ตอน : ความเป็นห่วงของแม่

 

เค้าบอกว่า คนที่มีความรัก มองอะไรก็สวยงามไปซะหมด ……ฉันพึ่งเข้าใจมันวันนี้เอง…….

ขากลับบ้าน……..
เป็นครั้งแรกที่ฉันซ้อนท้ายมอเตอร์ไซด์แล้วกอดเอวผู้ชาย…… ซึ่งฉันไม่เคยทำกับใครมาก่อน……ฉันซบแก้มลงแนบกับแผ่นหลังของพี่นัท…กอดพี่นัทเอาไว้แน่น……เหมือนไม่อยากให้พี่นัทจากไป ให้อยู่กับฉันคนเดียว…….

ความรัก ทำให้ฉันล่องลอย…… เหมือนอยู่ในความฝัน……. หลับตาพริ้ม …... ปล่อยอารมณ์ที่อิ่มเอิบให้ล่องลอย..…เหมือนฉันกำลังเดินทางอยู่บนถนนที่ไม่มีที่สิ้นสุด….ไม่มีปลายทาง….ไม่สนใจกับโลกรอบข้างอีกต่อไป…….
ฉันมอง ถนน ต้นไม้ข้างทาง ผ่านไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ ราวกับกำลังเคลิ้ม…… ครึ่งหลับครึ่งตื่น…….

... ... ... .มันคือความฝันในความเป็นจริง…….ทั้งๆ ที่ฉันยังไม่ได้หลับเลย…………..



……เป็นสุขจัง….…




กว่าที่พี่นัทจะมาส่งฉันถึงที่หน้าบ้าน ก็คงสองทุ่มพอดี….. ซึ่งช้ากว่าปกติ ที่ฉันจะกลับราวๆ ไม่เกินทุ่ม…….
งานบ้านยังไม่ได้ทำซักอย่าง….แต่ก็คงทันเพราะแม่จะกลับหลัง 3 ทุ่มทุกวัน……

แต่วันนี้ฉันตกใจมาก ที่กลับบ้านมา เห็นแม่เดินเอามือกอดอกอยู่หน้าบ้าน เหมือนรอฉันกลับ สีหน้าแม่เหมือนรออยากจะถามอะไรจากฉัน……

พี่นัทจอดมอเตอร์ไซด์หน้าบ้าน ถอดหมวกกันน็อคออก แล้วยกมือสวัสดีแม่……..

แม่ก็รับไหว้…. มองหน้าพี่นัทแบบพินิจพิจารณา……..

ฉันยืนพิงคาประตูรั้วอยู่ เหมือนรอลุ้นเหตุการณ์……

แม่ถามพี่นัทว่าชื่ออะไร

“ ชื่อนัทครับ “ พี่นัท ตอบ แล้วก็ยิ้มแบบกล้าๆ กลัวๆ

“ รู้จักน้องนาได้ยังไงหละ “

“ ก็………เจอกันในอินเตอร์เนทครับ “ พี่นัทตอบ

ฉันยืนกัดริมฝีปากเบาๆ บิดกระเป๋านักเรียนไปมา เมื่อแม่หันมามองหน้าฉันแวบนึง

“ แล้วนัทอายุเท่าไหร่แล้วหละ…..เรียนปีไหนแล้ว “

“ 20 ครับ เรียนอยู่ปี3 ครับ “ พี่นัทตอบด้วยสีหน้าเริ่มไม่ดี…..มันทำให้ฉันรู้สึกไม่ดีตามไปด้วย….


“ น้องนาเค้ายังเด็กอยู่นะ รอให้น้องเค้าโตกว่านี้ไม่ดีกว่าเหรอ….. “

“ เธอหนะ รุ่นพี่น้องเค้าตั้งหลายปีนะ …จะคบกันได้ยังไง…..”

“ แล้วมากลับบ้านกันค่ำๆ มืดๆ แบบนี้หนะ…. มันไม่ดีนะ น้องเค้ายังอยู่ ม.3เอง….ใครเห็นมันจะน่าเกลียด..”

พี่นัทก้มหน้าซึมไปเลย…ดูสีหน้าพี่นัทเสียใจมาก ฉันเห็นตาของพี่นัดเริ่มมีน้ำตาซึมๆ ออกมา…….
พี่นัทนั่งนิ่งคาอยู่บนมอเตอร์ไซด์ราวกับเป็นรูปปูนปั้น……

……..บรรยากาศตอนนั้น มันนิ่งจนเหมือนเวลาหยุดหมุน……..

แม่เริ่มมีสีหน้าผ่อนคลายลงทันที เมื่อเห็นพี่นัทนิ่งไป เหมือนแม่จะเพ่งดูพี่นัท และสังเกตุเห็นน้ำตาที่ซึมออกมา….
.แม่คงสัมผัสได้ถึงความจริงจังที่พี่นัทมีกับฉัน…..แม่หันหน้ามามองหน้าฉันทันที เหมือนรับรู้ความรู้สึกของพี่นัทได้แล้ว อยากจะหันมาดูว่าแล้วฉันหละรู้สึกยังไง……..


…….ฉันยืนกัดริมฝีปากอยู่เหมือนเดิม กุมกระเป๋านักเรียนห้อยวางอยู่หน้าขา น้ำตาไหลลงมาเป็นทาง……..

สายตาแม่ บอกว่า แม่เริ่มลังเล ตัดสินใจไม่ถูก……..แววตาแม่เริ่มสั่นเพราะสะเทือนความรู้สึก จนแม่ต้องหลบตาฉัน……แม่นิ่งไป……

“ คราวหลังก็อย่ากลับให้มันดึกแล้วกัน นัทโตเป็นผู้ใหญ่กว่าน้อง รู้ว่าอะไรควรอะไรไม่ควร…..คบกันได้ แม่ไม่ว่า แต่ต้องรู้ขอบเขต ว่าแค่ไหนพอ… ……นะ….……..เข้าใจมั้ย “

“ ครับ “ …..พี่นัทเริ่มยิ้มออกทั้งที่ตายังแดงๆ

“ ถ้างั้น…..ผมกลับก่อนครับ “ ……. พี่นัทยกมือไหว้แม่ ยิ้มทั้งที่สีหน้ายังเจื่อนๆ อยู่….หันมายิ้มให้ฉันแล้วก็ขับรถออกไป……..



แม่เดินเข้าบ้านทั้งที่ยังกอดอกอยู่ ดูแม่นิ่งๆ เหมือนกำลังคิดอะไร…….แต่แม่ก็ไม่พูด….

ฉันเดินตามแม่เข้าบ้าน ผ่านหน้าพ่อเลี้ยง ซึ่งกำลังนั่งซดเบียร์ อ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่เก้าอี้รับแขก….แหงนหน้ามาดูฉันแวบนึงด้วยสายตาตำหนิอยู่ในใจ…..แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไร….. เพราะไม่มีอะไรให้ต้องสนใจอยู่แล้ว สำหรับคนคนนี้…..

ฉันตรงไปหลังบ้าน…… วางกระเป๋า….. เอาเก้าอี้ซักผ้ามานั่งยองๆ เตรียมจัดการกับงานบ้านประจำของฉัน ที่ยังไม่ได้ทำ……


แม่ยังเดินกอดอกไม่เลิก…สุดท้ายแม่ก็เดินมาหาฉันที่หลังบ้าน แล้วบอกฉันว่า…….


“ ลูกเป็นสาวแล้วนะ…..ปีหน้าก็ทำบัตรประชาชนแล้ว….จะทำอะไรเหมือนเด็กๆ เล็กๆ ไม่ได้… “

“ ไปไหนก็ต้องระวัง…..ทำอะไรต้องรู้จักขอบเขต…หักห้ามใจตัวเองให้เป็น…เข้าใจมั้ยลูก…..”

คำว่า เข้าใจมั้ยลูกของแม่ มันทำให้ฉันรู้สึก จี้ดดดด..แทงเข้าไปในหัวใจ…..เป็นความรู้สึกที่ดี ไม่ใช่ไม่ดี……



……ฉันรู้สึกได้ว่า แม่เป็นห่วงฉัน……..

…….เป็นความรู้สึกที่ฉันไม่เคยได้จากแม่มานาน……..