้วร้องไห้โฮออกมาอย่างปลดปล่อยทุกความรู้สึกอัดอั้นตันใจที่มีอยู่ล้นอก "พี่เติม... พี่รู้ได้ยังไง....พี่รู้เรื่องนี้ได้ยังไง" เธอกอดผมร้องไห้โฮอยู่นาน  ผมอยากจะยกแขนขึ้นมาโอบกอดเธอให้สมกับความรักในใจทั้งหมดที่มีให้  แต่แขนทั้งสองข้างมันไม่เคยทำตามคำสั่งของสมองมานานแล้ว "พี่เติม...  ฉันรักพี่...  ถึงจะยากจนข้นแคลนสักเพียงใด  ฉันก็ไม่ขอมีใครอีก  ตราบถึงวันตาย  ฉันก็จะขอมีพี่คนเดียวตลอดไป" ประโยคแห่งรักแท้ที่กลั่นออกมาจากหัวใจของเธอนั้น  ทำให้น้ำตาที่เอ่อล้นเบ้าตาอยู่  ไหลท่วมทะลักออกมาจากดวงตาของคนที่ใกล้จะพบจุดจบอย่างผม  มันไม่ใช่น้ำตาแห่งความปลาบปลื้มปิติหรือทุกข์ตรมหม่นหมอง  แต่มันเป็นน้ำตาของทุกความรู้สึกที่ผมมี ผมขยับปลายนิ้ว  ด้วยความหวังที่จะสื่อสารกับเธอเป็นครั้งสุดท้าย "ชีวิตนี้พี่เกิดมา  ได้มีโอกาสใช้ชีวิตคู่อยู่ร่วมกับนวล เป็นสิ่งมีค่าที่สุดกว่าทุกสิ่งที่มีในชาตินี้   หากแม้ตายไป  ร่ายกายจะบุสลาย แต่หัวใจรักยังคงอยู่  วนเวียนอยู่เคียงข้าง โอบอุ้มคุ้มครอบทุกครั้งที่นวลเปลี่ยวเหงา ท้อแท้ พี่จะขอวนเวียนอยู่ข้างกายเมียรัก  รอวันที่เราจะได้อยู่ร่วมกันชั่วนิจนิรันดร์" สิ้นประโยคนั้นแล้ว  ปลายนิ้วของผมก็ไม่ทำงานตามคำสั่งของสมองอีก  ภาพของเมียรักตรงหน้าติดตรึงหยุดนิ่งอยู่อย่างนั้น  ก่อนที่จะค่อย ๆ หม่นหมองและดำมืดไป   สัมผัสของปลายจมูกที่เคยมีอากาศผ่านเข้าออกไปมา  ก็หยุดนิ่งไม่รับรู้สัมผัสใด ๆ อีก  ได้ยินแต่เสียงกรีดร้องของเมียรัก  ที่เสียดทิ่มแทงเข้าไปในหัวใจอันปวดร้าวที่ทุกข์ทรมานกับความตายที่กำลังเผชิญอยู่ในขณะนี้ "พี่เติม ! พี่เติม !  อย่าทิ้งฉันไป !" แก้ไขเมื่อ 14 ส.ค. 47 17:45:45 จากคุณ : วังวน - [ วันเข้าพรรษา 15:29:33 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ดวงจิตของผมละทิ้งสังขารอันล่วงโรยไปแล้ว  แต่ยังคงวนเวียนอยู่ข้างกายนวลเสมอ  เธอเพียรพยายามทำงานหนักหาเงินเลี้ยงดูลูกอย่างไม่ย่อท้อ  ไม่เคยคิดจะขอความช่วยเหลือใด ๆ จากเถ้าแก่คิม  หรือคิดจะเริ่มต้นชีวิตใหม่กับชายใดอีก   หลายปีผ่านไป ในภาวะที่ผมเป็นอยู่  สามารถรับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่เธอมีให้  ยังคงรักและซื่อสัตย์ต่อคนตายอย่างผมไม่เคยเปลี่ยน   หากวันใดเธออ่อนล้าและร้องไห้  ผมจะเข้าไปโอบอุ้มเธอไว้  ส่งกระแสไออุ่นแห่งรักไปยังหัวใจอันหม่นหมองดวงนั้น  และผมก็รู้ว่า  เธอสามารถสัมผัสและรับรู้ว่าผมยังอยู่เคียงข้าง  ทุกครั้งที่เธอเพ่งมองมายังผม  แววตาอันอ่อนล้าท้อถอยคู่นั้น  จะกลับมาแข็งแกร่งและยืนหยัดขึ้นสู้อีกครั้ง ........................................................ เกือบจบ  แต่ไม่จบดีกว่า บทเสริมส่งท้าย (เฉพาะผู้อ่านที่รักชาวถนนนักเขียน) หลายปีผ่านไป  ลูก ๆ ของผมกับนวลเติบโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่  ยัยนกกับยัยนุ้ยทำงานควบคู่กับการเรียนต่อมหาวิทยาลัยเปิด  จนจบระดับปริญญาตรี  เข้าทำงานในบริษัทเอกชนที่มีชื่อเสียง  มีหน้าที่การงานมั่นคง  ส่วนยัยนุ่นลูกสาวคนที่สาม  ทำงานพิเศษหลังเลิกเรียนหาเงินช่วยแม่ส่งตนเองเรียนในมหาวิทยาลัยของรัฐ  หลังจากจบมาก็เข้ารับราชการได้ทุนหลวงเรียนต่อระดับปริญญาโทภายในประเทศ  ส่วนยัยนิ้งกำลังเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยเอกชน  ด้วยเงินกู้ทางการศึกษาของรัฐฯ   คงเหลือก็แต่เพียงเจ้านิคลูกชายคนเล็กตัวแสบ  ที่กำลังเรียนอยู่ในระดับชั้นมัธยมปลาย   วัน ๆ ผมไม่เห็นมันจะทำอะไรนอกจากเปิดจอคอมพิวเตอร์เล่นไอ้ที่เขาเรียกกันว่า chat  คุยอยู่แต่กับสาว ๆ วันเวลาหมุนเวียนเปลี่ยนไป  ชีวิตบนโลกก็เปลี่ยนแปลงก้าวหน้าไปตามกาลเวลา  เทคโนโลยีสมัยใหม่ที่กำเนิดเกิดขึ้นมาเรื่อย ๆ    ความเปลี่ยวเหงาจากการที่ต้องอยู่ในภพของจิตวิญญาณมานานกว่าสิบสองปี   (จิตของผมละสังขารไปเมื่อปี พ.ศ.2535  ด้วยวัยเกือบ 50 ปีเต็ม  คุณคงจะนึกภาพออกว่า  เรื่องราวทั้งหมดที่ผมเล่าให้คุณฟัง  เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างปี พ.ศ.2505-2535)   หลายครั้งหลายคราที่ผมพยายามที่จะสื่อสารกับนวล  แต่ก็ดูเหมือนความพยายามจะไร้ผลทุกครั้งไป  เธอไม่สามารถรับสื่อโดยตรงใด ๆ จากผมได้เลย จนเมื่อไม่นานมานี้  ผมค้นพบว่าวิธีสื่อสารกับโลกภายนอก  โดยผ่านทางกระแสไฟฟ้าและแม่เหล็ก    รวมถึงระบบการสื่อสารสมัยใหม่  การสื่อสารในโลกที่ไร้พรมแดนของระบบอินเตอร์เนต   ผมพยายามศึกษาจากเจ้านิคอยู่นาน   จนค้นพบการติดต่อสื่อสารพูดคุย  ด้วยวิธีต่าง ๆ  มีทั้งการพูดคุยกันเป็นกลุ่ม  และการพูดคุยกันตัวต่อตัว   ตลอดจนถึงการพูดคุยกันผ่านกระทู้   โดยเฉพาะกระทู้งานเขียนที่พวกคุณกำลังอ่านกันอยู่ในขณะนี้   ผมจึงค่อย ๆ ลองส่งกระแสจิตขยับแป้นคีย์บอร์ดถ่ายทอดเรื่องราวของตัวเองมาให้พวกคุณได้อ่านกันอยู่ในขณะนี้  เพื่อคลายเหงาและแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับทุกท่าน ถ้าพวกคุณไม่รังเกียจวิญญาณผีขี้เหงาอย่างผม   ผมยินดีที่จะเดินทางผ่านสายโทรศัพท์ไปเยี่ยมเยียนพวกคุณถึงบ้าน  หากผมหยั่งรู้ได้ถึง e-mail address ของท่านใด   ผมก็จะขออนุญาตใช้โปรแกรม msn  แอดเข้าไปพูดคุยด้วย    ผมแอบตั้งอีเมล์ของตัวเองมีชื่อว่า  termsak2485@hotmail.com   หวังว่าทุกท่านคงจะรอคอยการมาเยี่ยมเยือนด้วยมิตรไมตรีจากผม   เติมศักดิ์ครับ ! ==================== ......จบ......... (จริง ๆ กับการรอคอยการมาเยือน) แก้ไขเมื่อ 01 ส.ค. 47 15:43:30 แก้ไขเมื่อ 01 ส.ค. 47 15:42:28 จากคุณ : วังวน - [ วันเข้าพรรษา 15:31:29 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ถึง  ท่านผู้อ่าน  ที่รัก คุณเอ่อ่อ่ะนะคะ ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่าน  ผิดพลาดใด ๆ หรือมีข้อแนะนำยินดีรับฟังค่ะ คุณ ต้นข้าว (tonkho-w) ขอบคุณนะคะที่ชม  แบบตัวลอยแล้วลอยอีก 55 วังวนเขียนได้หมดค่ะ  แนวสะท้อนชีวิตและสังคมอย่างเรื่องนี้  หรือแนวรักโรแมนติก (แบบตรม ๆ) ยกเว้นแนวรักใส ๆ  เขียนออกมาทีไร  ขุ่นคลักทุกที  55 คุณ กริช เป็นไงค่ะ  จบแบบผี ๆ ถูกใจคุณไหม มีเรื่องราวเหตุการณ์ต่าง ๆ มากมายประดังเข้ามา   จนทำให้ลืมความฝันของตัวเองไปนาน" ถือว่าวังวนเตือนคุณ  ไม่ให้คุณลืมความฝันล่ะกัน อิ ๆ เรื่องที่บอกไว้  ขอลิงค์ดีกว่าค่ะ  ไม่เสียมารยาทหรอก (เพราะเป็นคน search อะไรไม่เคยเจอ อิ ๆ) คุณ int_gal (rose) ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่าน  ผิดพลาดใด ๆ หรือมีข้อแนะนำยินดีรับฟังค่ะ คุณ GTW เป็นยังไงบ้างค่ะอาจารย์  จบแบบนี้  พอจะผ่านการทดสอบเข้าร่วมแก้ง (ผี) เดียวกันได้ไหม อย่างที่คุณณัฐกรบอก  ตอนที่ 3 รู้สึกอาจารย์จะอินกับเรื่องลึกซึ้งเกินขนาด  ขนาดเจ็บแทนนวล 55 โดยส่วนตัวแล้ว  ผู้เขียนเห็นใจอ้อยนะคะ  เธอกำลังอยู่ในภาวะเครียดจัด   และต้องดิ้นรนต่อสู้ชีวิตรับภาระลูกทั้งสี่คนโดยลำพัง  รวมทั้งปัญหาต่าง ๆ ของลูก ๆ (แม้ว่าจะเคยทำผิดพลาดมาก่อน  แต่เธอก็รับผิดชอบในความผิดพลาดนั้นมิใช่หรือ) คนเราจะอยู่ด้วยกัน ก็ควรที่จะเล่าเรื่องที่สำคัญๆให้กันและกันฟังก่อน คือที่เขียนแบบนี้  เพราะคิดว่า  ธรรมชาติของผู้ชาย   จะไม่ชอบพูดถึงความผิดพลาดใด ๆ ของตนเองในอดีต  ไม่ว่าความผิดนั้นตนจะเป็นผู้ก่อหรือไม่ก็ตาม   การที่ต้องมานั่งสาธยายเรื่องราวอันบัดซบของชีวิตตนเองให้  ภรรยาใหม่รับรู้   มันคงผิดวิสัยผู้ชาย  และนิสัยของตัวละครเติมศักดิ์ด้วยค่ะ คิดแบบนี้  ไม่รู้ว่าจะถูกไหม อิ ๆ   ส่วนที่คุณณัฐกรบอกว่าทำให้เรื่องน่าติดตาม  มันเป็นผลพลอยได้มั้งคะ 55 ยังไงตอนนี้อ่านจบแล้ว มีอะไรแนะนำ ติชม ก็บอกตรง ๆ มาได้นะคะ  จะได้นำไปปรับปรุงงานชิ้นต่อไปค่ะ คุณ ป้าเอม ดีใจนะคะที่ป้าเอมชอบ  เขียนเรื่องนี้สงสัยจะถูกคอผู้ใหญ่ 55 วังวนเขียนเรื่องอะไร  คนก็บอกว่าเหมือนตัวละครมีชีวิต  (อิ ๆ โม้ไหม) เพราะพยายามใส่ความเป็นธรรมชาติ หรือสัญชาติญาณดิบของมนุษย์ลงไปให้มากที่สุด ตอนที่เขียนเรื่องยาว  แล้วโพสลงไปเรื่องแรก  มีแต่คนบอกว่า สงสัยเป็นชีวประวัติของผู้เขียน อธิบายยังไง  เขาก็ไม่เชื่อค่ะ  หาว่าเราแก้ตัว อายว่าเป็นเรื่องของตัวเอง จนเราปวดหัว เลยเขียนเรื่อง "ขาวบริสุทธิ์ดั่งสายหมอก"  ขึ้นมา   เป็นเรื่องราวของชีวิตคนผ่านมุมมองของแมวตัวหนึ่ง 555 สำเร็จ  มีแต่คนบอกว่า โอโห  เล่าได้เหมือนแมวมาเล่าให้ฟังจริง ๆ เลย (แบบโม้ผลงานตัวเองเว่อ  ใจจริงก็แค่อยากเขียน  เลยจินตนาการตัวเองเป็นแมว อิ ๆ) คุณ ณัฐกร ดีใจนะคะที่คุณชอบตอนที่ 3  (รวมถึงทุก ๆ ตอน) ยิ่งแต่งยิ่งเนียนและได้บรรยากาศมาก   คงไม่ใช่ฝีมือผู้เขียนมั้งคะ  แต่เป็นวิญญาณเติมศักดิ์มาเข้าสิงให้เขียน อิ ๆ เห็นด้วยกับคุณนะคะ  ที่บอกว่า  เรื่องนี้เติมศักดิ์ไม่บอกความจริงกับนวล  จะน่าติดตามกว่า และด้วยเหตุผลที่บอก อาจารย์ GTW ไปด้วยค่ะ  (ธรรมชาติของนิสัยผู้ชาย) เรื่องนี้ต้องแฝงไปด้วยปรัชญาชีวิตมากมาย  เพื่อความสมจริงและอ่านแล้วดูเรื่องเนียนเป็นธรรมชาติ คิดหัวแตกเหมือนกัน  ทั้งอ่าน ทั้งคิด ทั้งเขียน  โดยเฉพาะตอนสุดท้ายนี้  (แทบตาย อิ ๆ) ตอนสุดท้ายนี้คงจะทำให้คุณมองภาพลูกนอกไส้  และในไส้ของเติมศักดิ์ได้ชัดเจนขึ้น เห็นด้วยนะคะ  ที่คุณบอกว่า  พี่ scottie จำเนื้อเรื่องของทุกคนได้ไง เพราะตัวเองก็ไม่อ่านทุกเรื่องหรอกค่ะ  เลือกอ่านโดยมองชื่อคนเขียนเหมือนกัน  อิ ๆ จำตัวละครไม่ได้  โดยเฉพาะเรื่องที่ตัวละครชื่อยาก ๆ ภาษาโบราณไม่คุ้นหู (อิ ๆ ของใครเอ่ย) เรื่องที่คุณบอกจะไปอ่านนะคะ  เห็นแล้วค่ะ ยังไงก็อยากจะบอกคุณว่า  ดีใจมากค่ะที่คุณเข้ามาอ่านเรื่องนี้ เพราะมองเห็นชื่อคุณอยู่บนถนนนี้มานานแล้ว อ่านจะจบแล้วมีข้อแนะนำติชม  ยินดีรับฟัง  (อย่างใจจดใจจ่อ) ปล. สุดท้ายนี้อยากจะบอกคุณว่า  อิจฉาจังที่มีน้องนักอ่านตั้งกระทู้ บอกว่าอยากพบคุณ อิ ๆ คุณ scottie แอบนินทาผ่านคุณณัฐกร อิ ๆ อย่าลืมอ่าน แม่นวลน้ำใจดี  ตามแบบฉบับนางเอกค่ะ แต่มีนิสัยอีกหลายอย่างของแม่นวลที่ผู้เขียนไม่ได้บอกไว้ นั่นก็คือ  นิสัยธรรมชาติของผู้หญิง  จู้จี้ ขี้บ่น ละเอียดละออเกินขนาด (จนผู้ชายรำคาญ หรือเปล่าอิ ๆ) เวลาโนไอเดีย  ไม่รู้จะเขียนอะไร  คิดถึงผู้อ่านประจำอย่างคุณ scottie จัง คุณ bookmark ถ้ามีเวลาอ่านจบแล้ว  มีอะไรแนะนำติชมก็ยินดีรับฟังนะคะ คุณ คนชื่นชอบนิยาย ขอบคุณนะคะสำหรับลิงค์ตลาดต้นฉบับ  เคยเข้าไปดูเหมือนกัน   แต่ไม่มั่นใจว่าผลงานเราจะดีพอที่จะส่งไปไหม แต่พอได้กำลังใจจากคุณเอ๋ (ขออนุญาตเรียกตามคุณ bookmark)  ก็กำลังใจพุ่งพรวด จะส่งไปนะคะ โห  ปลื้มใจมากเลยค่ะ  ที่คุณอุสาห์ย้อนหลังไปอ่านเรื่องที่เขียนนานแล้ว ตอนที่เขียนเรื่อง "ขาวบริสุทธิ์ดั่งสายหมอก"  นั้น เพิ่งจะหัดเขียนใหม่ ๆ และคิดว่าเรื่องนั้นยังไม่ดีพอ  โดยเฉพาะตอนจบ  ถ้าสังเกตคือรวบรัดจบเร็วไป (ตั้งแต่แพรวไหมตาย) เพราะมีเหตุมาสะดุดความคิด  และกลัวผลกระทบจากคนอ่านจะตอบกลับไม่ดี   (เนื่องจากใจจริงแล้วคาดว่าจะเอาพฤติกรรมคนกับสัตว์มาเปรียบเทียบกัน) ประเด็นหลักที่อยากจะให้คนอ่านมองในเรื่องนั้น (เท่าที่โพสไป)  ก็คือ   แพรวไหมฆ่าตัวตายเพราะตั้งครรภ์ และเสียใจในความรักจากคนที่ไม่รับผิดชอบ แต่ เจ้าของแมวตัวผู้ (เจ้าขาว)  นำมันไปทำหมัน  ด้วยความรับผิดชอบ เพราะไม่อยากให้มันเป็นต้นเหตุให้มีลูกแมวเต็มท้องถนนอย่างทุกวันนี้ สิ่งสกปรกภายนอกตัวเจ้าหมอกล้างด้วยน้ำกับสบู่มันก็สะอาดได้   แต่ใจคนที่สกปรกสิ  ล้างด้วยน้ำกับสบู่เท่าไหร่ก็ไม่ออก 55 พอหอมปากหอมคอ  เดี๋ยวไปไกล โครงเรื่องที่เล่าให้ฟังนั้นน่าสนใจมากเลยค่ะ  จะรออ่านเรื่องนี้ของคุณเอ๋นะคะ ปกติแล้วคนที่หัดเขียนใหม่ ๆ จะประสบปัญหาหลายอย่าง  คือ 1) การหาแนวเรื่องที่ดี  รวมถึงเหตุการณ์และความรู้สึกที่สลับซับซ้อนมากพอที่จะทำให้เรื่องน่าอ่าน 2) การสื่อความรู้สึกและแนวคิดออกมาเป็นตัวอักษรได้ครบถ้วนสมบูรณ์ 3) การใช้สำนวนภาษาที่สละสลวยเหมาะสมกับเนื้อเรื่อง แต่คุณเอ๋  มีข้อแรกเต็มเปี่ยมแบบไม่ต้องฝึกฝนอีก   นั่นคือมองเห็นภาพชีวิต และปรัชญา ต่าง ๆ ได้ลึกซึ้งพอสมควร การใช้สำนวนต่าง ๆ ก็จัดว่าใช้ได้นะคะ  จุดที่ต้องพัฒนาอีกหน่อยก็คงจะเป็น ข้อ 2 ตามที่ได้เคยบอกคุณไป  ในเรื่อง  "เส้นทางในโลกสว่าง"  ของคุณนั่นแหละค่ะ ก็ดีใจค่ะ  ที่ได้มาพบปะพูดคุยกับคนที่มองอะไรใกล้เคียงกัน  แนวคิดคล้ายกัน   มีอะไรจะได้แลกเปลี่ยนความคิดเห็นซึ่งกันและกัน ส่วนเรื่องความผิดพลาดของการใช้คำ  ก็บอกได้ค่ะ  ช่วย ๆ กันดู เพราะค่อนข้างมีปัญหาเรื่องนี้พอสมควร  ขอบคุณมากนะคะ จากคุณ : วังวน - [ วันเข้าพรรษา 15:39:55 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาอ่านเป็นกำลังใจให้ค่ะ จะรออ่านเรื่องใหม่นะคะ จากคุณ : ต้นข้าว (tonkho-w) - [ วันเข้าพรรษา 18:49:51 ]

ความคิดเห็นที่ 5 จบได้ดีคับ รออ่านเรื่องต่อไปนะคับ จากคุณ : กริช - [ วันเข้าพรรษา 19:24:20 A:202.133.162.211 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 โอย อ่านจบด้วยความรู้สึกที่หนึกอึ้งและอึงอลที่สุดเรื่องหนึ่งในรอบหลายเดือนที่อ่านนิยายบนถนนนักเขียน เป็นงานเขียนที่เป็นจริงเป็นจังและเหมือนจริงเหมือนจังเหลือเกิน (ยังอินจัดเหมือนเดิม) อิเมล์เต็มศักดิ๋ ไม่กล้าเมล์ไปหรอก เดี๋ยวพี่แกโผล่มาหน้าจอมอนิเตอร์กะทันหัน ซ็อคตายพอดี... แต่ยังไงมาเข้าฝันได้นะครับ งือ... เป็นงานที่ผมประทับใจครับ จากคุณ : GTW - [ วันเข้าพรรษา 19:50:02 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ท่าทางคุณ GTW จะอินจริงๆ อ่านจนหนึก (มะใช่ หนัก) อึ้งไปเลย ^ ^ แซวเล่นค่า อย่าตีหนูเลย อิ อิ เช่นเคย แวะมาทักทายก่อน เพิ่งอ่านตอนก่อนจบค่า แต่เท่าที่ไล่อ่านดูแวบๆ เอ้อ เก๋มักๆๆๆ ค่ะ ตอนท้ายน่ะค่ะ อีเมลไปหาหรือคะ จะดีหรือคะ เกรงใจง่ะ ไม่ดีก่า อิอิ เฮ้อ คงบอกช้าไป ไม่อยากให้เรื่องนี้จบแค่สี่ตอนเลยค่ะ สามารถขยายรายละเอียดเป็นนิยายได้เลยนะคะ น่าเสียดาย อยากอ่านยาวๆ ถึงแม้ว่า ต้องขอสารภาพว่า เรื่องแนวนี้บีบหัวใจในบางตอน แต่ชอบอ่านสำนวนพี่วีค่ะ แล้วเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ดี ทั้งในแง่พล็อต ภาษา และการดำเนินเรื่องเลยค่า ยังไงอ่านตอนนี้อย่างละเอียดแล้ว หากมีเมนท์อะไรเพิ่มเ้ติมจะมาบอกเล่าภายหลังนะคะ จากคุณ : bookmark - [ วันเข้าพรรษา 21:13:18 ]

ความคิดเห็นที่ 8 แปลกใจหน่อยๆ ที่ได้มาอ่านตอนจบ คือไม่นึกว่าเรื่องนี้จะจบไวขนาดนี้ ทั้งๆ ที่ผมคิดว่าสามารถต่อไปได้อีกหลายตอน (แต่ก็พยายามเข้าใจและทำใจว่ามันเป็นเรื่องสั้น) แม้ว่าจะรวบรัดไปนิด แต่ผมก็ชอบตอนนี้นะ อย่าช่วงที่พระเอกไปกุมฝ่ามือพี่สาว โดยเฉพาะตอนที่พ่อเข้าไปคุยกับลูกๆ และตอนที่ลูกนอกไส้คอยป้อนข้าวป้อนน้ำให้พระเอก ทำให้เห็นความแตกต่างทางอุปนิสัยใจคอของลูกๆ แต่ละคน ที่ถูกเลี้ยงดูด้วยสภาพแวดล้อมที่แตกต่างกัน จะลูกในหรือนอกไส้ก็ไม่สำคัญ   จะเป็นพ่อแท้หรือไม่ก็ไม่สำคัญ แต่สิ่งที่สำคัญก็คือความกตัญญูกตเวที และช่วงที่ชอบมากๆ อ่านแล้วน้ำตาพาลจะไหล ก็ตอนที่พระเอกเขียนข้อความถึงนวลแล้วเสียชีวิตไป เป็นอะไรที่บีบคั้นอารมณ์ได้ดีจริงๆ แถมยังมีหลอนหน่อยๆ ตอนบทส่งท้ายเสียด้วย  อิอิ แต่ว่าผมมีความคิดเห็นส่วนตัวอยู่อย่างหนึ่ง (เป็นข้อเล็กๆ น้อยๆ ที่อยากจะเสนอเท่านั้น) คือคุณวังวนตั้งโจทย์ให้พระเอกนั้นป่วยเป็นมะเร็งตั้งแต่เริ่มแรก ที่จริงน่าจะกล่าวถึงนิสัยการสูบบุหรี่จัดไว้ในช่วงที่บรรยายย้อนไปในอดีตแต่ละช่วงด้วย อาจจะกล่าวถึงนิดๆ หน่อยๆ ก็ยังดี เช่น “ผมเครียดจัดเมื่อรับทราบความจริงของเจี๊ยบ จึงหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบด้วยความเคยชิน” อะไรทำนองเนี้ย  ทำให้ดูมีความเกี่ยวพันระหว่างแต่ละตอนกว่าที่จะมาสรุปเอาในตอนจบเลย ทำให้คนอ่านระแวงและเป็นห่วงอย่างตะหงิดๆ ในพฤติกรรมการสูบุหรี่บ่อยของพระเอก แหะๆ อันนี้เป็นเพียงความคิดของผมเอง ถ้าไม่ถูกต้องตามหลักก็ขออภัย.. อีกนิด ตรง --ส่งเสียงเจื้อแจ้วโต้ตอบกันตามภาษาของวัยไร้เดียง อ่านแล้วมันสะดุดๆ ยังไงพิกล พิมพ์ –สา- ตกไป หรือจงใจละไว้ เพราะไม่อยากให้ –ษา- กับ –สา-  มันใกล้กัน ปล. แอบอ่านคห.GTW แหะๆ อาจารย์อินจัดอีกแล้ว หุหุ (เหมือนผมเลย ^ ^ ) จากคุณ : ณัฐกร - [ 2 ส.ค. 47 00:46:06 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ชีวิตนี้ เฮอออออออออออ ก็ต้องสู้กันต่อไป เขียนได้น่าติดตามนะคะ อ่านรวดเดียวจนจบเลย จากคุณ : ephi - [ 2 ส.ค. 47 03:20:41 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ชอบเรื่องนี้มากค่ะ เป็นเรื่องที่ไม่ต้องตบยุงระหว่างอ่านไป (ไม่ได้หมายความว่าเรื่องของนักเขียนท่านอื่นไม่ดีนะค่ะ) ส่วนอีเมลล์.... แหะ...แหะ... ไม่กล้าเหมือนกัน จะรอผลงานต่อไปค่ะ จากคุณ : เนโกะจัง - [ 2 ส.ค. 47 07:46:45 A:61.116.89.191 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 คุณเติมไปเกิดแล้วมั้งคะ มาช่วยเสริมอารมณ์ อินกับนิยาย ไม่น้อยเหมือนกัน จากคุณ : ป้าเอม - [ 2 ส.ค. 47 11:04:13 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ฮั่นแน่ มีนินทาด้วย จะบอกว่าจริงๆ ก็จำไม่ได้หรอกค่ะ จำมั่วออกบ่อยไป แหะๆ รู้สึกเหมือนกันว่ารวบรัดตัดบทจบเรื่องเร็ว อาจจะเพราะอย่างนี้ด้วย เลยไม่มีเวลาปูพื้นเรื่องความเจ็บป่วย ตอนอ่านก็คิดเล่นๆ ว่าลูกนายเติมนี่ยั้วเยี้ยเลย คนเขียนก็มีแซวในเรื่อง อิอิ จากคุณ : scottie - [ 2 ส.ค. 47 14:29:24 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เรียกเอ๋ได้เลยค่ะ คุณวังวน เอ๋เองก็ขออนุญาตเรียกว่า พี่ ตามพี่ Bookmark ด้วยคนนะคะ (เอ๋ยังเห็นพี่ในเว็บเจเจเลยค่ะ) ก่อนอื่นอ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกได้อะไรหลายอย่าง (คล้ายๆ ที่คุณณัฐกรเขียนมาแล้วน่ะคะ) แก่นของเรื่องนี้ เอ๋มองได้หลายอย่าง คือ   ๑. ความรักที่แท้จริง ก่อเกิดที่จิตใจ หากใช่เป็นที่วัตถุเงินทองเสมอไป ๒. "ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั้น" เหมือนกับพ่อเติมศักดิ์ แม่นวล ที่ขยันขันแข็งทำมาหากินจนสามารถส่งเสียลูกๆ ให้ได้รับการศึกษาระดับสูง มีหน้าที่การงานมั่นคง อย่างยายจุ๊บ ยายต้อย เป็นต้นน่ะคะ ๓. (สถาบันครอบครัว) การมอบความรัก ความเอาใจใส่ มีผลต่อเด็ก และวันข้างหน้าเมื่อเขาเติบโตเป็นผู้ใหญ่ (ดูอย่างปัญหาของเจ้าหรั่งเป็นตัวอย่าง เพราะเขาอาจจะได้ความรักไม่มาก เลยทำให้เขามีปมด้อยแล้วหันไปใช้ยาเสพติด กับมีนิสัยที่แข็งกระด้างออกมาอย่างนั้นน่ะคะ) ๔. นึกยังไม่ออกตอนนี้น่ะคะ อิอิ ในส่วนของงานเขียนพี่วังวน เอ๋คิดว่าถ่ายทอดออกมาเป็นอารมณ์ความรู้สึกได้ดีเยี่ยมนะคะ อีกทั้งเป็นเรื่องสั้นที่สะท้อนสังคม ซึ่งเอ๋สามารถสัมผัสหรือพบเจอชีวิตของพ่อเติมศักดิ์กับแม่นวลในสังคมปัจจุบันได้น่ะคะ ยังมีพิมพ์พลาดบ้างเล็กน้อยค่ะ ซึ่งคนชื่นชอบฯ ขออนุญาตพี่วังวนเอามาโพสต์ในนี้นะคะ หากพี่วังวนไม่ชอบก็บอกเอ๋ได้ค่ะ หนูจะได้ไม่โพสต์ในส่วนนี้อีก (บางครั้งหนูเองก็เกรงใจกลัวผู้แต่งจะไม่ชอบเอาน่ะคะ ส่วนหนึ่งที่หนูไม่กล้า comment ความรู้สึกเต็มๆ เพราะกลัวนักเขียนบางท่านจะเกิดอาการท้อขึ้นมา ถ้าคนอ่านติเยอะจนเกินไป ซึ่งเอ๋เองก็ไม่อยากให้เป็นเช่นนั้นน่ะคะ)   ตอนที่ ๓ “ตอนนี้  แม่เครียดมากเลยนะพ่อ  ไอ้หรั่ง (เธอคงหมายถึงลูกนอกไส้หัวแดงของผม)  มันติดยาหายหัวไปไหนก็ไม่รู้ตั้งหลายเดือนแล้ว  แม่ต้องวิ่งตามมันวุ่น(ให้)ไปหมด...." (เอ๋คิดว่าวางตำแหน่งสลับกันน่ะคะ ตรง "แม่ต้องวิ่งตามมันวุ่นให้ไปหมด" น่าจะเป็น "แม่ต้องวิ่งตามหามันให้วุ่นไปหมด" น่ะคะ พี่วังวน) ตอนที่ ๔ ๑. อันนี้เอ๋สงสัยเฉยๆ น่ะคะ พี่วังวน "แล้วรีบหยิบผ้าขี้ริ้วเดินไปเช็ดโต๊ะ" ไม่ใช่ ผ้าเช็ดโต๊ะ หรือค่ะ เอ๋ชอบคิดว่าผ้าขี้ริ้วคือ ผ้าถูพื้นอยู่เรื่อยน่ะคะ แฮะ แฮะ (ต้องขอโทษพี่วังวนด้วยค่ะ _/\_) หลังจากข้อที่ ๑ ลงไป จะเป็นคำที่พิมพ์พลาดนะคะ ในวงเล็บเป็นคำที่เอ๋เติมลงไปให้น่ะคะ (ถ้าผิดพลาดอย่างไรก็ต้องขออภัยพี่มา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ) ๒. ส่งเสียงเจื้อ(เจื้อย)แจ้วโต้ตอบกันตามภาษาของวัยไร้เดียงสา ๓. วันนั้นผมกับนวลจึงตามต่อ(พ่อ,...)ต่อมาพบเธอที่โรงพยาบาลทันที ๔. 'ค่อย ๆ เปล่งรอยยิ้ม(ออกมา)บาง ๆ ออกมา  ก่อนที่ลมหายใจสุดท้ายของเธอจะสิ้นสุดลง' (คำว่า "ออกมา" ก่อนหน้า "...บางๆ..." เอ๋คิดว่ามันซ้ำกับออกมาหลัง "...บางๆ..." น่ะคะ เพราะตัวหลังก็ช่วยขยายรูปประโยคอยู่แล้ว เอ๋เลยคิดว่าถ้าเราตัด "ออกมา" สักตัวจะดีกว่าไหมค่ะ เป็น "ค่อยๆ เปล่งรอยยิ้มบางๆ ออกมา" แทนน่ะฮับ) ๕. "เป็นผู้ชาย  ทำไมไว้ลม(ผม)ยาวล่ะลูก" ๖. "ไปตัดเสียเถิดลูก  จะได้ดูเรียบร้อยเป็นสุภาพชน"  ผมพูดตักเตือนไปตามที(ที่)คิด ๗. บรรดาพ่อค้าแม่ค้าทั้งหลายต่างก็ต้องพากันระเห็ดระเห(ระเหระหน)ไปหาที่ทำกินแห่งใหม่ ๘. นวลหยิบขนมใส่ถุงด้วยสีหน้าลังเล    ผมกับเธอใช้ชีวิตคู่อยู่ร่วมกับ(กัน)มานานกว่าสิบเจ็ดปี (เอ๋คิดว่าน่าจะเป็น ร่วมกัน มากกว่า ร่วมกับ ไม่ทราบพี่วังวนจะเห็นว่ายังไงบ้างค่ะ) ๙. นวลทำหน้าเสีย  แล้ววางถึง(ถาด)ขนมกับธนบัตรอีกสี่ใบลงบนโต๊ะ  แล้วทำท่าจะหันหลังกลับ ๑๐. "พี่เติม ! พี่เติม !  อย่าง(อย่า)ทิ้งฉันไป !"   สุดท้ายนี้...เอ๋ก็ไม่กล้าอีเมล์ไปหาพ่อเติมศักดิ์เหมือนกันน่ะคะ กลัวผะ..ผะ ผี น่ะฮับ >_< แล้วจะติดตามอ่านผลงานของพี่วังวนต่อไปค่ะ... ป.ล ขอขอบคุณพี่วังวนสำหรับคำแนะนำที่ให้กันมานะคะ (เกี่ยวกับงานเขียนของหนู) เอ๋จะนำไปปรับปรุงแก้ไขอีกทีค่ะ @^--^@ ตอนนี้เอ๋แอบ copy เก็บไปอ่านไว้แล้วค่ะ อิอิ ในส่วนที่พี่วังวันท้วงติงมาน่ะฮับ... จากคุณ : คนชื่นชอบนิยาย ^^ - [ 3 ส.ค. 47 04:15:36 A:203.113.32.8 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 รู้ช่วงนี้หนูจะถูกโฉลกกับการเสนอความคิดเห็นเป็นคนที่ ๑๓ จังแฮะ อุอุ จากคุณ : คนชื่นชอบนิยาย ^^ - [ 3 ส.ค. 47 04:18:21 A:203.113.32.8 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 ถึง  ท่านผู้อ่าน  ที่รัก  (ส่งท้าย) คุณต้นข้าว ดีใจค่ะที่เข้ามาอ่าน  เรื่องต่อไปคงรอนานหน่อย   แต่จะพยายามเขียนต่อไปนะคะ  ด้วยกำลังใจที่เต็มเปี่ยมจากคนอ่าน   คุณกริช ชอบตอนจบไหมคะ จะพยายามเขียนเรื่องต่อไปนะคะ  เพราะคิดถึงคนอ่าน อิ ๆ คุณ GTW ใช่แล้วค่ะ  อาจารย์อินจัดกว่าคนเขียนอีก ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่าน  ดีใจค่ะที่อาจารย์ชอบ อาจารย์ไม่ต้องอีเมล์ไปหาเติมศักดิ์หรอกค่ะ  เดี๋ยวเขาคงอีเมล์มาคุยกับอาจารย์เอง หรือเดินทางผ่านสายโทรศัพท์  ไปหาอาจารย์ที่บ้านมั้งคะ เพราะเขาแอบกระซิบผู้เขียนมาว่า  เขาอยากมีเพื่อนเป็นผู้ชายวัยผู้ใหญ่มากที่ซู๊ด  555 คุณ ephi ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่าน  ดีใจค่ะที่ชอบ เขียนเรื่องนี้  ด้วยความรู้สึกที่คิดว่า ชีวิตต้องสู้แหละค่ะ คุณ เนโกะจัง เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ต้องตบยุง  เพราะยุงกลัวผีที่เล่าให้ฟัง บินหนีหมดมั้งคะ 55 ไม่ต้องเมล์ไปหาเติมศักดิ์หรอกค่ะ  เขาบอกแล้วไงว่า จะเดินทางผ่านสายโทรศัพท์ ไปเยี่ยมผู้อ่านที่บ้านทุกท่านเอง  555  จะพยายามเขียนเรื่องต่อไปเพื่อผู้อ่านที่รัก อิ ๆ คุณ ป้าเอม เติมศักดิ์จะเกิดหรือยัง  เอ้...  สงสัยยังมั้งคะ ถึงมีเวลามาเขียนให้เราอ่านกันไง   เอาแบบนี้นะคะ  เดี๋ยวเขาคงจะลอดสายโทรศัพท์ไปบ้านป้าเอม แล้วบอกป้าเอมเองแหละค่ะ  เห็นเขากระซิบมาว่าชอบเพื่อนวัยผู้ใหญ่ด้วยกัน อิ ๆ คุณ scottie หลังจากเรื่องยาวเรื่องแรกแล้ว คงจะไม่มีเวลาเขียนเรื่องยาวอีกแล้วมั้งคะ จึงตัดสินใจเอาโครงเรื่องนี้มาเขียนเรื่องสั้นแทน ดีใจนะคะที่คุณติดตามอ่านเรื่องของวังวนทุกเรื่องค่ะ คุณ bookmark ดีใจนะคะที่ชอบตอนจบ  เก๋ดีใช่ไหม   แบบเรื่องมันเครียดไง  เลยอยากจะเขียนอะไรให้คนอ่านรู้สึกผ่อนคลายตอนจบบ้าง หรืออาจจะเป็นเพราะเห็นว่า  คนอ่านหลายคนติดอกติดใจตอนแรก ที่วิญญาณพ่อเติม ตามแม่นวลออกไปด้วยได้ ทั้ง ๆ ที่ยังไม่ตาย  เลยคิดตลกมาเขียนแบบนี้ เอ้... หรือไม่ใช่  สงสัยวิญญาณเติมศักดิ์จะเหงาจัด  เลยสิงให้เราเขียนหาเพื่อนให้มั้งคะ  55 ส่วนทำไมไม่เขียนเรื่องนี้ให้เป็นเรื่องยาว  ตามเหตุผลที่ส่งข้อความไปบอกแหละค่ะ   (หรือคำตอบในส่วนที่ตอบคุณณัฐกร) ยังไงอ่านจบแล้วคุยกันใหม่นะ คุณณัฐกร ต้องขออภัยนะคะ  ที่ทำให้ผิดหวังว่าเรื่องมันจะยาวกว่านี้ ที่เคยโพสบอกไว้ในตอนที่ 3  ว่า หลังจากที่โพสเรื่องยาวเรื่องแรกจบ  เมื่อต้นปีนี้ ก็หมายมั่นเอาไว้ว่า  จะเขียนเรื่องนี้เป็นเรื่องยาวเรื่องต่อไป แต่เวลาผ่านไปเกือบหมดปี  ข้าพเจ้าก็ยังไม่ขยับนิ้วเขียนเลย จึงคิดว่า  หากหวังให้มันเป็นเรื่องยาว  มันคงเป็นได้แค่โครงเรื่องตลอดไป ไม่มีพลังกำลังและสติปัญญาพอที่จะเขียนเรื่องยาวในแนวนี้ได้ลึกซึ้งได้ จึงขอเขียนมันเป็นเรื่องสั้นขนาดยาวแทน เรื่องนี้  ตั้งแต่เริ่มเขียน  ก็พยายามเขียนให้เป็นเรื่องสั้นตั้งแต่ต้น เช่นตอนที่เติมศักดิ์แต่งงานกับเจี๊ยบ ค่อนข้างเล่ารวบรัด  ไม่มีบทสนทนาใด ๆ ทั้งสิ้น หลังจากที่เติมศักดิ์แต่งงานอยู่กินกับนวลแล้ว  มีที่ทางทำมาหากิน   ก็ไม่รู้จะใส่อะไรลงไปแล้วค่ะ  แบบว่าหมดมุก ว่างั้นเถิด 55   คือขอบรรยายในส่วนของใจความ  และเฉพาะส่วนสำคัญจริง ๆ หากคุณ  หรือผู้อ่านท่านใด  สนใจจะนำไปเขียนเป็นเรื่องยาวก็ได้นะคะ  คิดค่าลิขสิทธิ์ไม่แพง อิ ๆ ดีใจนะคะที่คุณชอบ  บอกแล้วปลื้มไม่หายที่คุณเข้ามาอ่าน ตอนสุดท้ายนี่ก็คิดหนักที่สุด  กลัวเขียนออกมาแล้วไม่สมจริงเหมือนกันค่ะ ชอบเขียนอะไรที่เกี่ยวกับความรู้สึกของเด็ก  หรือพฤติกรรมที่เกิดจากการเลี้ยงดู แบบนั้นแหละค่ะ ส่วนเรื่องที่คุณเสนอความคิดเห็นมานั้น  เห็นด้วยค่ะ  ตอนเขียนก็คิดนิด ๆ เหมือนกัน ถ้าจะเขียนแบบนั้น  ก็คงต้องเขียนทำนองอารมณ์   เช่น  ความเจ็บปวดในใจผ่อนคลายไปกับควันบุหรี่ที่พ่นออกไป แต่ไม่ชำนาญค่ะ  กลัวเขียนแล้วไม่สมจริง  ด้วยเหตุที่เราไม่สูบบุหรี่  คนรอบข้างก็ไม่มีใครสูบ   เลยไม่รู้จะไปถามความรู้สึกตรงนั้นจากใคร   ประกอบกับรีบจบด้วยความที่อยากจะให้มันเป็นเรื่องสั้นด้วย  55 ยังไงก็ดีใจค่ะ  ที่คุณช่วยเสริมตรงนั้น  เพื่อนำไปเป็นข้อคิดแก้ไขปรับปรุง ส่วนคำว่า "ไร้เดียงสา"  พิมพ์ตกจริงค่ะ  55 ถึงได้สะดุด ขอบคุณอีกครั้งที่อ่าน  ขอบคุณที่อินจัดด้วยค่ะ 55 คุณ คนชื่นชอบนิยาย ขอบคุณนะคะ  และดีใจด้วย  ที่คุณเอ๋ช่วยสรุปข้อคิดจากเรื่องให้เรียบร้อยเลย 55 ชอบตรงข้อสถาบันครอบครัว  ถือว่าเป็นหัวใจของเรื่องนี้เลยค่ะ ข้อคิดที่ 4  พี่ขอเสริมเป็น   หญิงงามนั้นต้องมองให้ลึกเข้าไปในถึงความเป็นตัวตนของหญิงสาวผู้นั้น   มิใช่เพียงเรือนร่างและรูปลักษณ์ภายนอกของเธอ  เท่านั้น 555 ดีไหม  หรือ  แบบนี้ดี มนุษย์ผู้ที่เรียกตัวเองว่าเป็นสัตว์ประเสริฐ  จะต้องมีมโนธรรมในหัวใจ  มีความเมตตากรุณาต่อเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน มิใช่สัตว์เดรฉาน  ที่มีความคิดตามสัญชาติญาณรักตัวเอง  และจะรักและเมตตาเฉพาะแต่ลูกที่เกิดจากท้องตัวเอง  เท่านั้น   555 ตอนเขียนก็ไม่ได้คิดอะไรมากหรอกค่ะ  (แบบมันคงซึมลึกอยู่ในหัวแล้ว) แค่คิดโครงไว้แบบนี้  และเสริมปรัชญาชีวิตในแต่ละจุดไปเท่านั้น ส่วนเรื่องความผิดพลาดทั้งหลายนั้น  คุณเอ๋เขียนมาเถิดค่ะ ดีใจเสียอีก หากมีบุญได้ส่งพิมพ์ที่ไหน  จะได้ไม่ต้องจ้างคนตรวจทานงาน  มีอาสาสมัคร 555 ใจจริงแล้ว  ดีใจค่ะ  ที่มีคนอ่านงานของเราละเอียดขนาดนั้น เพิ่งเข้าไปเวป jj ค่ะ  มองมานานแล้ว   เมื่อก่อนเห็นบอกว่าต้องสมัครสมาชิก  จึงจะโพสเรื่องได้ ด้วยความขี้เกียจ  เลยไม่สมัครค่ะ  ตอนนี้ลองโพสดู อ้าว.. โพสได้  จึงเข้าไปโพส   ก็เห็นชื่อคุณเอ๋เช่นกัน  แหม สมชื่อ คนชื่นชอบนิยาย  อ่านได้ทุกเวป ยังไงก็ทักทายกันบ้างนะคะ ส่วนเรื่องการวิจารณ์งานเขียนของคนอื่นนั้น   เมื่อก่อนพี่ก็เป็นคนชอบวิจารณ์ตรง ๆ แรง ๆ ค่ะ   (คุณคงสงสัยว่า เอ้ แล้วตอนนี้ไม่ตรงเหรอ อิ ๆ  คือเมื่อก่อนตรงแบบห้วน ๆ กว่านี้อีกมาก) หลัง ๆ เริ่มเข้าใจค่ะ  ว่าคนเราจะเขียนอะไรออกมาตามภูมิหลัง ประสบการณ์ชีวิตของตัวเอง จึงพยายามคาดเดาอายุ และภูมิหลังประสบการณ์ของเขาก่อนวิจารณ์ เพราะถ้าใส่ไปเต็มที่  คนที่เขียนไม่ได้ ก็คือเขียนไม่ได้   เหมือนคนที่ไม่เคยเห็นสิ่งของบางอย่าง อธิบายยังไง  ก็ไม่มีทางให้เขาบรรยายลักษณะของสิ่งนั้นได้ อันนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวนะคะ   ยังไงก็รออ่านผลงานคุณเอ๋อยู่นะคะ   โดยเฉพาะโครงที่บอกนั้น  เขียนเองเถิดค่ะ  อย่าให้คนอื่นไปเขียนเลย  ดีไม่ดี ก็ปรับปรุงไปเรื่อย ๆ ครั้งก่อนลืมบอกไปอีกอย่างว่า  ชื่นชมนะคะที่คนในวัยเพียง 25 อย่างคุณเอ๋  มองชีวิตได้ลึกซึ้งถึงเพียงนี้ ปล. ไม่ต้องเมล์ไปหาเติมศักดิ์หรอกค่ะ  เขาบอกแล้วไงว่าจะเดินทางผ่านสายโทรศัพท์ไปหาคนอ่านทุกคนที่บ้าน       โดยเฉพาะคนอ่านละเอียด ๆ  และมองลึกซึ้งในเรื่องราวของชีวิตเขา  เช่นคุณเอ๋ไง  อิ ๆ       อีกอย่างนะคะ  เลข 13  นี่คือเลขอาถรรพ์  แบบผีชอบค่ะ 555 โชคดีนะคะ แก้ไขเมื่อ 03 ส.ค. 47 14:13:05 จากคุณ : วังวน - [ 3 ส.ค. 47 10:31:52 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ลืมบอกไป รอ  คุณ รสา รสา อยู่นะคะ  ว่างแล้วกลับมาอ่าน  แล้วจะได้คุยกัน  ด้วยความคิดถึง อิ ๆ แถมอีกนิด  ผู้อ่านหลายท่านบอกว่า ชอบสำนวนหลายประโยคในเรื่องนี้   ผู้เขียนจึงอยากจะบอกมั้งว่า  ผู้เขียนชอบประโยคนี้ค่ะ   "ช่วงชีวิตของคนเรานั้นแสนจะสั้น  ทุกคนเกิดมาต่างพยายามดิ้นรนไขว่คว้าหาแสงสว่างให้กับชีวิต   จะมีสักกี่คนที่จะรู้ว่า  หนทางแห่งแสงสว่างที่จะสาดส่องมาถึงเรานั้น   คือเราต้องจุดไฟขึ้นมาด้วยตัวของเราเอง" มันทำให้รู้สึกมีกำลังใจต่อสู้ชีวิตดีจ้า จากคุณ : วังวน - [ 3 ส.ค. 47 14:07:42 ]

ความคิดเห็นที่ 17 คุณวังวนครับ เมล์ถึงผมที   จะเอารูปปก Mad-Men ให้โพสต์ลงกระทู้ให้หน่ะครับ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2943257/W2943257.html#1 จากคุณ : รวี ตาวัน - [ 3 ส.ค. 47 16:30:19 A:164.115.23.231 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 ที่จริงเอ๋ก็ชอบประโยคนี้เหมือนกันค่ะ "ช่วงชีวิตของคนเรานั้นแสนจะสั้น  ทุกคนเกิดมาต่างพยายามดิ้นรนไขว่คว้าหาแสงสว่างให้กับชีวิต   จะมีสักกี่คนที่จะรู้ว่า  หนทางแห่งแสงสว่างที่จะสาดส่องมาถึงเรานั้น   คือเราต้องจุดไฟขึ้นมาด้วยตัวของเราเอง..." paste ใส่ลง Notepad แล้วนะคะ แต่มัวเขียนคำพิมพ์พลาดไป ก็เลยลืมน่ะฮับ กะจะบอกพี่วังวนอยู่เหมือนกันว่า ประโยคนี้เหมือนแรงบันดาลใจให้หนูเลยน่ะคะ ที่จะมีความมุมานะต่อสู้กับชีวิตต่อไป "ชีวิตนั้นเราเลือกเกิดไม่ได้ แต่เลือกที่จะสร้างหนทางให้กับตัวเองได้น่ะคะ...หากเรามีความตั้งใจพยายาม" ส่วนโครงเรื่องที่เอ๋เคยเล่าให้พี่วังวนฟัง เอ๋ไม่กะเขียนต่อแล้วน่ะคะ คงหยุดไว้แค่นั้น...เอ๋คิดว่าตัวเองยังไม่สามารถที่จะบรรยายให้เห็นภาพได้ชัดเจนเหมือนกับงานเขียนของพี่วังวนน่ะคะ...ก็เลยขอพับโครงเรื่องนั้นไว้ก่อนฮับป๋ม... ที่เว็บ JJ ไม่ต้องสมัครสมาชิกก็โพสต์ได้ค่ะ เพียงแต่จะแก้ไขข้อความไม่ได้เท่านั้นเอง...อย่างบางครั้งเวลาเราโพสต์แล้วมีคำพิมพ์ผิดหรือจัดหน้าไม่พอใจอยากแก้ไขใหม่ การเป็นสมาชิกก็สามารถทำได้น่ะคะ ยกเว้นในส่วนความคิดเห็นที่แก้ไขเปลี่ยนแปลงไม่ได้น่ะฮับ... จากคุณ : คนชื่นชอบนิยาย ^^ - [ 3 ส.ค. 47 21:12:34 A:203.113.32.10 X:203.150.217.115 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ได้กลับมาอ่านกระทู้นี้อีกครั้ง ด้วยความที่เป็นคนชอบติดตามความเป็นไปและความเห็นของคนอื่นๆ (สอ สระ เอือ กอ จริงๆ เรา) ที่มีต่อนิยาย หรือเรื่องสั้นที่ชอบ ได้มาอ่านความเห็นที่คุณตอบคุณชื่นชอบ หรือ น้องเอ๋ (แหะๆ เรียกน้องซะแล้ว) ก็ทำให้ทราบว่าเคยวิจารณ์อย่างตรงๆ และแรงๆ มาก่อน ไม่ใช่อะไรหรอกครับ คืออยากจะบอกว่าให้ช่วยไปวิจารณ์แบบนั้นให้ผมมั่งสิ  นะๆ เป็นอะไรที่ชอบมากครับ (โรคจิตรึเปล่าฟะเรา) คิดอยู่เสมอว่า คนวิจารณ์ก็คือกระจกที่สะท้อนถึงผลงานของเราในแง่มุมต่างๆ ทำให้เห็นถึงจุดเด่นและจุดบกพร่องของเรา   เพื่อจะได้นำไปพัฒนาฝีมือ (ที่มีอยู่อย่างจำกัดจำเขี่ย) ให้ยิ่งๆ ขึ้นไป เดี๋ยวนี้หาคนวิจารณ์สไตล์ติติงให้เห็นข้อบกพร่องของผมได้ยากมาก ไม่เข้าใจว่ากลัวผมจะกัดหรือไงนะ อิอิ ยกเว้นอยู่ 3-4 รายคือ 1. พี่scottie (เจ้าแม่บรรทัดเดียว  แต่ก็เสียวได้ หุหุ) 2. อาจารย์GTW (รายนี้เดี๋ยวนี้เอาแต่ชม  และเขาหาว่าผมน่ากลัว) 3.น้องเอ๋ คนชื่นชอบฯ (รายนี้ชอบมากเพราะมาพิสูจน์อักษรให้ทุกงาน) คิดๆ อยู่เหมือนกันว่าจะหานามแฝงใหม่  เผื่อจะได้รับคำวิจารณ์แบบเต็มๆ จะดีไหมเนี่ย ปล. เท่าที่เขียนได้ทุกวันนี้เพราะใจรักล้วนๆ จากคุณ : ณัฐกร - [ 4 ส.ค. 47 01:14:25 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ถึง  คุณณัฐกร คนที่เขียนมานาน ๆ แล้ว  ก็ไม่กล้าวิจารณ์อะไรมากเหมือนกันค่ะ  กลัว ๆ ๆ ๆ เพราะเราก็ไม่ใช่เก่งกาจอะไร  ถ้าพวกคนเก่าแก่ส่วนมากจะวิจารณ์แนวคิดเขา   ว่ามีประโยชน์ต่อคนอ่านหรือโทษอย่างไรบ้าง  (บางทียังโดนตอกหน้าหงายๆๆ กลับมาเลย) ส่วนสำนวนภาษา วิธีนำเสนอ ถือว่าเขาเซียนแล้วค่ะ  จะไม่ค่อยไปบอกไรอีก คือปกติแล้วจะไม่ชอบแนวแฟนตาซี หรือ แนวนิยายพื้นบ้านโบราณ เรื่องของคุณนั้น   ช่วยแนะนำหน่อยได้ไหมคะ  ว่าอ่านเรื่องใดดี ขอลิงค์มาสักเรื่องสองเรื่อง  (แบบชื่อคนจำง่าย ๆ อิ ๆ) ขอเวลาอีกสักนิด  จะปริ้นออกมาอ่านนะคะ   ปล. เคยโพสบอกไปในกระทู้ อาจารย์ GTW ว่า  อยากรู้จักเรื่องที่คุณบอกว่าโดนลบ  มันเป็นยังไง อิ ๆ   อยากอ่าน  พวกบ้าชอบของแปลกค่ะ   ถ้าไม่ยาวมากส่งเมล์มาได้ไหมคะ  vongvon@hotmail.com คุณคนชื่นชอบนิยาย กำลังฝึกฝนการเขียนมิใช่หรือคะ  ไม่ลองเขียนดูหรือ   เรื่องที่เขียนต่อ ๆ ไปมันจะดีขึ้นจากเรื่องก่อนอย่างเหลือเชื่อนะ  พี่ลองมาแล้ว ครั้งแรกที่เขียนเรื่องยาว  (และเรื่องแรกในชีวิต)  คือ "เพียงแค่ความทรงจำ"   คือลองเขียนดู  ไม่มั่นใจมาก ๆ เลย  พี่ก็เขียนไปสัก 50-60 หน้าแล้ว   ใช้เวลานานมาก แล้วพอเขียนไปได้สัก สองสามเดือน  นำมาอ่านทบทวน  ปรากฎว่ารู้สึกใช้ไม่ได้เลย ทิ้งหมด นำโครงมาเขียนใหม่ทั้งหมด  ใช้เวลาอีก 7-8 เดือน  ถึงจะเสร็จสิ้น 160 หน้า A4   และออกมาคิดว่าออกมาเป็นที่น่าพอใจสำหรับตัวเอง เสียเวลาหน่อย  ฝึกฝนไปมันก็ค่อย ๆ ดีขึ้นเองนะจ๊ะ อย่างเรื่องนี้ก็เช่นกัน  พี่ก็ไม่มั่นใจอย่างสูง  เช่น - ความรู้สึกนึกคิดของผู้ชาย - ความรู้สึกของตัวละครที่สูงวัยกว่าคนเขียน   ตามที่เกริ่นไว้ตอนต้นเรื่องไง  แต่ก็ลองดูแล้ว  ผลออกมาก็โอเค  (ถึงไม่โอเคก็ลองใหม่ได้) เป็นกำลังใจให้เสมอนะจ๊ะ  คนชอบเขียนต้องเขียนได้ดีสักวัน เรื่องเดิมของคุณเอ๋ที่คุยกันก็เขียนดีนะ  บอกแล้วติดอยู่นิดเดียว   เหมือนเส้นผมบังภูเขาอ่ะ  เอาออกก็ผ่านฉลุยแล้วจ๊ะ แก้ไขเมื่อ 04 ส.ค. 47 22:05:38 จากคุณ : วังวน - [ 4 ส.ค. 47 08:51:00 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ถึงพี่วังวน กับ พี่ณัฐกร เรื่อง รักแรกเชือด เรื่องสั้นนั้นเอ๋อ่านแล้วล่ะคะ กับ comment ไปแล้วด้วย แต่พี่ณัฐกรจะเห็นหรือเปล่าไม่รู้ ฮี่ๆๆ ว่าแต่จะกลับมาอ่านในกระทู้นี้ใหม่หรือเปล่าหนอ... ส่วนการวิจารณ์เรื่องอย่างตรงไปตรงมา จริงๆ มันเป็นอะไรที่ฝังใจคนชื่นชอบฯ อยู่เหมือนกันน่ะคะ เพราะครั้งหนึ่งในถนนนักเขียนเมื่อปี 44 ยังจำได้แม่นค่ะ มีน้องชายเอ๋อยู่คน เขาส่งลิงค์มาให้เอ๋อ่าน แล้วน้องขอให้เอ๋ช่วยวิจารณ์เรื่องนี้ของเขาหน่อย ด้วยความที่เอ๋เป็นคนขี้สงสัย ในบางสิ่งที่ตัวเองไม่เข้าใจ ก็เลยถามตรงๆ กับน้องเขา ประมาณซักว่าอันนี้คืออะไร อันนู้นหมายความว่ายังไง...จนน้องเขาเขียนกลับมาว่า..."ตกลงเรื่องที่ผมเขียน พี่ไม่เข้าใจเลยใช่ไหมครับ" แล้วเขาก็หยุดเขียนไป ไม่รู้เป็นเพราะเอ๋หรือเปล่า (รู้สึกผิดน่ะคะ) ตั้งแต่นั้นมา...เอ๋เลยไม่กล้าวิจารณ์งานใครอีก (อีกอย่างรู้ตัวเองว่า เป็นนักวิจารณ์ที่ไม่ดีและไม่มีประสบการณ์ด้านภาษาด้วยน่ะคะ) เพราะอย่างนี้แม้บางคนจะเขียน...ฮืมม์ สะกดผิดมาก เรื่องขาดแรงจูงใจ รู้สึกเขียนวกวน ตอนจบยังค้างคาใจ หรือไม่ดีอย่างไรในสายตาเรา ก็จะบอกแค่เพียง พยายามเขียนต่อไปนะคะ หรือไม่ จะติดตามอ่าน รออ่านตอนต่อไป แทนน่ะคะ... แต่บางคนเอ๋ก็เสี่ยงเขียนไป แต่จะกำกับบอกไว้น่ะคะ ว่าถ้าคุณไม่ชอบให้เอ๋ comment อย่างนี้ก็บอกได้น่ะฮํบ แล้วเอ๋จะไม่โพสต์ตรงส่วนนี้อีกน่ะคะ... จากคุณ : คนชื่นชอบนิยาย ^^ - [ 4 ส.ค. 47 23:18:33 A:203.113.32.10 X:203.150.217.113 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ป.ล ขอบคุณพี่วังวนมากเลยนะคะ สำหรับคำแนะนำดีๆ ที่ให้กัน ^^ จากคุณ : คนชื่นชอบนิยาย ^^ - [ 4 ส.ค. 47 23:21:27 A:203.113.32.10 X:203.150.217.116 ]

ความคิดเห็นที่ 23 อ๋อ พี่ณัฐกร ถ้าพี่อยากให้เอ๋ช่วยตรวจทานคำพิมพ์ผิด ซึ่งอาจจะพิมพ์เพลินจนพลาดไป ก็ยินดีนะคะ ว่างๆ จะแอด MSN คุยกันก็ได้ค่ะ แต่ส่วนใหญ่เอ๋ออนไลน์ดึกหน่อยน่ะคะ natika_ch@hotmail.com ฮับ แต่เวลาเอ๋ส่งเมล์จะใช้ของ yahoo ส่วน hotmail อันนี้อยากสงวนน่ะคะ อิอิ เพราะเป็นอีเมล์ที่ครั้งหนึ่งเคยใช้ติดต่องาน...เลยจะเก็บไฟล์งานไว้ในนั้นเยอะมาก -_-" เอาเป็นว่าหนูใช้คุยอย่างเดียว อิอิ ขออนุญาตใช้พื้นที่ในกระทู้ของพี่วังวนหน่อยนะคะ ถ้าพี่เขาไม่เข้ามาก็ไม่เป็นไรน่ะคะ อิอิ   จากคุณ : คนชื่นชอบนิยาย ^^ - [ 4 ส.ค. 47 23:30:54 A:203.113.32.10 X:203.150.217.113 ]

ความคิดเห็นที่ 24 อยากจะบอกคุณเอ๋ว่า  เข้ามาอ่านเสมอค่ะ   แม้กระทู้นี้จะผ่านไปนานแสนนานเพียงใด  อิ ๆ เรื่อง  รักแรกเชือด  หรือที่โดนลบ  ฟังชื่อก็โหดแล้ว  ไม่เอาซาดิสก็ไม่ชอบ 55 ล้อเล่น จะส่งเมล์มาให้อ่านก็ได้นะคะ การวิจารณ์ก็ให้คำนึงถึงที่บอกนั่นแหละค่ะ  คุณเอ๋  เพราะพี่เองก็โดนหนักกว่านั้นอีก   หงายยิ่งกว่าหงายมาแล้ว  ตายเพราะปาก อิ ๆ   ดีว่ามีคนบนถนนฯ นี้แหละแนะนำให้ สนใจส่งไฟล์งานไปให้คุณเอ๋พิสูจน์อักษรเช่นกัน จากคุณ : วังวน - [ 5 ส.ค. 47 16:45:37 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ย่อง ๆ มาตามอ่านจนทันค่ะ งงว่าเติมสูบบุหรี่ด้วยเหมือนกันค่ะ จากคุณ : รสา รสา - [ 14 ส.ค. 47 04:07:35 ]