"แล้วเราจะได้พบกันอีกมั้ย ฮือๆ หนูไม่อยากให้พี่ไป แม่ขาๆให้หนูไปกับพี่ด้วยไม่ได้เหรอ ฮือๆ พี่ราฟ ให้หนูไปด้วย ฮือๆ" เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งร้องไห้แข่งกับเสียงเครื่องบินที่ดังกระหึ่ม

"โธ่ พริส ทำยังกับว่าน้องจะไม่ได้เจอพี่เสียหน่อย พี่ไปแค่ไม่กีปีเอง เดี๋ยวก็กลับ แล้วพี่จะโทรมาคุยกะพริสบ่อยๆนะ อย่าลืมที่สัญญากับพี่ไว้นะ พริส ว่าจะไม่ดื้อกับพ่อแม่น่ะ"เด็กผู้ชายได้พูดขึ้น พลางเอามือที่อ่อนโยนขยี้หัวน้องสาวที่ตนเองรักเบาๆ

"ค่ะ ค่ะ พริสสัญญา ฮือๆ พี่ราฟต้องโทรมาคุยกะพริสบ่อยๆนะ" พริสยังคงร้องไห้ไม่หยุด

"ฝากดูแล บลัฟ แทนพี่ด้วยนะ" ราฟพูดพร้อมทั้งหันไปไหว้พ่อแม่

"ไปนะครับ พ่อแม่ รักษาสุขภาพนะครับ" พลางหันไปกอดพ่อแม่

"โชคดีนะ ราฟาเอล" พ่อของเขา ผู้ที่มีใบหน้าเงียบขรึมเป็นนิจแต่อ่อนโยนอยู่เสมอได้กล่าวขึ้นมา พร้อมทั้งลูบหัวเขาเบาๆ"แล้วรีบกลับมาล่ะ เพราะพ่อคงคุมยัยตัวดีนี่ได้ไม่นานเท่าเราหรอก ฮึฮึ"

"ครับ ครับ" ราฟกล่าวพร้อมหันไปหามารดา ที่กำลังร้องไห้เพราะการลาจาก เนื่องจากได้ทุนไปเรียนต่อของลูกชาย ราฟหัวเราะขึ้นมานิดหนึ่งพร้อมหอมมารดาที่แก้มข้างซ้าย "แม่อย่าร้องไห้แบบพริสซิครับ ผมเพิ่งปลอบแกไปหยกๆ"

"จ้าๆ ไปดีๆนะราฟ อย่าหักโหมให้มากนักนะลูก" แม่ของเขากล่าวพ้อมกอดลูกชายด้วยความรัก

"ถึงเวลาไปจริงๆแล้วล่ะครับ...ไปนะพริส" ราฟพูด ขณะที่ก้มลง ทำให้หน้าทั้งสองอยู่ในระดับเดียวกัน

พ่อและแม่มองทั้งสองดัวยความรัก ราฟเป็นพี่ชาย ลูกคนแรกที่เกิดจากความรักของทั้งสอง ตามมาด้วยพริส
ราฟ อายุประมาณ 12 ปี เป็นเด็กที่จัดไ้ด้ว่าหน้าตาหล่อเหลา น่ารักในเด็กวัยเดียวกัน ค่อนข้างเงียบขรึม แต่อารมณ์เหล่านั้น ไม่เคยแสดงออกกับคนใกล้ชิด เพราะกับคนเหล่านั้น ราฟเป็นเพียงเด็กที่ใจเย็น ขี้เล่น และที่สำคัญคืออ่อนโยน โดยเฉพาะกับน้องสาวของเขา พริส
ส่วนพริส เด็กสาวหน้าตาน่ารัก อายุเพียง 8 ปี แต่ก็แก่นและซุกซนได้อย่างไม่มีที่ติ มีเพียงสองคนที่สามารถเอาพริสได้อยู่ คือ ราฟ พี่ชายของเธอ และพ่อของเธอเท่านั้น

ขณะที่ราฟมองพริสอยู่ เมื่อเห็นพริสยังไม่เงียบ จึงเอาหัวเขกกับหัวพริสทีนึง '' โอ๊ยยย เจ็บนะ ''
คนที่เดินอยู่ขณะนั้นหันมามอง พร้อมทั้งส่งยิ้มแสดงความเ็อ็นดูมาให้ทั้งสอง ก็จะแปลกซะเมื่อไรล่ะ ในเมื่อเวลาสองคนไปไหนกัน ก็เห็นคนเป็นแบบนี้กันทุกที ในเมื่อราฟ กัน พริสน่ะ หน้าเหมือนกันจะตาย แถมยังหน้าตาดีทั้งคู่อีก ราฟมีผมสีออกน้ำตาล ตรง หน้าตาก็จัดว่าดีเยี่ยม ส่วนพริส น้องสาวก็ผมยาว สีออกน้ำตาลทอง หน้าตาก็คล้ายราฟ เพียงแต่ออกแนวน่ารักมากกว่า

"หยุดร้องได้รึยัง ไปแล้วนะ"ราฟถาม พร้อมส่งยิ้มที่ดูน่ารักให้พริส ขณะที่พริสมองเห็นรอยยิ้มนั้น พลางนึกในใจ แกล้งกันนี่หว่า ออกมา

"ไปได้แล้ว ไปๆ" พริสพูดพร้อมเอามือผลักราฟ ขณะที่ราฟเดินไป พริสก็หันมาตะโกน ''อย่าลืมโทรมานะ พี่ราฟ''

ราฟหันกลับมาพร้อมโบกมือให้พ่อแม่ และ พริส

เมื่อพ่อแม่ และพริสส่งราฟจนลับสายตาแล้ว พ่อก็พูดขึ้นมาว่า ''กลับบ้านกันได้แล้วดีกว่ามั้ง พริส''

ตอนนี้พริสเลิกร้องไห้แล้ว พลางหันไปหาพ่อพร้อมรอยยิ้ม และบอกกับแม่ว่า ''แม่ขา พริสหิวแล้ว อยากกินออมเลต กับเบคอนค่ะ''

แม่หันมามองพริสด้วยรอยยิ้ม พร้อมทั้งนึกในใจว่า ตอนนี้คงเหลือพริสที่ต้องห่วงคนเดียวแล้วซินะ เพราะตอนนี้ราฟได้ทุนไปเรียนต่อต่างประเทศจนถึงจบแล้ว เหลืออยู่ก็แต่พริสนี่แหละ ที่ยังเป็นห่วง แล้วก็ตอบพริสไปว่า "จ้า จ้า กลับบ้านกันเถอะแล้วเดี๋ยวจะทำให้ทานนะ จะได้รอโทรศัพท์จากราฟด้วยไง"

"ค่ะ" พริสตอบ ทั้ง 3 คนจึงเดินฝ่าฝูงชนขึ้นรถกลับบ้านไป


------------------------------------------------------------นี่เป็นการแต่งครั้งแรกของเรา ยังไงก็ช่วยให้คำแนะนำกับปฐมบทของเราหน่อยนะ
@lly