ความคิดเห็นที่ 1 "พ่อเวก เป็นอะไรไปรึ" มีคนสะกิดเขาเบาๆ จากข้างหลัง ใช่แล้ว เขา ชื่อ เวก  แต่ตอนนี้เขาไม่สนใจใครเลย นอกจากนงคราญที่นั่งอยู่ตรงข้างหน้าเขา..... เวกปากอ้าตาค้าง จ้องมองภาพเบื้องหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา จนกระทั่งมีมือตบบ่าแรงๆอีกครั้งหนึ่งที่ต้องทำให้เขาได้สติและหันไปมอง พระเจ้าช่วย ลุงกอบนั่นเองที่เป็นคนตบบ่าเขา "เป็นอะไรไป พ่อเวก" ชายหนุ่มขนลุกซู่ รู้สึกว่าพื้นใต้เท้าหมุนติ้วจนต้องเซไปเกาะผนังห้อง สมองลั่นเปรี้ยะดาวกระจายเต็มหน้าจนตาลาย ลุงกอบส่ายหน้ามองเวกอย่างไม่แน่ใจ พึมพำว่า "อะไรกัน ยังหนุ่มยังแน่นอยู่แท้ๆ จะเป็นลมแล้วรึ" เวกสะบัดศีรษะ หันไปมองสาวงามที่เห็นเมื่อครู่ แต่ที่นั่งตรงนั้นว่างเปล่า เหมือนไม่เคยมีใครนั่งอยู่ด้วยซ้ำ หรือเขาตาฝาดไป แต่ทำไมภาพมันถึงชัดเจนจนปานนั้น หรือเป็นเพราะกลิ่นกำยานนี่ที่ทำให้เขาฟั่นเฟือน "ไม่เป็นไรหรอกครับลุง" เขาพยายามฝืนตัวยืนให้ตรง หันไปมองทางโน้นที ทางนี้ที เหมือนไม่แน่ใจ "สงสัยผมตาฝาดไป" "งั้นเข้าไปนั่งพักในบ้านก่อน เดี๋ยวจะให้ป้าคำหาน้ำหาท่ามาให้" "ป้าคำ..!!!!" หนุ่มเวกร้องเสียงหลง "เออ สิวะ ทำไม ก็ป้าคำเมียลุงไงล่ะ ทำเป็นลืม" เวกสมองลั่นเปรี้ยะอีกครั้ง ท่าทางลุงกอบพูดถึงเมียที่ตายไปแล้วนมนานด้วยสีหน้าท่าทางปกติเหมือนกับว่ายังมีชีวิตอยู่กระนั้น "เสียงเอะอะ อะไรกัน" เสียงของใครคนหนึ่งดังออกมาจากห้องด้านในสุด ทั้งคู่หันไปมองพร้อมกัน แล้วทั้งลุงกอบและพ่อเวกก็ต้องประหลาดใจเมื่อเสียงนั้นเป็นเพียงแมวดำตัวหนึ่งเท่านั้นเอง ท่ามกลางความโล่งอกของชายหนุ่ม ในใจตอนแรกเขานึกว่าเสียงนั้น จะเป็นฝีเท้าของสาวดรุณีนัยน์ตาหยดย้อยผู้นั้นเสียอีก ซึ่งเขาเองก็ชักไม่แน่ใจว่า สาวงามที่เขาเห็นจะเป็นคนหรือผี   “ลุงกอบเลี้ยงแมวดำด้วยเหรอฮะ” ชายหนุ่มหันมาถาม ชายชราที่กำลังจับจ้องที่แมวตัวนั้นยังไม่วางตา “ปละ เปล่า พ่อเวก ชะช่วยลุงอย่างได้ไหม” น้ำเสียงของลุงกอบเริ่มติดขัด ตัวสั่น ก่อนจะขยับมืออันเหี่ยวย่นไปจับมือเวก ซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ จนเขารู้สึกถึงความเย็นเฉียบของมือลุงกอบนั้น “อะไรหรือครับ ลุงกอบจะให้ผมช่วยอะไร”   “ลุงกลัวแมวสีดำ ช่วยไล่แมวดำให้หน่อยจะได้ไหม อย่าฆ่ามันนะ เป็นบาป ช่วยอุ้มมันไปไว้ที่บริเวณป่าช้าที” ลุงกอบพูดรัวเร็ว พร้อมยกขาทั้งสองขึ้นมาชันเข่ากอดรัดแนบอกบนตั่งไม้ พลางเขยิบกายนั่งชิดติดผนังกำแพงบ้านก้มหัวซุกหัวเข่าทั้งสองปิดหน้า เพราะลุงกอบเห็นแมวดำกำลังวิ่งตรงมาทางนี้ ชายหนุ่มอึ้งไปอยู่ชั่วขณะ เขาไม่เคยคิดว่าลุงกอบซึ่งไม่เคยกลัวผี แต่กลับกลัวแมวดำ กลัวในสิ่งที่คนทั่วไปมองว่า ก็แค่แมวธรรมดาตัวหนึ่ง เมื่อเขาเห็นลุงกอบตัวสั่น ก้มหน้าอยู่อย่างนั้น เขาจึงรีบจัดการอุ้มแมวดำตัวนั้นออกไปปล่อยข้างบ้านของลุงกอบ  แล้วจึงเดินกลับมาให้ชายชราผู้นั้นใหม่อีกที คราวนี้ลุงกอบไม่ได้นั่งปิดตาแล้ว หากแต่หลับในท่าชันเข่า ใบหน้าที่โรยราซบกับเข่าอันผอมลีบ สงสัยเมื่อวานลุงกอบจะคุยกับป้าคำจนถึงรุ่งเช้า แล้วยังไม่เข้านอนเป็นแน่ เวกอดส่ายหัวไม่ได้ เกิดมาเขาไม่เคยเห็นใคร ‘ประหลาด’ เท่าลุงกอบอีกแล้ว ก่อนจะหาหมอน และพยายามสะกิดชายชราให้เอนตัวลงนอน แต่ยังไม่ทันได้ปลุกลุงกอบ เขาก็เอนตัวนอนแผ่หลาอย่างรู้ว่า พ่อหนุ่มหาหมอนมาให้ แล้วกำลังจะปลุกให้ตัวเองนอนท่าที่สวยงามกว่านี้ (มีต่อค่ะ) จากคุณ : คนชื่นชอบนิยาย ^^ - [ 25 ส.ค. 47 05:37:49 A:203.145.13.71 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 เมื่อลุงกอบเข้านอนเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มก็อดที่จะหันไปทางห้องปีกขวาไม่ได้ เมื่อกี้เขายังเห็นลุงประกอบพิธีกรรมอย่างหนึ่งอยู่ จึงตัดสินใจกลับไปห้องนั้นใหม่อีกครั้ง เมื่อพ่อเวกดึงประตูไม้นั้น สิ่งที่เขาเห็นคือ รูปสาวน้อยวัยประมาณยี่สิบเศษ กำลังหันหน้ามองมาทางเขา รอยยิ้มนั้นช่างดูอบอุ่นแฝงซึ่งความเหยือกเย็น แต่เขาก็ชอบรอยยิ้มเช่นนั้น หน้ากรอบรูปสีน้ำเงินมีเครื่องบูชาวางเต็มไปหมด ตั้งแต่กระถางธูป เชิงเทียนที่มีเทียนปักอยู่ ขนมผลไม้ ‘หรือนี่จะเป็นรูปป้าคำตอนสาวๆ และคนประหลาดอย่างลุงกอบกำลังทำพิธีชุบชีวิตป้าขึ้นมาใหม่’ ชายหนุ่มพยายามปะติดปะต่อเหตุการณ์เมื่อสักครู่เข้ากับเรื่องไสยศาสตร์ที่ตัวเองเชื่อถืออยู่ เหมือนดั่งเช่นทุกครั้งที่เขามักจะรีบไปสักการะต้นไม้เวลาเห็นมีสิ่งงอกเงยออกมาผิดธรรมชาติ ก่อนจะทำพิธีขูดต้นไม้เพื่อขอเลขไปใช้แทงหวย อย่างน้อยมันก็คือ รายได้อีกทางสำหรับคนมีเงินเดือนน้อยเช่นเขา แต่ก็ไม่มีใครสามารถอธิบายสิ่งเหล่านี้ได้ ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครยังคงเป็นปริศนาในใจของเขา ๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑ ชายหนุ่มเวกขี่จักรยานมาซื้อโจ๊กที่ตลาดหน้าปากซอยหมู่บ้าน เขาได้เจอกับพ่อแม้น เจ้าพ่อประจำศาลากาแฟละแวกนี้ เมื่อพ่อแม้นเห็นชายหนุ่ม จึงรีบตะโกนร้องทักขึ้นทันที โดยคนที่กำลังเดินจับจ่ายซื้อของสด ซึ่งไม่คุ้นเสียงของพ่อแม้นต่างพากันตกใจกับน้ำเสียงอันแหบแห้งของแก  หยุดชะงักหันมามอง เมื่อแกมองตอบ ผู้คนจึงรีบหลุบตาลง แล้วทำเป็นไม่สนใจกับตัวพ่อแม้นอีก     “ว่าไงพ่อเวก เดี๋ยวนี้ไม่มาก๊งกับพวกข้าเลยนะ หายหน้าหายตาไปนาน ไงๆ วันนี้ก็มาแล้ว มานั่งก๊งกาแฟกับข้าก่อน” “ไม่ได้หรอก ลุงแม้น ผมต้องเอาโจ๊กไปส่งให้ลุงกอบที่บ้าน” พ่อแม้นกับพ่อเติบซึ่งยังคุยค้างกันอยู่มองหน้ากัน พลางยิ้มออกมา เมื่อนึกออกแล้วว่า จะจัดการพิสูจน์เรื่องของตากอบอย่างไร “เออ เวก ข้ามีเรื่องอยากไหว้วานเจ้าช่วยพวกเราอย่างหนึ่งได้ไหม” พ่อเติบพูดขึ้น พลางปรากฏรอยยิ้มที่ริมฝีปากเล็กน้อย “เรื่องอะไรล่ะ ลุง” เขารู้สึกสังหรณ์ใจในความไม่ชอบมาพากลของน้ำเสียงนั้น   “ข้า มีของอย่างหนึ่ง อยากฝากตากอบมัน เอ็งช่วยเอาไปให้มันทีได้ไหม ข้าวานล่ะ” พ่อแม้นชายชราในวัยเดียวกันกับลุงกอบพูดขึ้น แม้ชายหนุ่มจะลังเลใจ แต่เขาก็ไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธคำขอร้องนั้น จึงพยักหน้า “ลุงแม้นคงไม่คิดจะฝากสายสิญจน์ไปให้ลุงกอบเรอะนะ” ชายหนุ่มพูดดักทางไว้ก่อน “เออ ว่ะ ข้าไม่คิดว่าแกเป็นผีหรอก” แกพูดพลางตบโต๊ะดังฉาด พร้อมหัวเราะอย่างชอบใจ ที่พ่อหนุ่มเวกพูดดักคอได้ตรงทางดี “พ่อเติม ฉันขอรบกวนฝากซื้อของสักสองสามอย่างได้ไหม” ว่าแล้วก็จดรายการของที่จะฝากพ่อหนุ่มเวกไปให้ตากอบลงกระดาษ พลางยื่นส่งให้พ่อเติมซึ่งกำลังเพ่งสายตามองข้อความในกระดาษแผ่นนั้น “เอาตามนี้เลยรึ พี่แม้น” พ่อเติมหันมาพูดเบาๆ พอได้ยินกันสองคนกับพ่อแม้น เพราะไม่ต้องการให้ชายหนุ่มซึ่งกำลังยืนอยู่ข้างหน้าโต๊ะได้ยิน “เออ สิว่ะ เอาตามนี้” “แต่มันจะไม่แรงไปหน่อยรึ พี่” พ่อเติมนั้นยังเกิดความลังเลใจ “ไม่แรงเรอะ เชื่อข้าสิ” “นั้นฉันจะจัดการให้” ว่าแล้วพ่อเติมก็ลุกเดินเข้าไปยังร้านค้าแห่งหนึ่ง โดยทิ้งปมสงสัยให้ชายหนุ่มครุ่นคิดว่าลุงแม้นคราวนี้จะมาไม้ไหน เพราะเขารู้ดีว่า กลุ่มวงกาแฟของพ่อแม้นกำลังลงขันพิสูจน์ลุงกอบกันอยู่ ว่าแกเป็นบ้าหรือมนุษย์ประหลาดกันแน่..... (โปรดติดตามตอนต่อไป) จากคุณ : คนชื่นชอบนิยาย ^^ - [ 25 ส.ค. 47 05:39:22 A:203.145.13.71 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 หมายเหตุ : เรื่องสั้นนี้เป็นการช่วยกันแต่ง เคยเขียนครั้งแรกเมื่อเกือบ 2 ปีที่แล้วน่ะคะ ใน URL : http://board.dserver.org/w/wwwt/00000310.html โดยคราวนั้นได้อาจารย์ GTW มาช่วยแต่งด้วย แต่หลังจากคนชื่นชอบฯ ทำงานประจำก็เลยไม่มีโอกาสได้เขียนต่ออีก (ประมาณเบี้ยวศิษย์เอก ฮ่าๆ เป็นคนริเริ่มแล้วก็หายต๋อมไป) ตอนนี้พอกลับไปอ่านในกระทู้เก่ารู้สึกเสียดายก็เลยขอปัดฝุ่นนำมาเขียนใหม่อีกรอบ ซึ่งได้ขอให้อาจารย์ช่วยกลับมาแต่งต่อด้วยน่ะคะ และได้รับการตอบรับมา จึงขอนำมาลง ณ บัดนี้... อ้อ....คนชื่นชอบฯ ลืมบอกไปค่ะ ว่า นอกจากงานนี้จะได้อาจารย์ GTW แล้ว ก็ยังมีวิริญอีกคนที่จะมาช่วยแต่งด้วยน่ะคะ โดยขอเชิญอาจารย์ GTW มาแต่งก่อนเริ่มแรก (เป็นปฐมฤกษ์หน่อยนะคะ...อิอิ ขออนุญาตค่ะ) จากคุณ : คนชื่นชอบนิยาย ^^ - [ 25 ส.ค. 47 05:56:05 A:203.145.13.71 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ว๊า...งั๊นรออจารย์จีมาเปิดละกันนะคะ.. รออ่านๆๆ (จริงๆแล้วไม่ใช่แนว..แต่งม่ะออกตะหาก...เอิ๊กส์) @^_____^@ จากคุณ : p_jung - [ 25 ส.ค. 47 09:31:07 A:210.246.66.225 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 เล่นเอางง .. ตอนแรกนึกว่าชื่อแม่ค้าง แล้วทำไมตอนหลังเป็นแม่คำ น่าจะขยายว่าแม่เนี่ย คือนางคำ ภรรยาลุงกอบตั้งแต่ตอนแรกค่ะ จากคุณ : scottie - [ 25 ส.ค. 47 10:22:48 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แล้วเราจะแต่งต่อให้เป็นแนวรักโรแมนติก กุกกิ๊ก น่ารักเองค่ะเอ๋ เชื่อสิว่าเราทำได้ ฮา...ล้อเล่น เดี๋ยวโดนคุณ GTW ฆ่าตาย แต่เขาคงฆ่าไม่ลงหรอก ก็เราหน้าตาดีออกขนาดนี้ ผ่าง (แหม...ทำไปได้) อ้อ...เอ๋จังคนชื่นชอบฯ ขา...เรื่องที่เราปรึกษาเอ๋เมื่อคืน (เรื่องไหนฟะ มันหลายเรื่อง ฮ่าๆ) ดูท่าจะมีปัญหาขึ้นมาจริงๆ เสียแล้ว ตอนนี้อยากคุยกับเอ๋จังเลย ยังไงคืนนี้เราจะไปรออยู่ที่เก่า (ป่าละเมาะ) เวลาดึกสงัดเหมือนเดิมนะคะ (สัก 5 ทุ่ม เที่ยงคืนได้ไหมคะ พอดีพรุ่งนี้เรามีงานเช้า) ยังไงเราจะรอน้า...จุ๊บๆ (เตรียมขนมไว้ด้วยแหละตัว) ป.ล. จะโทรหาก็ทำเบอร์หาย ผ่าง...เราจำได้เบอร์นั้นเบอร์เดียวอะ (รู้ใช่ไหมว่าเบอร์อะไร ผ่าง) จากคุณ : วิริญ (Wirincity) - [ 25 ส.ค. 47 12:12:33 ]

ความคิดเห็นที่ 7 น่าสนุกจังค่ะ  อ่านแค่ตอนแรกก็ลุ้นแล้ว น่าจะออกแนวกุ๊กกิ๊กสยองขวัญได้นะคะ โฮ่ๆ รออ่านต่อค่ะ ๑^____^๑ จากคุณ : ศรีสุรางค์ - [ 25 ส.ค. 47 13:23:15 ]

ความคิดเห็นที่ 8 รอตอนต่อไปนะคะ สนุกจัง ^^ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 25 ส.ค. 47 13:36:55 ]

ความคิดเห็นที่ 9 แดดร่มลมตก จักรยายคู่ชีพของเวก... ชายหนุ่มผู้มีหน้าที่ยามประจำหมู่บ้านลัดเลาะมาตามถนนสายเล็กๆซึ่งมุ่งหน้าสู่ป่าช้าหลังวัดอย่างชำนิชำนาญ คนที่ไม่คุ้นเคยกับเส้นทางสายนี้อาจจะพาจักรยานหัวทิ่มหัวตำลงข้างทางได้ง่ายๆ เพราะไม่ค่อยมีคนใช้เส้นทางนี้เท่าไรและปราศจากการดูแลซ่อมแซมเท่าที่ควร จึงดูเต็มไปด้วยหลุมบ่อใหญ่น้อย ที่จริงบรรยากาศแถวนี้ก็ร่มรื่นดี ถ้าไม่คิดไปว่าเป็นเส้นทางมุ่งหน้าสู่สถานที่พำนักของคนตายมาตั้งแต่อดีต จากที่เคยฝังศพกลับกายเป็นสถูปเรียงราย แต่อย่างไรป่าช้าก็เป็นป่าช้า มันให้บรรยากาศเย็นยะเยือกในความรู้สึกชนิดหนึ่งที่บางทีอาจรู้สึกได้ในดินแดนของคนตายเท่านั้น ผ่านต้นไม้รกครึ้มก็จะตัดออกสู่ทางเข้าบ้านของลุงกอบ  ของฝากซึ่งลุงแม้นและลุงเติมฝากมาให้ลุงกอบถูกมัดติดอยู่กับเบาะหลังอย่างแน่นหนาด้วยสายยางในรถจักรยาน มันคืออะไรกันนะ สองคนนั่นถึงกำชับนักหนาว่าห้ามเปิดก่อนที่จะถึงมือผู้ที่ฝากไปให้ พวกคนแก่เล่นพิเรนอะไรกันก็ไม่รู้ ดงไม้ข้างทางพลันสะบัดครืนเหมือนมีอะไรบางอย่างพุ่งผ่าน ด้วยความตกใจ ชายหนุ่มพาจักรยานเลี้ยวผิดหวังวะขณะหลบหลุมเล็กๆแห่งหนึ่งล้มคว่ำลงข้างทางทันที "โอ้ย..มันอะไรกันวะ" ยามหนุ่มประจำหมู่บ้านร้องด่าอย่างตกใจและโมโห โธ่... บรรยากาศยิ่งเป็นใจอยู่ด้วย ใครจะไม่ตกใจ แล้วมันอะไรกันที่ดิ้นโครมครามอยู่ป่าข้างทาง..เขาพยุงรถขึ้นมาอย่างระวัดระวังพลางมองไปรอบๆอย่างสำรวจตรวจตรา ปืนสักกระบอกก็ไม่มีสำหรับยามจนๆอย่างเขา อาวุธที่จะพอมีก็เป็นไฟฉายท่อนยาวซึ่งทำหน้าที่เป็นไม้กระบองหวดหมาแมวไปในตัวเท่านั้น และอีกอย่างหมู่บ้านนี้ก็ไม่มีคดีอะไรร้ายแรงมาก่อน นอกจากลักเล็กขโมยน้อยเท่านั้น อาจเป็นพวกนกก็ได้ เขาคิดในใจ เพราะแถวนี้คงไม่มีเสือ บรรยากาศรอบด้านตอนนี้เงียบสงบอย่างประหลาด มองขึ้นไปด้านบนเห็นแต่ยอดไม้เรียงรายเต็มไปหมด เสียงแมลงที่เคยร้องระงมก็เงียบหายไปอย่างน่าแปลกใจ เวกรู้สึกขนลุกเกรียวโดยไม่มีเหตุผล เขาเคยแต่ปั่นจักรยานผ่านบริเวณนี้อย่างรวดเร็ว ไม่เคยหยุดอยู่เพื่อซึมซับบรรยากาศและความรู้สึกแบบนี้ ทันใดนั้นเอง เงาไม้ด้านข้างห่างออกไปไม่ถึงสามวา ก็ไหวยวบ กิ่งไม้ใบไม้กระจัดกระจาย เงาดำโฉบตัดศีรษะเขาไปแบบเฉียดฉิวทำเอาตกใจจนแทบทิ้งจักรยานหลุดจากมือ ในขณะที่เงานั้นแผดร้องเสียงเสียดประสาทดังแซ๊ก....หลายครั้งหลายคราก่อนจะลับหายไปในทิวไม้ ทิ้งกลิ่นสาบสางแปลกๆปะปนลงมากับเศษใบไม้กิ่งไม้ นกแสกนั่นเอง นกแสกซึ่งคนโบราณเชื่อว่าเป็นนกมรณะ ถ้ามันไปจับและร้องอยู่บ้านหลังไหนแสดงว่าจะต้องมีคนตายในบ้านหลังนั้น เวกร้องด่ามันไปอย่างฉุนเฉียว และเอาเสียงตัวเองเข้าข่มความหวาดกลัวของตัวเองที่กำลังประทุขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล "ไอ้นกบ้า..ทำเอาตูประสาทเสียหมด น่าจับมาย่างกินจริงๆ ทะลึ่งมาทำอะไรแถวนี้ฟะ" จัดการจัดจักรยานในสภาพเตรียมพร้อม ขากำลังจะก้าวคร่อมอานก้ต้องชะงัก ของฝากที่เขาฝากมาให้ลุงกอบหลุดหายไปไหนก็ไม่รู้ ทั้งๆ ทีเขาแน่ใจว่ามัดอย่างแน่นหนา "ซวยอีกแล้วตู วันนี้มันวันอะไรของมันโวย..." เขาเลยพาลฟ้าพาลป่าไปเรื่อย เพราะหมายความว่าต้องเสียเวลาหาของซึ่งน่าจะหล่นอยู่แถวนี้ ทำให้เสียเวลาไปอีก ถ้าเป็นที่อื่นยังพอว่า แต่นี่เป็นเขตที่กำลังจะเข้าป่าช้า แถมดวงอาทิตย์กำลังคล้อยต่ำลงทุกที ลองมองหารอบๆตามพงไม้พงหญ้าก็ยังไม่เจอ แต่มันน่าจะหล่นอยู่แถวนี้แน่นอน คงเป็นตอนที่รถล้มลงนั่นล่ะ และคงกระเด็นไปที่อื่นหรือไม่ก็โดนยางรถจักรยานดีดเหวี่ยงไปสักที่ เวกก้มมองสำรวจไปเรื่อยๆ แม้ว่าจะใจคอชักไม่ค่อยดี นั่นไงเจอแล้ว ชายหนุ่มร้องในใจอย่างยินดี ห่อกระดาษหนังสือพิมพ์ขนาดค่อนข้างใหญ่กลิ้งอยู่โคนใต้ไม้ข้างทาง เขาก้มลงหยิบ แต่แล้วก้ต้องชะงัก รู้สึกเย็นหลังวูบ เมื่อเพิ่งสังเกตเห็นว่าถัดออกจากกระดาษห่อนั้นออกไปไม่ถึงสองศอก มีเท้าของใครคนหนึ่งยืนอยู่โดยที่เขาไม่สังเกตเห็นในตอนแรกเลยแม้แต่น้อย +++++ ฮี่ๆๆๆ คุณริญ (Wirincity) ไม่ต้องเกรงใจนะครับ แต่งไปแนวกุ๊กกิ๊กหวานไหวได้เลย สนุกดีออก ^___^.................... แก้ไขเมื่อ 25 ส.ค. 47 15:42:52 แก้ไขเมื่อ 25 ส.ค. 47 15:41:52 แก้ไขเมื่อ 25 ส.ค. 47 15:40:15 จากคุณ : GTW - [ 25 ส.ค. 47 15:39:23 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แปะโป้งไว้ก่อนนะ ตามเก็บช้ากว่าใครเขา คงไม่ว่ากันนะ จากคุณ : นัทตี้ - [ 25 ส.ค. 47 16:50:13 A:62.167.66.38 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 สนุกดีค่ะ โพสต่อเร็ว ๆ นะ  อยากรู้จังว่าลุงเขาเลี้ยงผีจริงไหม ประโยคหนึ่งที่แปลกใจนะคะก็คือ  ตรงจุด "เสียงเอะอะ อะไรกัน" เสียงของใครคนหนึ่งดังออกมาจากห้องด้านในสุด ทั้งคู่หันไปมองพร้อมกัน แล้วทั้งลุงกอบและพ่อเวกก็ต้องประหลาดใจเมื่อเสียงนั้นเป็นเพียงแมวดำตัวหนึ่งเท่านั้นเอง อ่านแล้ว  แปลว่า  ในประโยคคำพูดนั้นคือแมวดำพูดหรือ เรื่องนี้แมวดำพูดได้ใช่ไหม  งงอ่ะ   จากคุณ : วังวน - [ 25 ส.ค. 47 18:52:21 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ช่วยแก้ไขคำนะคะ เอือมละอา => เอือมระอา เขียนได้สนุกจังค่ะ  ว่าแล้วว่ามีกลิ่นฝีมืออาจารย์จีปนในเรื่องด้วย ตอนสมัยเรียนวิชาเขียนเรื่องสั้นกับอาจารย์แรคำ ประโดยคำ ก็มีการเขียนแบบทั้งห้องช่วยกันต่อเรื่องจากประโยคเริ่มต้นที่ว่า "ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก  เพราะได้ยินเสียง....." สนุกมากเลยค่ะ  บางคนก็ต่อเรื่องแบบตลก  บางคนก็น่ากลัวซะ..... ^^ เห็นเรื่องนี้เลยนึกถึง รออ่านตอนต่ออย่างตั้งใจค่ะ จากคุณ : นิทราดาว - [ 25 ส.ค. 47 20:45:20 A:203.155.226.153 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 อ่านจนจบ และได้อ่านต่อเรื่องแต่งที่อาจารย์แต่งต่อด้วยนะ ที่จริงนัทตี้ก็อยากช่วยแต่งด้วยนะ แต่ว่า อย่าดีกว่า กลัวว่าไป ๆ มา ๆ มันจะลงไปใต้สะดือซะก่อนนะสิ ฮ่า ฮ่า ฮ่า จากคุณ : นัทตี้ - [ 25 ส.ค. 47 21:17:25 A:62.167.66.38 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 วิริญแต่งต่อจากอาจารย์ล่ะน้า + + + + + ชายหนุ่มร่างกำยำล่ำสันผู้มีหน้าที่ดูแลรักษาความสงบเรียบร้อยภายในหมู่บ้าน ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองบุคคลที่ปรากฏกายอย่างเป็นปริศนาผู้นั้น หัวใจของเขาเต้นผิดจังหวะ ระบบการหายใจดูจะรวนเรด้วยอาการลุ้นระทึก ความกลัวเข้ามาครอบงำอยู่ในจิตใต้สำนึก หากเมื่อเวกได้มองดูร่างปริศนานั้นอย่างเต็มตา ความรู้สึกที่ได้กลับเป็นไปในทางตรงกันข้าม ชายหนุ่มทิ้งห่อกระดาษไว้ที่พื้นเช่นเดิม เขามองดูใครคนนั้นด้วยสายตาราวกับตกอยู่ในห้วงฝัน ใครคนนั้นเป็นสตรีนางหนึ่งที่นุ่งห่มอาภรณ์สีขาวพลิ้วไหวตลอดเรือนร่าง หญิงสาวจัดได้ว่าผู้หญิงผิวขาวจัด ผมยาวสลวยดำสนิท สูงสง่า ดวงหน้างามหมดจด โดยรวมแล้วแม้เธอจะดูบอบบางแต่เขาก็มองเห็นประกายบางอย่างลุกโชนอยู่ในดวงตาของเธอ ดวงตาของเธอมีพลังบางอย่างแฝงเร้น เวกค่อยๆ ลุกขึ้นยืนโดยไม่ละสายตาไปจากเธอแม้เพียงวินาทีเดียว ไม่ เขาไม่ได้หลงใหลเธออย่างอย่างบุรุษพึงรู้สึกกับสตรี หากปริศนาบางอย่างในตัวเธอต่างหากที่ตรึงสายตาของเขาเอาไว้ เขาแน่ใจว่าเขาไม่เคยเห็นหรือรู้จักกับเธอมาก่อน ทว่าดวงตา ดวงตาของเธอกลับสะกิดเตือนให้ระลึกถึงผู้หญิงคนหนึ่ง แต่เขาก็นึกไม่ออกว่าแววตาของเธอเหมือนใคร เขาพยายามคิด ยิ่งคิด...สมองของเขาก็ยิ่งมึนงง ในโสตประสาทมีเพียงเสียงอื้ออึง ดวงตาเริ่มมองเห็นหมอกบางๆ โอบล้อมร่างบางในชุดขาวนั้น ทุกอย่างเหมือนภาพฝัน แต่เธอคนนั้นก็พิสูจน์ให้เขาแน่ใจว่า นี่ไม่ใช่ความฝัน “สวัสดีจ้ะ เวก” เสียงของเธอแผ่วเบาราวสายลมไหวพลิ้ว หากแฝงพลังบางอย่างเอาไว้ ข้อกังขาเกิดขึ้นในสมองของเวก ณ วินาทีนั้น เขาละล่ำละลักถามกลับ “คุณรู้จักชื่อผมได้อย่างไร?” สตรีลึกลับเผยยิ้มที่ค่อนไปในทางเยือกเย็น ยากจะเดาความรู้สึก “มีใครในหมู่บ้านนี้ไม่รู้จักเธอบ้างเล่า ฉันเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ใหม่ แต่ฉันก็รู้จักเธอ” ชายหนุ่มยังคงจ้องมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยปริศนา หัวใจยังคงเต้นไม่เป็นจังหวะ ระหว่างนั้นเขาเหลือบสายตาขึ้นมองแดดสลัวยามเย็นเหนือแมกไม้ทึมทึบ พยายามทำให้ตัวเองแน่ใจว่าถึงอย่างไรก็ยังไม่มืด แต่ความกลัวก็ยังมิวายก่อตัวขึ้นในจิตใต้สำนึก “ถ้ามีคนย้ายเข้ามาอยู่ใหม่ผมจะต้องรู้ ผมรู้จักทุกคนในหมู่บ้านนี้ ถึงจะเพิ่งย้ายมา ผมก็ต้องรู้จัก แต่ผมไม่รู้จักคุณเลย” หญิงสาวในชุดขาวเผยยิ้มเยือกเย็นอีกครั้ง “ฉันย้ายเข้ามาใหม่ก็จริง แต่ไม่ได้บอกนี่ว่าย้ายเข้ามาอยู่ใน หมู่บ้าน ” ท้ายประโยคเธอลากเสียงให้ช้าและเบาลง สายตาปรายไปยังทิศทางที่เป็นที่ตั้งของ ป่าช้า ถิ่นพำนักดวงวิญญาณไร้ญาติและ ป้าคำ เธอเงียบไปและเขาก็เงียบไป ทั้งสองตกอยู่ในความเงียบงัน ในขณะนั้นลมเย็นยะเยือกพัดมาปะทะร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มวูบหนึ่ง สัญชาตญาณร้องบอกให้เวกก้าวถอยหลังให้ห่างจากเธอโดยพลัน แต่เธอก็ก้าวตามด้วยท่วงท่าไม่ต่างจากการเคลื่อนไหวของสายลม “กลัวฉันหรือ?” เสียงแผ่วๆ เธอวิ่งแล่นเข้ามาในโสตประสาทของเวก แล้วดังก้องกลับไปกลับมา หากไม่มีคำตอบใดหลุดออกมาจากลำคอของเวก สีหน้าของเขาบ่งบอกอาการกลัวได้ชัดเจน “ฉันไม่ใช่ผี” สตรีชุดขาวกล่าวในสิ่งที่เขากำลังคิด ทว่าไม่เลวร้ายไปเสียหมด น้ำเสียงแผ่วเบาเอื้อนเอ่ยต่อไปว่า “ฉันแค่อยากจะเป็นเพื่อนกับเธอ ได้ไหม?” “ได้” ชายหนุ่มตอบเหมือนคนละเมอ สติสัมปชัญญะไม่อยู่กับเนื้อกับตัวนัก เขามองเห็นรอยยิ้มจากดวงหน้าของเธออีกครั้ง หากคราวนี้ไม่เยือกเย็นเหมือนที่เคยเป็น นั่นทำให้ความกลัวของเขาลดน้อยลงไปมาก สตรีลึกลับแสดงความเป็นมิตรกับเขาก่อนจะก้าวไปหยิบห่อของที่ตกอยู่ในตอนแรกมายื่นให้เขา “เอาของสิ่งนี้ไปให้ลุงกอบสิ ในเมื่อพวกเขาอยากจะพิสูจน์ ก็ให้เขาพิสูจน์” “คุณรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร?” ถามพลางรับห่อของเอาไว้ บังคับมือตัวเองไม่ให้สั่น “สิ่งที่คุยกันในร้านกาแฟมักไม่เป็นความลับ และความลับก็ไม่มีในโลก ของมนุษย์” “ไม่มีความลับ แต่มีความลึกลับ” เขานิ่งไปนิดหนึ่ง พยายามมองลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ “ผมหมายถึงตัวคุณ” “ใช่ โลกนี้มีเรื่องลึกลับให้เราค้นหาอยู่เสมอ ฉันหมายรวมถึงตัวฉัน” “ผมไม่ปฏิเสธ แต่ผมก็ไม่คิดจะค้นหาอะไรทั้งนั้น” พูดจบเวกก็ตัดสินใจเดินก้าวออกไปจากปริศนาที่แฝงไว้ซึ่งความน่ากลัว เขาคว้ารถจักรยานที่ล้มอยู่ขึ้นมา เตรียมจะถีบออกไป แต่หญิงสาวคนนั้นก็เคลื่อนกายเข้ามาขวางหน้าไว้ พร้อมด้วยคำถาม “ให้ฉันไปด้วยได้ไหม?” “ถึงผมปฏิเสธ มันก็จะไม่เกิดผลใช่ไหม?” เขาถามกลับเหมือนยอมรับชะตากรรมบางอย่าง บางทีเขาควรจะเผชิญหน้ากับมัน ใครจะหนีชะตาชีวิตพ้น “ไม่ปฏิเสธน่ะดีแล้ว” หญิงสาวชุดขาวมีรอยยิ้มที่เป็นมิตรให้เขาอีกครั้ง “ฉันแค่อยากเป็นเพื่อนกับเธอ เพื่อนก็คือเพื่อน และเพื่อนย่อมไม่ทำอันตรายอันใดแก่เพื่อน เพราะคำว่าเพื่อนของฉันมันมีความหมายตรงตามนั้นทุกอย่าง” และแล้วเวกก็ถีบรถจักรยานไปตามทางที่มุ่งไปสู่เรือนไม้สักของลุงกอบ โดยมีเธอ หญิงสาวปริศนาซ้อนท้ายไปด้วย หลายครั้งหลายหนที่เวกต้องเหลียวหลังมามองเธอ เพราะร่างของเธอเบาหวิวเกินกว่าที่ควรจะเป็น บางขณะเขาก็รู้สึกเหมือนเธอไร้ซึ่งน้ำหนัก หรือเขาจะคิดมากไปเอง เขากลัวเกินเหตุไปแล้ว เมื่อถึงที่หมาย เวกกับสาวชุดขาวก็เดินเคียงกันตรงไปยังประตูบ้านของลุงกอบ เขาเคาะแล้วรอสักพัก ชายชราผู้เป็นเจ้าของเรือนไม้สักก็เปิดประตูออกมา “ลุงกอบครับ ” เขาทำท่าจะพูดยาว แต่ชายชราพูดแซง ดวงตาฝ้าฟางจับจ้องของในมือของเวก “ตาแม้นกับตาเติมฝากของมาให้ใช่ไหม?” “ลุงรู้ รู้ได้อย่างไรครับ?” ชายหนุ่มถามกลับในทันที ดวงหน้าของเขาเต็มไปด้วยร่องรอยแห่งปริศนา “สิ่งที่คุยกันในร้านกาแฟมักไม่เป็นความลับ” ลุงกอบตอบด้วยนำเสียงปกติ แต่เวกรับรู้ถึงความไม่ปกติ “ลุงพูดเหมือนกับ ” ชายหนุ่มโพล่งออกมาแล้วชะงัก “เอ่อ ผมพาเพื่อนมาด้วยครับ คือเขาเพิ่งย้าย มา ” เสียงของเวกขาดห้วงไปเมื่อเห็นว่าข้างกายของเขามีเพียงความว่างเปล่า และในวินาทีนั้นลุงกอบสังเกตเห็นหมอกสีขาวบางๆ ม้วนตัวอยู่ในอากาศข้างกายของเวก ก่อนจะจางหายไปในที่สุด สายตาของชายชรามีแววตระหนกในทันใด หากไม่แสดงออกให้พ่อหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าจับความรู้สึกได้ ถูกต้องแล้ว โลกนี้ไม่มี “ความลับ” หากมี “ความลึกลับ” แฝงเร้นอยู่ทั่วทุกอณู + + + + + ตาใครมาแต่งต่อเนี่ย เอ๋คนชื่นชอบฯ หรือเปล่าจ๊ะ หรือว่าจะทิ้งช่วงแล้วเปิดกระทู้ใหม่ดีล่ะ คุกคิกๆ ชอบแต่งหนังสด เอ๊ยนิยายสดจังเลย สนุกดี ^^ แก้ไขเมื่อ 26 ส.ค. 47 01:04:38 จากคุณ : วิริญ (Wirincity) - [ 25 ส.ค. 47 21:43:28 ]

ความคิดเห็นที่ 15 กำลังมันส์เลยคุณวิริญ แต่งต่อกันได้พอดิบพอดีอะไรขนาดนั้น จากคุณ : วังวน - [ 25 ส.ค. 47 22:00:45 A:203.118.85.144 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 เนียนคับ ^O^ จากคุณ : หนอนน้อย - [ 25 ส.ค. 47 22:51:16 ]

ความคิดเห็นที่ 17 อยากเล่นด้วยจัง แต่ กระซิก ได้แค่แวะมาเมียงมองจ้าา เอ๋จ๋าได้เมลของพี่อ๊ะเปล่า เห็นเงียบหายไปเลย พี่วี วังวน ตกลงได้หนังสือของนินามยังคะ ว่าแล้ว ก็กลายเป็นกระทู้ชวนคุย แฮ่ะๆๆๆ แง้ จากคุณ : bookmark - [ 25 ส.ค. 47 23:05:37 A:203.113.77.68 X:203.150.217.113 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ชายชรายิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะพยายามพูดบ่ายเบี่ยงเบนความสนใจจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ หากทว่า... “พ่อเวก พ่อเวก...” ลุงกอบร้องเรียกชายหนุ่ม พร้อมโบกมือสะบัดไปมาตรงหน้าเขา เมื่อเห็นชายหนุ่มกำลังตาค้าง อ้าปากหวอ ยืนนิ่งตกตะลึง ชายชราจึงกลัวพ่อหนุ่มจะเกิดอาการช็อค จับไข้หัวโกร๋น จึงรีบตบบ่าของเขา ก่อนดุนหลังให้เดินเข้ามานั่งภายในบ้าน พลางยกขันน้ำมาให้ดื่ม   “จิบน้ำซะ น้ำลอยดอกมะลิหอมชื่นใจ” เป็นเวลานานเกือบสิบนาทีที่ลุงกอบถือขันน้ำค้าง เพราะมือของเวกยังสั่น และตัวเทิ้มเหมือนคนเป็นพิษไข้ จนเขาเริ่มเข้าสู่สภาวะปกติ จึงหันมารับขันน้ำ พลางดื่มพรวดหมดภายในไม่ถึงนาที แต่ก็ยังไม่ลืมดักคอลุงกอบ ด้วยน้ำเสียงสั่นนิดๆ “คะ คง ไม่ใช่ฝีมือของป้าคำอีกใช่ไหมครับ” “ไม่ใช่...ฝีมือลุงเองแหละ” ลุงกอบพูด พลางขยับตัวก่อนเข้าเรื่องที่อยากจะเอ่ยออกมา “จำเสียงเอะอะเมื่อตอนสายได้ไหม พ่อเวก” “ที่เป็นเสียงแมวร้อง เมี้ยว เมี้ยว นั่นหรือครับ” “ไม่ใช่” ลุงกอบพูดพลางสะบัดมือไปมาประกอบท่า “ที่มีเสียงปริศนาของใครไม่รู้ ตะโกนออกจากในห้องสมุดของลุงน่ะ พ่อเวกยังจำได้ไหม”   “อ๋อ ผะผะผมจะจำได้ว่า มีคะคะใคร บางคนพูดออกออกมา สะสะเสียงเอะอะ อะอะไรกันนี่แหละฮะ” น้ำเสียงพูดของเขาเริ่มติดอ่าง พลางเหลียวตัวแลซ้ายมองขวาไปมาด้วยความหวาดกลัว ก่อนจะพูดต่ออีกว่า “หรือนั่น...คะคือ ผะผี มาหลอกตอนเช้ากันครับ” ตอนนี้เวกเหงื่อแตกพลั่ก ใบหน้าซีดขาวเหมือนไก่ต้มสุก เขากลัวจนต้องยกมือท่องบทสวดมนต์ “มะโน ตัสสะ ....สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายได้โปรดคุ้มครองลูกช้างด้วย”  ก่อนที่ลุงกอบจะส่ายหัวเฉลยออกมา “ไม่ใช่ผี พ่อเวกอย่าเพิ่งตกใจไป หลานข้าเองโว้ย” “อ้าว จะจริงหรือครับลุง” เขาพยายามปรับน้ำเสียงให้กลับมาปกติ   “เออ ซิวะ หลานข้ามันมากรุงเทพ” “แล้วทำไมลุงถึงไม่บอกผมล่ะ” “ก็ตอนนั้นลุงไม่รู้ ไอ้หลานมันมาจากเมืองจันท์กะทำเซอร์ไพรส์ หน็อยแน่ะเล่นปีนหน้าต่างเข้ามานอนคุดคู้อยู่ในห้องสมุด พอลุงคุยกับพ่อเวก หลานมันก็เลยตกใจตื่นตะโกนออกมา”   “อ๋อ อย่างนี้นี่เอง ผมก็หลงคิดว่าเป็นผี เฮ้อ” เขาถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก “ว่าแต่ไงของฝากลุงล่ะ ที่พ่อแม้นพ่อเติมเขาฝากมาให้ อยากรู้เต็มแก่แล้วว่าจะมาลูกไม้ไหนอีก” ลุงกอบพูดราวกับคนรู้ทันว่าสิ่งที่พ่อแม้นกับพ่อเติมเอามาฝากมักไม่ใช่ของดีนัก   “เออ จริงสิฮะ ว่าแต่ลุงรู้ได้ยังไง ว่าลุงแม้นเขาฝากห่อของมาให้” “เพื่อนของพ่อเวกนั่นแหละ ที่บอกลุงมา”   “เพื่อนของผมเหรอฮะ” เขาพูดพลางชี้หน้าตัวเองเก้อ อย่างงงงัน เพราะในบรรดาเพื่อนทั้งหมดของเขา ก็มีเพียงแต่อาคมที่ถูกส่งมาประจำรักษาความปลอดภัยในหมู่บ้านนี้ และมันก็ออกเวรไปตั้งแต่เช้าตรู่ ก่อนที่เขาจะเข้ามาแวะทักทายลุงกอบที่บ้านในตอนสายเสียอีก และถ้าไม่ใช่อาคม เขาเองก็นึกไม่ออกเลย ว่าจะมีเพื่อนแถวนี้อีก พูดพลางเสียวสันหลังวาบ “ช่างมันเถอะ ไม่เป็นไร เอาเป็นว่าลุงรู้แล้วกัน” ชายชราตัดบทอย่างขอไปที แต่ชายหนุ่มกลับไม่หยุดเพียงแค่นี้ เขาถามต่อด้วยความอยากรู้ “ลุงคงไม่ได้หมายถึง ผู้หญิงคนเมื่อกี้นะครับ” “แล้วถ้าลุงจะตอบว่า ‘ใช่’ ล่ะ” “อ๊ะ จ๊าก ช่วยด้วย ผีหลอก ผะผมอยู่มะไม่ได้แล้ว ขอตัวละครับ” ว่าแล้วชายหนุ่มก็รีบยกมือไหว้ลุงกอบ ก่อนวิ่งโกยอ้าวหนีออกไปจากบ้านไม้หลังนี้ทันที โดยไม่สนใจห่อของที่วางไว้ข้างตัวกับจักรยานคู่ใจซึ่งจอดอยู่ข้างรั้วระแนง “เฮ้ย เดี๋ยวซิ พ่อเวก เราลืมจักรยานแน่ะ” ลุงกอบรีบวิ่งออกมาตะโกนหน้าบ้าน เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มไม่ได้ขี่จักรยานกลับ แต่ไม่ทันเขาเนื่องจากเวกวิ่งหนีไปไกลลิบแล้ว   “ใครมาเหรอค่ะ ลุง” เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กผู้หญิงดังออกมาจากในครัว อายุของเธอไม่เกินสิบห้าขวบ หากแต่มีแขนเป็นมัดเนื่องจากเป็นนักกีฬายกน้ำหนัก   “พ่อเวก ยามประจำหมู่บ้านน่ะ เขาลืมจักรยานทิ้งไว้ เออ กระแตพรุ่งนี้ช่วยลุงเอาจักรยานไปคืนพี่เขาที่ป้อมหน่อยนะ ตอนนี้ก็ค่ำแล้ว ไว้เช้าค่อยไป เป็นสาวเป็นแส้ออกกลางค่ำกลางคืนไม่ดี คราวก่อนลุงยังไม่คาดโทษเราเลยนะ ที่แอบปีนหน้าต่างเข้ามา คนอะไร้ชอบทำตัวเป็นโจรอย่างนั้นแหละ” ลุงกอบเป็นคนที่ห่วงลูกหลานอยู่เสมอ เขาจึงมักบ่นเป็นประจำ เลยทำให้ลูกหลานไม่อยากมาพักอาศัยอยู่ด้วย “ได้ค่ะ ลุง” เธอพูดพลางจัดโต๊ะอาหารไปด้วย เสไม่สนใจกับสิ่งที่ลุงของเธอบ่นเมื่อกี้ “เออ ถ้าจัดโต๊ะเสร็จแล้ว อย่าลืมไปตามป้าเขาด้วยนะ” “เจ้าค่ะ ท่านลุงกอบ” เธอน้อมตัวรับคำบัญชาของลุง แล้วเดินกลับไปในครัวอีกครั้ง ‘ไอ้เจ้าหลานคนนี้ ช่างเล่นหัวข้าดีนัก’ ลุงกอบคิดในใจ ก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้ไม้เพื่ออ่านหนังสือพิมพ์คั่นเวลา แต่ยังไม่ทันได้หยิบ สายตาของเขาก็เหลือบเห็นห่อของพ่อเวกที่ลืมทิ้งไว้ ‘นี่คงเป็นของฝากข้าสินะ ปานนี้พ่อเวกจะเป็นยังไงมั่งก็ไม่รู้ คงจะจับไข้หัวโกร๋นไปแล้ว รู้นี่ข้าไม่น่าชวนมันคุยเรื่องนี้เลย’ นึกพลางมองห่อของ ก่อนที่จะลงมือแกะ “นั้นของอะไรหรือค่ะ ลุง” กระแตหลานสาว กำลังยืนมองตาปริบๆ อยู่ไม่ห่างนัก “ไฮ้ ตกใจหมด วันหลังให้สุ่มให้เสียงลุงหน่อยนะ คนแก่หัวใจวายได้รู้ไหม” เพราะลุงกอบสนใจกับของตรงหน้า จนไม่ทันสังเกตว่าหลานสาวมายืนเมียงๆมองๆ แถวนี้ด้วย “อ้าว แตไม่รู้ เนี่ยกะมาบอกลุงว่ากับข้าวตั้งโต๊ะเสร็จแล้ว ขอเชิญเสด็จไปรับประทานได้แล้วค่ะ” พูดพลางผายมือไปทางโต๊ะอาหารอย่างนอบน้อม “ว่าแต่ไปตามป้าเขาลงมาหรือยัง” “ยัง แต่เรียกก็ได้มั่ง คงไม่ต้องให้แตขึ้นไปตามหรอกนะ ลุง” “แล้วแต่เอ็งละกัน ลุงจะไปนั่งรอที่โต๊ะกินข้าวหละ” แล้วลุงกอบก็เดินออกไป พร้อมหยิบห่อของที่ยังไม่ได้แกะติดมือไปด้วย เมื่อลุงกอบถึงโต๊ะกินข้าว เขาก็รีบแกะห่อกระดาษนั้นทันที เมื่อเห็นของที่อยู่ในนั้นเป็นอะไร ชายชราก็อุทานออกมา "อุบ๊ะ" เพราะมันคือ.... วิดีโอคู่มือจีบสาว หนังสือเทคนิคพิชิตใจสาว และสุดท้ายใบขนัด “ให้ตายสิ โรบิน ใครกันช่างสรรหาของอย่างนี้มาให้ลุงเนี่ย” เสียงอุทานของเด็กสาวดังมาจากเบื้องหลัง หน้าของเธอยื่นล้ำโผล่ออกมาทางด้านข้าง จนลุงกอบตกใจสะดุ้งกระโดดสปริงตัวไปข้างหน้าอัตโนมัติ ก็แม่หลานสาวตัวดีเล่นโผล่มาจากข้างหลังแบบนี้จะไม่ให้คนแก่ตกใจกลัวได้อย่างไรกัน “เฮ้ย บอกกี่ครั้งกี่หนแล้ว ไม่รู้จักจำบ้างเลย” ลุงกอบหันมาตวาดเล็กน้อย สีหน้าของกระแตเจื่อนลงไปทันที ก่อนเธอจะยกมือขอโทษลุงกอบแต่โดยดี “ว่าไงจ้ะ กำลังทำอะไรอยู่ลุงหลานคู่นี้” เสียงของสาวในร่างชุดขาวเดินเข้ามา พร้อมรอยยิ้มละไมแลดูหน้าเปล่งปลั่งดูมีน้ำมีนวล เพราะเธอกำลังอิ่มใจกับภาพครอบครัวที่แสนอบอุ่น “ดูสิ แม่คำ หลานคนนี้ชอบทำให้ลุงมันตกใจอยู่บ่อยๆ” ลุงกอบพูดพลางยกมือขึ้นทาบอก   “อ้าว ก็ใครจะไปรู้ล่ะคะ ว่าลุงขี้ตกใจง่าย” กระแตขัดขึ้น พร้อมตักข้าวลงบนจานของสาวในชุดขาวและลุงกอบ ก่อนจะตักข้าวให้กับตัวเอง “ดูเถอะแม่คำ ดูหลานสาวตัวดีของเธอไว้ อย่างนี้มันน่าจับส่งตัวกลับเมืองจันท์ ให้พ่อศักดิ์ลงหวายเสียให้เข็ด ฐานหนีออกมาจากบ้าน” พ่อศักดิ์เป็นน้องชายแท้ของลุงกอบ และเป็นพ่อกระแต มีนิสัยที่เข้มงวดกับลูกๆ จนบางครั้งกระแตมักหนีพ่อลงมาพักอาศัยกับลุง เพราะอย่างน้อยลุงก็แค่ขี้บ่น ไม่ถึงกับลงโทษตีเธอ ส่วนลุงกอบเมื่อพูดเสร็จก็ตักปลาช่อนลุยสวนเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ “เอาเถอะ พอกันทั้งคู่ ว่าแต่พ่อแม้นกับพ่อเติมทำไมเขาถึงส่งวิดีโอพิชิตใจสาวมาให้พี่ล่ะจ๊ะ แล้วนั้นอะไร” เธอชี้ไปที่ห่อ ซึ่งมีใบสีเขียวปนอยู่ในของสองสิ่งนั้นด้วย “ใบขนัด มันคงคิดว่าข้าเป็นผี ซิซะ มาเล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับข้า...พ่อแม้นเราคงได้เห็นดีกันแน่ๆ” แล้วเขาก็เดินหยิบห่อกระดาษที่มีใบขนัดไปทิ้งถังขยะ ใบขนัดเป็นไม้ต้นชนิดหนึ่ง ซึ่งคนสมัยก่อนมักนิยมใช้ไล่ผีสาง สีหน้าเหยเกไม่สู่ดีของภรรยาปรากฏเด่นชัด ทำให้ลุงกอบต้องรีบเข้ามาปลอบ “แม่คำอย่าเพิ่งกลัวไป...พี่ว่าเจ้าสองคนนั้นคงอยากพิสูจน์ว่า พี่เป็นคนหรือผีกันแน่ ที่มันเอาวิดีโอกับหนังสือพวกนี้มาให้ เพื่อเยาะเย้ยพี่ หาว่าพี่พร่ำเพ้อถึงแม่คำมากเกินไป...เลยจะยุให้พี่มีเมียใหม่” เมื่อลุงกอบพูดจบ แม่คำก็มีริ้วรอยที่ใบหน้าบ่งบอกความไม่สบายใจขึ้นมา จนลุงกอบเองก็อดรู้สึกเป็นห่วงจิตใจแม่คำภรรยาสุดที่รักไม่ได้ ส่วนกระแตได้แต่ทำหน้าเหลอเนื่องจากไม่รู้ว่าผู้ใหญ่กำลังหมายถึงเรื่องอะไร ใคร ทำอะไร ที่ไหน อย่างไร เธองงเต้กไปหมดแล้วเวลานี้ ก็เพราะบ้านของเธอไม่ได้ติดต่อญาติพี่น้องนมนานหลายปี จึงไม่รู้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงนี้เลยแม้แต่นิด   ++++++++++++++ ต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่มาโพสต์ล่าช้า 3 ชั่วโมงพอดี เหตุที่ช้าเพราะมัวนั่งเชียร์มวยจนถึงตี 2 แล้วค่อยกลับมาแต่งต่อ ^^" แบบทีวีกับเครื่องคอมพิวเตอร์อยู่กันคนละห้อง ถ้าอย่างไรลองอ่านดูนะฮับ... และเพราะได้อ่านความคิดเห็นของพี่วังวน ก็เลยขอนำจุดนี้มาขยายความให้ชัดเจน...เกี่ยวกับเสียงเอะอะที่ดังออกมาจากห้องในสุดน่ะคะ เพราะช่วงนี้เป็นส่วนเอ๋ที่แต่งต่อจากอาจารย์ แล้วก็พลาดหลุดออกมาจนได้ ก็เลยต้องขอกลับไปแก้ลำใหม่อีกที ต้องขอขอบคุณพี่วังวนอีกครั้งนะคะ ที่บอกมา ตอบพี่ Bookmark หนูได้รับอีเมล์แล้วค่ะ แต่ยังไม่ได้ตอบพี่เลยน่ะคะ ต้องขอโทษพี่ Bookmark ด้วยนะคะ ที่หนูตอบอีเมล์ล่าช้า ว่าแล้ววันนี้หนูจะนั่งตอบอีเมล์ แบบว่าเอ๋ชอบเขียนยาวๆ ^^ ไม่รู้ว่าพี่ Bookmark จะชอบหรือเปล่าค่ะ นานๆ จะได้คุยกันที ก็เลยคิดถึงน่ะฮับ... สุดท้ายนี้ยินดีต้อนรับพี่นัทตี้มาร่วมด้วยช่วยกันแต่งนะคะ โย่ว มาเขียนกันหลายคนจะได้สนุกสนาน เฮฮา อิอิ ^^ และเราก็มาเป็นกลุ่มมนุษย์ประหลาดด้วยกันนะฮับ... ป.ล กระหน่ำแก้ไขข้อความมาถึง 9 ครั้ง ตามความเชื่อ ก้าว ก้าว ก้าว....1. ก้าวหน้า 2. ก้าวไกล 3. ก้าวทัน 4. ก้าวกระโดด และ 5. ก้าวเข้าสู่อนาคต ตามหลักเชื่อของคนชื่นชอบนิยาย ^^ กั๊กๆ   แก้ไขเมื่อ 26 ส.ค. 47 11:06:09 แก้ไขเมื่อ 26 ส.ค. 47 10:49:39 แก้ไขเมื่อ 26 ส.ค. 47 10:14:40 แก้ไขเมื่อ 26 ส.ค. 47 06:36:24 แก้ไขเมื่อ 26 ส.ค. 47 06:32:45 แก้ไขเมื่อ 26 ส.ค. 47 06:23:04 แก้ไขเมื่อ 26 ส.ค. 47 05:57:51 แก้ไขเมื่อ 26 ส.ค. 47 00:00:34 แก้ไขเมื่อ 25 ส.ค. 47 23:59:06 จากคุณ : คนชื่นชอบนิยาย ^^ ขอยืม Login (Wirincity) - [ 25 ส.ค. 47 23:52:43 ]

ความคิดเห็นที่ 19 อะแฮ่ม กลุ่มมนุษย์ประหลาด ขอประกาศกฎ กติกา การร่วมด้วยช่วยกันแต่งไว้สักเล็กน้อยนะคะ (หรือครับ ดีล่ะ) จะได้ไม่เกิดเหตุการณ์รถไฟชนกัน คือแต่งมาจ๊ะเอ๋กันโดยมิได้นัดหมายน่ะค่ะ ก็เลยต้องจัดระเบียบสังคมมนุษย์ประหลาดกันสักหน่อย 1. เราจะเปิดกระทู้ใหม่ก็ต่อเมื่อกระทู้เก่ามีข้อความที่เป็นเนื้อเรื่องอยู่ครบ 7 ข้อความ อันนี้ไม่รวมความคิดเห็นของผู้อ่านนะคะ นับแต่ข้อความที่เป็นเนื้อเรื่องเท่านั้น 2. ตอนนี้กลุ่มมนุษย์ประหลาดของเรามีผู้เขียนอยู่ทั้งหมด 3 คนคือ คนชื่นชอบนิยาย GTW และวิริญ โดยจะเขียนเรียงคิวกันตามลำดับไหล่ เอ๊ย ลำดับชื่อครับ (เดี๋ยวครับเดี๋ยวค่ะ) แต่ถ้าเพื่อนนักอ่านคนอื่นอยากเข้ามาร่วมเขียนด้วยก็โพสต์บอกได้เลยจ้ะ เราจะจัดคิวให้ครับ (ครับอีกแล้ว) รถไฟจะได้ไม่ชนกัน คือเราไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เป็นเรื่องยุ่งยากนะคะ แต่เนื่องจากคนแต่งบางครั้งไม่ได้เข้าเน็ตมาเช็คบ่อยๆ (ติดงานระหว่างวัน) ได้แต่ตั้งหน้าตั้งตาแต่งในส่วนของตน (อ้าวอู้งานนี่) ดังนั้นถ้ามีใครมาโพสต์เนื้อเรื่องต่อจากที่มีอยู่ก็อาจจะไม่รู้ และอาจเกิดเหตุการณ์รถไฟชนกัน ดังนั้นเพื่อความสะดวกเลยขอจัดลำดับคิวให้แน่นอนจ้ะ จากคุณ : กลุ่มมนุษย์ประหลาด (Wirincity) - [ 26 ส.ค. 47 00:50:13 ]

ความคิดเห็นที่ 20 รับสมาชิกใหม่หรือเปล่าล่ะ? เป็นมนุษย์ประหลาดมาตั้งแต่เกิดแล้วเนี่ย ยังหาบ้านอยู่ไม่ได้เลย ไม่มีใครรับ   อยากอยู่บ้านเดียวกับจารย์จีน่ะ ได้เปล่า? นัทตี้จะได้ดำดินพร้อมอาจารย์ไง   จนป่านนี้ยังรอเมลล์ รอเบอร์โทรจากจารย์จีอยู่เลยเนี่ย เป็นมนุษย์ประหลาดจริงๆ ด้วย ยอมรับ จากคุณ : นัทตี้ เซ็งหัวจาย - [ 26 ส.ค. 47 01:14:18 A:62.167.148.40 X: ]

ความคิดเห็นที่ 21 ถ้าคุณ นัทตี้ จะมาร่วมด้วยช่วยแต่งด้วยจริงๆ กลุ่มมนุษย์ประหลาดก็ยินดีต้อนรับครับค่ะ (ทั้งครับทั้งค่ะเลยเอ้า เน้นย้ำความประหลาดเข้าไป) ถ้ามาจริงเราก็จะจัดคิวให้เป็นอย่างนี้ฮ่ะ คนชื่นชอบนิยาย - GTW - วิริญ - นัทตี้ อย่างไรช่วยยืนยันกลับมาอีกครั้งด้วยนะฮะ (ไม่แน่ใจว่าพูดจริงหรือพูดเล่น) แต่เรื่องอยากอยู่บ้านเดียวกับอาจารย์จีคงต้องติดต่อหลังไมค์ตกลงกันเองแล้วล่ะฮับ จากคุณ : กลุ่มมนุษย์ประหลาด (Wirincity) - [ 26 ส.ค. 47 01:42:06 ]

ความคิดเห็นที่ 22 วิ๊ดวิ๊ว..... เตรียมตัวรับน้องใหม่ ฮี่ๆๆ คุณนัทตี้ ตอนนี้ผมเก็บเงินได้ 521 บาทแล้วครับ ใกล้จะได้มือถือเครื่องใหม่แย้ววว เครื่องเก่าเด็กขนาดไปแย้ววเพราะชอบโทรตามผู้ปกครองมาโรงเรียนบ่อย ฮ่ะๆๆ ได้แล้วจะบอกเบอรฺให้นะครับ ^_____^......... <ยิ้มหวานปากกว้าง> จากคุณ : GTW - [ 26 ส.ค. 47 03:07:02 ]

ความคิดเห็นที่ 23  สนุกดี ลึกลับลุ้นดี  จะ รออ่านตอนต่อไป แต่คงไม่ขอร่วมวงไพบูลย์แต่งแนวลึกลับ  ไม่ไหว ไม่ถนัด คุณ bookmark ความเป็นจริงและสิ่งที่ทำให้รัก ยังไม่ได้ซื้อเลยค่ะ   แถวบ้านมีแต่ซีเอ็ดบุ๊ค  วันก่อนเลยลองเดินไกลหน่อยไปนายอินทร์  เขาก็บอกว่าหมด สองวันต่อมาเขาบอกว่ามีแล้ว  แต่รอเดือนหน้าค่อยซื้อ เดือนนี้ซื้อไปหลายเล่มแล้ว  เดี๋ยวโดนพ่อ (คุณ) ที่บ้านดุ อิ ๆ ส่วนมากเท่าที่ซื้อมาจะเป็นเรื่องแปลเสียส่วนใหญ่   มีหนังสือของคนไทยแต่งแนวชีวิตน่าสนใจเล่มไหนแนะนำบ้างก็ได้ค่ะ จากคุณ : วังวน - [ 26 ส.ค. 47 09:50:30 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ว๊าย ตื่นเต้น ชวนจริง ๆ ก็เอาจริง ๆ นะ รอดูแผนไปก่อนว่าจารย์จีกับคุณวิริญเขียนต่อว่าไง ? ไม่ได้เรื่อง แล้วห้ามว่ากันนะ  เสียวว่ะ ต้องรออีกเท่าไหร่เนี่ยจารย์ถึงจะได้มือถือ ? จากคุณ : นัทตี้ - [ 26 ส.ค. 47 15:33:35 A:62.167.104.202 X: ]

ความคิดเห็นที่ 25 ข้างฝ่ายเวกหลังจากวิ่งหนีออกมาโดยไม่ทันยั้งคิด กว่าจะรู้สึกตัวก็พบว่าตนเองกำลังอยู่ท่ามกลางดงไม้ที่คลี่คลุมด้วยม่านแห่งความหม่นมัวแห่งก้าวแรกของรัตติกาลที่คลี่คลุมโรยรายปรายโปรยมาจากทุกทิศทุกทางเสียแล้ว ความตกใจทำให้เขาวิ่งแบบไม่รู้เหนือรู้ใต้ ไม่รู้ทิศรู้ทาง อยู่กลางอ้อมกอดแห่งความอ้างว้างเยือกเย็น เสียงกิ่งไม้ใบไม้สบัดครืนๆจากแรงลมดูไปคล้ายภูตผีปีศาจกำลังร่ายรำเริงร่า เวกไม่เคยกลัวอะไรอย่างนี้มาก่อน บรรยากาศรอบข้างตอนนี้เต็มไปด้วยความน่ากลัว แสงแดดลับหายไปแล้ว ท้องฟ้ายังพอเหลือแสงสว่างเจือจางเลางเลือน สายลมยามนี้ดูค่อนข้างพัดแรงอย่างน่าประหลาด จะหันกลับไปบ้านลุงเวกก็ไม่เห็นทางเดินซึ่งวิ่งผ่านมาเสียแล้ว เนื่องจากบริเวณนี้เป็นแนวป่าที่ไม่ค่อยมีผู้คนสัญจรสักเท่าไร ร่องรอยของทางเดินจึงถูกปกคลุมด้วยกอไม้ใบหญ้า ซวยแล้วเรา..หนุ่มเวกครางในใจ ไม่น่ารนหาที่เลย ความคิดเรื่องผีสางนางไม้วิ่งเรียงหน้าเข้ามาในความคิดอย่างไม่เกรงอกเกรงใจ ก็บรรยากาศแบบนี้ไม่ใช่หรือที่มีภูติผีปีศาจโผล่ออกมาจากแนวไม้ ถ้าเป็นผีไทยก็จะห่มผ้าขาวชุ่มเลือกชุ่มหนอง ปรากฏขึ้นมาจากที่โน่นที่นี่ และเคลื่อนตรงมายังเป้าหมายเป็นจุดเดียว ถ้าเป็นผีพวกซอมบี้ก็จะผลุดโผล่มาจากพื้นดินเน่าเปื่อย ความคิดพอบังเกิด สายตาพาลจะสนองนโยบาย หางตาเหมือนเห็นเงาขาวๆแวบๆผ่านอยู่พุ่มไม้  และเหมือนมีอะไรบางอย่างเคลื่อนมาแตะข้อเท้า แค่นั้นก็ทำเอาเขาสะดุ้งกระโดดร้องเสียงหลง เสียงร้องพอออกจากปากก็ดูเหมือนจะสะท้อนไปมาในบริเวณนั้นจนเวกยังแปลกใจในเสียงตัวเอง และดูเหมือนจะมีเสียงตะโกนดังวู้ๆ แว่วมากับสายลม ใครกันล่ะจะมาตะโกนในป่าแบบนี้ และในเวลาแบบนี้ เวกมือไม้สั่น พยายามระงับความหวาดกลัว มันก็แค่ป่าธรรมดาแค่นั้น เดินตรงไปอีกหน่อยก็จะทะลุแนวป่าออกไปยังหมู่บ้านแล้ว แต่จะเดินไปทางไหนล่ะ ถ้าเกิดเดินผิดทางจะไม่ยิ่งห่างออกไปไกลจากหมู่บ้านหรือ  ป่าแถวนี้ยิ่งไม่คุ้นเคยอยู่ด้วย ตั้งแต่มารับหน้าที่ยามที่หมู่บ้านแห่งนี้เขายังไม่เคยออกสำรวจพื้นที่อย่างจริงจังเลย งานที่ทำ ทำให้เขาคุ้นเคยกับเส้นทางประจำเท่านั้น "โว๊ย....." ในที่สุดเขาตัดสินใจแหกปากร้องสุดเสียง "วู้..." มีเสียงเหมือนใครบางคนตอบรับมาในทันที แม้จะฟังดูไม่ชัดเพราะเสียงลมยังพัดอื้ออึ้ง  แต่ก็ทำให้เวกใจชื้นขึ้นมาทันที อย่างน้อยก็มีใครบางคนอยู่แถวนี้ นั้นทำให้เขาร้องตะโกนออกไปสุดเสียงอีกครั้ง "มีใครอยู่แถวนี้บ้างคร้าบบบ....." "วู้.." เสียงนั่นยังคงเหมือนร้องตอบมาในลักษณะเดิม  แต่คราวนี้ฟังไม่เหมือนเสียงคนสักเท่าไร เหมือนเสียงร้องของสัตว์ป่าบางชนิดมากกว่า ซึ่งทำลายความกระตือรือล้นลงไปได้พอสมควร "ช่วยด้วย..ผมหลงทางคร้าบ....." ร้องดังไปไปอีกครั้ง คราวนี้ไม่มีเสียงตะโกนอะไรตอบมาอีก แต่มีเสียงกิ่งไม้สะบัดใบครืนเหมือนมีตนจำนวนมากพูดจากันแบบฟังไม่ได้ศัพท์อื้ออึง แต่อะไรก็ช่างหัวมัน เวกตัดสินใจวิ่งฝ่าพงหญ้าตรงไปยังต้นเสียงนั้นทันที เพราะไม่รู้จะไปทางไหนอีกแล้ว วิ่งแบบไม่ต้องดูข้างทางให้ประสาทเสีย เท้าสะดุดอะไรบางอย่างจนล้มกลิ้ง มาหยุดอยู่เนินดินเล็กๆแห่งหนึ่ง เนินดินซึ่งมีกลิ่นสาบสางอย่างแปลกๆ รอจนตั้งสติได้ เวกถึงสังเกตเห็นว่าเนินดินดังกล่าวมันคล้ายเนินดินหลุมฝังศพเหลือเกิน และไม้ซึ่งปักอยู่บนเนินดินนั้นยิ่งเป็นการตอกย้ำว่านั่นคือหลุมศพอย่างไม่ต้องสงสัย เวกตัวเย็นเฉียบ เลือดในกายแทบจับตัวเป็นน้ำแข็ง นี่เขากำลังนอนอยู่ข้างหลุมฝังศพซึ่งไม่ทราบว่าเป็นของใคร และใต้ดินลงไปคงเป็นซากเน่าเปื่อยนอนทอดร่างอยู่จนกว่าจะผุพังไปตามกาลเวลา เวกรีบลุกขึ้นถอยหลังกรูด ความมืดทำให้มองไม่เห็นว่าบนเสาไม้เขียนชื่อใครไว้บ้างหรือเปล่า แต่ช่างหัวมัน จะเป็นใครก็ช่าง ขอให้หนีห่างออกไปดีที่สุด ชายหนุ่มยืมตีนหมาโกยอ้าวอีกครั้ง วิ่งไปทางพื้นที่คิดว่าเป็นเส้นทาง ไม่สนใจกับกิ่งไม้ใบไม้ที่ขูดขีดไปตามเนื้อตัวจนถลอกปอกเปิก ความกลัวมีมากกว่าความเจ็บปวดเล็กๆน้อยๆแบบนั้น ป่าเริ่มโปร่งขึ้นจนเหมือนจะกลายเป็นถนน เวกใจชื้นขึ้นทันที ถ้าเป็นแบบนี้แสดงว่าเข้ากำลังวิ่งเข้าสู่บริเวณที่เป็นชุมชน  และก็เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ เขาเห็นหลังคาบ้านตะคุ่มๆพ้นเงามืดของดงไม้อยู่เบื้องหน้าไม่ไกลออกไปสักเท่าไร ความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าแทบหายเป็นปลิดทิ้ง ใชโย..รอดแล้วโว้ย...เวกมีกำลังกายกำลังใจวิ่งตรงไปทันที แล้วมันจะจบแบบไหนล่ะนี่ -_-".. แก้ไขเมื่อ 26 ส.ค. 47 17:56:09 จากคุณ : GTW - [ 26 ส.ค. 47 16:50:56 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ยิ่งอ่านยิ่งลุ้น แต่อดที่จะคิดไม่ได้นะคะว่า เวกก็เป็นยามประจำหมู่บ้านนี้มานาน น่าจะเคยชินกับบรรยากาศแถวนี้  ไม่น่าจะกลัวอะไรขนาดนั้น (โดยเฉพาะตอนที่ยังไม่หลงทาง) ไม่รู้นะ อิ ๆ  ไม่เคยอยู่ใกล้แถวป่าช้าสะด้วย  แค่คิดเล่น ๆ จากคุณ : วังวน - [ 26 ส.ค. 47 21:10:34 ]

ความคิดเห็นที่ 27 น่านนนน จารย์จีเอาตัวรอดไปแล้ว พูดกันง่าย ๆ คือ เล่นให้เวกวิ่งอย่างเดียว แถมทิ้งไว้ให้เป็นปริศนาในเสียง วู้ นั้นเสียอีก แล้วนี่คุณวิริญจะให้เจออะไรเนี่ย กระซิบบอกกันสักหน่อยสิ จะได้คิดทัน ถามกติการสักนิดได้ไหม?  ถ้าเขียนไม่ได้ มี "เคาะ" ไหมเนี่ย? จากคุณ : นัทตี้ - [ 26 ส.ค. 47 21:19:41 A:62.167.68.225 X: ]

ความคิดเห็นที่ 28 หมูพีอ่านแล้วสละสิทธิ์ดีกว่าค่ะ.. เกิดเขียนแล้วกลายเป็นว่ามนุษญ์ประหลาดเป็นเจ้าชายต่างดาว มาหลงรักชาวโลกแล้วมันจะยุ่งอ่ะจิคะ.. 555555555 @^___________^@ จากคุณ : p_jung - [ 26 ส.ค. 47 23:34:04 A:202.133.163.63 X: ]

ความคิดเห็นที่ 29 ในที่สุดก็ตามอ่านจนทัน รอดูว่าจะมาต่อยังไง ทุกสิ่งทุกอย่างดูลึกลับไปหมด (แม้แต่คนแต่ง) ปล. ถ้าขึ้นกระทู้ใหม่ก็ทำ link ไว้ด้วยเน่อ จากคุณ : ณัฐกร - [ 26 ส.ค. 47 23:46:38 ]

ความคิดเห็นที่ 30 เพิ่งกลับมาถึงบ้านค่ะ กิ๊ว...แต่พรุ่งนี้ได้หยุดอยู่บ้านหนึ่งวัน วิริญจะรีบปั่นมาส่งต่อจากอาจารย์จีนะคะ ได้เปิดกระทู้ใหม่พอดี แล้วจะมาทำลิงค์ให้ค่ะ คุณนัทตี้คะ ถ้าแต่งต่อไม่ได้มีเคาะแน่นอนค่ะ แต่จะเคาะด้วยอะไรคงต้องคิดดูอีกที ฮึ่ม...ล้อเล่น...อ้อ...เอียงหูมาสิคะ วิริญจะกระซิบบอกตอนต่อไปให้คลายสงสัย "ซุบซิบๆๆๆๆๆ" เป็นอย่างไรบ้างคะ ดีขึ้นไหม คุกคิกๆ อาจารย์จีขา มีเงินเก็บตั้งห้าร้อยกว่าแน่ะ งั้นหนูขอยืมสัก 300 ได้ไหมคะ เดี๋ยวเงินเดือนออกแล้วจะคืนให้ค่ะ น่า...นะ...อาชีพเดียวกันต้องช่วยเหลือกันนะคะ คิกๆๆๆ ว่าแต่...ทำไมเวกสติแตกขนาดนั้นคะ กินยาไม่เขย่าขวด? อกหัก? เพื่อนล้อเป็นเกย์? ฮ่าๆๆๆๆ จากคุณ : วิริญ - [ 27 ส.ค. 47 00:59:32 A:203.113.37.10 X:203.150.217.113 ]

ความคิดเห็นที่ 31 คราวต่อไปพี่นัทตี้แต่งต่อจากวิริญใช่ไหมค่ะ หนูจะคอยพี่อยู่ที่ทางช้างไม่เผือก บนจักรวาลไม่ไกลปืนเที่ยง ณ ที่ขอบฟ้ามีจันทร์หนึ่งดวงกับหมู่ดารา ^^ นะฮับ อิอิ จากคุณ : คนชื่นชอบนิยาย ^^ - [ 27 ส.ค. 47 01:29:23 A:203.145.13.222 X: ]

ความคิดเห็นที่ 32 เอ๋คะ...ออนเอ็มหน่อยสิคะ วามีความลับจากจักรวาลจะกระซิบถาม วาจะคอยเอ๋อยู่ที่ดาวพระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรกนะคะ จากคุณ : วิริญ - [ 27 ส.ค. 47 01:34:43 A:203.113.37.10 X:203.150.217.113 ]

ความคิดเห็นที่ 33 มาอ่านครับ แต่ยังไม่จบ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาต่อ กำลังถึงตอนจารย์จีบรรเลง(ครั้งที่2)อยู่เลย ^^ จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 27 ส.ค. 47 02:33:01 ]

ความคิดเห็นที่ 34 อ่านดึก ๆ แล้วรู้สึกขนลุกแปลก ๆ ค่ะ.. เดี๋ยวพรุ่งนี้มาอ่านต่อนะคะ.. กำลังมันส์เลย....แต่เกรงใจ..กลัวนอนไม่หลับ อิอิ.. :D จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ 27 ส.ค. 47 03:26:07 ]

ความคิดเห็นที่ 35 อ้าว คุณวิริญ อย่าลืมนะว่าชี้เป็นชี้ตายของนัทตี้อยู่ที่คุณ จะให้มันเป็นต่างดาว หรือว่า เป็นผี เนี่ยสิ ลุ้น ถ้าเป็นต่างดาว นัทตี้จะให้จานบินมันบินอยู่อย่างนั้นแหละ จนจบตอน  เอาตามจารย์จี ที่ให้เวกได้แต่วิ่งไง  5555555(ยืมวิธีหน่อยนะจารย์) แล้วหนูเอ๋จะให้พี่ไปที่ทางช้างเผือก  ทางช้างขวดน่ะพอได้ แต่ไอ้ทางช้างเผือกนะมันอยู่ทิศไหนหว่า? จากคุณ : นัทตี้ เซ็งหัวจาย - [ 27 ส.ค. 47 14:18:21 A:62.167.39.3 X: ]

ความคิดเห็นที่ 36 . จากคุณ : Z4t4nGuru bofh - [ 28 ส.ค. 47 00:07:47 ]

ความคิดเห็นที่ 37 มนุษย์ประหลาด ตอนที่ 2 มาแล้วค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2983395/W2983395.html ฮิ้ววววววววววว... จากคุณ : Wirincity - [ 28 ส.ค. 47 01:22:36 ]