ตอนที่11 ลงเอย (ครึ่งแรก)

เย็นนั้นคุณรามโทรมาบอกว่าจะกลับเข้าในบ้านดึกๆเพราะว่าเจอคนรู้จัก แล้วจะไปทานข้าวข้างนอกกัน ป้ามาลัยกับคุณเดียร์ก็เลยอาสาอยู่ให้ ให้ผมไปเคลียร์งานต่อ ผมก็เลยเอางานทั้งหมดไปทำให้ห้องนอน

“ห้าววววว(พร้อมบิดขี้เกียจ) กี่โมงกันแล้วนะ เออ เกือบตี2 แล้วเหรอ ไปนอนดีกว่า” แล้วผมก็เดินไปที่เตียง พอหัวถึงหมอนไม่นานผมก็หลับ คงเป็นเพราะความเพียรหละมั้ง
ทำไมเช้าวันนี้ในบ้านเงีบยจัง เช้านี้ไม่มีใครอยู่เลยเหรอ ไม่มีใครตื่นมาทำอาหารเช้ากันเลย

“ป้ามาลัย คุณเดียร์ น้องแก้ม น้องกันย์ มีใครตื่นแล้วบ้าง...” ไม่มีเลยเหรอ ว่าแล้วผมก็เดินขึ้นไปเคาะตามห้อง เริ่มจากห้องน้องกันย์

“ตื่นหรือยังครับน้องกันย์” ไม่มี ในห้องไม่มีสงสัยไปหลบอยู่ห้องน้องแก้มแน่ๆเลย แล้วผมก็เดินไปเคาะห้องน้องแก้ม “ตื่นแล้วหรือยังค่ะน้องแก้ม” พร้อมกับบิดประตูเข้าไป ไม่มี “อา เล่นซ่อนหาแต่เช้าเลยนะ มาอยู่ให่ตู้เสื้อผ้าหรือเปล่า” แล้วผมก็เปิดตู้ออก ไม่มี ในห้องน้ำก็ไม่มี ใต้เตียงก็ไม่มี ผมก็เลยเดินไปที่ห้องคุณเดียร์ ผมเคาะห้องเท่าไหร่ก็ไม่มีวี่แววว่ามันจะเปิดออก คุณเดียร์ไปไหนนะ ผมเลยถือวิสาสะเปิดเข้าไป ผมมองไปรอบๆห้องมันก็ว่างเปล่าเหมือนกับห้องของเด็กๆ อยู่ไหนกันนะ ผมก็เลยเดินลงมาที่ชั้นล่างในห้องรับแขก และแล้วผมก็เจอแขกที่ไม่ประสบจะออกนามอยู่ในห้อง งูเหลือม ตัวใหญ่ มัน มันค่อยๆเลื้อย เข้ามาทางผม เฮ้ย ผมขยับตัวไม่ได้เลย เหมือนกับว่าโดนสะกดอยู่เลย อย่าเข้ามานะ แล้วงูมันก็ค่อยๆเลื้อยเข้ามารัดผม

“โอ๊ย ใครก็ได้ ช่วยผมที มีใครอยู่ไหม ช่วยด้วย เรียก 191 เร็ว ช่วยด้วย”

“พ่อภู ค่ะ พ่อภู” เสียงน้องแก้มหนิ “อย่าเข้ามาลูก ไปโทรศัพท์เรียก191 มาช่วยพ่อก่อน”

“พ่อภูครับ พ่อภู” เสียงน้องกันย์ด้วย “ดีเลยลูก ไปเรียกใครก็ได้มาช่วยพ่อด้วย”

ตอนนี้ทีรู้สึกเหมือน เหมือนกับว่าพื้นมันสั่น แผ่นดินไหวเหรอไงนะ สั่นไม่ยอมหยุดเลย โอ๊ย ช่วยด้วย ช่วยด้วย.......

“พ่อภูครับ ตื่นเถิดครับ”

“พ่อภูค่ะ ตื่นได้แล้วค่ะ”

“พี่ว่านะ เราคงต้องใช้ไม้ตายแล้วหละแก้ม”

“เอางั้นเลยเหรอค่ะ”

“ช่ายไม่งั้นพ่อภูไม่ยอมตื่นแน่ๆเลย ไป ไปเอาอุปกรณ์มาซะ”

“รับทราบ ครับผม”

ว่าแล้วสองพี่น้องก็วิ่งไปหายออกไป ผ่านไป 5 นาที
“ได้ของครบแล้วใช่ไหนพลทหารน้องแก้ม”
“ครบแล้ว ครับผม”

“เอาหละ พร้อมหรือยัง นับ 1 2 3 ปฏิบัติ”
มือน้อยๆของน้องแก้มก็เริ่มเทน้ำลงบนตัวและหน้าของคุณภู

“ไม่ตื่นก็ให้รู้ไป”

“ช่าย อากาศเย็นๆ บวกกันน้ำเย็นอย่างนี้รับร้องไปกี่ขัน”
เพียงไม่กี่ขันที่น้องแก้มเทลงไปคุณภูก็สะดุ้งตื่นจากฝันร้าย

“เย้ พ่อภูตื่นแล้ว พลทหารน้องแก้ม หยุดได้แล้ว”

“เล่นอะไรกันลูก พ่อเปียกหมดเลย”

“ก็พวกเราเข้ามาปลุกพ่อภูแล้วพ่อภูไม่ยอมตื่นหนิค่ะ เราเลยต้องใช้แผนนี้”

“แผนนี้เหรอ” ว่าแล้วคุณภูก็เอาขันมาตักน้ำสาดใส่เด็กๆ การเป็นสงกรานต์กันในห้องนอน ทั้งห้องตอนนี้ก็มีแต่เสียงหัวเราะของคุณภูและเด็กๆ

“พ่อว่าสายแล้ว ไปอาบน้ำอีกรอบดีกว่านะเด็กๆ ไปเร็ว เดี๋ยวป้ามาลัยจะรอนานนะ”

หลังจากที่เด็กๆออกไป ค่อยยังชั่วหน่อยเพียงแต่ฝันไปเองเหรอเนี่ย ดีนะ ถ้าโดนงูรัดจริงๆป่านนี้ผมคงได้ไปเที่ยวสวรรค์แน่ๆเลย   แต่คิดๆดู ทำไมถึงฝันว่างูรัดนะ แล้วยิ่งฝันตอนเช้าอย่างนี้ หรือว่า ผมจะมีเนื้อคู่จริงๆ.....พอผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จผมก็รีบลงไปที่โต๊ะอาหาร

“สวัสดีตอนเช้าครับทุกคน หลับฝันดีกันหรือเปล่า เชิญที่โต๊ะอาหารเลยครับ วันนี้ขอโทษนะครับที่วันนี้สาย”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ท่าทางเช้านี้คุณภูดูสดชื่นนะครับ”

“ครับคุณกร สงสัยผมคงหลับสนิทเลย แล้วเป็นไงครับเมื่อคืนไปเที่ยวที่ไหนมาบ้างครับ”

“ก็หลายทีเลยค่ะ ที่นี่มีอะไรน่าเที่ยวเยอะเลยนะค่ะ รินชักจะอยากอยู่ที่นี่ซะแล้วสิค่ะ”

“ก็ว่างๆก็ชวนคุณกรมาได้นะครับ ไร่แสนรักยินดีต้อนรับครับ แล้วเมื่อคืนกลับมาถึงกี่โมงครับ”

“ก็ประมาณเที่ยงคืนครับ กลับมายังเห็นแสงที่ห้องคุณภูสว่างเลยครับ”

“ครับ เมื่อคืนผมอยู่สะสางงานจนเกือบเช้าเลยหละครับคุณราม แต่ไม่ยักจะได้ยินเสียงรถแล่นเข้ามา แล้ววันนี้มีโปรแกรมจะไปไหนไหมครับ”

“คงไม่มีครับ นี่ก็กะว่าจะกลับกรุงเทพฯเที่ยงนี้เลย เพราะว่าทางบริษัทมีปัญหานิดหน่อย หนะครับ  มันกะทันหันจริงๆต้องขอโทษด้วย”

“งั้น เย็นนี้ผมจะไปส่งแล้วกันนะครับแล้วนี่จะกลับกันหมดเลยเหรอครับ”

“ไม่ค่ะ เจนขอลางานต่อ จะอยู่กับเดียร์ค่ะ ไม่ได้เจอกันตั้งหลายเดือน”

หลังจากอาหารเช้าเสร็จ คณะของคุณรามก็ไม่ขอออกไปไหนเพราะจะรีบเตรียมเก็บของ กลับกรุงเทพฯกัน ผมขับรถออกไปส่งพวกคุณราม ตอน 10โมงครึ่ง คุณเจนกับเดียร์ขอตัวไม่ไปกัน

“บ้านเงียบเลยเนอะเดียร์  เดียร์คิดอะไรอยู่”

“กำลังคิดว่า เดือนหน้าฉันจะหมดสัญญาแล้ว คุณภูจะจ้างฉันต่อหรือเปล่าสิ”

“นี่เซนสัญญาไปนานเท่าไหร่หละ”

“ก็ ในสัญญาว่าจ้างเขียนไว้แค่ ครึ่งปี แล้วเดือนหน้ามันก็ครบกำหนดแล้ว ฉันรู้สึกว่า อยู่ที่นี่ก็ดีมีความสุขอยู่แล้ว ไม่อยากไปไหนเลย”

“แล้วหางานเตรียมไว้หรือยัง”

“ยัง ก็ไม่เห็นคุณภูพูดอะไร ก็เลยยังไม่ได้เตรียมอะไรเลย”

“แย่จริงเลยเธอหนิ เอาเป็นว่าเย็นนี้คุณภูกลับมาค่อยคุยกับคุณภูนะ นี่ฉันหิวแล้วหละ ออกไปหาอะไรกินกันเหอะ แวะไปหาพี่จักรด้วยก็ดีนะจะได้หลอกให้เลี้ยงอีก”

แล้วกลางวันฉันกับเจนก็ออกไปหาพี่จักรกัน

“หนิ แม่เครื่องสูบ เห็นฉันเป็นอะไรไปยะ มาสูบเอา สูบเอานะ”

“พี่จักร เบาๆสิ ผู้หญิงออกแล้วนะ เดียวก็รู้กันหมดบริษัทหรอกว่าพี่แอบ เขารู้กันหมดแล้วย่ะ ว่าฉันชอบผู้ชาย นี่ เอามือมารองปากฉันทำไม”

“ก็น้ำลายมันหกแล้ว เจนก็เลยเอามือรองไว้ พี่จักรพูดถึงผู้ชายที่ไร น้ำลายไหลทุกที”

“อีบ้า เดี๋ยวฉันไม่พาไปกินข้าวกลางวันเลย”

“โธ่ หัวก็ยังไม่ล้าน ทำไมใจน้อยแล้วหละ”

“เจน พอแล้ว เล่นเป็นเด็กๆไปได้”

“นี่เดียร์ ดูเพื่อนแกนะ หันพาไปหาหมอ ผ่าเอาหมาออกจากปากซะบ้าง”

“โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง บรูรรรรรรรรรร โอ๊ย”

“เจนก็  ไปยั่วพี่จักรอยู่ได้ ไปไปหาอะไรกินดีกว่า เดียวคนเยอะนะพี่จักร”

“สมน้ำหน้า โดนฝ่ามืออรหันต์ของยัยเดียร์ไปเลย ไปเดียร์ เดี๋ยวพี่จะพาไปกินผัดไทเจ้าอร่อย”

“ดีเหมือนกัน เจนหิวม๊ากมาก”

“ใครชวนแกย่ะ”

หลังจากสนทนาปนกัดเล็กๆจบลง พวกเราก็ได้มานั่งอยู่ที่ร้านผัดไท ผัดไทที่นี่น่ากินมาก เห็นแล้ว ยิ่งหิวหนักกว่าเดิมไปอีก กุ้งตัวโตๆ กับ ถั่วงอกต้นอวบๆ ที่อยู่ในผัดไทช่างน่ากินเหลือเกิน แล้วด้วยความหิว เจนก็เลยสั่งผัดไทไป 2 จานเลย

“นี่ แม่คุณ หล่อนสั่งไปถมที่เหรอไงย่ะ”

“ก็มันหิวหนิหน่าพี่จักร”

หลังจากที่นั่งรอไปได้สักพักเด็กก็เอาผัดไทที่อุดมไปด้วยกุ้ง กับถั่วงอกมาเสิร์ฟ พูดได้คำเดียวเลยจริงๆว่า อร่อยมาก กลิ่นหอมๆของกุ้ง กับ เส้นนิ่มๆ เข้ากันได้ดีมากๆเลย

“เดียร์ ตกลงแกจะเอายังไงต่อเรื่องสัญญาหนะ”

“ก็วันนี้ว่าจะลองคุยกับคุณภูก่อนนะ แต่ถ้าไม่ได้ทำเราก็คงกลับไปกรุงเทพฯ หรือไม่ก็ไปช่วยพ่อกับแม่หาเงินที่นู้น”

“พี่ว่านะ บางทีคุณภูอาจจะรับแกมาเป็นนายหญิงของไร่ก็ได้นะ”

“บ้า พี่จักรอย่าไปพูดให้ใครได้ยินนะ เดียวเดียร์จะเสียหาย”

“แต่ฉันว่ามันก็จริงอยู่นะ ดูจากสายตาที่คุณภูมองแกสิ ไม่แน่ๆ”

“ไม่ต้องพูดแล้ว กินเข้าไปเลย”

“โธ่ ดูสิเจน นายหญิงของไร่งอนซะแล้ว”

ใครว่าฉันงอนหละ ฉันเขินตะหาก บ้าจริงๆเลย ชอบพูดให้เก็บไปคิดเองเรื่อยเลย คุณภูยังไม่ได้แสดงอะไรให้เราเห็นเลย  หลังจากกินเสร็จพวกเราก็เลยไปเดินย่อยกัน พี่จักรก็เลยต้องโดดงานตอนบ่าย(อีกแล้ว) พวกเราแวะไปนั่งเล่น นอนเล่นอยู่ที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง กลางสวนเป็นบึงใหญ่ ไม่แน่ใจว่ามีปลาหรือเปล่า แต่รอบๆสวนเป็นต้นไม้ ร่มรื่นมากเลย น่านอนจัง (เอ พักนี้เป็นอะไรนะ เห็นที่ไหนก็น่านอนไปหมดเลย).....

หลังจากที่ผมไปส่งพวกคุณรามแล้ว ผมก็กลับมาในบ้าน เงียบจัง คุณเจนกับเดียร์คงออกไปข้างนอกแน่ๆเลย ผมก็เลยเอางานมานั่งที่สวนหน้าบ้าน ผมทำงานไปเรื่อยๆ จนถึงแฟ้มพนักงาน จริงสิ เดือนหน้าคุณเดียร์ก็จะหมดสัญญาแล้ว คุณเดียร์จะต่อสัญญาไหมนะ แล้วถ้าไม่หละ จะทำยังไงดี ผมไม่รู้จะตอบตัวเองยังไงดี เพราะตอนนี้ที่รู้สึกอยู่ในใจก็คือว่า ผมรักเธอคนนี้เข้าแล้ว ผมจะทำยังไงดีนะ ผมเริ่มไม่มีสมาธิในการทำงาน ผมนั่งคิดอยู่หลายตลบเลยว่าผมควรจะบอกเธอดีไหมนะ แล้วเธอจะคิดเหมือนผมหรือเปล่านะ แต่ถ้าไม่ลองก็ไม่รู้ แต่ถ้าเธอไม่คิดเหมือนผมหละ เฮ้ย คิดไม่ตกเลย....

นี่ก็เย็นแล้วนะ ฉันก็เลยชวนเจนกับพี่จักรกลับบ้าน ตลอดทางกลับบ้าน ฉันกลัวว่าจะโดนคุณภูว่าจังเลยก็เล่นหายตัวไปตั้งแต่เมื่อตอนคุณภูออกจากบ้าน งานการไม่ยอมทำเลย    แล้วจะโดนไล่ออกหรือเปล่านะ

“เดียร์ เป็นอะไรไป นั่งเงียบเชียว” พี่จักรหันมาถาม

“ก็กำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่ค่ะ”

“ก็คงกำลังคิดว่า ถ้าได้เป็นนายหญิงของที่นี่แล้ว จะทำตัวยังไงดี” เจนหันมาแหย่

“เกินไป ฉันกำลังคิดอยู่ว่า หนีออกมาเที่ยวกันเจนกับพี่จักรทุกวัน งานการก็ไม่ยอมทำ คุณภูจะไล่ออกหรือเปล่าเนี่ย”

“ไม่หรอกเดียร์ คิดมาก” เจนหันมาปลอบฉันหลังจากที่ฟังน้ำเสียงแย่ๆ

ไม่นานก็ถึงบ้าน

“ถึงแล้ว คุณหญิงทั้งสอง”

“พี่จักร วันนี้อยู่ทานข้าวด้วยกันไหม”

พี่จักรส่ายหน้า “ไม่หละ ไม่ได้อยู่กินข้าวเย็นกับโทนี่มาหลายวันแล้ว”

“นั่นสิ เดียวเกิดพี่จักรโดนตีท้ายครัว แล้วเกิดมาชอบคุณภูเข้า เดียร์ก็อดเป็นนายหญิงของที่นี่พอดีสิ”

“นี่ ยัยเจน แกไม่พูดก็ไม่มีใครว่าแกเป็นใบ้หรอกย่ะ” พี่จักรพูดพร้อมส่งค้อนวงใหญ่มาให้
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++