ความคิดเห็นที่ 1 แม้ว่าเสียงของผู้คนรอบข้างจะดังเพียงใด ทว่าความสนใจของเด็กหญิงก็จดจ่ออยู่แค่สองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเท่านั้น นั่นก็คือ ดาราสาวและลูกชิ้นนับร้อยลูกในถาดที่วางอยู่บนโต๊ะกลางลาน “พี่เก่ง ๆ ฉันหิว” เด็กหญิงหันไปบอกพี่ชายของตนด้วยน้ำเสียงอ่อย “อึม ดูจบก่อนค่อยไปร้านป้าพิม” เด็กชายหมายถึงร้านขายข้าวแกงที่ตนไปรับจ้างล้างจานประจำ “ลูกชิ้นน่ากินเนอะ” เด็กหญิงพูดขึ้นลอย ๆ “ก็น่ากินแต่ไม่มีตังซื้อ” เด็กชายหันไปกล่าวกับน้องสาวของตน เด็กหญิงก้มหน้าก่อนพูดเบา ๆ “นั่นสิ ” จบการแข่งขันไปได้เพียงครู่ชายฉกรรจ์หลายคนต่างรีบนำแก้วใสมาวางไว้กลางลานหลายสิบใบ โดยแบ่งเป็นสองฝ่ายเช่นเคย ใช้เวลาไม่นานก็จัดอุปกรณ์การแข่งเสร็จ เสียงพิธีกรซึ่งเป็นดาราตลกชายที่คู่กับพิธีกรหญิงพูดขึ้น “ต่อไปจะเป็นการแข่งโยนลูกชิ้นลงแก้วนะครับ ลูกชิ้นนายหมูรสเลิศ เป็นลูกชิ้นที่คัดเนื้อหมูเกรดดีมีคุณภาพมาเป็นส่วนประกอบปริมาณเนื้อหมูจึงแน่นเต็มลูก ทำให้ลูกชิ้นแต่ละลูกมีความเหนียว แน่น เด้งได้โดยไม่ใส่สารอันตรายใด ๆ ทั้งสิ้น และบัดนี้ขอเชิญพ่อ แม่ พี่ น้องร่วมพิสูจน์และร่วมเชียร์ได้เลยครับ” เสียงเชียร์ดังขึ้นอีกครั้งพร้อม ๆ กับดาราทั้งสองฝ่ายต่างแข่งกันหยิบลูกชิ้นที่อยู่ในถาดโยนไปยังแก้วที่วางอยู่บนพื้นเบื้องหน้า ด้วยความเร่งรีบที่อยากจะให้ลูกชิ้นของตนที่โยนไปลงแก้วให้ได้มากที่สุด ลูกชิ้นเกือบทั้งหมดของทั้งสองฝ่ายจึงตกลงบนพื้นมากกว่าอยู่ในแก้ว ท่ามกลางเสียงเชียร์และการแข่งขันที่ดำเนินไปอย่างสนุกสนาน ลูกชิ้นลูกหนึ่งก็กลิ้งมาหยุดอยู่ตรงเท้าของเด็กหญิง “พี่เก่ง ๆ” เด็กหญิงเรียกพลางสะกิดต้นแขนพี่ชายของตน แล้วชี้ให้ดูลูกชิ้นที่ตกอยู่ตรงเท้าพร้อมกับดวงตาปรากฏคำถามบางอย่าง “ตามใจแก้ว” เด็กชายบอกเหมือนกับรู้คำถามจากดวงตาคู่นั้น เด็กหญิงรีบก้มหยิบลูกชิ้นที่ตกอยู่มาถูไปมากับเสื้อของตนก่อนจะใช้นิ้วฉีกลูกชิ้นออกเป็นสามส่วน ส่วนหนึ่งโยนเข้าปากตัวเองอย่างรวดเร็ว อีกสองส่วนส่งให้พี่ชาย และเพื่อนของพี่ การแข่งขันจบลงพร้อมกับรสแปลกลิ้นที่วูบเข้ามาเพียงชั่วครู่ของเด็กทั้งสาม “หนึ่งตากล้องคนนั้นเท่ชะมัดเลยวะ” พี่ชายของเด็กหญิงสะกิดเพื่อนให้ดูชายผมยาวที่เดินแบกกล้องขนาดใหญ่ไว้บนบ่า “โตขึ้นข้าจะเป็นตากล้องไว้ผมยาวอย่างนั้นบ้าง” “ถ้าพี่เก่งเป็นตากล้องฉันก็จะเป็นดารา” เด็กหญิงกล่าวแทรกขึ้น “โอ๊ย! หน้าตาอย่างนี้ใครจะเอาไปเป็นดารา” เด็กชายพูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะเสียงดัง “ใครเขาจะมาดูเธอหน้าตาโคตรขี้เหร่เลย” “โตขึ้นฉันเป็นได้ก็แล้วกัน” เด็กหญิงว่าจ้องตาเด็กชายเขม็ง “ไม่ได้” “ได้” เด็กหญิงเถียงอย่างไม่ลดละ “ถ้าเธอเป็นดาราได้ฉันก็เป็นดาราตลกได้เหมือนกัน” เด็กชายพูดบ้าง “โถ เลียนแบบ” เด็กหญิงว่าพลางสะบัดหน้าไปอีกทาง “แล้วเธอไม่เป็นหมอแล้วหรือ” เด็กชายถาม “แล้วใครจะมารักษาแม่เธอหละถ้าเธอเป็นดารา” “เป็นดารามีเงินเยอะ ๆ ก็จ้างหมอมารักษาได้” “มีเงินเยอะก็รักษาไม่หายปู่ฉันบอก” เด็กชายพูดตามที่ได้ยินมา “ปู่บอกว่าถึงขนาดนี้รักษาไม่หายแล้ว” “หายสิ” เด็กหญิงเถียงกึ่งตะคอกกึ่งตะโกน “ไม่หาย” “ปู่พี่หนึ่งก็เหมือนกันกินเหล้าทุกวัน แม่บอกว่าสักวันจะเป็นตับแข็งรักษาไม่หาย” เด็กหญิงพูดตามที่เคยได้ยินแม่ของตนพูดให้ฟัง เด็กชายเงียบทันทีที่ได้ยินเด็กหญิงพูด อันที่จริงก็เคยได้ยินใครหลายคนพูดอย่างนี้เหมือนกัน ป้าไข่ร้านขายของชำก็คนหนึ่งหละที่พูดให้ได้ยินอยู่บ่อย ๆ “ไอ้หนึ่งเอ็งหัดปราม ๆ ปู่เอ็งมั่งนะกินแต่เหล้าทั้งวันทุกวันไม่นานก็ตับแข็งตาย ถึงตอนนั้นแล้วใครจะมาดูแลเอ็ง” เด็กชายเหมือนได้ยินเสียงป้าไข่ลอยมาจากที่ไหนสักแห่ง การแข่งขันคีบลูกชิ้นเป็นการแข่งขันสุดท้ายซึ่งกำลังดำเนินอยู่ เด็กชายเริ่มไม่สนใจการแข่งขันที่สนุกสนานตรงหน้าแล้ว ทว่าจิตใจทั้งหมดกลับมุ่งไปสนใจกับความหิวที่เริ่มปะทุอย่างรุนแรงในท้องมากกว่า พลางคิดไปถึงป้าพิมขายข้าวแกง คิดในใจว่าป่านนี้อาจจะมีคนมาล้างจานแทนเขาและน้องสาวแล้วก็ได้ซึ่งนั่นก็หมายถึงว่าวันนี้ก็ต้องอดข้าว แต่การอดมันไม่ได้มีแค่เขากับน้องที่พอขอใครกินเอาตัวรอดไปได้เท่านั้น ยังมีแม่อีกคนที่นอนป่วยอยู่ที่บ้าน “จะทำอย่างไรดีหละเนี่ย” เด็กชายถามตัวเองในใจซ้ำ ๆ พลันนั้นเองเด็กชายก็มองเห็นลูกชิ้นที่ตกเกลื่อนอยู่บนพื้นหลายสิบลูก คิดขึ้นมาว่าถึงอย่างไรพวกนั้นก็ต้องทิ้งอยู่ดีอีกทั้งพื้นก็เป็นพื้นซีเมนที่ไม่ค่อยสกปรกเท่าไรนัก เอาไปล้างสักหน่อยก็คงกินได้ คิดได้ดังนั้นเด็กชายก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งแหวกผู้คนที่อยู่รายรอบออกไป “พี่เก่งจะไปไหน” เด็กหญิงตะโกนถามไล่หลัง “เดี๋ยวมา” เด็กชายตะโกนตอบ เพียงครู่เดียวเด็กชายก็เดินแหวกผู้คนกลับเข้ามายืนเคียงข้างเด็กหญิงในมือมีถุงพลาสติกยับยู่ยี่ติดมาด้วยหนึ่งใบ “พี่เก่งเอาถุงมาทำไม” เด็กหญิงถามพลางมองถุงในมือสลับกับใบหน้าเด็กชาย “เก็บลูกชิ้น” เด็กชายตอบด้วยน้ำเสียงเบา ๆ เหมือนกลัวว่าใครจะได้ยิน “จริงหรือวะไอ้เก่ง” เด็กชายอีกคนหันมาถามเบา ๆ แววตาตื่นเต้น เด็กชายพยักหน้าแทนคำตอบ “ดี ๆ เก็บเยอะ ๆ เลยนะพี่เดี๋ยวฉันช่วยเก็บ” เด็กหญิงพูดยิ้มแก้มปริ “เฮ้ย แบ่งข้ามั่งนะ เดี๋ยวข้าจะช่วยเก็บ” เด็กชายอีกคนพูดขึ้นปรายตามองลูกชิ้นที่ตกอยู่เกลื่อนพื้น “จะเอาไปให้ปู่กินกับเหล้าหรือพี่หนึ่ง” เด็กหญิงหันไปถาม “ก็กินด้วยกันนั่นแหละ” ตอนนี้ความสนใจของเด็กทั้งสามไม่ได้อยู่ที่ดารา ตากล้องหรือการแข่งขันตรงหน้าอีกแล้ว หากแต่จดจ่ออยู่ที่ลูกชิ้นกลม ๆ สีขาวที่อยู่กลางลานนั้นต่างหาก ถ้าหากว่าเมื่อใดมีดาราหรือตากล้องเดินไปทางที่มีลูกชิ้นตก เด็กทั้งสามจะช่วยกันภาวนาในใจขอให้อย่ามีใครเดินเหยียบลูกชิ้นเหล่านั้นเลย แต่ถึงอย่างนั้นก็ตามก็ยังมีลูกชิ้นจำนวนไม่น้อยที่ถูกเหยียบจนบี้แบนติดกับพื้น เสียงเชียร์และเสียงปรบมือสงบลงพร้อมกับการแข่งขันสิ้นสุดลง พิธีกรสาวกล่าวขอบคุณทุกคนที่มาร่วมชมการแข่งขัน เด็กทั้งสามเตรียมขยับขามุ่งไปยังลูกชิ้นที่ตกเกลื่อนพื้นเหล่านั้น เป็นจังหวะเดียวกับเสียงของพิธีกรสาวคนเดิมพูดขึ้น “พ่อ แม่ พี่ น้องคะ ใครอยากได้ลายเซ็นดาราก็เชิญเลยนะคะ อีกไม่กี่นาทีพวกเราก็จะเดินทางกลับกันแล้ว” เด็กทั้งสามขยับเท้าจะก้าววิ่ง แต่ก็ช้าไปกว่าผู้คนมากมายที่วิ่งกรูกันเข้าไปขอลายเซ็นของดารา เด็กหญิงรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างกระแทกจากด้านหลังจนตัวเองล้มลงไปข้างหน้า และเสี้ยววินาทีนั้นเองก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาที่หลังฝ่ามือและนิ้วทั้งห้าจนต้องรีบชักมือมากุมไว้ที่หน้าท้องก่อนตะโกนลั่นจนสุดเสียง “พี่เก่ง ๆ” เด็กชายทั้งสองชะงักเท้าเมื่อได้ยินเสียงเรียกที่ดังมาจากด้านหลัง “แก้วเป็นอะไร” เด็กชายทั้งสองถามขึ้นพร้อมกันเมื่อเดินเข้ามาหาร่างที่นอนอยู่บนพื้น “ไม่รู้ใครผลัก แถมเหยียบมือแก้วด้วย” เด็กหญิงตอบน้ำตาเริ่มไหล “ลุกขึ้นเถอะ” เด็กชายพูดพลางพยุงเด็กหญิงให้ลุกขึ้น “เจ็บไหม” พี่ชายของเด็กหญิงถาม เด็กหญิงพยักหน้าพลางสะอื้นเบา ๆ “ไปเก็บลูกชิ้นกันเถอะ” พูดจบเด็กหญิงก็เดินกระโผกกระแผกนำหน้าเด็กชายทั้งสองไป ผู้คนที่เข้ามาขอลายเซ็นเมื่อได้แล้วก็เดินจากไปที่ยังไม่ได้ก็เบียดล้อมเข้าไปจนแน่นมองไกล ๆ เหมือนมีแมลงวันกลุ่มใหญ่รุมตอมอะไรบางอย่างอยู่ ไกลจากผู้คนเหล่านั้นไม่กี่ก้าวเด็กทั้งสามยืนมองพื้นนิ่งอยู่กับที่ เด็กหญิงสะอื้นไห้หนักกว่าเดิม “ฮือ โดนเหยียบหมดเลย” เด็กชายทั้งสองต่างมองหน้ากันไปมาด้วยสายตาที่ปวดร้าว “กลับบ้านเถอะแก้ว” เด็กชายเอื้อมมือไปเตะบ่าของน้องสาวที่ยืนตัวสั่นอยู่เบื้องหน้า เด็กหญิงค่อย ๆ หันกลับมาอย่างช้า ๆ ดวงตาเอ่อล้นไปด้วยน้ำใส ๆ เด็กชายปล่อยถุงพลาสติกยับยู่ยี่ที่อยู่ในมือทิ้ง สายลมแผ่วเบาหอบเอาถุงลอยสูงขึ้นไปในอากาศ เด็กทั้งสามต่างเงยหน้ามองมันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะขยับเท้าก้าวเดิน ท่ามกลางเสียงร้องเรียกชื่อดาราที่ดังอื้ออึง เด็กชายทั้งสองต่างประคองเด็กหญิงที่ยังสะอื้นไห้เดินจากมาอย่างช้า ๆ .. “แสงศรัทธา ณ ปลายฟ้า” จากคุณ : แสงศรัทธา ณ ปลายฟ้า (แสงศรัทธา ณ ปลายฟ้า) - [ 8 ส.ค. 47 11:06:47 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เข้ามาเพราะชื่อคนเขียน อยากอ่านเพราะชื่อเรื่อง ... ขอบคุณที่เขียนเรื่องให้อ่านอีก  หายไปพักใหญ่เชียว จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 8 ส.ค. 47 12:29:48 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เฮ้อ .. จากคุณ : scottie - [ 8 ส.ค. 47 20:57:33 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อ่านแล้วก็สลดใจนะคะ อีกมุมมองหนึ่งที่เราอาจจะมองข้ามไป จากคุณ : ephi - [ 8 ส.ค. 47 22:17:34 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อืมมมม... จากคุณ : ศล - [ 9 ส.ค. 47 11:03:14 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เป็นการเหลื่อมล้ำทางสังคม เรื่องนี้ชี้ให้เห็นเด่นชัดถึงความแตกต่างระหว่างคนที่มีอันจะกิน ซึ่งมองว่าลูกชิ้นตกเป็นเรื่องธรรมดาจะกินหรือทิ้งก็ไม่ได้มีผลอะไรต่อตัวเอง แต่กลับเด็กสามคนที่ไม่มีเงินจะซื้อข้าวกิน เลยมองว่าลูกชิ้นนั้นมีค่าสามารถเก็บมาล้างกินได้น่ะคะ อ่านแล้วชวนให้สะเทือนใจ มีเรื่องสงสัยนิดหนึ่งค่ะ คือ เด็กชายทั้งสองที่วิ่งไปเก็บลูกชิ้น ไม่ได้ลูกชิ้นสักลูกเลยเหรอค่ะ เห็นวิ่งเข้าไปเก็บกัน ก็เลยนึกว่าจะได้ลูกชิ้นสองลูกสามลูกบ้างน่ะคะ กับ  “ก็น่ากินแต่ไม่มีตังซื้อ” คำว่า "ตัง" ไม่มี 'ค์' หรือค่ะ ปกติคนชื่นชอบฯ จะคุ้นกับ "ตังค์" มากกว่าน่ะคะ ป.ล เคยอ่านผลงานของคุณแสงศรัทธา ณ ปลายฟ้า ในคอลัมน์เรื่องสั้นของเนชั่นสุดสัปดาห์เมื่อไม่กี่อาทิตย์นี้เองน่ะคะ (ถ้าจำผิดก็ต้องขออภัยด้วยนะคะ) มีเรื่องสั้นสองแห่งที่คนชื่นชอบฯ ติดตามอ่านประจำคือ เนชั่นสุดสัปดาห์ กับ จุดประกายวรรณกรรม น่ะคะ   จากคุณ : คนชื่นชอบนิยาย ^^ - [ 11 ส.ค. 47 22:53:28 A:203.113.33.10 X:203.150.217.114 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขอบคุณทุกท่านที่ติ - ชม - ชี้ -แนะ ครับผม ครับที่เนชั่นเมืองสิ้นเดือนที่แล้วครับผม จากคุณ : แสงศรัทธา ณ ปลายฟ้า - [ วันแม่แห่งชาติ 09:01:44 A:203.156.183.175 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 เป็นอีกมุมนึงที่ไม่มีใครมองเห็นซักเท่าไรนิ....น่าสงสาร จากคุณ : ต้นอ้อ - [ 24 ส.ค. 47 20:09:01 A:203.118.82.140 X: ]