ความคิดเห็นที่ 1         “ตฤณ...ตฤณ...”  เสียงร้องเรียกทำให้หญิงสาวหันไปมองก็เห็นหญิงสาวอีกคนในชุดนักศึกษาโบกไม้โบกมือมาทางตนด้วยความสงสัยจึงรีบหันกลับมามองชายหนุ่มที่ตนยืนข้างๆก็ทันเห็นชายหนุ่มผมเกรียนร่างสูงดึงมือลง...อ้อ...ชื่อ ตฤณ สงสัยจะมารับแฟน         “เดี๋ยวสิคุณ” หญิงสาวชะงักเท้าเนื่องจากร่างสูงที่ตนเพิ่งผละจากมาวิ่งมาดักหน้า         “อย่าลืมอ่านในกระดาษนี้นะครับ”  เจ้าของเสียงห้าวยกมือตะเบ๊ะทำท่าเคารพลูกสาวทหาร         “อ้อ! คุณไม่ชอบทหารเหล่าอื่นก็ไม่เป็นไร ขอแค่ชอบทหารบกเป็นพอ” คนบอกวิ่งปรูดไปหาเพื่อนสาวที่กำลังเดินลงมาจากบันไดตึกเรียน         “มานานหรือยังล่ะ ตฤณ”         “เพิ่งมา”         “แล้วรู้จักเหรอไปยืนคุยด้วย” ไม่มีเสียงตอบนอกจากกิริยาของชายหนุ่มที่หันไปมองร่างบางเจ้าของผมหางม้า         “ระวังไว้เถอะจะโดนหนุ่มแถวนี้รุม ไม่ก็โดนพ่อเจ้าหล่อนสั่งทหารทั้งกองทัพไปถล่ม ไม่ก็...” คนพูดหยุดคิดอยู่ครู่ราวจะหาเหตุผลมาอ้างให้ได้มากที่สุด         “เวลาตฤณรับราชการจะแป๊กโดยไม่รู้ตัว” แววตาของเพื่อนหนุ่มทำให้คัคนางค์อดเหน็บแนมไม่ได้ แต่ดูเหมือนคนถูกเหน็บจะไม่ทุกข์ร้อนเพราะยังหัวเราะได้         “หัวเราะไปเถอะย่ะ พี่ชายยัยตุ๊กตานั่นก็ทหารนะจ๊ะ”  ตุ๊กตา...ตุ๊กตากระเบื้องน่าทะนุถนอมเลยล่ะ ชายหนุ่มก้มลงมองมือของตน ...มือหยาบกร้านที่เคยแต่จับปืนหรือจะอาจหาญคว้าตุ๊กตากระเบื้องเนื้อดีไว้ในมือ ดีไม่ดีจะทำตกแตกเสียค่าเสียราคาหมด...         “ไงยะ คอตกเลยเหรอ น้องขวัญลูกสาว พล.อ.เจษฏาน่ะ แอ้มไม่ได้ง่ายๆหรอกนะ” คัคนางค์หันไปบอกชายหนุ่มที่นั่งประจำที่คนขับก่อนจะดึงประตูปิด         “ชื่ออะไรนะ” ตฤณชาติหันขวับมาถาม         “พล.อ.เจษฏา” หญิงสาวหันมาบอก         “ไม่ใช่ๆ.... ลูกสาวน่ะ ชื่ออะไร”         “น้องขวัญ จอมขวัญน้องปีหนึ่ง” คนอยากรู้ลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดๆเมื่อได้ยินชื่อ‘จอมขวัญ’ไม่สนใจเสียงกระแทกกระทั้นของเพื่อนสาว         “ฉิบหายล่ะสิ”  ชายหนุ่มพูดงึมงำ         “อะไรนะ”         “เปล่า พูดกับตัวเองน่ะ” ชายหนุ่มหันไปบอก คัคนางค์เพื่อนข้างบ้านที่เล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็กแม้จะห่างๆไปเมื่อชายหนุ่มเข้าเรียนโรงเรียนนายร้อยด้วยนานๆทีจะได้กลับบ้านแต่ความผูกพันในวัยเด็กก็แนบแน่นมิเปลี่ยนแปลง         “บ้า! ฝึกหนักจนบ้าไปแล้วหรือไง แล้วฝึกจู่โจมที่ฝึกเสร็จจะได้หัวเสือมาติดอกน่ะ ฝึกแล้วเหรอ”         “ยัง...ปีหน้านี่แหละ วันนี้น้านางไม่อยู่ แม่เลยบอกให้ไปกินข้าวที่บ้าน”         “อืมม์” เสียงรับคำสั้นๆของเพื่อนสาวทำให้ตฤณชาติละสายตาจากการจราจรบนท้องถนนหันมามองเมื่อเห็นดวงหน้าหวานเศร้าก็ถามขึ้นอีก         “น้านางไม่อยู่บ้านบ่อยเหรอ”         “อืมม์”         “พูดเป็นคำเดียวหรือไง”         “อืมม์” คราวนี้ทั้งคนตอบคนถามหัวเราะลั่นรถ         “พรุ่งนี้มีเทสต์ วิชานี้น้องขวัญของตฤณก็เรียนนะ” คัคนางค์เอื้อมมือไปหยิบสมุดที่วางบนหน้ารถมาเปิดอ่าน         “ไม่ใช่ของเราหรอก” เสียงบอกกลับมาเบาราวกับรำพึงกับตนเองมากกว่า คัคนางค์เงยหน้าจากสมุดเลกเชอร์ในมือมองใบหน้าคมคายด้านข้างที่เจ้าของดูจะจดจ้องใส่ใจกับการจราจรอันคับคั่งแล้วลอบถอนหายใจก่อนก้มหน้าสนใจกับหนังสือในมือต่อ         ...ป่านนี้  ยัยตุ๊กตากระเบื้องจะอ่านสิ่งที่เขาเขียนลงไปหรือยังนะ ...ไอ้ตฤณเอ๊ย...ไม่น่าเล้ย...มือเบาอย่างเดียวพอนะเว้ย...ใจอย่าเบาตามมือ **_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _**     แก้ไขเมื่อ 23 ส.ค. 47 16:21:26 จากคุณ : อุณากรรณ - [ 23 ส.ค. 47 16:13:52 ]

ความคิดเห็นที่ 2         ‘ เรียน...           รัก... เรารักมั่นแท้แต่จอมขวัญ           รู้...           รบ...            เจน...           จบ....           หมด...           สิ้น....        อัศวิน จปร. ...’         “ขวัญ...ขวัญ” เสียงเรียกที่ดังมาจากหน้าประตูห้องแล้วตามด้วยเสียงเคาะประตู         “ค่ะๆ” หญิงสาวสอดกระดาษแผ่นบางใส่สมุดเล่มเล็กแล้วหย่อนลงไปในลิ้นชักโต๊ะเขียนหนังสือก่อนจะเดินไปเปิดประตู         “ทำอะไรอยู่ลูกลงไปดูข้างล่างสิ ว่าใครมา” คุณหญิงกานดาเอ่ยกับลูกสาว         “ใครคะ...แม่” หญิงสาวเอียงคอมองผู้เป็นมารดาอย่างครุ่นคิด ท่าทางแม่ยิ้มหน้าบานอย่างนี้ ถ้าลูกชายจะกลับบ้านล่ะมั้ง         “พี่จอมหรือคะ”         “ไปดูเองสิ เขาบอกว่าเป็นทหารอากาศ”  ผู้เป็นแม่บุ้ยใบ้ไปยังชั้นล่าง         “พี่จอม...พี่จอม” คุณหญิงกานดาส่ายหน้าอย่างระอากับกิริยาของลูกสาวที่ทิ้งมือแม่ที่กุมไว้แล้ววิ่งลิ่วลงบันได         ภาพน้องสาวที่นั่งคลอเคลียผู้เป็นพี่ชายไม่ยอมห่างทำให้คุณหญิงกานดายิ้มอย่างขันๆเพราะผู้เป็นพี่ชายทำหน้ามุ่ยทำท่าจะผละหนีคำถามที่รัวเป็นชุดแต่ก็จนใจด้วยผู้เป็นน้องสาวดึงแขนไว้ไม่ยอมปล่อย         “ขวัญ ปล่อยพี่จอมได้แล้วลูก มาเหนื่อยๆพี่เขาจะได้ไปอาบน้ำอาบท่า” เสียงร้องเตือนของผู้เป็นแม่ทำให้จอมขวัญหน้าม่อยปล่อยมือจากแขนของพี่ชายอย่างเสียไม่ได้         “เดี๋ยวพี่จะลงมาซักเราบ้าง” จอมทัพยกมือขึ้นขยี้ผมน้องสาวจนยุ่ง         “ขวัญยินดีให้ซักจนซีดเลยค่ะ” หญิงสาวคลี่ยิ้มหวานให้พี่ชาย         “แน่นะ” พี่ชายคาดคั้น น้องสาวก็พยักหน้ารับ         “เรื่องชายหนุ่มด้วย” จอมขวัญเกือบจะพยักหน้าหงึกรับอีกครั้ง หากแล้วก็รีบสั่นหน้า         “ขวัญยังไม่มีชายหนุ่มให้พี่จอมซักหรอกค่ะ”         “ดีแล้ว เพราะเพื่อนพี่มาส่งใบจองตัวเราตรึม”         “เรื่องอะไรพี่จอมไปกางโต๊ะให้คนอื่นมาจองน้องตัวเอง ขวัญไม่ชอบทหาร” จอมขวัญตะโกนไล่หลังพี่ชายที่กำลังเดินขึ้นบันได         “แม่ดูสิ เกิดในตระกูลทหารแท้ๆ กลับเกลียดทหาร” จอมทัพเกาะราวบันไดชะโงกหน้าลงมาฟ้องแม่         “ไม่ได้เกลียดแต่ไม่ชอบ”         “เฮอะ! เหมือนกันนั่นแหละ” ผู้เป็นพี่วิ่งขึ้นบันไดทีละสองขั้นโดยไม่รู้ว่าโดนน้องสาวแลบลิ้นปลิ้นตาใส่         “ขวัญ...ทำอะไรน่าเกลียดจริงลูก” คุณหญิงกานดาปรามด้วยชักเหลือทนกับกิริยาของลูกสาว         “แม่ก็ดูสิคะ พี่จอมชอบเอาขวัญไปโฆษณากับเพื่อน” หญิงสาวฟ้องทำหน้าบึ้ง         “ขวัญไม่ชอบทหาร ขวัญกลัวค่ะ กลัวว่าสักวันหนึ่งเราจะสูญเสียคนที่เรารักก่อนเวลาอันควร” คุณหญิงกานดาเอื้อมมือไปโอบลูกสาวมากอดเมื่อเห็นหยาดน้ำตาที่คลอดวงตากลมโต ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมจอมขวัญถึงได้อ่อนไหวและสะเทือนใจ ฝังใจกับเรื่องนี้อย่างมาก ทั้งๆที่ก็ยังไม่เคยเกิดเหตุการณ์อย่างนั้นกับคนในครอบครัวไม่ว่าจะเป็นพ่อหรือพี่ชายที่เป็นทหารทั้งคู่         “อาชีพไหนๆมันก็เหมือนกันแหละลูก ทหารทุกคนถือเป็นเกียรติที่ได้ตายในสนามรบ ตายเพื่อผืนแผ่นดิน เราก็คนไทยเหมือนกัน เราจะเห็นแก่ตัวไม่สนใจว่าลูกใคร พ่อใคร สามีใครต้องตาย ขอแค่ลูกฉัน พ่อฉัน สามีฉันอยู่ก็พอหรือลูก”         “เมียทหารทุกคนต้องอดทนอย่างแม่ไหมคะ” เสียงถามอู้อี้         “เมียของผู้ชายทุกคนต้องอดทนทั้งนั้นแหละลูก”         นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่ผู้เป็นแม่กอดลูกสาวแนบอกจนกระทั่งได้ยินเสียงรถที่วิ่งเข้ามาจอดเทียบเชิงบันได คุณหญิงชะเง้อมองก่อนก้มลงบอกลูกสาวเบาๆพลางลูบผมดำสลวยที่ถูกพี่ชายขยี้จนยุ่งเหยิงให้เข้ารูปเข้าทรง         “ไปล้างหน้าเช็ดน้ำตาซะ อย่าให้พ่อเห็น” จอมขวัญผละจากอกผู้เป็นมารดายกมือปาดหยาดน้ำตาออกจากแก้มแล้วเดินไปล้างหน้าในห้องน้ำ         หญิงสาวมองภาพตนเองในกระจกนิ่ง ‘พ่อมีเรื่องยุ่งๆนอกบ้าน เหนื่อยกับงานมาเยอะแล้ว แม่ไม่อยากให้เรื่องในบ้านต้องทำให้พ่อกังวลใจ แม่กับพ่อเราตกลงกันแล้วใครจะดูแลจัดการเรื่องในบ้านนอกบ้าน ขวัญไม่สังเกตหรือลูกว่าพ่อไม่เคยนำเรื่องงานมาเล่าให้แม่ไม่สบายใจตาม โรงเรียนทหารไม่ได้สอนให้ผู้ชายจบออกมาเป็นทหารอย่างเดียวแต่สอนให้จบออกมาเป็นสุภาพบุรุษชายชาติทหารเลยนะลูก’ เสียงคนเป็นแม่ยังก้องอยู่ในหู จากคุณ : อุณากรรณ - [ 23 ส.ค. 47 16:14:58 ]

ความคิดเห็นที่ 3         ‘ไม่แฟร์สักนิด คนที่รักกันเขาต้องแบ่งปันร่วมทั้งทุกข์และสุขสิคะ’ หญิงสาวยังจำได้ที่ตนเองเถียงออกไป         ‘ทุกข์บางอย่างคนอื่นก็แก้ไม่ได้หรอกลูก หากต้นเหตุที่เกิดขึ้นไม่ได้มาจากคนๆนั้น เอาเถอะ... บางทีคนรุ่นแม่กับคนรุ่นขวัญจะคิดต่างกันก็ได้’ เสียงผู้เป็นมารดาตัดบทอย่างอ่อนโยน         จอมขวัญคว้าผ้าขนหนูผืนเล็กสีขาวสะอาดมาเช็ดหน้า ลองฉีกยิ้มกับกระจกสองสามรอบ ...เอาล่ะ...แม่ยังทำได้ จอมขวัญลูกสาวแม่แท้ๆทำไมจะทำไม่ได้ ไม่ใช่เมียทหารเท่านั้นหรอกที่ต้องอดทน ลูกสาวทหารก็ต้องอดทนด้วย.... **_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _**         “ไม่เอานะคะ แม่ปฏิเสธเพื่อนแม่ไปได้เลย ขวัญเล่นไม่ได้หรอกค่ะ” จอมขวัญทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาบุนวมนุ่มสีน้ำตาลอ่อน         “งานการกุศลนะลูก ไปช่วยหน่อยเถอะ ขวัญก็เคยเล่นละครของคณะตอนอยู่ปีสองนี่ลูก” ผู้เป็นแม่ยังเกลี้ยกล่อม         “แต่ตอนนี้ขวัญอยู่ปีสี่แล้วนะคะ งานเยอะขวัญจะไม่มีเวลาไปซ้อมให้แม่น่ะสิคะ”         “ก็เฉพาะเสาร์-อาทิตย์แหละลูก นายทหารที่เขาจะมาแสดงคู่กับขวัญเขารับราชการที่ต่างจังหวัด”         “คุยเรื่องอะไรกัน ลูกสาวพ่อถึงได้หน้าบึ้งอย่างนี้” เสียงห้าวของพล.อ.เจษฎาทำให้ผู้เป็นลูกสาวยิ้ม         “ขวัญไม่อยากไปเล่นละครของแม่ พ่อคุยกับแม่ให้หน่อยสิคะ” จอมขวัญกอดเอวผู้เป็นบิดาแล้วกระซิบบอกเสียงแผ่วเบา         “เรื่องของแม่บ้านทบ.นี่พ่อไม่ขอเกี่ยวนะ ขวัญก็รู้แม่เขาเป็นใหญ่แค่ไหน ยอมๆแม่เขาหน่อยเถอะลูก” พล.อ.เจษฏาบอกอย่างอารมณ์ดี         “ว่าไงจ๊ะ” คุณหญิงกานดาหันไปถามผู้เป็นลูกสาว         “ก็ได้ค่ะ แม่ แต่เฉพาะวันเสาร์-อาทิตย์เท่านั้นนะคะ” จอมขวัญรับอย่างเสียไม่ได้ ปรายตามองผู้เป็นพ่อและแม่อย่างขุ่นๆด้วยเห็นทั้งสองลอบยิ้มให้แก่กัน         “ได้ข่าวว่าพระเอกเป็นนายทหารหนุ่มเพิ่งจะติดยศร้อยโทหมาดๆรึคุณ” พล.อ.เจษฏาถามพลางรับถ้วยกาแฟจากผู้เป็นภรรยา         “ก็เห็นเขาว่าอย่างนั้นแหละค่ะ รับราชการที่สระบุรี หน่วยไหนไม่ทราบหรอกค่ะ รู้สึกว่าจะชื่อ ตฤณชาติ ร.ท.ตฤณชาติ” เสียงบอกของคุณหญิงกานดาที่ส่อแววชื่นชมปลาบปลื้มอย่างออกนอกหน้าทำให้ผู้เป็นลูกสาวหันไปเบ้ปากกับม่านฉลุลายลูกไม้สีขาวที่ปล่อยยาวลงมาบังแดดในยามสายไว้เพียงครึ่งของบานหน้าต่างกระจกใสในห้องรับประทานอาหาร         “แหม! เกิดเป็นชายเชื้อชาติชาญ...ทหารบกไทยเนี่ย...รู้สึกจะถูกใจแม่เป็นพิเศษนะคะ แล้วลูกทัพฟ้าอย่างพี่จอม หรือ ราชนาวีไทย ไม่น้อยใจแย่เหรอคะ แม่” จอมขวัญตีหน้าตายถามอย่างหมั่นไส้         “นั่นสินะ บ้านเรามีทัพบก ทัพอากาศ ขาดก็ทัพเรือ คุณพอรู้จักทหารเรือดีๆสักคนไหมคะ จะยื่นใบสมัครให้กรอกเป็นลูกเขยบ้านนี้” คุณหญิงกานดาเออออตามลูกสาวหันไปถามยิ้มๆกับสามี         “จะเหล่าไหนก็ไม่มีโอกาสเป็นลูกเขยบ้านนี้หรอกค่ะ” คำบอกเล่าของลูกสาวเรียกเสียงหัวเราะจากทั้งพ่อและแม่         “เมื่อก่อนแม่ก็เป็นอย่างขวัญนี่แหละ หัวใจคนมันเปลี่ยนได้นะลูก”         “ใช่ๆ เมื่อก่อนแม่เราเขาขวางทหารจะตาย เห็นหน้าพ่อทีแทบจะกินเลือดกินเนื้อ ขนาดตอนพ่อจีบแม่เขา พ่อมีดาวบนบ่าแล้วนะลูกพ่อยังถูกเมินเลย” พล.อ.เจษฏาพยักหน้าเห็นด้วยบอกกลั้วเสียงหัวเราะ         “แหม! ผู้หญิงไม่ได้ชอบดาวบนบ่าทุกคนนี่คะ”         เสียงกล่าวแก้ของผู้เป็นมารดาทำให้จอมขวัญอมยิ้ม รู้ว่าที่มารดาตกลงปลงใจกับผู้กองหนุ่มแห่งกองทัพบกไทยเพราะความองอาจของชายชาตินักรบที่สละแล้วซึ่งเลือดและเนื้อเพื่อพลีแด่แผ่นดินไทยอย่างที่เพลงของมาร์ชทหารบกที่แม่เคยร้องให้หล่อนฟังบ่อยครั้งเมื่อยามเป็นเด็ก ไม่ใช่เพราะเสียงออดอ้อนของนายทหารหนุ่มที่ได้รับบาดเจ็บจากการปะทะจนทำให้พยาบาลสาวอดสงสารไม่ได้ต้องเอ่ยปากรับรักอย่างที่เคยบอกอยู่เสมอ         ‘ถึงตอนนั้นพ่อจะมียศเพียงจ่า แม่ก็จะรัก จำไว้นะลูก เกียรติและศักดิ์ของความเป็นทหารไม่ได้ขึ้นอยู่ที่ดาวบนบ่า ก็เหมือนกับเกียรติและศักดิ์แห่งความเป็นมนุษย์ไม่ได้ขึ้นอยู่ที่เงินทอง’ สองประโยคนี้แม่พร่ำสอนลูกสาวและลูกชายอยู่เสมอ จนบางครั้งเพียงแต่แม่เอ่ยปากคำว่า...เกียรติ จอมทัพผู้เป็นพี่ชายของหล่อนจะรีบเอ่ยแทรกขึ้นมาอย่างมิมีผิดเพี้ยนราวกับสำเนาที่ถูกประทับตรา...สำเนาถูกต้อง... **_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _**   แก้ไขเมื่อ 23 ส.ค. 47 16:23:09 จากคุณ : อุณากรรณ - [ 23 ส.ค. 47 16:15:45 ]

ความคิดเห็นที่ 4         จอมขวัญก้าวเข้ามาในห้องประชุมขนาดใหญ่ที่ทางสมาคมแม่บ้านทหารบกจัดให้เป็นสถานที่ในการซ้อมละครการกุศล             “น้องขวัญรอสักแป๊บนะคะ พระเอกยังไม่มาเลยค่ะ เห็นใจคนอยู่ไกลหน่อยนะคะ ถึงแม้สระบุรีจะใกล้แค่ปลายจมูกก็เถอะ นี่บทนะคะ” พี่ก้อย...ที่แม่บอกว่าทางสมาคมฯเชิญให้มาช่วยซ้อมให้ยื่นกระดาษที่เย็บติดกันอย่างเรียบร้อยส่งให้         บทละครที่ถูกส่งมาให้แม้ไม่หนามากแต่บทที่พูดนั้นทำให้จอมขวัญต้องถอนใจเฮือก...มัทนะพาธา พระราชนิพนธ์ ในร.6 ...ตำนานดอกกุหลาบ แม้จะเป็นวรรณกรรมที่ชื่นชอบ เคยเศร้ากับความรักของนางมัทนาและท้าวชัยเสนแต่จอมขวัญก็รู้ขีดความสามารถในการท่องจำของตนได้เป็นอย่างดี         “ทหารอะไร ไม่รู้จักตรงเวลา” จอมขวัญบ่นพึมพำกับตนเองนั่งหันหน้าและมองไปยังประตูก่อนจะก้มหน้าลงอ่านบทละครในมือด้วยเสียงที่ไม่ดังนัก         “เมื่อก่อนสิชายรัก         ก็มิพักจะเออจะอวย            อวดดีและอวดด้วย       บมิเคยจะลุ่มจะหลง......          ....ครานี้สิพบชาย             วรรูปวิเศษวิศาล                    ใจวาบและหวามปาน   ฤดินั้น......”         เสียงหวานกังวานฟังไพเราะขาดหายไปเมื่อเงยหน้าขึ้นสบกับดวงตาคมคู่หนึ่งที่กำลังมองตรงมา ประกายตาแกร่งกล้าในดวงตาคมทำให้หญิงสาวก้มหลบ  ใบหน้าของร่างสูงในเครื่องแบบปกติสีกากีแกมเขียวแขนสั้นที่ปรากฏขึ้นตรงกรอบประตูดูคุ้นตาทว่าก็นึกชื่อไม่ออก         “ขอโทษครับ ที่มาสาย ติดราชการตอนเช้าน่ะครับ” เสียงห้าวเอ่ยขึ้นจนจอมขวัญไม่แน่ใจว่าเจ้าของเสียงเอ่ยกับหล่อนหรือกับกรรณิการ์ที่นั่งอยู่ไม่ไกลนัก         “คุณ...อัศวิน...” จอมขวัญเงยหน้าขึ้นมองแล้วต้องอุทานก่อนจะยกมือขึ้นปิดปากยั้งคำว่า จปร. เอาไว้ได้ทัน         “น้องขวัญคะ จำคนผิดแล้วมั้งคะ นี่...หมวดตฤณค่ะ ร.ท.ตฤณชาติ  เกียรติก้องไกล” กรรณิการ์เอ่ยแนะนำ         “คือ...ขวัญ...ค่ะๆพี่ก้อย ขวัญคงจำผิด” จอมขวัญระงับคำอธิบายไว้ทันพยักหน้าหงึกหงักรับคำกล่าวหา แต่ไม่วายปรายตาเคืองขุ่นไปยังร่างสูงที่ยืนยิ้มตาพราว คงมีเพียงสองคนเท่านั้นที่รู้ความนัยของคำว่า...อัศวิน         “นี่บทค่ะ หมวด อ้อ! แล้วนี่น้องขวัญค่ะ จอมขวัญลูกสาวคนเล็กและคนเดียวของพล.อ.เจษฏา” กรรณิการ์ยื่นบทละครให้ตฤณ         “ลองอ่านคร่าวๆกันก่อนนะคะ เดี๋ยวจะได้เริ่มซ้อม” กรรณิการ์บอกก่อนจะปล่อยให้ชายหนุ่มหญิงสาวอ่านบทตามลำพัง         “คุณเริ่มชอบทหารแล้วสิ” ตฤณชาติทรุดตัวลงนั่งตรงข้ามกับจอมขวัญ บทละครในมือไม่น่าสนใจเท่าหญิงสาวตรงหน้า ตุ๊กตากระเบื้องก็ยังเหมือนเดิมแม้เวลาจะผ่านมาตั้งสามปี น่าทะนุถนอม ยังสวยหวานราวกับนางฟ้าอย่างที่เขาเคยรู้สึก ผิวขาวอมชมพู ดวงตากลมโตดำขลับ จมูกโด่งเป็นสันงามรับกับริมฝีปากรูปกระจับที่เชิดขึ้นเล็กน้อยบ่งความดื้อรั้นในตัวผู้เป็นเจ้าของ         จอมขวัญไม่ตอบคำถามตวัดสายตามองชายหนุ่มตรงหน้า เครื่องแบบที่ดูเข้ารูปพอดีตัวกระมังที่ทำให้ร่างสูงตรงหน้าดูบึกบึนล่ำสันกว่าที่เคยเห็นเมื่อสามปีที่แล้ว ใบหน้าคร้ามคมยังดูดีหล่อเหลาบาดตาบาดใจสาวๆเหมือนเคย         หญิงสาวต้องกลั้นยิ้มเมื่อนึกถึงคำพูดของเพื่อนๆเมื่อสามปีที่แล้ว ‘หล่อราวเทพบุตรลงมาจุติ ยัยขวัญทำไมแกไม่ดึงฉันเข้าไปคุยด้วย โอย...โดนๆ สเป็คฉันเลย’ ‘ใช่ๆ ยิ่งตอนยิ้มนะ ยังกับแสงแดดในยามสายที่ส่องผ่านม่านหมอกดูอบอุ่นแต่ไม่ร้อนแรง เฮ้อ...อยากโคลนนิ่งเอามาตั้งไว้หน้าห้องสอบ เวลาที่ใจแห้งเหี่ยวยามทำข้อสอบไม่ได้ แค่เงยหน้าขึ้นมองเห็นรอยยิ้มมันก็ต่อชีวิตไปได้อีกวันแหละว้า’         “แต่ถึงยังไงคุณก็ต้องชอบผมล่ะ” เสียงห้าวอย่างเข้าข้างตัวเองเป็นที่สุดดึงหญิงสาวให้ก้าวออกมาจากห้วงเวลาในอดีต         “นี่คุณ เอ๊ย! หมวด...”         “ตฤณครับ หรือคุณจะเรียกอัศวินก็ได้ ผมยินดีเป็นอัศวินของคุณ แล้วที่ผมบอกว่าคุณต้องชอบผมเนี่ย...ผมหมายถึง...ในบทละคร” ชายหนุ่มบอกชื่อตนเองอีกครั้งเมื่อเห็นหญิงสาวนิ่วหน้าเอียงคอราวกับนึกชื่อเขาไม่ออก         “พ่อและพี่ชายเป็นอัศวินของฉัน และฉันก็ไม่ต้องการอัศวินคนไหนอีก”         “อัศวินประจำใจอย่างผมคุณก็ไม่ต้องการหรือ” เสียงถามยียวนพร้อมรอยยิ้มกริ่มที่ปรากฏทำให้จอมขวัญก้มหน้าอ่านบทละครในมือเสียงดังอย่างจงใจ         “กระหม่อมฉันก็เคยทราบ     สุภาษิตบุราณว่า            บุรุษยามสิเนหา                    ก็พูดได้ละหลายลิ้น”  ตฤณหัวเราะลั่นอย่างพอใจ         “ผมจะไม่สบถสาบานอย่างท้าวชัยเสนหรอกนะ ถ้าผมจะรักใครสักคนผมจะรักมั่นแท้แต่...จอมขวัญ” หญิงสาวเงยหน้าจากกระดาษในมือ หน้าตาคนพูดไม่มีรอยเย้าแหย่เหมือนที่เคยเห็น แม้จอมขวัญอาจจะหมายถึงผู้หญิงคนอื่น แต่จอมขวัญคนนี้ก็อดหน้าแดงร้อนผ่าวไม่ได้ จากคุณ : อุณากรรณ - [ 23 ส.ค. 47 16:16:24 ]

ความคิดเห็นที่ 5        “เอาล่ะค่ะ พร้อมยังคะ เดี๋ยวเรามาเริ่มซ้อมกันเลย” จอมขวัญผ่อนลมหายใจช้าๆอย่างโล่งอก หากใครจะเป็นอัศวินในขณะนี้คนๆนั้นก็คือกรรณิการ์ หญิงสาวผู้พี่คนนี้เปรียบเสมือนอัศวินขี่ม้าขาวมาช่วยดึงหล่อนจากสถานการณ์อันน่าอึดอัด         “พิศโฉมและฟังเสียง      ละก็เพียงจะฃาดใจ             โอ้นอนจะหลับไหล    ฤฉนี้นะอกเอ๋ย           ขืนนอนก็ร่อนเร่า          ฤดิเฝ้าคะนึงเชย             หากขืนจะนอนเฉย       อุระอาจจะพังภิน ”         เสียงทุ้มนุ่มกังวานที่ได้ยินทำให้จอมขวัญนึกภาพผู้ชายตัวโตสูงใหญ่จะเป็นจะตายเพราะศรรักที่ปักทรวงยากที่จะถอดถอนไม่ออก โดยเฉพาะหากชายคนนั้นเป็นชายหนุ่มตรงหน้า         “คราใดประสพเนตร์    ฤก็เราละร้อนและหนาว             เธอไกลก็ดูราว            นภะไร้ตวันและเดือน           โอ้ว่าณครานี้              แหละฤดีจะฟั่นจะเฟือน             ด้วยรักกระทำเชือน    ละฉนี้จะทำไฉน”         เสียงหวานกังวานที่ได้ยินทำให้ตฤณชาตินึกอยากจะเป็นท้าวชัยเสนซะจริง มีข้อแม้เพียงสองข้อเท่านั้นคือให้นางมัทนาเป็นหญิงสาวตรงหน้า และขอให้ตอนจบของเรื่องมิเศร้าอย่างบทละคร         “วันนี้แค่ก่อนนะคะ ครั้งหน้าอยากจะให้ท่องบทให้แม่นๆนะคะ” เสียงตัดบทบอกเลิกการซ้อมทำให้จอมขวัญแอบดีใจลึกๆ         แม้ไม่ใช่มือใหม่ด้วยเคยเล่นละครเวทีของคณะฯมาแล้ว แต่วันนี้ดูเหมือนฝีมือนักแสดงเก่าจะตกฮวบแล้วแววของดาวรุ่งดวงใหม่ก็ส่องประกายไม่แพ้ดาวบนบ่า อย่างนี้น่าจะจับไปเป็นดาราแทนนายทหาร ฮึ! สาวๆคงกรี๊ดสลบไม่แพ้ตอนเป็นผู้หมวดหนุ่มแน่ ทำเสียงฮึดฮัดอยู่ในใจแล้วก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าหงุดหงิดเพราะตนเองตีบทไม่แตกหรือหงุดหงิดเพราะนึกภาพสาวๆที่มารุมล้อมนายทหารตาคมกันแน่ เชอะ! ชื่อติดดินแต่เรตติ้งพุ่งเฉียดฟ้า ก็ดูเถอะ...ขนาดสาวรุ่นแม่ในห้องนี้ยังเทคะแนนให้จนจะแบกกลับค่ายไม่ไหว         ตฤณมองตามร่างบางที่เกาะแขนคุณหญิงกานดาเดินออกไปจากห้องประชุมอันเป็นสถานที่ซ้อมแล้วรู้สึกเสมือนว่าหัวใจได้หลุดลอยตามไป ‘น้องขวัญคะ พี่ขอเวลาเย็นวันศุกร์อีกวันได้ไหมคะ จะได้ซ้อมกับนายทหารลูกทัพฟ้าที่มาเล่นเป็นสุเทษณ์น่ะค่ะ’ คำพูดของกรรณิการ์ดังอยู่ในโสต ความรู้สึกหวงแหนแล่นพล่านแม้จะรู้ว่าบทสุเทษณ์ เทพที่มาหลงรักนางมัทนานั้นไม่มีบทมากนักแต่ใจก็ยังไม่คลายความร้อนรุ่มลงได้         เอาน่า...จะลูกทัพไหนก็กองทัพไทยเหมือนกันแหละวะ...ไม่เหมือนสิวะถ้ามาหมายคว้าดาวใจดวงเดียวกัน ไอ้ตฤณเอ๊ย!...ถ้าจะฟุ้งซ่านไปใหญ่แล้ว อินกับละครเกินไปแล้วเอ็ง ชายหนุ่มสั่นหน้าสลัดความคิดทิ้ง ใครมันจะไปรักง่ายรักดายวะ แค่เห็นหน้ากันสองวัน แม้จะห่างกันตั้งสามปีก็เถอะ **_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _** บทละครเรื่องมัทนะพาธา....พระราชนิพนธ์ในร.6 รัก...เรารักมั่นแท้แต่จอมขวัญ......บ้านนายร้อยจปร. ขอบคุณพี่ทหาร จาก มทบ.ที่ 21 ค่ายสุรนารี ที่จุดประกายให้เรื่องนี้ได้ปรากฏบนหน้าจอของผู้อ่านทุกท่านในขณะนี้ หลักสูตรจู่โจมในปัจจุบันรู้สึกจะนนร.(นักเรียนนายร้อย) จบถึงได้เข้าฝึก โดยบรรจุหลักสูตรฝึกงานเข้าแทน (หากยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงนะคะ) ปีการศึกษา 2548 เป็นปีแรกที่รร.จปร. เปลี่ยนเป็นหลักสูตรสี่ปีค่ะ ซึ่งก่อนหน้านี้เป็นหลักสูตร 5 ปี ปล. ขอดักไว้ก่อน เผื่อมีคนทวง...อิอิ  แบบว่ามีชนักปักหลัง คู่กัดฯ เดี๋ยวจัดให้ค่ะ อย่างเร็วศุกร์นี้ได้อ่านค่ะ แก้ไขเมื่อ 23 ส.ค. 47 16:41:06 แก้ไขเมื่อ 23 ส.ค. 47 16:27:08 จากคุณ : อุณากรรณ - [ 23 ส.ค. 47 16:17:07 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เอ่อ จบแค่นี้ หรือมีต่อคะ แห่ะแห่ะ จากคุณ : NoK_Zilla - [ 23 ส.ค. 47 17:00:12 ]

ความคิดเห็นที่ 7 น่ารักจังคะ จะรออ่าน ทั้ง 2 เรื่องเลยนะคะ (เปนคนเดิม แต่เปลี่ยนนามแฝงเฉยๆคะ) จากคุณ : yackety-yak - [ 23 ส.ค. 47 18:32:34 A:61.90.92.6 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 ชอบตอนที่ว่า "เกียรติและศักดิ์ของความเป็นทหารไม่ได้ขึ้นอยู่ที่ดาวบนบ่า ก็เหมือนกับเกียรติและศักดิ์แห่งความเป็นมนุษย์ไม่ได้ขึ้นอยู่ที่เงินทอง" โดยสุดเลยค่ะ อืมเรื่องนี้เกี่ยวกับทหาร แล้วเรื่องต่อไปเกี่ยวกับไรดีค่ะ แต่ยังไงจะเป็นผู้อ่านที่ดีนะค่ะ จะรออ่านตอนต่อไปทั้งสองเรื่องเลยค่ะ จากคุณ : oreocream (oreocream) - [ 23 ส.ค. 47 18:49:23 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ชอบจังค่ะ... หลาย ๆ ประโยคเลย... แหม... ชักชอบทหารขึ้นมาแล้วสิ... (เคยคิดเหมือนจอมขวัญเลยนะคะเนี่ย) จากคุณ : ต้นหญ้าเอื้อมฟ้า (invisible_TJ) - [ 23 ส.ค. 47 21:12:20 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ระหว่าง รอคู่กัดฯ เหรอค่ะ หุหุ ว่าจะทวงแล้วเชียว ดีเลยค่ะได้อ่าน 2 เรื่อง จากคุณ : seabreeZe'' - [ 23 ส.ค. 47 23:33:11 ]

ความคิดเห็นที่ 11 น่ารักจัง ^^ เคยมี'เป๊ค เป็นหนุ่มในเครื่องแบบอยู่ช่วงนึงเหมือนกันค่ะ หลังจากอ่านเรื่องคู่กรรม กะ คำมั่นสัญญา แน่ะ เหมือนจะรู้ตัวเลยนะคะ กะว่าจะเข้ามาแซวเหมือนกันค่ะ ว่าเมื่อไหร่คู่กัดฯ จะมา คิดถึงน้องแคนแล้ว จากคุณ : ต้วนมันอ้า - [ 23 ส.ค. 47 23:40:01 ]

ความคิดเห็นที่ 12 สนุกค่ะ เเหม นางเอก ก็ท่าจะร้ายๆเล็กๆนะคะเนี่ย จากคุณ : เรียมเจ้าขา - [ 23 ส.ค. 47 23:56:28 ]

ความคิดเห็นที่ 13 แหม อ่านๆ มานึกว่าจะลงจนจบเลย แต่แค่นี้ก็ยาวแล้วล่ะ :) จากคุณ : scottie - [ 24 ส.ค. 47 00:22:40 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ร้องเพลงรออออออออออ จากคุณ : ephi - [ 24 ส.ค. 47 03:58:20 ]

ความคิดเห็นที่ 15 โดนมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆค่ะ  คุณอุณากรรณ  หนุกสุดๆ  อยากรู้ว่าแรงบันดาลใจเรื่องนี้จริงๆเป็นยังไง  ช่วยเล่าหน่อยนะคะ จากคุณ : วุ้น - [ 24 ส.ค. 47 06:23:27 A:161.200.121.82 X:161.200.255.161 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ยังไม่จบใช่ไม๊คะ... ปกติไม่ค่อยนิยมชายในเครื่องแบบอ่ะค่ะ.. หุ...หุ.. รอดูน้องอจมขวัญว่าจะใจอ่อนไม๊.. @^_____________^@ จากคุณ : p_jung - [ 24 ส.ค. 47 08:32:14 A:210.246.66.1 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 กาลเวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก ถ้าเดาไม่ผิด อาจจะมี "ขวัญชาติ" ตัวน้อยออกมาวิ่งเล่่นตอนต่อไป จากคุณ : กระเฉดน้อย - [ 24 ส.ค. 47 09:05:36 ]

ความคิดเห็นที่ 18 อยากอ่านตอนต่อแล้วล่ะ ^^ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 24 ส.ค. 47 10:51:16 ]

ความคิดเห็นที่ 19 มาแอบอ่านค่ะ น่ารักจังเลยยยยยยย เอ ว่าแล้วจะเกลียดทหารใหม่สะอีกรอบดีมะนี่ อุอุ จากคุณ : จันทร์จ๋า นั่งอมยิ้ม (Tethys) - [ 24 ส.ค. 47 19:47:02 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ^ ) _________  _ _ _ _ _ _ __ _ _ _ _ _ __ ( ^ อ่านเจ้าค่ะ จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 24 ส.ค. 47 20:40:05 ]

ความคิดเห็นที่ 21 sign my name ka จากคุณ : kon-hin - [ 25 ส.ค. 47 00:16:54 A:65.41.92.203 X: ]

ความคิดเห็นที่ 22 ขอตั้งฉายาให้คุณตฤณค่ะว่า.. "เท่ห์มาก ๆ..อยากจะกรี๊ด.." ฮี่ ๆ ๆ :D จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ 25 ส.ค. 47 14:45:48 ]

ความคิดเห็นที่ 23 อืมมมม...หวานซ้า.... อ่านแล้วอดอมยิ้มด้วยไม่ได้...น่าอิจฉาจริงนะ.... รักมั่นแท้แต่...จอมขวัญ...อุอุ... พี่ว่าคนข้างๆเค้าอยากเปลี่ยนเป็นรักมั่นแท้แต่...อุณากรรณมากกว่าม้างงง....     คิดถึงนะจ๊ะ.... จากคุณ : อรพิม - [ 25 ส.ค. 47 16:27:18 A:203.157.125.18 X: ]

ความคิดเห็นที่ 24 ดาวฟ้าดาวใจ ตอนที่ ๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2979266/W2979266.html จากคุณ : อุณากรรณ - [ 25 ส.ค. 47 17:43:54 ]

ความคิดเห็นที่ 25 โอ๊ะ มีตอนสองด้วยนี่นา ทีแรกนึกว่าจบแล้วซะอีก จากคุณ : TSURUGI - [ 22 ก.ย. 47 23:59:32 ]

ความคิดเห็นที่ 26 อ่า คนในเครือ่งแบบ จะว่าไปตามความคิดเรา ก้แอบอคตินิดส์นึงเหมือนกัน แร้วจะติดตามเรือ่งน่าสนใจดีคร่ะ จากคุณ : none name - [ 12 ม.ค. 49 17:30:08 ]