ความคิดเห็นที่ 1               เมื่อพลังงานของวัยหนุ่มยังคงไหลเวียนอย่างพลุ่งพล่าน  การหาเรื่องวุ่นวายใส่ตัวบ้างคงไม่ใช่เรื่องแปลก เมื่อทั้งเวลาและความกะล่อนปลิ้นปล้อนยังมีเหลือเฟือ                     “อิม ทำไมมาสายล่ะคะ?”  ระยะหลัง โปรดิวเซอร์หนุ่มดูเหมือนจะมาทำงานสายบ่อยผิดปกติจนกิ๊กรู้สึกได้  แต่ใครๆ ก็ไม่มีทางรู้ได้ว่า เวลาชั่วโมงสองชั่วโมงที่หายไป ไม่ได้เป็นเพราะถูกมนุษย์ต่างดาวลักพาตัวไปแต่อย่างใด แต่กลับเป็นการพาตัวเองไปจิบกาแฟมื้อเช้าหอมกรุ่นกับพัทสาวน้อยหน้าใสอารมณ์ศิลปินในร้านกาแฟเล็กๆ ในซอยได้อย่างสบายใจ  ตกเย็นก็เดินควงแขนกิ๊กสาวมาเก๊ตติ้งออกทานอาหารค่ำกลางใจเมือง  และทุกอย่างจะเป็นไปได้ด้วยดีถ้าหากว่ารู้จักเลือกเวลาและสถานที่ให้ลงตัวได้อย่างเหมาะเจาะ  และยิ่งสมัยนี้ตั้งแต่คำว่า “กิ๊ก” ถูกบัญญัติขึ้นมาบนโลก  ก็ดูเหมือนว่านักวิชาการด้านการวางแผนสับรางจะออกมาบรรเลงความถนัดด้านวิชาชีพกันเกลื่อนถนน จนไม่รู้รางใครเป็นรางใคร                 “วันนี้ไม่ได้นัดกับกิ๊กเหรอ”  พัทถาม                 อะไรๆ มันจะง่ายขึ้น และสบายกว่ามากที่จะปิดบังฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งแค่ฝ่ายเดียว               “ไม่ยักกะรู้ว่าพัทก็ได้คิวเวลาอาหารวย”  เธอว่าพลางเลิกคิ้วทำหน้ายียวนโชว์ลักยิ้มที่แก้มข้างขวา               “ก็...เวลาอาหารจะโรแมนติกกว่า”   อิมยักไหล่               “อืม...งั้นพัทก็คงได้เวลาโรแมนติกแค่บางวันสินะ”  เธอพูดหน้าตาเฉย อย่างที่อิมต้องอ้ำอึ้งจุกอกพูดอะไรไม่ออก  แม้ว่า กิ๊ก จะเป็นผู้หญิงที่เปิดโอกาสให้ผู้ชายทุกคนที่เข้ามาจนเขาเองก็ไม่แน่ใจว่าตัวเขาอยู่ในอันดับความสำคัญที่เท่าไหร่ของผังรายชื่อของเธอ ผิดกับพัทที่ดูจะมี “น้ำยา” น้อยกว่า อย่างน้อยรายชื่อผู้ชายในมือเธอก็คงมีไม่ถึงสาม  แต่ก็ต้องยอมรับว่าการให้เกียรติผู้มาก่อนย่อมเป็นมารยาทสังคมที่”ฟังดู”ยอมรับได้               “ช่างเถอะ...ยังไงๆ พี่ก็ไม่ได้คบกับกิ๊กจริงจังอยู่แล้ว”                 สำหรับบางคนที่จะกระโดดเข้าไปเป็นผู้แข่งขันก็ต่อเมื่อมองเห็นชัยชนะอยู่รำไร หรือไม่อย่างน้อยก็ไม่เห็นความพ่ายแพ้ไล่ตามอยู่ข้างหลัง  แต่บางคนก็ชอบเสี่ยงมากกว่านั้นคือการกระโดดเข้าไปโดยที่ไม่สนใจเลยว่ามีความเป็นไปได้สักเท่าใด ซึ่งในบางกรณี ความชอบเสี่ยงกับความดันทุรังก็ไม่รู้ว่าต่างกันมากแค่ไหน...                   ประตูลิฟต์เปิดออก  แสงไฟส่องสลัวฉายเข้าหน้าอันประหลาดใจของสุ่ย ที่มือยังจัดข้าวของในกระเป๋าขยุกขยิก               “ไหนว่าจะมาเอาของกับเพื่อนแป๊บนึงไง? ชั้นนี้มัน....”  เธอหันมองหน้าชายหนุ่มนักออกแบบที่มาด้วยอย่างงุนงง เพราะเบื้องหน้าเธอคือทางเข้าร้านอาหารหรูลอยฟ้าที่สวยที่สุดในเมืองไทย               “เซอร์ไพรซ์...”  เขายกมือส่งสัญญาณกับเด็กบริกร  ให้นำช่อดอกไม้ช่อใหญ่ที่เตรียมไว้ออกมาส่งให้ทันทีที่ก้าวถึงเคาเตอร์ต้อนรับ               “ว้าว”  เธอว่าเบาๆ  อย่างงงๆ ก่อนที่จะถูกลากตัวไปนั่งที่เก้าอี้ชุดหรูที่ถูกตกแต่งอย่างดี เหมือนออกมาจากหนังโรแมนติกฝีมือกำกับจากเจ้าพ่อหนังรักฮอลลีวู้ดก็ไม่ปาน  ด้านข้างเป็นผนังกระจกฉายภาพทิวทัศน์และแสงสียามค่ำคืนของเมืองกรุงอย่างสวยงาม                 “เนื่องในโอกาสอะไร”  เธอถาม               “การแสดงความรักต้องมีโอกาสพิเศษด้วยเหรอ”  หนุ่มโรแมนติก กล่าวด้วยวาจานุ่มลึก ไล่เลือดฝาดให้ฉีดฟุ้งขึ้นเต็มหน้าของช่างภาพสาว ให้แดงเรื่อ ขวยเขินประดับประเดิดในแบบของสาวห้าวๆ มั่นๆ               สำหรับสุ่ยผู้หญิงที่มีชิวิตสมบุกสมบัน ทำอะไรมั่นใจว่องไว และยึดหลักความสะดวกมาก่อนความสวยงามไฮโซ   เธอไม่เคยใส่ใจอะไรโรแมนติกที่ถูกปรุงแต่งให้เหมาะเจาะลงตัวมาก่อน  เธอไม่เคยคิดถึงสิ่งฟุ่มเฟือยที่สามารถมีอิทธิพลต่อจิตใจได้อย่างละเอียดอ่อนแม้ดูเผินๆ ช่างเป็นสิ่งที่ฉาบฉวย  เธอไม่เคยคิดถึงโอกาสงามๆ กับบรรยากาศสวยๆ ที่ดึงตัวเองให้หลุดออกจากวันยุ่งๆ และล่องลอยไปในโลกจินตนาการ  และเธอไม่เคยคิดว่าจะได้รับสิ่งนี้จากใคร แม้แต่จาก เอก แฟนหนุ่มที่แม้จะเป็นเพื่อนและพี่ชายที่ดี คอยดูแลเอาใจใส่ และให้คำปรึกษาเธอได้ทุกเมื่อที่เธอต้องการ  และเต็มพร้อมไปด้วยความรักและความเข้าใจที่เข้าถึงพื้นฐานของการพัฒนาทางความคิดเพราะต่างมีจุดเริ่มต้นที่ใกล้เคียงกัน ทั้งฐานะ ความรู้ และวิชาขีพ  รูปแบบการดำเนินชีวิตแบบเรียบง่ายของเขาและเธอช่างขีดเส้นทางได้ใกล้เคียงกันจนแทบไม่มีเรื่องราวให้น่าประหลาดใจเอาเสียเลย....               และแล้วรอยยิ้มปริ่มและแววเขินขวยก็ดับวูบลง.... จากคุณ : zylo@hotmail.com - [ วันเข้าพรรษา 16:21:48 A:203.113.34.12 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2               “แล้วแกก็ทิ้งหนุ่มตี๋ไฮโซโรแมนติก ไว้กับโต๊ะดินเนอร์สุดหรูและดอกไม้ช่อใหญ่ที่ภัตตราคารลอยฟ้าชั้น 44 อย่างนั้น?”   หนิงส่วยหัว                 “ทำไงได้... ”  สุ่ยทำหน้าเบ้  “ก็ตอนแรกก็บอกว่าจะแค่ไปส่งบ้านเฉยๆ ใครจะไปคิดว่าดันอุตริทำเซอร์ไพรซ์ไร้เหตุผลอย่างนั้น  ก็นัดกับพี่เอกไว้ก่อนแล้วนี่”               “เลย  น่าเสียดายแท้ๆ”  หนิงทำหน้าเครียด  “แกรู้ไหม?”  เธอยื่นหน้าเข้าหาเพื่อนด้วยแววตาจริงจัง   “อาหารที่นั่นน่ะ แพงติดอันดับ ท๊อป 5 ของกรุงเทพนะ”               “นี่แก...!”               “และผู้ชายแบบนั้นก็น่าปรารถนาเป็นอันดับต้นๆ จากผู้ชายทุกประเภทเชียวนะ....สวัสดีค่ะ”  หนิงหันไปสวัสดีสื่อมวลชนที่ทยอยเข้าร่วมงานเปิดตัวสินค้าที่เธอจัดทำงานประชาสัมพันธ์ให้  และสุ่ยก็มาถ่ายภาพบรรยากาศงานให้ในราคามิตรภาพ  สายตาก็สแกนหาหนุ่มหล่อๆ ไปพลาง                 “แล้วแกไม่คิดบ้างหรือไงว่า...ตอนที่แกลุกมา แล้วปล่อยเขาเซอร์ไพร์แบบเก้อๆ เขาจะรู้สึกยังไง”  หนิงพูดพลางสบตาต้อนรับบรรดาแขกเรื่อที่ทยอยกันมาลงทะเบียนต่อไป               “อืม ไม่รู้สินะ”  สุ่ยจัดกล้องเตรียมตัวถ่ายแขกผู้มีชื่อเสียง  “อาจจะชินแล้ว”               “หมายความว่ายังไง ชินแล้ว”                     หลายครั้งที่คนเราเมื่อดันทุรังทั้งๆ ที่รู้ว่าอาจจะไม่มีทางทำสำเร็จได้ ก็จำเป็นจะต้องดันทุรังไปอย่างงั้นภายใต้เงื่อนไขบางอย่างที่ต้องยอมรับโดยดุษณี โดยเฉพาะคนที่มาทีหลัง...               ตัดสาย เลื่อนนัด  ห้ามเลือกเวลา  ของต้องถูกซ่อน  รูปก็ต้องถูกเก็บ  ชื่อเสียงเรียงนามก็จะไม่ถูกเอ่ย นั่นเป็นแค่ เรื่องสามัญประจำวันที่อาจจะต้องเจอ ไม่นับ การถูกปล่อยให้นั่งเก้อในร้านอาหารลอยฟ้าสุดหรู               สุ่ยถ่ายภาพแช๊ะ เป่าปากฟู่...ตอนนี้เธอเริ่มระลึกได้แล้วว่าการเอาบุคคลในโลกแห่งความฝันให้มาอยู่ในโลกแห่งความจริงมันช่างลำบากยากเย็น  แต่ใจความสำคัญของมันไม่ได้อยู่ที่การให้มีชีวิตอยู่ได้  แต่กลับเป็นการให้มีชีวิตอยู่แบบไม่พิกลพิการต่างหากเล่า               “สวัสดีค่ะ ถ้าจะมาถ่ายภาพล่ะก็...รีบเข้าไปไม่ดีกว่าเหรอคะ”  หนิงเลิกสนใจเพื่อนได้ทันที ที่มีหนุ่มหล่อ  ช่างภาพหนุ่มเซอร์หนวดเคราหลอมแหลมแฝงความมีไฟของวัยหนุ่มยืนเก้ๆ กังๆ อยู่หน้าโต๊ะลงทะเบียน               “เอ...”  ช่างภาพหนุ่มได้ช่อง  “รู้สึกเราจะเจอกันบ่อยเหลือเกินนะครับ”               “ก็แน่นอนสิคะ ก็เจอกันทุกงานล่ะค่ะ”  หนิงยิ้มแย้มโปรยเสน่ห์ได้อย่างไม่ต้องตั้งใจ  “เราจัดงานออกจะบ่อยนี่คะ”               “แหม  ดูท่าทางบ้างานเหมือนกันนะครับคุณนี่ “  หนุ่มช่างภาพนิตยสารหยุด หรี่ตาคิด  “แบบนี้แฟนไม่ว่าเหรอครับ?”  แผนหลอกถามสถานะแบบตื้นๆ               “หึๆ  ถ้าเป็นคุณ จะว่ารึเปล่าล่ะคะ? ”   การตอบคำถามด้วยคำถามเป็นกลยุทธการป้องกันตัวเองได้ดีที่สุด และเป็นการสร้างความคลุมเครือได้อย่างยิ่งยวด  และความคลุมเครือก็เป็นกลยุทธการดึงรั้งความสนใจให้ยืดยาวได้อย่างยิ่งยวดเช่นเดียวกัน               “นี่ใกล้จะเริ่มแถลงข่าวแล้ว เชิญด้านในเถอะค่ะ”  หนิงเชื้อเชิญแขกเข้าร่วมงาน               “เด็กนั่น  เป็นช่างภาพหน้าใหม่   ท่าทางอนาคตไกลทีเดียว”  สุ่ยแวะเข้ามา  “ตาถึงทีเดียวนะยะ”               “หึๆ เด็กๆ น่ะ  สู้คนนั้นไม่ได้หรอก”  หนิงว่าพลางยักหน้าเป็นสัญญาณให้เพื่อนเห็น หนุ่มหล่อไฮโซลูกเจ้าของธุรกิจจิวเวอรี่ที่กำลังโตจนเป็นที่จับตามองในวงการธุรกิจ  แขกพิเศษที่ได้รับการเชิญมาเป็นสีสันของงาน  ด้านข้างเป็นสาวผมยาว ผิวสวย แต่งตัวสวยสดล้นเสน่ห์               “สวัสดีคุณหนิง”  หนุ่มไฮโซทักทายผู้จัดงานก่อนหยิบปากกาลงทะเบียน  และไม่ลืมที่จะแนะนำคู่ควงในคืนนี้  “เอ่อ...ส่วนนี่  กิ๊ก  โสรดา ครับจาก มิวสิกเอ็นท์”               ในขณะที่ บางคนก็ใช้ความคลุมเครือสร้างความสัมพันธ์ แต่บางคนก็เพิ่งรู้ตัวว่าความสัมพันธ์ของตัวเองมันคลุมเครือกว่าที่คิด               “กิ๊กจ๋า”   อิมยืนพิงขอบประตูห้องการตลาด  “เมื่อเย็นวาน หายไปไหนนะคะ?” เขาจิบกาแฟจากแก้วมัก               “เอ...กิ๊กไม่ได้บอกอิมเหรอคะว่า  จะไปทานข้าวกับคุณแม่”  เธอจัดข้าวของบนโต๊ะหลังจากที่เข้ามาถึงออฟฟิสได้ไม่นาน               “อืม...เท่าที่จำได้  ก็บอกอ่ะนะ แต่ไม่คิดว่ากิ๊กจะไปทานข้าวกับคุณแม่ที่งานเปิดตัวผลิตภัณฑ์แทนที่จะเป็นที่บ้าน”  เขาเลิกคิ้วมอง               “อ๋อ....งานเมื่อวานนี้  ก็เพื่อนโทรมาชวนให้ไปออกงานเป็นเพื่อน  ก็ไม่ค่อยได้เตรียมตัวเลยค่ะ เพราะนัดทานข้าวกับคุณแม่ไว้ก่อนแล้วไงคะ  ดีนะที่ยังมีชุดออกงานอยู่ ไม่อย่างงั้น....”   บลา ๆ ๆ   แล้วเธอก็สาธยายเสียยืดยาวจนดูเป็นเรื่องปกติของการที่จู่ๆ ออกงานกับหนุ่มไฮโซในฐานะคู่ควงในงานสังคม  ช่างเป็นกลวิธีที่แยบยลของคนมีประสบการณ์    “กิ๊กไม่เคยโกหกอิมอยู่แล้ว  จริงมั้ยคะ?”               “อืม...”  อิมยังคงจิบกาแฟจากแก้วมักต่อไป  “ก็จริงนะ”  เขาพูดเรียบเฉยก่อนที่จะหันหลังกลับไป เป็นความจริงที่ดูเหมือนว่า ทุกสิ่งทุกอย่างที่กิ๊กบอกกับเขาแต่ละเรื่องล้วนเป็นความจริงทั้งสิ้น   แต่ที่น่าสนใจมันไม่ได้อยู่ที่สิ่งที่บอก  แต่...มันอยู่ที่สิ่งที่ไม่ได้บอกต่างหากเล่า    แล้วเขาก็หยุดพูดทิ้งท้าย  “อ้อ...แต่ถ้าคราวหน้าคราวหลัง  ในฐานะที่เราสนิทกัน   อิมน่าจะรู้ก่อนชาวบ้านมั้ยนะว่ากิ๊กจะไปไหนบ้าง ”  เขาหยุด   “หรือไปกับใคร”               “ก็...ไม่มีปัญหานี่คะ”  เธอว่า  “มันก็เป็นอย่างงั้นอยู่แล้ว”               เขายักไหล่ แล้วก้าวเท้าจากประตูห้องมาเก๊ตติ้งไป   แต่ก่อนจะจากออกมาไกล เสียงหวานออดอ้อนของสาวมาเก็ตติ้งก็เรียกเขาไว้ด้วยประโยคสุดท้าย               “อ้อ อิมขา...  คราวหน้า...ถ้าจะแวะไปทานกาแฟตอนเช้าหรือจะไปดินเนอร์กับเพื่อนกิ๊กล่ะก็  บอกกันบ้างนะคะ”               ความสัมพันธ์อันคลุมเครืออาจจะไม่ได้ประกอบไปด้วยคำโกหกเสมอไป  เพียงแต่ความจริงบางอย่างก็ไม่ใช่เรื่องราวทั้งหมดเท่านั้นเอง นั่นเป็นหลักการง่ายๆ ของการโฆษณาชวนเชื่อ  คือ...ให้ข้อมูลเฉพาะในสิ่งที่เอื้อประโยชน์เท่านั้นก็น่าจะเพียงพอ...   แต่ถึงอย่างไรก็ตามบางคนก็อาจะเคยได้ยิน หรืออาจจะท่องจำได้ขึ้นใจเกี่ยวกับคำกล่าวที่ว่า               “Haft Truth Is A Whole Lie”         footnote: "Would I Lie To You?" by Charles & Eddie:  Duophonic Album, 1992 จากคุณ : www.zylostudio.zappydude.com - [ วันเข้าพรรษา 16:23:48 A:203.113.34.12 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ติดตามอ่าน 6 ตอนแรกได้ที่ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2772547/W2772547.html http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2782388/W2782388.html http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2791835/W2791835.html http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2866937/W2866937.html http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2885601/W2885601.html http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2912623/W2912623.html หรือ www.zylostudio.zappydude.com ปล. ถึงคุณกลอนกานต์  จำได้ว่าเราเคยคุยกันที่บอร์ดอื่น (JC)  เมื่อนานมาแล้วใช่รึเปล่า??? จากคุณ : zylo - [ วันเข้าพรรษา 16:26:38 A:203.113.34.12 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2772547/W2772547.html http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2782388/W2782388.html http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2791835/W2791835.html http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2866937/W2866937.html http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2885601/W2885601.html http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2912623/W2912623.html หรือ www.zylostudio.zappydude.com อ่านตอนนี้แล้วชอบกิ๊กมากเลย  แหม้ นายอิมเนี่ย จริงๆเลย อืม ก็จริงนะ  ไม่โกหก  แต่บอกปายไม่หมด  หรือว่าบอกทีหลังเนี่ย แก้ไขเมื่อ 01 ส.ค. 47 18:57:59 แก้ไขเมื่อ 01 ส.ค. 47 18:49:58 จากคุณ : ต้นอ้อ (ต้นอ้อสีม่วง) - [ วันเข้าพรรษา 18:47:34 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สวัสดีคุณต้นอ้อ จากคุณ : zylo - [ 2 ส.ค. 47 12:13:14 A:203.113.34.11 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 ถึงคุณ zylo... คิดว่าไม่ใช่นะคะ คือไม่ค่อยได้คุยกับใครหนะค่ะ ถ้าได้คุยกันคิดว่าน่าจะจำได้ ตอนนี้สนุกดีค่ะ สะใจดี “อ้อ อิมขา...  คราวหน้า...ถ้าจะแวะไปทานกาแฟตอนเช้าหรือจะไปดินเนอร์กับเพื่อนกิ๊กล่ะก็  บอกกันบ้างนะคะ” สะใจมากๆ ทันกันดี จากคุณ : กลอนกานต์ - [ 3 ส.ค. 47 17:37:17 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เขียนสนุกและไม่ค่อยเหมือนใครดี เนื้อหาทันสมัย (บางคนเรียกสะท้อนสังคม--หน้าที่อีกหนึ่งข้อของวรรณกรรม) เพิ่งมาอ่านเจ็ดตอนรวดเลยค่ะ บางเพลงที่รู้จักก็เป็นเพลงที่ชอบ ส่วนเพลงที่ไม่รู้จักจะไปหาฟังค่ะ จากคุณ : fire mod-X - [ 4 ส.ค. 47 13:57:38 ]