กรุ๊งกริ๊ง...
"Friendly Book ยินดีต้อนรับครับ" ผมพูดจบก็หันไปมองทางประตู แล้วเธอคนนั้นที่ผมรอมาทั้งอาทิตย์ก็เดินผ่านเค้าน์เตอร์ที่ผมประจำอยู่ไป

"หนังสือเล่มนี้สนุกดีนะครับ ผมเคยอ่านแล้ว" ผมพูดกับเธอเมื่อเธอมาจ่ายเงินที่เค้าน์เตอร์

"ค่ะ" เธอตอบรับแล้วก็ส่งยิ้มมาให้ผม แล้วเธอก็ยืนรอรับหนังสือที่ผมกำลังใส่ปกให้อยู่

"ขอให้มีความสุขกับการอ่านหนังสือนะครับ" ผมพูดจบพร้อมกับยื่นถุงหนังสือให้เธอ เธอยิ้มให้ผมก่อนที่เธอจะเดินออกจากร้านไป

การที่ผมตัดสินใจเริ่มพูดกับเธอในวันนี้ก็เป็นเพราะเพื่อนผมพูดกับผมว่า"ถ้าเอ็งไม่เริ่มพูดกับเขาก่อนแล้วเขาจะพูดกับเอ็งมั้ย"

'เออ นั่นสิถ้าเราไม่พูดกับเขาก่อน เขาจะมาพูดกับเรามั้ยเนี่ย' ผมพูดกับตัวเอง เมื่อผมคิดได้อย่างนี้แล้วผมก็เลยรวบรวมความกล้าในการที่จะคุยกับเธอ ผลที่ผมได้รับในวันนี้ก็คือรอยยิ้มที่ดูสดใสของเธอ ผมคิดว่าแค่นี้ก็คุ้มค่าแล้วล่ะครับ

กรุ๊งกริ๊ง...
"Friendly Book ยินดีต้อนรับครับ" ผมพูดพร้อมกับส่งยิ้มไปให้เธอที่เดินเข้าประตูร้านมา แล้วเธอก็ส่งยิ้มกลับมาให้ผม รอยยิ้มของเธอทำเอาผมรู้สึกดีใจมากเลยล่ะครับ เพื่อนๆที่อ่านอยู่คงคิดว่าผมน้ำเน่าแน่เลยใช่มั้ยครับ แต่ผมก็รู้สึกอย่างนั้นจริงๆนะครับ

"คุณเคยอ่านหนังสือเล่มนี้รึยังค่ะ" เธอเดินมาถามผมที่ยืนอยู่ตรงเค้าน์เตอร์ หลังจากที่เธอถามเพื่อนผมมาแล้ว เพื่อนผมคงตอบประมาณว่าไม่เคยอ่าน แล้วบอกให้มาถามผมแทน

"ครับ เคยอ่านแล้วครับ" ผมตอบเธอ

"เหรอค่ะ แล้วสนุกมั้ยค่ะ พอดีเห็นในหนังสือพิมพ์แนะนำอ่ะค่ะว่าเรื่องนี้สนุก แต่ยังไม่กล้าซื้ออ่ะค่ะ กลัวว่าซื้อไปแล้วมันจะไม่สนุกค่ะ" เธอพูด

"อ๋อ ผมว่าเรื่องนี้ก็สนุกดีนะครับ มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับ..." แล้วผมก็เล่าให้เธอฟังอย่างคร่าวๆ

"อ๋อ งั้นฉันเอาเล่มนี้ละกันค่ะ ฟังคุณเล่าแล้วน่าสนุกดี" เธอพูดกับผมพร้อมกับยื่นหนังสือมาให้ผมคิดเงิน

"ขอให้มีความสุขกับการอ่านหนังสือนะครับ" ผมพูดพร้อมกับอดไม่ได้ที่จะส่งรอยยิ้มไปให้เธอ

"ค่ะ ไปก่อนนะค่ะ" เธอรับถุงหนังสือแล้วก็เดินออกจากร้านไป

"เฮ้ย! วันนี้คืบหน้าไปเยอะนี่หว่า" เพื่อนผมเดินเข้ามาแซวผมหลังจากที่เธอเดินออกจากร้านไปแล้ว

"อืม" ผมตอบกับเพื่อนได้แค่นี้ละครับ เพระผมไม่รู้จะตอบอะไรอีก ผมมีความรู้สึกว่าวันนี้ผมอารมณ์ดีเป็นพิเศษเลยล่ะครับ

กรุ๊งกริ๊ง...
"Friendly Book ยินดีต้อนรับครับ" ผมพูดพร้อมกับส่งรอยยิ้มไปที่ประตู แต่แล้วรอยยิ้มที่ผมส่งไปก็ต้องกลายเป็นรอยยิ้มเก้อ เพราะคนที่เดินเข้ามาไม่ใช่เธอที่ผมรอมาตลอดทั้งอาทิตย์

'เอ๊ะ! ทำไมวันนี้เธอยังไม่มาอีกนะ นี่มันก็เลยเวลาที่เธอจะมาแล้วนี่' ผมนึกกับตัวเอง พอดีกับที่เพื่อนผมเข้ามาถามผมว่า"เฮ้ย! ทำไมเธอคนนั้นของเอ็งยังไม่มาฟะ"

"ไม่รู้เหมือนกัน เธออาจจะติดธุระที่ไหนก็ได้มั้ง" ผมตอบเพื่อนผมพร้อมกับตอบตัวเองไปด้วย

กรุ๊งกริ๊ง...
"Friendly Book ยินดีต้อนรับครับ" ผมเงยหน้าขึ้นไปมองที่ประตู แล้วเธอคนนั้นก็เดินเข้ามา ผมยิ้มให้กับเธอ เธอก็ส่งยิ้มตอบกลับมาให้กับผม

"หนังสือเล่มนั้นสนุกมั้ยครับ" ผมถามเธอเมื่อเธอเอาหนังสือที่เธอเลือกออกมาจากชั้นมาจ่ายเงินที่เค้าน์เตอร์

"สนุกดีค่ะ อ่านแล้วไม่ผิดหวังเลยล่ะค่ะ" เธอตอบกลับมา

"ครับ แล้ววันนี้คุณจะซื้อเรื่องอะไรอ่ะครับ" ผมถามเธอ เธอก็ส่งหนังสือเล่มนั้นมาให้ผมเพื่อคิดเงิน

"ฉันชอบนักเขียนคนนี้อ่ะค่ะ มั่นใจในการแต่งของเขามากเลยค่ะ อ่านแล้วไม่เคยผิดหวังเลยค่ะ" เธอพูดขณะที่ผมกำลังห่อปกหนังสือให้กับเธอ

"ครับ ผมก็ชอบนักเขียนคนนี้เหมือนกัน แต่ก็มีบางเรื่องที่เขาแต่งแล้วผมรู้สึกว่ามันไม่ค่อยสนุกน่ะครับ นี่ครับหนังสือ ขอให้มีความสุขกับการอ่านนะครับ" ผมพูดแล้วก็ส่งหนังสือที่ห่อปกเรียบร้อยให้กับเธอ

"ขอบคุณค่ะ ไปก่อนนะค่ะ" เธอรับหนังสือแล้วก็เดินตรงไปที่ประตูของร้าน

"คุณครับ" ผมเรียกเธอขณะที่เธอกำลังจะเดินไปถึงประตูอยู่แล้ว

"คะ" เธอหันมามองผมแบบงงๆ

"เอ่อ...ไม่มีอะไรครับ กลับดีๆนะครับ" ผมพูดประโยคนี้ออกไปทั้งๆที่ผมอยากจะพูดประโยคที่ว่า'ผมขอเป็นเพื่อนกับคุณได้มั้ยครับ' มากกว่า แต่ผมก็ไม่กล้าพอ

"อ๋อค่ะ ขอบคุณนะค่ะ" เธอตอบรับแล้วก้เดินออกจากประตูร้านไป

"คืบหน้าไปเยอะเลยนี่หว่า" เพื่อนผมเดินเข้ามาคุยกับผมหลังจากที่เธอเดินออกจากร้านไปแล้ว

"อืม" ผมตอบรับได้เท่านี้ก้ต้องกลับไปทำงานต่อ เพราะลูกค้าเข้ามาเป็นระยะๆ

กรุ๊งกริ๊ง...
"Friendly Book ยินดีต้อนรับครับ" ผมพูดพร้อมกับมองไปที่ประตู เธอคนนั้นก็เดินเข้ามาพร้อมกับส่งรอยยิ้มมาให้ (ไม่รู้ว่าให้กับผมรึเปล่า แต่ผมก็ขอคิดเข้าข้างตัวเองก่อนละนะครับ จะได้มีกำลังใจ)

"สวัสดีค่ะ" เธอเดินมาทักผมที่เค้าน์เตอร์

"เอ่อ...สวัสดีครับ" ผมตอบเธอ ผมตื่นเต้นไปหมดเลย คุณผู้อ่านคงงงว่าผมตื่นเต้นอะไร ก็เธอเข้ามาทักผมก่อนนี่ครับ เมื่อเธอทักผมเสร็จเธอก็เดินไปที่ชั้นหนังสือ เมื่อเธอเจอเพื่อนผมเธอก็ทักเขาเหมือนกัน ทำผมใจแป้วไปเหมือนกัน แต่ผมก็ปลอบตัวเองว่าเธอทักเราก่อนนี่เป็นนิมิตหมายที่ดีแล้วล่ะ ผมเลยรู้สึกดีขึ้น

"ตอนนี้นักเขียน...ออกหนังสือใหม่แล้วนะครับ" ผมบอกเธอเมื่อเธอเดินมาจ่ายเงินที่เค้าน์เตอร์

"เหรอคะ ไม่เห็นทราบเลย แล้วเป็นเรื่องเกี่ยวกับอะไรเหรอค่ะ" เธอตอบกลับมา

"ผมก็ยังไม่รู้เหมือนกันครับ เพระผมยังไม่ได้อ่านเลย เพิ่งจะมาลงวันนี้เองครับ ถ้าคุณสนใจผมเก็บเอาไว้ให้ดีมั้ยครับ เพราะดูแล้วท่าทางจะขายดี" ผมบอกกับเธอ

"มันจะดีเหรอคะ คุณจะลำบากเปล่าๆ" เธอตอบผมกลับมาอย่างเกรงใจ

"ไม่เป็นไรหรอกครับ ไม่ได้ลำบากอะไรนี่ครับ" ผมตอบเธอ

"งั้นก็รบกวนหน่อยนะค่ะ แล้วฉันจะมาเอาวันศุกร์หน้าละกันนะค่ะ" เธอบอกกับผม

"ครับได้ครับ นี่ครับหนังสือ ขอให้มีความสุขกับการอ่านนะครับ" ผมพูดกับเธอพร้อมกับส่งถุงหนังสือให้เธอ

"ขอบคุณค่ะ แล้วเจอกันวันศุกร์หน้านะค่ะ" เธอรับถุงหนังสือแล้วก็เดินออกจากร้านไป

"โหนี่คืบหน้าขนาดมีนัดกันแล้วเหรอ" เพื่อนผมเดินเข้ามาแซว

"บ้า เปล่าซักหน่อย เขาก็แค่จะมาเอาหนังสือที่ข้าเก็บไว้ให้เท่านั้นแหละ" ผมบอกกับเพื่อนผม

"เออ นั่นแหละก็เหมือนกันกับนัดนั่นแหละ" เพื่อนผมพูด

'มันก็จริงนะเหมือนกับการนัดกันเลย' ผมบอกกับตัวเอง แล้วก็อดไม่ได้ที่จะนับวันรอเพื่อให้ถึงวันศุกร์เร็วๆ

กรุ๊งกริ๊ง...
"Friendly Book ยินดีต้อนรับครับ" ผมพูดประโยคนี้พร้อมกับส่งรอยยิ้มไปให้กับลูกค้าทุกคนที่เข้ามาในร้าน เพราะอะไรน่ะเหรอครับ ก็เพราะวันนี้เป็นวันศุกร์แล้วน่ะสิครับ แล้วเธอคนนั้นก็เดินเข้ามา

"สวัสดีครับ" ผมทักเธอ เมื่อเธอเดินมาที่เค้าน์เตอร์

"สวัสดีค่ะ" เธอตอบผม แล้วเธอก็หันไปทักเพื่อนผมที่ยืนอยู่ข้างๆผม เพื่อนผมก็ทักเธอตอบ

"เฮ้ย! นัยตอนนี้ไม่ค่อยมีลูกค้า แกมีอะไรจะให้คุณ...เอ่อ..." เพื่อนผมพูดข้างได้แค่นั้น เธอก็ต่อให้ว่า
"กันตฤทัยค่ะ แต่เรียกว่าสีน้ำเฉยๆดีกว่าค่ะ"

"ครับ แกมีอะไรจะให้คุณสีน้ำดูแกก็พาคุณสีน้ำไปดูสิ" เพื่อนผมพูดจบก็เดินไปทำงานที่เค้าน์เตอร์

"งั้นเราขึ้นไปนั่งคุยกันที่ข้างบนมั้ยครับ" ผมหันมาถามเธอ

"ก็ได้ค่ะ" เธอตอบแล้วก็เดินตามผมขึ้นไปชั้นลอยของร้าน

"คุณจะดื่มอะไรมั้ยครับ" ผมถามเธอ

"ขอเป็นน้ำมะตูมละกันค่ะ" เธอบอกกับผม

"พี่ตุ๊กตาครับขอน้ำมะตูมสองแก้วนะครับ" ผมเดินไปบอกกับพี่ตุ๊กตา เสร็จแล้วก็เดินมานั่งเก้าอี้ตรงข้ามกับเธอ

"เมื่อกี้เพื่อนคุณบอกว่าคุณมีอะไรจะให้ฉันดูเหรอค่ะ" เธอถามขึ้นทันทีหลังจากที่ผมนั่งเรียบร้อยแล้ว

"อ๋อ รอสักครู่นะครับ ผมเดินไปหยิบมาก่อนนะครับ" ผมพูดพร้อมกับเดินไปที่ห้องพักของพนักงาน แล้วกลับออกมาพร้อมกับหนังสือเล่มที่เธอต้องการ

"นี่ครับ หนังสือที่คุณสีน้ำต้องการ" ผมพูดพร้อมกับส่งหนังสือเล่มนั้นให้เธอ

"อุ๊ย! มีลายเซ็นต์ด้วย คุณได้มายังไงค่ะเนี่ย" เธอหันมาถามผมด้วยน้ำเสียงที่ดีใจจนปิดไม่มิดเมื่อเธอเจอลายเซ็นต์ที่นักเขียนเซ็นต์ไว้ในหนังสือ

"ก็พอดีเมื่อวันพุธที่ผ่านมาน่ะครับนักเขียนเขามาที่ร้านน่ะครับ ผมก็เลยเอาหนังสือเล่มนี้ไปให้เขาเซ็นต์ให้น่ะครับ" ผมอธิบายให้เธอฟัง

"ขอบคุณมากนะค่ะ นี่ค่ะค่าหนังสือ" เธอพูดพลางยื่นเงินที่เธอหยิบมาจากกระเป๋าตังค์ของเธอมาให้ผม

"นี่ครับเงินทอน" ผมบอกกับเธอ พร้อมกับส่งเงินสี่สิบห้าบาทคืนให้เธอ เธอทำหน้าไม่เข้าใจ

"เงินทอนอะไรค่ะ ก็หนังสือมันราคา 245 บาทนี่ค่ะ" เธอถามผม

"ก็...ส่วนลดไงครับ คุณเป็นสมาชิกของร้านคุณก็ต้องได้ส่วนลดสิครับ" ผมบอกกับเธอหลังจากที่ผมนิ่งคิดอยู่แป็บนึง

"ถึงจะเป็นส่วนลดก็ไม่น่าจะมากขนาดนี้ค่ะ" เธอตอบกลับมาพร้อมกับรอยยิ้มที่แสดงว่าเธอรู้ทันผม ผมว่าผมได้ยินเสียงพี่ตุ๊กตาหัวเราะเบาๆด้วยนะ

"ก็ราคาพนักงานที่ผมซื้อบวกกับส่วนลดของคุณไงครับ" ผมบอกเธอหลังจากที่ผมนิ่งคิดไปสักครู่

"คุณนี่ เอาให้ได้เลยนะค่ะ ตกลงค่ะสองร้อยก็สองร้อย ขอบคุณมากนะค่ะ"

"งั้นนี่ครับเงินทอนของคุณครับ" ผมพูดพร้อมกับยื่นเงินทอนไปให้เธอ

"งั้นค่าน้ำคราวนี้ฉันเป็นคนเลี้ยงละกันนะค่ะ" เธอพูดพร้อมกับเดินไปที่พี่ตุ๊กตาเพื่อจ่ายเงินค่าน้ำโดยที่ผมยังตั้งตัวไม่ติดเลย เมื่อผมตั้งตัวได้แล้วผมก็เดินไปที่เค้าน์เตอร์ที่พี่ตุ๊กตาประจำอยู่

"นี่ครับพี่ตุ๊กตา" ผมพูดพร้อมกับยื่นเงินไปให้พี่ตุ๊กตา ก็แหมผมเป็นผู้ชายนะครับจะให้คนที่ผมสนใจมาเลี้ยงผมได้ไงละครับจริงมั้ยครับ

"น้องคนนี้เขาจ่ายแล้วล่ะนัย ช้าไปนิดนะ" พี่ตุ๊กตาบอกผมพร้อมด้วยน้ำเสียงเจือเสียงหัวเราะ

"ทำไมค่ะ ฉันจ่ายไม่ได้เหรอค่ะ เพื่อนเลี้ยงเพื่อนไม่ได้เหรอคะ" เธอหันมาถามผมด้วยน้ำเสียงเอาเรื่องนิดๆ แล้วผมจะทำอะไรได้ล่ะครับ นอกจากจะต้องยอมเธอไงครับ

"ก็ได้ครับ งั้นคราวหน้าให้เพื่อนคนนี้เลี้ยงคืนด้วยนะครับ" ผมบอกกับเธอ เธอส่งยิ้มให้ผม ยิ้มที่ทำให้ผมรู้สึกว่าเธอดูน่ารักขึ้นอีกเป็นกองเลยล่ะครับ แต่ผมก็ไม่ได้หมายความว่าเวลาที่ไม่ยิ้มเธอไม่น่ารักนะครับ เธอน่ารักตลอดเวลาแหละครับสำหรับผม

"ได้ค่ะ ขอบคุณมากนะค่ะ" เธอขอบคุณผมเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ในวันนี้

"ครับ งั้นคุณเรียกผมว่านัยละกันนะครับ เราเป็นเพื่อนกันแล้วนี่ครับ เอาแต่เรียกคุณแล้วมันแปลกๆ"

"ค่ะก็ได้ค่ะ งั้นนัยก็เรียกเราว่าสีน้ำละกันนะ"

"ครับ"

"งั้นสีน้ำไปก่อนนะค่ะ สวัสดีค่ะ พี่ตุ๊กตาสวัสดีค่ะ" เธอลาผมแล้วก็หันไปลาพี่ตุ๊กตา

"กลับบ้านดีๆนะครับ" ผมบอกกับเธอ เธอยิ้มรับแล้วก็เดินลงจากชั้นลอยไป ผมมองจากข้างบนผมเห็นเธอเดินไปคุยกับเพื่อนผมด้วยก็คงจะไปลาเหมือนกัน

"น้องเขาน่ารักดีนะนัย" เสียงพี่ตุ๊กตาแทรกเขามาในความคิดของผมขณะที่ผมมองตามเธอไปนอกร้าน

"เอ่อ...ครับ ผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับพี่" ผมตอบรับพี่เขาแล้วก็เดินลงไปทำงานของผม และเมื่อเดินลงไปถึงเพื่อนผมก็เดินเข้ามาถามว่าเราคุยอะไรกันบ้าง แล้วคืบหน้าไปถึงไหนแล้ว ผมก็เล่าให้เพื่อนผมฟังทั้งหมด วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่ผมมีความสุขในการทำงาน