เราเข้าไปได้ไหม
หวานเงยหน้าจากโต๊ะ ดวงตาแดงก่ำทำให้มองเห็นอะไรเลือนลาง
ไหมเดินเข้ามาพร้อมกับปิดประตูเบาๆ
ยังร้องไห้อยู่อีกหรอ
หวานเช็ดน้ำตาพยักหน้าช้าๆ ไหมลงมานั่งตรงข้างเตียง
หวานทำใจไม่ได้น่ะ หวานไม่เข้าใจ ทำไมเค้าต้องหลอกหวาน
หวานไปทำอะไรให้เค้าหนักหนาน่ะไหม
เค้าถึงได้ทำกับหวานขนาดนี้
ไหมลูบศรีษะของหวานเบาๆ
มันไม่เป็นอะไรหรอก ไม่มีใครเค้าทำอะไรหวานสะหน่อย
หวานก็ยังคงเป็นหวานอยู่นี่ ยังนั่งอยู่ตรงนี้ ทำไมนะหวาน
เมื่อก่อนไม่มีเค้า ทำไมหวานอยู่ได้
มันไม่เหมือนกันนี่น่าไหม
หวานเงียบ ไหมถอนหายใจเบาๆ
หวานรู้ไหม ว่าหวานไม่ได้มีพี่นนท์เค้าคนเดียวนี่รักหวาน
ยังมีคนอื่นที่รักหวาน โดยไม่มีเงื่อนไข และไม่หวังตอบแทนด้วย
จะมีด้วยหรอ คนคนนั้นน่ะ
แล้วทำไมจะไม่มีล่ะ หวานน่ะ ไม่มองเค้าเอง
เออหวาน
...........
วัชรินเค้ามาหาแน่ะ
หวานเบือนหน้าหนี
เราไม่อยากเห็นหน้ามัน มันไม่ใช่เพื่อนของเราอีกต่อไป
หวานยังโกรธเรื่องที่เขาชกพี่นนท์
ในวันนั้นน่ะหรอ ?..........
.........
หวานนึกทบทวนเรื่องในวันนั้น
ไหมจะบอกให้ ที่วัชรินมันทำในวันนั้นน่ะ เป็นเพราะมันเห็น นนท์เดินมากับผู้หญิง
พี่นนท์ เค้าไปมีผู้หญิงคนใหม่ ?
หวานนิ่งเงียบ
ในตอนนั้น พี่นนท์บอกว่า วัชริน พูดไม่ดีกับเขาก่อน เรื่องว่าอิจฉานนท์ ที่ ได้เป็นแฟนหวาน
เลยพยายามใส่ร้ายนนท์ ให้เข้าใจผิดกับหวาน
แต่ หวานนึกได้ วัชรินไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับนนท์สักคำ
ในตอนนั้นหวานเชื่อสะสนิท
และยังผลัก วัชริน ซะอีก
ไหมนั่งลงตรงข้างๆ บีบมือของหวานเบาๆ
เขาหลอกหวาน เค้ามีแฟนแล้ว รู้ไหมวัชรินเค้าไปบอกกับนนท์
ว่าอย่าทำอย่างนี้ เพราะกลัวหวานจะเสียใจ
ไหมพูดต่อ
แต่นนท์เค้าไม่รู้สึกอะไร แถมว่าวัชรินอีก ว่าคิดจะ ....เอ่อ คบ ต่อจากเขาไหม หวานเชื่อไหม
วัชรินมันโกรธมาก ๆ
ไหมเหลือบตามองดูปฏิกิริยาของหวาน
จนควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ แล้วก็อย่างที่หวานเห็น
หวานช็อค
ไหมรู้ ทำไมไม่บอก
หวานฟังสะที่ไหนน่ะ ตอนนั้น ไหมถึงไม่แปลกใจไง ที่เห็นนนท์เค้าเป็นอย่างนี้
หวานนิ่ง
วัชริน
คนที่เราเคยประกาศออกไปว่า
อย่ามายุ่งอีก เราเลิกคบนาย
เพราะเขา
หวังดี กับเรา
.....
สมุดโน๊ต ทุกวิชาที่หวานอ่านน่ะ ฝีมือเขา เขาจดให้หวาน ตอนที่หวานยังไม่ไปโรงเรียน
วัชรินมาทุกวัน ถามไหมตลอด หวานเป็นยังไง หยุดร้องไห้หรือยัง มาแอบยืนมองหวานหน้าบ้านทุกวัน
แต่ไม่กล้าเข้า
หวานนั่งนิ่ง
ตลอดเวลาที่ผ่านมาเลยน่ะหรอ
.........
วัชรินนั่งอยู่หน้าบ้าน นอกรั้วไม้สีขาว ใต้ต้นไม้ใหญ่ เขามองดูจากทางหน้าต่าง
หวาน หวานทำอะไรอยู่นะ
ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
ว่าทำไมต้องห่วงผู้หญิงคนนี้มากด้วย
ห่วงมากกว่าตัวเอง
เมื่อหวานเศร้า เขากลับเศร้ายิ่งกว่า
เพราะว่าเป็นเพื่อกันเท่านั้นหรอ
เขาลุกขึ้น รู้สึกว่ามานานแล้ว ได้เวลากลับได้แล้ว
เสียงด้านหลังทำให้เขาหันมา
เสียงนั้นไม่ใช่ใคร ผู้หญิงคนที่เขารอ ที่จะได้พูดกับเธอเพียงแค่สักคำ
หวานวิ่งกระหืดกระหอบลงมาจากบ้าน หยุดลงตรงหน้าชายหนุ่ม
แม้น้ำตาจะเลอะใบหน้า แต่ยังส่งยิ้มอ่อนโยนให้เขา
วัชริน เราขอโทษ
.
..
.
(
.)
จากคุณ :
นันทนีย์
- [
18 ส.ค. 47 16:32:15
A:203.155.3.10 X:
]
คำขอโทษ
