ความคิดเห็นที่ 1 ^ ) ___________________________ _ _ __ _ _ _ _ __  ( ^ จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 25 ส.ค. 47 19:15:51 ]

ความคิดเห็นที่ 2 .. จากคุณ : (เพิ่มภาพประกอบเรื่อง) (Dr.slump) - [ 25 ส.ค. 47 19:23:14 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มีน้อยจังอ่ะ จากคุณ : กริช - [ 25 ส.ค. 47 19:30:27 A:202.133.162.180 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 http://aac.sunrise.it/aurora30102003.htm ไฟล์รูปภาพ จากคุณ : Dr.slump - [ 25 ส.ค. 47 20:18:14 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แวะมาบอกว่าขอเขียนบทความให้เสร็จก่อน แล้วจะกลับมาละเลียดครับ คงเป็นพรุ่งนี้น่อ จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 25 ส.ค. 47 23:09:18 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อ่า .. เป็นงง (ตอนที่แล้วหน้าแตกเลย ลั่นดาล ล ขอโทษจ้า) จากคุณ : scottie - [ 25 ส.ค. 47 23:41:10 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แหะๆ โทษทีครับ ขัดข้องทางเทกนิคนิดหน่อย  ที่ทำให้ไม่ได้ลงติดกันและทิ้งช่วงไป คือพอดี sever ของผมมันมีปัญหานิดนึง  ก็กว่าจะเข้าได้ก็ปาเข้าไปหลายชม. มาอ่านกันต่อครับ จากคุณ : ณัฐกร - [ 25 ส.ค. 47 23:58:27 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ทุกคนยกเว้นอิงกริด  เมื่อได้ยินก็หันไปหาคนข้างๆ แล้วตะโกนตอบ  พร้อมกับชูแก้วขึ้นเช่นกัน “สโกล!!  สโกล!!  สโกล!!!!”  ฮาราลด์นั่งลง  พลางหยิบเนื้อปลาวาฬติดมันใส่ปากเคี้ยวช้าๆ   พร้อมกับยกเหล้าดื่มอึกๆ “อ้า !!” นายของเธออุทาน  พลางพ่นลมหายใจทางปาก  ทำสีหน้าเคลิบเคลิ้ม แล้วพูดต่อ   “ไม่มีอะไรดีไปกว่าการได้กลับมาดื่มน้ำแห่งชีวิต  และได้กินอาหารอร่อยๆ ในบ้านของตัวเอง” “หยา*8! เห็นด้วย  ได้ดื่มฟาเดิล*9 แรงๆ ให้ร่างกายได้อบอุ่น  พร้อมกับกินปลาแฮริ่งรมควันฝีมืออิงกริด  แค่นี้ข้าก็เหมือนกับได้ขึ้นสวรรค์แล้ว” รูริค รองหัวหน้าที่มีร่างกายขนาดย่อมลงมาจากฮาราลด์  กล่าวผ่านใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นจากคมดาบ  เขามองไปที่อิงกริด  แล้วกล่าวอีกว่า “น่าเสียดายนะ  หน้าตาก็พอใช้ได้  ถ้าไม่แห้งเป็นไม้เสียบผี  แถมยังเป็นไอ้เดี้ยงอยู่แบบนี้  โตขึ้นคงจะหาผัวได้ร้อก!” “แกอยากจะได้นังนี่ไปทำเมียเรอะ” ฮาราลด์หัวเราะหึ  ยิงฟันที่ดำสนิท “สารรูปอย่างนี้จะไปมันส์อะไรวะ!” “เฮ้ย! มันก็ไม่แน่!!  โตขึ้นมันอาจจะอ้วนท้วนสมบูรณ์เป็นแม่พันธุ์ก็ได้นะ  แกก็ลองขุนมันดูเสียหน่อยซี่”   ฮาราลด์เหล่มองด้วยสายตาชวนขนลุก  จนอิงกริดถึงกับสะท้านกายด้วยความกลัว   “ไปๆ ได้แล้ว  เห็นหน้าแกแล้วกระเดือกไม่ค่อยลง  จะไปนอนหรือทำอะไรก็ไปไป๊” นายยกแก้วเบียร์ขึ้นดื่ม  พลางโบกมือไล่  อิงกริดเดินตัวลีบกลับเข้าไปด้านในทันที   หลังจากปัดกวาดทำความสะอาดห้องครัวเสร็จ    เธอก็เดินกะเผลกออกมาชมความงาม  ของฟากฟ้ายามพระอาทิตย์ลาลับไป  นี่เป็นหนึ่งในกิจวัตรประจำวัน   และอาจเป็นเพียงหนึ่งเดียวที่ช่วยบรรเทาความทุกข์ในอกของเธอได้   ทุ่งหิมะแผ่ขยายกว้างไกลไปจรดเส้นขอบฟ้า สลับกับทิวเขายาวยอดขาวโพลน สะท้อนแสงจันทร์เป็นสีเงินยวงส่องประกายระยิบไปทั่วบริเวณ   เสียงหมีขาวคำรามแว่ววิเวกมาแต่ไกลจากหลังหุบเขา       เสียงขับร้องเพลงแห่งไวกิ้ง บทเพลงเล่าขานถึงเหตุการณ์สำคัญ  ที่ลอกแบบมาจากเพลงโยอิคของชาวซามิ  กู่ร้องวังเวงด้วยสำเนียงแปร่งๆ ดังลอดออกมาจากข้างในกระท่อม  ผสมผสานกับสายลมหนาวโกรกกรูบาดผิวกายระคายใบหู  ให้เด็กหญิงถึงกับสั่นสะท้าน  จนต้องกระชับเสื้อคลุมขนสัตว์ให้แน่นเข้า    พลางเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า   ที่รัตติกาลเริ่มมาเยือน   เฝ้ารอปรากฏการณ์น่าทึ่งที่กำลังจะเกิด  ชั่วเวลาไม่นาน  สิ่งที่เธอรอคอยก็เผยโฉม..   ท่ามกลางท้องนภาสีน้ำเงินอมดำ  ปรากฏแสงราวกับม่านสีโบกระบัดพลิ้วเต็มฟากฟ้า     เส้นรุ้งสายไหมถักทอ  เหมือนดั่งดวงวิญญาณโบยบินไปยังสรวงสวรรค์   มันคือรังสีของแสงเหนือ  หรือปรากฏการณ์แสงแห่งออโรร่าโบเรลลิส   ม่านประดับฟ้าอวดโฉมเหนือหมู่บ้านที่ได้รับชื่อตามแสงเหนือ  ซึ่งเป็นจุดที่สามารถมองเห็นมันได้งดงามที่สุดในคาลาลิท นูนาท เด็กหญิงเหม่อมองดูม่านสีบางดุจแพรไหม  ยื่นมือออกไปทำท่าจะไขว่คว้า  จินตนาการว่าสามารถดึงผ่าห่มฟ้าลงมาได้  แล้วนำมาห่อหุ้มกายา  ลดความหนาวเหน็บในจิตใจให้มลายไป  อิงกริดได้แต่เฝ้าถามตัวเอง  จะมีสักกี่คนนะในหมู่บ้านแห่งนี้  ที่ออกมายืนดูสิ่งที่เห็นจนเจนตาอยู่ทุกวัน  เธอคุกเข่าลงกับพื้นหิมะที่เย็นเฉียบ  ปิดเปลือกตาลงและภาวนา   หากสิ่งนี้คือหัตถ์ของเทพที่ยื่นมา  หรือสะพานที่ทอดลงมาเพื่อมุ่งไปสู่สรวงสวรรค์  ได้โปรดรับฟังคำขอของหนู   และอย่าได้เบื่อ  ที่ต้องมาฟังคำพร่ำพรรณนาทุกวี่วัน    ช่วยดลบันดาลให้ใครสักคนมาฉุดหนู  ขึ้นจากขุมนรกแห่งความหนาวเย็นราวกับจะเป็นนิรันดร   ให้ไกลจากผู้คนแสนป่าเถื่อนที่รู้จักแต่การฆ่าฟัน  และได้พบกับความสุขเหมือนกับคนอื่นๆ เขาด้วยเถิด.. เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง อิงกริดแหงนหน้ามองม่านสีและดวงดาว  ที่เริ่มดาษดาละลานตา  เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเข้ากระท่อมไป  ทว่า  ณ ใจกลางทุ่งหิมะใต้แสงจันทร  เธอสังเกตเห็นมีใครคนหนึ่งกำลังยืนดูแสงเหนือเช่นกัน   ควันสีขาวจากลมหายใจพวยพุ่ง  เขาหันมามองเธอด้วยดวงตาอันลึกล้ำราวกับไร้ที่สิ้นสุด  ตรึงเด็กหญิงให้ตกอยู่ในห้วงแห่งภวังค์  กาลเวลาเหมือนกับจะหยุดนิ่งในทันใด    คล้ายดั่งถูกโอบอุ้มด้วยความรัก  ที่มิเคยพานพบมาก่อนในชีวิต      คล้ายดั่งว่าได้ยินเสียงบทกวีขับขานอยู่ข้างจิตใจ                    เธอรู้สึกถึงความรักในค่ำคืนนี้ไหม                    มันอวบอวลไปทุกอณูอากาศ                    รอคอยเธอมาคว้าไขว่ไว้แนบกาย                    ลองดูสิถ้าเธอมิเคยพบ                    อย่ากลัวในสัมผัสของรักแท้                   บรรดาชีวิตที่เกิดมาบนโลกนี้                   จะมีสักกี่คนที่เป็นคู่แท้ของเธอ                   จำวันฟ้าสดใสใต้เมฆขาวได้ไหม                    เรารวบรวมเสี้ยวเวลาแห่งความสุข                    ถักทอร้อยเป็นมาลัยข้างในฝัน                    ยามเธอหัวเราะช่างเหมือนฟ้าสีคราม                    ฉันยังพลอยอดยิ้มไปด้วยไม่ได้                    ขอเพียงมีกันและกันก็พอแล้ว                   มีนกน้อยบินร่อนเหนือพื้นพสุธา                   มีโลกวิเศษโสภาเช่นนี้ด้วยรู้ไหม                   โลกที่ฉันและเธอจะเดินทางไป                    ร่วมสุขทุกข์เคียงข้างกัน                    จนกว่าเธอจะเติบโตเป็นผู้ใหญ่                    ฉันขออยู่ตรงนี้ต่อหน้าเธอ                    ทั้งหลั่งน้ำตาเผยรอยยิ้มซ้ำแล้วซ้ำเล่า                    เพ่งมองหัวใจกันไปชั่วนิรันดร ชายฉกรรจ์เดินใกล้เข้ามา  ใจหนึ่งกลัวอีกใจหนึ่งก็อยากรู้   ว่าบุคคลที่มา ณ ที่แห่งนี้ในยามวิกาล  โดยไม่กริ่งเกรงในกิตติศัพท์ความชั่วร้าย   ของหมู่บ้านคนเถื่อนเลยคือใครกัน   เมื่อเข้ามาใกล้จนห่างกันแค่ช่วงมือคว้า  อิงกริดจึงได้รู้ว่า  ภายใต้เสื้อคลุมผืนหนา  ชายผู้นี้มีรูปร่างสูงใหญ่  และกำยำล่ำสันยิ่งกว่าคนเหนือเสียอีก  ใบหน้าที่ครึมไปด้วยหนวดเคราแต่หล่อเหลาเอาการ     นัยน์ตาของเขาเป็นสีดำชวนให้พิศวง   เขาส่งยิ้มให้อย่างคนอารมณ์ดี   เหมือนกับว่ากำลังดีใจที่ได้พบเธอ  ทำให้ใบหน้าที่ห้าวหาญดั่งนักรบ  ดูอ่อนวัยลงโดยพลัน   แววตาที่จ้องมองมาเหมือนมีประกายวับวาว  ราวกับเด็กไร้เดียงสา  ทำเอาอิงกริดที่เหมือนกับเป็นโรคหวาดระแวงผู้คน  เริ่มกล้าที่จะขยับเข้าหา “กูด์ดาค*10” อิงกริดลองทักดู  เขาขมวดคิ้วทำสีหน้างงๆ  เธอชักเริ่มไม่ใจ  ว่าชายคนนี้จะเข้าใจภาษานอร์ดิกหรือไม่   เด็กหญิงลองถามต่อ “วา แอร์ นาฟเวท*11” ชายร่างสูงหลับตานิ่งไม่พูดอะไร  เธอจึงกล่าวอีกว่า “มิท นาฟท์ แอร์ .. อิงกริด*12” สักครู่หนึ่งชายร่างสูงก็พยักหน้า   “ฉันเข้าใจที่เธอพูดแล้วอิงกริด  กุด์ดาคเช่นกันสาวน้อย” “เอ่อ.. คุณคือใครคะ  แล้วมาทำอะไรที่นี่” เด็กหญิงถามอย่างกล้าๆ กลัว “ฉัน..” เขานึ่งไปพักหนึ่ง “ฉันเป็นเพียงนักเดินทางคนหนึ่ง  ที่เผอิญแวะผ่านมาทางนี้พอดี  ไม่ทราบว่าแม่หนูพอจะหาที่พักให้ฉันได้ไหม  ข้างนอกนี่หนาวมากเลย” น้ำเสียงและท่าทีอันเปี่ยมไปด้วยไมตรี  ทำให้อิงกริดคลายความหวั่นเกรงไปได้เกือบหมด “หนูมีอยู่ที่หนึ่งค่ะ  อาจจะคับแคบไปหน่อย  แต่ก็พอจะอาศัยหลบลมหนาวได้” “ทัค*13! แม่หนูน้ำใจงาม” เขายิ้มเยื้อน  เด็กหญิงแทบสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นข้างในรอยยิ้มนั้น  ราวกับฤดูใบไม้ผลิมาเยือนกะทันหันก็ไม่ปาน อิงกริดเริ่มออกเดินโขยกเขยก     “พระเจ้าช่วย!! เธอพิการหรือนี่!!” เด็กหญิงตัวผอมได้ยินคำอุทาน  จึงหันหลังกลับไป  ชายผู้นั้นยืนตัวแข็งทื่อ  จ้องมองมาที่ขาข้างที่ลีบเล็กของเธอ   “ช่างน่าสงสารจริงๆ” ชายนักเดินทางเอ่ยพึมพำ  น้ำเสียงนั้นแหบพร่า “เป็นมาตั้งแต่เกิดแล้วค่ะ  หนูชินเสียแล้ว” อิงกริดตอบ  พลางยิ้มให้เขา  ทำเหมือนกับว่ามันเป็นเรื่องปรกติ   และก้าวเดินเขยกต่อไป  โดยไม่หันกลับไปมอง  เธอไม่ชอบให้ใครมาแสดงความเวทนาต่อความพิการ  หากแต่เฉพาะกับชายหนุ่มผู้นี้แล้ว   คำพูดอันบ่งบอกถึงความเห็นใจของเขา   กลับเหมือนดั่งน้ำทิพย์ชโลมจิตใจ  ซึ่งหมักหมมไปด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจในปมด้อย   ให้สะอาดสดใสขึ้นมาอีกครา   กระต๊อบไม้ที่สร้างจากกิ่งไม้ยาวพิงและสานกันอย่างแข็งแรง  ห่อหุ้มด้วยหนังกวางเย็บติดกันเป็นผืนใหญ่บังลม  ใกล้ๆ กันนั้นมีกองหินวางเรียงกันเป็นวงรีคล้ายรูปเรืออยู่หลายวง  แต่ละวงจะมีป้ายหินปักอยู่     อิงกริดพานักเดินทางหนุ่มตัดข้ามเหล่ากองหิน   และเดินกะเผลกนำเข้าไปด้านใน “ที่นี่ไม่ค่อยมีใครเข้ามานักหรอกค่ะ  นอกจากช่วงที่จะมีใครสักคนตาย  คือมันเป็นสุสานของหมู่บ้านน่ะค่ะ” เธอบอก  ขณะที่นั่งลงบนพรมขนสัตว์ เสียงสุนัขจิ้งจอกอาร์คติกหอนแว่วชวนวังเวงมาแต่ไกล   ทำเอาเด็กหญิงร่างผอมขยับเข้าหาชายร่างสูงใหญ่อย่างลืมตัว   อิงกริดหัวเราะแหะๆ ที่เผยความขี้ขลาดให้ชายแปลกหน้าเห็น   ต่อจากนั้นเธอกลับลุกขึ้นยืนอย่างลำบากแล้วพูดว่า “จริงสิ! คุณกินอะไรมาบ้างหรือยังคะ  งั้นเดี๋ยวหนูจะไปเอาอาหารมาให้   หรือจะเป็นฟาเดิล  หนูก็พอจะหามาให้คุณได้นะ”         จากคุณ : ณัฐกร - [ 26 ส.ค. 47 00:05:00 ]

ความคิดเห็นที่ 9 “ไม่ต้อง!” เขารีบปฏิเสธ  พลางฉวยแขนรั้งอิงกริดให้นั่งลงเช่นเดิม   “จริงๆ แล้วที่ฉันมานี่  ก็เพื่อจะหาเธอโดยเฉพาะ  ฉันมีเรื่องสำคัญจะบอกเธอ  มันเป็นเรื่องที่สำคัญมากๆ เลยนะ” เด็กหญิงขาพิการรู้สึกแปลกใจ  ที่คำพูดของชายแปลกหน้าดูเปลี่ยนไป  ราวกับว่าเขาอยู่ในวัยเดียวกันกับเธอก็มิปาน  และอีกอย่าง “คุณรู้จักหนูมาก่อนหรือคะ!!” เธอถาม เขาพยักหน้าแทนคำตอบ  แล้วจึงพูดขึ้นว่า “แต่ก่อนอื่นฉันอยากให้เธอได้เห็นสิ่งนี้ก่อน” ราวกับเล่นกล  อยู่ดีๆ ก็ปรากฏดอกไม้สีแดงสดขึ้นบนมือของชายแปลกหน้า   อิงกริดเผลออุทานออกมา   “คุณทำได้ไง!!” “ทำได้อย่างไรไม่สำคัญหรอก  แต่ฉันต้องทำให้เธอจำได้เสียก่อน” “จ.. จะ จำอะไรคะ!  แล้วนั่นคุณจะทำอะไรหนู!!” ใบหน้าที่จริงจังทำเอาเด็กหญิงตกใจจนกระเถิบถอยหนีไปชิดผนัง  เมื่อเห็นว่าชายแปลกหน้าที่เหมือนจะคุ้นเคย  กลับยื่นดอกไม้ประหลาดเข้ามาใกล้หน้าเธอ “ไม่ต้องกลัว  ไว้ใจฉันสิ  ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกนะ” ชายหนุ่มกระซิบบอก   แต่อิงกริดเกิดหวาดกลัวขึ้นมา  และเตรียมจะกรีดร้อง  เขาเลยใช้มืออันใหญ่โตปิดปากของเธอไว้   เด็กหญิงกลอกตาไปมา  พลางสะอื้นฮักๆ  พยายามใช้มืออันผอมแห้งมีแต่ปุ่มโปน  แกะมือชายแปลกหน้าที่ปิดปากของเธอออก   “ใจเย็นๆ แล้วดมดอกไม้นี่  ทุกอย่างก็จะดีเอง  เชื่อสิ!” เด็กหญิงขาพิการสั่นระริกไปทั้งตัว  หลับตาแน่น  กลั้นหายใจไว้ไม่ยอมสูดดม  ใบหน้าเริ่มแดงก่ำ  แต่ทว่า  ชั่วประเดี๋ยวปอดของเธอก็เริ่มร่ำร้องขออากาศ  และสุดท้ายเธอจำต้องสูดหายใจพร้อมหอบเอากลิ่นหอมประหลาดเข้าไปในที่สุด!   โลกทั้งโลกราวกับถูกหมุนคว้างอย่างรวดเร็ว  ภาพภายในกระต๊อบไม้  และใบหน้าของชายนักเดินทางเริ่มรางเลือน  เปลือกตาหนักเหมือนมีอะไรมาถ่วง  ความง่วงงุนเริ่มเข้ามาครอบงำ  แล้วสติสัมปชัญญะทั้งมวลก็หลุดลอยไป ภายใต้อนธการราวกับรัตติกาลไร้มณฑล  เงียบงันจนได้ยินเสียงแห่งความไม่มี  ปราศจากรูปไร้ตัวตน  รู้สึกได้แต่เพียงความคิดที่ล่องลอยไปมาคล้ายกลุ่มก้อน หนูอยู่ที่ไหน ไม่ใช่ที่ไหน  แต่เป็นเมื่อไหร่ต่างหาก นั่นใครน่ะ ใครน่ะเหรอ  ฉันก็คือเธอไง นี่ฉันคุยกับตัวเองอยู่เหรอ ใช่แล้ว  แต่เป็นตัวเองในชาติที่แล้วนะ ชาติที่แล้ว  หมายความว่าไงน่ะ เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่เข้าใจอะไรยากจังนะ แต่ก็เอาเหอะ ฉันจะแสดงให้เธอดู  แล้วเธอจะเข้าใจเอง เธอกำลังชมละครชีวิตเรื่องหนึ่ง  ผู้แสดงนำเป็นเด็กผู้ชาย  อิงกริดเฝ้าดูเขาโลดแล่นไปในฉากต่างๆ ของเมืองเตโอติฮัวกานเมืองแห่งพีระมิด    ตั้งแต่เกิดจนผ่านไปหลายขวบปี  เด็กชายมีน้องสาวอยู่คนหนึ่ง  ไม่ได้เป็นน้องแท้ๆ  แต่เขาก็รักเธอมากเหนือสิ่งใด  แต่ทว่าเธอกลับมีร่างกายไม่แข็งแรง  ในชีวิตที่ได้แต่ป่วยออดแอดนอนอยู่บ้านไปวันๆ   เขามักเห็นน้องสาวชอบเหม่อมองไปที่นอกหน้าต่าง  ไกลออกไปยังผืนฟ้าคราม   เฝ้าดูนกโผบินอย่างอิสระเสรี “พี่จ๋า เค้าอยากเป็นนกจังเลย” “ทำไมถึงอยากเป็นนกล่ะ  ซาบิน่า” เด็กชายถาม “ก็.. ก็เค้าอยากบินได้เหมือนนกนี่  อยากไปไหนก็ได้ที่อยากไป  เค้าอยากแตะก้อนเมฆ  เค้าอยากเห็นเมืองนี้ทั้งเมืองจากข้างบนนู้น!” ซาบิน่า ถูกแล้ว  น้องสาวของฉันชื่อซาบิน่า  ส่วนฉันคือทรีโอ ทรีโองั้นเหรอ วันนี้อาการของซาบิน่าทรุดหนักกว่าที่ผ่านมา  ทรีโอห่วงน้องสาวเป็นอย่างยิ่ง   เด็กชายจับมืออันร้อนผ่าวของซาบิน่าไว้ตลอดเวลา  เธอเผยอตามองพี่ชายหลังจากไอมาอย่างหนักหน่วง    อาเจียนเอาก้อนเลือดออกมากองใหญ่   ทรีโอใช้ปลายผ้าเช็ดเลือดที่ไหลย้อยตรงมุมปากด้วยมืออันสั่นเทา “พี่จ๋า..  เค้าทรมานจังเลย..  เค้าปวดหัวไปหมดแล้ว..  เค้าหนาว.. แค่กๆ” เด็กหญิงตัวน้อยหน้านิ่วเริ่มหอบ   ซาบิน่าบิดตัวไปมาบนเสื่อสาน  ทรีโอลูบหัวของเธอ   ก้อนสะอื้นแล่นขึ้นมาจุกที่ลำคอ  แก้มของเขาร้อนผ่าวจนแทบไม่รู้สึกถึงน้ำตาเม็ดโป้งๆ ที่ไหลริน  ทรีโอกอดน้องสาวแน่น  แนบหน้าไปบนแก้มของเธอซึ่งร้อนราวกับไฟ  หัวใจของเขาปวดแปลบ  รวดร้าวราวกับมีคมมีดมากรีดเป็นริ้วๆ เม็ดเหงื่อเล็กๆ ผุดซึมแผ่นหลัง  เขาร้องสะอื้นไห้  อิงกริดที่เฝ้าดูก็รู้สึกเจ็บปวดใจ  จนต้องร่ำไห้ออกมาเช่นกัน   เธอร้องเรียกน้องสาวที่กำลังจะตาย “ซาบิน่าเป็นอะไรไป  อยู่กับฉันนะ  อยู่กับฉัน..” “พี่จ๋า..  เค้าไม่ไหวแล้ว..  เค้า..เหนื่อยเหลือเกิน..  เค้าหายใจไม่ค่อยออก..” “ฮือๆ ซาบิน่า  ฉันขอโทษที่ช่วยอะไรไม่ได้  ฉันผิดสัญญาที่ให้ไว้อีกแล้ว  ว่าจะอยู่ดูแลเธอให้มีความสุขตลอดไป  ฮือๆ” “ไม่เป็นไรหรอกพี่จ๋า..  แค่นี้เค้าก็มีความสุขพอแล้ว..  เค้าจะได้กลายเป็นนกแล้วใช่มั้ย..  ซาบิน่าจะได้เป็นนกแล้วใช่มั้ยพี่จ๋า.” “ใช่..”  คำพูดหลุดหายเข้าไปในลำคอ  อิงกริดปาดน้ำตาที่อาบแก้ม  แล้วจ้องดูน้องสาวด้วยแววตารวดร้าว  จับมือเล็กๆ ของซาบิน่าขึ้นมาแนบแก้ม   “ใช่แล้ว  น้องจะได้เป็นนกแล้ว  น้องบินไปก่อนนะ  แล้วฉันจะตามไป  ไม่นานหรอก”     ฝ่ามือน้อยไร้เรี่ยวแรงร่วงจากการเกาะกุม  ดวงตาปิดสนิท  หน้าอกไม่กระเพื่อมไหว  ไม่มีไอแห่งชีวิตจากตัวซาบิน่าอีกแล้ว หัวใจของอิงกริดแทบแหลกสลาย     เธอร้องไห้โฮจนน้ำตาแทบจะกลายเป็นสายเลือด  กอดร่างอันไร้วิญญาณไว้แนบอก ฉันจะตามเธอไปเดี๋ยวนี้แล้ว โลกทั้งโลกมลายสีกลายเป็นความมืดมน  มีแต่เพียงทรีโอที่กอดประคองร่างของน้องสาว    กับอิงกริดที่ยืนอยู่ด้านข้าง  และแม่น้ำสายหนึ่งที่ส่องแสงสว่างอยู่ภายใต้โลกสีนิล  ทรีโออุ้มร่างน้องสาวไปที่ริมน้ำ   เขาหาเชือกเส้นหนึ่งผูกไว้กับก้อนหินขนาดย่อม  แล้วนำปลายอีกข้างไปผูกไว้กับข้อเท้าข้างหนึ่ง   ตระเตรียมกระโจนลงไปในแม่น้ำไร้ก้น  อิงกริดผวาเข้ามาฉุดแขนเด็กชายไว้ เธอจะฆ่าตัวตายไม่ได้นะ! สายไปแล้วล่ะ  ก็ฉัน  ไม่ใช่สิ  ก็เราทำไปแล้วนี่   ทำไปแล้ว  หมายความว่า.. สายน้ำพวยพุ่งเข้ามาทั้งทางปากและจมูก  ปอดเต็มปรี่ไปด้วยน้ำ  อิงกริดตกใจจนแทบสิ้นสติ  อยู่ดีๆ กลับต้องมาอยู่ใต้ผืนน้ำแทนทรีโอ   ยิ่งเธอสำลักมันกลับยิ่งประดังเข้ามา   ความเย็นยะเยือกจู่โจมเข้ามาในทุกตารางพื้นที่ของร่างกาย  บีบรัดสมองให้ปวดจนแทบระเบิด  ก้อนหินที่ผูกไว้กับข้อเท้า  ถ่วงดึงร่างให้จมดิ่งลงไปเรื่อยๆ   สองมือไขว่คว้าทุรนทุรายหาทางรอด   ช่วยด้วย!!  ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย!! ใจเย็นๆ อิงกริด  ลืมตาขึ้นสิ  ลืมตาขึ้น!!! เสียงผู้ชายตะโกนเข้ามาในความมืด  เหมือนกับมีมือฉุดเธอขึ้นมาจากขุมนรก  ลำแสงสาดส่องกระทบโดนเปลือกตาราวกับเข็มทิ่มแทง  จนเด็กหญิงต้องกะพริบตาถี่ๆ เพื่อไล่ความแสบเคืองไป  ภาพชายหนุ่มหนวดเคราครึ้มเข้ามาในสายตาเป็นอันดับแรก   ดวงตาของเขาที่มองมาเต็มปริ่มไปด้วยความห่วงกังวล   เขาคือชายนักเดินทางแปลกหน้าคนนั้นเอง จากคุณ : ณัฐกร - [ 26 ส.ค. 47 00:08:36 ]

ความคิดเห็นที่ 10 “น.. หนูเป็นอะไรไปคะ” เขาไม่ตอบ  แต่กลับถามย้อนไปที่เธอแทน “เธอจำเรื่องราวในอดีตชาติได้แล้วใช่มั้ย” “ค่ะ หนูจำได้หมดแล้ว”   อิงกริดพยักหน้าทั้งคราบน้ำตา  ชายหนุ่มประคองให้เธอผงกขึ้นมาดื่มน้ำที่รินป้อนให้จากถุงหนังสัตว์   แล้วใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดคราบเปื้อนบนใบหน้าอย่างเบามือ “หนูหลับไปนานแค่ไหนคะ”  เธอถาม  เมื่อเห็นแสงรำไรลอดผ่านขอบม่านหนังสัตว์ที่ปิดทางเข้า เขามองเธอ  สีหน้าอ่อนโยน “เกือบหนึ่งวันเต็มๆ เลยละ  แม่ขี้เซา” ริมฝีปากอิงกริดแย้มยิ้ม ขยับตัวอย่างสุขสบายภายใต้ผ้าห่มหนา “ถึงขนาดนั้นเชียวหรือคะ”   ชั่วประเดี๋ยวรอยยิ้มก็พลันสลายไป  อิงกริดทะลึ่งพรวด “หนึ่งวัน!! ตายแน่ๆ เลย  นายท่านต้องเฆี่ยนหนูแน่ๆ ที่หายไปนานขนาดนั้น  หนูต้องรีบไปแล้ว!!” “ใจเย็นๆ อย่ารีบลุก!  เธอเพิ่งจะฟื้นความทรงจำนะ  รอให้ชาตินี้กับชาติที่แล้วรวมตัวกันให้สนิทกันดีเสียก่อน” ชายแปลกหน้าพูดไม่ทันขาดคำ  อิงกริดก็รู้สึกร้าวระบมไปทั่วทั้งศีรษะ  ราวกับมีใครเอาคีมมาบีบจนหน้านิ่ว   บอนด์กดเธอลงนอนกับพื้นตามเดิม  ปล่อยให้เด็กหญิงนอนหายใจยาวๆ สักครู่หนึ่ง “นายท่านของเธอก็คือฮาราลด์ฟันดำใช่มั้ย  ช่วงที่เธอสลบไป  ฉันก็ได้ออกไปสอบถามชาวบ้านในละแวกนี้มาแล้ว  ทำให้รู้ว่าเธอเป็นเด็กกำพร้าที่ฮาราลด์เก็บมาเลี้ยง    และก็รู้มาว่าเธอไม่เคยมีความสุขเลยที่ต้องอยู่กับเขา    ฉันเลยอยากพาเธอหนีไป  ไปให้ไกลจากที่นี่   ไม่ต้องสนใจคนเลวๆ อย่างมันอีกแล้ว   เธอจะไปกับฉันมั้ย” อยู่ดีๆ ชายนักเดินทางกลับยื่นข้อเสนอที่อิงกริดเฝ้ารอมาทั้งชีวิต   แม้จะดีใจสักแค่ไหนแต่เธอก็ยั้งมันเอาไว้  และถามเขาด้วยความสงสัยกึ่งแปลกใจ “ทำไมคุณถึงดีกับหนูอย่างนี้คะ  แล้วอีกอย่าง  คุณให้หนูจำเรื่องในอดีตทำไมกันคะ” เขายิ้มเยื้อน ราวกับรอคำถามนี้จากปากเธอมานานแสนนาน   มือหนึ่งลูบผมเด็กหญิง  แล้วก้มลงกระซิบที่ข้างหู “เพราะฉันคือซาบิน่าในชาติที่แล้วยังไงล่ะ  ทรีโอ!” อิงกริดตกตะลึงพรึงเพริด  จ้องมองชายแปลกหน้าด้วยความพิศวง  เป็นไปได้หรือนี่!! “จริงๆ เหรอ” เสียงเธอสั่นเครือ แม้ยากที่จะเชื่อ  แต่เหตุการณ์ที่เธอเพิ่งประสบไปก็เป็นที่ประจักษ์แจ้งแล้ว “จริงๆ นะ เป็นเธอจริงๆ นะ ฉันไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย  คุณไม่ได้ล้อหนูเล่นใช่มั้ย” ชายหนุ่มไม่ได้ยืนยันด้วยคำพูด  ตัวเขาเปล่งสว่าง  จนกลายเป็นก้อนแสงสีขาวนวลตา   โครงร่างใหญ่หดเล็กลง   เมื่อลำแสงเจิดจรัสลดทอนลง   ร่างที่ปรากฏแทนที่กลับเป็น “ซาบิน่า!!” อิงกริดโผเข้ากอดร่างนั้นไว้แนบแน่น   ไม่มีสิ่งใดในโลกที่จะทำให้เธอดีใจมากไปกว่านี้อีกแล้วในชีวิต   ร่างที่เล็กบางแต่มีน้ำมีนวลกว่ากอดตอบ   ในอ้อมแขนของอิงกริดคือเด็กผู้หญิงผมเปีย  ที่เธอเห็นขณะระลึกชาตินั่นเอง! “พี่จ๋า  เค้าคิดถึงพี่มากๆ เลย  ในที่สุดเค้าก็ได้เจอพี่เสียที  ต่อไปนี้เราไม่ต้องแยกจากกันแล้วนะ  เค้าจะดูแลพี่เอง” เสียงเล็กๆ เจือสะอื้นพร่ำรำพันกับแผ่นหลัง  ร่างที่ไหวสั่นในอ้อมกอดอุ่น  แสดงถึงความเป็นมนุษย์จริงๆ ไม่ใช่ภาพมายาลวงหลอกเด็กหญิงแต่อย่างใด แต่แล้ว เสียงอึกทึกจากภายนอกทำให้อิงกริดที่หลับตาพริ้มต้องลืมในทันใด  ทั้งสองชะงักงัน  ตื่นตกใจจนทำอะไรไม่ถูก  เมื่อผ้าม่านหนังสัตว์หน้าทางเข้าถูกกระชากออก  เผยให้เห็นร่างอันใหญ่โตใบหน้าหยาบกระด้าง  แยกเขี้ยวเห็นฟันดำไปทั่วทั้งปาก “หนอยนังนี่มาซ่อนอยู่ที่นี่เอง!  หายหัวไปทั้งวันปล่อยให้ข้าหิวแทบตาย  มาเลยนังตัวดี!!  วันนี้ข้าจะเฆี่ยนเอาเลือดขี้เกียจๆ ของแกออกมาเสียให้หมด!” “อย่านะ!! อย่าทำอะไรพี่เค้านะ!!” ซาบิน่าใช้ร่างของเธอบังอิงกริดไว้ “นังเด็กนี่เป็นใครวะไม่เคยเห็นหน้า  อ้อ!!  นี่แกเป็นคนชวนอิงกริดให้มาที่นี่ใช่มั้ย  ทำให้มันเอาแต่เล่นไม่ยอมทำงาน!” ฮาราลด์ฉุนจัดเตรียมจะมุดเข้ามา  เด็กหญิงเห็นท่าไม่ดี  พยายามดันซาบิน่าที่ทำท่าปกป้องเธอให้พ้นตัว  พูดตะกุกตะกักลนลาน “น.. นายท่านคะ  ดะ.. เดี๋ยวอิงกริดจะออกไปแล้วล่ะค่ะ  เด็กคนนี้ไม่เกี่ยวอะไรด้วยเลย อย่าทำอะไรเธอเลยนะคะ  อิงกริดผิดเองที่หนีนายออกมาเล่น” ฮาราลด์หายใจฟืดฟาด  ใบหน้าแดงก่ำ  ง้างมือเตรียมจะตบ “แก!! ไอ้คนใจร้าย! อย่ามายุ่งกับเรานะ!!” เด็กหญิงผมเปียตรงหน้าเธอแผดเสียงลั่น   แล้วทันใดนั้น!  เจ้าคนกักขฬะร่างใหญ่โตปานขุนเขาก็เหมือนถูกเท้ายักษ์ที่มองไม่เห็นถีบให้กระเด็นลอยไป  แล้วหล่นแอกลงบนพื้นหิมะห่างจากหน้ากระต๊อบไปหลายเมตร!! ซาบิน่าฉวยโอกาสที่ฮาราลด์ยันตัวขึ้นโงนเงน  สะบัดหน้าด้วยความมึนงง   เธอฉุดอิงกริดให้ออกวิ่งด้วยพละกำลังมากมายเกินกว่าเด็กหญิงทั่วไปจะพึงมี   เธอตามหลังน้องสาวไปอย่างกะโผลกกระเผลก   วิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่ขาพิการจะอำนวยได้   เด็กทั้งสองวิ่งไปได้ไม่ถึงสิบเมตรดี    อิงกริดก็พลันได้ยินเสียงเหมือนมีวัตถุพุ่งแหวกอากาศตามหลังมา   เมื่อหันไปดูจึงพบกว่าอาราลด์ขว้างขวานประจำตัวของเขา  หมุนคว้างตรงมายังพวกเธอ! ด้วยความเจียนตัว  อิงกริดผลักไหล่ซาบิน่าให้พ้นทาง  แต่แล้วตัวเธอกลับสะดุ้งเฮือก  เจ็บแปลบที่กลางหลัง  เหมือนมีความร้อนชำแหละแทรกเข้ามาในร่างกาย   ล้มคว่ำหน้าคะมำไปกับพื้นหิมะที่เย็นยะเยือก   รู้สึกถึงรสเลือดที่ทะลักออกมาจากลำคอ   ร่างกระตุกปวดร้าวจนแทบพรากเอาสติสัมปชัญญะให้หลุดลอยไปในบัดดล   ก่อนดวงตาจะเริ่มพร่าเลือน  เธอรู้สึกสิ่งแปลกปลอมอันแหลมคมได้หลุดออก   ความเจ็บปวดไหลไปพร้อมๆ กับความชาดิกที่เข้ามาแทนที่  เลือดในกายเย็นเฉียบราวกับน้ำแข็ง   รู้สึกได้ว่ามีอ้อมแขนมาพยุงร่างอันกะปลดกะเปลี้ยราวกับตุ๊กตาเศษผ้าของเธอไว้     ในคลองจักษุที่รางเลือน  อิงกริดเห็นว่าฝ่ามือของน้องสาวเธอสว่างวาบทอแสงขาวนวล  ต่อจากนั้นก็รู้สึกถึงความอบอุ่นอ่อนโยนทาบทับที่แผ่นหลัง   สายไปแล้วละ.. เด็กหญิงรู้ตัวเองดี  มัจจุราชได้ก้าวเท้าเข้ามาลากเธอไปกว่าครึ่งตัวแล้ว   ทำไมสวรรค์ถึงได้โหดร้ายนักนะ  ฉันเพิ่งได้พบเธอเพียงไม่กี่นาทีเท่านั้น     แต่ว่าเราคงต้องจากกันอีกแล้ว “ซ.. ซา บิ..น่ า ” มีแต่เสียงกระซิบและลมหายใจแผ่วๆ จากปากอิงกริด   “พี่จ๋าอย่าเพิ่งพูดอะไร  เค้ากำลังช่วยพี่อยู่” เด็กหญิงผมเปียสะอื้นไห้ “ข.. ข อ บ ใ จ นะ  ที่  ต า ม ห า พี่ จ น เ จ อ ” “พี่จ๋าเค้าไม่ให้พี่ไปไหนอีกแล้ว  พี่จ๋าต้องอยู่กับเค้าก่อนสิ  อดทนไว้นะ!” “อ ย่ า อ ย่ า ร้ อ ง ไ ห้ สิ ” อิงกริดใช้พละกำลังที่หลงเหลืออยู่ทั่วทั้งร่าง  ยกมืออันไร้เรี่ยวแรงไปเช็ดน้ำตาน้องสาวตรงหน้า “พ..พี่  ดี ใ จ  ทะ.. ที่  ไ ด้ ต า ย ใ น...  อ้ อ ม ก อ ด เ ธ อ ” สิ้นวาจา  มือก็ตกลงข้างกาย  ก่อนที่ด้ายแห่งชีวิตเส้นสุดท้ายจะขาดไป  และก่อนที่ดวงตาจะมืดบอดไป  ภาพสุดท้ายที่เด็กหญิงเห็น   คือแสงออโรร่าโบเรลลิสปรากฏโฉมบนท้องนภา  กับเทวดาน้อยที่แสนงดงามแต่รื้นไปด้วยหยาดน้ำตา  โน้มตัวลงมาประทับรอยจูบบนริมฝีปากเธอ จากคุณ : ณัฐกร - [ 26 ส.ค. 47 00:12:37 ]

ความคิดเห็นที่ 11 จบแล้วครับ  ติดตามต่อได้ใน่ช่วงที่ 5 เร็วๆ นี้ เชิงอรรถ.. 1. เกาะกรีนแลนด์   คาลาลิท นูนาทมีความหมายท้องถิ่นว่า “ดินแดนของมนุษย์” 2. ภูมิภาคทางตอนเหนือของยุโรป  หรือสแกนดิเนเวีย  มีประเทศเดนมาร์ก นอร์เวย์ สวีเดน และฟินแลนด์ รวมถึงเกาะกรีนแลนด์  และหมู่เกาะฟาโร 3. middag ภาษานอร์วีเจี้ยน = อาหารเย็น 4. drikke = ดื่ม 5. I dag = วันนี้ 6. I morgen = พรุ่งนี้ 7. skaal = ไชโย 8. Ja = ใช่ 9. เบียร์ 10. God dag = สวัสดี 11. Hva er navnet? = คุณชื่ออะไร? 12.Mitt navn er.. = ฉันชื่อ.. 13. Takk = ขอบคุณ เช่นเคยครับ ติ ชม วิพากษ์ วิจารณ์ กันเช้ามา ฮูเร่! จากคุณ : ณัฐกร - [ 26 ส.ค. 47 00:38:59 ]

ความคิดเห็นที่ 12 แล้วก็มาตอบความคิดเห็นมิตรรักแฟนน้ำหมึกในกระทู้นี้กันก่อน อ้อ.ความคิดเห็นเก่า ผมได้ตอบไว้หมดแล้วในกระทู้เดิมครับ เอ่อ่อ่นะคะ มาฉีกยิ้มเกาะขอบเป็นขาประจำ  มาได้ไว้มากนะเจ้ากานต์ (พักนี้เป็นใบ้) คุณDr.slump (ในห้องนี้มีอาราเร่ด้วยนะ หุหุ) โอ้โห ! ขอบคุณสำหรับภาพประกอบครับ ช่วยเพิ่มให้เรื่องนี้น่าอ่านมากขึ้น ^ ^~ พี่กริช มีเยอะกว่านี้มากๆ อยู่ด้านบนครับ เชิญอ่านให้ตาแฉะ (เท่ากับ 3 ตอนพื้นฐานเลยนะ) พี่อันโตนิโอ ได้เลยครับ  แล้วกลับมาเม้นท์เยอะๆ เลยนะ พี่scottie มิเป็นไรครับ ก็ดีเหมือนกันที่แย้งมา ทำให้ผมต้องไปค้นในพจนานุกรรมอีกรอบ ปล.กระทู้นี้มีอะไรแปลกพิลึกๆ ถ้าโพสไม่ติด ให้copy คห.ไว้ก่อน  แล้ว กดrefresh อีกรอบ แล้วค่อยโพสดูอีกทีครับ จากคุณ : ณัฐกร - [ 26 ส.ค. 47 00:55:51 ]

ความคิดเห็นที่ 13 โหดร้าย จากคุณ : GTW - [ 26 ส.ค. 47 04:42:25 ]

ความคิดเห็นที่ 14 พลัดพรากซ้ำซ้อน.. ฮือ...ถ้าจะมีใครตายอีกบอกนะคะ.. หนูต้องทำใจก่อนอ่านแล้วอ้ะ.. Y____Y จากคุณ : p_jung - [ 26 ส.ค. 47 12:08:09 A:210.246.68.220 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 เอ่อ... ทำไมเด๋วนี้มีตายทุกตอนเลยอ้ะพี่ โหดร้ายน่าดู จากคุณ : คนเดินดินกินข้าวแกง - [ 26 ส.ค. 47 12:21:46 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เฮียบอลรู้ภาษานอร์ดิคหรือ (นอร์วีเจี้ยนหว่า) ด้วยหรอคับ คล้ายภาษาเยอรมันเหมือนกันนิ จากคุณ : กริช - [ 26 ส.ค. 47 13:23:32 A:10.11.13.115 X:202.44.14.194 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ตอบความเห็นมิตรรักแฟนน้ำหมึก GTW =.=” เค้าป่าวนะ ก็แค่ ก็ยังไม่ได้บอกเสียหน่อยว่าตายหรือไม่ตาย p_jung ถ้าบอกก่อนหมูพีก็ไม่ยอมอ่านอะดิ ถึงกับน้ำตาท่วมเลยหรอ หุหุ โอ๋ๆ นิ่งเสียๆ อุตส่าห์มีแฟนๆ ถามหาหนังสือ อิอิ คนเดินดินกินข้าวแกง ไม่ได้โหดเสียหน่อย ความจริงของชีวิตต่างหาก เหอๆ พี่กริช มาจากรากฐานเดียวกันมั้งครับ ว่าแต่อย่าเรียกเฮียดิ เรียกน้องบอลดีกว่า นะๆ จากคุณ : ณัฐกร - [ 26 ส.ค. 47 15:13:36 ]

ความคิดเห็นที่ 18 1. ส่วนตัวคิดว่าเชิงอรรถภาษาสวีดิชนี่ .. มันเยอะไป ยังไงล่ะ เช่นถ้าแปลงานภาษาอังกฤษ แล้วต้นฉบับมีภาษาอื่น แล้วเราต้องการคงต้นฉบับไว้ ก็ใส่ทับศัพท์ แล้วลงคำอธิบาย แต่ในเรื่องนี้ เข้าใจว่าตัวละครก็พูดเป็นภาษาสวีดิชน่ะแหละ เอ๊ะ หรือเขาคุยกันเป็นภาษาไทย แล้วมีเฉพาะบางคำเป็นสวีดิช? 2. ข้าพเจ้าคาดว่าข้าพเจ้าหลงประเด็นแล้วล่ะ ไม่รู้ว่าตกลงจุดมุ่งหมายของเรื่องนี้คืออะไร ทำไมต้องยุดปิระมิด ยุดไวกิ้ง สวรรค์ ไม่รู้เราหลุดเอง หรือบอลหลุด แต่ที่แน่ๆ มันยืดจากที่ตั้งใจไว้แต่เดิมใช่ปล่าวเนี่ย? เห็นตอนแรกบอกไม่ยาวนี่นา ถ้ายังไง ช่วยอธิบายให้พี่เข้าใจด้วยนะ พี่ว่าหลังๆ นี่ พี่โง่ๆ พิกล :( จากคุณ : scottie - [ 26 ส.ค. 47 18:20:39 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ตามมาแล้ว งง ๆ หน่อย  ตรงภาษาสวีดิชหรอ  เรียกไงหว่า...??   คืออ่านแล้ว  ไม่รู้ว่าพูดไรกัน  ต้องเดา ๆ หรือไม่ต้องลงมาดูคำแปลข้างล่างน่ะนะ  หรือไม่น่าจะใช้คำบรรยายช่วยนะ  เกี่ยวกับความหมายของภาษาน่ะ อืม...เราว่า  ช่วงย้อนอดีตนี่อ่ะ  มันอาจจะยาวไปหน่อยนะ  เลยทำให้เรื่องมันยืดไปนิดหนึ่งน่ะ ^ _ ^  จ่ายค่าอ่านแล้วนะ จากคุณ : ริเศรษฐ์ - [ 26 ส.ค. 47 23:01:16 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ตามอ่านจนครบ..ถึงได้รู้ว่า... พี่บอลใจร้ายกับตัวละครเหลือเกินค่ะ.. ชอบแกล้งแบบนี้..เป็นคนนิสัยไม่ดีนะคะ.. แก้ไขเมื่อ 26 ส.ค. 47 23:29:32 จากคุณ : หนูยี - [ 26 ส.ค. 47 23:23:10 ]

ความคิดเห็นที่ 21 มาตอบความคิดเห็นของเพื่อนๆ ชาวถนนกันต่อ พี่scottie คลิกเข้ามาเห็นพี่โพสเสียยาวก็ทำเอาสะดุ้ง เพราะทุกทีเห็นแค่บรรทัดเดียว ฮิๆ จะตอบข้อสงสัยที่ละประเด็นครับ อย่างแรกที่สงสัยมา ตอนแรกก็ว่าจะใส่คำแปลไว้ในวงเล็บท้ายศัพท์เลยฮะ แต่มีบางท่านเคยท้วงมาว่าน่าใส่ไว้เป็นเชิงอรรถท้ายเรื่อง อีกทั้งเรื่องนี้ก็ดันใส่ไว้เยอะไปหน่อย  และก็ใส่เป็นบางคำไปไม่ได้ใช้ทั้งประโยค (เพราะรู้มาแค่นั้น) ทำให้คนอ่านงงกันไปหลายคน ทั้งนี้ทั้งนั้นจุดประสงค์ก็เพื่อให้มันเข้ากับบรรยากาศสแกนดิเนเวียเท่านั้นเอง ไว้ฉบับรีไรท์ใหม่จะลองปรับแก้ดูอีกทีครับ   และสุดท้ายที่ถามมา อืม ผมต้องนั่งนึกอยู่นานเลย  ว่านี่ผมทำให้คนอ่านหลง หรือว่าผมหลงเองกันแน่นะ ก็เลยต้องกลับไปเทียบดูต้นฉบับกับพล็อตที่วางเอาไว้ใหม่  ว่ามีตรงไหนที่มันหลุดไปนอกวงโคจรมั่ง ทวนดูแล้วก็คิดว่ายังอยู่ในวงโคจรดีครับ  ยังดำเนินตามพล็อตที่วางไว้ทุกประการ ปรกติแล้วผมจะวางพล็อตไว้เป็นจุดๆ ครับ  แล้วดำเนินเรื่องให้ผ่านจุดที่วางไว้  เหมือนกับว่า ตัวละครของผมดำเนินเนื้อเรื่องโดยการขับรถจากเมือง A ไปยังเมือง B แล้วไปเมือง C .. แต่จะไปอย่างไร ทางใด จอดกินข้าวที่ไหน แล้วใครเป็นผู้ขับนั้น ก็สุดแล้วแต่ตัวละคร แต่ขออย่างเดียวว่าทุกคืนต้องไปพักตามเมืองต่างๆ ที่กำหนดไว้ให้เท่านั้นเอง ตอนแรกก็กะว่าจะลง ไม่เกินสามตอน พอเอาเข้าจริงๆ รายละเอียดมันเยอะครับ สรุปว่าพล็อตนั้นผมตั้งใจขยายให้มันใหญ่ขึ้นมาอีกหน่อย จุดประสงค์หรือแก่นของเรื่องนี้ก็คือ ความรักไม่มีชาติภพมาขวางกั้นครับ   แนวเรื่องเป็น แฟนตาซีผสมกับรักเศร้าๆ  ที่อิงเป็นประวัติศาสตร์โลก ตัวละครจึงต้องผจญไปกับยุคสมัยต่างๆ  ผ่านไปแต่ละช่วงเวลา จากอดีตเรื่อยมาไปจนถึงปัจจุบัน ลักษณะการแต่งจะเป็นแบบนิยายขนาดสั้น ที่มีตอนย่อยเป็นเรื่องสั้นครับ ฉากหลักคือการดำเนินเรื่องของเทวดาบนสวรรค์ ส่วนฉากรองคือเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นบนโลก ในแต่ละสถานที่ แต่ละยุคสมัย ทั้งเรื่องนาตาลีแม่มดน้อย  ทั้งริโอ เมืองค้าทาส ก็คือฉากรองที่นำมาให้อ่านกันก่อน (ทั้งสองเรื่องก็คือ หนึ่งในเรื่องของรักเราฯนั่นเอง) ถ้าลองกลับไปอ่านดูจะสังเกตได้ว่า ช่วงแรก กับช่วงที่ 4 อ่านสามารถจบในตอนได้ เหมือนกับเรื่องสั้นเรื่องหนึ่ง หรือจะอ่าน ช่วงที่1 แล้วกระโดดมาช่วงที่ 4 เลยก็รู้เรื่อง แล้วไปอ่าน นาตาลี หรือริโอ  แล้วค่อยไปอ่าน ช่วง 2 กับ 3 ที่หลังก็ยังได้  (พอจบรักเราแล้วยังมีเรื่องสั้นทำนองแบบ นาตาลี กับริโอ ที่เนื้อหาสัมพันธ์กับรักเราฯ อีกครับ) ช่วงที่ 4 นั้น ผมทำให้มันเป็นกึ่งเรื่องสั้นนั่นเอง (ซึ่งอาจทำให้ดูยืดเยื้อไปหน่อยในตอนที่ย้อนไปในอดีต เมื่อต้องการให้คนที่อ่านช่วง 4 เลยก็พอรู้เรื่องได้  แม้ไม่ได้อ่านช่วง 1 มาก็ตาม) เหมือนเป็นการบอกใบ้ถึงนาตาลี และก็ริโอไปด้วย เนื่องจากช่วงที่ 2 กับ 3 ที่เป็นเหตุการณ์บนสวรรค์นั้น ผมใช้การบรรยายมุมมองบุรุษที่ 3 แบบพระเจ้า ก็เหมือนกับการถ่ายหนังที่มีกล้องจับไปรอบๆ ซึ่งอาจจะแค่เน้นหนักไปที่พระเอกมากหน่อย นอกนั้นก็ตามถ่ายตัวประกอบบ้าง พอมาช่วงที่ 4 ผมต้องการให้ย้ายกล้องมาจับที่ตัวนางเอกคนเดียวโดดๆ และไม่มีการเคลื่อนกล้องไปไหน ซึ่งก็คือผมใช้การบรรยายมุมมองบุรุษที่ 3 แบบจำกัดตัว ทำให้คนอ่านรับรู้แต่ความคิด และมุมมองด้านเดียวของนางเอก   ตอนแรกผมก็กะว่าจะให้ช่วง 4  ใช้มุมมองเดิม ก็คือเราจะเห็นพระเอกที่เป็นเทวดา แปลงร่างเป็นผู้ชายแล้วเดินเข้าไปหานางเอก ทำให้นางเอกฟื้นความจำ แล้วก็โดนไวกิ้งทำร้าย   แต่พอมาคิดๆ ดูอีกทีแล้ว ถ้าบรรยายแบบนั้นคนอ่านอาจจะรับรู้ถึงบรรยากาศช่วงนั้นได้ห่างๆ ผมก็เลยลองมาใช้มุมกล้องแบบจับที่ตัวนางเอกแทน (กึ่งๆ จะเป็นบุรุษที่ 1 แต่ถ้าใช้บุรุษที่ 1 เลยก็กลัวโทนจะกระโดดเกินไป) เพื่อให้คนอ่านได้รู้จักกับเธอมากขึ้น ใกล้ชิดขึ้น (และยังคงดำเนินตามพล็อตเดิม) แล้วช่วงที่ 5 ในคราวต่อไปค่อยไปใช้มุมมองเดิมอีกครั้ง ซึ่งเนื้อเรื่องก็เข้าสู่ช่วงโค้งสุดท้ายแล้ว ถ้าการสับเปลี่ยนมุมมองทำให้คนอ่านงง  หรือใช้แนวการนำเสนอแปลกและโดดเกินไปก็ขออภัยครับ และอีกอย่างมันนานๆ ลงที จึงทำให้ไม่เกิดความต่อเนื่องอีกด้วย ซึ่งผมว่าถ้าอ่านแบบรวดเดียวจะลดอาการงงไปได้เยอะครับ ถ้าได้รีไรทอาจจะลองแต่งช่วง 4 ใหม่ในมุมมองเดิมครับ แล้วลองเทียบดู ริเศรษฐ์ อ่ะนะ งงเหมือนกันอีกราย  ตอบไว้ที่พี่scottie แล้วนะ  ยืดแบบมีเหตุผล หนูยี มันอดไม่ได้นี่นา ก็ชอบแบบนี้อ่ะ อย่าโกรธเค้านะตัวเอง ^ ^~ แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 47 01:48:14 แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 47 01:48:01 แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 47 01:47:00 จากคุณ : ณัฐกร - [ 27 ส.ค. 47 01:24:43 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ตอนนี้อ่านสนุกครับ ถ้าไม่บอกว่าเป็นเรื่องรักเราฯก็คงจะคิดว่าเป็นเรื่องสั้นเรื่องหนึ่ง สำนวนดีขึ้น การบรรยายกระชับแน่นมองเห็นภาพ ชอบช่วงที่บรรยายแสงเหนือ อ่า..สงสัยนิดนึงฮะ ว่าแถวขั้วโลกนี่มีพระอาทิตย์ตกดิน(แบบประจำวัน)ด้วยหรือ เรื่องนี้แปลกตรงที่ว่า พระเอกในตอนนี้คือนางเอกในอดีตชาติ ส่วนนางเอกในตอนนี้คือพระเอกพี่ชายของซาบิน่า อิอิ งงดีฮะ ได้ความรู้เรื่องภาษสแกนดิเนเวียดีฮะ แม้ไม่กี่คำแต่ก็ได้บรรยากาศไม่น้อย ว่าแต่ว่า..ไฉน บอลริเอลในคราบนักรบร่างสันทัดสุดเท่ จึงมิยอมกลับกลายร่างจากเด็กสาวตัวกระเปี๊ยกไปอัดไอ้เจ้าไวกิ้งทั้งหลายนั้นเล่า แต่เดี๋ยวเหตุผลคงปรากฏในตอนหน้า ใช่มั้ยฮะคุณบอล ช่วงนี้ขยันใหญ่เลยนะ ทฤษฎีเพียบ ผมอ่านแล้วยังงงๆเรื่องบุรุษที่หนึ่งสตรีที่สองอะไรเนี่ย เอาไว้มาสอนหน่อยนะ จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 27 ส.ค. 47 02:03:51 ]

ความคิดเห็นที่ 23 อ่านเรื่องนี้จบแล้วนะคะ ที่จริงเรื่องของพี่บอลต้องอ่านจากตอนที่ 1 2 3 และ 4 อย่างประติดประต่อกัน ไม่นั้นหนูอาจจะงงได้เหมือนกัน (ถ้าจำเรื่องเก่าๆ ของพี่ไม่ได้น่ะคะ) และถ้าได้รวมเรื่องตีพิมพ์ก็คงไม่งงเรื่องภาษาของนอร์ติกที่ใช้ปนกับภาษาไทย เพราะอย่างไรคำแปลนั้นจะต้องอยู่หน้าเดียวกับเนื้อเรื่อง ไม่ต้องเสียเวลาในการเลื่อนขึ้นเลื่อนลง เอ่อ...แบบเดี๋ยวขอกลับมาต่อได้ไหมค่ะ ตอนนี้มือชาไปหมดแล้ว...ไม่อยากพิมพ์ต่อ เหอะๆๆ มีส่วนที่ remark ไว้เยอะ เอ๋มีคำถามสงสัยอยากรู้ด้วยน่ะคะ... แล้วจะมาเขียนใหม่ฮับ   ป.ล เอ๋เจอคำพิมพ์พลาด 2 ตัว ค่ะ จากคุณ : คนชื่นชอบนิยาย ^^ - [ 27 ส.ค. 47 05:18:59 A:203.145.13.222 X: ]

ความคิดเห็นที่ 24 ^___^.. นอกจากจะได้เรื่องสนุกๆแล้ว ยังได้อ่านตอบกระทู้มันส์ๆ การแสดงความเห็นดีๆ แบบนี้ดีครับ ชอบ สร้างสรรค์ดี ^___^...... จากคุณ : GTW - [ 27 ส.ค. 47 17:00:53 ]

ความคิดเห็นที่ 25 พยายามจะอ่านหลายครา เฮ้ออออออออออออออออ แต่เวลามิอำนวยจริง ๆ ฮือ ฮือ มาแอบแปะโป้งงงงงงงงงงง จากคุณ : จันทร์จ๋า อยากกลับดาวเสาร์ (Tethys) - [ 27 ส.ค. 47 17:29:31 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ว่าแต่ทรีโอในอดีตไม่สงสารพ่อกับแม่หรอ  ถึงได้ไปโดดน้ำฆ่าตัวตายอ่ะ  ไม่สงสารความรักของพ่อกับแม่ที่มีให้ทรีโอหรอกหรือ? น่าแปลกมั้ย? แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 47 20:06:10 จากคุณ : ริเศรษฐ์ - [ 27 ส.ค. 47 20:02:05 ]

ความคิดเห็นที่ 27 น่าสงสารอิงกิดจัง พลัดพรากกันอีกรอบซะแล้ว เพิ่งได้เจอกับพี่จ๋าเอง จากคุณ : ต้นอ้อ (ต้นอ้อสีม่วง) - [ 27 ส.ค. 47 22:27:00 ]

ความคิดเห็นที่ 28 พี่อันโตนิโอ ตั้งใจให้คิดว่าเป็นเรื่องสั้นครับ ดีใจที่สามารถสื่อให้คนอ่านเข้าใจ พระอาทิตย์ตกดินจะมีเป็นช่วงๆ ครับ ตั้งแต่ดินแดนเหนือเส้นอาร์ติกไปพระอาทิตย์จะไม่เหมือนของที่อื่น บางวันก็ไม่มีตกดินเลย บางวันก็โผล่พ้นขอบฟ้ามาได้นิดเดียว อืม ให้ข้อสังเกตว่าพระเอก(หรือนางเอกกันแน่?)เป็นเด็กครับ เวลาตกใจคงคิดไม่ถึงหรอกครับ  สัญชาตญาณของเด็กก็คือวิ่งไว้ก่อน หุหุ มีแต่บุรุษที่1-3 ครับ ง่า..สตรีที่1-3 คงไม่น่ามี คนชื่นชอบนิยาย เจอกันในเอ็มแล้ว  ขอบคุณสำหรับคำผิด GTW มาอีกรอบ ถ้าทางจะชอบอ่านเม้นท์ของผมนะ หุหุ จันทร์จ๋า ไม่เป็นไรครับ  ไว้มีเวลาค่อยมาอ่านก็ได้ ริเศรษฐ์ อืม.. ส่วนตัวผมเองคิดว่า ภาวะจิตใจในตอนนั้นที่เศร้าโศกเสียใจอย่างถึงที่สุด ทำให้เขาไม่คิดหน้าคิดหลัง อีกทั้งเขายังเป็นเด็ก  และอาจด้วยกรรมเก่าประกอบ  ถึงได้ฆ่าตัวเองตาย (เป็นแค่สันนิฐานของผม) ต้นอ้อ ชีวิตก็อย่างนี้แหละครับ เจ็บปวด พรัดพรากซ้ำซ้อน จากคุณ : ณัฐกร - [ 28 ส.ค. 47 16:20:09 ]

ความคิดเห็นที่ 29 น่าสงสารตังเลยค่ะ T_T จากคุณ : กั๊ดจัง - [ 28 ส.ค. 47 16:49:13 ]

ความคิดเห็นที่ 30 เด็กขนาดไหนน้า.....  คิดฆ่าตัวตายเป็นด้วย  ขนาดเอาหินผูกขาตัวเองเนี่ย...?? อดสงสัยไม่ได้  แฮ่ ๆๆ จากคุณ : ริเศรษฐ์ - [ 28 ส.ค. 47 20:27:10 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ผมมารับหน้าที่แทนคนชื่นชอบฯ จับมือเขียนต่อ นานๆ จะได้แสดงความคิดเห็นที ผมลองกลับไปอ่านตอนแรกของพี่ณัฐกรใหม่ ก็ทำให้พอคิดได้ว่าทรีโอกับซาบิน่าอายุน่าจะราว 12 กับ 8 ขวบตามลำดับ ผมคิดอย่างนี้นะขอรับ พออ่านเริ่มแรก ผมก็สะดุดตรงประโยค "จุมพิตมรณะแห่งคมขวาน" เป็นการจำกัดความที่แปลกดี ทำให้อดคิดเป็นขวานไปจูบใครก็มีอันต้องเป็นไปเสียอย่างนั้นแหละฮะ แล้วส่วนที่เป็นภาษานอร์ติกผสมผสานไว้ในประโยคคำพูด ผมพออ่านเข้าใจนะ สังเกตจากการดำเนินเรื่องที่บ่งบอกไว้ อย่างตอนที่ฮาราลด์พูดกับอังกริด เช่น “เร็วๆ เข้าสิโว้ย!! ไหนล่ะมิด์ดาก*3 ข้าไม่อยากให้พวกเพื่อนๆ คอยนาน” มิด์ดาก แปลว่า อาหาร เหล้า เบียร์ 3 พวกนี้แหละ ที่ผมเดาไว้ในใจ อ่านเรื่องนี้ก็มีกลิ่นอายของความเป็นเกาะกรีนแลนด์อย่างหนึ่งคือ ภาษาคำพูดท้องถิ่นที่พี่ณัฐกรได้นำมาใช้ประกอบด้วย ซึ่งผมก็ว่าดีครับ เพียงแต่ถ้าอยากรู้คำแปลมันต้องเลื่อนขึ้นเลื่อนลงอาจจะลำบากในการอ่านสักนิด... (แต่ถ้าไม่อ่านคำแปลผมก็พอเข้าใจนะ แบบเดาๆ เอา คิดว่าคงไม่คลาดเคลื่อนกันเท่าไร) อ้อ ผมอยากให้พี่บรรยายภาพกระท่อมลักษณะบ้านของชาวกรีนแลนด์อีกสักนิดสักหน่อยจังครับ แล้วเรือที่คนบอกว่าแข็งแกร่งนักหนา อยากรู้ว่ามันแตกต่างกับเรือประเทศอื่นอย่างไร เพราะมีฟันปลาติดอยู่ใต้ท้องเรือไว้คอยแซะเลื่อยน้ำแข็งให้แตกออกอย่างนั้นหรือเปล่า (ผมสนใจเลยอยากรู้ อย่าว่ากันนะครับ)   ด้านสำนวนภาษา อันนี้ขึ้นอยู่กับเทคนิคของผู้แต่งแต่ละคน ผมอ่านก็ว่าลื่นไหลดีเพียงแต่ประโยคมีการเว้นวรรคจนมากเกินไป อย่างเช่น ประโยคบรรยาย อิงกริดตอบ  พลางยิ้มให้เขา  ทำเหมือนกับว่ามันเป็นเรื่องปรกติ   และก้าวเดินเขยกต่อไป  โดยไม่หันกลับไปมอง  เธอไม่ชอบให้ใครมาแสดงความเวทนาต่อความพิการ  หากแต่เฉพาะกับชายหนุ่มผู้นี้แล้ว   คำพูดอันบ่งบอกถึงความเห็นใจของเขา   กลับเหมือนดั่งน้ำทิพย์ชโลมจิตใจ  ซึ่งหมักหมมไปด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจในปมด้อย   ให้สะอาดสดใสขึ้นมาอีกครา ถ้าเป็นผมเห็นคำเชื่อม "และ กับ หรือ" ในประโยคที่สองมีความสอดคล้องกันกับประโยคแรก เราจะต้องจับมาต่อให้ติดกับประโยคแรก อย่างเช่น "ทำเหมือนกับว่ามันเป็นเรื่องปรกติ   และก้าวเดินเขยกต่อไป" 'และ' ในที่นี้ต่อเนื่องสัมพันธ์กับประโยคแรกเป็นการดำเนินเรื่องที่ควบคู่กันไป และถ้าประโยคนั้นมีการขยายความเสริมให้เข้าใจมากขึ้น อย่างเช่น "นายก.กำลังกินข้าว เป็นน้ำพริกปลาทูแสนอร่อย" จริงๆ เราก็คงเข้าใจว่า นายก. กำลังกินข้าว แต่ไม่รู้ว่ากินอะไร จนมาขยายความต่ออย่างนี้เราน่าจะจับมาเชื่อมกันมากกว่าเว้นวรรคตามความรู้สึกของผมนะครับ (ไม่รู้เราละเอียดมากเกินไปหรือเปล่า) เป็น "อิงกริดตอบ  พลางยิ้มให้เขาทำเหมือนกับว่ามันเป็นเรื่องปรกติและก้าวเดินเขยกต่อไปโดยไม่หันกลับไปมอง  เธอไม่ชอบให้ใครมาแสดงความเวทนาต่อความพิการ  หากแต่เฉพาะกับชายหนุ่มผู้นี้แล้ว   คำพูดอันบ่งบอกถึงความเห็นใจของเขากลับเหมือนดั่งน้ำทิพย์ชโลมจิตใจ  ซึ่งหมักหมมไปด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจในปมด้อยให้สะอาดสดใสขึ้นมาอีกครา ความคิดของผมอาจจะผิดก็ได้ ถ้าพี่ณัฐกรจะแย้งหรือไม่เห็นด้วย ผมก็ไม่ว่าครับ   ในส่วนกลอนเข้าใจความรู้สึกของอังกริดครับ อันนี้เป็นกลอนเปล่าไม่เน้นฉันทลักษณ์รูปแบบใช่ไหมฮะ (จะโกรธผมไหม ถ้าผมจะถามตรงๆ อย่างนี้) อีกข้อรู้สึกสะดุดใจกับคำว่า "นัง" น่ะครับ คือ ผมติดมาจากหนังภาพยนตร์ที่ดูมา สังเกตว่าพวกทางตะวันตก ผมไม่เคยเห็นใครเรียกว่า "นัง" แต่จะใช้ "เจ้า" มากกว่าฮะ   ส่วนพิมพ์พลาด คนชื่นชอบฯ เขาบอกไปแล้ว ผมก็จะไม่เขียนอีก มีอีกประโยคหนึ่งที่ผมติดใจ คือ “ฮือๆ ซาบิน่า  ฉันขอโทษที่ช่วยอะไรไม่ได้  ฉันผิดสัญญาที่ให้ไว้อีกแล้ว  ว่าจะอยู่ดูแลเธอให้มีความสุขตลอดไป  ฮือๆ” ถ้าเราร้องไห้ถามว่าจะร้อง(พูด) ฮือๆๆ ออกมาหรือเปล่า... ผมคิดว่าพี่ณัฐกรน่าจะเขียนเป็น "ซาบิน่า ฉันขอโทษที่ช่วยอะไรไม่ได้" พูดพลางน้ำตาก็ร่วงพรูออกมา ดั่งสายน้ำ.....แล้วแต่พี่จะแต่ง เชื่อไหมว่าผมอ่านเรื่องนี้ของพี่ รู้เลยว่า 'กฏแห่งกรรม' นั้นมีจริง (เหมือนหลักพระพุทธศาสนาสอดแทรกอยู่ในเรื่องนี้ด้วย) คือ ทรีโอกระทำอัตวินิบาตกรรม โดยการถ่วงขาตัวเองไว้กับก้อนหิน กระโดดน้ำตาย ชาตินี้เลยส่งผลให้เขาต้องกลับมาเกิดใหม่และขาลีบพิการ แถมถูกฮาราลด์รังแก (ใครทำกรรมอะไรไว้ไม่ว่าชาตินี้หรือชาติหน้ากรรมตัวนั้นย่อมส่งผลคืนแก่ผู้กระทำ) ตอนแรกผมคิดว่าอังกริดกับทรีโอจะเป็นภาพซ้อนกันในร่างเดียวกัน แต่มารู้สึกเอ๊ะใจตรง  "ตระเตรียมกระโจนลงไปในแม่น้ำไร้ก้น  อิงกริดผวาเข้ามาฉุดแขนเด็กชายไว้..." อังกริดผวาเข้ามาฉุดแขนเด็กชาย ทำให้ผมคิดว่าอังกริดกับทรีโอนั้นแยกร่างกัน เธอก็คืออังกริดที่กำลังมองดูทรีโอเป็นผู้กระทำ แต่ก็อดแปลกใจตอนที่ทรีโอกระโดดน้ำ ทำไมถึงกลับเป็นอังกริดที่รู้สึกตกก้นแม่น้ำนั้นเสียเอง... เธอกับเขาเป็นคนเดียวกัน แต่พอระลึกชาติพี่เขียนเหมือนสองคนนี้แยกร่างกัน หากไม่มีประโยคนี้ "อิงกริดผวาเข้ามาฉุดแขนเด็กชายไว้" ผมจะคิดว่าสองคนนี้เขาทับซ้อนกันอยู่ สุดท้าย..."สิ้นวาจา  มือก็ตกลงข้างกาย  ก่อนที่ด้ายแห่งชีวิตเส้นสุดท้ายจะขาดไป  และก่อนที่ดวงตาจะมืดบอดไป  ภาพสุดท้ายที่เด็กหญิงเห็น   คือแสงออโรร่าโบเรลลิสปรากฏโฉมบนท้องนภา  กับเทวดาน้อยที่แสนงดงามแต่รื้นไปด้วยหยาดน้ำตา  โน้มตัวลงมาประทับรอยจูบบนริมฝีปากเธอ " ถึงพี่จะไม่บอกว่า อังกริดจะตายหรือเปล่า แต่ผมก็ปักใจเชื่อร้อยเปอร์เซ็นต์ว่า เธอตายอย่างแน่นอน จากประโยคข้างบนนี้ และเป็นอะไรที่โหดร้ายในความรู้สึกของผม T-T บอนริเอลเพิ่งจะเจอพี่ชายในอดีตชาติที่แล้ว ตอนนี้ก็ต้องมาพลัดพรากจากกันเสียแล้ว... ป.ล 1 ตกลงนายบอนริเอลมีชื่อเล่น "บอน หรือ บอนด์" กันแน่ครับ ถ้าชื่อ บอนด์ ผมนึกว่าพี่แสดงเป็นบอนริเอลแล้วนะขอรับ (จากประโยคนี้ "บอนด์กดเธอลงนอนกับพื้นตามเดิม  ปล่อยให้เด็กหญิงนอนหายใจยาวๆ สักครู่หนึ่ง...") ป.ล 2 ที่ผมเขียนมาทั้งหมดอยากให้คิดว่าเป็นการแสดงมุมมองในแง่ส่วนตัวของผมที่ได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ของพี่ณัฐกรมากกว่าเป็นการวิจารณ์ครับ เพราะผมเป็นมือใหม่เพิ่งหัดเริ่มเขียนแต่ง...อาจจะมีส่วนเข้าใจผิดได้ ซึ่งก็ต้องขออภัยไว้ก่อนครับผม จากคุณ : พญาเสือโคร่ง - [ 29 ส.ค. 47 04:24:35 A:203.145.21.240 X: ]

ความคิดเห็นที่ 32 มีลุ้น ๆ ค่ะ.. ว่าซาบิน่าจะช่วยทรีโอไว้ทันหรือเปล่า.. ทำไมต้องจากกันอีกนะ.. ฮื้อ.. จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ 1 ก.ย. 47 23:39:28 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ไปอ่านช่วงที่ 5 กันได้เลยครับ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3016734/W3016734.html จากคุณ : ณัฐกร - [ 16 ก.ย. 47 21:00:56 ]