ตอนที่10 สายลมแห่งรัก (ครึ่งหลัง)
หลังจากที่เดียร์เดินออกจากร้านไปรับเด็กๆ

“เจนพี่ว่านะ เดียวเราซื้อเค้กกลับไปฝากเจ้านายแก กับเจ้านายของเดียร์หน่อยแล้วกันนะ  แล้วแฟนใหม่กร มันสวยไหม พี่ไม่ได้เจอมันตั้งนานแล้ว แล้วตอนงานแต่งมันพี่ก็ไม่ได้ไปด้วย แล้วแกไปรู้จักไปเจอกับเขาได้ไงหละ”

“พี่จักรเล่นถามเป็นชุดเลยนะ” ว่าแล้วเจนก็เริ่มเล่า เล่า เล่า แล้วก็เล่าจนจบ ก็พอดีที่เดียร์เดินกลับมาพร้อมกับเด็กอีก 2 คน

“เด็กๆค่ะ นี่พี่เจน เป็นเพื่อนพี่ค่ะ” หลังจากที่แนะนำกันแล้วพี่จักรก็พาฉัน เจน แล้วก็เด็กๆกลับบ้าน กว่าจะถึงบ้านก็เป็นเวลา เกือบ 4โมงเย็นแล้ว

“พ่อภูสวัสดีค่ะ”

“สวัสดีค่ะ เหนื่อยหรือเปล่าค่ะ นี่เพื่อนๆพ่อนะ นี่อาราม อากร แล้วก็อาริน”

“ลูกของคุณภูเหรอค่ะ น่ารักจังเลย ชื่ออะไรกันบ้างค่ะ”

“ผู้หญิงชื่อน้องแก้มครับ ส่วนผู้ชายชื่อน้องกันย์ น้องแก้ม

น้องกันย์ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วอย่าลืมทำการบ้านนะ เดียวเย็นๆลงมาเจอกันที่โต๊ะอย่าสายนะครับ”

“ค่ะ/ครับ” แล้วเด็กๆก็หายขึ้ยนข้างบนไป

“ไงครับคุณเจนหายไปทั้งวันเลย ”

“ขอโทษทีค่ะ พอดีเดียร์พาไปเจอพี่ที่รู้จกก็เลยอยู่คุยกันยาวเลย เอ แล้วหายไปไหนกันแล้ว นั่นไงค่ะมาพอดี พี่จักร”

“อ้าวจักร เป็นไงบ้างไม่ได้เจอแกตั้งนาน” ธนากรเอ่ยทักขึ้น

“รู้จักกันด้วยเหรอครับ”

“ก็พี่จักรเป็นพี่ที่คณะของเดียร์ทำไมจะไม่รู้จักหละค่ะ”เจนหันหน้าไปพูดกับคุณรามากร

“เออ ดีนะครับ เป็นคนกันเองทั้งนั้นเลย” รามากรพูดพร้อมกับยิ้มทักผู้มาใหม่

“เป็นไงบ้าง ไม่ได้ข่าวคาวเอ้ย ข่าวคราวของแกตั้งนาน วันนี้พอมาเจอยัยเจน เจนบอกว่าแกจะมาทำรีสอร์ทที่นี่เหรอ”

“ใช่ นี่ก็ได้เจนมาเป็นคนออกแบบหนะ ตอนนี้ก็อยากได้อะไรเติมอีกนิดหน่อยก็เลยเรียกเจนมาด้วย”

“แล้วนี่มากับใครหละ”

“อ๋อ นี่คุณริน ภรรยาของฉันเอง แล้วนั่นก็นายรามญาติคุณริน นายจ้างของเจน ราม      คุณริน  นี่นายจักร เพื่อนสมัยเรียนมหา’ลัยครับ”

“ยินดีที่ได้รู้จักทั้งสองคนเลยนะครับ” คนพูดกล่าวพร้อมหันไปยิ้มให้กับรามากร

“เช่นกันค่ะ ไม่คิดเลยว่ามาที่นี่จะมีแต่คนรู้จักของคุณกร ดูแล้วอบอุ่นนะค่ะ มีแต่คนกันเอง จริงไหมค่ะคุณกร”

“เออ เอาเป็นว่าคุณจักรอยู่ทานข้าวเย็นที่นี่เลยนะครับ จะได้คุยกับเพื่อนๆของคุณจักรด้วย ท่าทางคุณจักรคงมีเรื่องอยากคุยกัน” คุณภูก็เลยเชิญพี่จักร ฉันรู้ถึงคุณภูไม่เชิญ พี่จักรก็จะอยู่กินด้วยอยู่หรอก ว่าแล้วฉันก็ส่งสายตาที่ว่า รู้นะว่าพี่จักรคิดอะไรอยู่ อย่าคิดว่าเดียร์ไม่รู้ทัน

“ขอบคุณครับ” แล้วหันไปส่งสายตากับเดียร์ อย่าทำมาเป็นรู้ดีเลยย่ะ

แล้วพี่จักรก็เม้าท์แตกกับทุกๆคน เออพี่จักรนี่ก็ดีนะ เข้ากับคนได้ง่ายจัง เห็นคุยกันได้ทุกเรื่องเลย จนถึงเวลากินข้าวคุณภูก็เชิญให้ทุกคนไปรวมตัวกันที่โต๊ะ บรรยากาศที่โต๊ะเฮฮามากไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพี่จักรจะสร้างบรรยากาศได้ดีขนาดนี้เลย  แล้วหลังจากกินข้าวก็มีขนมเค้กที่พี่จักรกับเจนซื้อกลับมาเป็นของหวาน ดูท่าทางทุกคนก็ชอบเค้กนะ พอกินเสร็จ ฉันกับเจนก็ขอตัวออกไปเดินเล่นดูดาวกันที่นอกบ้าน

“ดาวสวยเนอะว่ามะ”

“ช่าย อยู่กรุงเทพฯไม่ได้เห็นดาวอย่างนี้มานานมากแล้วนะเดียร์ อิจฉาเธอจังเลย นี่คงได้ดูดาวทุกคืนเลยสิ”

“ไม่หรอก ฉันว่าที่นี่ดาวสวย อากาศดี แรกๆที่มานะ เงียบมากเลย มาอยู่แล้วก็คิดถึงเจน เป็นห่วง กลัวเจนจะลืมนั่นลืมนี่ แล้วที่งานเป็นยังไงบ้าง”

“ก็” ยังไม่ทันที่เจนจะพูดอะไร พี่กรก็เดินเข้ามา

“เดียร์ พี่ขอคุยด้วยได้ไหม”

“ได้สิค่ะ มีอะไรเหรอ”

“เออ” แล้วก็หันไปทางเจน

“งั้นเดียร์ เราไปรอข้างบนนะ”

“ไม่ต้องหรอก อยู่นี่แหละ มีอะไรหรือเปล่าค่ะ”

“พี่อยากจะพูดเรื่อง เรื่องของเรา พี่รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่ว่า...พี่อยากจะ...”

“ไม่มีแล้วค่ะ เรื่องของเรามันจบไปตั้งนานแล้ว แล้วมันก็คงไม่มีเรื่องของเราเกิดขึ้นอีก”

“เดียร์ พี่ขอโทษ พี่เพิ่งรู้ตัวว่าพี่ตัดสินใจผิด พี่....”

“อย่าพูดเลยค่ะ เดี๋ยวคุณรินมาได้ยินจะไม่ดีต่อครอบครัวของพี่นะค่ะ แล้วอีกอย่างเดียร์ก็ยังไม่อยากไปทำลายชีวิตครอบครัวของใคร เพราะฉะนั้น เมื่อพี่เลือกที่จะใช้ชีวีตกับคุณรินแล้วก็อย่าทำให้เธอเสียใจเลยค่ะ ความรักของพี่กับเดียร์เหมือนสายลมที่พัดมาทำให้เย็น แล้วก็พัดจางหายไป มันจบไปแล้ว แล้วลมมันก็คงไม่พัดหวนกลับมาอีกแล้วค่ะ ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหมค่ะ งั้นเดียร์ขอตัวนะค่ะ ไปกันเถอะเจน”

ระหว่างทางเดินกลับห้อง

“เดียร์ ไม่คิดว่าเดียร์จะตอกกลับพี่กรไปอย่างนั้นเลยนะสุดยอดเลย  นี่เธอยิ้มอะไรยะ”

“เจน ฉันทำได้แล้ว ฉันทำได้แล้ว ไม่คิดว่าพอพูดออกไปแล้วมันจะทำให้ฉันสบายใจอย่างนี้ รู้สึกว่าเหมือนยกภูเขาออกไปตั้งหลายลูกแหนะ”

“นี่ ถ้าอยู่กรุงเทพฯฉันคงต้องพาแกไปฉลองแน่เลย”

“อืม แต่ยังไงคืนนี้ต้องนอนก่อนนะ แล้วพรุ่งนี้ค่อยว่ากันอีกทีดีกว่า แล้วนี่มันก็ดึกแล้วด้วย คืนนี้เจนหาเสื้อกันหนาวใส่ด้วยนะ ยิ่งดึกมันจะยิ่งหนาวนะ”

และก็จริงอย่างที่เดียร์พูด แล้วยิ่งอากาศตอนเช้า ก็กำลังเย็นสบาย ช่างเป็นเวลาที่นอนหลับอย่างมีความสุขจริงๆเลย จนกระทั่ง

“เจน เจน ตื่นเร็ว มาดูพระอาทิตย์ขึ้นเร็ว เจน ตื่น”

“อา ราย กัน เพิ่งนอนได้ไม่เท่าไหร่เอง อย่ามากวนนะ”

“ตื่นเร็ว ไม่ตื่นเหรอ นี่แหนะ นี่แหนะ”

“อย่านะ จั๊กจี้นะ โอ๊ย ตื่นแล้วก็ได้ ตื่นแล้ว”

“ไปแปรงฟันซะ แล้วออกไปเดินดูพระอาทิตย์ขึ้นกัน  จะลงไปรอข้างล่างนะ อย่าแอบนอนต่อนะ”

ที่ห้องรับแขก ฉันเจอคุณภูนั่งอยู่ คุณภูบอกว่า วันนี้มีโปรแกมพาแขกไปเดินเที่ยวน้ำตก ที่ท้ายไร่ คุณภูบอกว่า หลังจากนั้นแล้ว คุณรามจะขอไปดูรีสอร์ท แล้วตอนเย็นจะพาไปซื้อของ ฟังคุณภูพูดคราวๆก็น่าสนุกแล้วนะ ฉันก็เลยขึ้นไปบอกเจนเพื่อให้เจนได้เตรียมตัว

“เจน หลังอาหารเช้า เราจะไปเที่ยวน้ำตกท้ายไร่กันนะ เตรียมกล้องไปถ่ายรูปด้วยหละ แล้วคุณรามเจ้านายเจนบอกว่าจะเข้าไปดูงานต่อที่รีสอร์ท แล้วตอนเย็น คุณภูจะพาไปซื้อของ”

“อืม ดีจังจะได้ทำงานซะที รู้สึกขี้เกียจจังเลย”

“เอา อย่าเพิ่งขี้เกียจ ไป ลงไปข้างล่างได้แล้ว”

แล้วฉันกับเจนก็ลงไปข้างล่าง เจนเอากล้องถ่ายภาพบ้านคุณภูไปเรื่อยๆ เจนบอกกับฉันว่าบางทีอาจจะเอาไปดัดแปลงเป็นบ้านสไตล์ตัวเอง และแล้วเวลาแห่งการเที่ยวก็มาถึง คุณภูก็ขับรถพาไปที่น้ำตก

“โอโห้ น้ำใสจังเลยค่ะ ลงเล่นได้ป่าวค่ะคุณภู”

“แล้วแต่ครับ แต่ระวังหน่อยนะครับ”

“แล้วเดินไปถ่ายรูปเรื่อยๆได้หรือเปล่าค่ะ”

“ยังไงเชิญตามสบายเลยนะครับ แล้วสัก 11โมง เรามาเจอกันตรงนี้นะครับ”

หลังจากนั้นฉันกับเจนก็เดินออกไปสำรวจธรรมชาติกัน โดยมีคุณภูเดินมาด้วย

“คุณภู ไว้วันหลัง เจนจะให้เพื่อนที่ทำนิตยสารเรื่องบ้านมาสัมภาษณ์คุณดีกว่า เจนชอบบ้านคุณภูจังเลย เนี่ยเจนเก็บรูปไปตั้งหลายภาพ คุณภูคงไม่ว่านะค่ะ”

“ตามสบายเลยครับ”  คุณภูก็คุยกับเจนไปตลอดทางกลับ แล้วคุณภูก็ชี้ให้ดูนก ดูดอกไม้ ดูหอยทาก ดูอีกหลายอย่างจนใกล้ถึงเวลานัด คุณภูก็เลยชวนกันกลับลงมา

“มาครบแล้วใช่ไหมครับ เดียวผมจะไปส่งพวกคุณที่รีสอร์ทนะครับ แล้วเย็นๆจะไปรับ จะให้ไปรับตอนกี่โมงดีครับ”

“อย่าดีกว่าครับ เอาเป็นว่าเย็นนี้พวกผมไม่กวนคุณภูดีกว่า ครับ ไม่ต้องห่วงครับ”

“เอาอย่างนั้นก็ได้ครับ ผมว่าเรารีบไปกันเลยดีกว่า เดี๋ยวสายแล้วแดดจะร้อน”

ตลอดทางที่ไปส่งคณะของเจนคุณภูก็คุยนู้นคุยนี้ไปเรื่อย แต่ส่วนมากก็จะเป็นเรื่องการแต่งบ้านคุยกันไปจนถึงที่หมาย

“ถ้าจะให้ผมมารับก็บอกนะครับ”

“ขอบคุณที่มาส่งนะครับ ไว้เจอกันเย็นนี้นะครับ”

ตอนขากลับคุณภูบอกว่าจะกลับไปดูดอกไม้ในไร่เพราะไม่ได้เข้าไปตรวจมาหลายวันแล้ว ฉันก็ว่าดีเหมือนกัน นั่งไปนานๆฉันก็เริ่มง่วง ตอนไปไร่ฉันก็เลยหลับไปตลอดทางพอตื่นขึ้นมาอีกทีก็ถึงไร่แล้ว

“หลับสบายไหมครับ เจ้าหญิง”

“สบายเลยค่ะ แล้ววันนี้สารถี จะพาเจ้าหญิงไปตรวจไร่แปลงไหนดีค่ะ”

“เชิญทางนี้เลย ไม่ได้เข้ามาหลายวันแล้ว ไม่รู้ว่ามีปัญหาอะไรบ้างหรือเปล่า”

แล้วคุณภูก็เดินเข้าไปคุยกับคนงานที่ไร่ ท่าทางคงไม่มีอะไรมาก ฉันก็เดินไปเรื่อยๆ อากาศดีจริงๆเลย เริ่มง่วงแล้วนะ แหมคุณภูคงคุยกับคนงานอีกนาน แอบงีบตรงนี้ก่อนแล้วกัน แล้วฉันก็ล้มตัวลงนอนใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นนั้น

“เอ ทำไมวันนี้ไร่เงียบจัง ไม่เห็นมีคนเลย ลองเดินเข้าไปที่แปลงดอกไม้ดีกว่า เมื่อกี้เห็นคุณภูยืนคุยกับคนงานอยู่”

ว่าแล้วฉันก็เดินเข้าไปที่แปลงกุหลาบ แต่ทำไมยิ่งเดินมันก็ยิ่งไม่คุ้นเลยหละ เราหลงทางเหรอ แล้วจะออกไปยังไงดี

“กี่โมงแล้วหละ หลับไปไม่มีใครมาปลุกเลย เอ แล้วทำไมไร่เงียบจังเลย มีใครอยู่บ้าง มีใครอยู่บ้าง” เอ เสียงอะไรหนะ  

“นั้นใคร ใครอยู่ตรงนั้นหนะ  ออกมานะ ถ้าไม่ออกมาฉันจะโทรเรียกตำรวจ ข้อหาบุกรุกนะ ยังไม่ยอมออกมาเหรอ” แล้วฉันก็เดินไปตรงที่ฉันได้ยินเสียง

“กรี๊ดดดดดดด ง ง ง ง งู  งูยักษ์ งูยักษ์ตาเดียว ช่วยด้วย ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยฉันที อย่าเข้ามานะไองูยักษ์ ช่วยด้วย” แล้วงูยักษ์ตัวนั้นก็เลื่อยเข้ามารัดตัวฉัน ฉันยังไม่อยากตายนะ ยังไม่ได้ทำอะไรตั้งหลายอย่าง พ่อจ๋า แม่จ๋า ช่วยเดียร์ด้วย เดียร์ยังไม่อยากตายนะ ฮือ ฮือ ฮือ

“งู จ๋าอย่ากินฉันเลย เนื้อฉันไม่อร่อยหรอก ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ....”

“เดียร์ เดียร์ คุณเดียร์” นั่นเสียงคุณภูใช่ไหม “คุณภูมาช่วยเดียร์ด้วย ทางนี้ค่ะ ทางนี้”

“คุณเดียร์ คุณเดียร์ ตื่นเถอะ” เรียกพลางเขย่าตัว

แล้วฉันก็ตกใจตื่นนอน พอเห็นหน้าคุณภูฉันก็เลยกอดคุณภูพร้อมกับร้องไห้

“งูยักษ์มันจะกินเดียร์ ในไร่คุณมีงูยักษ์ตาเดียวด้วย น่ากลัวจริงๆเลย ฮือ ฮือ ฮือ”

“งู งูที่ไหน คุณเดียร์ ตื่นเถอะครับ ในไร่ของผมไม่มีงูยักษ์ตาเดียวหรอก สงสัยคุณจะฝันร้าย ไม่ต้องกลัวนะ ผมอยู่ตรงนี้แล้ว ไม่ต้องกลัว” เห็นจากภายนอกดูเข้มแข็งแต่ความจริงแล้วข้างในของเดียร์ก็คงอ่อนไหวเหมือนกับผู้หญิงทั่วไปนั้นแหละ ผมว่า แต่ก็ดี ไม่เคยได้มีโอกาสอยู่ใกล้ๆคุณเดียร์ อย่างนี้เลย  “เช็ดน้ำตานะคนดี”

“ขอบคุณคะ สงสัยเมื่อกี้เดียร์คงฝันร้าย น่ากลัวจริงๆ”

“ฝันว่าอะไรเหรอครับ” มันต้องเกี่ยวกับงูแน่ๆเลย แต่งูทำ
อะไรหละ

“ฝันว่า...งูมัน” จะบอกได้ยังไงว่าฉันว่าโดนงูยักษ์ตาเดียวมันรัด “ช่างมันเถิดค่ะ”

“อ้าว...ช่างมันได้ยังไง ผมอุตส่าห์ช่วยคุณนะ”

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ว่าแต่ ทำไมคุณภูมาอยู่ตรงนี้หละค่ะ”

“ผมมาหาคุณนั่นแหละ คุณผู้ช่วย คุณแอบมาอู้งานอยู่ใต้
ต้นไม้นี่ถ้าผมไม่เดินผ่านผมก็คงไม่รู้หละสินะว่าคุณแอบหนีมาเฝ้าพระอินทร์อยู่ตรงนี้”

“เออ...ก็” ก็คนมันง่วงนอนหนิค่ะ ขอนอนนิดนอนหน่อยก็ไม่ได้

“ก็อะไรดีครับ...” คุณภูก็อย่างส่งยิ้มแบบนี้มาให้ฉันสิ เดียวฉันเกิดละลายตรงนี้จะทำยังไง

“คิดอะไรอยู่คนเดียวครับ นี่เดียวเราไปหาอะไรทานกันดีกว่า แล้วก็ไปรับเด็กๆเลยดีไหม”

“ก็ดีค่ะ เดียร์เริ่มหิวแล้วเหมือนกัน”

“อะไรกัน แอบมานอนแล้วพอตื่นมาก็หิวเลยเหรอไง”

ฉันไม่ได้ตอบอะไรได้แต่ยิ้ม....

ก็เพราะยิ้มง่ายเหมือนเด็กๆอย่างนี้ไงที่ทำให้คนที่อยู่รอบข้างมีความสุข ผมอยากเก็บรอยยิ้มอย่างนี้ไว้คนเดียวจริงๆเลย  ไม่นานมานี้ผมก็เพิ่งรู้ตัวเหมือนกันว่าผมชอบรอยยิ้มเหมือนเด็กๆอย่างนี้ของคุณเดียร์ คงไม่สายนะที่ผมเพิ่งมารู้ใจตัวเอง....
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
และแล้วสายลมแห่งรักก็พัดความรักกลับมาหาคุณภูกับเดียร์อีกครั้ง แล้วจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปคงต้องติดตามตอนต่อไปนะค่ะ