PANTIP.COM : W2946982 อ่างขางไม่ร้างรัก [เรื่องสั้น]

ความคิดเห็นที่ 1

ความเงียบของบ้านทำให้ไป่หยงทนไม่ไหวชวนปานหทัยออกไปถ่ายรูปกัน

"ไปไหนดีว่ะไป่"

"อืม...ไปสวนดีไหม จะได้ไปนั่งรอกินข้าวด้วย " ผึ้งชวน

สวนที่ว่านี้อยู่ถัดจากตัวบ้านพักมานิดหน่อย เป็นสวนที่สวยมากมีดอกไม้เมืองหนาวปลูกอยู่หลายสายพันธุ์ บางสายพันธุ์เป็นดอกไม้ที่ต้องการอุณหภูมิที่เย็นจัดจริงๆจึงจะออกดอกให้เห็นกันเช่น ไวโอล่า ที่มีกลีบดอกเล็กๆสีม่วงเข้มและมีกลีบสีเหลืองแซมเป็นต้น บางสายพันธุ์ก็สั่งตรงมาจากต่างประเทศ แล้วเพาะเลี้ยงขยายพันธุ์ที่นี้ ในบริเวณสวนมีการจัดตกแต่งไว้อย่างดีมีม้านั่ง วางไว้ตามมุมสวยๆของบริเวณสวนหลายตัว

ไป่หยงยึดม้านั่งตัวหนึ่งที่อยู่ตรงกลางสวน"คำดอย"ที่สามารถมองเห็นพระอาทิตย์ตกเย็นได้เต็มตาและเต็มใจ ที่สำคัญไม่ร้อนด้วย เพราะมีเงาของต้นไม้แถวๆนั้นพาดทับตรงม้านั่งได้แบบพอเหมาะพอเจาะจริงๆ

"แถวนี่สวยเน๊าะ"ผึ้งที่ตามมานั่งข้างๆเอ่ย

"ฉันรักที่นี่จังว่ะ แก"

ผึ้งมองหน้า ก่อนจะกล่าวด้วยสีหน้าจริงจังว่า " แกรู้ไหมว่าที่ดอยอ่างขางนี่ถูกขนานนามว่า'สวิตเซอร์แลนด์เมืองไทย'เชียวนะ " ไอ้ผึ้งอวดความรู้ที่ได้รับมา

"เหรอแล้วไงอีกล่ะ"

ผึ้งทำหน้าทะเล้นล้อเลียนเมื่อได้เห็นสีหน้าเอ๋อๆ ของเพื่อนสาว "ก็ไม่แล้วไงสิ" พูดเสร็จก็เดินจากไปถ่ายรูปดอกไม้ตรงโน้นบ้าง ตรงนี้บ้างตามเรื่อง

พระอาทิตย์ค่อยๆลับขอบฟ้าแสงสีส้มเริ่มอ่อนแรงลงเรื่อยๆสีแดงเพลิงของพระอาทิตย์ในยามอัสดง ตัดกับสีเขียวของหมู่เมฆไม้และสีเทาเข้มของเหล่าภูเขาเป็นความแปลกตาที่ยากจะหาดูได้ของคนที่เคยอยู่แต่ในม.อย่างไป่หยงและผึ้ง ความสวยงามของที่นี่ทำให้ทั้งผึ้งและไป่หยงรู้สึกผูกพันทั้งๆที่เพิ่งจะมาถึงในวันที่สองนี่เอง

ในการมาฝึกงานครั้งนี้ไป่หยงและปานหทัยต้องทำวิจัยควบคู่กันไปด้วยตารางฝึกงานจึงเป็นตารางเดียวกับกลุ่มของม.ในเขตภาคตะวันออกเฉียงเหนือซึ่งมีพี่เลี้ยงเป็นเจ้าหน้าที่ที่ทำวิจัยร่วมกับอาจารย์ที่นั่น

กว่าที่ทั้งสองสาวจะเข้าร่วมฝึกงานจริงๆกับเขาก็ล่วงเลยจนถึงวันที่ห้าเพราะ วันแรกที่สองสาวไปถึงก็เป็นตอนดึกที่เขาเข้านอนกันแล้ว วันที่สองอาจารย์ก็พาทั้งสองสาวออกไปสำรวจสถานที่ และเก็บอุปกรณ์ วันที่สามเป็นวันหยุดของนักศึกษาฝึกงาน วันที่สี่เป็นวันที่ต้องทำการทดลอง ความแตกต่างระหว่างสองสาวไป่ ผึ้ง ปี2 กับนักศึกษาฝึกงานคนอื่นๆที่ส่วนใหญ่จะเป็นปี3 ก็เริ่มก่อตัวขึ้นที่ละเล็กทีละน้อย กอปรกับนิสัยเสียเล็กๆน้อยๆของไป่หยงเอง ทำให้ช่องว่างนั้นเพิ่มขึ้นแบบไม่รู้สึกตัว

พี่นักศึกษาที่มาฝึกงานก่อนหน้าไป่หยงและผึ้งเริ่มทยอยกลับเป็นกลุ่มๆ บางกลุ่มไป่หยงเพิ่งมีโอกาสคุยกันแค่ครั้งเดียวเอง บางกลุ่มก็เกือบจะสนิทด้วยก็มี(เกือบๆจริงๆ/ผึ้ง) และงานที่พี่เจ้าหน้าที่ให้มาก็ทำให้ทั้งสองสาวไม่ค่อยมีเวลาทำอย่างอื่นมากนัก

ตานั่นหรือคนๆนั้นที่ไป่หยงสนใจในครั้งแรกนั้นตอนนี้ก็ยังแอบสนใจอยู่นะโดยที่เจ้าตัวจะรู้หรือไม่ก็ตามที คนอื่นก็ยังไม่ระแคะระคายเลย ก็เจอกันเฉพาะตอนกินข้าวสามวันละสามเวลาเท่านั้นเองนี่น่าถ้าไม่นับตอนที่เดินผ่านไปนั่นมานี่อีกนะ ไป่หยงก็เฉยไม่กระโตกกระตากไปจริงๆ นะเหมือนเราทำตัวเราปกตินี่แหละ ไป่หยงเฝ้าบอกตัวเองอย่างนั้นเรื่อยมา

และแล้ววันความลับแตกก็มาถึงเช้าวันนั้นไป่หยงต้องไปนั่งกินข้าวที่สโมสรเหมือนทุกวันนั่นแหละ พอไปถึงมีเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามที่เยื่องถัดอีตานี่มาสองตัวว่างอยู่

"ทำเลดี" ไป่หยงบอกตัวเอง

"อึ้บ!เอาหมวกจองไว้ก่อนดีกว่า ล๊าลา...." จากนั้นก็ไปตักน้ำ พอหันหลังกลับมาอีกที

"ไอ้ผึ้ง!! " ใบหน้าที่กำลังยิ้มด้วยความสุขกลับหงิดลงทันทีทันใด

"ไอ้เพื่อนตัวแสบ ไอ้...!!" ไป่หยงนึกด่ามันอยู่ในใจ เมื่อไม่สามารถทำอะไรได้ไป่หยงจึงต้องย้ายตัวเองไปนั่งฝั่งตรงข้ามกับไอ้ผึ้งทันทีก็ฝั่งเดียวกับอีตานี่แหละ

"ฝากไว้ก่อนนะไอ้ผึ้ง!!! "

วันนี้ทั้งวันปานหทัยแปลกใจมากที่เห็นไป่หยงงอนเล็กๆมาตั้งแต่เช้าหล่อนเองก็ไม่เข้าใจว่า ไอ้ไป่เพื่อนรักมันเป็นอะไรไป ไม่รู้ว่าไปโกรธใครมาแล้วมาลงกับหล่อนอีกรึเปล่า? เอะ!หรือว่าจะงอนหล่อน แล้วหล่อนไปทำอะไรให้นะ?

วันนี้เป็นวันที่พี่นักศึกษาอีกกลุ่มหนึ่งกลับบ้านไปอีกแล้วมีการพูดคุยร่ำลากัน เรื่องของไป่หยงจึงไม่ได้อยู่ในหัวผึ้งนานนักเพราะมัวแต่ไปร่ำลาพวกพี่ๆ

คืนนั้นปานหทัยคนสวยเลยต้องจับเข่าคนหน้าหงิกคุยกันกว่าจะยอมเล่าเล่นเอาคนอยากรู้ถึงกับเหนื่อยก็ไอ้นิสัยที่ชอบยอกย้อนของคนหน้าหงิกนี่สิ พอเล่าจบก็ได้ถึงบางอ้อเลย

"อ๋อ!มิน่าล่ะ" ผึ้งคนสวยพูดไปก็มองใบหน้าที่กำลังแดงระเรื่อเพราะความเขินอายของเพื่อนไปพลาง

"ขอโทษจ้ะ คราวหน้าจะระวังนะ"ผึ้งบอก" แล้วนี่แกคุยกับพี่เค้าแล้วหรือยังที่ถามไปก็ด้วยความหวังดี แต่เห็นเพื่อนรักส่ายหัว

.....โอ้!!แม่เจ้า..... ไม่ไหวเลยจริงๆนี่นะไอ้ไป่ ปกติออกจะเปรี้ยว แม้ว่าจะเป็นคนที่ขี้เหงามากไปหน่อยเหอะนะ ทุกทีเห็นทำอะไรรวดเร็วแต่กับเรื่องแบบนี้ทำไม่กล้า น่าสนุกจริงๆ

อีกไม่กี่วันต่อมาเป็นวันที่จะเรียกว่าโชคดีหรือโชคร้ายของไป่หยงกันแน่นะก็วันนั้นนะสิเป็นวันที่กลุ่มของพี่เค้าหรืออีตานั่นแหละมาฝึกงานคัดบรรจุร่วมกับกลุ่มของสองสาว ทั้งสองกลุ่มทำงานแยกกันคนละโต๊ะ แต่ก็อยู่ใกล้กัน จู่ๆ ไอ้ผึ้งนึกบ้าอะไรไม่รู้ พูดถึงเรื่องเกรดที่ไม่ค่อยจะกระเตื้องสักเท่าไหร่ของไป่หยงขึ้นมา

ด้วยความอายที่ไม่ค่อยอยากจะให้อีตานี่รู้เรื่องก็เลยปรามไอ้ผึ้งนิดนึง

"ไอ้ผึ้ง!"

"ไอ้ผึ้ง!" กัดฟันพูดก็แล้ว ไอ้ผึ้งมันก็ยังเล่าต่อไปได้เป็นฉากๆ คราวนี้สิแทบจะเอาหน้ามุดดินหนี

"พี่ๆ พี่รู้ไหม ไอ้ไป่นะมันแอบชอบพี่กลุ่มนั่นอยู่ล่ะ" บุ้ยไปทางกลุ่มข้างหลังนั่นแหละ ทุกสายตากระหื่นกระหายด้วยความอยากรู้

"ใคร! ใครผึ้ง" พี่จอย สาวร่างทอมเอ่ยถาม

พี่ดาสาวร่างใหญ่น่ากอดยิ้มๆกับคำบอกเล่าของไอ้ผึ้ง พี่น้ำหวานดูๆ จะอยากรู้มากที่สุดก็คอยลอบมองกลุ่มนั่นอยู่เรื่อยอย่างสนุก พี่ใหญ่ที่ตัวใหญ่ยักษ์ก็ถามผึ้งเหมือนกันดูสับสนวุ่นวายและที่สำคัญเสียงก็ดังมาก

ไป่หยงมองคนโน้นทีคนนี้ทีอย่างโกธรปนเขินอาย " ไอ้ผึ้งนะ! ไอ้ผึ้งทำกันได้ " ใบหน้ามึนตึงของสาวไป่หยงทำให้ปานหทัยนึกกลัว แต่ก็สายแล้วเมื่อพวกพี่ๆ ล้วงคำตอบจากไอ้ผึ้งและดูปฏิกิริยาของไป่หยงก็พอจะเดาออกว่าเป็นใครได้อย่างง่ายดาย

ไป่หยงแทบจะร้องให้เมื่อแม่เพื่อนตัวแสบบอกเรื่องของตัวเองกับคนอื่นๆ ทั้งๆที่ตั้งใจว่าจะไม่บอกใคร และจะแอบสนใจพี่แกเงียบๆคอยดูท่าทีแกไปเรื่อยจนจบการฝึกงานซะหน่อย จะได้ไม่ต้องมีความหวังมาก แต่นี่สาวผึ้งทำพังหมดเลย

"ไป่ ฉันขอโทษ"น้ำเสียงผึ้งตอนนี้เจือแววเสียใจเต็มที่

"ฉันไม่เข้าใจ ทำไมแกทำแบบนี้หาผึ้ง" หล่อนตวาด "ฉันปรามแกแล้วทำไมแกไม่ฟังฉัน" แล้วน้ำตาแห่งความเสียใจก็ไหลอาบเต็มสองแก้มของเพื่อนสาว

"ฉันคิดว่าแกจะไม่โกธรนะสิ ฉันไม่รู้นี่หว่าว่าแกจะโกธรถึงขนาดนี้น่ะ"

"ฉันขอร้องนะผึ้ง แกอย่างเอาความรู้สึกฉันมาเล่นอีกนะ"

แม้ว่าเพื่อนจะทำเรื่องใหญ่โตมากเพียงใด ยังไงไป่หยงก็ยังเป็นไป่หยงที่ยังรู้ผิดเสมอ ผิดที่ตัวเองบอกเรื่องตัวเองกับคนอื่นเอง ความลับไม่มีในโลก ฉะนั้นจงยืดอกขึ้นรับมันซะ ไป่หยงพร่ำสอนตัวเองอย่างนี่เรื่อยมาตั้งแต่เกิดเรื่อง

และเพราะวันนั้นจึงทำให้ไป่หยงได้รู้ว่าพี่น้ำหวานไม่ค่อยชอบใจตัวเอง(ไอ้ผึ้งแหละที่บอก) คงเพราะเห็นว่าวันนั้นไป่หยงและปานหทัยผิดใจกันอย่างรุนแรงพี่นักศึกษาจึงกล้าที่จะบอกผึ้งไปตรงๆไม่มีปิดบังเลย สร้างความลำบากใจให้กับไป่หยงและผึ้งมากนัก

จากคุณ : แป้งร่ำ - [ 5 ส.ค. 47 20:30:09 A:202.28.21.6 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2

หลังจากที่ทำงาน (ช่วยงาน พี่เจ้าหน้าที่) อย่างหนักมาตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมา พี่ๆ นักศึกษาคนอื่นๆ ก็ชวนไป่หยงกับผึ้ง ไปกินเหล้ากันที่บ้าน AK ใหญ่ ก็แหม... ของชอบเด็กเกษตรซะด้วยสิ ใครจะไปปฏิเสธลง

"ไป่ไม่ไปนะ พี่จอย" ไป่หยงโอดครวญ

พี่จอยสาวร่างทอมมองหน้า น้องน้อยต่างสถาบันอย่างชั่งใจ ก่อนตอบออกมา "ไม่ได้"

"โห!พี่จอยนะๆ ๆ ไป่ไม่ไปคนเดียวเองนะ" เสียงต่อลองเล็กๆ แว่วจากไป่หยง

ปานทหัยที่เพิ่งกลับมาจากสหกรณ์ หยุดมองสองสาวคุยกันอย่างสนใจ จนจับใจความได้ก็รีบสวนออกไป

"ไอ้ไป่ไม่ไป ผึ้งก็ไม่ไป" ไอ้ผึ้งยื่นคำขาด

พี่จอย ที่สองสาวเรียกขานมองหน้าคนนั้นทีคนนี้ทีสลับกันไป "ไป่ถ้ายังเห็นพี่เป็นพี่นะ พวกแกต้องมา"

"ชั้นว่าชั้นจะไม่ไปว่ะ" ไป่หยงตัดสินใจบอกผึ้งหลังจากอาบน้ำเสร็จ

ผึ้งคนสวยมองหน้าเพื่อนอย่างตัดใจได้ "งั้นชั้นตามใจแกนะ"

"ดีมากเพื่อน"

"แล้วแกจะบอกพี่จอยว่าไง " ไอ้ผึ้งหัวใสว่ะ มองการณ์ไกลดีด้วยแหะ

แล้วคนหัวใสก็คิดคำตอบให้ซะเอง "งั้นแกบอกไปว่า แกไม่สบายนะ" ผึ้งบอก

อืม......ใช้ได้นี่น่า

ติ๊ดติด..... ติ๊ดติด...... ติ๊ดติด.....

คนโทรใช่คนอื่นไกลที่ไหน ก็พี่จอยแหละที่โทรตามทั้งสองสาวให้ไปรวมกลุ่มกับพวกขาน้ำสีอำพัน ไป่หยงก็ใช้แผนผึ้งนะ แต่ขอโทษพี่จอยจับได้หมดแถมยังสงคนมารับซะด้วยสิ

คนมารับทั้งสองสาวนะรึ ให้เดา ใช่แล้วเขาคนนั้นคือ....... "อีตานั่น" จริงๆ แหละ

ในเมื่อมีคนมารับถึงที่มีเหรอทั้งสองจะไม่ไปร่วมวงกะเขา ในคืนนี้นี่เองที่ไป่หยงขอเบอร์โทรอีตานี่ได้ (ช่างหาญกล้าซะจริงๆ/ผึ้ง) และคืนนี้ก็ตามปกติ(ขาเหล้า) คนส่งแทบจะต้องลากคนเมากลับ ไป่หยงนึกดีใจอย่างนึงที่ อีตานี่ไม่มานั่งด้วย ก็ผู้หญิงไปนั่งร่วมวงกับเขามันไม่งามใช่ไหม ไป่หยงก็ไม่อยากให้คนที่ตัวเองชอบมาเห็นตอนอุบาทว์ๆมากนักหรอก

ผ่านไปอีกหนึ่งอาทิตย์

ใกล้จะได้กลับบ้านแล้ว การฝึกงานก็ใกล้จะจบด้วย พี่เจ้าหน้าที่ดูแลไป่กับผึ้งอย่างดีที่สุด ขาดเหลืออะไรก็สามารกไปหาพี่เค้าได้ ไป่กับผึ้งเคยได้ไปกินข้าวกับพี่ๆเค้าตั้งหลายครั้ง พี่เจ้าหน้าที่คนหนึ่งแกชอบจับหัวไอ้ผึ้งโยกแกบอกสนุกดี แม้ว่าความสัมพันธ์กับนักศึกษาฝึกงานด้วยกันเองจะไปกันได้ไม่ค่อยดีแต่ก็มีพี่เจ้าหน้าที่นี่แหละที่ช่วยได้เยอะเลย

วันนี้เป็นวันสุดท้ายของการทำแลปทดลอง ไป่หยงเมาค้างจากการไปนั่งกินกับพี่ๆเจ้าหน้าที่(อาจหาญอีกแล้ว แกนี่ ชั้นสั่งชั้นสอนไม่จำ/ผึ้ง) จึงปล่อยให้ผึ้งทำเองทั้งหมด ตัวไป่หยงเองจึงกลับไปนอน บ่าย 3 กว่าๆ ผึ้งคนสวยเดินหมดอาลัยเขาห้องมา

ไป่หยงเห็นเพื่อนทำหน้าเหนื่อยๆก็ไม่ได้สนใจมากนัก จนในที่สุด

"ชั้นทำบิวเรตแตกว่ะ"น้ำเสียงท้อแท้ของปานทหัยดังขึ้นทำลายความเงียบ

พระเจ้า!สาบานได้เลยนะ ว่าถ้ามีรังมดคงได้ยินเสียงมันทักทายกัน

"ไม่จริงใช่ไหม ผึ้ง" หน้าเพื่อนสาวตอนนี้ไม่มีแววว่าจะพูดเล่นสักนิดเดียวเลย

"อันนี้ราคาแพงนะไป่หยงรักษาให้ผมด้วยล่ะ"เสียงคำสั่งของอาจารย์แว่วๆมา

"โอย!ตายแล้วไอ้ผึ้ง...." เสียงที่ขึ้นสูงด้วยความไม่รู้ตัวเผลอตวาดเพื่อน คนผิดก็รู้ตัวเองนะว่าผิดนั่งหน้าสลดเหลือสักสองนิ้วได้มั้ง

ไป่หยงทั้งโกธรปนขำไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าว่าไอ้ผึ้งมัน เรื่องความซุ่มซ่ามของมันก็รู้ๆกันอยู่ วันเดียว ครั้งเดียว แลปครั้งสุดท้าย

ปานหทัยปล่อยให้ไป่หยงกลุ้มแทบตายเพื่อหาวิธีทางแก้จนได้ข้อสรุปคือ การโทรบอกอาจารย์ และสารภาพผิดไป นั้นคือวิธีการแก้ไขที่ดีที่สุด

หลังจากที่โทรบอกอาจารย์แล้ว และอาจารย์ก็ไม่เอาผิดอะไร ไม่ต้องใช้ค่อุปกรณ์คืนด้วย (นั่นแหละของชอบไอ้ผึ้งมัน/ไป่หยง) ทั้งสองสาวก็พากันมานั่งหัวเราะในความซุ่มซ่ามของผึ้ง แถมยังมาสารภาพอีกด้วยนะว่า หลังจากที่ทำบิวเรตแตกเสร็จก็ไปนั่งหน้าสลดอยู่ที่สำนักงาน ให้พี่เจ้าหน้าที่เขาเป็นห่วง พอถามไถ่ไอ้ผึ้งและบอกต้นเหตุของความเศร้าหมองไปเท่านั้นแหละคำเดียวกันทุกคน"สมน้ำหน้า"(ฮ่าๆๆๆ สมกับแกดีว่ะ/ไป่หยง)

เป็นอันว่าผ่านเรื่องราวที่ไม่สบายใจไปหนึ่ง

ในเวลานี้บุคคลที่ไป่หยงเข้าหน้าไม่ค่อยติดมีอยู่ด้วยกันสองคน คนแรกพี่น้ำหวานที่คอยพูดจากระทบกระแทกเรื่อยเลย อีกคนเป็นอีตานั่นแหละ สำหรับอีตานี่ที่เข้าหน้าไม่ติดคงเป็นเพราะเขินอายมั้ง ส่วนพี่น้ำหวานเพราะขี้เกียจให้แกหยอกเล่น ไป่หยงเองก็ใช่ย่อยซะเมื่อไหร่ เจ้าหล่อนว่ามาก็ย้อนไปซะเจ็บแสบเหมือนกัน เช้าวันนั้น(อีก 3 วันก่อนกลับ)

พี่น้ำหวานถามขึ้นทันทีที่เห็นไป่หยงและสาวผึ้งนั่งเก้าอี้เสร็จ

"อะไรได้ข่าวว่า เมื่อคืนไปบ้าน AK ใหญ่มาเหรอ แล้วทำไมรีบกลับล่ะ"

ไม่รู้ว่าอุปทานไปเองรึเปล่าไป่หยงเห็นรอยยิ้มเล็กๆตรงมุมปากพี่แก พี่ถามทั้งๆที่รู้อยู่แล้วนะว่าเมือคืนนี้ฝนตกน่ะนะ ฮึ!

"ทำไมค่ะ พี่จะให้หนูนอนค้างที่ห้องกับพี่ใช่ไหมค่ะ "

"เปล๊า!" เสียงแหลมสูงของพี่น้ำหวานรีบปฏิเสธเป็นพัลวัน ไป่หยงเองก็ไม่ได้คาดหวังอะไรมากก็เฉยกับคำตอบที่ได้

ก็อะไรประมาณนี่แหละรายการหยิกแกมหยอก ตามประสานักศึกษาฝึกงานด้วยกัน น่ารักจะตาย (จะเป็นจะตายสิไม่ว่า/ไป่หยง) แต่ไม่ว่าจะกัดกันยังไงคนที่ทำหน้าที่ไกล่เกลี่ยก็ยังเป็นพวกพี่ช้าง พี่ใหญ่ พี่ดา อีกนั่นแหละ ยิ่งทำให้รู้ว่าพี่เขาก็ห่วงเราเนอะ (ช่าย..../ผึ้ง)

จะยังไงก็ตามวันนี้ไป่หยงได้กลับมามหาลัยแล้วใช้ชีวิตอยู่ตามปกติ แต่ก็ยังระลึกถึงที่อ่างขางเสมอ แม้ว่าบางช่วงเวลาจะโศกเศร้าไปบ้าง แต่บางช่วงเวลาไป่หยงกับผึ้งก็มีความสุขมากเช่นกัน ทุกวันนี้ไป่หยงยังติดต่อกับพี่เจ้าหน้าที่ พี่ใหญ่ พี่ช้าง พี่จอย และพี่ๆ เพื่อนๆ น้องๆ คนอื่นๆ แม้แต่พี่น้ำหวานเองก็เหอะ (แม้ว่าไป่หยงจะแกล้งทำเบอร์พี่แกหายไปแล้วก็ตามนะ) พี่ๆ ทุกคนไป่หยงยังคิดถึงอยู่นะ ถ้าเกิดมีใครที่ไป่หยงเจอได้อ่านเรื่องนี้ คงเดาไม่ยากหรอกว่าไป่หยงเป็นใคร ไป่หยงและไอ้ผึ้งขอการันตีได้เลยว่า "อ่างขางไม่ร้างรัก" จริงๆ

ถ้าคุณไม่เชื่อคุณลองไปดูสิ คุณจะได้พบกับต้นไม้เมืองหนาว ดอกไม้นานาพันธุ์ เด็กชาวเขาที่มองยังไงก็ไร้เดียงสา บริสุทธิ์จนน่าพิศวง ของพื้นเมืองที่หาไม่ได้ตามพื้นราบ ของที่แปลกตาจนต้องจับมานั่งพิศดูใหม่อีกที บรรยากาศที่ดื่มด่ำความสุข สวนสวยๆที่ปลูกดอกไม้นานาพันธุ์ ความร่มรื่นแห่งขุ่นเขาและเงาไม้ ความสวยงามที่คุณจะได้พบเห็นจะฝังลึกอยู่ในใจคุณ เหมือนไป่หยงกับผึ้งไง

ป.ล. อีตานี่ ตอนนี้แกเป็นพี่ชายที่แสนดีกับน้องสาวอย่างไป่หยงมากนะรู้ป่ะ วันกลับแกยังบอกเลยนะว่าโชคดี ไป่หยงนะเป็นปลื้ม โลกช่างสดใสอะไรอย่างนี้ (แหวะ!/ผึ้ง)

จากคุณ : แป้งร่ำ - [ 5 ส.ค. 47 20:34:55 A:202.28.21.6 X: ]