ตอน : ฉันเป็นลูกที่ดีไม่ได้

หลังจากอาทิตย์นึงผ่านไป…..ความรักของฉันกับพี่นัท ก็เหมือนเริ่มลงตัว รู้สึกไปไหนมาไหน ด้วยกันแบบธรรมชาตินิสัย ที่เคยมี…ไม่เกร็งเหมือนวันแรกๆ …….. ฉันเข้ากับพี่นัทได้ดี……..
ตั้งแต่คบกันมายังไม่มีวันไหนที่ฉันรู้สึกอึดอัดใจ…..

เคยมีคนโพสใน อินเตอร์เนทว่า... ... . หัวใจเราเท่านั้น จะบอกเอง……. ว่า…... เค้าคนนั้น ใช่ หรือ ไม่ใช่…..สังเกตุ โดย คนที่ไม่ใช่ นั่งกันสองต่อสอง ได้ไม่เกิน 2 นาที ก็จะเริ่ม อึดอัด... ... เหมือนอากาศไม่ถ่ายเท……. มันอึดอัดจนอยากจะลุกเดินไปจากตรงนั้น ซะเร็วๆ …….
คนไหนที่ใช่ คือคนที่เราอยู่ด้วยได้เป็นชั่วโมง ชั่วโมง โดยรู้สึกเหมือนเวลาพึ่งผ่าน แค่ 1 นาที……….หรืออยู่ได้ เป็น วัน วัน หรืออยู่กันตลอดไปก็ไม่มีวันเบื่อ…..

ฉันไม่รู้ว่าพี่นัท ใช่หรือไม่ใช่…..แต่ตั้งแต่คบกันมา….ฉันอยากอยู่ใกล้พี่นัทตลอดเวลา…นับแต่นี้…… จนชั่วนิรันดร………


พี่นัทมาส่งฉันที่บ้านอย่างสม่ำเสมอทุกวัน…..จนดูเหมือนแม่จะเริ่มวางใจ……หลังๆ แม่จะชวนพี่นัทเข้ามานั่งในบ้าน…ถามถึงครอบครัวพี่นัท ถามความเป็นอยู่ประจำวัน…..ดูแม่พอใจในตัวพี่นัท…แม่เคยออกปากชมว่า พี่นัท เป็นคนเรียบร้อย นิสัยดี มีสัมมาคารวะ…… แม้ดูแม่จะไม่ชอบใจซักเท่าไหร่ ที่ฉันมีแฟนตั้งแต่ยังอายุแค่นี้……แต่ก็ดูแม่เบาใจ ที่ผู้ชายคนนั้น เป็นพี่นัท ซึ่งดูเหมือนแม่ไว้ใจ……หลังจากนั้น แม่ก็กลับบ้านดึกเหมือนเดิม ไม่มาเฝ้ารอฉันกลับบ้าน เหมือนที่ผ่านมา……

ตั้งแต่ฉันคบกับพี่นัท ฉันก็ไม่เคยไปดูทีวีบ้านน้าชัยอีก….ชอบที่จะเข้าไปอยู่ในห้องคนเดียว…..โทรศัพท์หาพี่นัท…..บัตรเติมเงินหมด พี่นัทก็ซื้อมาให้….

วันนึงพี่นัทติดทำรายงาน ไม่ได้มารับ..ฉันเลยกลับบ้านตั้งแต่บ่าย….

เสียงกลองจากบ้านน้าชัย ดังมาตั้งแต่ต้นซอย…….ฉันไม่ได้ยินเสียงนี้มาตั้งนาน เพราะไม่ได้กลับบ้านเวลานี้ มาเป็นอาทิตย์……

พอฉันเปิดประตูรั้วเข้าบ้าน…เสียงกลองก็หยุดลง ยังไม่ทันที่ฉันจะเปิดประตูบ้านเลย น้าชัยก็โผล่หน้ามาจากกำแพงรั้วข้างบ้าน…….

น้าชัยยื่น ไอติม รสสตรอเบอร์รี่ ที่ฉันโปรด ข้ามรั้วมาให้ ยิ้มให้ด้วยแววตาอันอบอุ่นเหมือนเดิม…

แต่แปลก….ตอนนี้ฉันกลับไม่รู้สึกอะไร…..ไม่รู้สึกประทับใจเหมือนเมื่อก่อน…..ฉันมองหน้าน้าชัยด้วยแววตาเฉยชา ยิ้มให้ และขอบคุณน้าชัย สำหรับ ไอติม……

ฉันเดินเข้าบ้านมา ทั้งที่น้าชัยยังชะโงกหน้าอยู่อย่างนั้น ……

มันทำให้ฉันหยุดคิดว่าน้าชัย ทำไมยังโผล่หน้ามา…..

ยังไม่ทันที่ฉันจะปิดประตู น้าชัยก็เดินเข้ามาในบ้านแล้ว เพราะประตูรั้วไม่ได้ปิด วันนี้พ่อเลี้ยงออกไปข้างนอก……. น้าชัยคงรู้ เลยกล้าเข้ามาแบบนี้….

น้าชัยนั่งตรงเก้าอี้รับแขก …ฉันก็เดินไปเดินมา เอากระเป๋าไปเก็บบ้าง จัดของบนโต้ะบ้าง ….เพราะฉันไม่รู้ว่าจะคุยอะไรกับน้าชัย…….ดูสีหน้าน้าชัย เหมือนจะเสียใจ ที่ฉันไม่ยอมคุยด้วย…..

ฉันเลยยิ้มให้น้าชัย และยอมมานั่งคุยด้วย……

น้าชัยก็ถามถึงพี่นัท ว่าเป็นแฟนรึเปล่า……ฉันตอบว่าใช่

น้าชัยก็ยิ้มๆ พยักหน้า ซึ่งฉันไม่เข้าใจว่าหมายถึงอะไร…..

น้าชัยบอกว่า พี่นัทหล่อดี หล่อมาก….เหมาะแล้วกับฉัน ซึ่งสวยมากเหมือนกัน…..มันทำให้ฉันอายไปเลย…..

ฉันรู้สึกอึดอัดจัง…… นั่งมองเพดานไปจนจรดพื้น... .ซ้ายทีขวาที โดยข้ามไม่ยอมมองหน้าน้าชัย... .จนไม่รู้จะมองไปทางใหน ไม่เหลืออะไรให้มองอีกต่อไป... .ฉันเลยต้องหันมามองหน้าน้าชัย... …น้าชัยก็ยังนั่งมองหน้าฉันอยู่เหมือนเดิม…..ฉันยิ้ม แล้วถามน้าชัยว่า “ มองอะไรคะ “……..

น้าชัยก็ไม่ตอบ….ได้แต่มองเหมือนเดิม จนฉันอึดอัด…ฉันเลยหลอกน้าชัยว่า เดี๋ยวพี่นัทจะมารับ ให้น้าชัยกลับไปก่อนได้มั้ย………น้าชัยถึงยอมลุกขึ้นออกจากบ้านไป……

ฉันนั่งมองน้าชัยเดินออกไป….น้าชัยดูเท่ห์ดี…..แต่งตัวแบบนักดนตรี ใส่กางเกงยีนส์สีดำกับเสือยืดสีดำ กับใส่กำไลเงินอันนึง……อืมมม น้าชัยก็ หล่อไม่เบา……ฉันนั่งนึกในใจ……

นั่นแค่แวบนึงของความคิดเท่านั้น …ไม่ได้หมายความว่าฉันจะไปชอบน้าชัย……เปล่าเลยยยยย……ฉันรักพี่นัทอยู่เต็มหัวใจเหมือนเดิม…….


ฉันคบกับพี่นัท มานานหลายเดือน….พี่นัทเป็นคนสม่ำเสมอมาก…..ไปใหนมาด้วยกันทุกวันเหมือนเดิม ติดกันเป็น ปาท่องโก๋….อะไรอะไรก็ค่อยๆ ดีขึ้น แม่ยอมให้ฉันไปใหนมาใหนกับพี่นัทมากขึ้น…..จนเริ่มกลับดึกบ้าง ..แม่ก็ไม่ว่าอะไร…..จนขึ้น ม.4 แล้ว….

วันนึงแม่ต้องไปอบรมต่างจังหวัด 2-3 วัน……แม่ฝากเงินไว้ให้ สำหรับฉันใช้ตอนแม่ไม่อยู่……แม่ก็ไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องพี่นัท จนตอนแม่จะขึ้นรถ….แม่ก็หันมาบอกฉันว่า อย่ากลับบ้านดึกนัก เข้าใจมั้ย……ฉันได้แต่พยักหน้า…….แม่ก็ขึ้นรถไป……..

คืนนั้น พี่นัทก็ชวนฉันไปเที่ยว นั่งฟังเพลงจนดึก แล้วก็ชวนฉันไปที่หอพักพี่นัท… ซึ่งฉันก็เคยไปอยู่บ่อยๆ ตอนช่วงเย็นๆ ซึ่ง เพื่อนพี่นัทอยู่กัน 2-3 คน กับแฟนเค้า…..

แต่วันนั้น ไม่มีใครอยู่เลย ไม่รู้จะบังเอิญหรือว่ายังไง…..พี่นัทบอกว่า เพื่อนกลับไปต่างจังหวัดกันหมด……

และวันนั้น ฉันก็อยู่กับพี่นัทสองคนในห้องนั้น ……….

เป็นครั้งแรกที่ได้อยู่กันสองคน สองต่อสอง โดยไม่มีคนอื่นในห้องที่มิดชิดแบบนี้……..

พอเข้ามาในห้อง พี่นัทก็ปิดไฟ…..แล้วเดินตรงรี่เข้ามากอดฉัน... ... .พยายามถอดเสื้อฉันออก แต่ฉันไม่ยอม... ... . ฉันขัดขืนพี่นัทอยู่นาน จนเหงื่อฉันออกท่วมตัวไปหมด…….
สุดท้ายฉันก็หมดแรง …….. ใจนึงก็ไม่อยากให้มันเลยเถิดเลย... .. แต่ใจนึงก็รักพี่นัทมาก…….


" แม่... .. " ฉันนึกถึงหน้าแม่ขึ้นมา... ...


ภาพของแม่กำลังร้องให้... .


มันเหมือนกำลังให้ฉันฮึดสู้พี่นัทอีกครั้ง... ..



ฉันขอร้องพี่นัทว่า อย่า…….

“ อย่าพี่นัท…….นาขอร้องนะ…… “



แต่ดูเหมือนพี่นัทจะไม่ยอมฟังอะไรเลยเวลานี้……



" พี่นัท... .ฮือ... ..ฮือ... .. " ฉันเริ่มจะร้องให้เบาๆ ... ..



แต่เหมือนพี่นัทจะไม่ได้ยินอะไรอีกแล้วในเวลานี้……..



ในที่สุดฉันก็ร้องให้โฮออกมาเลย... ... มันทำให้พี่นัทตกใจมาก... ..

จำได้ว่าฉันเอามือปิดหน้าร้องให้ ……... ฉันปล่อยโฮออกมาดังมาก………..ดังจนพี่นัททำอะไรไม่ถูก………


ฉันลุกขึ้นมานั่งร้องให้กระซิกอยู่พักใหญ่…….

ร้องให้เพราะเจ็บ……

และร้องให้ เพราะเสียใจ... ... . ที่รู้ว่าทำเหมือนที่สัญญากับแม่ไว้ไม่ได้……….



……... ถ้าแม่รู้แม่คงโกรธ และเสียใจ……. ทั้งๆ ที่แม่ย้ำเอาไว้แล้ว ก่อนขึ้นรถทัวร์……


เลือดสดๆ ไหลออกมาไม่หยุด จนเลอะเปื้อนผ้าปูที่นอนเต็มไปหมด…..พี่นัทต้องรีบขับรถไปซื้อผ้าอนามัยจากร้านค้าหน้าหอมาให้ฉัน………

พี่นัทพาฉันไปส่งบ้านเกือบเที่ยงคืน……..ฉันยังร้องให้กระซิกกระซิกไม่หยุด…….

โชคดีที่พ่อเลี้ยงเมาหลับไปตั้งแต่เย็น เลยไม่รู้ว่าฉันกลับมากี่โมง……….

เช้าวันรุ่งขึ้นฉันนอนซมอยู่ในห้อง…..พี่นัทก็แวะมาหาแต่เช้า เอายาแก้ปวดมาให้ฉัน……ซื้อข้าวมาฝากฉัน และน้องกับพ่อเลี้ยง……


ฉันก็ซึมไป... ... ..


แล้วฉันก็ร้องให้อีก………


เปล่าเลย... ... ไม่ใช่เพราะเจ็บ... ... .


ฉันสงสารแม่ต่างหาก….ที่เป็นลูกที่ดีไม่ได้…..มันเจ็บยิ่งกว่าเจ็บแผลซะอีก……


พี่นัทก็เข้ามาปลอบ... ... .แล้วก็ถามฉันว่าร้องให้ทำไม……..


ฉันก็ไม่ตอบ ….ได้แต่รำพึงในใจคนเดียว……..