CafeTech-ExchangePantip MarketChatTrendyMobilePantown


    ผมไม่อยากเกิด

    “ผมตายอีกแล้ว ตายเพราะอำนาจแห่งบุญ ตายเพราะความเชื่อมั่นในความดี ตายจนขี้เกียจจะตาย”

    บุญถึงชายวัยกลางคนผู้คร่ำอยู่กับความดีงามมาตลอดชีวิต เขาเป็นฆราวาสที่มีหัวใจของพระ ศีลห้าข้อจึงอยู่ครบบริบูรณ์ ทำบุญถวายทานไม่เคยขาด ถึงวันพระวันเจ้าก็จำศีลภาวนาในวัดนุ่งขาวห่มขาว ดวงตาของบุญถึงจึงจมอยู่กับธรรมหูของเขาได้ยินแต่เสียงสวดสาธยายมนต์ เขาไม่เคยแสดงอาการโกรธเมื่อไม่ได้ในสิ่งที่มุ่งหวัง เขาไม่เสียใจที่ภรรยามีชู้ เขากลับแอบกรวดน้ำให้เธอด้วยซ้ำ
    “ไปสู่ที่ชอบๆ เถิดยาหยี”
    เมียทิ้งลูกชายให้เป็นสมบัติส่วนบุคคลไว้ให้บุญถึงเลี้ยง แต่ลูกชายเขาสุดขั่วเมื่อโตขึ้นมา สิ่งไหนบุญถึงห้าม ลูกชายทำเป็นทุกอย่าง จะว่าไปเขาเป็นตัวแทนแห่งสวรรค์ ส่วนลูกชายมีคุณสมบัติครบที่จะไปนรก เมื่อลูกโตบุญถึงส่งเรียนมหาลัย แต่ลูกชอบทางบรรลัยจบเห่กัน บุญถึงสอนให้ลูกไปวัด แต่มันไปวัดเพื่อลักมะม่วงพระ หรือไปตักปลากัดในหนองน้ำข้างวัด บุญถึงเห็นแววของลูก แต่เขาเป็นคนดี ไม่เคยโกรธ หัวใจอยู่ในธรรมเสมอมา
    “มันเป็นไปตามกรรม” เขามักบอกตัวเองอย่างนั้น
    บุญถึงสวดมนต์ตอนเย็นแต่ลูกชายเปิดเพลงฝรั่งลั่นบ้าน ลูกชายเคยถาม
    “พ่อมีอารมณ์กับเขาบ้างหรือเปล่า”
    “อารมณ์เป็นสิ่งปรุงแต่ง อย่าไปแต่งมันเลยเราจะได้ไม่เป็นทุกข์”
    “ผมชั่วเพราะพ่อนี่แหละ” ลูกชายเขาเคยบอกอย่างนั้น
    พออายุครบบวชลูกชายก็ไปเบียดเสียก่อน พาอีสาวหน้างามมาซ่อนในบ้าน ลูกสะใภ้ของบุญถึงยังเป็นวัยรุ่น เธอไม่เข้าใจชีวิตครอบครัวมากนักนอกจากการมีเพศสัมพันธ์นั้นเธอรู้จักเสียหมดทุกอย่าง อย่างอื่นไม่ต้องพูดถึง เธอทำไม่เป็น บุญถึงเป็นคนเก็บกวาดบ้าน หุงข้าวให้ลูกชายกิน เขาทำด้วยตัวเองทุกอย่าง ถึงลูกไม่บวชเขาก็ไม่ได้บ่นว่าอะไรสักคำ
    “มันเป็นไปตามกรรม”
    ลูกชายเขามักพาเพื่อนมากินเหล้าที่บ้าน ร้องเพลงลั่นเคาะช้อนเคาะชาม หัวเราะเฮฮา แต่ในห้องบุญถึงยังคงนั่งสมาธิ
    “มารมักจะมาผจญเราต้องเข้มแข็ง เพื่อหนีบ่วงแห่งมาร”

    บุญถึงเป็นคนอายุสั้นเขาตายเพราะเป็นลม เป็นลมก็ตายได้หากเป็นใกล้หนองน้ำ ลมในน้ำย่อมไม่มีนั่นแหละเหตุผลที่เขาตายเพราะเขาไม่ใช่ปลา ลูกชายชั่วของเขาถึงกลับมีน้ำตา ร้องไห้อยู่สามวันสามคืน ไม่ใช่เพราะความกตัญญูอาลัยรักแต่เพราะไม่มีคนรับใช้ต่างหาก เมื่อขาดพ่อเขาทำอะไรไม่เป็นนอกจากเสพกามฯ ทุกสิ่งทุกอย่างดูไม่ลงตัว แต่เมียยังรักเขาเห็นใจเขาในเมื่อสวนของเขายังมีอีกเกือบร้อยไร่
    “จ้างคนใช้ก็ได้นี่” เมียวัยรุ่นออกความคิดเห็น
    “คนทำสวนมีคนรับใช้?”
    “ไม่เห็นแปลกตรงไหนเรามีเงิน”
    “เงินอยู่ที่ไหน”
    “โน่นไงล่ะ ที่ทางในสวนของเธอราคาเฉียดล้านต่อไร่”
    “เธอรู้ไหมฉันรักเธอเพราะอะไร”
    “ฉันสวย”
    “เปล่า…เธอฉลาดเสมอมาต่างหากที่รัก”
    ทั้งคู่กอดกันกลมสมานเป็นเนื้อเดียว

    บุญถึงเห็นคนมารับแล้ว เขาผู้ชายร่างใหญ่สวมผ้าเตี่ยวสีแดง แถมมีเขางอกออกมาจากหัว “คุณถูกสวมเขา” บุญถึงถามประสาคนดี
    “เปล่า นี่คือสัญลักษณ์แห่งความดีงาม เขาคือตัวแทนแห่งความถูกต้อง”
    ยมบาลตอบด้วยอารมณ์ดี
    “ทำไมต้องมีเขา”
    “เพราะเขาจำเป็นต้องมีเรา ไปกันเถอะ”
    แล้วบุญถึงก็เดินตามพวกเขาไป “ผมตายแล้วใช่ไหม?”
    บุญถึงถามขณะทอดน่องเดินไปบนอากาศ
    “ใช่คุณตายแล้ว และคุณก็สอบผ่านความชั่ว คุณต้องไปสวรรค์ แต่สมัยนี้สวรรค์มันเงียบเหงานัก” ยมฑูตคนที่หนึ่งบอกต่อเขา
    “นรกคนเยอะมาก เนื้อที่เราไม่พอ แถมยมฑูตก็น้อยเปิดรับสมัครคนไม่อยากเป็น เพราะส่วนมากคนในนรกมีการศึกษาสูงไม่อยากทำงานค่าแรงต่ำ” ยมฑูตสองเผยความนัย
    “ที่สำคัญพวกคนชั่วปรับเปลี่ยนรวดเร็ว แพ๊บเดียวเขาก็สามารถผลิตยีนคุ้มกันหนามแหลมของต้นงิ้วได้ วิวัฒนาการพวกนี้ดีมาก หนามไม่มีผลอะไรต่อพวกเขา ผิวพวกนี้ยังกะปากอูฐในทะเลทรายโกบี”
    “อ้าวแล้วอีกาปากเหล็ก กับไอ้หมาละไม่ช่วยงานรึ”
    บุญถึงถามขึ้นขณะลอยไปสู่อีกภพ
    “อีกาปากเหล็กตายหมดแล้วมันถูกจับต้มกินแกล้มเหล้า ส่วนหมานั่นถูกแปรค่าเป็นเนื้อแดดเดียวก็อย่างว่าละคนชั่วมันทำได้ทุกอย่าง” ยมฑูตคนที่สี่บอกปัญหา
    มาถึงทางแยกแล้วป้ายปักบอกทางอย่างชัดเจน
    “สวรรค์ยินดีต้อนรับ”
    “นรกยินดีต้อนกลับ”
    สองป้ายวางอยู่ใกล้ๆ กัน แต่บุญถึงสังเกตเห็นฝูงวิญญาณเดินไปในเส้นทางสายนรกเป็นแถวยาวเฟื้อยสุดลูกหูลูกตา เส้นทางสายแคบๆ ของนรกแน่นขนัดด้วยคนทุกเพศวัย
    “ผมขอไปกับพวกเขาได้ไหม ผมอยากไปนรก” บุญถึงบอกต่อท่านยมฯ
    “ไม่ได้คุณต้องไปทางนี้ทางที่ปูด้วยทองคำ แต่นานๆ ครั้งถึงจะมีคนเดิน ในรอบร้อยปีคุณนี่แหละคนแรกและนี่อีกคน”
    ยมฑูตแนะนำชายร่างท้วมหน้าตามั่งมีให้รู้จักจะเป็นเพื่อนไปสวรรค์
    “เขาทำความดีอะไรมา” บุญถึงถาม
    “เปล่าเขาไม่เคยทำความดี ความดีอย่างเดียวที่เขามี คือเงินเท่านี้เราก็ให้อภัยเขาได้”
    “พวกคุณคอรัปชั่น”
    “คนดีก็คิดอย่างคุณนี่แหละแต่คนชั่วเขาไม่คิดกันหรอกมันล้าสมัยทุกวันนี้เงินคือลมหายใจ” “ก็อย่างว่ะละนรกคือนรกมันมีทุกอย่างที่เป็นอบายมุขและคนชั่วทุกรูปแบบสิ่งเดียวที่คนชั่วยอมรับคือเงิน ไม่ใช่ความดี” ท่านยมฑูตอีกคนบอกต่อเขา
    “และเราต้องใช้เงินเสียด้วยสิ”
    ขบวนคนไปนรกยังหลั่งไหลกันมาเป็นระลอก ใบหน้าคนเหล่านั้นยิ้มแย้ม ไม่แสดงอาการหวาดวิตก หรือคนชั่วไม่มีหัวใจให้เจ็บ

    เขามาถึงสวรรค์แล้ว….จริงดังว่าสวรรค์ว่างเว้นจากผู้คน มันเงียบกริบยิ่งกว่าป่าช้าบ้านดอน ต่างคนต่างอยู่และต่างคนต่างเสวยสุขจากความเงียบสงัดนั้น ไม่มีใครสนใจใครเพราะทุกคนเป็นคนดี
    “ตอนผมยังไม่ตายผมสร้างวัดเอาไว้เยอะบริจาคเงินช่วยคนก็แยะ แม้จะมานี่ยังแบ่งให้ยมฑูตอีก เห็นไหมผมเป็นคนดี”
    เขาชี้มือไปที่ปราสาททองคำหลังที่เขาจะได้พำนักมันใหญ่โตเสียนี่กระไร
    “และนั่นนางอัปสรที่ผมสั่งคัดสรรค์พิเศษ”
    เขาเดินจากไปด้วยอำนาจแห่งเงินบันดาล บุญถึงใช้ชีวิตบนสวรรค์ด้วยการทำความดีมาตลอดเขาช่วยเหลือทุกคนบนสวรรค์ พระอินทร์เล็งเห็นว่าเขาสมควรได้ไปเกิด เพราะโลกต้องการคนอย่างเขาไปช่วยกู้วิกฤตความดีและเพื่อไปถ่วงดุลอำนาจของคนชั่ว

    “ผมไม่ขอไปเกิดเป็นลูกคนรวยได้ไหมครับพระอินทร์” บุญถึงบอก
    “แต่คุณทำความดีถวายทานมาตลอดต้องได้ไปเกิดเป็นลูกคนรวยตามผลกรรมที่ทำมา” พระอินทร์บอกต่อเขา
    แล้วเขาก็ได้มาเกิดจริงๆ ดวงวิญญาณของบุญถึงหล่นวูบเข้าท้องเมียเศรษฐีเศรษฐกิจร้อยล้านพันล้าน เขาได้กินทุกอย่างจากแม่ที่เป็นคนรวย อาหารทุกอย่างจึงถูกเลือกสรรค์ ผิดที่ว่าผู้ที่ให้กำเนิดเขาเป็นเมียน้อยคนที่เท่าไหร่นั้นยากจะเดาได้ และเหตุที่ตามมาเมียหลวงผู้เป็นหมันอิจฉาเมียน้อยจ้างวานโก๋ท้ายซอยด้วยเงินค่าข้าว 2 มื้อมาดักทำร้ายขณะที่แม่เขาจะก้าวขาเอาก้นหย่อนเบาะรถราคาเฉียดล้าน แม่ผู้เป็นเมียน้อยและไม่เคยเป็นนักมวยถูกเตะโดยไม่ยกขาตั้งรับและไม่มีกติกาสากลใดๆ บุญถึงได้รับอานิสงฆ์ของความป่าเถื่อน เขาตายขณะที่แขนขากำลังจะงอก

    “ผมตายอีกแล้วครับ” ถ้อยคำของบุญถึงเต็มไปด้วยความเมื่อยล้า
    “แต่เธอทำบุญมาเยอะต้องได้ไปเกิดเป็นลูกคนรวย กฎสวรรค์มีไว้ให้ทำตาม เข้าจั๊ยยยยยย” วิญญาณของบุญถึงถูกส่งลงมาจากสวรรค์วูบเข้าท้องนักศึกษาลูกของนักการเมืองผู้มีชื่อเสียงด้านศีลธรรม แต่ลูกสาวของตัวเองท้อง!!! ที่สำคัญหลังความไคร่ไม่มีใครรับว่าเป็นพ่อ นั่นเป็นเหตุผลที่ยอมรับไม่ได้ แม่ผู้ที่ให้ท้องเขาซุกตัวซุกวิญญาณได้เดินต่อแถวผู้เป็นแม่อีกหลายๆ คนที่ยังอยู่ในวัยเรียน ส่วนมากแม่เหล่านี้ถนัดวิชานอกตำราเรียนถึงขั้นแตกฉานแต่ก็พลาดเพราะความเก่ง
    “หนูต้องการทำแท้ง” ชายแปลกหน้าถามแม่เขา
    “ค่ะ เอาไอ้มารหัวขนนี่ออกมาเลย ตอนนี้ยิ่งดีคุณหมอ”
    “ตอนนี้เราอยู่ท่ามกลางผู้คน คงไม่เหมาะ”หมอหันไปรอบๆ
    ห้องคนนั่งเต็มล้นออกไปทางด้านนอกด้วยธุรกิจกำจัดมารหัวขนของเขารุ่งเรืองในยุคนี้
    “สิ่งที่หนูควรทำ ไปต่อแถวเลยไป นอกห้องโน่น”
    “หนูเป็นลูกนักการเมือง”
    “คลีนิคของผมไม่แบ่งชั้นวรรณะสิ้นยุคพราหมณ์ไปนานแล้วหนู”
    เธอยิ้มหน้าแดงต่อความใจกล้าของตัวเอง บุญถึงได้ยินชัดเจน เขาเป็นเทพบุตรต่างหาก ทำไมคนที่อุ้มท้องเขาถึงเรียกเขาว่ามาร….. โอ้ไม่มารดา……

    จากคุณ : เดอะแหลม - [ 10 ส.ค. 47 00:45:13 A:192.168.68.5 X:203.113.41.68, 203.150.217.116 ]