ความคิดเห็นที่ 1 ด้วยความที่ดันมีปัญหาในกลุ่มฝึกงานจึงทำให้วันนี้ฉันเลือกที่จะเดินอยู่ทางหลังสุดเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาจากคำเหน็บแหนมหรือน้ำเสียงไม่พอใจของบางคน  และความที่เป็นคนเดินช้าจึงทำให้ฉันเดินห่างจากคนอื่นๆ มากส่วนไป่หยงนั้นก็เลือกที่จะไปเดินเล่นกับอีกกลุ่มหนึ่งซึ่งห่างจากฉัน ( มันเห็นเพื่อนใหม่ดีกว่า / ผึ้ง ) พอรู้สึกตัวอีกทีคนที่เดินอยู่ข้างๆ ก็เป็นผู้ชายตัวโต 3 คนและหนึ่งในนั้นก็คือ ผู้ชายผิวคล้ำใส่แว่นคนคุ้นใจนั้นเอง  ฉันกับพี่ทั้ง 3 คนพุดคุยเล่นกันมาตลอดทางและได้รู้ว่าพี่พวกนี้ก็น่ารักดี ถึงแม้บทสนทนาส่วนใหญ่จะเป็นของพี่อั้มและก็จะเป็นพวกถ้อยคำ เย้าแหย่ที่ลอยมาเรื่อยๆอย่าง "น้องผึ้งคะ พี่ปวดกระเพราะ กระเพราะรักน้องผึ้งไง หรือไม่ก็ น้องผึ้งขา พี่ปวดใจเพราะโดนศรรักปักอก"     แต่ถึงแม้จะมีใครหลายๆ คน จะบอกว่าเลี่ยนว่าเน่า ยังไงพี่แกก็ยัง สามารถแก้ต่างมาได้เสมอ และฉันก็รู้ว่าทุกถ้อยคำที่พี่แกเอ่ยออกมาจะเป็นเพียงแค่การแหย่และแซวเล่นเท่านั้น  แต่ทุกครั้งที่ฉันโดนจ้องหน้าและพูดประโยคเหล่านี้ ก็รู้สึกถึงไอร้อนที่ปรากฏบนใบหน้าทุกครั้งสงสัยฉันจะเป็นภูมิแพ้คนใกล้ตัวใกล้ใจคนนี้จริงๆ  (เลี่ยนว่ะ  / ไป่หยง ) เย็นวันนั้นจู่ๆ พี่ๆ ที่บ้านพักด้วยกันก็เกิดชวนฉันและไป่หยงไปกินหมูกระทะที่บ้านพักเจ้าหน้าที่ ซึ่งที่นั้นใครๆ ต่างก็เรียกขานบ้านหลังนี้ว่า  "White  House"   นอกจากฉันและไป่หยงยังมีพี่ที่ฝึกงานด้วยกันอย่างพี่ใหญ่ไปกินด้วยจึงทำให้กล้าที่จะขอตัวกลับบ้านพักเพราะฉันไม่ชอบทานหมูกระทะ และอยากดูละคร ไอ้ผึ้ง แกจะไปไหนนะ"   เสียงของไป่หย่งร้องถามออกมาเมื่อเห็นว่าฉันเดินออกจากบ้านที่มีเบื้องหน้าเป็นภูเขาเบื้องหลังก็ยังเป็นภูเขา ไปตามทางเดินเล็กๆ ที่อยู่ใกล้ๆ บริเวณบ้านเพื่อมุ่งหน้าสู่บ้านหลังเล็กๆ สไตล์ยุโรปซึ่งเป็นที่พักของทั้งฉันและไป่หยงซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกลจากตัวบ้านสีขาวเท่าไหร่นัก "กลับ ฉันอยากดูละคร  ไปนะ" ฉันพูดพร้อมทั้งเดินไปออกมาอาจจะรู้สึกไม่ดีซักหน่อยที่ทิ้งไป่หยงไว้กับวงเหล้าแต่ทำไงได้ติดละครนี้หนา แถมที่บ้านสีขาวก็มีกลุ่มฝึกงานอยู่ด้วยไอ้ไป่คงไม่เหงาหรอกแล้วเดี๋ยวค่อยกลับมารับมัน แต่ในระหว่างที่ฉันจะนั่งลงเพื่อดูละครเรื่องโปรดที่ติดตามอยู่ทุกๆ วันจู่ๆ เจ้าเครื่องมือสื่อสารขนาดเล็กก็ส่งเสียงเรียกร้องขึ้นมาเพื่อให้ฉันหันมาให้ความสนใจกับมัน "ไอ้ไป่โทรตามแหงๆ" "สวัสดีค่ะ ."    ฉันตอบกลับลงไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดีเท่าไหร่นักเพราะนึกว่าไป่หยงโทรมาตามแต่แล้วเสียงที่ลอดออกมาจากเจ้ามือถือตัวน้อยกลับเป็นเสียงของคนที่กำลังอยู่ในความคิดถึง     ไม่มั้ง . ฉันพยายามสลัดความคิดบ้าๆ นี้ออกไปสงสัยเราคงคิดถึงพี่เค้ามากไปก็พี่เค้าจะมีเบอร์เราได้ไง     ฉันหยุดความคิดของตัวเองไว้เพียงเท่านั้นแล้วจึงหันมาให้ความสนใจกับหนุ่มปริศนาที่โทรหาฉันในเวลาแบบนี้ "น้องผึ้งหรือจ๊ะ . วันนี้ยังน่ารักเหมือนเดิมหรือเปล่า"  เสียงที่ตอบกลับมายิ่งย้ำเตือนให้ฉันรู้ว่าไม่ใช่ฉันที่คิดไปเอง "ใคร? ..พี่อั้มหรือ ?"  ฉันตอบออกไปเสียงแข็งๆ เล็กน้อยเพราะกลัวว่าจะเป็นเพื่อนๆ ที่โทรมาแกล้ง " ...น้องผึ้ง.รู้ได้ไงคะ "   ฉันยิ้มกับตัวเองในความมืด   ก็ไอ้ลักษณะการพูดแบบนี้ไม่มีใครหรอก จะไม่ให้รู้ได้ไงเล่า .. "น้องผึ้งจ๊ะพี่จะไปรับนะ"   " คะ?" อยากรู้จริงๆ ว่าอะไรดลใจให้พี่แกโทรหาเรานะ ( ฉันเองฉันยุเอง / ไป่หยง ) ถึงแม้จะเป็นเพียงแค่การโทรมาเล่นๆ แต่อย่างน้อยก็ทำให้ฉันรู้สึกดีมากๆ ในตอนนี้ และยิ่งเมื่อได้ยินถ้อยคำที่ผู้ชายตัวโตเอ่ยออกมาก็ทำให้หัวใจฉันพองโตมากกว่าเดิมที่รู้ว่าพี่แกโทรมา "ไม่ต้องหรอกค่ะเดี๋ยวผึ้งไปเองได้ค่ะ ."  แต่เมื่อได้ยินคำต่อไปของพี่อั้มก็ทำให้ฉันต้องรีบปิดทีวี ( ไม่ดูแล้วล่ะละครน่ะ / ผึ้ง ) แล้ววิ่งลงมาบริเวณหน้าบ้านทันที "ไม่เป็นไรค่ะ เพราะตอนนี้พี่ดันยืนอยู่หน้าบ้านใครก็ไม่รู้แล้วละ  ลงมาเร็วๆ ยุงเยอะนะเนี่ย" ยังไม่ทันที่พี่อั้มจะพูดจบประโยคดี ตัวฉันก็โผล่มายืนอยู่ตรงหน้าพี่อั้มซะแล้ว ยืนอยู่พร้อมๆกับพยายามส่งยิ้มที่ปั้นให้หวานที่สุดเพื่อส่งให้พี่แก  แต่เมื่อมองสบตากับผู้ชายตรงหน้าก็ต้องเป็นฉันเองที่เสมองไปทางอื่น  เพราะไม่กล้าสบตากับเค้าตรงๆ ( ก็มันเขินนี่หนา / ผึ้ง ) สุดท้ายฉันก็ต้องยอมเดินกลับไปที่บ้าน  "White House"  อีกครั้งพร้อมๆ กับเริ่มรู้สึกดีๆ มากขึ้นกับผู้ชายที่เดินอยู่ข้างกาย "อ้าวมาแล้วเหรอ ไอ้ผึ้งนึกว่าแกจะไม่มาแล้วนะ" ฉันส่งยิ้มน้อยๆ ไปให้ไป่หยงแทนคำตอบพร้อมๆ ส่งยิ้มเลยไปให้กับทุกๆ คนในวงเหล้าวงนี้ด้วย ที่จริงอยู่ท่ามกลางวงเหล้าก็เป็นเรื่องที่สนุกสนานไปอีกแบบ  คงเพราะความกันเองของพี่ๆ เจ้าหน้าที่ บวกกับปริมาณแอลกอฮอล์ที่เริ่มซึมเข้าสู่เส้นเลือด ในแต่ละคนเป็นจำนวนมาก พร้อมๆ กับตาหวานๆ ที่คอยส่งมาให้ฉันได้ใจสั่นอยู่เนืองๆ  และความหวานก็เพิ่มขึ้นตามปริมาณแอลกอฮอล์ที่พี่แกดื่มเข้าไปด้วยซิ  จึงทำให้วงเหล้าวงนี้สนุกกว่าวงเหล้าไหนๆ ที่เคยดื่มมา ( เด็กๆ อย่าทำตามนะจ๊ะ / ผึ้ง ) แต่แล้วจู่ๆพี่ผู้หญิงที่ฝึกงานร่วมกันกับฉันก็ขอตัวกลับซะเฉยๆ  ทำให้เหลือเพียงฉันกับไป่หยงเท่านั้น  ซึ่งทำให้บรรยากาศแปลกๆ ขึ้นทุกที  และเมื่อเวลาล่วงเลยมาถึงวันใหม่สักเล็กน้อย  ฉันก็เริ่มรู้สึกอึดอัดกับสภาพที่เป็นอยู่จะขอตัวกลับก็ไม่อยากทิ้งสาวใจกล้าบ้าเลือดที่สามารถนั่งกินเหล้าท่ามกลางผู้ชายเกือบ 10 คนได้ ( แกนะแหละ ไอ้ไป่หยง  / ผึ้ง  )   แถมยังประกาศป่าวๆ ว่าจะไม่กลับและแถมวงเหล้าก็ดูท่าว่าจะไม่ยุบง่ายๆ ด้วย  ฉันอยู่ในสภาพนั้นได้ไม่นานจู่ๆ ผู้ชายที่ใส่แว่นตาเยิ้มๆด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ก็ลุกขึ้นมาเก็บข้าวของคล้ายๆ จะบอกให้ทุกคนยุบวงเหล้าได้แล้ว สุดท้ายวงเหล้าก็ถูกยุบลงถึงแม้จะมีเสียงไม่พอใจเล็กๆ จากหลายๆ คนก็ตาม   ฉันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อรู้สึกว่าจะได้กลับไปนอนเสียที แต่ไม่รู้ว่าฉันรู้สึกไปเองหรือเปล่าว่าที่พี่เค้าทำเนี้ย  เพราะสงสารฉันหรืออาจจะสงสารตัวเองก็ได้  ก็ไม่อยากเข้าข้างตัวเองนี้หนา  เมื่อยามที่ฉันจะเดินกลับสู่บ้านพักผู้ชายผอมๆ ใส่แว่นกับผู้ชายอ้วนๆ ก็เดินตามมาส่งด้วยความเป็นห่วง  และฉันยิ่งไม่กล้าสบตาพี่อั้มมากกว่าเดิมอีกคงเพราะตาพี่อั้มนะดูหวานกว่าตอนมารับอีกนี้หนา  เราร่ำลากันนานพอสมควรกว่าผู้ชายทั้ง 2 คนจะยอมหันหลังกลับที่พักได้  คืนนี้ฉันคงฝันดีกว่าคืนไหนๆ ฉันบอกกับตัวเองเบาๆ วันนี้  คือ วันสุดท้ายที่ฉันจะอยู่ที่อ่างขาง อีกไม่กี่ชั่วโมงฉันคงต้องจากดินแดนแห่งความฝันแห่งนี้แล้ว  หลังจากวันนั้นฉันก็ยังได้ฟังถ้อยคำเลี่ยนๆ จากพี่อั้มอยู่ทุกครั้งที่เจอหน้า และมันก็ยังมีผลให้ฉันต้องได้เขินกับพี่อั้มทุกครั้งด้วยเช่นกัน  สุดท้ายฉันก็จากอ่างขางมาอย่างไม่ได้ร่ำลาใครมากมายนักนอกจากพี่เจ้าหน้าที่บางคน และเพื่อนๆ ฝึกงานด้วยกันบางกลุ่ม  รวมทั้งคนที่ติดอยู่ในใจคนนั้นด้วยแปลกจริงๆ ที่ดูเหมือนจะมีความสัมพันธ์ดีๆ เกิดขึ้น  แต่แล้วก็กลับกลายเป็นไม่มีอะไรเลย คนที่ติดอยู่ในใจก็ยังติดอยู่ในใจ  ถึงแม้เวลาที่ฉันจากมาจะได้รับรู้ว่าพี่เค้ามีคนของใจแล้วก็ตาม  แต่ฉันขอเป็นเพียงแค่คนข้างๆ ใจเพียงเท่านั้นก็พอ  เมื่อคิดๆ ดูแล้วฉันก็ต้องยิ้มกับตัวเอง  ยิ้มกับหนทางที่คดเคี้ยวเลี้ยวลดเพื่อมุ่งสู่พื้นล่างออกจากดินแดนในฝันออกห่างจากคนในฝัน  อ้อ! มีสิ่งหนึ่งที่ฉันรู้ก็ คือ คำตอบของใจที่ทำไมถึงตรึงใจในตัวผู้ชายคนนั้น  คงเพราะเค้าเหมือนเจ้าชายในฝัน  แถมอยู่ในดินแดนที่เหมือนกับความฝันจะไม่ติดตาตรึงใจได้ไง  ฉันยิ้มกับตัวเองนิดๆ กับคำตอบในใจ  พร้อมกับยกเจ้ามือถือตัวน้อยโทรหาคนในฝันคนนั้น คงไม่เป็นไรมั้ง  ถ้าจะขอเป็นคนข้างใจต่อไปอีกหน่อย . จากคุณ : ดอกหญ้า - [ 5 ส.ค. 47 20:45:53 A:202.28.21.6 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 ?!?!? จากคุณ : scottie - [ 5 ส.ค. 47 23:45:24 ]