ความคิดเห็นที่ 1                               ใบหน้าของชายหนุ่มดูมีความสุขในยามหลับบนเตียงนอนอันแสนนุ่มทั้งที่เมื่อก่อนนี้แม้ในยามหลับไหลเขาก็ไม่ต่างอะไรจากคนที่แบกความเครียดแค้นเอาไว้ตลอดเวลา   แต่หลังจากเขาได้มาอยู่ในปราสาทคามาลาตสิ่งที่เขาขาดหายไปนับแต่วัยเยาว์ก็ดูเหมือนจะได้มันคืนมาทั้งหมด  นั่นคือความรักความห่วงใยจากผู้เป็นมารดาและพี่น้อง                                  แม้จะได้รับคำตอบจากนักบวชแห่งบาคะเบคว่ามิอาจรักษาเจ้าชายอพาโล่ให้หายจากอาการป่วยทางจิตใจที่ได้รับความทุกข์ทรมานมาหลายปีแต่ราชินีซีรินก็ตัดสินใจที่จะไม่ลดความพยายามในการเอาใจใส่ดูแลพระโอรสของพระองค์  ทำให้ตลอดเวลาหนึ่งปีที่ผ่านมาพระองค์จะเข้ามานั่งพูดคุยป้อนน้ำป้อนอาหารตั้งแต่ตอนที่เจ้าชายอพาโล่ต้องถูกล่ามด้วยโซ่จนปัจจุบันที่อาการของพระองค์เริ่มดีขึ้นและพันธนาการเหล่านั้นจึงไม่จำเป็นอีกต่อไป                                  ราชินีซีรินลูบนิ้วเรียวยาวที่บัดนี้เหี่ยวย่นไปตามกาลเวลาสัมผัสใบหน้าที่หลับอย่างเป็นสุข  วันนี้พระองค์อาจจะรู้สึกดีใจที่พระโอรสพระองค์หนึ่งเริ่มกลับมาเป็นปกติ  แต่สิ่งที่สร้างความกังวลในจิตใจตลอดสองสามเดือนมานี้ก็คือการที่พระโอรสพระองค์โตตัดสินใจยกทัพเข้าประหัดประหารกับศัตรูซึ่งนั่นดูจะไม่ใช้สิ่งที่แม่ทุกคนต้องการ                                  เจ้าหญิงผู้มีใบหน้าเหมือนกับเจ้าชายบนเตียนเดินเข้าประตูมาด้วยสีหน้าไม่สบายใจสักเท่าไหร่ก่อนจะทิ้งตัวลงที่เก้าอี่ริมหน้าต่าง                                  “ท่านพี่ยกทัพออกไปแล้วเพคะท่านแม่”  แววตาของเจ้าหญิงอไทมิสดูเป็นกังวลอย่างยิ่ง                                   ราชินีซีรินเดินมาโอบหลังพระธิดาอย่างแผ่วเบา  “เฮอร์มีซิสต้องไม่เป็นอะไรหรอก”                                    เจ้าหญิงอไทมิสหันมามองพระมารดาและรู้ว่าแม้พระองค์จะตรัสเช่นนั้นแต่ในใจคงจะไม่ต่างจากตนเองสักเท่าไร  “ทำไมท่านแม่ไม่ไปส่งท่านพี่ออกศึกล่ะเพคะ”                                   “แม่กลัวจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ได้”  ราชินีซีรินถอนใจเบา ๆ                                  “หม่อมฉันก็เช่นกัน  ไม่อาจทนดูพี่เฮอร์มีซิสขี่ม้าเข้าสนามรบได้เลยตัดสินใจกลับมาที่นี่ก่อนดีกว่า”                                  “ดูเหมือนอพาโล่จะดีวันดีคืนนะ  อีกไม่นานเขาอาจเป็นปกติก็ได้”                                เจ้าหญิงอไทมิสรู้สึกสงสารพระมารดาอย่างจับใจเพราะพระองค์คิดว่าอาการของเจ้าชายฝาแฝดกับพระองค์คงไม่หายดีง่าย ๆ เป็นแน่  “อาจเป็นเช่นนั้นเพคะ”                                     ในขณะที่หญิงผู้สูงศักดิ์ทั้งสองกำลังสนทนากันที่ริมหน้าต่างภายในห้องก็กำลังเกิดสิ่งที่เปลี่ยนแปลงอย่างคาดไม่ถึง  เจ้าชายหนุ่มซึ่งหลับอย่างเป็นสุขเริ่มมีสีหน้าที่เข้มขรึม  เหงื่อเม็ดโตเริ่มผุดมาบนใบหน้าที่สะบัดไปมาราวกลับต้องการให้สิ่งที่ติดอยู่ความคิดนั้นหลุดออกไป                                    ความฝันอันโหดร้ายเมื่อวัยเยาว์กลับมาทำร้ายเจ้าชายอพาโล่อีกครั้ง  ความฝันที่เจ็บปวดเลือดและความทรมาน  แต่พระองค์ก็ไม่อาจบังคับให้ตนเองตื่นขึ้นมาตามความต้องการได้มันจึงสืบสานความทรมานในใจของพระองค์เป็นเรื่องราว                                   แม่ทัพหนุ่มผู้อุ้มเด็กชายตัวน้อยอยู่บนหลังม้าไม่อาจหนีการตามล่าของกองทหารราว  20  คนได้   ในป่าที่มืดมิดเกินกว่าที่เด็นน้อยวัยเพียงแปดขวบจะเข้าไปในยามวิกาลแม่ทัพหนุ่มคนนั้นถูกดาบเล่มโตของผู้ตามล่าเสียบแทงทะลุหน้าอก  เลือดสีแดงสดพุ่งสวนออกมาทันที  แม้แม่ทัพหนุ่มคนนั้นจะไม่ร้องขอชีวิตหรือครวญครางอย่างที่น่าจะเป็นแต่เด็กน้อยข้าง ๆ กลับกรีดร้องอย่างสุดเสียง                                  ไม่ช้าสีแดงของโลหิตที่กระจายเต็มไปทั่วสำนึกของพระองค์ก็เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงเพลิงของลาวาเหลวร้อนที่ไหลไปทั่วอัคเคเดีย  สถานที่ซึ่งมีแต่ความทุกข์ทรมานเสียงของเด็กน้อยเริ่มโหยหวญอีกครั้งเมื่อแส้หนังพญางูเจ็ดเศียรฟาดลงที่หลังอันอ่อนนุ่มของเด็กน้อย                                   ในที่สุดเสียงของแส้ทรมานนั้นก็เงียบลงแต่เสียงร่ำไห้ยังคงดังไม่ขาดแม้ในยามค่ำคืนอากาศก็ร้อนระอุตลอดเวลา  ความเหงาและเปล่าเปลี่ยวไร้ผู้ดูแล  ความกลัวต่อเสียงโหยหวญราวกับสัตว์ป่าที่ดังตลอดเวลาและความเจ็บปวดที่แผ่นหลังซึ่งยังไม่จางหายไป  ทั้งหลายเหล่านี้เป็นความทรงจำที่ทำให้เด็กน้อยคนนั้นยังคงร้องไห้ไม่หยุด                                 แสงแดดทอประกายแต่ฝันร้ายยังคงแพร่พิษอย่างหื่นกระหาย  คนรูปร่างแปลก ๆ วิ่งไปมาบนซากศพของพวกเดียวกันในขณะที่เด็กน้อยถูกบังคับให้ดูการฉีกร่างมนุษย์เพื่อเป็นอาหาร  เด็กน้อยเริ่มกรีดร้องด้วยความกลัวอีกครั้ง  เสียงนั้นดังกังวาลในใจเสมอมาแม้ความทรงจำหลังจากนั้นจะเลือนหายแต่ในที่สุดเจ้าชายอพาโล่ก็ได้ค้นพบในฝันครั้งนี้ว่าเด็กน้อยที่ยังคงกรีดร้องนั้นคือพระองค์นั่นเอง                                   เสียงกรีดร้องในความฝันหรือบางทีอาจจะเป็นในจิตใจของเจ้าชายอพาโล่ปลุกให้พระองค์ตื่นจากความหลับไหล  เหงื่อที่ไหลโทรมกายบ่งบอกถึงความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น  แววตาตอนนี้แม้จะไม่ดูดุดันเช่นครั้งที่เจอกับกษัตริย์เฮอร์มีซิสครั้งแรกแต่คงดูสับสนและหวาดกลัว                                    ราชินีซีรินและเจ้าหญิงอไทมิสหันมามองดูด้วยความตกใจเมื่ออยู่ดี ๆ เจ้าชายอพาโล่ก็ดีดร่างของตนขึ้นจากเตียง เมื่อราชินีซีรินตัดสินใจที่จะเดินเข้าไปหาพระโอรสก็ต้องตกพระทัยยิ่งนักเมื่อเจ้าชายวัยหนุ่มถอยกรูดไปจนติดกำแพงก่อนจะเอามือกุมหน้าของตนอย่างผิดปกติ  ไม่ช้าเสียงกรีดร้องก็ดังสนั่นไปทั่วห้อง  ประตูถูกผลักออกอย่างเร็วทหารยามสิบคนที่เฝ้าอยู่หน้าห้องเข้ามาอย่างไม่รอช้าและเมื่อเห็นความผิดปกติก็พุ่งไปยังเจ้าชายผู้ที่พวกตนมีหน้าที่ดูแลทันที                                 แต่ในเวลาที่ยอดฝีมือเช่นเจ้าชายอพาโล่คุ้มคลั่งทหารเลวเพียงไม่กี่คนคงไม่อาจหยุดยั้งให้พระองค์อยู่ในห้องบรรทมหรือเตียงนอนนุ่มได้อีกต่อไป  ราชินีซีรินตระโกนอย่างตกใจเรียกให้ทหารช่วยกันจับพระโอรสผู้คุ้มคลั่งและพยายามจะตามไปแต่ถูกพระธิดาดึงตัวเอาไว้ก่อนด้วยความเป็นห่วง                               “อย่าตามไปเลยเพคะท่านแม่  พี่อพาโล่กำลังคุ้มคลั่งอาจเป็นอันตรายได้  ให้ทหารตามเถอะเพคะ”   เจ้าหญิงอไทมิสโอบกอดพระมารดาเอาไว้จนราชินีซีรินไม่อาจไปไหนได้                                  น้ำตาแห่งความทุกข์ใจเริ่มหลั่งรินจากพระเนตรของราชินีผู้เริ่มเข้าสู่วัยชราอีกครั้ง  นี่เป็น กรรมอันใดที่พระองค์ก่อไว้แต่ปางไหนจึงได้ลงโทษพระองค์อย่างรุนแรงเช่นนี้                                     ในขณะที่น้ำตาของราชินีซีรินยังไม่อาจหยุดความโศกเศร้าได้ความวุ่นวายในปราสาทคามาลาตก็ยังไม่อาจสงบลงได้เช่นกัน                                                      ************************************************** จากคุณ : Jack o'lanturn - [ 17 ส.ค. 47 14:19:41 ]

ความคิดเห็นที่ 2                             กองทัพลิงยักษ์เคลื่อนที่อย่างสุดกำลังพุ่งเข้าใส่ฝ่ายตรงข้ามที่จัดเรียงทัพยาวหลายสิบเส้น    เจ้าชายเฮอร์มีซิสตัดสินใจทำในสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นในการรบ  นั่นคือการนำเอาทหารผู้คุมสัตว์เป็นทัพหน้าเข้าโจมตีศัตรู  เพราะทหารเหล่านี้อาจควบคุมการแปรขบวนได้ไม่ดีเท่าทหารม้าแต่ในยามสำคัญเช่นนี้ทหารม้าของพระองค์มีหน้าที่ที่สำคัญกว่ารออยู่                                เมื่อทหารของทั้งสองกองทัพเข้าใกล้กันมากขึ้นทัพของกษัตริย์เฮอร์มีซิสก็แยกออกเป็นสามทัพ  โดยปีกทั้งสองข้างที่แยกออกจากทัพหลวงนั้นนำโดยทาทาเน่นที่บังคับบัญชาปีกขวาอยู่ในขณะที่ปีกซ้ายมีวรินิสเป็นแม่ทัพ  ส่วนพระองค์และไดนาดูร์ควบคุมทัพหลวงอยู่ตรงกลาง                                ก่อนที่ทัพหลวงของพระองค์จะเข้าปะทะกับกงอทัพของจักรวรรดิเทพซึ่งมีเจ้าชายไฮเคสเป็น แม่ทัพปีกทั้งสองข้างก็เข้าปะทะกับกองทัพนั้นก่อนเพื่อป้องกันการโดนฝ่ายตรงข้ามยุบปีกทัพของตนเพื่อล้อมพระองค์ไว้  แล้วไม่ช้าการตะลุมบอนก็เกินขึ้น                                  ในขณะที่การรบของทัพหลวงที่ทุ่งราบกาตาบันเกิดขึ้นอย่างดุเดือดการรบด้านตะวันออกก็ไม่ต่างกันเมื่อจอมพลแอโนตนำทัพที่พาซิลันด์เข้าโจมตีกองทัพของจอมพลโสคาราสซึ่งตั้งป้องกันอยู่โดยใช้กลยุทธเดียวกัน                                 ความจำเป็นที่ต้องแยกทัพออกเป็นสามกองเข้าโจมตีนั้นก็เพราะฝ่ายตรงข้ามวางกำลังเป็นแนวหน้ากระดานยาวหากโจมตีเข้าไปตรงกลางอย่างเดียวย่อมถูกกองทัพที่ตั้งรับยุบปีกทั้งสองข้างเข้ามาล้อมทัพของผู้โจมตีไว้  และถึงแม้การขยายออกด้านข้างของทัพที่ตั้งรับจะทำให้ความหนาแน่นของการจัดทัพลดลงจนทำให้ทัพที่แข็งแกร่งซึ่งเข้าโจมตีอาจจะฝ่าทัพไปได้  แต่ทัพของผู้โจมตีก็ต้องเผชิญหน้ากับทัพหลวงของฝ่ายตรงข้ามที่รอหนุนอยู่ด้านหลัง                                สิ่งที่กษัตริย์เฮอร์มีซิสและจอมพลแอโนตต้องทำในการรบครั้งนี้คือพยายามผลักดันให้กอง ทัพของฝ่ายตรงข้ามที่ต้านทานตนเองอยู่ต้องถอยร่นไปจนรวมกับทัพหลวงที่ด้านหลัง  ซึ่งเวลานั้นฝ่ายของตนก็จะสามารถรวมทัพหลวงและทัพจากทางตะวันออกจนมีกำลังพอที่จะฝ่าทัพใหญ่ของศัตรูได้เช่นกัน                                   ดังนั้นเมื่อทหารของเจ้าชายไฮเคสมีอยู่ราวสองหมื่นและต้องรบกับทหารที่มีความสามารถของฝ่ายตรงข้ามและตนเองมีจำนวนน้อยกว่าจึงค่อย ๆ ถอยร่นไปที่ละนิดเช่นเดียวกับกองทัพทางตะวันออกของจอมพลโสคาราสที่มีทหารอยู่เพียงหนึ่งหมื่นห้าพันนายเมื่อต้องยันทัพราวสองหมื่นห้าพันนายของจอมพลแอโนตที่ผลักดันมาจากทางตะวันออกจึงต้องตัดสินใจล่าถอยในที่สุด                                เมื่อเห็นว่าเหตุการณ์เริ่มเป็นดังใจของตนกษัตริย์เฮอร์มีซิสก็เริ่มไล่ล่าฝ่ายตรงข้ามลึกเข้าไป ในดินแดนของกองทัพศัตรูเพื่อดำเนินการให้เป็นไปตามแผน                               เลือดและซากศพกระจัดกระจายไปทั่วสมรภูมิที่ราบโล่งอย่างรวดเร็วเมื่อต่างฝ่ายต่างห่ำหั่น กันชนิดไม่คิดชีวิต                                แม้จะอยู่ในสถานการณ์เสียเปรียบและล่าถอยติดกันมาเป็นเวลากว่าสองชั่วโมงนับแต่การรบ เริ่มขึ้นจนกองทัพทางตะวันออกถอยมาบรรจบกัน  แต่ดูเหมือนเจ้าชายไฮเคสจะไม่มีท่าทีตกใจราวกับรู้อยู่แล้วว่าเหตุการเช่นนี้ต้องเกิดขึ้นอย่างแน่นอน                                เมื่อฝ่ายของตนถอยจนมาอยู่เกือบใจกลางทุ่งราบกาตาบันเจ้าชายไฮเคสก็สั่งให้ทหารของตนสู้ตายและห้ามถอยอีก  ไม่ช้ากองทัพของของพระองค์ก็เพิ่มจำนวนขึ้นอย่างรวดเร็วพร้อมกับธงสีแดงซึ่งมีสัญลักษณ์ของราชวงศ์อาเรซัสอยู่ตรงกลางและมีรูปมงกุฎกษัตริย์อยู่ที่ด้านบนริมคันธงโบกสะบัดอยู่เหนือทัพ  มันคือธงของแม่ทัพใหญ่ผู้เป็นพี่ชายของพระองค์นั่นเอง                                ตอนนี้นอกจากทัพของเจ้าชายไฮเคสจะถอยมาเชื่อมกับทัพของแม่ทัพโสคาราสทางตะวันออกจนเกิดเป็นทัพหน้ากระดานยาวที่หักมุมเล็กน้อยเหมือนลูกศรแล้วยังมีทัพหลวงและทัพหนุนจากอูร์และแอสวิ่นมาเสริมเข้าไปอีกจนทำให้กองทัพของฝ่ายตนมีมากกว่าข้าศึกถึงราวสองหมื่นคน  แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือพระองค์สามารถหลอกล่อให้ศัตรูหลงเข้ามาในที่ที่พระองค์ต้องการเอาไว้ได้                                  “ส่งสัญญาณ”  เจ้าชายไฮเคสตะโกนสั่งสุดเสียงก่อนที่ธงประจำตัวของพระองค์จะโบกสะบัดสั่งการอย่างเร็ว  แต่ดูเหมือนในการรบที่วุ่นวายนั้นจะไม่มีกองทัพใดเคลื่อนไหวตามคำสั่งนั้นเลย  แต่กลับกลายเป็นฝ่ายตรงข้ามที่หยุดผลักดันทัพของพระองค์ให้ถอยต่อไปและเริ่มจัดขบวนทัพอีกครั้ง   ทิ้งให้ซากศพและที่ว่างราวหนึ่งเส้นเป็นฉนวนระหว่างทั้งสองกองทัพ                                เสียงฝีเท้าม้าดังครึกโครมมาจากทางตะวันตกพร้อมด้วยฝุ่นควันสูงกลบฟ้า  ก่อนที่จะเผยให้เห็นทหารม้าจำนวนมากในชุดเกราะสีแดงที่หมายจะโจมตีด้านหลังของกองทัพฝ่ายราชวงศ์โอเดนัส  นี่กษัตริย์เฮอร์มีซิสหลงกลหรือเช่นไร  พระองค์กำลังจะโดนโจมตีตลบหลัง!!                              ***************************************************                                ซากศพและโลหิตแดงฉานที่ทาบทับบนทุ่งหญ้ากว้างนั้นมากมายจนเกือบจะมองไม่เห็นสีเขียวของใบหญ้าเลยแม้แต่น้อย  นั่นยิ่งทำให้ความคุ้มคลั่งของเจ้าชายอพาโล่ในจิตใจเดือดพล่านมากขึ้น  เพราะทุกสิ่งเหล่านี้ช่างเหมือนกับภาพฝันในความทรงจำของพระองค์เสียนี่กระไร                                 หลังจากที่เกิดอาการคุ้มคลั่งเจ้าชายอพาโล่ได้หนีออกมาจากปราสาทคามาลาตและข้ามแม่น้ำยาไซก้ามา  แม้จะมีทหารจำนวนมากที่พยายามตามจับไม่ให้พระองค์หนีออกมาภายนอกได้แต่ทหารส่วนใหญ่ก็ไม่อยู่ในฐานะที่จะเป็นคู่ต่อกรกับเจ้าชายผู้เคยเป็นหัวหน้านักฆ่าของฝ่ายศัตรูได้  พระองค์จึงได้หลุดมาถึงสมรภูมิรบแห่งนี้                                   เจ้าชายอพาโล่หยุดมองดูไปรอบ ๆ ตัว  กลิ่นคาวเลือดที่ลอยมาแตะจมูกของพระองค์เหมือนกับเป็นกุญแจที่ไขความทรงจำของพระองค์ให้ฟื้นคืนมาอีกครั้ง                                     ใบหน้าที่ถูกคลุมด้วยหน้ากากเหล็กของชายผมขาวร่างใหญ่ซึ่งยืนอยู่เหนือโขดหินบนลาวาร้อนดูน่ากลัวอย่างจับใจ  เด็กหนุ่มอีกคนยืนสงบนิ่งอยู่เบื้องล่างไม่ไหวติ่งรอคอยคำสั่งบางอย่างจากชายผมขาวคนนั้น                                “ฆ่า  ถ้าเจ้าต้องการอยู่รอดต้องฆ่า”  เสียงที่เหี้ยมหาญของชายผมขาวแผดดังสะท้านไปทั่วจิตใจของเด็กหนุ่ม  ดาบและกรงเล็บในมือทั้งสองเริ่มกวัดแกว่งตามวิชาที่เรียนมาเข้าใส่นักฆ่าภายใต้หน้ากากเหล็กคนอื่นอย่างเมามัน  ไม่มีการหยุดจนกว่าทุกคนที่อยู่ใกล้จะตายทั้งหมด                                 แม้จะใช้เวลาไปนานจนร่างกายอ่อนล้าแม้แต่แขนทั้งสองของเด็กหนุ่มก็ไม่อาจจะยกอาวุธขึ้นได้อีก  แต่เขาก็ไล่ฆ่าเพื่อนนักสังหารไปกว่า  20  คน  เสียงหายใจหอบระรัวด้วยความเหนื่อยขณะที่ทิ้งตัวลงบนกองเลือดของเหยื่อ  ก่อนที่เด็กหนุ่มจะถูกเชยชมด้วยเสียงที่พึงพอใจของชายผมขาว                                  “ดีมากจงจำไว้  ถ้าเจ้าอยากอยู่รอดต้องฆ่า”                                   คำพูดนั้นยังดังอยู่ในจิตใจของเจ้าชายอพาโล่ราวกลับเพิ่งได้ยินมาเมื่อไม่นานมานี้ทั้งที่มันผ่านมาหลายปีแล้วก็ตาม                                  “ใช่ฆ่า!! ต้องฆ่า”  จิตใต้สำนึกเตือนบอกให้เจ้าชายอพาโล่ทำในสิ่งที่พระองค์ถูกฝึกมา  มือทั้งสองข้างของพระองค์จึงฉวยเอาดาบของทหารผู้ไร้ชีวิตขึ้นมาและมุ่งตรงเข้าไปในสมรภูมิที่การรบกำลังถึงจุดเดือดทันที                                ******************************************************* แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 47 14:47:40 จากคุณ : Jack o'lanturn - [ 17 ส.ค. 47 14:28:00 ]

ความคิดเห็นที่ 3                            กองทหารม้าจำนวนมากเคลื่อนที่อย่างเร็วมาทางตะวันตกเป็นกองทัพของศัตรูอย่างแน่                              นอนพวกมันวางแผนเอาไว้ให้กษัตริย์เฮอร์มีซิสติดกับ ฝ่ายตรงข้ามยอมถอยร่นลงมาไม่ใช่เพราะการไม่อาจต้านทางทัพของพระองค์แต่เป็นกลยุทธที่ถูกวางเอาไว้แต่แรก  พวกมันจงใจจะใช้กองทหารม้าเข้าโจมตีกองทัพของพระองค์จากด้านหลังเพื่อให้เกิดความระส่ำในกองทัพของพระองค์  กษัตริย์เฮอร์มีซิสตรวจสอบสถานการณ์                                  แต่แทนที่กษัตริย์เฮอร์มีซิสจะจะรู้สึกตกใจหรือกังวลกับสิ่งที่เกิดขึ้น  พระองค์กลับอยู่ในอาการสงบก่อนที่จะรีบหันไปบอกให้ทหารสั่งการตามคำสั่งของพระองค์   ไม่ช้าเมื่อได้รับคำสั่งทหารม้าของพระองค์ซึ่งในการรบครั้งนี้ถูกวางกงอกำลังไว้ด้านหลังของการจัดทัพก็แยกออกไปเพื่อรับศึกกับกองทัพจากทางตะวันตกอย่างเร็ว                                   นี่คือสาเหตุที่กษัตริย์เฮอร์มีซิสตัดสินใจที่จะไม่ใช้ทหารม้านำการรบของพระองค์ก็   เพราะพระองค์มั่นใจว่าผู้ชำนาญการรบในที่ราบเช่นกษัตริย์อาเรสนั้นต้องคิดที่จะส่งทหารม้ามาตลบหลังกองทัพของพระองค์อย่างแน่นอน  ดังนั้นการจะต่อกรกับกองทหารม้าของฝ่ายตรงข้ามก็คือการเตรียมทหารม้าของฝ่ายตนไว้ตั้งรับ  ดังนั้นพระองค์จึงเลือกใช้ทหารสัตว์อื่น ๆ นำการโจมตีแม้จะแปรขบวนได้ไม่รวดเร็วเท่ากับทหารม้าก็ตาม                                 เมื่อทหารม้าทั้งสองฝ่ายเข้าปะทะกันการสู้รบอย่างดุเดือดก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง  ทหารทั้งสองฝ่ายพยายามทำตามหน้าที่ของตนให้ดีที่สุด  เมื่อทั้งสองฝ่ายมีกำลังพอ ๆ กันทำให้ไม่อาจเอาชนะกันได้และการต้านทานก็เกิดขึ้นที่สมรภูมินั้นจนแผนการตลบหลังของกษัตริย์อาเรสไม่อาจเกิดขึ้นได้                                  กษัตริย์เฮอร์มีซิสมองดูแผนของฝ่ายตรงข้ามล้มเหลวอย่างสะใจ  แม้กษัตริย์อาเรสจะชำนาญการรบยุทธวิธีเช่นใดแต่พระองค์เองก็ไม่ใช่เด็กน้อยที่จะตกเป็นเบี้ยให้อีกฝ่ายควบคุมได้ง่าย ๆ  ยิ่งตอนนี้กองทัพของพระองค์เข้าเชื่อมต่อกับกองทัพของจอมพลแอโนตจากพาซิลันด์ได้แล้วจึงเท่ากับเป็นการรวมกองทัพของพระองค์ให้แข็งแกร่งขึ้นแม้จะมีทหารน้อยกว่าฝ่ายตรงข้ามก็ตาม                                กองทัพของจักรวรรดิเทพตอนนี้รวมทัพใหญ่เข้าด้วยแล้วและจัดทัพยาวหักมุมเหมือนหัวลูกศรเล็กน้อย  ในขณะที่ทัพฝ่ายราชวงศ์โอเดนัสก็จัดทัพขนานกันไป  เจ้าชายเฮอร์มีซิสมองดูจำนวนทหารที่เพิ่มขึ้นของฝ่ายตรงข้ามและธงแม่ทัพของกษัตริย์อาเรสแม้จะไม่เห็นศัตรูคนสำคัญแต่ก็เชื่อมั่นได้ว่านั่นคือทัพหลวงของฝ่ายตรงข้าม                                 “ยกธงสั่งแปรขบวน”  กษัตริย์เฮอร์มีซิสสั่งการทันทีเมื่อคิดว่าเป็นไปตามแผนที่วางเอาไว้                                  ไม่ช้ากองทัพใหญ่ของพระองค์ก็รวมตัวกันอย่างเร็วและแปรขบวนการจัดทัพเป็นสามเหลี่ยมด้านเท่าโดยให้ด้านแหลมมุมหนึ่งอยู่ข้างหน้าราวกับหัวลูกศรที่เตรียมแทงทะลุผ่านทัพของศัตรูซึ่งดูเหมือนจะอยู่ในอาการตะลึงที่แผนการตลบหลังของตนไม่อาจทำสิ่งใดได้                                 “โจมตี!!!”  สิ้นเสียงสั่งของกษัตริย์เฮอร์มีซิสกองทัพที่ได้รับการฝึกมาอย่างดีก็พุ่งเข้าขยี้ฝ่ายตรงข้ามอย่างเร็ว                                  ด้วยความความหนาแน่นของจำนวนทหารที่แปรขบวนเป็นสามเหลี่ยมทำให้เมื่อมุมแหลมที่มีทหารผู้คุมสัตว์ประจำการอยู่เหมาะแก่การโจมตีทะลวงเข้าไปใจกลางของทัพฝ่ายจักรวรรดิเทพ  ฝ่ายราชวงศ์โอเดนัสก็สามารถฉีกทัพศัตรูให้แยกออกจากกันอันเป็นเป้าหมายหลัก                               เพราะต้องการให้ทัพทั้งสองนั้นไม่อาจประสานในการโจมตีและยากแก่การบังคับบัญชา  นอกจากนี้หากฝ่ายตรงข้ามหมายจะเข้าโจมตีฝ่ายตนก็ต้องเขาโจมตีด้านป้านของกองทัพซึ่งเป็นตำแหน่งที่เหมาะสมในการตั้งรับเพราะมีการจัดทัพเป็นแนวยาวและมีทหาราบทีเตรียมโล่ห์ขนาดใหญ่ไว้ตั้งรับอีกทั้งยังมีความหนาแน่นของทหารสูง                                   กษัตริย์เฮอร์มีซิสเฝ้ามองดูทัพศัตรูระส่ำระส่ายอย่างสบายใจ  พระองค์ไม่คิดว่ากษัตริย์อาเรสนั้นจะไร้ฝีมือขนาดนี้  แต่เมื่อเหตุการณ์ที่เป็นอยู่เช่นนี้ก็ทำให้พระองค์มั่นใจว่าการรบวันนี้ชัยชนะย่อมตกเป็นของพระองค์อย่างแน่นอน  เพราะพระองค์จัดให้มุมทั้งสองของด้านแหลมมีทาทาเน่นและวรินิสบัญชาการอยู่หากฝ่ายตรงข้ามที่แยกออกจะเข้าโจมตีทางใดก็ต้องพบกับการโจมตีกลับที่ดุเดือดจากมุมด้านนั้น                                    แต่แล้วสิ่งผิดปกติบางอย่างก็เกิดขึ้นเมื่อกองทัพที่ถูกแยกออกนั้นเริ่มจัดทัพเป็นระเบียบอย่างรวดเร็วเป็นแนวแถวทั้งสองข้าง  ซึ่งไม่น่าจะเป็นไปได้ที่กองทัพซึ่งระส่ำระส่ายเมื่อสักครู่จะตั้งสติกันได้เร็วถึงเพียงนี้  มิหนำซ้ำแทนที่จะเข้าโจมตีทัพของกษัตริย์เฮอร์มีซิสทันทีตามที่พระองค์คาดการณ์ไว้  แถวทหารกลับเคลื่อนตัวอย่างเร็วไปข้างหลังทั้งปีกซ้ายและขวา                                   เสียงกลองรบดังระรัวมากจากด้านหน้าของกษัตริย์เฮอร์มีซิสที่กำลังสงสัยการจัดทัพของศัตรู  ฝุ่นผงเริ่มลอยตัวในอากาศอีกครั้งเมื่อกองทัพขนาดใหญ่เคลื่อนทัพเข้ามา  อันที่จริงกษัตริย์อาเรสยังมิได้นำทัพหลวงเข้ามาสนับสนุนทัพของเจ้าชายไฮเคสและจอมพลโสคาราสดังที่กษัตริย์เฮอร์มีซิสเข้าใจเลย                                 ทหารที่ถูกส่งเข้ามาเสริมในครั้งแรกมีเพียงหนึ่งหมื่นคนกับม้าที่ลากกิ่งไม้ให้ฝุ่นตลบจนดูเหมือนทัพใหญ่เคลื่อนที่  กอปรกับความชุลมุนในการรบทำให้ฝ่ายกษัตริย์เฮอร์มีซิสที่เห็นธงประจำตัวแม่ทัพอยู่ที่ทัพหน้าเลยเข้าใจว่าฝ่ายตรงข้ามรวมกับทัพหลวงแล้วและตัดสินใจใช้กลยุทธที่คิดว่าเป็นไม้ตายทันที                                แต่เมื่อกองทัพศัตรูที่ถูกแยกออกเป็นเพียงทัพหน้าที่รอแยกออกเป็นปีกเพื่อที่จะเคลื่อนตัวไปล้อมทัพของพระองค์ได้ง่ายแผนการของกษัตริย์เฮอร์มีซิสจึงเป็นเพียงลูกเล่นของเด็กอมมือที่ไม่อาจหลอกผู้ใหญ่จัดเจนเช่นกษัตริย์อาเรสได้เลย  ทัพหลวงของกษัตริย์อาเรสที่ตั้งเป็นแนวที่สองขนานกับทัพหน้าก็เคลื่อนตัวมาจากข้างหลังอย่างเร็วและยุบปีกทั้งสองข้างเพื่อเชื่อมต่อกับทัพหน้าที่ตอนนี้เคลื่อนทัพไปล้อมด้านหลังไว้ได้แล้ว                                 แม้จะตกอยู่ในสถานการณ์ที่เป็นรองซึ่งจาเกลีนพยายามย้ำให้ระวังการโดนล้อมมาตลอดแต่กษัตริย์เฮอร์มีซิสก็ยังคงไม่กังวลเท่าใดนัก  เพราะพระองค์เชื่อมั่นว่าพยุหกลหกทิศสามรุกสามรับของพระองค์นั้นจะสามารถแก้ไขสถานการณ์นี้ได้  เมื่อฝ่ายตรงข้ามต้องพบกับปัญหาในการโจมตีด้านป้านของกองทัพและต้องต่อกรกับการโจมตีจากด้านแหลมพร้อม ๆ กัน  มันจึงไม่ง่ายนักหากจะเอาชนะพระองค์ในวันนี้                                   กษัตริย์อาเรสมองดูกองทัพของฝ่ายตรงข้ามที่ติดอยู่ในวงล้อมของตนอย่างเหยียดหยาม  ไอ้เด็กอ่อนหัดเช่นกษัตริย์เฮอร์มีซิสคงคิดว่าเพียงกลยุทธตรงนี้จะสามารถต้านทานความสามารถของพระองค์เอาไว้ได้จึงอาจหาญตะลุยมาจนลึกถึงที่นี่                                  “เมื่อเจ้าไร้ความสามารถเช่นนี้ข้าจะสอนให้รู้จักการรบของจริงว่าเป็นเช่นไร”  กษัตริย์อาเรสขบเขี้ยวด้วยความสะใจ  “แปรขบวนพยุหกลสามศรไขทัพ”                                   เมื่อเสียงสั่งการของกษัตริย์อาเรสเงียบลงกองทัพใหญ่ของพระองค์ที่เรียงตัวเป็นแนวล้อมข้าศึกไว้เมื่อสักครู่นี้ก็เคลื่อนไหวประหลาด ๆ  ก่อนจะแยกออกเป็นสามทัพตรงบริเวณด้านป้านแต่ละด้านของกองทัพศัตรู แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 47 15:38:57 แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 47 14:45:42 จากคุณ : Jack o'lanturn - [ 17 ส.ค. 47 14:30:38 ]

ความคิดเห็นที่ 4                               กองทัพทั้งสามนั้นจัดทัพเป็นแนวหักมุมเหมือนหัวลูกศรซ้อนกันจำนวนทัพละสองแนวหันเอาด้านหัวลูกศรพุ่งเข้าใส่ศัตรู  โดยให้ทหารม้าที่เหลืออยู่ไม่มากนักกระจุกตัวอยู่ที่หัวลูกศรของกองทัพ                                  “โจมตี!!  ทะลวงทัพมันออก”   กษัตริย์อาเรสสั่งอีกครั้งและทัพทั้งสามก็เข้าโจมตีฝ่ายตรงข้ามอย่างพร้อมเพรียง                                  หัวลูกศรทหารม้าทะลวงเข้าโจมตีแนวกำแพงด้านป้านของกองทัพกษัตริย์เฮอร์มีซิสสร้างความโกลาหลขึ้นทันที  พระองค์ประมาทกษัตริย์อาเรสมากเกินไปที่คิดว่าด้านป้านที่แข็งแกร่งจะต้านทานทัพของฝ่ายตรงข้ามไว้ได้เพราะคิว่าฝ่ายตรงข้ามต้องนำทหารม้าทั้งหมดไปลอบโจมตีพระองค์อย่างแน่นอน  แต่ในเมื่อกษัตริย์อาเรสใช้ทหารม้าที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดเข้าเป็นแนวทะลวงข้าศึกก็สามารถฝ่าแนวโล่ของทหารเข้าไปก่อกวนการแปรขบวนของทหารพระองค์ได้อย่างไม่ยากเย็น                                  เมื่อหัวลูกศรแถวที่สองเข้าปะทะทหารซึ่งถือโล่ใหญ่เป็นแนวด้านนอกก็ไม่อยู่ในความพร้อมจะตั้งรับอีกแล้วจึงไม่ยากเลยที่พยุหกลสามศรไขทัพของกษัตริย์อาเรสจะแยกทัพของกษัตริย์เฮอร์มีซิสออกเป็นสามทัพเล็ก ๆ โดยมีทัพของตนกั้นการรวมทัพของศัตรูอีกครั้งเอาไว้                                   เมื่อพยุหกลหกทิศสามรุกสามรับของกษัตริย์เฮอร์มีซิสแตกพ่ายอย่างรวดเร็ว  พระองค์ซึ่งคุมทัพด้านมุมหน้าสุดจึงตกอยู่ในวงล้อมของศัตรูซึ่งทางรอดเดียวคือต้องฝ่าทะลวงทัพศัตรูที่ขวางกั้นทัพอยู่กลับออกไป  แต่ในขณะที่ทหารกำลังระส่ำระส่ายเช่นนี้คงไม่ใช่การง่ายนักที่พระองค์จะทำเช่นนั้นได้  นอกจากจะใช้ฝีมือของตนฝ่าเอาตัวรอดออกไปแต่การทิ้งทหารให้เผชิญชะตากรรมเพียงลำพังก็มิใช่วิสัยของพระองค์เช่นกัน                                  “กวาดล้างมันให้สิ้น”  กษัตริย์อาเรสตะโกนสั่งก่อนที่จะควบม้าคู่ใจสีขาวเข้าใส่กองทัพของศัตรูที่อยู่ในความสับสนและไล่ฆ่าทหารฝ่ายตรงข้ามอย่างสนุกมือ                                 เมื่อห็นว่าอีกด้านกำลังโดนโจมตีไล่มากษัตริย์เฮอณ์มีซิสก็รีบสั่งการทันที  “โจมตีด้านหลัง!!  ฝ่ากลับออกไปรวมกับทัพทั้งสอง!!   เร็ว!!”                                     แล้วพระองค์ก็กระตุ้นม้าหนีกองทัพของศัตรูที่ไล่มาจากด้านหลังเพื่อจะฝ่ากองทัพของศัตรูอีกด้านที่ขวางพระองค์ไว้                                     การรบอย่างดุเดือดพัลวันทั้งการศึกของกองทหารม้าด้านตะวันตกที่แยกกันไม่ออก  การไล่ทำลายล้างของกษัตริย์อาเรสจากด้านหลังสุดของการรบ  การยึดพื้นที่เพื่อป้องกันการที่ทัพฝ่ายโอเดนัสจะถอยกลับมารวมทัพกันอีกครั้ง  การพยายามทะลวงข้าศึกเอาตัวรอดของกษัตริย์เฮอร์มีซิสและการพยายามตีฝ่าศัตรูเพื่อเข้าไปช่วยเจ้าเหนือหัวของจอมพลแอโนต  วรินิสและทาทาเน่นเกิดขึ้นพร้อม ๆ กัน                                   “พระองค์ตีฝ่าไปก่อนเถอะพะยะค่ะ  หากชักช้าศัตรูจะทะลวงมาถึงที่นี่ได้”  ไดนาดูร์พยายามขอร้องกษัตริย์ของตนในขณะที่ดาบในมือยังกวัดแกว่งไม่หยุด                                   “ไม่ได้  ข้าทำเช่นนั้นไม่ได้”  กษัตริย์เฮอร์มีซิสปฏิเสธในขณะที่ยังคงบังคับม้าศึกเข้าเหยียบย่ำทหารในเกราะแดง  “ข้าไม่อาจทิ้งทหารของข้าได้”                                 “ทำเช่นนั้นไม่ได้อันตรายไป  ข้าพระองค์จะอยู่ช่วยทหารที่นี่เอง”                                    “ไม่  ข้าก็ทิ้งท่านพี่ไม่ได้เช่นกัน”                                   ไดนาดูร์รู้สึกกังวลต่อความคิดขององค์กษัตริย์ผู้เป็นเสมือนน้องชายของตนเพราะหากปล่อยให้เนินช้าไปภัยร้ายย่อมมาถึงพระองค์เป็นแน่  เขาจึงตัดสินใจหาทางออกทันทีโดยไม่ถามความเห็นของกษัตริย์เฮอร์มีซิสอีก                               “ตอนนี้หน้าสิ่วหน้าขวานขอพระองค์โปรดทรงอภัยโทษด้วย”  ไดนาดูร์กล่าวจบก็กำมือและ ร่ายเวทย์อย่างเร็ว                                  “เฮียเว่นไลท์  ลำแสงสูยร์”  แสงสีขาวประกายพุ่งผ่านกองทัพที่ขวางทางหนีของตนก่อนจะ ระเบิดขึ้น  กองทหารจักรวรรดิเทพกระจายเปิดเป็นทางเล็ก ๆ พอที่ไดนาดูร์จะพากษัตริย์เฮอร์มีซิสหนีออกไปได้  เขาไม่รอช้าที่จะดึงบังเหียนม้าของพระองค์และลากมันไปอย่างเร็ว                                แม้กษัตริย์เฮอร์มีซิสจะพยายามขัดขวางแต่เมื่อพระองค์ยังไม่ทันตั้งตัวและไดนาดูร์ก็ควบม้าสุดฝีเท้าม้าของพระองค์ก็ถูกลากไปตามเส้นทางที่ถูกเปิดด้วยเวทย์ของไดนาดูร์เมื่อสักครู่นี้                                แต่ฝ่ายจักรวรรดิเทพก็ดูจะไม่ยอมให้ศัตรูคนสำคัญหนีรอดออกไปได้เพราะโอกาสเช่นนี้ย่อมมีไม่บ่อยนัก  ทหารทุกคนจึงพุ่งตรงไปยังม้าของแม่ทัพทั้งสองที่กำลังวิ่งฝ่าออกไป  แต่ส่วนใหญ่ก็ถูกดาบของกษัตริย์เฮอร์มีซิสหรือไดนาดูร์จนล้มตายเป็นจำนวนมาก  ก่อนที่แม่ทัพผู้หนึ่งจะควบม้าคู่ใจของตนเข้าปะทะกับผู้หลบหนี                                 เจ้าชายไฮเคสพุ่งจากหลังม้าเข้ารวบตัวกษัตริย์เฮอร์มีซิสที่เอี่ยวตัวฟันทหารอีกอยู่อย่างไม่ ระวังตัวจนทั้งสองตกลงจากหลังม้า                                 แม้ความบอบช้ำที่ได้รับจากการกระแทกกับพื้นหลังจากตกจากที่สูงจะสร้างความขัดยอกให้พระวรกายเช่นไร  กษัตริย์เฮอร์มีซิสก็ต้องบังคับร่างให้ลุกขึ้นโดยเร็วเพราะตอนนี้พระองค์ตกอยู่ในวงล้อมของศัตรูเพียงลำพังกับไดนาดูร์เท่านั้น  เมื่อพระองค์ลุกขึ้นก็เห็นว่าไดนาดูร์ถูกล้อมไว้อีกด้านซึ่งคงไม่อาจมาช่วยพระองค์ใมนขณะนี้ได้                                  ทหารเลวหลายคนวิ่งเข้าใส่กษัตริย์เฮอร์มีซิสพลางกวัดแกว่งดาบหมายจะเอาชีวิตของพระองค์เพื่อนำไปรับความดีความชอบแต่ไม่มีคนใดเลยที่รอดคมดาบคาคายของพระองค์ไปได้                               เจ้าชายไฮเคสมองดูทหารเลวและมั่นใจว่าคงมีเพียงพระองค์เท่านั้นที่จะเอาชีวิตศัตรูตัวร้ายคนนี้ได้  พระองค์จึงรอจังหวะที่กษัตริย์เฮอร์มีซิสเผลออีกครั้งและเข้าโจมตี  ดาบของพระองค์ฟันถูกหลังของกษัตริย์เฮอร์มีซิสจนล้มลงพร้อมกับเสียงร้องจากความเจ็บปวด                                 ข้าศึกมีมากเหลือเกินแต่พระองค์มีเพียงไดนาดูร์ที่อยู่ห่างออกไปหนำซ้ำพระองค์ยังได้รับบาดเจ็บเช่นนี้   หรือว่าวันนี้จะเป็นจุดจบของพระองค์   กษัตริย์เฮอร์มีซิสคิดในใจขณะที่นั่งคุกเข่ากับพื้นหญ้าที่เต็มไปด้วยเลือด                                  เจ้าชายไฮเคสวาดดาบหมายจะตัดศีรษะศัตรูที่ยอมจำนนต่อโชคชะตาแต่แล้วกษัตริย์เฮอร์มีซิสก็เหวียงตัวหลบและใช้ดาบคาคายปัดดาบของเจ้าชายไฮเคสได้  แต่ก็ต้องตกเป็นฝ่ายตั้งรับในการโจมตีที่ต่อเนื่องและหนักหน่วงของเจ้าชายไฮเคส  จนในที่สุดพระองค์ก็ดูจะสิ้นแรงเพราะการรบที่ยาวนานอีกทั้งเสียเลือดไปเป็นมาก  จนสิ้นแรงและล้มลงอีกครั้ง                                  เจ้าชายไฮเคสแม้จะอยู่ในอาการหอบแต่ก็ยิ้มอย่างดีใจเมื่อเห็นศัตรูล้มลงและไม่อยู่ในอาการที่จะต่อกรกับพระองค์ได้อีก  วันนี้พระองค์ต้องได้ของขวัญชิ้นใหญ่ไปฝากพี่ชายของตนเป็นแน่                                  เจ้าชายไฮเคสเดินเข้าไปหากษัตริย์เฮอร์มีซิสที่ใช้ศอกพยุงร่างและยกศีรษะหมายจะลุกขึ้นรับศึกต่อแต่ไม่อาจทำได้ดังใจเมื่อเรี่ยวแรงในร่างหายไปหมดราวกับถูกดูดกลืนไปจนสิ้น  เจ้าชายไฮเคสยกดาบของตนขึ้นช้า ๆ หมายจะใช้มันเสียบผ่านลำคอของศัตรูบนพื้นในขณะที่ไดนาดูร์หันมาเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างตกใจ                                    **************************************************** จากคุณ : Jack o'lanturn - [ 17 ส.ค. 47 14:33:45 ]

ความคิดเห็นที่ 5                              โลหิตมากมายที่ติดอยู่บนร่างของเจ้าชายอพาโล่นั้นเป็นทั้งของทหารฝ่ายโอเดนัสและจักรวรรดิเทพ  เพราะเมื่อยามที่พระองค์คุ้มคลั่งเช่นนี้พระองค์ย่อมไม่เลือกที่จะฆ่าฟันผู้ได้ขอเพียงคนผู้นั้นขวางหน้าพระองค์อยู่ก็พอ                                 เจ้าชายอพาโล่ไล่ตามมาทันก่อนที่การสู้รบจะสิ้นสุดลงและเริ่มการสังหารอย่างเมามันจนกรุยทางเข้าไปสู่ใจกลางของสงคราม  ทหารที่เห็นมัจจุราชผู้นี้ต่างพากันหวาดกลัวและพยายามเอาตัวรอดทั้ง ๆ ที่กำลังเผชิญหน้ากับข้าศึกอยู่เพราะดูเหมือนว่าพระองค์กำลังจะกลายร่างเป็นปีศาจสังหารไปเสียแล้ว                                  เมื่อจิตใจสั่งให้พระองค์ไม่หยุดการฆ่าฟันดังนั้นดาบในมือจึงไม่อาจหยุดดืมเลือดของผู้มาขวางหน้าพระองค์ได้และขาของพระองค์ก็ไม่หยุดที่จะนำพาพระองค์ก้าวไปข้างหน้า  จนกระทั่งฝ่าเข้ามาอยู่ในวงล้อมของกองทัพจักรวรรดิเทพที่กลางสมรภูมิกาตาบัน                                  ปีศาจสังหารนามเจ้าชายอพาโล่หยุดยืนนิ่งเป็นครั้งแรกนับแต่ที่พระองค์เริ่มกลับมาฆ่าฟันอีกครั้งเมื่อภาพที่เกิดขึ้นเบื้องหน้ากระตุ้นบางสิ่งในจิตใจของพระองค์  ชายหนุ่มสวมมงกุฎสีทองล้มอยู่กับพื้นกำลังจะถูกสังหารโดยแม่ทัพอีกคนที่ยืนคร่อมร่างนั้นอยู่                                   แม้พระองค์จะไม่รู้ว่าชายผู้เสียเปรียบนั้นเป็นใครแต่ใบหน้านั้นดูคุ้นเสียเหลือเกินในความรู้สึกของพระองค์  ใช่แล้วเขาคือคนที่มักจะเข้ามาพูดคุยกับพระองค์ทุกวัน  ชายคนนี้คือคนที่ห่วงใยและมีอ้อมกอดอันอบอุ่นให้พระองค์เสมอ  แต่เขาเป็นใคร?                                  เจ้าชายอพาโล่พยายามคิดแต่ถึงอย่างไรพระองค์ก็ไม่อาจนึกได้  ความคลุ้มคลั่งเริ่มบังเกิดขึ้นอีกครั้ง  ทหารจักรวรรดิเทพทั้งหลายในบริเวณนั้นเริ่มแหวกออกให้ห่างจากปีศาจสังหารตนนี้  แล้วความคลุ้มคลั่งก็เริ่มสงบลง  เขาเป็นใครไม่สำคัญแต่ความทรงจำของพระองค์บอกเตือนว่าเขามีความสำคัญและจิตสำนึกก็สั่งว่าพระองค์ต้องช่วยเขาไม่ว่าจะมีเหตุผลหรือไม่ก็ตาม                                  ดังนั้นเมื่อเจ้าชายไฮเคสยกดาบของตนหมายจะใช้มันเสียบแทงผ่านลำคอของกษัตริย์เฮอร์มีซิสเจ้าชายอพาโลก็กวัดแกว่งดาบเข้าใส่เจ้าชายไฮเคสทันที                                    เมื่อเจ้าชายไฮเคสเสียแรงไปมากจากการรบและประมือกับกษัตริย์เฮอร์มีซิส  เมื่อต้องมารับมือกับความคลุ้มคลั่งของเจ้าชายอพาโล่อีกจึงทำให้พระองค์ตกเป็นฝ่ายตั้งรับและถอยร่นอย่างไม่เป็นกระบวนท่า  ความจริงนั้นฝีมือของเจ้าชายอพาโล่หาได้สูงกว่าเจ้าชายไฮเคสเลยแต่ด้วยความคุ้มคลั่งและการไล่ฆ่าฟันตลอดทางที่ผ่านมาจึงทำให้เวลานี้แม้แต่นักดาบที่เก่งที่สุดในแอตลีเซียก็ไม่แน่ว่จะเอาชนะพระองค์ได้                                    ในระหว่างที่การรุกไล่ของเจ้าชายอพาโล่ดำเนินไปนั้นไดนาดูร์ก็เข้าไปถึงตัวของกษัตริย์เฮอร์มีซิสและรีบพยุงพระองค์ขึ้นมายืนพร้อมกับกำจัดทหารที่เข้ามาใกล้                                   เสียงอึกทึกดังมาจากทางตะวันออกความโกลาหลของทหารจักรวรรดิเทพเกิดขึ้นทันที  จอมพลแอโนตและวรินิสนำทหารยอดฝีมือราวหนึ่งร้อยคนฝ่าวงล้อมเข้ามาเพื่อจะช่วยกษัตริย์เฮอร์มีซิสที่แนวหน้า                                   เมื่อเห็นว่าเจ้าเหนือหัวของตนบาดเจ็บจอมพลแอโนตก็รีบเข้าไปหาทันที                                 “พาพระองค์ขึ้นม้าเราจะฝ่ากลับออกไป”   จอมพลแอโนตสั่งแล้วทหารทั้งหลายก็รีบพากษัตริย์ของตนขึ้นบนหลังม้าและทำท่าจะฝ่าออกไปแต่พระองค์ก็ร้องห้ามไว้เสียก่อน                                  “พาอพาโล่มาด้วย  อย่าทิ้งเขาไว้”  ถึงอย่างไรพระองค์ก็ไม่อาจทิ้งน้องชายของตนไว้ได้                                   หลังจากรุกไล่อยู่นานเจ้าชายอพาโล่ก็ได้เปรียบเมื่อมีจังหวะที่ดาบของพระองค์ฟันถูกแขนของเจ้าชายไฮเคสจนอาวุธหลุดจากมือ  เจ้าชายอพาโล่จึงทำท่าจะรุกไล่ต่อแต่แม่ทัพของจักรวรรดิเทพทั้งหลายก็รีบเข้ารับมือแทนเพื่อป้องกันเจ้าชายไฮเคสและพยายามพาพระองค์ออกจากสนามรบทันที                                  จอมพลแอโนตไม่รอช้าที่จะเข้าช่วยเจ้าชายอพาโล่และค่อย ๆ ดึงให้พระองค์ถอยออกมาก่อนที่วรินิสจะเข้ามาเสริมอีกคน                                   “ถอยเถอะพะยะค่ะ  เจ้าชาย”  จอมพลแอโนตกล่าวกับเจ้าชายอพาโล่ที่ดูจะไม่สนใจหรืออาจจะเรียกว่าไม่เข้าใจด้วยซ้ำ                                      “กลับไปกับพี่  อพาโล่  พี่ขอร้อง”  เสียงของกษัตริย์เฮอร์มีซิสดูจะมีพลังบางอย่างที่ทำให้ผู้รับฟังยอมทำตาม  บางทีมันอาจเป็นสิ่งที่ฝังในจิตสำนึกให้เจ้าชายอพาโล่รู้ว่าชายคนนี้คือผู้ที่มีความสำคัญกับพระองค์เป็นอย่างยิ่ง   จากคุณ : Jack o'lanturn - [ 17 ส.ค. 47 14:35:45 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ลิงค์ครับ             ตัดแค่บทที่ 15  แล้วกัน  มันชักยาวแล้ว  หากมีใครมาตามอ่านก็คลิ๊กที่บทที่ 15  แล้วไปคลิ๊กต่ออีกทีแล้วกัน บทที่  15  แตกทัพ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2891394/W2891394.html บทที่  16  นักฆ่าแห่งอเคเดีย http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2896312/W2896312.html บทที่  17  เหมันต์อุบาย http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2904761/W2904761.html บทที่  18  ขุนศึกตายซากกับนักเวทย์ไร้ฤทธิ์ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2913633/W2913633.html บทที่  19  ปราชัย http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2918349/W2918349.html บทที่  20  เปลี่ยนมุมมอง http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2929508/W2929508.html บทที่  21  มหาเวทย์ที่ช่องแคบดาคาน http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2942833/W2942833.html บทที่  22  สามกษัตริย์ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2949653/W2949653.html จากคุณ : Jack o'lanturn - [ 17 ส.ค. 47 14:38:20 ]

ความคิดเห็นที่ 7                  คุยกันหน่อย                  หายไปอีกครั้งแต่ในที่สุดก็กลับมา                 บทนี้เป็นการรบแบบยุทธวิธีหรือพหุยุทธที่อาศัยการจัดทัพเป็นหลัก  ซึ่งเป็นความถนัดของกษัตริย์อาเรสเขาเลยมีบทบาทเด่นในตอนนี้  (เด่นหรือเปล่าหว่าเห็นมีบทนิดเดียว  แต่เอาเหอะเขาเก่งแล้วกัน)                  ส่วนอพาโล่นี่เชื่อว่าผู้อ่านหลายคนคิดว่าจะไม่มีบทบาทอีกแล้ว  แต่ในที่สุดก็มายึดหน้าที่คืนได้ แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 47 14:46:51 จากคุณ : Jack o'lanturn - [ 17 ส.ค. 47 14:42:47 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ภาพประกอบ  การวางกำลังก่อนยกทัพ จากคุณ : Jack o'lanturn - [ 17 ส.ค. 47 15:22:48 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ภาพประกอบก่อนเผชิญหน้า จากคุณ : Jack o'lanturn - [ 17 ส.ค. 47 15:23:54 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ภาพประกอบ  ถ้าทัพเฮอร์มีซิสยกเข้าโจมตีตรงกลางพร้อมกันจะโดนปีกทั้งสองข้างยุบลงมาล้อมเอาไว้ จากคุณ : Jack o'lanturn - [ 17 ส.ค. 47 15:25:47 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ภาพประกอบ  ถ้าแยกปีกซ้าย-ขวาให้เข้าโจมตีก่อน  ปีกตั้งรับจะยุบไม่ได้  เมื่อตรงกลางเข้าไปแต่ต้องยอมเสียความหนาแน่นของทหารด้วย จากคุณ : Jack o'lanturn - [ 17 ส.ค. 47 15:27:27 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ภาพประกอบหลังจากเออร์มีซิสตีไฮเคสให้ถอยร่นลงไป จากคุณ : Jack o'lanturn - [ 17 ส.ค. 47 15:28:28 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ภาพแระกอบพยุหกลหกทิศสามรุกสามรับของเฮอร์มีซิส จากคุณ : Jack o'lanturn - [ 17 ส.ค. 47 15:31:08 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ภาพประกอบ  พยุหยุทธโจมตีเพื่อแยกทัพไฮเคสออก จากคุณ : Jack o'lanturn - [ 17 ส.ค. 47 15:32:14 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ภาพประกอบเฮอร์มีซิสโดนล้อม จากคุณ : Jack o'lanturn - [ 17 ส.ค. 47 15:33:42 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ภาพประกอบพยุหยุทธสามศรไขทัพของอาเรส จากคุณ : Jack o'lanturn - [ 17 ส.ค. 47 15:34:42 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ภาพประกอบ  หลังถูกอาเรสใช้สามศรไขทัพกองทัพเฮอร์มีซิสก็แยกออกและตนเองติดกับ จากคุณ : Jack o'lanturn - [ 17 ส.ค. 47 15:35:51 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เอ้อ อ่านจบแล้วครับ เอ่อ จะเชิ่อไหมว่าผม "ทึ่ง" กับความคิดคนเขียนเรื่องนี้ (คุณ Jack o'lanturn น่นล่ะ) เรื่องที่ออกมาภาพรวมแบบนี้ เขียนไม่ง่ายลย (คล้ายๆงานคุณเชษฐา คือยากพอกัน) อ่านแล้วเกิดแรงจูงใจ วันหนึ่งเราจะเขียนแบบนี้ให้ได้ ขอแสดงความเห็นนิดหนึ่งนะ เรื่อง มหาสงครามแอตลีเซีย เป็นเรื่องที่ยากฤยากคล้ายๆเรื่องนครลับแลของคุณ ส.ค.ส.เลย) อ่านครั้งแรกจะรู้สึกว่าไม่สนุก แต่ถ้าอ่านจนเข้าใจภาพรวมแล้ว จะ "สนุก" สนุกจากอะไร จะว่าเนื้อเรื่องก็ไม่เต็มปาก แต่สนุกจากที่คนอ่าน อ่านไป และคิดตามไปว่า เรื่องจะจัดองค์ประกอบของเรื่องอย่างไร จะให้ภาพรวมออกมาแนวไหน  อ่านไปลุ้นไป อิอิ ไม่ใช่เรื่องที่อ่านแล้วชอบง่ายๆ คนอื่นไม่รู้นะ แต่ผมชอบเรื่องนี้ เพราะว่ามัน "ท้าทาย" สมอง ดีครับ (ผมว่าคนเขียนคงมีเจตนาอย่างนี้อยู่แล้ว) ^________^........ งานที่คุณแจ๊ค เขียน เป็นงานที่ ไม่ง่าย กับหลายคน แต่ผมอยากจะคุยว่าผมเข้าใจงานคุณนะ ความเห็นที่ 8 -16 เห็นภาพแล้ว เข้าใจทันทีเลยครับ เยี่ยม เห้นแค่นี้ก็พอจะรู้ว่าคุณแจ๊ค ทำการบ้านกับเรื่องนี้มาขนาดไหน อืมม์ ครั้งต่อไปจะมาคุยเกี่ยวกับเนื้อเรื่องนะครับ วันนี้อ่านแค่นี้ก็ดีใจแล้ว อ้อ นี่เป็นอึกตอนที่ดุเดือดเหลือเกิน ฉากรบบางช่วงดูรวบรัดไปนิดนะครับ ส่วนที่เหลือ OK  อ่านลื่นความรู้สึกดี จากคุณ : GTW - [ 17 ส.ค. 47 21:37:35 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ซุนวูมาเองเลยนะเนี่ย... ^^ จากคุณ : ธามาดา - [ 17 ส.ค. 47 22:02:32 A:203.155.225.22 X: ]

ความคิดเห็นที่ 20 เห็นรูปประกอบแล้วดีจัง ช่วยทำให้มั่นใจว่าเข้าใจถูก คลุ้มคลั่ง จากคุณ : scottie - [ 17 ส.ค. 47 22:50:52 ]

ความคิดเห็นที่ 21    อาจารย์  จี    ขอขอบคุณสำหรับคำติชมที่มีให้เสมอมา    ก่อนอื่นขออธิบายว่าทำไมฉากรบบางช่วงรวบรัด  ทั้งนี้เพราะตั้งใจว่าจะเน้นกลยุทธในการจัดทัพให้ผู้อ่านสนใจหากไปบรรยายฉากการต่อสู้ซะเยอะคิดว่าอาจดึงความสนใจไป  อีกอย่างตอนเขียนบทนี้เขียนต่อเนื่อง 6 ชั่วโมงเลยขี้เกียจซะแล้ว            ก็พยายามให้การรบมันเป็นอะไรที่ไม่ใช่แค่ไปเอาการรบในสงครามเก่า ๆ มารวมเฉย ๆ จึงมีการคิดกลยุทธเองบ้างและลอกบ้าง(ยอมรับครับ  อย่างเช่นการแยกปีกโจมตีนี่เอามาจากการ์ตูนเรื่องหนึ่ง)  และบทนี้ใช้เวลาคิดโครงเรื่องการรบนานมาก  หาวิธีที่จะเอาชนะและสร้างความน่าเชื่อถือได้เลยหายไปตั้งสองอาทิตย์      ส่วนภาพประกอบ  บอกตามตรงเหมือนกันกลัวตัวเองอธิบายแล้วผู้อ่านไม่เห็นภาพเลยจัดทำให้       ก็  ว่าง ๆ มาคุยเกี่ยวกับเนื้อเรื่องกันนะครับ  เพราะทุกความเห็นทีมาสนทนากันให้ประโยชน์ต่องานเขียนของผมมาก ๆ เลย       คุณ ธามาดา       เหยื่อ!!  เอ๊ย   ไม่ใช่ผู้มีอุปการะคุณรายใหม่นี่       ไม่ใช่ซุนวูหรอกครับ  สติปัญญาผมยังห่างชั้นอีกมากเพราะท่านซุนวูนั้นเขียนพิชัยสงครามที่ครอบคลุมภาพรวมทั้งหมด  เคยมีคนบอกผมว่าพิชัยสงครามซุนวูก็ไม่มีอะไร  ผมเลยถามว่างั้นลองประมวลยุทธวิธีการรบดูเองซิ  สามารถทำได้หรือเปล่า  มันอึ้งไปเลยเพราะคิดได้ 5-6  อย่างเท่านั้นทั้งที่ระบบการเรียนการคิดดีกว่าซุนวูตั้งเยอะ        คุณ scottie        หายตกใจแล้วหรือครับ  อิอิ        ค่อยยังชั่วหน่อยรูปเราดูรู้เรื่องด้วย        ยังมีคำผิดอีก   "- _ -" จากคุณ : Jack o'lanturn - [ 18 ส.ค. 47 17:25:25 ]

ความคิดเห็นที่ 22 อืมๆ อ่านแล้วมาดูภาพประกอบเข้าใจขึ้นแยะเลย เป็นกำลังใจให้เขียนมาเรื่อยๆนะฮะ (จะได้อ่านต่อ 555) จากคุณ : ชินตาโร่ - [ 23 ส.ค. 47 07:14:13 A:61.90.32.190 X: ]

ความคิดเห็นที่ 23 อ้า  นึกว่าเหยื่อรายคุณชินตาโร่จะหลุดมือเราไปซะแล้ว  ลุ้นเหนื่อย  ฮ่า ๆ ๆ ตอนนี้กำลังอ่านหนังสืออยู่จึงอาจขาดช่วงเป็นระยะ ๆ  แต่คิดว่าน่าจะจบในปีนี้  สรุปใช้เวลาเขียน 1 ปีพอดี  เพราะเริ่มเขียน  ต้นเดือนมกรา ปีนี้ จากคุณ : Jack o'lanturn - [ 23 ส.ค. 47 10:00:14 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เหอเหอ พึ่งจะมา จริงๆอ่านอย่างตั้งใจจบนานแล้วแต่ที่พึ่ง มาตอบเพราะมัวแต่เล่นเกมส์สามก๊กอยู่ (เล่นแบบติด ถึงตีสี่ตีห้า ไม่ได้เป็นอันกินนอน) (ก่อนนี้เล่นเป็นเบ้งเฮ็ก พิชิตจ๊กก๊ก จับขงเบ้งเป้นขี้ข้า แล้ว ยึดครองเมืองจีนมาเป็นของม่าน ตอนนี้เล่นเป็น พระเจ้าฮั่นตง (ตัวละครสร้างเองจากเรื่องฉิกจับอิด)) ตอนนี้สนุกมากเลย ไอเดียดีจริงๆ ชอบมากสำหรับรูปประกอบที่ทำให้เข้าใจมากขึ้น และ ชอบที่สุดคือความพลิกผันของสถานการณ์ในการรบ จากคุณ : เชษฐา - [ 23 ส.ค. 47 16:14:24 A:161.200.255.161 X: ]

ความคิดเห็นที่ 25          หายไปนานเลยที่แท้ติดหญิง  เอ๊ย!  เกมส์  มันส์ไหมครับ  โรแมนซ์  9  หรือเปล่า           เล่นขอตินิดหนึ่งครับ  ไหงดันจับขงเบ่งมาเป็นขี้ข้าล่ะ  มันอะเฟรดน่าดู  ที่จริงต้องจับขงเบ่งมาเป็นนางบำเรอน่าจะดีกว่า  ฮ่า ๆ ๆ ๆ   สะใจวุ้ย  (ไอ้เรามันดันชอบชีซีมากกว่า)            พลิกไปพลิกมา  เผ็ดไหมครับ   ฮ่า ๆ ๆ ๆ วันนี้ต๊อง ๆ ไงไม่รู้  ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ จากคุณ : Jack o'lanturn - [ 23 ส.ค. 47 16:58:55 ]

ความคิดเห็นที่ 26 เหอๆๆ จากคุณ : migue - [ 14 ก.ย. 47 11:12:21 ]