ความคิดเห็นที่ 1 เด็กผู้ชายที่เติบโตมาด้วยความสุขสบาย ไม่เคยจากบ้านไปไหนไกล นับจากวันนี้ ทุกวันต้องขึ้นรถเป็นเวลา 3 ชั่วโมง วิ่งผ่านท้องที่ที่มืดมนสกปรก โจรผู้ร้ายเข้าออกเป็นว่าเล่น เพื่อเข้าเรียนในวิทยาลัยของแมนฮัตตัน เข้าเรียนวันแรก วันนี้เป็นวันแรกที่ลูกไปโรงเรียนมัธยมปลาย ถึงแม้ว่าพ่อจะไม่ได้ออกมาส่งลูก แต่พ่อก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบของลูก ยังรู้ว่าลูกปวดกระเพาะนิดหน่อย น่าจะเป็นเพราะความเครียดและตื่นเต้น พ่อรู้ว่า ลูกต้องเดินไปปากซอย ขึ้นรถประจำทางสาย Q 17 A เพื่อไปขึ้นรถไฟใต้ดินสาย F วิ่งผ่านเขต Queen ไปอีกครึ่งเขต ลอดอุโมงค์ใต้น้ำของเมืองแมนฮัตตัน ผ่านถนนสาย 53 มุ่งไปทางใต้ จนถึงถนนสาย 14 เปลี่ยนเป็นขึ้นรถโรงเรียนสาย L จากประสบการณ์ที่พ่อพาลูกนั่งทดสอบเส้นทางเมื่อสองวันก่อน เฉพาะการเดินทางเที่ยวเดียว ต้องใช้เวลาถึง 1 ชั่วโมงกับอีก 40 นาที เป็นเรื่องธรรมดา ที่คุณย่าของลูกจะกระวนกระวายใจ เป็นห่วงตลอดทั้งวัน พ่อเองก็รู้ว่า รถไฟใต้ดินของนิวยอร์ค เป็นหนึ่งในสถานที่ ๆ วุ่นวายและไม่ปลอดภัยที่สุดในโลก ทุกวี่วันจะมีข่าวปล้นจี้หรือฆาตกรรมให้เห็นบนหน้าหนังสือพิมพ์อยู่เสมอ สองวันก่อน ชาวจีนคนหนึ่งถูกชายโรคจิตคนหนึ่งผลักตกไปในรางรถไฟ ถูกรถไฟทับตาย อาทิตย์ที่แล้ว ก็มีสุภาพสตรีคนหนึ่ง ถูกตัวรถลากไป 10 กว่าเมตรถึงตาย ส่วนพื้นที่ที่ลูกต้องผ่าน ถึงแม้จะมี ถนนสาย 5 ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นถนนที่รุ่งเรืองที่สุดในโลก แต่ลูกก็ยังต้องผ่านถนนสาย 42 ซึ่งเป็นท้องที่ ๆ สกปรกที่สุดเช่นกัน ถ้าจะบอกว่า ทุก ๆ วันที่ลูกไปโรงเรียน ลูกต้องลุยป่าฝ่าดง ที่เต็มไปโดยฝูงสัตว์ร้ายหิวโหย ก็ไม่เกินไปนัก ปัญหาก็คือ สำหรับลูก ที่แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยจากบ้านเกิน 3 ไมล์ด้วยตัวคนเดียว ทำไมแทนที่พ่อจะให้ลูกเข้าวิทยาลัยหน้าบ้าน กลับต้องให้ลูกออกไปผจญภัยทุกวี่วัน เพื่อเข้าวิทยาลัยในแมนฮัตตันด้วยล่ะ ประเด็นหนึ่งถึงแม้จะเป็นเพราะลูกสอบติดวิทยาลัยชื่อดังระดับโลก Stuyvesant High School ซึ่งได้สมญานามว่า ฮาว์เวิร์ดน้อย ในอีกประเด็นหนึ่งคือ พ่อเห็นว่าสมควรแก่เวลาที่ลูกจะต้องออกไปหาประสบการณ์บ้างแล้ว บนหนทางชีวิตของคนเรานั้น เราต้องเดินบนทางสายนี้อยู่เสมอ ต้องลุยป่าฝ่าดงอันตรายอยู่เนืองนิตย์ เพื่อมุ่งสู่เป้าหมายและความใฝ่ฝันของตัวเอง แม้กระทั่งยังบอกได้ว่า หนทางชีวิตนั้นอันตรายยิ่งกว่ามาก เพราะมันเป็นการเดินทางที่มีแต่ไป ไม่มีย้อนกลับ ทางที่เดินเป็นทางที่ไม่เคยผ่านมาก่อน และอาจจะเป็นทางที่จะได้เดินเพียงหนเดียวเท่านั้น เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว การเดินทางเพื่อไปโรงเรียนของลูกใน 4 ปีนี้ (มัธยมปลายของประเทศอเมริกา ต้องเรียน 4 ปี) น่ากลัวตรงไหนกัน อาจเป็นเพราะความห่วง กลัวว่าขากลับลูกจะหาป้ายรถเมล์ไม่เจอ พ่อจึงคำนวณเวลาที่แน่นอน แล้วไปยืนรอลูกที่สถานีรถไฟใต้ดิน ลูกรู้ไหม ในขณะที่พ่อเห็นลูกเดินออกมาจากสถานีด้วยท่าที่ตื่น ๆ และหวาดกลัว เกิดความตื้นตันและความรู้สึกมากมายอยู่เต็มอก และยังตื่นเต้นอย่างกับพ่อได้พบลูกที่จากันนานหลายปี มองเข้าไปในสายตาที่ดีอกดีใจของลูกนั้น ยังเคล้าน้ำตา บนรถเมล์กลับบ้าน ลูกบ่นให้พ่อฟังว่าสองสถานีสุดท้ายบนรถใต้ดินยาวมาก จนกระทั่งนึกว่าตัวเองขึ้นรถผิด และเมื่อสองวันก่อนที่พ่อพาลูกทดสอบเส้นทาง สถานีต่าง ๆ ที่ลูกจำชื่อไม่ได้ คืนนี้ลูกกลับสามารถท่องได้ขึ้นใจ ถูกต้องแล้ว หนุ่มน้อย ลูกจะค่อย ๆ ค้นพบว่า เมื่อลูกต้องเดินคนเดียว ลูกจะฉลาดขึ้น เมื่อลูกต้องจากพ่อแม่ จึงจะรู้ว่าที่จริงพ่อกับแม่เป็นที่พึ่งพิง และเป็นความหวังของลูกขนาดไหน ถูกต้องแล้ว หนุ่มน้อย บนถนนที่มืดมิดและขรุขระนั่นเอง ที่จะทำให้ลูกเติบโตเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว จากคุณ : beer87 - [ 26 ส.ค. 47 23:51:59 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เด็กผู้ชายที่เติบโตมาด้วยความสุขสบาย ไม่เคยจากบ้านไปไหนไกล นับจากวันนี้ ทุกวันต้องขึ้นรถเป็นเวลา 3 ชั่วโมง วิ่งผ่านท้องที่ที่มืดมนสกปรก โจรผู้ร้ายเข้าออกเป็นว่าเล่น เพื่อเข้าเรียนในวิทยาลัยของแมนฮัตตัน เข้าเรียนวันแรก วันนี้เป็นวันแรกที่ลูกไปโรงเรียนมัธยมปลาย ถึงแม้ว่าพ่อจะไม่ได้ออกมาส่งลูก แต่พ่อก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบของลูก ยังรู้ว่าลูกปวดกระเพาะนิดหน่อย น่าจะเป็นเพราะความเครียดและตื่นเต้น พ่อรู้ว่า ลูกต้องเดินไปปากซอย ขึ้นรถประจำทางสาย Q 17 A เพื่อไปขึ้นรถไฟใต้ดินสาย F วิ่งผ่านเขต Queen ไปอีกครึ่งเขต ลอดอุโมงค์ใต้น้ำของเมืองแมนฮัตตัน ผ่านถนนสาย 53 มุ่งไปทางใต้ จนถึงถนนสาย 14 เปลี่ยนเป็นขึ้นรถโรงเรียนสาย L จากประสบการณ์ที่พ่อพาลูกนั่งทดสอบเส้นทางเมื่อสองวันก่อน เฉพาะการเดินทางเที่ยวเดียว ต้องใช้เวลาถึง 1 ชั่วโมงกับอีก 40 นาที เป็นเรื่องธรรมดา ที่คุณย่าของลูกจะกระวนกระวายใจ เป็นห่วงตลอดทั้งวัน พ่อเองก็รู้ว่า รถไฟใต้ดินของนิวยอร์ค เป็นหนึ่งในสถานที่ ๆ วุ่นวายและไม่ปลอดภัยที่สุดในโลก ทุกวี่วันจะมีข่าวปล้นจี้หรือฆาตกรรมให้เห็นบนหน้าหนังสือพิมพ์อยู่เสมอ สองวันก่อน ชาวจีนคนหนึ่งถูกชายโรคจิตคนหนึ่งผลักตกไปในรางรถไฟ ถูกรถไฟทับตาย อาทิตย์ที่แล้ว ก็มีสุภาพสตรีคนหนึ่ง ถูกตัวรถลากไป 10 กว่าเมตรถึงตาย ส่วนพื้นที่ที่ลูกต้องผ่าน ถึงแม้จะมี ถนนสาย 5 ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นถนนที่รุ่งเรืองที่สุดในโลก แต่ลูกก็ยังต้องผ่านถนนสาย 42 ซึ่งเป็นท้องที่ ๆ สกปรกที่สุดเช่นกัน ถ้าจะบอกว่า ทุก ๆ วันที่ลูกไปโรงเรียน ลูกต้องลุยป่าฝ่าดง ที่เต็มไปโดยฝูงสัตว์ร้ายหิวโหย ก็ไม่เกินไปนัก ปัญหาก็คือ สำหรับลูก ที่แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยจากบ้านเกิน 3 ไมล์ด้วยตัวคนเดียว ทำไมแทนที่พ่อจะให้ลูกเข้าวิทยาลัยหน้าบ้าน กลับต้องให้ลูกออกไปผจญภัยทุกวี่วัน เพื่อเข้าวิทยาลัยในแมนฮัตตันด้วยล่ะ ประเด็นหนึ่งถึงแม้จะเป็นเพราะลูกสอบติดวิทยาลัยชื่อดังระดับโลก Stuyvesant High School ซึ่งได้สมญานามว่า ฮาว์เวิร์ดน้อย ในอีกประเด็นหนึ่งคือ พ่อเห็นว่าสมควรแก่เวลาที่ลูกจะต้องออกไปหาประสบการณ์บ้างแล้ว บนหนทางชีวิตของคนเรานั้น เราต้องเดินบนทางสายนี้อยู่เสมอ ต้องลุยป่าฝ่าดงอันตรายอยู่เนืองนิตย์ เพื่อมุ่งสู่เป้าหมายและความใฝ่ฝันของตัวเอง แม้กระทั่งยังบอกได้ว่า หนทางชีวิตนั้นอันตรายยิ่งกว่ามาก เพราะมันเป็นการเดินทางที่มีแต่ไป ไม่มีย้อนกลับ ทางที่เดินเป็นทางที่ไม่เคยผ่านมาก่อน และอาจจะเป็นทางที่จะได้เดินเพียงหนเดียวเท่านั้น เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว การเดินทางเพื่อไปโรงเรียนของลูกใน 4 ปีนี้ (มัธยมปลายของประเทศอเมริกา ต้องเรียน 4 ปี) น่ากลัวตรงไหนกัน อาจเป็นเพราะความห่วง กลัวว่าขากลับลูกจะหาป้ายรถเมล์ไม่เจอ พ่อจึงคำนวณเวลาที่แน่นอน แล้วไปยืนรอลูกที่สถานีรถไฟใต้ดิน ลูกรู้ไหม ในขณะที่พ่อเห็นลูกเดินออกมาจากสถานีด้วยท่าที่ตื่น ๆ และหวาดกลัว เกิดความตื้นตันและความรู้สึกมากมายอยู่เต็มอก และยังตื่นเต้นอย่างกับพ่อได้พบลูกที่จากันนานหลายปี มองเข้าไปในสายตาที่ดีอกดีใจของลูกนั้น ยังเคล้าน้ำตา บนรถเมล์กลับบ้าน ลูกบ่นให้พ่อฟังว่าสองสถานีสุดท้ายบนรถใต้ดินยาวมาก จนกระทั่งนึกว่าตัวเองขึ้นรถผิด และเมื่อสองวันก่อนที่พ่อพาลูกทดสอบเส้นทาง สถานีต่าง ๆ ที่ลูกจำชื่อไม่ได้ คืนนี้ลูกกลับสามารถท่องได้ขึ้นใจ ถูกต้องแล้ว หนุ่มน้อย ลูกจะค่อย ๆ ค้นพบว่า เมื่อลูกต้องเดินคนเดียว ลูกจะฉลาดขึ้น เมื่อลูกต้องจากพ่อแม่ จึงจะรู้ว่าที่จริงพ่อกับแม่เป็นที่พึ่งพิง และเป็นความหวังของลูกขนาดไหน ถูกต้องแล้ว หนุ่มน้อย บนถนนที่มืดมิดและขรุขระนั่นเอง ที่จะทำให้ลูกเติบโตเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว จากคุณ : beer (beer87) - [ 26 ส.ค. 47 23:56:18 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ลูกกระสุนทะลุเข้าไปทางหน้าผากของเขา เลือดไหลนองเต็มพื้น นอนคว่ำหน้าอยู่ในที่เกิดเหตุ ไม่มีใครเชื่อว่า คนที่สมองบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้ จะมีชีวิตรอดอยู่ได้ แต่ว่าวันนี้ นายเจมส์สามารถลุกขึ้นขี่ม้า หัวเราะ เพราะว่า ... อารมณ์ขัน วันนี้เราดูโทรทัศน์กัน พ่อเห็นลูกสามารถท่องชื่อนักแสดงได้แทบทุกคน มิหนำซ้ำยังรู้เรื่องครอบครัวพวกเขาโดยละเอียด จึงล้อเล่นกับลูกว่า “นี่ ไม่ทราบว่าเบอร์โทรศัพท์ของ Brooke Shields เบอร์อะไร” ลูกถามกลับทันทีว่า “ขอโทษครับพ่อ ผมไม่รู้ แต่ก็หามานานแล้ว พ่อรู้หรือเปล่า บอกผมหน่อยสิ” พ่อหัวเราะ และด้วยความแปลกใจ พ่อพบว่าลูกมีอารมณ์ขันแล้ว มีอารมณ์ขัน (with a sense of humor) คำ ๆ นี้สำหรับชาวจีนอาจจะไม่ค่อยสำคัญ แต่สำหรับสังคมตะวันตก นี่เป็นคำยกย่องชั้นสูงต่อคน ๆ หนึ่ง เพราะนอกจากจะแสดงถึงผู้ได้รับคำชมนี้ เป็นคนอัธยาศัยดี น่าใกล้ชิด สามารถสร้างชีวิตชีวาให้กับบรรยากาศที่เคร่งเครียด ยังหมายถึงสติปัญญา ปฏิภาณไหวพริบที่สูงส่ง ความเชื่อมั่นในตนเอง และความสามารถในการปรับตัวให้เข้ากับสิ่งแวดล้อม อารมณ์ขันเป็นเหมือนสะเก็ดไฟที่ได้จากการเคาะหิน เป็นการกลั่นกรองของจิตวิญญาณในเฉียบพลัน เพราะฉะนั้นจึงต้องอาศัยปฏิกิริยาโต้ตอบที่ว่องไวและไหวพริบอันสูงส่ง จึงจะกล่าวคำพูดที่มีอารมณ์ขันได้ คำ ๆ นั้นสามารถละลายสถานการณ์ที่ต่างฝ่ายต่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก หรืออาจจะแฝงคำตักเตือนระหว่างการพูดคุยหยอกล้อ หรือยิ่งกว่านั้น สามารถป้องกันตัวและโต้ตอบในคราเดียวกัน อย่างไม่เปลืองตัว ยกตัวอย่างเช่น ระหว่างการประชุมสมาชิกสภา เกิดเรื่องที่ส.ส. มีอายุบางคนใช้ไม้เท้าตีผู้อื่น จึงมีคนยื่นข้อเสนอให้ผู้เข้าประชุมต้องฝากไม้เท้าไว้หน้าประตู ขณะนั้นถ้าหากท่านประธานตอบรับและให้ออกเสียงลงมติกัน ไม่ว่าผลลัพท์จะออกมาเป็นอย่างไร ต่างฝ่ายต่างก็คงมองหน้ากันไม่ติด โชคดีที่เขาสามารถใช้สติปัญญาอันเฉียบพลัน แก้ไขสถานการณ์โดยยิ้ม ๆ และพูดว่า “ถ้าเราจะลงมติให้ฝากไม้เท้าไว้ที่หน้าประตู เพื่อป้องกันกิริยาบางอย่างที่ไม่เหมาะสมแล้วละก็ เห็นทีพวกเราคงต้องฝากปากไว้หน้าประตู ฝากมือฝากเท้าไว้หน้าประตูด้วยเหมือนกัน” ที่ประชุมทั้งหมดหัวเราะครื้นเครง ผู้ยื่นข้อเสนอเองก็ไม่ต้องเสียหน้า อีกตัวอย่างหนึ่ง คือ Voltire นั้นชื่นชอบผลงานของอีกคนหนึ่ง และมักจะออกปากชมอยู่บ่อย ๆ แต่คน ๆ นั้นกลับวิพากษ์วิจารณ์งานของ Voltire อย่างเสีย ๆ หาย ๆ เมื่อมีคนเล่าเรื่องนี้ให้ Voltire ฟัง เขาได้แต่ยิ้ม ๆ แล้วพูดว่า “เราต่างฝ่ายต่างพูดผิดกันทั้งคู่แล้วหละ” เพียงประโยคสั้น ๆ แต่สามารถแก้ไขสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก พร้อมกับสวนกลับอย่างจังอีกด้วย พ่อยังเคยได้ยินเรื่องเล่าอีกเรื่องหนึ่ง คนงานชาวอเมริกันไปดูงานที่โรงงานของประเทศรัสเซีย เห็นรถเก๋งที่จอดอยู่ตรงที่จอดรถของโรงงาน ก็ถามคนงานชาวรัสเซียว่ารถเก๋งนั้นเป็นของใคร ชาวรัสเซียตอบว่า “โรงงานเป็นของพวกเราคนงาน ส่วนรถเก๋งเป็นของพวกข้างบนนั่น” แล้วก็ถามกลับชาวอเมริกันด้วยคำถามเดียวกัน ชาวอเมริกันตอบอย่างอารมณ์ดีว่า “พวกเราไม่โชคดีเหมือนพวกคุณหรอก โรงงานนะเป็นของพวกข้างบนนั่น ส่วนรถเก๋งเป็นของพวกเราคนงาน” คำพูดสองประโยคที่สลับคำกันนั้น แต่แฝงความหมายที่แอบประชดได้อย่างแยบยล แต่พ่อต้องย้ำว่า อารมณ์ขันไม่ใช่การเหน็บแนมประชดประชัน มันอาจจะแอบแฝงการประชดเล็ก ๆ อย่างสุภาพ แต่ไม่ทิ่มแทงใคร อาจจะใช้ผู้อื่น หรือแม้แต่ตัวเองเป็นคู่กรณี โดยที่ภายในนั้น แดสงออกถึงความใจกว้างและเชื่อมั่น ที่จะหัวเราะหรือถูกหัวเราะ พ่อเคยเจอกับชายศีรษะล้านผู้หนึ่ง ขณะที่ผู้อื่นพูดล้อเลียนเขาเรื่องศีรษะ เขาหงุดหงิดและอารมณ์เสียทันที ในความหมายหนึ่งอาจเป็นเพราะอีกฝ่ายล้อเล่นไม่ถูกกาลเทศะ จึงทำร้ายจิตใจเขา ยิ่งกว่านั้นอาจเป็นเพราะส่วนตัวเขาเองรู้สึกว่าศีรษะล้านของเขานั้นเป็นปมด้อย และไม่พอใจอยู่ก่อนแล้ว ในทางกลับกัน พ่อก็เคยพบกับบรรณาธิการหนังสือพิมพ์ท่านหนึ่ง ขณะที่เพื่อนฝูงเอ่ยปากชมเขาว่า เป็นคนฉลาดและหัวใสเหลือเกิน เขากลับยิ้มตอบว่า “นายดูฉันผิดไปแล้ว ใครว่าฉันฉลาดหัวใส ฉันฉลาด หัวสมองปลอดโปร่งโล่งสบายต่างหากล่ะ” ลูกคิดดูสิ ถ้าหากว่าเขาไม่มั่นใจตัวเองพอสมควร เขาจะสามารถไม่ใส่ใจคำพูดของผู้อื่น มิหนำซ้ำยังนำมาล้อตัวเองเช่นนี้ได้หรือ เพราะฉะนั้น ยิ่งเป็นสังคมที่เปิดกว้างและหลากหลาย ผู้คนก็ยิ่งมีอารมณ์ขัน สภาพแวดล้อมที่ปกปิดและคับแคบ จะไม่มีอารมณ์ขันให้เห็น สาเหตุที่ไม่มีอารมณ์ขัน ไม่ใช่เพราะผู้คนเหล่านั้นไม่มีสติปัญญาไหวพริบ แต่เพราะผู้คนเหล่านั้นไม่มีจิตใจที่กว้างขวางเพียงพอ ไม่ใช่เพราะผู้คนเหล่านั้นถือทะนงในเกียรติของตนมากเกินไป แต่เป็นเพราะผู้คนเหล่านั้นดูถูกตนเองอย่างร้ายกาจอยู่ลึก ๆ ผู้ที่มีอารมณ์ขัน คุณสมบัติหลักก็คือ ต้องมีสุขภาพจิตและศักดิ์ศรีความเป็นคนที่สมบูรณ์แบบ วันที่ 30 มีนาคม ปี1981 เมื่อประธานาธิบดีเรแกนถูกลอบทำร้าย เลขาธิการฝ่ายข่าวของทำเนียบขาว นาย James, Brady ต้องบาดเจ็บสาหัสเพราะลูกหลง ลูกกระสุนทะลุเข้าไปทางหน้าผากของเขา เลือดไหลนองเต็มพื้น นอนคว่ำหน้าอยู่ในที่เกิดเหตุ สำนักข่าวในขณะนั้นหลายแห่งรายงานข่าวว่าเขาได้ตายจากโลกไปแล้ว เพราะไม่มีใครเชื่อว่า คนที่สมองบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้ จะมีชีวิตรอดอยู่ได้ แต่ว่า หนุ่มน้อย วันนี้นี่เอง พฤศจิกายน ปี 1987 สำนักข่าวรายงานว่า นายเจมส์นอกจากจะค่อย ๆ เอาชนะการเคลื่อนไหวที่ติดขัดอันเนื่องจากสมองซีกหนึ่งบาดเจ็บ เริ่มขี่ม้าเล่นกับภรรยาแล้ว เขายังมีอารมณ์ขันได้ดั่งเช่นเมื่อก่อน ระหว่างการสัมภาษณ์ สิ่งที่พ่อจำฝังใจมากที่สุด คือสิ่งที่เขาพูดว่า “อารมณ์ขัน ทำให้ผมยืนหยัดอยู่ได้ โชคร้ายนั้นโจมตีผมได้ แต่มิอาจทำลายอารมณ์ขันของผมได้” หนุ่มน้อย ลูกลองบอกสิว่า อารมณ์ขันคืออะไร มันคือการมองโลกในแง่ดี ไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ไหนก็ตาม จากคุณ : beer (beer87) - [ 26 ส.ค. 47 23:57:36 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เขาถูกศุลกากรจับกุมข้อหาขนยาเสพติด เขาตะโกนเรียกเพื่อนที่กำลังเดินผ่านศุลกากรอีกฝั่งหนึ่ง แต่คน ๆ นั้นกลับพูดว่า ไม่รู้จักคน ๆ นี้ การป้องกันตัว เด็กนักเรียนหญิงคนหนึ่งเดินเล่นอยู่ในห้างสรรพสินค้า ก่อนจะออกจากห้าง จู่ ๆ ก็มีสุภาพสตรีนางหนึ่ง เดินเข้ามาหาอย่างเร่งรีบบอกกับเธอว่า “ฉันปวดท้อง ต้องรีบไปเข้าห้องน้ำ แต่ฉันนัดกับสามีของฉันไว้แล้ว เขาคอยฉันอยู่ที่รถเก๋งสีขาวหน้าประตูห้าง รบกวนเธอช่วยไปบอกสามีของฉันให้คอยสักครู่ได้ไหม” ว่าแล้วก็ยัดห่องของสองห่อไว้ในมือเธอ “นี้รบกวนเธอช่วยเอาไปให้เขาด้วยนะ” เด็กนักเรียนคนนั้นยังไม่ทันจะเดินออกนอกห้าง ก็ถูก รปภ.ของห้างจับตัวเอาไหว้ ในมือถือห่อของสินค้าราคาแพงสองชิ้นที่ยังไม่ได้ชำระเงิน ยืนนิ่งตกใจอยู่กับที่ เนื่องจากของกลางอยู่ในมือ แก้ตัวอย่างไรก็ไม่มีใครฟัง ส่วนสุภาพสตรีที่บอกว่าปวดท้องไปเข้าห้องน้ำ หรือรถเก๋งสีขาวที่ว่า ก็หายสาบสูญไม่ทิ้งไว้แม้แต่เงา ชายคนหนึ่งเดินทางท่องเที่ยวคนเดียว บังเอิญเจอนักเดินทางที่ถูกคนอีกคนหนึ่งบนเครื่อง ทั้งคู่ลงจากเครื่อง และไปหยิบสัมภาระด้วยกัน ก่อนจะผ่านด่านตรวจ เพื่อนใหม่ที่เพิ่งรู้จักก็พูดว่า “ของ ๆ ผมเยอะมากจริง ๆ คุณพอจะช่วยผมถือชิ้นเล็ก ๆ ชิ้นนี้ได้ไหม” นักเดินทางคิดในใจว่า ไหน ๆ ของ ๆ เราก็ไม่เยอะ จึงช่วยรับมา ต่อจากนั้น เขาถูกจับกุมข้อหาขนยาเสพติด เขาตะโกนเรียกเพื่อนใหม่ที่กำลังเดินผ่านด่านตรวจอีกฟากหนึ่ง คน ๆ นั้นกลับบอกว่า ไม่รู้จักเขา เขาถูกควบคุมตัวไปสอบสวนขยายผล เสียงตะโกนร้องทุกข์ยังคงดังมาตามทางเดินจนกระทั่งเงียบหายไป ผู้คนในสนามบินต่างส่ายหน้า ซุบซิบกันว่า “สมควรแล้ว พวกค้ายา นี่ก็ไม่รู้ทำมากี่ครั้งแล้ว” เพื่อนใหม่จากบนเครื่องก็แอบถอนใจเฮือกใหญ่ “เกือบไปแล้วไหมหละเรา” ลูกเล่าให้พ่อฟังว่า เพื่อนเก่าสมัยมัธยมต้นที่ไม่ได้เจอกันนาน รู้ว่าลูกเรียนหนังสืออยู่ในแมนฮัตตัน จึงฝากของห่อหนึ่งให้ลูกเอาไปให้เพื่อนของเขาคนหนึ่งในเมือง พ่อจึงคิดว่าจะเล่าเรื่องข้างต้นให้ลูกฟัง ความตั้งใจของพ่อ ไม่ใช่จะสอนลูกว่าอย่าไปช่วยเหลือใคร แต่อยากให้ลูกระวังตัว อย่าประมาท โดยเฉพาะอย่างยิ่งเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันเป็นเวลานานมากแล้ว ถึงแม้ว่าสมัยเรียนจะสนิทกันแค่ไหน แต่เราไม่รู้ว่าระยะหลังนี้เขาใช้ชีวิตอย่างไร ความไว้เนื้อเชื่อใจเมื่อครั้งกาลก่อน สมควรอย่างยิ่งที่ต้องทบทวนดูใหม่ให้รอบคอบ อีก 20 ปีให้หลัง ลูกจะพบว่า เพื่อนรักเพื่อนแท้หลายคนในโรงเรียน เมื่อมาพบกันอีกครั้ง ถึงแม้ว่าลูกจะยังตื่นเต้นและยินดีเหมือนเก่าก่อน แต่อีกฝ่ายกลับเย็นชา ไม่ใช่พวกเขาแล้งน้ำใจหรอก แต่เป็นเพราะสิ่งที่ประสบพบเจอในสังคม มันทำให้คน ๆ หนึ่งเฉยชาลงได้ แม้กระทั่งเปลี่ยนแปลงค่านิยมของเขาคนนั้นก็เป็นได้ ในทางกลับกัน หากลูกเองเป็นฝ่ายที่ต้องเผชิญกับอุปสรรคใหญ่หลวงหรือเลือกเดินทางผิด ลูกเองก็อาจจะเปลี่ยนแนวคิดที่มีต่อโลกใบนี้ก็เป็นได้ จิตใจให้ร้ายผู้อื่นเราอย่ามี จิตใจป้องกันภัยจากผู้อื่น เราต้องมี ในสังคมที่ความบริสุทธิ์ของมนุษย์ถูกปนเปื้อน ค่านิยมของชีวิตยังสับสนวุ่นวายเช่นนี้ ลูกต้องระมัดระวังตัวให้มาก พ่อจำได้ว่ามีอยู่ครั้งหนึ่ง พ่อไปทำข่าวเกี่ยวกับงานปาร์ตี้ของไชน่าแอร์ไลน์ที่จัดขึ้นในเมืองนิวยอร์ค คืนนั้นบังเอิญมีเครื่องบิน บินกลับไทเป พ่อจึงรีบไปสนามบิน นำเทปวีดีโอห่อหนึ่งฝากเพื่อนในสายการบินนำกลับไปให้สำนักข่าวในเทไป เพื่อนคนนั้นบอกว่า “พวกเราก็เป็นเพื่อนกันมานานแล้ว นี่ก็เป็นข่าวของสายการบินเราเสียด้วย แต่เพื่อความสบายใจ เราต้องขอเปิดดูซักหน่อยนะ” วันต่อมาพ่อมักจะนึกถึงเรื่องนี้ ไม่ใช่ว่าพ่อจะไม่พอใจเพื่อนในสายการบินคนนั้นของพ่อ แต่พ่อรู้สึกว่าตัวเองควรเป็นฝ่ายเปิดห่อของ ให้เพื่อนพ่อตรวจดูมากกว่า ไม่ใช่ปล่อยให้อีกฝ่ายเอ่ยปากเองเช่นนี้ ถ้าหากเขาเกิดเกรงใจและไม่ได้ขอเปิดห่อ มิต้องบ่นอุบอยู่ในใจอีกนานหรอกหรือ ในอนาคตข้างหน้า ลูกจะต้องมีโอกาสเดินทางท่องเที่ยวอีกมาก อาจมีใครฝากให้ลูกช่วยขนอะไร หรือลูกเองก็อาจจะต้องฝากให้เพื่อนส่งอะไรให้ หวังว่าเรื่องเล่าดังกล่าวข้างต้นเหล่านั้น จะเป็นข้อคิดเตือนใจสำหรับลูก ทั้งป้องกันตัวเอง และรบกวนเพื่อน ๆ ให้น้อยที่สุด เท่าที่จะทำได้ จากคุณ : เบียร์ (beer87) - [ 27 ส.ค. 47 00:04:50 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ในยุคที่ความรวดเร็วต้องมาก่อนเช่นนี้ คนที่ทำอะไรได้เพียงทีละอย่างเท่านั้น กำลังจะถูกคัดออก ใช้เวลาและใช้เงินทอง ลูกถามพ่อ “วิธีการใช้เวลา” คำตอบของพ่อคือ ใช้เวลาเหมือนใช้เงินทอง ถ้าลูกรู้จักใช้เงิน ลูกก็ต้องรู้จักใช้เวลา ทั้งเงินทองและเวลา เมื่ออยู่กับผู้ที่ “ใช้เป็น” หรือ“ใช้ไม่เป็น” ต่างกันราวฟ้ากับดิน คนที่รู้จักบริหารเงิน สามารถใช้เงินจำนวนจำกัด ซื้อของที่เขาต้องการได้ครบทุกอย่าง ยังสามารถนำเงินไปต่อเงิน สร้างโอกาสและความร่ำรวยให้ตนเองอีกมาก แต่คนที่บริหารเงินไม่เป็น ก็อาจจะใช้เงินทองอย่างไม่มีแบบแผน ซื้อโน่นนิด ซื้อนี่หน่อย ท้ายที่สุดซื้อของมามากมาย แต่กลับเป็นว่าของที่ควรซื้อไม่ได้ซื้อ ซื้อมาแต่ของที่ไม่มีประโยชน์ เช่นเดียวกัน คนที่รู้จักใช้เวลา รู้จักบริหารเวลา รู้จักจัดอันดับความสำคัญของธุระ สุดท้ายนอกจากเขาสามารถทำธุระของเขาจนหมดได้ ยังมีเวลาเหลืออีกต่างหาก แต่คนที่ใช้เวลาไม่เป็น ทำโน่นนิด ทำนี่หน่อย เวลาค่อย ๆ ผ่านไปนาทีแล้วนาทีเล่า สิ้นเปลืองมากกว่าใช้ประโยชน์ ลังเลมากกว่าตัดสินใจ เวลาไม่เคยพอใช้สำหรับเขา ธุระปะปังก็ไม่เคยสำเร็จลุล่วง พูดมาเช่นนี้ ลูกอาจยังไม่ค่อยเข้าใจ พ่อจะยกตัวอย่างให้ฟังอีก ถ้าหากวันนี้พ่อให้เงินลูกหลายพันดอลล่าห์ บอกให้ลูกออกไปใช้ชีวิตเอาเอง ลูกจะเอาเงินเหล่านี้ไปใช้อย่างไร ลูกคงไม่เอาเงินก้อนนี้ไปซื้อเกมส์คอมพิวเตอร์ หรือเอาไปดูโชว์หรอกจริงไหม แต่ต้องนำไปจัดแจงกับปัญหาเรื่องกินเรื่องอยู่ เรื่องเสื้อผ้าเรื่องการเดินทาง นำไปชำระค่าเล่าเรียนและค่าใช้จ่ายเบ็ดเตล็ด แล้วค่อยมาคำนึงถึงเกมส์คอมพิวเตอร์ หรือเรื่องบันเทิงอื่น ๆ ถูกต้องไหม ด้วยเหตุผลเดียวกัน วันนี้พระผู้เป็นเจ้าให้เวลาแก่ลูก ลูกจะเอาไปใช้เล่นเกมส์ ดูหนังก่อนไม่ได้ หรือจะเอาใช้จัดอัลบั้มรูป อ่านนิยาย คิดฟุ้งซ่านก่อน ก็ไม่ได้ แต่ลูกต้องใช้มันบริหารเวลานอนหลับพักผ่อน เวลาเข้าชั้นเรียน เวลาเดินทาง เพราะถ้าหากพักผ่อนไม่เพียงพอ สภาพร่างกายก็จะไม่พร้อมกับทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่ใช้เวลากับการเดินทาง ลูกก็ไปไม่ถึงโรงเรียน ส่วนเข้าชั้นเรียน ท่องหนังสือ เป็นสิ่งจำเป็นสำหรับวัยของลูก แน่นอน นอกจากนี้ยังต้องกินข้าว คบเพื่อน คลายเครียด และดูแลกิจกรรมเบ็ดเตล็ดในชีวิตประจำวัน เพียงแต่ในหลักการแบ่งปันเวลาแล้ว ต้องจัดสรรจำนวนมากกว่าให้กับครึ่งแรก และส่วนน้อยสำหรับครึ่งหลัง ทำไมพ่อต้องย้ำเรื่อง***ส่วนของเวลาด้วย เหตุผลง่ายมาก เมื่อลูกมีเงินก้อนใหญ่ ลูกสามารถตัดสินใจซื้อของชิ้นใหญ่ราคาแพง ในทางกลับกัน ถ้าเป็นเงินก้อนเล็ก ลูกก็ต้องซื้อแต่ของชิ้นเล็ก สำหรับคนที่ซื้อแต่ของชิ้นเล็ก มีเงินมาก ๆ ก็ไม่รู้จักซื้อบ้าน ซื้อรถ ไม่นับว่าเป็นคนที่ใช้เงินเป็น เช่นเดียวกัน ถ้าหากลูกจัดสรรเวลาทุกช่วง เพื่อทำแต่เรื่องเล็ก ๆ ก็ไม่ใช่คนที่รู้จักใช้เวลาเหมือนกัน ต้องรู้จักใช้เวลาช่วงยาว เพื่อทำงานใหญ่ให้สำเร็จลุล่วง แล้วก็รู้จักควบคุมเวลาปลีกย่อย ทำเรื่องเล็ก ๆ ให้เรียบร้อย อย่างเช่น เมื่อลูกมีเวลา 2 เดือนเต็มตอนปิดเทอมฤดูร้อน ลูกสามารถวางแผนทำงานวิจัยทางวิทยาศาสตร์ เพื่อส่งประกวดชิงทุนการศึกษาของ Westinghouse หรือถ้าลูกมีวันหยุด 1 อาทิตย์ ลูกสามารถวางแผนเขียนบทสัมภาษณ์พิเศษสำหรับวารสารประจำวิทยาลัย ถ้าลูกมีวันหยุดแค่สุดสัปดาห์เสาร์อาทิตย์สองวัน ลูกก็ทำได้แค่ทำการบ้าน ออกไปดูหนังกับ พบปะเพื่อนฝูงเท่านั้น ถ้าหากลูกใช้วันหยุดปิดเทอม “เวลาช่วงยาว” ไปกับการพูดคุยเล่นหัวกับเพื่อน ๆ ดูหนังฟังเพลง แต่จะใช้วันหยุดสุดสัปดาห์ไปทำงานวิจัยชิ้นใหญ่ อย่างนี้เรียกว่าไม่รู้จักแยกแยะเวลา มีอยู่คนหนึ่ง มักทำธุระเรื่องราวต่าง ๆ ด้วยความเร่งรีบ เพื่อน ๆ ถามว่าจะรีบไปทำไม ค่อย ๆ ทำสบาย ๆ ก็ได้นี่นา เขาตอบว่า “ฉันทำอะไรรวดเร็ว เพื่อจะได้เจียดเวลาว่างให้มากขึ้น พวกนายอาจจะเห็นฉันเฉพาะเวลาที่เร่งรีบ แต่ที่จริงแล้วเมื่อกลับถึงบ้าน ฉันจะมีเวลาว่างมากกว่าพวกนายเยอะ และใช้เวลาส่วนนั้นกับการทำงานอดิเรกหรือสิ่งที่ชอบได้มากมาย” คน ๆ นี้เป็นคนที่ใช้ความว่องไวเพื่อแลกเปลี่ยนกับเวลา เขาจัดแจงรวบรวม “เวลาช่วงสั้น” ที่กระจัดกระจาย ให้กลายเป็นเวลาช่วงยาว เพื่อนำมาใช้ประโยชน์ที่ยิ่งใหญ่มากขึ้น เมื่อเทียบกับพวกที่เอ้อระเหยลอยชาย ทำอะไรชักช้า ไม่เคยมีเวลา “ว่าง” ที่กว้างกว่า เขาเป็นอีกคนหนึ่ง ที่รู้จักใช้เวลาให้เป็นประโยชน์ พวกเรามักจะเห็นพวกแม่บ้าน พูดคุยกัน ดูทีวีกันพลาง ถักไหมพรมไปพลาง เนื่องจากทั้งสองสิ่งต่างก็นับได้ว่าเป็นเรื่องเบา ๆ ผ่อนคลาย ไม่ต้องรวบรวมสมาธิไปกับเรื่องใดเรื่องหนึ่ง พวกเธอจึงสามารถทำงานสองอย่าง ในเวลาเดียวกัน แต่พ่อก็รับรู้ว่า มีนักประพันธ์หญิงคนหนึ่ง สมัยที่เธอสาว ๆ เนื่องจากต้องรีบเขียนต้นฉบับ ถึงกับทำกับข้าวไปพลาง เขียนงานไปพลาง ศิลปินแห่งชาติ หวงจวิน*** มักจะพูดคุยกับเพื่อน ๆ ที่มาเยี่ยมที่บ้าน พร้อม ๆ กับวาดภาพ อันนี้หากไม่มีความสามารถที่เหนือกว่าคนธรรมดา ไม่มีทางทำได้อย่างแน่นอน เนื่องจากพระผู้เป็นเจ้า ให้เวลากับคนทุก ๆ คนเท่า ๆ กัน คนที่ประสบความสำเร็จเหนือผู้อื่น มักจะเป็นพวกที่สามารถทำสองสิ่งในเวลาเดียวกันได้ ดังนั้น ถ้าหากเช้าวันหยุด ลูกตื่นนอนแล้วนั่งเหม่ออยู่หน้าโต๊ะ คิดว่าจะเอาเวลาว่างวันนี้ไปทำอะไรดี นั่นเท่ากับลูกกำลังสิ้นเปลืองเวลาไปเปล่าประโยชน์ ทำไมลูกจึงไม่ล้างหน้าแปรงฟัน ไปพร้อม ๆ กับคิดเรื่องพวกนี้ล่ะ เมื่อก่อนพ่อวาดภาพจนดึกดื่น ก่อนนอนต้องล้างจานสีหรือแท่งฝนหมึกให้สะอาดก่อนเสมอ จึงจะนอนหลับ แต่ทีหลังพ่อจะเปลี่ยนเป็นทำเรื่องพวกนี้ในตอนเช้า เพราะยามดึก หัวสมองได้ตึงเครียดและเหน็ดเหนื่อยเต็มทีแล้ว ขณะกำลังล้างจานสีแท่งฝนหมึก ในหัวสมองมีแต่อื้ออึงมึนงง คิดอะไรก็ไม่ออก มิสู้ประหยัดเวลาตรงนี้ไว้ดีกว่า ตืนนอนเช้าหน่อย วันรุ่งขึ้นเมื่อหัวสมองปลอดโปร่ง ค่อย ๆ ล้างค่อย ๆ ใช้ความคิด ไอเดียในการเขียนงานหรือวาดภาพ ก็มักจะเกิดขึ้นในตอนนี้ หรือลูกอาจจะพูดว่า ทำอะไรก็ควรเอาใจใส่ ทุ่มเท จะทำอะไรก็ทำทีละอย่าง พ่อคิดว่าสำหรับการท่องหนังสือ ตอบโจทก์คณิตศาสตร์ ที่ต้องใช้สมาธิสูง อาจต้องเป็นเช่นนั้น แต่ถ้าบอกว่า เวลานั่งรถประจำทาง อ่านหนังสือพิมพ์ไม่ได้ คงไม่มีเหตุผล ในสถานการณ์ใด เมื่อไหร่ ควรจะทำสองสิ่งในเวลาเดียว หรือจะทำทีละอย่าง ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของตัวเอง แต่พ่ออยากจะย้ำอีกครั้งว่า ในยุคที่ความรวดเร็วต้องมาก่อนเช่นนี้ คนที่ทำอะไรได้ทีละอย่างเท่านั้น กำลังจะถูกคัดออก สรุปเรื่องทั้งหมดที่พ่อกล่าวมา หลักการควบคุมเวลา น่าจะเป็นดังนี้ 1. พิจารณาความรีบด่วน หรือความสำคัญก่อนหลังของชิ้นงาน เพื่อจัดแจงเวลาให้กับมัน มิเช่นนั้นท้ายที่สุดกลับไม่ได้งานสักอย่าง 2. ใช้เวลาช่วงยาว สำหรับงานชิ้นใหญ่ ใช้เวลาช่วงสั้น สำหรับงานชิ้นเล็ก อย่าได้กระจายเวลาช่วงยาว เอาไปทำงานจุกจิกเล็กน้อย 3. ใช้ความเร็วช่วยสะสมเวลา ใช้เวลาช่วงสั้นที่สะสมได้ รวบรวมเป็นเวลาช่วงยาว 4. ถ้าเป็นไปได้ พยายามทำงานให้ได้มากอย่างยิ่งขึ้น ในช่วงเวลาเดียวกัน เพื่อเพิ่มมิติให้แก่เวลา ลูกคิดดูสิ หลักการใช้เวลา กับหลักการใช้เงินทอง ต่างกันไม่มาก จริงไหมหละ จากคุณ : beer (beer87) - [ 27 ส.ค. 47 00:10:34 ]

ความคิดเห็นที่ 6 นิวยอร์ค นักเรียนมัธยมปลายคนหนึ่ง ถูกคนร้ายจี้ชิงทรัพย์ถึง 5 ครั้ง คนร้ายยังจับตัวไม่ได้ แต่นักเรียนได้รับคำยกย่องจากครูอาจารย์ ครูอาจารย์บอกเพื่อน ๆ นักเรียนคนอื่น ๆ ให้เอาอย่างเด็กนักเรียนคนนี้ เมื่อเจอผู้ร้าย ให้ทำตัวอย่างไร จึงจะไม่ถูกทำร้าย เมื่อเจอผู้ร้าย วันนี้ลูกบอกพ่อว่า ในห้องมีเพื่อนนักเรียนคนหนึ่ง โดนคนร้ายจี้ชิงทรัพย์ถึง 5 ครั้งแล้ว พ่อไม่ค่อยรู้สึกแปลกใจกับการที่เขาถูกจี้ แต่รู้สึกทึ่งที่เขาไม่เคยถูกทำร้ายหรือต้องเจ็บตัวแม้แต่ครั้งเดียว อาจเป็นเพราะตอนที่คนร้ายลงมือ มักจะขู่กรรโชกจนเจ้าทุกข์ตกใจกลัว ไม่กล้าขัดขืน จึงไม่ต้องใช้กำลัง ได้ของแล้วก็ไป หรืออาจเป็นเพราะเพื่อนของลูกตัวผอมเล็กคนร้ายไม่คิดว่าต้องใช้กำลัง หรืออาจเป็นเพราะเพื่อนของลูก แสดงท่าทีที่เหมาะสม ลูกอาจจะคัดค้านว่า กับโจรผู้ร้ายเรายังต้องพะวงเรื่อง “แสดงท่าทีเหมาะสม” อีกหรือ ช่างเป็นการกระทำของพวกขี้แพ้ พวกขี้ขลาดตาขาว แต่ลูกรู้ไหมการกระทำที่ดูเหมือนจะขี้แพ้ ขี้ขลาดนี่แหละ จะช่วยทำให้ลูกปลอดภัย และทำให้คนร้ายเหล่านั้น ถูกกฎหมายลงโทษ และก็ด้วยเหตุนี้ สำนักงานตำรวจแห่งนิวยอร์ค NYPD ผู้มีหน้าที่จัดการกับพวกวายร้ายเหล่านี้โดยเฉพาะ กลับทำการประชาสัมพันธ์ แนะนำวิธีการให้กับประชาชน เมื่อถูกจี้ปล้น หรือถูกลวนลามท่ามกลางสถานการณ์ที่ไม่มีใครอื่น หรือความช่วยเหลือใด ๆ จะช่วยได้ สมควรวางตัวเช่นไร อย่างเช่น หากเป็นบุรุษ ควรเปิดชายเสื้อแจ๊คเกตหรือเสื้อนอกออก ให้เห็นกระเป๋าเสื้อชัดเจน บอกให้โจรผู้ร้ายเข้ามาหยิบกระเป๋าสตางค์ด้วยตัวเอง หรือเราหยิบส่งให้ โดยห้ามล้วงมือเข้าไปในเสื้อโดยชายเสื้อยังบดบังสายตาอยู่ มิเช่นนั้นผู้ร้ายอาจเข้าใจว่าจะหยิบปืน และอาจทำร้ายเราก่อน หากเป็นสตรี อย่าให้ผู้ร้ายเป็นฝ่ายหยิบล้วงกระเป๋าเรา เพื่อป้องกันมิให้คนร้ายเกิดความคิดลวนลามข่มขืน เป็นอันดับต่อไป พวกตำรวจยังเสนอว่า หากสตรีถูกลวนลาม ควรใช้นิ้วสองนิ้วล้วงคอให้อาเจียน หรือแม้กระทั่งเบ่งให้ปัสสาวะ อุจจาระไหล เพื่อให้ผู้ร้ายรังเกียจและหมดอารมณ์ ทางตำรวจกำชับว่า ผู้ถูกจี้ควรแสดงท่าทางว่าหวาดกลัวและกำลังถูกทำร้าย ห้ามพูดคำว่า “อยากได้เหรอ เอ้า เอาไปให้หมด” เหมือนเป็นการดูถูก มิเช่นนั้นอาจต้องเจ็บตัว เพราะแม้แต่โจรผู้ร้าย ก็ยังมีศักดิ์ศรี พวกมันมาปล้น ไม่ใช่มาขอทาน และที่สำคัญคือ คุณต้องจดจำจุดเด่นของผู้ร้ายไว้ให้ดี สำรวจทรัพย์สินที่เสียหาย แล้วแจ้งตำรวจทันที ! อย่าคิดว่าพ่อกำลังสอนให้ลูกเป็นคนขี้แพ้ ขี้ขลาด อ่อนแอ เพราะพ่อต้องการให้ลูกรู้ว่า จะดำรงชีวิตอย่างไรภายในสังคมที่ปนเปไปทั้งคนดีและชั่ว พ่อต้องการให้ลูกรู้จักปล่อยวางศักดิ์ศรี ความเลือดร้อนของวัยรุ่น ในยามที่ต้องเผชิญกับสถานการณ์ที่มิอาจหลีกเลี่ยงและมิอาจตอบโต้ใด ๆ เช่นนี้ รักษาอนาคตเอาไว้ ไม่ต้องกลัวว่าวันข้างหน้าจะไม่สดใส ขงจื๊อเคยกล่าวไว้ว่า “เสือร้าย สายน้ำเชี่ยว ตัวตายโดยไม่ไตร่ตรอง เราไม่เห็นชอบ” หมายความว่า ท่านไม่เห็นด้วยกับการสู้เสื้อมือเปล่า ข้ามแม่น้ำเชี่ยวโดยไม่มีเหตุผลและไม่มีเครื่องป้องกัน ความตายของคนเหล่านั้น ไม่มีความหมายใด ๆ ทั้งสิ้น ชีวิตคนเราก็เป็นแบบนี้ เราใจกว้างที่จะตอบรับอนาคตที่สดใส ความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ พร้อมกับต้องมีความอดทนที่จะเผชิญกับโชคร้ายและสิ่งบั่นทอน ดังเช่นนักยอดนักรบจีนหานซิ่น เมื่อครั้งยังหนุ่ม ต้องก้มหัวมุดลอดหว่างขาของนักเลงหัวไม้ กษัตริย์แคว้นเย่โกวเจี้ยน เมื่อครั้งถูกจับเป็นเชลย ต้องชิมอุจจาระของกษัตริย์แคว้นอู๋ ฟูชาย ซึ่งท้ายที่สุด พวกเขาได้แสดงออกถึงความเข้มแข็งห้าวหาญอย่างยิ่งใหญ่ เป็นที่ประจักษ์แก่คนรุ่นหลังสืบไป ลูกต้องจำไว้ คนที่รู้จักแต่แข็งกร้าว สักวันต้องหักสะบั้น คนที่รู้จักแต่โอนอ่อน สุดท้ายก็เป็นพวกอ่อนแอขี้แพ้ มีแต่ผู้ที่ผสมผสานอ่อนและแข็ง มีอุดมการณ์ของตนเป็นเป้าหมาย เมื่ออยู่ท่ามกลางมรสุมชีวิต และบนหนทางที่ขรุขระ สามารถโต้ตอบด้วยกิริยาและท่าทีที่เหมาะสมเท่านั้น จึงจะเป็นผู้ประสบความสำเร็จในตอนท้าย เป็นผู้หัวเราะทีหลัง จากคุณ : beer (beer87) - [ 27 ส.ค. 47 00:13:56 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ชอบคำสอนตอนบริหารเวลาค่ะ และเห็นด้วยกับเรื่อง sense of humor มันเป็นเรื่องยากจริงๆในการพูดให้คนอื่นขำ และตอบโต้คนอื่นโดยไม่ใ้้ห้เขาโกรธ เ่อ่อ...อาจจะผิดก็ได้นะคะ แต่ขอทักเรื่อง high school ของอเมริกา น่าจะเป็น 3 ปี แต่รวมอีก 1 ปีสำหรับ preparatory school ซึ่งเป็นช่วงที่เรียนเตรียมเข้ามหาวิทยาลัย ตามโรงเรียนเอกชนดังๆ น่าจะเป็นระบบนี้นะคะ ไม่แน่ใจค่ะ ขอเช็คดูอีกรอบแล้วจะมารายงานผล จากคุณ : Auntie DEE - [ 27 ส.ค. 47 02:26:51 A:221.187.6.221 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 จริงๆด้วย ระบบเรียน high school ของอเมริกาเท่ากับ 4 ปีจริงๆด้วย ขอโทษค่ะ คุณเบียร์ 87 จากคุณ : Auntie DEE - [ 27 ส.ค. 47 02:43:13 A:221.187.6.221 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 ครับผม High school ของอเมริกานี่ เรียน 4 ปี ผู้แต่งเขาหมายเหตุเอาไว้ในเล่มถัดไปอ่ะครับ ไม่ได้หมายเหตุในเล่มนี้ ผมจึงไม่ได้วงเล็บไว้ ข้อมูลที่ผมยังสงสัยอยู่ก็น่าจะเป็น Westing House อ่ะนะครับ เป็นรางวัลหรือเป็นทุนการศึกษาประเภทไหนไม่ทราบ เท่าที่หา ๆ ดู ไม่รู้จะเป็นของ Siemens หรือเปล่า จากคุณ : beer - [ 27 ส.ค. 47 09:25:13 A:203.155.160.229 X:202.44.71.10 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ชอบมากๆ เลยค่ะ โดยเฉพาะเรื่องเวลา ไม่ทราบจะขออนุญาตเอาไปเผยแพร่ต่อได้ไหมคะ? อยากให้รุ่นน้องได้อ่าน แต่จะเขียนว่าคุณเบียร์เป็นคนแปลค่ะ :) จากคุณ : scottie - [ 27 ส.ค. 47 11:55:48 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ยินดีครับ ถ้าสำนักพิมพ์ซื้อไปตีพิมพ์จริง ๆ อุดหนุนด้วยนะคร้าบบ ท่านใดทราบเรื่อง westling house รบกวนให้ข้อมูลด้วยนะครับ จากคุณ : เบียร์ - [ 27 ส.ค. 47 15:06:40 A:202.57.174.44 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 เป็นการสอนที่ดีมากเลยค่ะพี่ จากคุณ : Licht (Miran) - [ 28 ส.ค. 47 18:38:15 ]