นักเดินทางสะพายกระเป๋าใบใหญ่
ภายในเต็มไปด้วยสิ่งที่เขาเก็บตกจากถนนทุกสายที่เขาเดินผ่าน
มันเป็นภาระ ที่เขาจะต้องนำของฝากกลับไปให้ทุกคนที่ถนนเส้นเดิม
เขาเดินทางอย่างโดดเดี่ยวนานวัน
ถนนแปลกๆ ที่เดินผ่าน... บางสายเล็ก บางสายใหญ่...
บางสายต้องเดินทางไกลมาก และต้องพบกับคนที่เขาไม่เคยรู้จัก
แต่ไม่ว่าเขาจะไปได้ไกลแค่ไหน เขาก็ไม่เคยลืมภาระของเขา
และเขายังระลึกเสมอว่า ณ ถนนสายเดิม... ยังมีคนคอยของฝากของเขาอยู่
เด็กหญิงที่หัวมุมถนนวิ่งรี่เข้ามาหาเขาทันที ทั้งๆ ที่เห็นเพียงเงาของเขา
"มีของมาฝากหนูไหมคะ" เธอถามอย่างออดอ้อนน่ารัก
นักเดินทางลดกระเป๋าสะพายลงข้างตัว
"มีครับ แต่...มันอาจจะไม่ถูกใจหนูนักก็ได้"
"ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร... หนูชอบทุกอย่างที่คุณให้"
เธอตอบได้น่ารักกว่าสิ่งภายนอกที่เขามองเห็นเสมอ
เขาหยิบสร้อยดอกไม้ป่าดอกเล็กๆ ที่ถักร้อยด้วยเชือกที่ทำจากก้านไม้น้ำให้เธอ
มันดูแห้งเหี่ยวไปแล้ว นับจากวันก่อนที่เขาร้อยมันขึ้นมา
"หนูชอบออกค่ะ มันน่ารักดี"
นักเดินทางยิ้มรับอย่างปลาบปลื้ม
เขารู้ดีว่าเด็กหญิงต้องพูดประโยคนี้ เธอยังน่ารักเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนแปลง
"คราวหน้าเอาของมาฝากหนูอีกนะคะ... นะคะ"
นักเดินทางพยักหน้ารับปาก ก่อนที่เด็กหญิงจะวิ่งห่างไปอย่างร่าเริงพร้อมสร้อยดอกไม้
ชายสูงวัยที่เดินอย่างช้าๆ สวนมา ขยับแว่นเล็กน้อยให้แน่ใจว่าจำไม่ผิดคน
"กลับมาแล้ว กลับมาแล้ว..." เขาทักอย่างยินดี "ของฝากล่ะ ของฝาก"
นักเดินทางลดกระเป๋าสะพายลงข้างตัวทันทีที่ถูกทวงถาม
แล้วเขาก็หยิบใบไม้แห้งรูปร่างแปลกๆ หลายต่อหลายใบ
ที่เก็บจากโคนต้นไม้ประหลาดบนถนนสายเปลี่ยวแสนไกล ออกมาจากกระเป๋า
"ของแปลกเหมือนเคย" ชายสูงวัยมีท่าทางยินดี
"มันก็แปลกสำหรับที่นี่เท่านั้นล่ะครับ" นักเดินทางพูดอย่างถ่อมตัว
เพราะเขารู้ดีว่าของที่เขานำมา ไม่ใช่ของมีค่า ณ ที่มาของมันเลย
"ใช่ๆ ...บนถนนเส้นนี้ไม่มีใบไม้แบบนี้หรอก"
ชายสูงวัยกล่าวด้วยรอยยิ้มแบบที่นักเดินทางจำได้
"คราวหน้าผมจะเก็บเมล็ดพันธุ์ต้นไม้แปลกๆ มาบ้าง"
ชายสูงวัยห่อไหล่งุ้ม จนนักเดินทางเพิ่งสังเกตเห็นว่าเขาดูแก่ไปมาก
"ไม่ต้องลำบากแล้วล่ะ ฉันอาจไม่มีแรงรอไปจนถึงคราวหน้าที่เธอมา"
ชายสูงวัยกล่าวจบ ก็โอบนักเดินทางไว้อย่างอ่อนแรงเหมือนจะกล่าวอำลา...
นักเดินทางยังมีของฝากชิ้นสำคัญในกระเป๋า
มันมีค่ามาก ไม่ว่าจะอยู่ ณ ถนนเส้นใด
ใครๆ ที่เขาไม่รู้จักก็ต่างพยายามขอซื้อจากเขามาตลอดทาง
แต่เขาก็ไม่ยอมขายให้ใคร
เพราะเขาเสาะหามันมาอย่างยากลำบากที่สุด เทียบกับของฝากทุกๆ ชิ้นที่เขานำมา
และเขาก็คิดว่ามันเหมาะสมกับหญิงสาวอันเป็นที่รักของเขาเท่านั้น
เธอเป็นหญิงสาวแสนสวย มีเสน่ห์ และน่าปรารถนาไม่เคยเปลี่ยนแปลง
"สวัสดีครับ" นักเดินทางกล่าวทักทายอย่างประหม่า
เขาเห็นความงามของเธอแล้ว ก็เริ่มไม่แน่ใจ...
ว่าของฝากของเขาคู่ควรกับเธอแล้วจริงๆ หรือ
หญิงสาวยิ้มให้และไม่มีถ้อยคำใดๆ ตอบเขาแม้แต่ "สวัสดี"
"ผมขอโทษ ผมรู้ว่าคราวนี้ผมหายไปนานมาก
แต่ของมีค่า...เสาะหาได้ยากลำบากขึ้นทุกที"
นักเดินทางกล่าวอย่างอ่อนใจ แต่ดูเหมือนเธอจะไม่คิดทักทายเขาแม้สักคำ
"ผมเดินทางไปแสนไกล และคุณยังเป็นคนพิเศษที่ผมระลึกถึงทุกย่างก้าว"
เขาสารภาพด้วยความจริง...
หญิงสาวหยุดยืนเฉยต่อหน้าเขา แม้ใบหน้าจะยิ้มแย้ม แต่เธอก็ดูเปลี่ยนไป
เปลี่ยนไป...ไม่ใช่ในสิ่งที่เห็น
เพราะเธอยังแสนสวย มีเสน่ห์ และน่าปรารถนาไม่เคยเปลี่ยนแปลง
เธอรับฟังเขาทุกคำ แต่เธอกลับไม่กล่าวอะไรเลย
ไม่ ... แม้แต่จะทวงของฝากเหมือนที่เธอเคยทำ
"ถ้าคุณไม่พูด ผมก็คงไม่รู้ว่าคุณยังต้องการของฝากหรือไม่"
นักเดินทางลดกระเป๋าสะพายลงข้างตัว
แต่คราวนี้เขาไม่กล้าหยิบสิ่งใดออกมา
...ตอนนี้เขาจึงแน่ใจ ว่าหญิงสาวไม่ต้องการของฝากของเขาอีกต่อไปแล้ว
และของฝากชิ้นสำคัญ ก็กลายสภาพเป็นสิ่งไร้ค่าไปในทันที...เมื่อเธอไม่ต้องการ
นักเดินทางมองย้อนไปยังถนนสายเดิม
เขาต้องออกเดินทางอีกครั้งพร้อมกระเป๋าสะพายใบใหญ่
การเดินทางคราวนี้ยังมี 'ภาระ' ที่เขาจะต้องนำของฝากกลับมาฝากคนที่ถนนเส้นนี้
แม้คนที่ต้องการของฝากของเขาในคราวหน้า...จะเหลือเพียงคนเดียวก็ตาม
หวังว่าคราวหน้า เมื่อเขากลับมา...เด็กหญิงจะยังไม่เปลี่ยนไป
จากคุณ :
ninaM 
- [
วันเข้าพรรษา 22:03:56
]
นักเดินทางผู้มีภาระ
