ตอน : อยากให้พี่นัทกลับมารักฉันเหมือนเดิม

หลังจากที่พี่นัททะเลาะกับ เพื่อน พี่นัทก็โทรศัพท์ไปบอกแม่ ขอแม่แยกออกมาอยู่ต่างหาก
อีกไม่กี่วัน พี่นัทก็ย้ายออกมา ไปอยู่ที่ใหม่ ที่ ซึ่งไม่ไกลจากบ้านฉันมาก ตั้งแต่นั้น ฉันก็ไม่เคยเจอ เพื่อนพี่นัทสองคนนั้น อีก

พี่นัทพักอยู่คนเดียว เป็นห้องเช่า บ้านไม้เล็กๆ อยู่ลึกเข้าไปในสวน……. แม้จะไม่สะดวกเหมือนหอพักตึกปูนที่เดิม แต่ก็สะดวกใจ ….. รู้สึกเป็นส่วนตัว…… เหมือนโลกใบนี้ทั้งใบมีฉันกับพี่นัทสองคน…..


ฉันจะมาอยู่กับพี่นัทที่นี่ เกือบทุกเย็น หลังเลิกเรียน ก่อนเข้าบ้าน

รู้สึกอบอุ่นที่ได้แอบมาอยู่ด้วยกัน…เหมือนเป็นการเริ่มต้น ใช้ชีวิตคู่…… เหมือนเป็นรังรักเล็กๆ ของฉันกับพี่นัท
ที่ที่ฉันจะอยู่กับพี่นัทตลอดไป จนได้แต่งงานกัน มีลูกเล็กๆ ด้วยกัน….


……..ฉันฝันไปไกล……..


…….แต่คงไปไม่ถึง….….


หลังจากวันที่มีอะไรกันวันแรก ตั้งแต่ตอนขึ้น ม.4 จนผ่านไปหนึ่งปี….ฉันขึ้น ม.5 …..ฉันก็มีอะไรกับพี่นัทเกือบๆ จะทุกครั้งที่เจอกัน….เหมือนเป็นกิจกรรมบังคับที่ต้องทำ…..



แม้ความทรงจำที่ดี จะมีเข้ามามากมาย ในช่วงเวลาอันอบอุ่นหอมหวาน ในบ้านเช่าเล็กๆ หลังนั้น ……

แต่มันก็ลดลง…… ลดลงไปเรื่อยๆ …….

เหมือนความรักระเหยไปในอากาศ…….. ยากที่จะสังเกตุเห็น


กลับไปนึกถึงวันเก่าๆ ในเวลาที่ผ่าน ก็ชวนให้ตระหนก…….

ความรักที่เคยได้รับจนล้น…... กลับ กลายเป็นแห้งขอด……..

รู้สึกได้ถึงผิวหัวใจที่แตกร้าว….. ปลิ้นเป็นเปลือก……..

ราวกับดินเหนียวในนา ที่ขาดน้ำมานาน…..

ปริมาณความใคร่เท่าเดิม…….ปริมาณความรักลดลง……



จากวันที่พี่นัทเคยตามใจฉันตลอด……. เอาใจฉันทุกอย่าง……. เหมือนฉันเป็นสิ่งเดียว มีค่าสูงสุดเหนือสรรพวัตถุบนโลก…… วันที่ฉันคิดว่า ฉันค้นพบรักแท้….รักที่ขาดหายไป…..จิ๊กซอร์แห่งรักตัวสุดท้ายได้ถูกต่อลง จน กลายเป็นภาพรักอันสมบูรณ์

ฉันต้อง กลายเป็นซินเดอร์เรลล่าที่น่าสงสารอีกครั้ง…… นอกจากจะทำหน้าที่เป็นเครื่องจักรแห่งความสุขให้กับพี่นัทแล้ว ฉันยังต้องทำงานบ้าน ซักผ้า ถูบ้าน ล้างจาน ให้พี่นัท……. แม้พี่นัทจะไม่ได้ใช้ ฉันก็เต็มใจทำ เหมือนมันเป็นหน้าที่ภรรยาที่ดี ที่ต้องปฏิบัติต่อสามี…….. ไม่น่าเบื่อ น่าขยะแขยง เหมือนกับการ ล้างจาน และ ซักผ้าที่มีกลิ่นเหล้าอับๆ เหม็นเขียวติดอยู่ ของไอ้ปีศาจขี้เมา…

ฉันทำมันจน กลายเป็นหน้าที่….พี่นัทไม่เคยรู้สึกดีกับสิ่งที่ฉันทำให้ ไม่เคยมาปลอบใจ ไม่แม้แต่คำชมเชย…..

บางครั้งก็ว่าฉันแรงๆ เวลาฉันทำอะไรไม่ถูกใจ…..

วันนึง ฉันลืม ไปแช่ผ้าสีตก ปนไปกับเสื้อพี่นัทที่ใส่ไปเรียน มันทำให้เสื้อเปื้อนสี ….. พี่นัทโกรธฉันมาก ราวกับมันเป็นความผิดครั้งยิ่งใหญ่ที่ให้อภัยกันไม่ได้อีกเลย…ด่าฉันด้วยคำหยาบ….. ว่าฉัน….. เอาถังซักผ้าขว้างใส่ฝาบ้านจนแตกละเอียดไปทั้งใบ


ฉันนั่งยองๆ ร้องให้ตัวสั่นอยู่ตรงนั้น …..ทั้งตกใจ…… ทั้งเสียใจ…… และก็ทั้งกลัว………


เวลากลับมาจากเลิกเรียน พี่นัทก็ชอบปลีกตัวไปนั่งสูบบุหรี่อยู่คนเดียว ไม่สนใจฉันเหมือนก่อน……ไม่มาคลอเคลีย….. ชวนคุย…… หรือนอนหนุนตักกัน เหมือนวันที่ย้ายมาอยู่ใหม่ๆ …… บางครั้งเดินผ่านฉันไปมาราวกับฉันไม่มีตัวตน ไม่ได้นั่งอยู่ตรงนั้น ……..หน้าฉันพี่นัทก็ไม่คิดแม้แต่จะมอง…….


บางครั้งฉันรู้สึกเหมือนหมดที่ไป หมดอาลัยตายอยากกับชีวิต ฉันถามตัวเองว่าฉันมานั่งอยู่ในบ้านเช่าหลังนี้ทำไม……ฉันเป็นใคร……..เหมือนเจ้าของบ้านเค้าไม่ต้องการ…….

เวลาพี่นัทนอนเล่นจนหลับ ฉันก็ได้แต่ไปนั่งอยู่ข้างๆ แอบมองใบหน้าของพี่นัท ผู้ชายหน้าหวานรูปหล่อผิวเนียนสวยเหมือนผู้หญิง… คนที่เคยรักฉันมาก….. มองอยู่อย่างนั้น เหมือนจะหาคำตอบ ว่าอะไรทำให้เค้าเปลี่ยนไป……

…….ฉันทำอะไรผิด…….

ทั้งๆ ที่ฉันทำให้เค้าแทบจะทุกอย่าง…… อยากจะเขย่าตัวเค้า แล้วถามว่าทำไม…. ทำไม…..ทำไม ต้องลงโทษฉันด้วยการไม่รักฉันเหมือนเดิม…..

…..แล้วฉันก็ร้องให้……

เป็นอย่างนั้น อยู่ประจำ….. ซึ่งเค้าไม่เคยรู้เลย……


อยากให้เค้าตื่นมา แล้วเป็นพี่นัทคนเดิม คนที่รักฉันมากที่สุดในวันแรกที่รักกัน…..