ตอน : รักครั้งแรก

หลังจากเลิกกับแฟนคนแรกคนนั้น ฉันก็ไม่ได้คบใครอีกอยู่นาน…….. รู้สึกเหมือนผู้ชายไม่เข้าใจอะไรซักอย่าง……. เข้ามา เพื่อค้นหาสิ่งที่ต้องการ ไม่ได้ดังใจ ก็จากไป ……ไม่ได้เป็นผู้ให้ แต่เป็นผู้ตักตวง………

ฉันหายหน้าไปจากบ้านน้าชัยอยู่พักใหญ่ตอนที่คบกับพี่คนนั้น พอเลิกกันฉันก็กลับไปดูทีวี….เล่นกับน้องเบลที่บ้านน้าชัยเหมือนเดิม……

น้าชัยยิ้มให้อย่างใจดี ทักฉันว่า ฉันหายหน้าไปเลย….. ไม่เห็นมาเล่นกับน้องเหมือนเมื่อก่อน….

ฉันก็ได้แต่ยิ้มๆ …..น้าชัยก็ถามว่า เดี๋ยวนี้ไม่เห็นแฟนมาส่งเลย……มันทำให้ฉันหน้าแดง เพราะไม่รู้เลยว่าน้าชัยเห็นฉันตอนไหน…….

เวลาพี่เค้ามาส่ง ฉันจะให้ไปส่งที่ปากซอย แล้วฉันจะเดินเข้าบ้านมาเอง….

ฉันก็ไม่ตอบอะไรได้แต่ยิ้มอย่างเดียว…..

หลังๆ น้าชัยกับน้องเบลจะมาตีแบดกันหน้าบ้านเกือบทุกเย็น น้าพิมก็จะมานั่งดูด้วย…….. เอาผลไม้ใส่จานมานั่งทานอยู่ริมรั้ว คอยเชียร์ และนับคะ แนนให้ …….ฉันก็จะมาตีแบดกับน้องเบล และน้าชัยด้วยทุกเย็น……….

ฉันมีความสุขมากที่ได้ใช้ชีวิตร่วมกับบ้านหลังนี้ รู้สึกเหมือนเหมือนเป็นลูกน้าชัยคนนึง……..

วันนึงหลังจากตีแบดเสร็จ ฉันเดินเข้ามากอดแขนน้าชัย บอกน้าชัยว่า….” อยากเกิดเป็นลูกน้าชัยจัง “

….ฉันมีความสุขที่ได้ทำอย่างนั้น …..น้าชัยลูบหัว.. ตบหัวฉันเบาๆ …… แววตาของน้าชัย เต็มไปด้วยความรัก และความเอื้ออาทร…….

……..ฉันอบอุ่น และรู้สึกดี………


2 วันถัดมา พ่อเลี้ยงออกไปข้างนอก ฉันนอนเล่นอยู่ที่เก้าอี้รับแขกจนเผลอหลับไป……มารู้สึกตัวอีกครั้งตอนเหมือนมีใครมาปาดเหงื่อให้ที่หน้าผาก และปัดผมที่แสกหน้าเบาๆ …..

น้าชัยนั่นเอง…..นั่งอยู่ข้างๆ ฉัน ฉันตกใจมากเพราะไม่รู้ว่าน้าชัยเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่…. และตั้งแต่ย้ายมา น้าชัยก็ไม่เคยเข้ามาในบ้านฉันเลย…….

ฉันลุกขึ้นนั่งทันทีทั้งๆ ที่ยังมึนๆ สะลึมสะลือเพราะพึ่งตื่น……น้าชัยบอกว่าแวะไปปากซอย เลยซื้อไอติมมาฝาก น้าชัยเรียกฉันแล้วแต่ฉันยังไม่ตื่น เลยเดินเข้ามาเพราะประตูถูกเปิดทิ้งเอาไว้…..

น้าชัยวางไอติมเอาไว้ให้ ยิ้มให้ แล้วก็เดินกลับบ้านไป…..

วันนี้น้าชัยหยุดตีกลองไปเลย น้าชัยคงเกรงใจเพราะรู้ว่าฉันนอน……

มันเป็นไอติมที่อร่อยที่สุดตั้งแต่เคยทานมา..เพราะมีความรักผสมอยู่ข้างใน……….

ฉันสัมผัสได้จริงๆ …………..




“ อินเตอร์เนท “ ที่พึ่งของคนไม่มีใคร…….




มีร้านอินเตอร์เนทมาเปิดใหม่ที่หน้าปากซอย ราคาชม.ไม่แพง เพราะเป็นร้านธรรมดาๆ ที่ไม่ติดแอร์…………

ตั้งแต่ฉันติดอินเตอร์เนท ฉันก็เริ่มไปบ้านน้าชัยน้อยลง….. เปลี่ยนมาเป็นติดจอกระจกแก้วสี่เหลี่ยมแบนๆ ที่มีความรู้สึกดีๆ มากมาย อยู๋ในนั้น …….. มีคนเป็นร้อยเป็นพัน…… คุยกันได้ทุกเรื่องที่ต้องการ…..

ฉันมักจะชอบเขียนเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับตัวฉัน…... ครอบครัวฉัน….. ให้ใครๆ ในนั้น ฟัง….. มันเหมือนได้ระบาย..นรกรายวันที่เกิดขึ้นในใจ…… ให้มันใหลออกไป……..ให้พ้นๆ ซะที….

ทุกครั้งที่มีคนตอบ จะเป็นคำตอบที่ให้กำลังใจ…… มันทำให้ใจฉันชุ่มชื่นจากตัวอักษรที่อบอุ่น…… เหมือนต้นไม้ที่มีคนกลับมาดูแลรดน้ำ…….. ฟื้น…….คืนร่างตั้งลำอีกครั้ง…. หลังจากที่ถูกทิ้งให้เหี่ยวเฉามานาน…….

ฉันได้พบใครคนนึงในนั้น ….เค้าเป็นคนที่ตอบกะทู้ฉันทุกวัน จนเหมือนสนิทกัน…… เหมือนเค้าเข้าใจฉันลึกเข้าไปถึงข้างใน……. ฉันติดเค้ามาก….ถ้าวันไหนเค้าไม่มาตอบ เหมือนเป็นวันที่ฉันต้องเฝ้ารอ….รอ……รอ……รอ……รอให้เค้ากลับมา…….. จนไม่อยากกลับบ้าน…….ฉันมักจะขอต่อเวลาตัวเองอยู่เสมอ ว่า…. อีก 5 นาทีนะ… อีก 5 นาทีนะ….จนฉันกลับบ้านดึกขึ้นทุกที….

บางครั้งฉันจะกดรีเฟรชซ้ำแล้วซ้ำอีก…. ซ้ำแล้วซ้ำอีก …..เกือบทุก1นาที……. เหมือนกับจะหวังว่าคงมีซักครั้งนึง ที่กดแล้วมีข้อความของเค้าคนนั้น ปรากฏขึ้นมา……..

……………………….

หลังจากเค้าหายไปหลายวัน ฉันก็คิดว่าเค้าคงลืมฉันไปแล้ว……ฉันนั่งรำพึงกับตัวเอง…….

………..ว่า……………

…..อินเตอร์เนท…….

…โลกนี้ไม่มีตัวตน….

…... .เป็น มายา……..

ฉันโพสข้อความนั้น ทิ้งเอาไว้…..แล้วก็กลับบ้านไป………

อีก 2 วัน เค้าก็มาตอบ…..ปลอบฉันเป็นการใหญ่ บอกว่าที่หายไปเพราะเค้าไม่สบายต้องเข้าโรงพยาบาล…..มันทำให้ฉันดีใจที่เค้ากลับมา…..กลับมาติดต่อฉันเหมือนเดิม…….

อยากจะขอเบอร์โทรศัพท์เค้าแต่ฉันก็ไม่กล้า…..แต่สุดท้ายเค้าก็เมล์มาหาฉัน ขอเบอร์โทรศัพท์ฉัน ( ซึ่งฉันไม่มี ) และเค้าก็ทิ้งเบอร์มือถือของเค้าไว้ให้ ในอีเมล์ของฉัน………


……….แต่ฉันไม่กล้าโทรไป………..


ฉันติดต่อกับเค้าอยู่แบบเดิมๆ ….อย่างนั้น มาอีกพักใหญ่…... .แล้วเค้าก็นัดเวลาฉัน มาเจอกัน…. แชทกัน…

มันทำให้ฉันตื่นเต้น และประหม่าในเวลาเดียวกันจนบอกไม่ถูก ที่รู้ว่าเค้าอยู่จังหวัดเดียวกันกับฉัน….

ตื่นเต้นที่คิดว่า ตอนแรก เค้าคงเป็นแค่ เพื่อนที่อยู่ไกลแสนไกล…….ไม่คิดว่าจะอยู่ใกล้กันแค่เอื้อม…..

มันเหมือนตกใจ จนต้องหันไปมองรอบๆ ข้าง…….

ได้แต่หวังว่าเค้าคนนั้น คงจะอยู่ไม่ไกล……. หรืออยู่โต้ะถัดไป……..หรืออยู่ในร้านเดียวกัน โดยบังเอิญ……


พี่เค้าชื่อ “ นัท “ …….เรียนอยู่ปี3แล้ว อยู่มหาลัยแห่งนึงในจังหวัด…….
ดูเค้าตกใจมาก ที่รู้ว่าฉันอยู่แค่ ม.3 …. ซึ่งเด็กกว่าเค้ามาก…... .แต่ฉันกลับอุ่นใจ…….

หลังจากที่ฉันแชทคุยกับพี่นัท จนคุ้นสนิท ก็ได้นัดเจอกันครั้งแรก……เราเจอกันที่ร้านโดนัทในห้างสรรพสินค้าแห่งนึงในจังหวัด…

ครั้งแรกที่เจอหน้าพี่นัท…….. มันทำให้ฉันหน้าแดงด้วยความอาย ……..ฉันเขินจนทำอะไรไม่ถูก มันร้อนผ่าวไปทั้งหน้า…… ในขณะที่มือฉันสั่น และเย็นเฉียบ……..

พี่นัทเป็นคนหล่อมาก หน้าตาดี จนฉันกลัว…… กลัวว่าคนที่ไม่สวยอะไรมากมาย อย่างฉัน จะมีค่าอะไรมากมาย กับพี่เค้า..…….

พี่นัทเหมือนเจ้าชายในฝันที่ออกมาจากนิยาย……. ออกมาจากงานวรรณกรรมที่สร้างด้วยประณีตจินตนาการ…… มีตัวตนอยู่จริงๆ …... .. เป็นคนที่ฉันเฝ้าฝันเฝ้านึกถึงอยู่ตลอดเวลาที่ผ่านมา... ... .พี่คนนั้น ... ... . คนที่เคยเจอกันแค่ในนามรูปลักษณ์ตัวอักษร……

………แต่ตอนนี้…... …

…... ..สำหรับฉัน………

…... .โลกอินเตอร์เนท…..ไม่เป็น มายา อีกต่อไป……


พี่นัทบอกว่า ฉันสวยกว่าที่เค้าจินตนาการไว้มากมาย …… สวยจนเค้ากลัวเหมือนกัน….. กลัวว่าเค้าคงไม่มีโอกาสได้รักฉัน…… เพราะเค้าคงไม่คู่ควร …….

เราทั้งคู่นั่งเกร็ง และเขิน………เรื่องที่คุยกันเหมือนไม่มีวันหยุด กลับกลายหายไป…… เหมือนอึ้ง นึกอะไรไม่ออก ……เหมือนภาพตรงหน้าสะกด…จนลืมทุกอย่าง รอบข้างที่มี…..

พี่นัทคุยไม่เก่งเหมือนในอินเตอร์เนทเลย ดูพี่เค้าเรียบร้อย... .. สุภาพ... .. ติดดิน... .. ใสๆ เหมือนคนผ่านโลกมาไม่นาน แต่ก็มีความเป็นผู้ใหญ่ซ่อนไว้อยู่ข้างใน ฉันสัมผัสได้จากแววตา….


คนนี้หรือเปล่า คือผู้ชายที่ฉันรอคอย …..ความรู้สึกที่มีมันเป็นความรู้สึกที่ไม่เคยปรากฏในใจ…..มันเป็นความสุขที่ไม่สามารถบรรยาย…….อยากอยู่ใกล้ๆ ไม่อยากจากพี่เค้าไป….. อยากให้อยู่ข้างกันอย่างนั้น ……อยากให้เวลาทั้งหมด ที่มี... ...
... ... ... มีแต่เราสองคน……... ... ..


…..ฉันไม่รู้ว่าความรักคืออะไร….


…... ฉันกำลังจะรักพี่เค้ารึเปล่า….


…..ฉันถามตัวเอง ซ้ำไปซ้ำมา….


……………….

……………….

... ฉันรักพี่นัท…



“ รักครั้งแรกของฉัน “
……….
……….