ควายน้อยกลอยใจ
“เปรี้ยง” ศศิชากำหมัดเล็กๆพอๆกับร่างของเธอ ต่อยไปที่คางของชายหนุ่มขี้เก๊กตรงหน้า
“โอ๊ย!เจ็บปากโว้ย” นภัสร้องโอดครวญ พร้อมกับเอามือลูบปากป้อยๆ
“โอ๊ย!เจ็บมือโว้ย” หญิงสาวถักเปียสองข้างสะบัดมือด้วยความเจ็บปวด
“แล้วทำทำไมล่ะว่ะไอ้พจน์ เดี๋ยวฟ้องชายกลางเลย” ศศิชาถูกนภัสตั้งฉายา ทั้งๆที่จริงๆแล้ว
เธอก็บอกเขาตั้งหลายครั้งแล้วว่าเธอชื่อผักบุ้งไม่ได้ชื่อพจมาน แต่เขาก็ยังดึงดันที่จะเรียก...ก็เธออยากถักเปียสองข้างทำไมล่ะ
“วอนซะแล้วมั๊ยล่ะ อีเก๊กฮวย” นภัสถูกศศิชาตั้งฉายาเช่นกัน ความจริงเธอก็รู้นะ ว่าเขาชื่อไข่ตุ๋น แต่เขาชอบตั้งฉายาแปลกๆให้เธอ
เวลาที่อยู่ต่อหน้ารุ่นน้องสาวๆสวยๆ เค้าจะพูดดีๆ เพราะๆ ซึ่งมันต่างจากที่พูดกับเธอราวฟ้ากับดิน เธอจึงเรียกเขาว่าเก๊กฮวยเป็นการแก้แค้น
ศศิชาก็ไม่ยอมแพ้โต้ตอบกลับไปทันควัน แถมมือเล็กๆไวพอๆกับปาก ผลักคู่กรณีตกน้ำ
“..........ตูม!..........” เสียงน้ำจากบ่อหลังโรงเรียนที่ตื้นแค่เอวดังขึ้นอย่างแรง เพราะสองร่างตกลงไปพร้อมกัน
“ไอ้เก๊กฮวย แกดึงฉันลงมาทำไม” ร่างเล็กผลักร่างใหญ่ที่หัวเราะร่วนอย่างมีความสุข เพราะเห็นร่างเล็กตะเกียกตะกายพยายามเข้าฝั่งสุดฤทธิ์
“อ้าว! ก็คิดว่าแกร้อน ฮ่าๆๆ” คนตัวใหญ่ก้าวเท้าแป๊บเดียวก็ถึงฝั่งแล้วยังแกล้งคว้าขาขาวๆ ที่ขึ้นถึงฝั่งแล้วให้ตกใจเล่นอีกด้วย
“เฮ๊ย! ปล่อยดิว่ะ......นี่แหนะ สมน้ำหน้า ฮ่าๆๆ” คนตัวเล็กร้องขึ้นมาด้วยความตกใจ แต่ก็สามารถแก้สถานการณ์ได้ทันควัน
โดยที่เหยียบมือคนตัวใหญ่สุดแรง
“อ๊าก! ไอ้พจน์ กลับมาซะดีๆนะ” คนตัวใหญ่ชักมือกลับไม่ทัน
“แบร้! ไปก่อนนะจ๊ะ....นายเก๊กฮวย” ร่างบางแลบลิ้นแผล็บ หันกลับมาพูดด้วยเสียงอ่อนหวาน ก่อนวิ่งขึ้นตึกกลับไปเก็บกระเป๋า

ถ้าใครบังเอิญผ่านมาแถบย่านสุขุมวิทในวันนี้ คงจะได้พบกับหญิงสาวร่างเล็กสภาพที่ดูยังไงก็เหมือนลูกหมาตกน้ำเดินบ่นอยู่คนเดียว
ด้วยความโมโหจากเรื่องที่เกิดขึ้นสดๆร้อนๆ ยิ่งร่างบางใกล้ถึงเขตรัศมีบ้านเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งอยากระบายอารมณ์มากขึ้นเท่านั้น ความอดทนของคนเรา
ก็มีขีดจำกัดเหมือนกัน ทันใดนั้นใบหน้าขาวๆที่เป็นตัวต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหมดก็ลอยขึ้นมาอยู่เหนือถังขยะใบโต และเสียงที่ตามมาก็คือ......
“เปรี้ยง!” ถังขยะใบโตถูกเท้าเล็กๆเตะ
“โอ๊ย!” คนหน้ามุ่ยกุมเท้าตัวเองกระโดดหยองแหยง
“ตุบ! ตุบ! ตุบ!” ขยะเกลื่อนกลาดทั่วพื้น
“ตึบ! ตึบ! ตึบ!” คนพาลกระโดดเหยียบขยะ
“ปรี๊ด!” นมกล่องหนึ่งที่อยู่ในกองขยะพุ่งใส่หน้าเธอ
“โว๊ย!” พจมานโมโหกับโชคชะตาของตัวเอง
“ปริ๊น! ปริ๊น!” เสียงแตรรถดังมาจากข้างหลัง
“เฮ๊ย!” เมื่อหันไปเห็นว่ารถที่บีบแตรเป็นรถของใคร
“ว้าย!ลูกผักมอมแมมอย่างกับลูกหมาตกน้ำแหนะ ไปซนที่ไหนมา” คนเป็นแม่ซักไซ้ด้วยความเป็นห่วง ส่วนลูกสาวนั้นได้แต่ส่งหน้าแหยๆ กลับมา
เพราะไม่รู้จริงๆ ว่าควรจะโต้ตอบอย่างไรดี
“อ้าว!ลูกบุ้งไปฟัด เอ้ย ไปทำอะไรมาถึงได้เปียกปอนซะขนาดนี้”คนเป็นพ่อรีบวิ่งมาออกมาดูอาการลูกสาวเห็นท่าว่าต้องโดนแม่ซักจนขาวแน่ๆ
“หมาที่ไหนมันมาคุ้ยขยะก็ไม่รู้เนอะบุ้งเนอะ”พ่อส่งสายตาไปยังลูกหมาตรงหน้า
“ใช่ค่ะ คุณพ่อ” ศศิชากัดฟันตอบเสียงเย็น
“คุณคะ หมู่บ้านเราห้ามสุนัขจรจัดเข้ามานะคะ”
“อือใช่ แล้วหมาตัวไหนล่ะคะ ลูกบุ้ง”พ่อหันมาถามลูกสาวให้ร้อนๆ หนาวๆ
“ไม่ทราบสิคะ ลูกมาก็เห็นมันเป็นอย่างนี้อญุ่แล้ว ลูกขอตัวนะคะ สวัสดีคะ คุณพ่อ-คุณแม่” แล้วเดินไปใกล้ๆกระซิบกระซาบอะไรบางอย่างกับพ่อ
“เก็บให้ด้วยนะพ่อ”พ่อมองตามหลังลูกสาวแล้วนึกในใจว่า....ยัยตัวแสบ....

ศศิชาเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยความกระฟัดกระเฟียด มือเล็กๆจับลูกบิดพร้อมกับดึงเข้าหาตัวเองอย่างแรง แล้วทิ้งตัวลงบนเตียงที่เคยอบอุ่น
แต่ตอนนี้กลับร้อนเป็นไฟตามอารมณ์ของเจ้าของห้อง เพราะนึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อกลางวัน เธอจึงหยิบควายสีดำตัวโตที่นายเก๊กฮวยให้เมื่อวันวาเลนไทน์ซึ่ง
ทำให้เธอขายหน้าไม่น้อยออกมาจากหัวเตียง มือขวาเตรียมพร้อมถือกรรไกรตัดลงไปที่พุงโตๆของแพะรับบาป ซึ่งตอนนี้เธอได้เปลี่ยนเป็นควายรับบาปไปเรียบร้อยแล้ว
มือเล็กจับขาสองข้างของควายรับบาปทุ่มลงบนเตียวซ้ำหลายๆครั้ง พร้อมกับบ่นเป็นระยะๆ
“นี่แหนะสำหรับหนังสือที่เอามาตีหัวฉันทุกวัน”
“นี่แหนะสำหรับผมเปียที่โดนดึงทุกวัน”
“นี่แหนะสำหรับหมากฝรั่งที่ยืดเต็มกระโปรงฉัน”
“นี่แหนะสำหรับมือควายๆที่ชอบเขกหัวตอนที่ฉันแอบหลับ”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เว๊ย! ตามมาเคาะถึงบ้านเลยหรอ”ศศิชาพูดออกมาอย่างหัวเสีย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ ลูกผักแม่เข้าไปได้มั้ยลูก”
“เฮ๊ย! คุณแม่ ทำไงดีๆ” ศศิชารีบยัดนุ่นที่กระจายเต็มพื้นห้อง ยัดกลับเข้าที่เดิม
ของมันอย่างลวกๆ แล้วนั่งทับลงไปพร้อมกับที่แม่เปิดประตูเข้ามา
“ลงไปรับประทานอาหารเย็นได้แล้วจ๊ะ”
“ค่ะ คุณแม่ จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ” ปีศาจร้ายตัวน้อยๆ กลายร่างเป็นนางฟ้าทันที
“เอ...ว่าแต่ ลูกของแม่ไปทำอะไรกับกระโปรงจ๊ะ”
“อ๋อ! สุนัขที่โรงเรียนมันคายหมากฝรั่งบนเก้าอี้นะคะ”
“สุนัขที่โรงเรียนลูกเคี้ยวหมากฝรั่งด้วยหรอจ๊ะ”แม่ถามด้วยแววตาใสซื่อเหมือนเชื่อว่าสุนัขที่โรงเรียนลูกสาวเคี้ยวหมากฝรั่งเป็นจริงๆ
“ใช่ค่ะคุณแม่ ตอนแรกที่รู้ ผักก็แปลกใจเหมือนคุณแม่นั่นแหละค่ะ” ปกติเวลาพูดกับแม่เธอจะแทนตัวเองว่าผักตามที่แม่เรียก ถ้าคุยกับพ่อ เธอจะแทนตัวเองว่าบุ้ง
เพราะพ่อเธอชอบเรียกอย่างนั้น แต่แปลกที่ทั้งพ่อและแม่ ไม่เรียกเธอว่า ผักบุ้ง เลยซักคน
“อย่ามัวแต่สนใจสุนัขประหลาดอยู่เลยจ๊ะ ไปทานข้าวกัน เดี๋ยวกับข้าวจะเย็นหมด” แม่ฉุดลูกสาวให้เดินตามมา ประตูปิดลง นุ่นชิ้นที่เหลือปลิวตกลงพื้น

อาหารในจานหมดลง ศศิชารวบช้อนส้อมกำลังจะลุกขี้นห้องไประบายอารมณ์กับควายรับบาปตัวเดิม แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
“คุณผักบุ้งคะ โทรศัพท์ค่ะ” เด็กรับใช้เรียกเธอไว้
“สวัสดีค่ะ” ถ้าไม่ใช่เวลาที่อยู่ต่อหน้าพ่อแม่ เธอไม่มีทางพูดอย่างนี้แน่
“ไอ้พจน์ แกสอนการบ้านเลขฉันหน่อยสิ” เสียงห้าวๆของคนที่เธอกำลังอยากฆ่าดังมาตามสายโทรศัพท์
“ไอ้ เก๊ก...”สาวน้อยยั้งปากไว้ทันก่อนที่จะหลุดคำหยาบคายออกไป
“ใครโทรมาเหรอจ๊ะ ลูกผัก” แม่ถามเพราะเห็นลูกสาวทำหน้าแปลกๆ

“เพื่อนโทรมาถามการบ้านค่ะ ลูกขอตัวนะคะ หนังสือยู่บนห้อง” หญิงสาวกดโอนสาย
ไปที่โทรศัพท์บนห้องนอนและเดินเรียบร้อยออกไปซึ่งขัดกับนิสัยจริงๆ
“ว่างัย” ประตูห้องปิดลง ศศิชาตวาดเสียงใส่ปากโทรศัพท์
“เวลาพูดกะพ่อแม่ แกพูดเพราะชะมัด วันหลังแกหัดพูดอย่างงี้กับฉันบ้างสิ”
“บ้า แกไม่ใช่พ่อใช่แม่ฉัน จะให้พูดเพราะด้วยทำไม”
“กระโปรงแกซักออกรึเปล่า” ชายหนุ่มจอมกวนยังไม่วายล้อเลียน คนอะไรกวนประสาทที่สุดในโลกเลย
“ออกกะผีซิ ตกลงจะถามการบ้านมั๊ยเนี่ยะ” ศศิชาเริ่มหงุดหงิด เมื่อนึกถึงกระโปรงนักเรียนที่ถูกคนมือบอนอย่างเขาแกล้งเอาหมากฝรั่งมาติด
“อืม....หน้า 25 ข้อ 2 4 6 8 .....” เขาร่ายยาวซึ่งมันหมายถึงการบ้านทั้งหมดที่อาจารย์ให้แต่เธอก็ยังอธิบายให้ฟัง
อย่างคล่องแคล่วจนครบทุกข้อ
“ว่าแต่ทำไมแกเรียนเก่งจังว่ะ ทั้งๆที่ไม่เคยฟังจารย์เลย” เขาถามด้วยความสงสัยแต่กวนประสาทในความคิดของศศิชา
“ก็คนมันเก่งอ่ะ แค่นี้นะ” เธอเริ่มขึ้เกียจตอบปัญหากวนโอ๊ยกับเขาแล้ว
“เฮ๊ย! ไรว่ะด่าเสร็จชิ่งหนีเลยนี่หว่า”
“ก็เอออ่ะดิ บาย” พอเธอวางสายเสร็จ เหลือไปเห็นควายรับบาปพอดิบพอดี นึกๆแล้วก็แปลงร่างเป็นปีศาจตามเดิมดีกว่า หยิบควายมากระทืบซ้ำๆ
โยนไป โยนมา จนนุ่นกระจายเต็มห้องอีกครั้ง ทันใดนั้นเองเสียงเคาะประตูก็ดังขี้น แล้วเธอจะเก็บทันไม่เนี่ยะ....ศศิชารู้แล้วว่ายังไงก็เก็บไม่ทันแน่จึงก้าวเท้าย้าวๆ
ไปที่ประตู แล้วแง้มพอให้คนข้างนอกเห็นหน้า
“อ้าว! พ่อ” พอเจ้าของห้องรู้ว่าเป็นใครก็เดินนำเข้าไปในห้องโดยไม่สนใจว่าห้องจะรกยังไง
“ตกลงไปฟัดกับหมาที่ไหนมา” คนถามหัวเราะร่วน
“ก็ไอ้เก๊กฮวยอ่ะดิพ่อ มันเอาหมากฝรั่งมาแปะไว้บนเก้าอี้ พอบุ้งนั่งมันก็ยืดติดกระโปรงบุ้งซิ คราวนี้บุ้งโกรธมันมาก หลังเลิกเรียน บุ้งเลยลากมันไปเคลียร์ที่หลังสวน แล้วก็...”
ศศิชาได้โอกาสระบายกับพ่อยกใหญ่ แถมแอบใส่ร้ายป้ายสีเขาซะด้วยซิ
“พ่อมีลูกสาวหรือลูกชายกันแน่เนี่ยะ” พ่อขยี้หัวลูกสาวด้วยความเอ็นดู
“เป็นผู้ชายก็ดีซิพ่อ ตัวก็โต มือก็ควาย ว่ายน้ำก็เก่ง ถึงหน้าตาดีแต่เรียนไม่เก่งก็ไม่มีใครว่า เชอะ”พอนึกถึงตอนนั้น ศศิลาก็อดหมั่นไส้ไอ้เก๊กไม่ได้ จึงเผลอเชิดเบือนหน้าหนีพ่อ
“เอาเป็นว่าชาติหน้าพ่อจะพยายามละกันลูก” พ่อขยิบตาให้