CafeTech-ExchangePantip MarketChatTrendyMobilePantown


    การเดินทางบนเส้นทางสายหนึ่ง

    ไม่ได้แวะมาเขียนที่นี่ซะนาน ยังจำกันได้มั้ยหนอ ...:)
    **************************
    เรื่องราวมากมายที่ผ่านผันไปตามวันและเวลา ที่เดินทางไปข้างหน้าอย่างเงียบเชียบไร้ร่องรอยทว่าลอยล่องไปตามสายนทีแห่งความแน่นอน ... แน่นอนว่ามันยังคงไหลไป ... ไหลไป ... ไหลไป ...

    ผู้ร่วมทางต่างเดินเข้ามาทักทาย และสุดท้าย พวกเขาต่างก็แยกไปตามทางของตน ... คนแล้ว ... คนเล่า

    ฉันยังคงเดินทางไปกับกาลเวลานั้น แต่การเดินทางของฉันกับของกาลเวลานั้นดูจะต่างกันอยู่สิ่งหนึ่ง ... นั่นคือการเดินทางของกาลเวลานั้นไม่มีการสะดุด มันเพียงแค่ไหลไปเรื่อยๆ แต่การเดินทางของฉันกลับมีจุดสะดุด แม้จะไหลไปเรื่อยๆ ดุจเดียวกัน แต่มันก็เป็นความ “เรื่อยเปื่อย” เสียมากกว่า

    นานมาแล้วที่ฉันพร่ำบอกกับตัวเองว่า การเดินทางของฉันนั้นไม่มีจุดหมายที่ฉันวาดไว้ล่วงหน้า มันเพียงเดินไปเรื่อยๆ เหนื่อยก็พัก สักวันมันก็ถึงจุดหมายที่มันเป็นผลของเหตุคือสิ่งที่ฉันสร้าง ณ ปัจจุบันกาล

    เพราะกรรมย่อมมีอานิสงส์ของมันเสมอ ผู้ใดทำกรรมใดไว้ อานิสงส์นั้นจะตามสนอง

    วันนี้ ฉันเพียงแต่นั่งอยู่บนพาหนะหนึ่ง ใครๆ เรียกมันว่ายานพาหนะแห่งหน้าที่การงาน แต่ถึงจะนั่งอย่างไร ฉันก็ยังต้องควบคุมทิศทางและพลังงานในการขับเคลื่อนมัน

    ฉันคิดถึงโครงการ “เมาไม่ขับ” หลายคนที่เดินทางด้วยพาหนะนี้กำลัง “เมา” กับสิ่งที่เขาสร้างขึ้น “มัว (ไป) เมา” อยู่กับสิ่งละอันพันละน้อยที่เป็นพันธะ เป็นอุปาทาน เป็นสิ่งยึดเหนี่ยวแบบโลกๆ ... ทรัพย์ สิน เงิน ทอง ลาภ ยศ สรรเสริญ

    ชีวิตของพวกเขาคงไม่เหมาะกับคำถามว่า “ชีวิตต้องมีอะไรมากมายขนาดนั้นหรือ” แต่น่าจะเหมาะกับคำถามว่า “ชีวิตของพวกเขามีเท่านั้นเองหรือ” มากกว่า

    ท้องฟ้าที่เปลี่ยนสีนั่น หากใครลองมองแล้วคิดสักนิดหนึ่ง เขาคงได้อะไรจากมันมากมายนัก เพราะอย่างน้อย ท้องฟ้าก็ยังเปลี่ยนไปตามกาลเวลา สิ่งที่ยิ่งใหญ่นั้นยังเปลี่ยนแปลง ... นับประสาอะไรกับสิ่งมีชีวิตเล็กๆ อย่างมนุษย์

    คนเราต้องการความมั่นคง แต่มันเป็นความมั่นคงแบบไหน ... ทุกวันนี้เราต่างดิ้นรนไขว่คว้าความมั่นคงทางวัตถุ ในโลกทุนนิยมที่ยังเชื่อว่าวัตถุจะสามารถสร้างสิ่งดีๆ ให้กับชีวิตได้

    หลายคนหลงลืมไปแล้วว่าความมั่นคงทางใจและความรู้สึกนั้นเป็นอย่างไร ขอทาน บ้านพักคนชรา สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เหล่านี้เป็นพยานปากเอกได้เป็นอย่างดีสำหรับการอธิบายสิ่งที่ฉันคิดอยู่นี้

    ทุกวันนี้ฉันเหมือนอยู่ในโลกอย่างแปลกปลอม ... อย่างน้อยก็แปลกปลอมในความรู้สึกของใครหลายๆ คน

    แต่ฉันก็ภูมิใจความแปลกปลอมที่ฉันเป็น โลกนี้ไม่จำเป็นต้องตามกระแส เพียงแต่ทำตามที่ฉันคิดว่าถูกต้อง เหมาะสม และไม่ทำให้ใครเดือดร้อน เท่านั้นก็พอแล้ว ไม่ต้องไปประดับประดาชีวิตด้วยเครื่องปรุงแต่งใดๆ ให้เหนื่อยยาก

    เพราะแค่พาชีวิตให้ไปถึงจุดหมายที่ชีวิตมีเป็นของตัวเองก็ยากพออยู่แล้ว การหอบหิ้วสัมภาระรุงรังยิ่งเป็นการเพิ่มความทุกข์ในการเดินทางมากขึ้นไปอีก

    เดินทางด้วยความเบาสบาย เมื่อถึงที่หมายก็เบาสบายเช่นกัน ...

    จากคุณ : etaBO - [ 21 ส.ค. 47 15:41:39 A:203.154.154.89 X: ]