ตอน : แล้ววันที่เจ็บปวด ก็มาถึง...

เพื่อนบอกว่า ผู้ชายไม่เคยเปลี่ยน……


ความรู้สึกของเด็กๆ ยังติดตัวมาตลอด….. เห่อของเล่นใหม่ เก็บแม้แต่กล่อง…... นอนกอดนอนเล่นจนเพลียหลับ เก็บไว้ใต้หมอน…... แต่มันเหมือนไม่ถึงที่สุด ถ้าไม่ได้แกะออกมาดู…….
แกะทีละชิ้น….. ทีละชิ้น…
.แกะจนถึงชิ้นสุดท้าย……

ไม่มีอะไรให้แกะ…ไม่มีอะไรให้ค้นหา…..
ก็จะทิ้งไป……..วางไว้อย่างนั้น …… ไม่สนใจที่จะมาเล่นอีก…..


ไม่เหมือนผู้หญิง……..


คำว่ารักพิมพ์ได้ครั้งเดียว…… ไม่สามารถลบหรือแก้ไข.…..
เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้อีก ไม่ว่าผู้ชายคนนั้น จะเปลี่ยนไปเป็นเลวอย่างไร…… ก็ยังรักเหมือนเดิม…..


มันเหมือนเป็นกรรม…….


ความรักทำให้คนตาบอด…….


…. ใช่….



มันเป็นอย่างนั้น จริงๆ


... ... ..


วันที่พี่นัทไม่มารับที่โรงเรียน ฉันก็ต้องนั่งรถสองแถวมาลงตรงถนนใหญ่ แล้วก็เดินเข้าไปเอง ... ... . บางวันฉันก็ต้องเดินออกมา เพราะพี่นัทไม่มาส่ง….


มันทั้งมืด…..ทั้งเปลี่ยว… ไม่มีแม้เสาไฟข้างทาง…..บางวันก็ฝนตกพรำ



มันเหมือนชีวิตฉัน ที่เดินไปบนถนนที่มืดมิด ไม่เห็นทางออก…… ไม่รู้จะพบแสงสว่างเมื่อไหร่…..

…. หาทางออกไม่เจอ….



น้าชัยบอกว่า ฉันเปลี่ยนไปมาก ดูผอมซูบโทรม หน้าตาหมองเศร้า ไม่สดชื่นเหมือนก่อน……. น้าชัยมักจะชอบไปเกาะขอบกำแพงรั้ว…. แอบมอง ฉันซักผ้าอยู่หลังบ้าน

ฉันก็ไม่เคยเล่าอะไรให้น้าชัยฟัง ….ทั้งๆ ที่คิดอยู่หลายครั้ง ว่าอยากจะคุยกับน้าชัย ซึ่งเป็นผู้ชายที่อบอุ่น และก็เป็นผู้ใหญ่... .. น่าจะเข้าใจอะไรได้ดี….


……………..



ถ้าฉันได้มีโอกาสปรึกษาน้าชัย บางทีอะไรอะไรที่เลวร้ายก็คงไม่เกิด…….



... ... ... .



ประจำเดือนของฉันไม่มาเกือบอาทิตย์นึงแล้ว…..มันทำให้ฉันกลุ้มใจ เพราะมันไม่เคยมาช้าแบบนี้มาก่อน…


มันทำให้ฉันกลัว และวิตก….


นึกถึงวันแรกๆ ที่ตามใจพี่นัท….จนปล่อยเลยตามเลย ไม่เคยใช้วัสดุป้องกัน…….


ฉันกลุ้มจนนอนไม่หลับ…คิดอยู่ตลอดว่า... ... ... ถ้าท้อง..ฉันจะทำยังไง…….


ฉันนอนคิดจนเช้า... ... จากตีหนึ่งจนสว่างคาตา…..ไม่มีแม้แต่จะงีบหลับไป จนฉันไปโรงเรียนเกือบจะไม่ไหว…..


เพื่อนที่สนิทที่สุด ที่ฉันมักจะไปปรึกษาอะไรๆ ด้วยอยู่บ่อยๆ บอกให้ฉันไปร้านขายยา ไปซื้อที่ตรวจตั้งครรภ์…..




ฉันเปิดประตูร้านขายยาเข้าไป….ความรู้สึกเหมือนกำลังเปิดประตูห้องพักอาจารย์ ที่มีอาจารย์ดุๆ เรียกฉันไปพบ เพื่อว่ากล่าวตักเตือน…..

ฉันยืนลังเลอยู่นาน…..พูดอะไรไม่ออก….รู้สึกเหมือนเหงื่อมันซึมอยู่ที่หน้าผากตลอด……

คนขายยา เป็นผู้หญิงอายุราวๆ 40... ใส่เสื้อชุดสีขาว หน้าตาใจดี….. ถามฉันอยู่สองครั้ง ว่าฉันต้องการอะไร….แต่ฉันคิดไม่ออก ว่าจะบอกเค้าว่ายังไง……

สุดท้ายฉันเลยตัดสินใจบอก……



เหมือนสีหน้าเค้าจะเป็นห่วงฉันขึ้นมาทันที ที่เห็นฉันอายุเพียงเท่านี้….


เค้าแนะนำวิธีการใช้ให้ฉัน…. พร้อมกับพูดด้วยความเป็นห่วง…..


“ หนูยังเด็กอยู่เลยนะคะ …..ไม่น่าจะรีบเลย…..ยังไงก็ให้ระมัดระวัง ถ้าคิดจะทำอะไร ก็ให้นึกถึงแม่เอาไว้เยอะๆ ….. “

“ ถ้าคราวนี้ปลอดภัย ก็ขอให้คุมเถอะ….มันอันตราย…..นอกจากจะตั้งครรภ์แล้ว บางทีก็อาจจะติดโรคอะไรๆ ที่เราก็ไม่รู้ว่าแฟนเค้าจะเป็นรึเปล่า...

... .แล้ววันนึงหนูจะเข้าใจว่าการตามใจผู้ชาย มันจะทำให้เราต้องเจ็บปวด “



มันทำให้ฉันนึกย้อนกลับไปทันที…….



ถ้าวันนั้น ฉันไม่ตามใจพี่นัท ปัญหาทุกอย่างก็คงไม่เกิด…..




หลังจากออกจากร้านขายยา ฉันก็ไม่ไปหาพี่นัท แต่กลับบ้านเลย…



ฉันเอาถาดเล็กๆ ที่มีหลุมสำหรับหยอดปัสสาวะกับแถบยาวๆ อยู่ทางขวา…มาหยดปัสสาวะลงไป….


มันเป็นนาทีที่ทรมานใจอย่างแสนสาหัส……



เหมือนอยากจะให้มันผ่านไปเร็วๆ ….. และผ่านไปด้วยดี….



เหงื่อที่หน้าผาก แตกออกมาเป็นเม็ดโต หยดลงมาเปื้อนเสื้อ กับกระโปรงนักเรียนฉันเต็มไปหมด….. หัวใจฉันเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมา…..



ขีดที่หนึ่งทางซ้ายเริ่มปรากฏออกมาช้าๆ …จากที่เลือนลาง มาจนเป็นเห็นชัดเจน…….

มันบีบหัวใจฉันหนักเข้าไปอีก…….ฉันไม่อยากเห็นแถบต่อไป………

ได้แต่ภาวนา…..

ขอให้มันหยุดเพียงเท่านี้เถอะ……



…….



เงาลางๆ ของแถบที่ถัดมา….เริ่มปรากฏขึ้นอย่างช้าๆ …….

…….

มันทำให้ฉันหลับตา เงยหน้าขึ้นช้าๆ เหมือนจะรับรู้ถึงสิ่งที่ฉันทำผิดพลาดไปทั้งหมด …….

มันเหมือนช็อคกับความรู้สึก…….มึนชา….. ตื้อไปหมดจนคิดอะไรไม่ออก……

ฉันนั่งอยู่อย่างนั้น อยู่นาน……คิดว่าจะเอายังไงดีกับชีวิตต่อไป…….




... ..แม่…..




คำแรกที่ฉันคิดในใจ…….


ฉันจะบอกแม่ยังไง……




... ... .พี่นัท……….



ฉันกำลังท้อง ในเวลาที่พี่นัทไม่ต้องการ... ... .แม้แต่ตัวฉันเองด้วยซ้ำ……


จะนับประสาอะไรกับลูก………


เหมือนอยากจะฆ่าตัวตาย ให้พ้นๆ ไปจากโลกนี้เลย……..


ช่วยฉันด้วย…..ช่วยฉันด้วย…..


น้ำตามันก็ไหลออกมา……..