รักเราฟ้ามิอาจกั้น [ช่วงแรก]
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2905034/W2905034.html
รักเราฟ้ามิอาจกั้น [ช่วงที่ 2]
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2930461/W2930461.html
[ช่วงที่ 3]
วันทั้งวัน บอนริเอลเต็มไปด้วยความซึมเซาจนแทบจะจมหายลงไปในเตียงสี่เสาขนาดใหญ่ ปล่อยจิตปล่อยใจล่องลอยขึ้นไปบนเพดานสูงรูปครึ่งวงกลม ซึ่งถูกบรรจงวาดด้วยมือจิตรกรเอกแห่งสวรรค์ เป็นภาพทิวทัศน์ขนาดใหญ่ของเมืองสวรรค์ทั้งเมือง เต็มไปด้วยเทวดานางฟ้าโบยบินพร้อมกับเป่าแตรและโปรยบุปผา ทุกรายละเอียดทั้งลายเส้นและสีสันนั้นงดงามอ่อนช้อยราวกับมีชีวิตจริงๆ พอตะแคงตัวมาก็เห็นเครื่องเรือนและเครื่องประดับตกแต่งภายในห้องอันเจนตา ซึ่งล้วนแต่เป็นของมีค่าควรดาว เนรมิตให้ห้องนี้หรูหรางดงามเสียยิ่งกว่าห้องบรรทมของมหากษัตริย์พระองค์ใดในหล้า ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาแทบไม่มีความรู้สึกใดๆ กับสิ่งเหล่านี้เลย แต่สำหรับตอนนี้แล้ว มันกลับช่างหรูหราฟุ่มเฟือยจนน่ารังเกียจ หากเมื่อเทียบกับบ้านเก่าของเขาในชาติที่แล้ว เทวดาน้อยบังเกิดความรู้สึกขัดหูขัดตาอย่างบอกไม่ถูกจนต้องปิดเปลือกตาลง
ประตูห้องแกะสลักสีงาช้างถูกเปิดออก มิเรียพาร่างอันสูงระหงของเธอก้าวเนิบนาบเข้ามา พร้อมกับอาหารกลิ่นหอมฉุยในภาชนะทองคำ ซึ่งถูกปรุงสรรค์สร้างด้วยความวิจิตบรรจงราวกับงานปฏิมากรรม จนปุถุชนธรรมดาหากได้มาเห็น ก็ยังมิกล้าอาจเอื้อมมองให้อาหารมัวหมอง ก่อนที่หล่อนจะวางถาดอาหารลงบนตั่งข้างเตียง มิเรียสังเกตเห็นอาหารชุดเก่าที่เธอจัดเตรียมไว้ตั้งแต่เช้าถูกวางทิ้งให้เย็นชืด โดยไม่มีส่วนหนึ่งส่วนใดแหว่งเว้าเลยสักนิด เธอส่ายหน้าอย่างระอา แต่ก็อดเวทนาปนสงสารกับเจ้าเทวดาน้อยจอมซน ที่เธอเฝ้าเลี้ยงดูฟูมฟักมาตั้งแต่แรกเกิดไม่ได้ มิเรียวางถาดลงแล้วพาตัวไปนั่งลงบนขอบเตียง แล้วมองดูร่างเล็กบางที่นอนขดตัวกลม มิเรียไม่เคยเห็นนายน้อยต้องมาจมอยู่ในห้วงทุกข์ตรมและเศร้าหมองนานขนาดนี้มาก่อนเลย บอนริเอลลืมตาขึ้นมามองเทพธิดาสาวผู้ที่เขารักรองจากบิดา มิเรียยิ้มให้อย่างอ่อนโยน พลางลูบผมดำอันนุ่มสลวยของบอนริเอลอย่างแผ่วเบา
เป็นอย่างไรบ้างคะนายน้อยของมิเรีย รู้สึกค่อยยังชั่วขึ้นหรือยัง ลุกขึ้นมาทานอะไรเสียหน่อยสิคะนิดเดียวก็ยังดี
บอนริเอลส่ายศีรษะแล้วซุกหน้าจมหายไปในหมอนใบขาว พลางพูดด้วยเสียงอู้อี้
ม่ายเอา.. เค้าไม่หิว
โธ่ นายน้อยอย่าดื้อสิ ไม่น่ารักเลยนะคะ เมื่อเช้าก็ไม่ได้ทานอะไรเลยไม่ใช่หรือ มามะลุกขึ้นมาเสียดีๆ เธอบอก พลางฉุดแขนนายน้อยให้ลุกขึ้น บอนริเอลอิดออดแต่ก็ดันตัวมานั่งจุมปุ๊กจนได้
เอาละดีมาก ทีนี้ก็ทานให้หมด แล้วก็ลงไปข้างล่างนะ รู้ไหมว่าโอเรียกับราเฟลมารอนายน้อยได้สักพักแล้ว เดี๋ยวไปหาพวกเขาหน่อยนะคะ
บอนริเอลพยักหน้ารับทราบ เขาจ้องมิเรียตาหม่นหมอง มีท่าทีอึดอัดเหมือนมีความนัยซ่อนอยู่ สักพักจึงตัดสินใจถามหญิงสาวที่เธอนับถือเหมือนพี่สาวคนหนึ่งว่า
พี่มิเรีย เค้าเป็นเด็กไม่ดีเลยใช่มั้ยฮะ เค้าทำให้ท่านพ่อและคนอื่นๆ ต้องผิดหวังอีกแล้ว เค้าไม่เชื่อฟังอาจารย์ แถมยังทำให้เพื่อนๆ ต้องพลอยเดือดร้อนไปด้วย ท่านพ่อคงโกรธเค้ามากสินะ
มิเรียขมวดคิ้วงาม ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะคะ นายน้อยถึงจะซนนอกลู่นอกทางไปบ้าง แต่นายน้อยก็เป็นเด็กดีออก ที่นายท่านทำโทษกักบริเวณ 1 เดือน ก็เพียงอยากให้นายน้อยรู้สำนึกและได้ไตร่ตรองถึงความผิดที่ได้กระทำ แต่รู้อะไรไหมคะ ช่วงที่นายน้อยสลบไม่ได้สติไปถึงหนึ่งวันเต็มๆ นั้น นายท่านถึงกับกระวนกระวาย คอยเฝ้าดูอาการอยู่ข้างนายน้อยตลอดเวลาไม่มีห่างไปไหน
เทพธิดาสาวมองโดมิเนียนน้อยด้วยสายตาอารี พลางกล่าวเสริมอีกว่า นายท่านกาเบรียลน่ะ ทั้งรักและเป็นห่วงนายน้อยมากนะคะ อีกอย่างในบรรดาบุตรทั้งหมดที่นายท่านดูแล นายน้อยคือคนที่นายท่านรักและเอ็นดูที่สุด ไม่เอาค่ะ! อย่าเศร้าไปเลย ลืมสิ่งที่ผ่านไปแล้วออกไปคุยกับเพื่อนๆ ดีกว่า อย่างน้อยนายท่านก็ไม่ได้ห้ามให้พบเพื่อนๆ ในปราสาทเสียหน่อย
มิเรียเหยียดตัวยืนขึ้น เตรียมจะผละจากไป แต่แล้วก็เหมือนเอะใจอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เธอหันไปถามบอลริเอลด้วยความสงสัยว่า
ตั้งแต่นายน้อยฟื้นมาเนี่ยดูแปลกๆ ไปนะคะ การพูดการจาก็ฟังดูแปลกหูเยอะเลย ดอกไม้นั่นมีผลอะไรต่อนายน้อยกันแน่คะ นายท่านก็ไม่ได้กล่าวอะไรกับมิเรียเสียด้วยสิ
บอนริเอลนิ่งเงียบ พาตัวเข้าไปสู่ห้องแห่งภวังค์ เมื่อมิเรียเห็นว่าเทวดาน้อยไม่ตอบอันใด อีกทั้งเธอเองก็ไม่ได้ต้องการคาดคั้นหรืออยากรู้มากนัก เธอจึงปล่อยให้บอนริเอลอยู่ตนเดียวเงียบๆ แล้วยกถาดอาหารของเมื่อเช้าออกไป
ลึกเข้าไปในห้องแห่งความคิดของเด็กน้อย เขากำลังย้อนภาพที่ได้เห็นและความรู้สึกที่ได้รับการถ่ายทอดจากซาบิน่า ซึ่งช่วงเวลาหลายวันที่ผ่านมา บอนริเอลค่อยๆ ซึมซับความเป็นตัวตนในอดีต แล้วหล่อหลอมตัวเขากับซาบิน่าจนกลายเป็นหนึ่งเดียวกัน ท่านพ่อกาเบรียลได้อธิบายถึงความวิเศษของดอกไม้ที่ได้ดมไปให้รับฟังหลังจากเขาฟื้นได้ไม่นานว่า ดอกไม้เหล่านี้ชื่อดอกปาริชาต ที่ได้รับมาจากชาวสวรรค์อีกเขตหนึ่ง ซึ่งเทวดาพวกนี้จะมีหน้าตา รูปร่าง และการแต่งกายแตกต่างออกไปจากชาวสวรรค์เขตนี้มาก พวกเขานำมาให้ทางนี้ได้ศึกษาวิจัยถึงคุณสมบัติ ว่าทำไมดอกไม้ชนิดนี้ถึงได้ทำให้ผู้ใดที่ได้ดอมดม สามารถหวนระลึกถึงชาติภพในอดีตได้ ทั้งๆ ที่ธรรมชาติได้ลั่นดาลปิดตายไว้อย่างแน่นหนา เพื่อกันมิให้เกิดปัญหาที่จะตามมาอย่างใหญ่หลวง จนอาจถึงขั้นภัยพิบัติหากมีผู้คนหรือเทวดาได้ดอมดมเป็นจำนวนมาก
แต่สำหรับบอนริเอลแล้ว ถึงแม้การระลึกชาติในครั้งนี้ จะไม่ทำให้เกิดความหายนะใดๆ ต่อผู้อื่นเลยก็ตาม แต่ทว่ามันกลับมีผลกระทบต่อจิตใจดวงน้อยอันบริสุทธิ์ผุดผ่องอย่างใหญ่หลวง เพราะในห้วงเวลาที่ต้องอยู่เพียงลำพังในห้อง มันทำให้เขาถูกมัดตรึงด้วยโซ่ตรวนแห่งความคิดคะนึงหา เป็นห่วงกังวลต่อพี่ชายในภพที่แล้ว ยิ่งดิ่งดำลึกก็ยิ่งเจ็บปวด ยิ่งดิ้นรนก็ยิ่งพันธนาการเขาเสียแน่นหนา จนบาดรัดเข้าไปในจิตใจ บีบคั้นให้เด็กน้อยถึงกับน้ำตาซึมออกมา
เทวดาน้อยทานอาหารไปได้ครึ่งหนึ่งก็วางช้อนลง ไม่รู้สึกว่าอยากอาหารเลย เขาจึงลงไปยังห้องโถงกลางด้านล่าง แล้วก็พบว่าราเฟลและโอเรียนั่งหน้าสลอนรอเขาอยู่ ทันทีที่ก้าวเท้าผ่านธรณีประตู ราเฟลก็รีบทักบอนริเอลเร็วปรื๋อ
เป็นไงมั่งบอน ได้ข่าวว่านายโดนท่านกาเบรียลกักบริเวณเหรอ แย่หน่อยนะ ทั้งๆ ที่นายต้องมาระลึกชาติแท้ๆ ท่านกาเบรียลนี่ก็โหดชะมัดเลย
เทพธิดาน้อยโอเรียเหล่มองเจ้าคนนั่งข้างๆ ตาเขียว เธอขยับที่ให้บอนริเอลมานั่งข้างๆ เมื่อเขาหย่อนก้นลงไปบนโซฟาแล้ว เธอก็อัดคำถามใส่ทันทีด้วยความกระตือรือร้น
ตกลงนายระลึกชาติได้จริงๆ เหรอ ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะมีชาติภพที่แล้วด้วย แล้วเมื่อก่อนนายเป็นอะไรล่ะ แล้วเกิดบนดาวดวงไหน เป็นกษัตริย์ หรือว่านักรบ!
เป็นเด็กผู้หญิง บอนริเอลตอบสั้นๆ ง่ายๆ โดยไม่สนใจดูใบหน้าที่ตื่นตระหนกของคู่หมั้นเลย
ส่วนราเฟลพอรับทราบก็ทำเป็นหัวเราะแก้เกี้ยว พลางพูดว่า เอ่อ.. ก็ แปลกดีนะ แหะๆ
ว่าแต่พวกเธอไม่ได้ถูกพ่อๆ กักบริเวณเลยเหรอ
อ้ายฉันมันพวกลูกแอนเจิลปลายแถว ท่านไม่มาสนใจใยดีฉันหรอก แค่สภาสูงไม่ลงโทษท่านพ่อก็ไม่บ่นอะไรแล้ว ราเฟลตอบ พลางยิ้มยิงฟัน
สภาสูงที่ราเฟลกล่าวถึงก็คือสภาปกครองสวรรค์ชั้นฟ้าแห่งนี้ สภาจะประกอบไปด้วยเทวดาชั้นสูงสุดจากสามคณะคือ เซราฟิม ชีรัม และโธรน โดยถูกคัดเลือกมาคณะละหนึ่งตน ให้มาทำหน้าที่ปกครองและตัดสินลงโทษคดีต่างๆ ที่เหล่าเทวดาทั้งมวลได้กระทำผิดไป จากกฎหมายสวรรค์ที่บัญญัติไว้แต่อดีตกาลหลายล้านปีมาแล้ว หลังเกิดเหตุ พวกเด็กๆ ต้องเข้าไปรับฟังคำตัดสินของสภาสูง จากการที่ฝ่าฝืนเข้าไปในเขตหวงห้ามโดยไม่ได้รับอนุญาต ทางสภาเห็นว่านี่เป็นความผิดที่เพิ่งกระทำเป็นครั้งแรกด้วยความซุกซน กอปรกับทั้งหมดยังเป็นเด็กที่ไม่บรรลุนิติภาวะ จึงละเว้นโทษไว้แล้วให้ทางผู้ปกครองเป็นผู้ลงโทษตักเตือนแทน ส่วนกาบริเอลบิดาของบอนริเอลก็ทำหน้าที่เป็นหนึ่งในผู้ช่วยของคณะสภาสูง
ฉันเองก็ชักอยากจะระลึกชาติเหมือนนายมั่งจัง อยากจะรู้นักว่าชาติก่อนฉันเป็นใคร มีพ่อมีแม่หน้าตาเป็นยังไง ราเฟลรำพึง
บอนริเอลรับฟังอย่างเหม่อลอย แล้วอยู่ดีๆ เขาก็ตัดสินใจพูดกับเพื่อนทั้งสอง ถึงสิ่งที่เฝ้าคิดพิจารณาอยู่ข้างในใจมาหลายวันว่า
เค้าจะไปโลกมนุษย์อ่ะ พวกเธอช่วยฉันหน่อยได้ไหม
บอน!! เธอถูกกักบริเวณอยู่นะ! ว่าแต่.. เธอจะไปทำไมกัน โอเรียส่งเสียงดัง แต่แล้วก็ถามต่อด้วยความสงสัย
บอนริเอลยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ แล้วพูดเสียงค่อย พวกเธอฟังแล้วช่วยเก็บเป็นความลับด้วยนะ คือ.. เค้าจะไปตามหาพี่ชายในชาติที่แล้ว!
เฮ้ย!! นายคิดอะไรของนาย โลกมนุษย์ออกจะกว้างใหญ่ คนๆ เดียวจะไปหาเจอได้ยังไง อีกอย่างนะ นาย-กำลัง-ถูก-กัก-บริเวณ!!
เค้ารู้ดีน่า ฉันหาทางหลบออกมาได้ก็แล้วกัน
เดี๋ยวก่อนๆ บอน โอเรียเอ่ยปากแทรก พร้อมกับทำสีหน้าจริงจัง เธอลืมคิดอะไรไปหรือเปล่า ฟังฉันให้ดีๆ นะ ตอนนี้เธออายุ 50 ปีสวรรค์ใช่หรือเปล่า
โอเรียเว้นจังหวะให้บอนริเอลพยักใบหน้า แล้วเธอก็กล่าวว่า ซึ่งก็คือเวลาบนโลกมนุษย์ผ่านไปแล้วถึง 500 ปี เดี๋ยวสิราเฟลอย่าพึ่งขัด! ..นั่นหมายความว่าพี่ชายของเธอได้ตายไปตั้งนานแล้ว! และป่านนี้ก็คงไปเกิดใหม่ตั้งไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบแล้วมั้ง!
แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 47 01:27:17
จากคุณ :
ณัฐกร 
- [
16 ส.ค. 47 16:31:52
]
รักเราฟ้ามิอาจกั้น ..[ช่วงที่ 3]..
