ตอน : ฉันชื่อ " พรรณนา "

ถ้าบังเอิญมีนางฟ้าหลงทางผ่านมา เพราะลัดเลาะเที่ยวเล่นจนเพลิน เห็นฉันนอนซม ซุกซอมซ่ออยู่ปลายเตียง เกิดสงสารฉันขึ้นมาจับใจ…

ถ้าเธอพูดกับฉัน ถามฉันว่า
“ หนูน้อย ฉันรู้ว่าเธอเป็นคนดี “
“ แต่เหมือนเป็นเวรกรรม ที่ทำให้เธอต้องเจอแต่เรื่องเลวร้าย “
“ ถ้าฉันให้เธอขอพรข้อนึงเธอจะขออะไร ฉันจะเนรมิตให้ทันที “
……
ฉันคงขอนางฟ้าว่า ขอให้ฉันลืมชีวิตที่ผ่านมาทั้งหมด ซะที…….



ตะกร้าพลาสติกสำหรับใส่เสื้อผ้ารอซักใบเก่าๆ ทั้งสกปรก ขอบขาด และเปื้อนด้วยคราบไคลเพราะใช้มานาน เป็นชิ้นสุดท้ายที่ถูกขนขึ้นรถกะบะเก่าๆ ที่จอดรออยู่หน้าบ้าน

แม่ กำลังสาละวนอยู่กับการเอาเชือกมัดของใช้ทั้งหมด ให้ยึดแน่นกับรถ ไม่ให้แคลนคลอนร่อนตกลงระหว่างทาง

ฉันปีนขึ้นไปนั่งในกะบะรถด้านหลังในขณะที่แม่กับน้องนั่งด้านหน้ากับพ่อเลี้ยง ซึ่งกำลังสตาร์ทรถขับออกไป ฉันผงะหงายไปเล็กน้อยตามแรงออกรถก่อนที่จะหาที่นั่งได้อย่างทุลักทุเล เพราะของทุกชิ้นอัดแน่นจนหาที่ซุกขายังแทบจะไม่มี ไม่รู้ฉันจะมาช่วยจับของไม่ให้หล่น หรือฉันจะหล่นลงมาซะเอง ….

บ้านไม้หลังเก่าๆ หลังเดิมที่เคยอยู่มานาน ค่อยๆ ไกลออกไป... ... . ฝุ่นจากถนนดินหน้าบ้าน คลุ้งฟุ้งตามแรงลมหวนที่รถวิ่งผ่าน เหมือนเป็นม่านฝุ่นบางๆ มากั้นฉันกับบ้านให้ต้องจากกัน บ้านเริ่มดูเลือนลางจางลงราวกับจะไม่ได้พบกันอีก


คิดถึงบ้านหลังเก่า…คิดถึง เพื่อน…คิดถึงลูกเจี้ยบที่เกิดจากแม่ไก่ของลุงข้างบ้าน... ... มันพึ่งออกจากไข่เมื่อวาน น่ารักน่าเอ็นดู ยังดูมันไม่ทันอิ่มตา...

แรงลมจากรถที่แล่นเร็วขึ้น ทำให้ดอกคุณนายตื่นสายในมือฉัน ที่ฉันเด็ดมาจากหน้าบ้าน เริ่มสั่นไปมาอยู่ในกำมือ มันโดนแรงลมพัดหายไปเกือบจะทันทีที่ฉันค่อยๆ แบมือออกมา... .



บ้านหลังใหม่



มันเป็นบ้านที่แม่รวบรวมเงินส่วนนึงไปผ่อน มันเป็นทาวน์เฮ้าส์ 2 ชั้นเล็กๆ อยู่ไม่ไกลจากตัวเมืองมากเหมือนก่อน สวย..สะอาด…ใหม่ ไม่ดูเก่าเหมือนบ้านหลังเดิม... ... แม่จูงน้องลงมาจากรถ

“ บ้านใหม่.. บ้านใหม่.. เห็นมั้ยลูก เห็นมั้ยครับ “



น้องชายฉัน ชื่อ “นิว” อายุ 7ขวบ ส่วนฉันชื่อ “ นา” อายุ 12 พึ่งครบ 12 จริงๆ เมื่อวานนี่เอง ... .. อืม…. อย่าไปพูดถึงวันเกิดเลย ฉันมันไม่มีตัวตนสำหรับคนในบ้านนี้อยู่แล้ว ไม่สลักสำคัญเหมือนเป็นส่วนเกินของบ้าน เป็นกาฝากครอบครัวใหม่ของแม่

พ่อกับแม่เลิกกันตั้งแต่ฉันอายุเท่าน้อง หลังจากนั้น พ่อก็แวะมาหาบ้าง แค่ครั้งสองครั้งแล้วก็หายไป …จนวันนี้ฉันไม่เคยเห็นหน้าพ่ออีกเลย มีแต่รูปถ่ายเก่าๆ ของพ่อใบนึงที่แม่ทิ้งตอนย้ายบ้าน แต่ฉันไปแอบเก็บเอามา... ...

บ้าน…..


... ..เปลี่ยนแต่บ้าน…หลังคา… ฝาปูน…
สภาพชีวิตที่ดำเนิน ยังคงเหมือนเดิม เหมือนวันเก่าๆ ที่ผ่านมา…. พ่อเลี้ยงกับแม่ และน้อง

…..ฉัน….

พลเมืองชั้นสองของบ้าน….หรือ…. คนใช้…หรือ….ทาส….

ครั้งนึงฉันดุน้องเพราะน้องทานข้าวเลอะเทอะ พ่อเลี้ยงตรงรี่เข้ามาทำร้ายฉันทันที พ่อเลี้ยงถีบฉันเข้ากลางหน้าอกจนฉันหงายหลัง ข้าว.. ชาม.. กระจาย …..ฉันร้องให้….
ตอนเย็น หลังจากแม่กลับมาจากทำงาน ฉันฟ้องแม่ แม้แม่จะมีสีหน้าไม่พอใจ แต่ก็ไม่ได้ปลอบฉัน และไม่ได้ต่อว่าน้อง..พ่อเลี้ยงซักคำ


ซักผ้า…ถูบ้าน…ล้างจาน….งานประจำ


ฉันต้องทำทุกอย่างเกือบจะคนเดียว มีแม่เท่านั้น ที่จะมาช่วยบ้าง ในบางครั้ง ส่วนใหญ่ก็จะดูทีวีกับพ่อเลี้ยง และน้องอยู๋ในห้องรับแขก…


... .ฉัน…...


หลังบ้านข้างก้อกน้ำกับจานชามกองโต และตระกร้าใส่ผ้าใช้แล้ว นั่นคือห้องนั่งเล่นส่วนตัวของฉัน มีผืนฟ้ากับดวงดาวที่พราวเหมือนกากเพชร เป็นทีวีจอใหญ่ ….ทุกครั้งที่ฉันเบื่อ และเหนื่อยหน่าย ฉันจะเงยหน้าขึ้นไปมองมัน รู้สึกผ่อนคลาย... ..มันทำให้หัวใจที่อ่อนล้าแล้งรักกลับมาชุ่มชื่นอีกครั้ง... . อุ่นใจเหมือนมีใครซักคนอยู่บนนั้น เข้าใจฉัน และห่วงฉันตลอดเวลา... ... ... ... .