ตอน : ฉันเป็นฆาตกร



ฉันนั่งอยู่อย่างนั้น ในห้องน้ำ…… บนโถส้วม…….ทั้งชุดนักเรียน…..

นั่งคู้ตัว เอามือกำที่ตรวจครรภ์มาค้ำหน้าผาก เหมือนหัวมันหนักจนรับไม่ไหว……มองแมลงสาปตัวนึงที่กำลังแอบอยู่ในมุม หลังถังน้ำ... ..มันกำลังวางไข่….


มันไม่ได้บอกอะไรฉัน... .

แต่ฉันรู้สึกได้ ถึงความรู้สึก..ที่เป็นหัวอกเดียวกัน...

หัวอกของผู้ให้กำเนิด... ... .



ออกมาจากห้องน้ำ ฉันก็เข้าห้องนอนเลย... . เก็บตัวอยู่ในนั้น งานบ้านก็ไม่ลงไปทำ….


ฉันนอนขดคู้อยู่บนเตียง... .. เอียงแก้มไว้แนบหมอน..

มองภาพโปสเตอร์เด็กตัวน้อย ที่แปะไว้อยู่ข้างฝา... .

ดึงเอาผ้าห่มเข้ามากอดเป็นก้อนกลม…เอามือลูบท้องน้อยเบาๆ



... ... ...



ลูก….



ฉันรู้สึกได้ โดยสัญชาติญาณ………

ความรู้สึกของคนเป็นแม่... .. เป็นแบบนี้เอง…



ฉันรู้สึกได้ถึงใครบางคน….

ชีวิตบริสุทธิ์ ตัวน้อยๆ …..กำลังนอนหลับ…..
กอด และเกาะแม่(ตัวฉัน) เอาไว้……ด้วยความอบุอ่น และปลอดภัย อยู่ในนั้น

รู้สึกได้ ถึงดอกไม้แห่งความรักเล็กๆ ….
ที่ผุดขึ้นกลางใจ ท่ามกลางบรรยากาศ พายุแห่งความวิตก



ฉันจะทำยังไง…….กับชีวิตนับแต่นี้……



ความคิดที่มาจากด้านมืดในใจ….. บอกให้ฉันต้องทำอะไรบางอย่าง…..



เพียงแค่คิดในชั่วเสี้ยววินาที ….ก็เหมือนหัวใจด้านสว่างอีกด้านนึง มาปิดสวิชต์ลบมันออกไป…
.แทบจะทันทีที่ความรู้สึกว่าผิด ผุดขึ้นมา.…….


รู้สึกบาป และรู้สึกเสียใจ….

รู้สึกรัก และรู้สึกสงสาร…….จนไม่ใช่ทำไม่ลง……..

แต่…ไม่... แม้แต่คิด ที่จะทำ……...

กับใครคนนั้น ซึ่งกำลังหลับ และนอนยิ้ม อย่างมีความสุข อยู่ภายใน….

เค้าไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย……




ไม่มีตัวเลือกอะไรให้ฉันอีกแล้วเหรอ…..




มันเครียดจนปวดหัวไปหมด ทำให้ฉันรู้สึกเวียนหัว และก็คลื่นไส้……. ขยักขย้อนจนต้องอ้าปาก ทำท่าจะอ้วกออกมา

สมองฉันเหมือนแทบระเบิด….

ถอนหายใจยาวๆ นับครั้งไม่ถ้วน…. สลับกับกลืนน้ำลาย ที่คอมันแข็ง และเกร็งจนกลืนแทบไม่ลง

รู้สึกแน่นหน้าอกไปหมด…….หัวใจมันเต้นหนักจนได้ยินชัดเจน….




ฉันนอนมองโทรศัพท์อยู่นาน…..พี่นัทก็โทรมาพอดี เหมือนรู้ว่าฉันกำลังจะโทรไป..

“ ฮัลโหล นาอ๋อ… “

“ อืมม “ ฉันตอบสั้นๆ …เหมือนมันไม่มีแรงจะพูดอะไร

“ วันนี้จะเข้ามามั้ย “

“ ไม่อะคะ “

“ โอเค…. “


เหมือนพี่นัทจะดีใจ ที่ไม่ได้เจอฉันไปอีกหนึ่งวัน……
จากเมื่อก่อนที่จะเป็นจะตาย ขึ้นมา….ถ้าวันไหนไม่ได้เจอ


พี่นัทวางหูไป…ฉันเลยไม่ได้บอกว่าฉันท้อง…….



พ่อเลี้ยงให้น้องมาตามฉันลงไปทำงานบ้าน เพราะฉันเก็บตัวอยู่อย่างนี้ตั้งแต่เย็น

ฉันบอกน้องว่าไม่สบาย ทำไม่ไหว……ซักพักพ่อเลี้ยงก็เดินขึ้นมาดูเอง

“ ไหนดูซิ…เป็นอะไร “ ไอ้ปีศาจขี้เมา มายืนค้ำประตู มองสอดส่ายไปทั่วตัวฉัน เหมือนดูว่าป่วยจริงหรือเปล่า…

มันไม่ได้เป็นห่วงฉันแม้แต่นิด…… ฉันสัมผัสได้จากแววตา ที่ถ่ายทอดความรู้สึกมาจากมันสมองเน่าๆ ก้อนนั้น

มา เพื่อจะมาดูว่าฉันอู้งานบ้านรึเปล่า….ก็แค่นั้น เอง…….


ฉันไม่ตอบอะไร…..มันก็ไม่พูดอะไร…
แล้วมันก็ปิดประตูห้องเดินออกไป


เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันก็ไม่ไปโรงเรียน บอกแม่ว่าไม่สบาย ปวดท้อง…..แม่ก็ไม่ได้ว่าอะไร และก็ไม่ได้ซักอะไร.. เพราะแม่รีบไปทำงาน….


ฉันโทรหาพี่นัททันทีที่แม่ออกจากบ้าน….. ฉันต้องรีบโทรตอนนี้ เพราะปีศาจขี้เมามันยังไม่ตื่น…..

พอพี่นัทรับสาย….ฉันก็เหมือนพูดไม่ออก มันติดอยู่ที่ริมฝีปาก….มันเหมือนลังเล ร่ำร่ำที่จะพูดอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่ได้พูดซักที

จนพี่นัทถามว่าฉันเป็นอะไร

ฉันถึงได้บอก….

“ พี่นัท……นาท้องคะ …. “

พี่นัทเงียบอึ้งไปเลย…..

ฉันรู้สึกได้ถึงสูญญากาศที่อยู่รอบๆ ตัวพี่นัท….


“ กี่เดือนแล้ว “

เป็นคำถามถัดมา

“ เดื่อนนึงกับหนึ่งอาทิตย์คะ … “

“ โอ..ยังทัน…….. “ เสียงพี่นัทเหมือนจะโล่งใจ

ซักพักพี่นัทก็มารับฉันที่บ้าน ออกไปที่ร้านขายยา แล้วก็พาฉันมาที่บ้านเช่า…

พี่นัทให้ฉันทานยาชุดนึง มี 3-4 เม็ด บอกให้ฉันทาน 3 วัน วันละชุด ฉันถามว่ายาอะไร พี่นัทก็ไม่ตอบ ได้แต่บอกให้ฉันทาน


ฉันก็ไม่กล้าเซ้าซี้ กลัวพี่นัทอารมณ์เสียตวาดฉันอีก

ฉันก็ยอมทานยาแต่ โดยดี….ทั้งๆ ที่รู้ดีว่ามันเป็นยาที่ทานเข้าไป เพื่ออะไร….

แต่ฉันก็ไม่กล้าถาม…..

เพราะไม่อยากได้ยินคำตอบ…….

มันเหมือนทำร้ายจิตใจของฉันให้ชัดเจนยิ่งขึ้นไปอีก……



ฉันกลืนยาลงไป….

รู้สึกได้ถึงยากับน้ำ… ผ่านหลอดอาหาร... ..ไหลลงไปเป็นทาง นอนก้นอยู่ในกระเพาะ……
รอเวลาย่อยสลาย…..



แตกตัว…..

ดูดซึม…..

แผ่ซ่าน…

และทำร้าย…..



ฉันสงสารลูก….แม้เค้าจะเป็นแค่ก้อนเลือดเล็กๆ ในตอนนี้ก็ตาม

อีกไม่กี่นาทีข้างหน้า เค้าคงไม่รู้ว่าจะเจออะไร……

เลือดของแม่ ที่มีแต่ ความรัก และความอบอุ่น…. ถ่ายทอดผ่านไป…. ตามจังหวะหัวใจ

บัดนี้เป็นเลือดสังหาร …..เป็นเลือดพิษ…..

พิษในเลือดของแม่……ผู้ให้กำเนิด

ที่จะฆ่า ในอีกไม่กี่นาทีต่อมา..



ฉันไม่ได้ร้อง…..

เบื่อการร้องไห้….มันคงเป็นสิ่งที่ฉันทำมากที่สุดในรอบปี จนรู้สึกเลี่ยนกับมัน….

แต่สุดท้ายน้ำตามันก็ไหลออกมาเอง

พี่นัทก็เข้ามาปลอบฉัน…บอกว่าไม่ต้องคิดมาก พี่นัทโทรไปถาม เพื่อนที่เรียนหมอแล้ว เค้าบอกว่ายังไม่เป็นตัวคนหรืออะไรเลย ยังเป็นแค่ก้อนเลือดเล็กๆ เท่านั้น เอง….

กินยาเข้าไป ยาก็จะไปช่วยขับเลือดให้ออกมา…. แล้วนาจะเห็นว่า มันเป็นแค่เลือดประจำเดือนธรรมดาๆ เท่านั้น เอง…..

พี่นัทดึงฉันมาโอบ… ฉันกอดพี่นัทแล้วก็ร้องไห้อีก…….พี่นัทไม่ได้ทำกับฉันแบบนี้มาตั้งนาน……

มันทำให้ฉันรู้สึกดี….เหมือนพี่นัทกลับมารักฉันเหมือนเดิม….