ตอน : เพื่อนบ้านใหม่

หมู่บ้านที่ฉันอยู่เป็นหมู่บ้านใหม่ สร้างเสร็จได้ไม่นาน... .. ถนน ซอย ดูสะอาดสะอ้าน ไม่มีขยะ และหญ้าให้รกหูรกตา


บ้านติดกันก็พึ่งย้ายมาอยู่วันนี้เอง... .. ฉันไปยืนเกาะรั้ว ดูเค้ากำลังสาละวนขนของลงจากรถเข้าบ้านกันใหญ่... .. น้าผู้ชายดูใจดี อายุราว 27-28 แม้จะเป็นผู้ใหญ่แล้ว แต่ก็ไม่ได้แต่งตัวเชยๆ แบบแม่ฉัน เค้าแต่งตัวดูดี ไม่วัยรุ่นเกินไป แต่ดูออกอาร์ทๆ ดี... .. เค้าหันมามองฉัน พร้อมกับยิ้มให้เป็นการทักทาย น้าผู้หญิงคงเป็นแฟนเค้า แม้จะมีลูกแล้วแต่ก็หุ่นดี ขาว ผิวใสน่ารัก เป็นผู้หญิงที่สวยเลยหละ... ... อีกคนคงเป็นลูกสาวเค้า รุ่นเดียวกับน้องฉันเลย หน้าตาน่าเอ็นดูเหมือนเด็กญี่ปุ่น


วันนึง หลังจากฉันกลับจากโรงเรียน ฉันได้ยินเสียงเหมือนคนตีกลองดังมาจากบ้านหลังนั้น เสียงดังมากจนน่ารำคาญ... ... มันทำให้ฉันต้องเดินออกไปดู... ... . ชะเง้อมองอยู่หน้าบ้าน เห็นเค้ากำลังตีกลองอยู่... ... . มันทำให้เค้าหยุดตีทันที แล้วเดินออกมาหาฉัน


“ หนวกหูรึเปล่าน้อง “ เค้าทำสีหน้า เกรงใจๆ เหมือนจะมาขอโทษที่ทำให้หนวกหูไปหน่อย


ฉันไม่ตอบอะไร ได้แต่ส่ายหน้า ยิ้มให้เค้า แล้วก็วิ่งกลับบ้านมา…..


เย็นวันนั้น ลูกสาวน้าคนนั้น ออกมาเล่นหน้าบ้าน เราเลยได้รู้จักกัน น้องเค้าชื่อ “ เบล “ เรียนอยู่โรงเรียนเดียวกับน้องฉัน ตอนหลังเลยสนิทกัน... ...


หลังๆ ฉันทะเลาะกับน้องบ่อย เรื่องทีวี เพราะดูคนละช่องกัน... .. พ่อเลี้ยงเลยเอาทีวีขึ้นไปไว้บนห้องนอน และล็อคกุญแจ ... . แม่กลับมาเห็นฉันนั่งร้องให้ แต่แม่ก็ไม่ได้พูดอะไร... ... . ทีวีจอใหญ่ของฉันก็ยังเป็นฟ้ากับดาวผืนเดิม... ...


ตอนเย็นๆ หลังเลิกเรียน... . หลังจากทำงานบ้านทุกอย่างเสร็จ ฉันก็จะไปอาศัยดูทีวีที่บ้านของน้องเบลเป็นประจำ จนเริ่มสนิท และรู้จักคุ้นเคยกับพ่อแม่น้องเบล พ่อน้องเบล ชื่อ “ น้าชัย “... แม่น้องเบลชื่อ “ น้าพิม “
หลายครั้งที่ฉันรู้สึกอิจฉา ที่เห็นครอบครัวน้องเบลอยู่กันอย่างมีความสุข ... ..ดูอบอุ่น ฉันสัมผัสได้ถึงความรักที่ล่องลอยอยู่เต็มอากาศในบ้านหลังนั้น ... .. ฉันเห็นน้าชัยกอดน้องเบล มันทำให้ฉันต้องผละสายตาจากทีวีหันไปมอง... .. มันเหงา... .. หนาว... .. ลึกเข้าไปข้างใน ..…ไม่มีใครเคยกอดฉันแบบนั้น เลย…..


ฉันมักจะจินตนาการว่าฉันเป็นหนึ่งในสมาชิกครอบครัวนั้น เหมือนน้าชัยเป็นพ่อฉัน... . เหมือนน้าพิมเป็นแม่ฉัน... .. ฉันเริ่มรู้สึกหลงรักบ้านหลังนี้ ติดกลิ่นความอบอุ่น ที่หาไม่ได้จากบ้านฉันทั้งๆ ที่บ้านติดกัน... .ห่างกันแค่ฝาบ้านคืบเดียว แต่ต่างกันเหมือนสวรรค์กับนรก... .. ฉันเหมือนซินเดอเรลล่าร์ที่ต้องกลับไปเป็นคนใช้ที่น่าสงสารเหมือนเดิมทุกครั้งที่กลับบ้าน... ... พ่อเลี้ยงออกจากงาน... ... นั่งกินเหล้าที่ห้องรับแขกทุกวัน ทำให้บ้านดูเป็นนรกขึ้นไปอีก คอยขู่ตะคอกให้ฉันทำโน่นทำนี่เหมือนปีศาจร้ายขี้เมาที่เข้ามาทำลายทุกอย่างในชีวิตฉัน แย่งความรักจากแม่ฉันไป... ...

หลังๆ แม่ก็กลับบ้านดึกขึ้นดึกขึ้นทุกทีจาก ทุ่มกว่า ไปเป็น 4ทุ่ม จาก 4ทุ่มไปเป็นเกือบเที่ยงคืน บางวันเหมือนแม่เมากลับมา... .. บางวันแม่ร้องให้... . แต่แม่ก็ไม่เคยดึงฉันมากอด ทั้งๆ ที่ฉันไปยืนอยู่ข้างๆ พร้อมที่จะให้แม่กอด และเป็นกำลังใจให้แม่ตลอดเวลา


... .. บ้าน…... ..


... ..กรงที่สร้างขึ้นมา เพื่อทรมานฉัน... ... .. อยากไปให้ไกล ไปให้พ้นจากคนที่ไม่รัก... ... . ไปอยู่กับดวงดาวบนทีวีจอยักษ์สีน้ำเงินเข้มของฉัน... .. ที่ใดก็ได้.. ที่มีใครซักคน มองฉันด้วยความห่วงใย... กอดฉันไว้แนบแน่นกับอกให้รู้สึกอุ่นใจ ลูบหัวฉันเบาๆ บอกว่ารักฉัน... เป็นห่วงฉัน... ซักครั้งก็ยังดี…... .