ความคิดเห็นที่ 1         “ไปไหนกันลูก” คุณหญิงกานดาทักลูกสาวที่ก้าวออกมาจากห้องนอน ท่าทีเบิกบานใจของลูกสาวยิ่งทำให้ผู้เป็นแม่ฉงนใจ จะมีข่าวดีอะไรหรือเปล่าหนอ เพราะนายทหารหนุ่มที่นั่งรอข้างล่างก็ดูใบหน้าจะเกลื่อนด้วยรอยยิ้มตลอดเวลา         “ฉลองยศใหม่ให้ร.อ.ตฤณชาติค่ะ”         “เอ๊ะ! เมื่อกี้นั่งคุยตั้งนานไม่เห็นตฤณบอกแม่เลย มิน่าล่ะ...ยิ้มไม่หุบเชียว นอกจากข่าวดีเรื่องยศแล้วยังมีข่าวดีเรื่องไหนอีกไหมจ๊ะ” คุณหญิงกานดาถามยิ้มๆ เพื่อนๆแม่บ้านมักจะถามทุกครั้งที่เจอกันว่าเมื่อไหร่จะมีสมาชิกทบ.คนใหม่ในบ้านอย่างเป็นทางการสักที         “พี่ตฤณก็เพิ่งโทร.ไปบอกขวัญที่ร้านเมื่อบ่ายนี่เองค่ะ ทั้งๆที่คำสั่งออกตั้งแต่เช้า ข่าวดีอีกเรื่องทำไมแม่ไม่ถามพี่ตฤณเองล่ะคะ” จากคุณขวัญ...คุณตฤณ คำเรียกขานก็เปลี่ยนแปรไปตามความสนิทสนม คุณกานดายังจำเสียงค่อนขอดของจอมทัพลูกชายได้ ‘หนอย!น้องขวัญของพี่ตฤณ ทำยังกะละครหลังข่าว ไอ้ตฤณ...มันไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยหรือไง ที่เรียกเราอย่างนี้’ แม้แต่จอมทัพก็ยังยอมรับผู้ที่จะเข้ามาเป็นสมาชิกใหม่ได้อย่างสนิทใจ  ‘รู้สึกสิ...รู้สึกรักไง’ ผู้เป็นน้องสาวยื่นหน้าเข้าไปตอบพี่ชายอย่างยั่วเย้า         “ขวัญไปนะคะ...แม่ แล้วขวัญจะถามข่าวดีจากพี่ตฤณ พี่ตฤณคะ...เมื่อไหร่พี่ตฤณจะยกขันหมากมาขอขวัญแต่งงานล่ะคะ แม่ร๊อ...รอ” จอมขวัญแกล้งแหย่ผู้เป็นมารดา         “อย่านะ ยัยขวัญ จะไปก็ไปแล้วอย่ากลับกันให้ดึกนัก” เอ่ยปากเตือนด้วยความเคยชินทั้งๆที่รู้ว่าตฤณชาติไม่เคยพาลูกสาวกลับดึกดื่นจนถึงขั้นต้องเป็นห่วงนั่งไม่ติดสักครา         “รอนานไหมคะ”         “นานแค่ไหนก็จะรอ” เสียงทุ้มที่ตอบกลับมาทำเอาคนถามแทบลงไปม้วนกลิ้งอยู่กับพรม         “นอกจากสอนยุทธวิธีการรบแล้ว จปร. ยังสอนยุทธวิธีจีบสาวให้ด้วยเหรอคะ”         “มันเป็นเองโดยธรรมชาติเวลาอยู่ต่อหน้าคนสวย” นายทหารหนุ่มหยอดเสียงหวาน         “อ๋อ! ถ้าเจอคนสวยๆก็จะเป็นเองโดยธรรมชาติ คงเป็นบ่อยสิคะ คงไม่ใช่เฉพาะกับขวัญหรอก” จอมขวัญแกล้งทำหน้าเง้า         “ไปเถอะ อยู่นานเดี๋ยวไม่ได้ไป” ตฤณชาติคว้ามือเล็กมากุมเมื่อเห็นเรื่องชักจะไปกันใหญ่ก่อนจะจับจูงพาก้าวไปยังรถที่จอดอยู่         จอมขวัญเงยหน้าขึ้นมองกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินขนาดเล็กที่ถูกยื่นมาบังเนื้อความในนิตยสารที่กำลังอ่านอยู่         “แต่งงานกับพี่นะขวัญ ไปอยู่เป็นดาวใจข้างกาย คราวนี้จะได้ฉลองทั้งยศใหม่ทั้งชีวิตใหม่”         จอมขวัญเลื่อนสายตามองสิ่งแวดล้อมรอบตัวแล้วต้องหัวเราะคิกคักไม่ซาบซึ้งกับคำขอแต่งงานเลยแม้แต่น้อย         “ขำอะไรน่ะขวัญ” เสียงถามมีแววสนเท่ห์ยิ่งเพิ่มความขำให้จอมขวัญมากกว่าเดิม         “พี่ตฤณบอกรักขวัญในห้องครัว ขอขวัญแต่งงาน...อืมม์” หญิงสาวหันไปมองรอบตัวอีกครั้ง         “ขอขวัญแต่งงานกลางถนนเวลาที่รถติดไฟแดง จะมีผู้หญิงคนไหนที่เจอแจ็คพอตดีๆแบบขวัญบ้างไหมคะ” ตฤณชาติหันไปมองรอบตัวบ้างก่อนหันมายิ้มเจื่อนๆ         “ก็พี่ใจร้อน นี่ก็นั่งคิดว่าจะพูดยังไง ขอยังไงจนไม่เป็นอันทำงานตลอดบ่าย ที่คิดไว้ยาวเหยียดก็เหลือเท่าประโยคที่บอกไปนั่นแหละ ขืนรอนานกว่านี้คงพูดไม่ออก” ชายหนุ่มเอ่ยแก้         “ผิดกับขวัญเลยนะคะ ขวัญต้องรอนานๆหน่อย ถึงจะพูดอย่างที่ใจคิดได้” จอมขวัญบอกยิ้มๆมองตฤณชาติที่หันไปสนใจกับสัญญาณไฟจราจรก่อนจะเคลื่อนรถออกไป         “ขวัญ เห็นใจพี่บ้างสิ อยากเห็นหน้า อยากได้ยินเสียงทุกวัน”         “เวลานี้ก็ยังเห็นหน้าทุกวันนี่คะ”         “อยากตื่นขึ้นมาแล้วเจอหน้าเลย” คนเกลี้ยกล่อมยังไม่ยอมแพ้         “ก็พอตื่นแล้วก็ขับรถมาที่บ้านสิคะจะได้เจอหน้าขวัญ” สาวเจ้ายิ่งรู้ว่าตนเองเป็นต่อยิ่งอยากเล่นตัว         “โธ่...อ้ะ...อยากเห็นหน้าขวัญเป็นคนแรกเมื่อตื่น พอลืมตาขึ้นก็เห็นขวัญนอนอยู่ข้างๆ อยู่ในอ้อมกอดพี่” คราวนี้คนเล่นตัวชักหน้าแดงร้อนไปทั้งหน้าทั้งที่แอร์ในรถก็ปรับจนเย็น         “ตกลงจะไปอยู่กับพี่ไหม ถ้ายังปฏิเสธจะเลี้ยวเข้าโรงแรมนั่น ปล้ำซะคราวนี้ได้ไปอยู่กับพี่ที่ลพบุรีแน่” ตฤณชาติชี้มือไปยังป้ายโรงแรมขนาดใหญ่         “ลพบุรี พี่ตฤณไม่เห็นบอกว่าย้ายด้วย” หญิงสาวหันมองคนนั่งข้างๆเขม็งไม่สนใจคำกระเซ้าที่จะพาเข้าโรงแรม         “ย้ายไปกรมรบพิเศษที่ 3  กองร้อยปฏิบัติการพิเศษน่ะ”           “แล้วขวัญต้องไปอยู่ที่ลพบุรีไหมคะ ถ้า...คือ...ถ้าขวัญแต่งงานกับพี่ตฤณ” น้ำเสียงอ่อนๆที่ได้ยินจากร่างบางที่นั่งข้างๆทำให้ตฤณชาติละมือข้างหนึ่งจากพวงมาลัยดึงมือเล็กขึ้นจุมพิตที่หลังมืออย่างแผ่วเบา         “ถ้าขวัญไม่อยากไปก็ไม่ต้องไปก็ได้ แต่งกับพี่ก็พอ” จอมขวัญมองหน้าคนพูดที่ยิ้มกริ่มอย่างไม่เชื่อใจ         “จะได้แอบไปมีคนใหม่น่ะสิ มีวันหยุดเมื่อไหร่ต้องเข้ากรุงเทพฯทันที เข้าใจไหม”         “ครับผม”         “ห้ามเหล่สาว มองได้แต่ปืน รถถัง กับทหารด้วยกัน” เสียงห้ามแจ๋วๆมาอีกอย่างได้ใจ         “โธ่...ขวัญ ถ้างั้นไปอยู่ด้วยกันเถอะ” ตฤณชาติโอด         “ขวัญล้อเล่นหรอกค่ะ อยากมองก็มองไปสิ ขวัญไม่ห้ามหรอกถ้าพี่ตฤณจะมีคนใหม่” จอมขวัญเล่นบทสาวใจป้ำ         “พี่ตฤณมีได้ ขวัญก็มีได้เหมือนกัน” คนฟังได้ยินประโยคนี้ก็แทบตาถลนออกมานอกเบ้า ทำเสียงจิ๊กจั๊กก่อนจะร้องออกมาเป็นเพลง ‘ทหารบกพ่ายรัก’ ที่ได้ยินลูกน้องในค่ายร้องกัน         “ไหนน้องว่ารัก...ทหารทัพบก แล้วมาโก..หก จนหัวอกกลัดหนอง”         “ไม่รู้ล่ะ อย่าทำให้จอมขวัญคนนี้มีมะโหแล้วกัน”         “ตกลงว่าแต่งแล้วนะ พี่จะได้บอกแม่ แม่คงดีใจ โทร.ไปทีไรก็ถามหาแต่น้องขวัญ สงสัยจะรักลูกสาวคนใหม่มากกว่าซะแล้ว” จอมขวัญยิ้มหวานทว่าไม่ยอมบอกว่าเวลาตนเองโทร.ไปทีไร ผู้เป็นมารดาของตฤณชาติจะพูดเรื่องลูกชายหัวแก้วหัวแหวนได้นานเป็นชั่วโมงเหมือนกัน         “ถ้าตกลงแล้วกลับคำไม่ได้นะขวัญ ว่าไงจะแต่งไหม” เสียงห้าวคาดคั้นมาอีก จอมขวัญอมยิ้มก่อนพยักหน้ารับอย่างเขินๆ อากัปกิริยาของแฟนสาวทำให้ตฤณชาติหัวเราะก่อนจะดึงมือบางมาจุมพิตอีกรอบ         “ชื่นใจ ใครจะโชคดีอย่างไอ้ตฤณบ้าง ได้ทั้งยศใหม่ ได้ทั้งเมียใหม่ เอ๊ย! ไม่ใช่ เมียเฉยๆ” หญิงสาวดึงมือออกค้อนขวับให้คนพูด **_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _**         จากคุณ : อุณากรรณ - [ 28 ส.ค. 47 18:28:31 ]

ความคิดเห็นที่ 2         ตฤณชาติก้าวลงจากรถแล้วรี่ขึ้นบ้านพักโดยไม่ฟังเสียงพลทหารที่ยืนเหมือนจะรายงานบางอย่าง รู้แต่ว่าวันนี้เหนื่อยที่สุด ประชุมบ้าอะไรก็ไม่รู้ทั้งวัน         จมูกได้กลิ่นหอมโชยมาจากในครัวที่นานๆทีจะเข้าไปใช้งาน ดวงตาคมตวัดมองรูปที่ถ่ายเมื่อวันแต่งงานที่ตั้งอยู่ในมุมที่เดินเข้าบ้านแล้วจะเห็นได้ทันที คนวางก็ใช่ใครที่ไหน จอมขวัญจอมใจของเขานั่นแหละ คนวางให้เหตุผลว่า ‘เวลาที่พี่ตฤณกลับเข้าบ้านแล้วคิดจะออกไปเถลไถลข้างนอก รูปนี้จะได้เตือนใจไงคะว่า พี่ตฤณไม่โสดแล้ว หรือถ้าพาสาวๆมาที่บ้าน เขาจะได้รู้ว่าพี่ตฤณมีเจ้าของแล้ว ห้ามยุ่งเด็ดขาด’แต่ว่า...ตอนนี้รูปไม่ได้วางอยู่ที่เดิม         “จร...ไอ้จร รูปวันแต่งงานที่ตั้งอยู่บนตู้หายไปไหน ” ตฤณชาติตะโกนถามเสียงดัง เสียงกุกกักและเงาที่เคลื่อนไหวในครัวทำให้ชายหนุ่มเขม้นมอง         “นั่นสิคะ ขวัญก็อยากรู้เหมือนกันว่าหายไปไหน” คนพูดหน้าตาบูดบึ้งอย่างจะเอาเรื่อง         “ขวัญ...มาได้ยังไง” ตฤณชาติมองร่างบางที่เดินออกมาจากห้องครัว         “ดูสิ...” คนพูดเดินเข้ามาใกล้ชะโงกหน้าเข้ามาจ้องผู้เป็นสามี         “หน้าซีด ท่าทางตกใจ รูปก็หาย มีพิรุธชัดๆ อย่างนี้ต้องค้น...ค้นให้ทั่วบ้านเลย ซ่อนอะไรไว้บ้าง” คนตัวเล็กพูดแจ๋วๆเดินไปทั่วบ้าน                 “เดี๋ยว...มาได้ยังไง มากับใคร” ร่างสูงรั้งร่างบางที่กำลังจะเดินผ่านเข้าหา         “แล้วเอารูปไปซ่อนไว้ที่ไหน”         “แน้...อย่ามาว่าขวัญนะ พี่ตฤณนั่นแหละเอาไปไว้ไหน”         “คิดถึงจัง” คำพูดสั้นๆไม่กี่พยางค์หยุดคนพูดแจ๋วๆได้ทันควัน แล้วเพิ่มอาการหน้าแดงเข้าไปอีกเมื่อถูกหอมฟอดใหญ่ๆที่แก้มนวล ชายหนุ่มอดขำร่างบางในอ้อมแขนไม่ได้แต่งงานกันมาจนจะเข้าปีที่สี่แล้วความอายก็ยังคงอยู่         “ยินดีด้วยค่ะ ผู้พันคนใหม่แห่งทัพบกไทย” คนพูดยกมือขึ้นเหนี่ยวต้นคอผู้เป็นสามีลงมาหอมฟอดใหญ่ๆไม่แพ้กัน         “รู้เร็วจัง”         “พ่อบอกค่ะ ขวัญมากับพ่อ ฝากแม่ให้ดูร้านให้”         “อย่างนี้แม่ยายบ่นแย่ งั้นต้องหาของขวัญให้แม่ยายแล้วล่ะ จะเป็นจอมขวัญตัวเล็กๆหรือตฤณชาติตัวเล็กๆดี” คนพูดอุ้มร่างบางขึ้น         “ไม่ได้ค่ะ ไปอาบน้ำเถอะค่ะ เดี๋ยวพ่อจะมาทานข้าวด้วย”         “ทีหลังให้มาคนเดียวรู้ไหม ไม่ต้องเกี่ยวพ่อตามาเป็นก้าง แต่...พี่ยังไม่เจอท่านเลย วันนี้เข้าประชุมทั้งวัน กรมฯคงจัดที่พักให้แล้ว” ตฤณชาติปล่อยร่างบางลง         “ลืม ๆ ทหารเดินดิน ลืมถิ่นรักเก่าเมืองลพบุรี ลืมเจ้าลืมรถยี เอ็ม ซี ลืมพันตรีคนนี้เสียแล้วหนอ” เสียงร้องเพลงอย่างอารมณ์ดีของผู้เป็นสามีทำให้จอมขวัญต้องกลั้นหัวเราะ         “ขืนยังร้องต่ออีก ได้ลืมพันตรีตฤณชาติแน่ค่ะ” เสียงใสๆที่ตอบกลับมาทำให้ตฤณชาติหัวเราะลั่น         “ขวัญรอกลับพร้อมพี่สิ อาทิตย์หน้าพี่ต้องกลับกรุงเทพฯไปรายงานตัว แต่ก็ยังไม่แน่ว่าต้องประจำที่กรุงเทพฯอีกนานแค่ไหน พื้นที่แถบชายแดนหลายพื้นที่มีปัญหา ไม่แน่อาจถูกส่งไปทภ.4”         จอมขวัญหันไปมองคนพูดที่เปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อที่จะหยิบชุดใหม่ขึ้นมาเปลี่ยนแล้วลอบถอนหายใจ ลองเกริ่นไว้ล่วงหน้าอย่างนี้ล่ะก็...คงมีวี่แววจะได้ไปอยู่จริงๆ ทภ.4 ก็ภาคใต้สิ พ่อมาราชการที่กองพันจู่โจมซึ่งเป็นหน่วยปฏิบัติการหน่วยหนึ่งที่เสริมมาตรการรักษาความสงบภายใน แล้วที่ตฤณชาติประชุมวันนี้จะเกี่ยวพันกันยังไง         เพียงแค่คิดใจคนเป็นภรรยาก็ร้อนรุ่ม ใครบ้างจะไม่เป็นห่วงใครบ้างจะไม่กังวลใจ มิน่าล่ะ...ตำราที่กางค้างไว้บนโต๊ะเขียนหนังสือในห้องถึงมีแต่ตำราที่เกี่ยวกับการเข้ากวาดล้างในพื้นที่สิ่งก่อสร้างและอาคาร         “คิดอะไรอยู่ หิวหรือยัง”  คนพูดยื่นแขนมาโอบจากเบื้องหลังแล้วก้มหน้าลงสูดกลิ่นหอมที่ไหล่และซอกคอ         “พี่ตฤณรู้แล้วใช่ไหมคะ ว่าจะต้องลงไปใต้แน่ๆ” คำถามที่ได้ยินทำให้ตฤณชาติชะงัก         “หิวจัง เมื่อไหร่พ่อตาจะมานะ สงสัยให้เวลาเราจู๋จี๋กัน” ชายหนุ่มไม่ตอบเสพูดเรื่องอื่นด้วยน้ำเสียงติดตลก         “พี่ตฤณ” จอมขวัญเรียกเสียงเข้ม ตฤณชาติถอนหายใจคลายวงแขนออกแล้วเดินไปนั่งบนเตียง         “ยังไม่แน่”         “แต่ก็มากกว่าครึ่ง”         “ถ้าเบื้องบนสั่งลงมาพี่ก็ต้องไป เลี่ยงไม่ได้”         “เลี่ยงไม่ได้หรือไม่ยอมเลี่ยงกันแน่” จอมขวัญถามกลับทันควัน         “ขวัญ” ตฤณชาติเรียกเสียงเข้มห้วนอย่างลืมตัว จนเมื่อคนฟังหันมามองด้วยแววตาตัดพ้อชายหนุ่มจึงเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง         “มันยังไม่แน่ ทำไมเราต้องคุยเรื่องนี้กัน วันนี้”         “พ่อไงคะ พ่ออาจช่วยพูดได้ ทำไมพี่ตฤณไม่ให้พ่อ...” จากคุณ : อุณากรรณ - [ 28 ส.ค. 47 18:29:03 ]

ความคิดเห็นที่ 3         “อย่าพูดอย่างนี้อีก ขวัญพูดแบบนี้แสดงว่าไม่รู้จักพี่ ขวัญแต่งงานกับพี่เพราะอะไร รักพี่หรือเปล่า ถ้ารัก ก็ต้องเคารพ เชื่อมั่น และเข้าใจในสิ่งที่พี่ทำ ศรัทธาในวิถีชีวิตและอาชีพที่พี่เลือก พี่เคยเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับอาชีพของขวัญไหม ขวัญไม่อยากมาอยู่ที่นี่กับพี่ พี่ก็ไม่เคยบังคับ พี่เคารพในการตัดสินใจของขวัญ เพราะฉะนั้นอย่ามาบังคับให้พี่ทำอะไรที่ขวัญต้องการ เพราะมันหมายความว่าขวัญแต่งงานกับพี่เพียงเพราะขวัญต้องการเข้ามาครอบงำความคิด ควบคุมจิตใจพี่เท่านั้น ขวัญไม่ได้รักพี่เลย ไม่ได้รักเลยสักนิด” ประโยคสุดท้ายชายหนุ่มเน้นเสียงหนักและดังจนเกือบเป็นตวาด         “แล้วขวัญล่ะ พี่ตฤณนึกถึงความรู้สึกขวัญบ้างไหม ถ้าไม่รักแล้วขวัญจะห่วงทำไม จะกังวลทำไมว่าพี่จะอยู่ยังไงจะกินยังไง จะสุขจะทุกข์แค่ไหน เคยคิดบ้างไหมว่าเมียที่นั่งดูทีวีอยู่ที่บ้าน แล้วอยู่ๆก็มีชื่อของสามีตัวเองปรากฏอยู่ในรายชื่อผู้เสียชีวิต เคยคิดบ้างไหมว่าขวัญจะรู้สึกยังไง ไม่หรอกที่พูดมาทั้งหมดไม่ใช่ความรัก ไม่ได้รักเลยสักนิด ขวัญก็เป็นแค่ผู้หญิงที่เห็นแก่ตัวคนหนึ่ง ที่อยากให้สามีตัวเองอยู่อย่างสุขสบาย ไม่ต้องไปนอนกลางดินกินกลางทราย ขวัญผิดเองต่อไปขวัญจะไม่ยุ่ง ไม่สนใจกับงานพี่ตฤณอีกแล้ว พี่ตฤณอยากไปไหนก็ไป อยากทำอะไรก็ทำ ไม่ต้องมาสนใจไม่ต้องมาห่วงความรู้สึกขวัญ”         จอมขวัญตวาดเสียงสั่นเครือน้ำตาแห่งความน้อยใจเสียใจไหลอาบแก้ม พยายามขบริมฝีปากแน่นกลั้นเสียงสะอื้น แม้กระนั้นก็ยังหลุดรอดออกมาให้ได้ยิน         “ขวัญ พี่ไม่ได้หมายความอย่างนั้น” ตฤณชาติบอกเสียงอ่อน อ่อนทั้งเสียงอ่อนทั้งใจ...ลุกขึ้นยื่นมือไปหมุนไหล่บางให้หันมาเผชิญหน้า แต่เจ้าของไหล่เบี่ยงตัวหลบ ยกมือขึ้นปาดหยาดน้ำตา         “ ขวัญขอโทษ ต่อไปขวัญจะไม่ยุ่งกับชีวิตพี่อีก”  คนพูดบอกเสียงเรียบเย็นเดินผ่านร่างสูงไปทรุดลงนั่งนิ่งบนเตียงไม่แม้แต่หันไปมองหน้าคนที่ตนพูดด้วย ตฤณชาติมองตามร่างบางของผู้เป็นภรรยา แล้วเดินไปนั่งบนเตียงอีกฟากยกมือขึ้นลูบหน้าถอนหายใจยาว         ...เงียบ...เงียบ...และเงียบ...ช่วงเวลาแห่งความอึดอัดและทรมานมันช่างยาวนานราวชั่วกัปล์ชั่วกัลป์ทั้งที่ผ่านไปเพียงไม่กี่นาที รู้สึกเหมือนเป็นคนแปลกหน้าสำหรับกันและกัน         จอมขวัญไม่เคยเป็นอย่างนี้ แม้ตลอดเวลาของชีวิตคู่จะเง้างอนทะเลาะกันอยู่บ้าง แต่...ก็ไม่เคยบานปลายหนักหนาเท่าครั้งนี้ ตฤณชาติเอี้ยวตัวหันไปมองคนที่นั่งหลังตรง หลังและไหล่สะท้านนิดๆ จอมขวัญไม่เคยหงุดหงิดอย่างไร้เหตุผลอย่างนี้ แล้วนี่มันเกิดอะไร         ไม่รักเหรอ...บ้า...ตฤณชาติต้องบ้าไปแล้ว จอมขวัญหันไปมองผู้เป็นสามี ไม่รักแล้วจะกระวนกระวายจะเป็นจะตายอย่างนี้เหรอ พูดออกมาได้ยังไง         เสียงรถที่วิ่งเข้ามาจอดดังทำลายความเงียบภายในห้อง ตฤณชาติผุดลุกขึ้นมองออกไปจากหน้าต่างห้อง ก่อนจะหันมามองคนที่ยังนั่งน้ำตาเปื้อนแก้มซึ่งหันหน้าหนีไม่ยอมมองสบด้วย         “พ่อมาแล้วขวัญ เดี๋ยวเราค่อยคุยกัน ยังไงขวัญก็ต้องกลับพร้อมพี่” ใช่...โดยเฉพาะสถานการณ์อย่างนี้ อยู่ห่างกันทั้งที่เข้าใจกันยังทรมาน แล้วถ้าห่างกันทั้งไม่เข้าใจจะขนาดไหน                 ไม่...เราจะกลับพร้อมพ่อ ทหารก็ดีแต่สั่ง...สั่ง...ไม่คิดหรอกว่าเขาจะรู้สึกยังไง จอมขวัญปรายตามองร่างสูงของผู้เป็นสามีที่เดินออกจากห้อง         พล.อ.เจษฏาสัมผัสได้ถึงบรรยากาศมึนตึงระหว่างสามีหนุ่มและภรรยาสาว ก็คงแง่งอนตามปกติละมั้ง รู้ว่าลูกสาวตัวเองก็ใช่ย่อยขี้งอน เอาแต่ใจ ก็คงจะโทษคนอื่นอีกไม่ได้เหมือนกันต้องโทษตัวเองและภรรยาที่ตามใจมาตั้งแต่เด็ก เหลือบตามองไปทางผู้เป็นลูกเขย ตฤณชาติ...ก็คงจัดการเองได้เหมือนที่เคยเป็นมา         “พ่อจะกลับพรุ่งนี้บ่าย คงไม่ได้แวะมาที่นี่อีก”         “เดี๋ยวขวัญจะไปเอากระเป๋า ขวัญจะกลับพร้อมพ่อ” ผู้เป็นลูกสาวหันไปบอกไม่สนใจดวงตาคมที่เหลือบขึ้นมองขบกรามแน่น แล้วหันไปทางอื่นเพื่อซ่อนสีหน้าที่บ่งถึงความขัดใจเป็นที่สุด         “อ้าว! ทำไมไม่กลับพร้อมตฤณล่ะ” พล.อ.เจษฏาแสร้งไม่รับรู้ท่าทีปั้นปึ่งของบุตรสาว         “ขวัญเป็นห่วงร้านค่ะ เกรงใจแม่”         “แม่เราน่ะ เขาไม่มีงานทำอยู่แล้ว อีกอย่างก็ไม่ได้ทำอะไรมากแค่แวะไปดู ขวัญก็บอกเองว่าเด็กที่ร้านเขารู้งานหมดแล้ว อยู่ช่วยตฤณเก็บของที่นี่ดีกว่า แค่อาทิตย์เดียวเอง” พล.อ.เจษฏาเกลี้ยกล่อมลูกสาวแทนผู้เป็นลูกเขยที่นั่งนิ่งไม่พูดไม่จา         ท่าทีเจ้าตฤณจะโกรธเอาเรื่องเหมือนกันแฮะ ผู้เป็นพ่อตามองลูกเขยที่นั่งเอาศอกเท้ากับโต๊ะ นิ้วหัวแม่มืออยู่เหยียดอยู่ใต้คางอีกสี่นิ้วโค้งงอเหนือริมฝีปากเสมือนจะช่วยให้เป็นด่านกั้นคำพูดเผ็ดร้อนที่อยากเอ่ยออกมา ดวงตาคมจ้องผู้เป็นภรรยานิ่ง แต่คนถูกมองดูจะไม่สะทกสะท้าน         “เขาไม่ต้องการคนช่วยหรอกค่ะ เขาจัดการกับชีวิตเขาเองได้ ขวัญเข้าไปช่วยจะทำให้ชีวิตเขายุ่งเหยิงเปล่าๆ” น้ำเสียงที่ได้ยินแสดงถึงความน้อยเนื้อต่ำใจจนผู้เป็นพ่อหันไปมองลูกสาวอย่างพิจารณา นึกถึงคำพูดของคุณหญิงกานดาผู้เป็นภรรยา         ‘หมู่นี้ยัยขวัญเป็นอะไรก็ไม่รู้ อารมณ์ปรวนแปร ขี้น้อยใจ หงุดหงิดง่าย เมื่อวันก่อนโมโหให้เด็กในบ้านจนถึงขั้นจะไล่ออก เพราะหาของให้ไม่ทัน’         “ตฤณ เดี๋ยวลงไปเดินย่อยด้วยกันข้างล่างจะได้คุยกันไปด้วย” พล.อ.เจษฏาหันไปบอกผู้เป็นลูกเขย         “ครับ”         “ส่วนเราเก็บข้าวของพวกนี้ให้เรียบร้อยก่อน พ่อจะลงไปรอข้างล่าง” พล.อ.เจษฏาลุกขึ้นเดินนำลงไปข้างล่าง ทว่าผู้เป็นลูกเขยยังลังเล         “ขวัญ ถ้าจะกลับพรุ่งนี้พี่จะไปส่งที่กรมฯ แต่คืนนี้ค้างที่นี่ ทางโน้นเขาจะได้ไม่ต้องยุ่งยากจัดที่หลับที่นอนเพิ่มให้” คนฟังไม่ตอบรับไม่ปฏิเสธและดูจะไม่สนใจด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไร         “อีกอย่าง...”           “ตฤณ” เสียงพ่อตาเรียกอีกครั้ง         “ครับ” ร่างสูงเดินตามเสียงเรียก         “ยัยขวัญรู้แล้วสิ ถึงได้งอนอย่างนั้น” พล.อ.เจษฏาเอ่ยขึ้นบรรยากาศภายในกองพันเงียบสนิท         “แค่สงสัยน่ะครับ จะคาดคั้นเอาความจริงให้ได้ ผมก็บอกไม่ได้แน่นอน” คนพูดละข้อความบางอย่างเอาไว้         “ยัยขวัญมาขอให้ช่วย รู้บ้างไหม” ผู้เป็นพ่อตาถามหยั่งเชิงมาอีก         “ครับ ผมอธิบายให้ขวัญฟังแล้วว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่ขวัญไม่ยอมฟัง ขวัญหงุดหงิดแล้วก็...ไร้เหตุผลกว่าทุกครั้ง” จากคุณ : อุณากรรณ - [ 28 ส.ค. 47 18:30:10 ]

ความคิดเห็นที่ 4         “เห็นแม่เขาบ่นอยู่เหมือนกัน แล้วถ้าเรื่องที่จะให้ช่วยมันเป็นไปได้ล่ะ”         “เจตนารมณ์และอุดมการณ์ก่อนสอบตท.จนจบจปร. จนกระทั่งเข้ารับราชการไม่เคยเปลี่ยนหรือลดน้อยลงเลย นับวันก็ยิ่งจะเพิ่มพูนเป็นทับทวี ‘ นี่ คื อ   ป ณิ ธ า น ที่ ห า ญ มุ่ ง   ห ม า ย ผ ดุ ง ยุ ติ ธ ร ร ม อั น ส ด ใ ส   ถึ ง ท น ทุ ก ข์  ท ร ม า น   น า น เ ท่ า ใ ด    ยั ง มั่ น ใ จ รั ก ช า ติ  อ ง อ า จ ค รั น ’ อย่าให้ผมต้องทำอะไรที่มันทำลายเกียรติและศักดิ์ที่ผมภูมิใจเลยครับ”         ผู้สูงวัยยื่นมาตบบ่าอย่างให้กำลังใจ มิเสียแรงที่เป็นลูกเขย พล.อ.เจษฏา เสียดายก็แต่ผู้เป็นลูกสาวที่ไม่ยอมเข้าใจอะไร         “สักวัน ยัยขวัญจะเข้าใจน่า ‘ปิ ด ท อ ง ห ลั ง พ ร ะ ไ ป เ รื่ อ ย ๆ   สั ก วั น จ ะ ล้ น อ อ ก ม า ด้ า น ห น้ า เ อ ง’ พระราชดำรัสพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงให้ไว้แก่ นายทหาร”         “ไปล่ะ เอายัยขวัญกลับกรุงเทพฯด้วยแล้วกัน” ผู้สูงวัยบอกก่อนจะก้าวเข้าไปนั่งในรถ แต่ก็ยังไม่วายยื่นหน้าออกมาบอกลูกเขย         “คุยกันซะให้รู้เรื่อง เผื่อได้ลงไปจริงๆจะได้ไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลัง”         “ครับ” ตฤณชาติมองตามท้ายรถที่วิ่งออกไป         “พ่อ...พ่อคะ” เสียงใสที่ร้องเรียกทำให้ตฤณชาติหันมามอง         “ท่านให้ขวัญกลับพร้อมพี่”         “พ่อไม่ให้ขวัญกลับด้วย ขวัญก็จะกลับเอง พรุ่งนี้เช้าขอรถไปส่งขวัญที่บขส.ด้วย” คนพูดวิ่งรี่ขึ้นบ้านไม่เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายได้พูดอะไร         เวลาล่วงเข้าเกือบค่อนคืนตฤณชาติจึงก้าวเข้ามาในห้อง มองร่างบางที่นอนตะแคงงอเข่าด้วยความเอ็นดู หยาดน้ำตายังมีให้เห็นเป็นรอย...คงร้องไห้จนหลับไป ชายหนุ่มดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้จนถึงคางมนสวยก้มลงจุมพิตบนหน้าผากเนียน แล้วหันกลับไปเปิดไฟที่โต๊ะหยิบตำราที่อ่านค้างไว้มาอ่านต่อ พิกัดแผนที่ สภาพอากาศภูมิประเทศทางภาคใต้         จอมขวัญลืมตามองแผ่นหลังที่ยังตั้งตรงก้มหน้าลงสนใจกับบางอย่างบนโต๊ะ นานเท่านานที่หญิงสาวนอนมองเบื้องหลังของชายผู้เป็นที่รักนิ่ง จนเมื่อร่างสูงผุดลุกขึ้นปิดไฟ ดวงตากลมโตก็ปิดลงบ้าง เพียงไม่นานหญิงสาวก็รับรู้ถึงน้ำหนักที่กดลงจนฟูกนุ่มบนเตียงไหวยวบ มือแข็งแรงพาดมากอดเอวไว้หลวมๆ ลมหายร้อนๆรินรดซอกคอ         “พี่รักขวัญ” ตฤณชาติกระซิบแผ่วเบาราวกับรู้ว่าคนนอนข้างๆยังไม่ได้หลับ คนถูกบอกรักนอนนิ่งแม้จะข่มตานอนยังไงก็ยังไม่หลับ จังหวะหายใจอย่างสม่ำเสมอของคนที่นอนข้างๆบ่งบอกว่าเจ้าตัวหลับไปนานแล้ว                 หญิงสาวพลิกตะแคงหันหน้ามามองใบหน้าคร้ามคมของผู้เป็นสามีเท่าที่แสงจันทร์นวลที่ส่องผ่านหน้าต่างจะเอื้ออำนวย         “ขวัญก็รักพี่ตฤณ”บอกเสียงงัวเงียก่อนผล็อยหลับไป **_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _**         จอมขวัญลืมตาตื่นเมื่อฟ้าสว่างเต็มที่แล้ว แสงแดดอ่อนๆส่องผ่านเป็นลำยาวตกกระทบลงบนเก้าอี้ข้างโต๊ะเขียนหนังสือ เสียงนกร้องดังแว่วๆมาให้ได้ยิน หญิงสาวเอื้อมมือไปคว้านาฬิกาบนโต๊ะตัวเตี้ยข้างเตียงแล้วมือขาวนวลก็สัมผัสกับแผ่นกระดาษที่วางไว้บนนาฬิกา         ‘พี่รักขวัญ พี่ขอแค่คนที่พี่รักเข้าใจพี่บ้าง ขวัญจะให้พี่ได้ไหม ขวัญคงไม่ปฏิเสธว่าตอนนี้ขวัญก็รู้สึกทรมาน พี่เองก็รู้สึกไม่แพ้ขวัญ เราจะทรมานกันไปถึงไหน เรารักกันไม่ใช่หรือ จำที่พี่เคยบอกได้ไหม ‘ ลู ก แ ล ะ เ มี ย ก็ รั ก   ช า ติ แ ล ะ แ ผ่ น ดิ น ต้ อ ง รั ก ษ า   แ ต่ ถ้ า ห า ก ช า ติ ต า ย แ ผ่ น ดิ น ห า ย   ลู ก แ ล ะ เ มี ย เ ข า จ ะ อ ยู่ เ ป็ น สุ ข ไ ด้ อ ย่ า ง ไ ร’ เข้าใจพี่หน่อยนะ...คนดี หากขวัญจะกลับ วันนี้ท่านจะกลับตอนบ่ายสามโมง แล้วพี่จะส่งรถมารับ กลับพร้อมท่านดีกว่า กลับคนเดียวพี่เป็นห่วง รักมั่นแท้แต่จอมขวัญเหมือนเดิม  พี่ตฤณ’             หญิงสาวอ่านข้อความซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่รู้กี่รอบกี่ครั้ง โดยเฉพาะประโยคที่ชายหนุ่มขีดเส้นใต้เอาไว้ ค น ไ ท ย ทุ ก ค น ต้ อ ง เ สี ย ส ล ะ เ พื่ อ ช า ติ ทั้ ง นั้ น   ไ ม่ เ ฉ พ า ะ ท ห า ร แ ล ะ ตำ ร ว จ น ะ ลู ก    ถ้ า ค น ไ ท ย ไ ม่ ช่ ว ย กั น แ ล้ ว จ ะ ห วั ง ใ ห้ ใ ค ร ม า ช่ ว ย   บ ร ร พ บุ รุ ษ ต้ อ ง เ สี ย เ ลื อ ด กี่ ห ย ด ห ย า ด เ พื่ อ รั ก ษ า แ ผ่ น ดิ น เ กิ ด เ อ า ไ ว้   แ ล ะ จ ะ เ สี ย ใ จ ม า ก เ พี ย ง ไ ห น    ห า ก เ ร า ...ลู ก ห ล า น  จ ะ แ ห ว ก เ ห ล่ า ผ่ า ก อ   ทำ ล า ย แ ผ่ น ดิ น ไ ท ย ด้ ว ย มื อ ค น ไ ท ย เ อ ง   เสียงผู้เป็นบิดาดังก้องอยู่ในหู         จอมขวัญเอนศีรษะพิงหัวเตียงหลับตานิ่ง ก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เก็บข้าวเก็บของออกมาวาง เดินกลับเข้าไปในห้องอีกครั้งหมายจะหาหนังสือหรือนิตยสารอะไรสักเล่มมาอ่านฆ่าเวลาระหว่างรอรถที่ตฤณชาติจะส่งมารับ สายตาก็เหลือบไปเห็นกระดาษสีขาวแผ่นเดิมที่ตนเองอ่านจนจำได้แทบทุกตัวอักษร         เสียงรถที่ได้ยินทำให้จอมขวัญผุดลุกขึ้นแล้วต้องกลับลงทรุดนั่งเหมือนเดิม รู้สึกคล้ายบ้านทั้งหลังหมุนติ้วราวกับเครื่องเล่นในสวนสนุก ท้องไส้ปั่นป่วน สงสัยท้องว่างเพราะตั้งแต่เช้ามีเพียงกาแฟถ้วยเดียวที่ตกถึงท้อง เหลือบมองนาฬิกาอีกตั้งชั่วโมง ขอเอนหลังสักนิดเถอะ จอมขวัญบอกตนเองเมื่อเสียงรถที่ได้ยินวิ่งผ่านไป มาเมื่อไหร่คงมีคนเรียกเองแหละ แก้ไขเมื่อ 28 ส.ค. 47 18:46:59 จากคุณ : อุณากรรณ - [ 28 ส.ค. 47 18:30:50 ]

ความคิดเห็นที่ 5         ตฤณชาติคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดแล้วต้องขัดใจเมื่อติดต่อปลายสายไม่ได้ ทั้งหงุดหงิดทั้งห่วงจะแวบไปดูก็ไม่ได้ ‘บ้านเงียบเลยครับ สงสัยคุณขวัญไม่อยู่’ เสียงลูกน้องเข้ามารายงาน         หลังจากนั่งทำงานด้วยใจที่ไม่เป็นสุขมาเกือบสองชั่วโมง ชายหนุ่มก็ทนไม่ไหว คว้ากุญแจรถเดินจ้ำพรวดออกจากห้อง หรือจะกลับไปก่อนแล้ว                 “ขวัญ...ขวัญ” ตฤณชาติส่งเสียงเรียกขณะเดินขึ้นบันได ทำไมมันไม่บอกวะ ว่าประตูบ้านก็เปิดอยู่ ใจไพล่โทษไปถึงลูกน้อง กระเป๋าเสื้อผ้าที่วางอยู่ข้างชุดเก้าอี้รับแขกที่ทำจากหวาย ทำให้ตฤณชาติถอนหายใจอย่างโล่งอก         “ขวัญ” ชายหนุ่มผลักประตูห้องนอนที่เปิดแง้มไว้เพียงเล็กน้อย ร่างบางที่นอนเหยียดยาวหลับตาพริ้มทำให้ถอนหายใจอีกครั้ง เสื้อผ้าที่ผู้เป็นภรรยาสวมใส่บอกถึงการพร้อมที่จะเดินทาง สงสัยจะง่วง...ชายหนุ่มพึมพำกับตนเองใบหน้าเกลื่อนรอยยิ้ม ทว่าต้องชะงักเท้าที่จะก้าวออกจากห้อง...หรือจะไม่สบาย         “พี่ตฤณ อย่าไปนะ อย่าทิ้งขวัญไป พี่ตฤณ” เสียงร้องเรียกทั้งแขนเรียวที่ยกขึ้นไขว่คว้ากลางอากาศทำให้ตฤณชาติถลาเข้าไปใกล้         “ขวัญ พี่อยู่นี่” ตฤณชาตินั่งลงบนขอบเตียงเขย่าปลุกร่างบางให้ตื่น         “ปล่อยขวัญนะ ขวัญจะไปหาพี่ตฤณ”  คราวนี้คนร้องดิ้นสุดแรงจนชายหนุ่มต้องกอดไว้แน่น ปากก็ร้องเรียกให้อีกฝ่ายได้สติ         “ขวัญ...ขวัญ” คนดิ้นเริ่มรู้สึกตัวลืมตาขึ้นมองวงแขนที่กอดรัด         “พี่ตฤณ” ร่างบางผวาเข้ากอดผู้เป็นสามีแน่น         “ฝันร้ายล่ะสิ” คนถามก้มลงสูดกลิ่นหอมจากเรือนผมดกดำซึ่งหลุดลุ่ยจากริบบิ้นผ้าที่ผู้เป็นเจ้าของรัดไว้อย่างหลวมๆ                 “ขวัญขอโทษ ขวัญจะไม่ห้ามพี่ตฤณอีก ขวัญเข้าใจแล้ว ขวัญอ่านโน้ตที่พี่ตฤณเขียนไว้ตั้งหลายรอบ ขวัญกลัวไปเองมันยังไม่เกิดขึ้นสักหน่อย แต่ถึงพี่ตฤณต้องลงไปจริงๆ ขวัญจะไม่ทำให้พี่ตฤณเป็นห่วง ขวัญอยากทำให้พี่ตฤณสบายใจไม่ต้องกังวล ขวัญรักพี่ตฤณนะ” คนพูดยืดตัวขึ้นหอมแก้มผู้เป็นสามี         “พี่บอกขวัญแล้วเมื่อคืน ขวัญก็ได้ยินแล้วนี่”         “พี่รู้ว่าขวัญไม่ได้หลับ” คนถามแก้มยังเปื้อนน้ำตา         “คนหลับที่ไหนเขาจะเม้มปากแน่น กลั้นหายใจล่ะขวัญ” คนตอบกลั้วหัวเราะก้มลงจูบซับน้ำตาให้         “ทุกที พี่ตฤณแกล้งขวัญทุกที” คนตัวเล็กโวยวายใช้มือผลักใบหน้าคมที่โน้มลงมาหาอีกอย่างย่ามใจ         “ถอยไป ไม่ต้องมาหอม” จอมขวัญแหว         ตฤณชาติแหงนเงยหน้าขึ้นหัวเราะเสียงดังลั่น จนผู้เป็นลูกน้องที่ย่องมาดูอาการนายด้วยเห็นท่าจะไม่ดีเมื่อบ่ายต้องส่ายหน้า ...นายถ้าจะบ้า คนมีเมียแล้วเป็นอย่างนี้ทุกคนหรือเปล่าวะ **_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _**         “เตรียมพร้อมหรือยังล่ะ คุยกับยัยขวัญเข้าใจแล้วนะ” พล.อ.เจษฏาเอ่ยถามลูกเขย         “ครับ เมื่อวันก่อนเข้าไปจปร. ไหว้ร.๕ที่ศาลงวงกลม” ตฤณชาติบอก         “ ดี...เราลูกจปร. จะไปจะมาเข้าไปไหว้พระปิยะ...ยังดีที่แค่ไปใต้ขืนไปอิรักมีหวังยัยขวัญคงลุกขึ้นมาจับเราล่ามโซ่ไว้” ผู้เป็นพ่อตาบอกยิ้มๆ         “ขวัญเข้าใจมากขึ้นแล้วล่ะครับ ผมห่วงอยู่เรื่องเดียว หมู่นี้ขวัญดูไม่ค่อยแข็งแรง ผมว่าเย็นนี้จะลองพาไปให้หมอตรวจดู” พล.อ.เจษฏามองลูกเขยด้วยความพึงพอใจ ตฤณชาติเสมอต้นเสมอปลายมาตลอดไม่เฉพาะกับจอมขวัญแม้กับตนเอง ถึงจะเลื่อนฐานะขึ้นมาเป็นลูกเขยแต่ก็ยังให้ความเคารพดังตนเป็นผู้บังคับบัญชา ไม่เคยใช้สิทธิ์ของความเป็นลูกเขยนายพลให้ตนต้องหนักใจ         “จะจับใครไปให้หมอตรวจคะ” เสียงใสดังขึ้นพร้อมร่างของจอมขวัญ         “เรานั่นแหละ ไง...ตอนนี้เป็นจอมขวัญขี้โรคแล้วเหรอ” ผู้เป็นบิดาแหย่         “นั่นแน่...จับได้ล่ะ ทบ.สองนายหลบมานินทา ผบทบ.” คำกล่าวหาของจอมขวัญทำให้ ทบ. สองนายหันมองหน้ากันเลิ่กลั่ก         “อะไรกันน่ะ ขวัญ ผบ.ทบ.” ตฤณชาติเอ่ยถามภรรยาสาวที่เดินยิ้มกริ่มมาเกาะแขน...ไม่เข้าใจจริงๆว่าเกี่ยวอะไรกับผู้บัญชาการทหารบก         “อ้าว! ก็ไหนเป็นลูกทบ. คำย่อแค่นี้ไม่รู้เหรอคะ แย่ๆ งั้นก็อย่ารู้ข่าวดีเลย” คนพูดส่ายหน้าอย่างระอา         “ไอ้ที่แย่ๆ น่ะ รวมพ่อด้วยหรือเปล่า...หือม์” พล.อ.เจษฏาชักร้อนตัวกลัวถูกตัดออกจากโควตาข่าวดีของลูกสาว         “แหม! พ่อคะ ผบทบ.ก็...ผู้บัญชาการที่บ้านไงคะ” คำตอบของจอมขวัญเรียกเสียงหัวเราะจากทั้งนายพลและนายพัน         “ถูกของยัยขวัญ บ้านนี้ก็มีผบทบ. สองคนสิ” ผู้เป็นพ่อตาหันไปพยักเพยิดกับลูกเขย         “ข่าวดีล่ะ ขวัญ” จอมขวัญคลี่ยิ้มหวานให้ผู้เป็นสามี         “ไปทานข้าวเถอะค่ะ แม่รออยู่” จอมขวัญมองตามผู้เป็นบิดาที่เดินออกไปแล้วก็เขย่งปลายเท้ากระซิบที่หูของตฤณชาติ จากคุณ : อุณากรรณ - [ 28 ส.ค. 47 18:31:37 ]

ความคิดเห็นที่ 6         “อะไรนะ!” ตฤณชาติร้องเสียงหลงจนพล.อ.เจษฏาหันมามอง         “มีอะไรหรือตฤณ”         “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พี่ตฤณกำลังช็อคเพราะรู้ว่าจะได้เป็นพ่อคน”         “อะไรนะ!” ไม่ใช่เฉพาะว่าที่คุณพ่อที่ช็อค ว่าที่คุณตาก็พลอยเป็นไปด้วย         “แหม! ถ้าพี่จอมอยู่คงทำแฮตทริค” ว่าที่คุณแม่คนใหม่ค้อนขวับ         “เออ! จริง เดี๋ยวโทร.ไปบอกพี่เขาสิ หรือป่านนี้พ่อจะกลายเป็นคุณปู่ไปแล้วก็ไม่รู้ เขาว่าเอื้องเหนือมีแต่ดอกสวยๆ” พล.อ.เจษฏาบ่นพึมพำก้าวออกจากห้องทิ้งให้ว่าที่คุณพ่อและคุณแม่อยู่ตามลำพัง         “พี่ตฤณ ไม่ดีใจเหรอคะ” จอมขวัญหัวเราะคิกกับคำพูดของผู้เป็นบิดา หันหน้ามาถามสามีที่ยืนนิ่งไม่พูดจา         “ดีใจสิ ดีใจ แต่พี่ทำอะไรไม่ถูก”         “โธ่...ก็ไม่เห็นต้องทำอะไรเลย อีกตั้งนานแน่ะ กว่าจะคลอด” จอมขวัญคว้ามือสามีมากุมยกขึ้นจรดริมฝีปากแล้วดึงไปแนบแก้ม         “หายตื่นเต้นยังคะ” คนถามแนบแก้มกับต้นแขนผู้เป็นสามี         “ยัง นี่ด้วยถึงจะหาย” คนพูดก้มตัวลงมาหา ใช้นิ้วชี้ชี้ไปที่แก้มทั้งสองข้าง         “ไงจ๊ะ  คุณพ่อคุณแม่คนใหม่ อิ่มใจจนกินข้าวไม่ลงเลยหรือไง” เสียงคุณหญิงกานดาร้องเรียกทำให้จอมขวัญยิ้มเจ้าเล่ห์         “แม่ตีระฆังช่วยไว้ได้ทันพอดีเลยค่ะ”  ตฤณชาติรั้งร่างบางที่พูดแจ้วๆอย่างเป็นต่อเข้ามากอดแนบอก         “พี่รักขวัญจัง” คำรักที่ได้ยินแม้จะบ่อยแค่ไหนจอมขวัญก็ยังรู้สึกว่าเป็นคำพิเศษและหวานซึ้งทุกครั้งที่ได้ยินจากปากผู้เป็นสามี         “ก็ลองไม่รักสิ จะตามไปยิงทิ้งถึงใต้เลย” คนคาดโทษยื่นมือไปบีบจมูกโด่งเป็นสันของผู้เป็นสามี         “พ่อแม่ไม่หิวแต่ลูกในท้องหิวนะจ๊ะ” เสียงว่าที่คุณยายดังมาอีกจนตฤณชาติต้องรีบจูงมือจอมขวัญออกมาจากห้องทำงานของพ่อตา **_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _**         เสียงปังที่ได้ยินทำให้ตฤณชาติกำโทรศัพท์แน่นพยายามเงี่ยหูฟังอีกครั้งให้แน่ใจ         “พี่ตฤณคะ เสียงอะไรคะ” เสียงผู้เป็นภรรยาที่ถือสายอีกข้างถามมา             “ขวัญแค่นี้ก่อนนะ คิดถึงมาก รักขวัญและลูกมากด้วย” ตฤณชาติกดปุ่มตัดสายโดยไม่รอให้อีกฝ่ายพูดอะไร         “นาย” ตฤณชาติหันไปพยักให้ลูกน้องที่วิ่งเข้ามาหา กระชับปืนในมือให้แน่นขึ้น ...บังอาจมากที่เข้ามาในหน่วยของทหาร ... ระวังตัวด้วยโว้ยไอ้ตฤณ มันไม่ใช่ยุทธวิธีการรบที่:-)เคยเจอ เป็นการก่อการร้ายที่รอเวลาดักซุ่มและลอบเข้าโจมตี พูดง่ายๆคือ มันเล่นทีเผลอโว้ย...เสียงเพื่อนร่วมรุ่นที่เอ่ยเตือนยังดังอยู่ในหู         ตฤณชาติส่งสัญญาณให้ลูกน้องอ้อมออกไปทางด้านหลัง ส่วนตัวเองและกำลังอีกส่วนดักอยู่ด้านหน้า เสียงปืนที่ดังจากด้านหลังสองนัดเพียงไม่กี่อึดใจปืนด้านหน้าก็รัวเข้ามา ...ถูกล้อม...ตฤณชาติบอกตนเอง สองนัดแรกเป็นการให้สัญญาณ ชายหนุ่มเหลือบมองทหารหนุ่มลูกน้องซึ่งเป็นทหารใหม่เพิ่งถูกส่งเข้ามาประจำการ หน้าซีด มือสั่นลั่นไกปืนโดยไม่รู้จุดหมายอยู่ที่ไหน         ภาพหญิงวัยชราผุดขึ้นมาในห้วงความทรงจำ‘ยายฝากหลานด้วยนะพ่อคู๊ณ หลานชายคนเดียว มันอยากเป็นทหารอยากรับใช้ชาติ’ หญิงชรายกมือขึ้นไหว้เขาท่วมหัว ตฤณชาติสลัดศีรษะ หมอบตัวลงให้พ้นกรอบหน้าต่าง อดเหลือบมองลูกน้องอีกไม่ได้ ...ใจเย็นๆนะโว้ย...ไอ้หนุ่ม  อย่าได้พรวดลุกขึ้นให้พ่อเอ็งยิงกบาลได้ล่ะ         ยังไม่ทันสิ้นเสียงภาวนาในใจ เสียงร้องโหยหวนก็ดังมาจากอีกด้านเลือดสาดแดงลงบนพื้นห้องและเปรอะเต็มหน้าอกของทหารหนุ่มที่ตฤณชาติจำได้ลางๆว่าเพิ่งได้ลูกชายคนแรกเมื่อสองเดือนที่แล้วนี่เอง แล้วจู่ๆไอ้หนุ่มที่ตฤณชาติคิดเป็นห่วงก็ลุกขึ้นยิงปืนกราดราวกับตนเองเป็นพระเอกในหนังแอ็คชั่น         “เวรเอ๊ย!หมอบลง”   ตฤณชาติตะโกนสั่ง แต่ดูเหมือนทหารใหม่ไร้ประสบการณ์จะสติแตกไปซะแล้ว ตฤณชาติจึงใช้เท้ายันให้อีกฝ่ายล้มลง         เมื่อลูกน้องพอจะเรียกสติกลับคืนมาได้ ตฤณชาติก็หันไปส่งสัญญาณให้หาทางฝ่าวงล้อมออกไป ภายนอกสลัวด้วยแสงจันทร์ประกายไฟจากปลายกระบอกปืนยังมีเรื่อยๆ เสียงสวบสาบที่ดังจากพุ่มไม้ทำให้ตฤณชาติกระโจนเข้าคร่อมร่างลูกน้องไว้ หูได้ยินเสียงปืนดังแว่วๆ ต่อมาจึงรู้สึกปวดหนึบที่ต้นขาและไหล่ซ้าย...ถูกยิง โดนครั้งเดียวสองนัดเลยเหรอวะ         “นาย”         “ถอย จะยิงกันไว้ให้” ตฤณชาติสั่ง         “แต่ว่า” ลูกน้องยังไม่ยอมทำตาม         “รบมีอยู่สองอย่าง ไม่รุกก็ถอย” เสียงบอกยังหนักแน่นมั่นคง         “แต่..นายต้องไปด้วยกัน”         “ถ้ารู้ว่าใครเป็นนายก็ทำตามที่สั่ง ออกไปให้เร็วที่สุด จำไว้...ถอยไม่ได้หมายถึงแพ้” คนบอกตาลุกวาวแล้วไม่สนใจอะไรอีก พลิกตัวลงหมอบราบกับพื้น รัวกระสุนเข้าใส่ฝ่ายตรงข้าม         “โชคดีครับนาย” ลูกน้องยกมือขึ้นทำความเคารพ จากคุณ : อุณากรรณ - [ 28 ส.ค. 47 18:32:12 ]

ความคิดเห็นที่ 7           หลังจากนั้นไม่นานเสียงปืนก็เงียบลงเหมือนอีกฝ่ายจะรอดูเชิง แล้วตฤณชาติก็ได้ยินเสียงลูกปืนวิ่งแหวกอากาศเข้ามาหา ภาพวันแรกที่เข้าเรียนเตรียมฯ วันแรกที่เข้าเรียนจปร. ภาพปฏิญาณตนหน้าพระบรมราชานุสาวรีย์ร.๕ ภาพฝึกพลร่ม ฝึกจู่โจม สุดท้ายวันที่ภาคภูมิใจที่สุด วันรับพระราชทานกระบี่ ไล่เรียงเข้ามาราวกับภาพยนตร์ที่ถูกตัดต่ออย่างดี         ภาพตนเองยืนคุยกับสาวน้อยร่างบางใต้ร่มศรีตรังที่สะบัดกลีบดอกร่วงลงตามแรงลม ภาพวันลอดซุ้มกระบี่ของเพื่อนและรุ่นน้องจปร.ในวันแต่งงาน         “จอมขวัญ” เสียงทุ้มดังแผ่วเบา หูได้ยินเสียงแว่วมาแต่ไกล         ‘ขวัญรักพี่ตฤณ’         “ความฝัน...อันสูงสุด” เสียงที่เปล่งออกมาขาดห้วง ก่อนจะหลับตานิ่ง รอยยิ้มผุดที่มุมปาก ‘ต า ย ใ น ส น า ม ร บ   เ ป็ น เ กี ย ร ติ ข อ ง ท ห า ร ’           ข อ ฝั น ใ ฝ่   ใ น ฝั น อั น เ ห ลื อ เ ชื่ อ          ข อ สู้ ศึ ก ทุ ก เ มื่ อ   ไ ม่ ห วั่ น ไ ห ว           ข อ ท น ทุ ก ข์  รุ ก โ ร ม โ ห ม ก า ย ใ จ           ข อ ฝ่ า ฟั น   ผ อ ง ภั ย ด้ ว ย ใ จ ท ะ น ง           จ ะ แ น่ ว แ น่  แ ก้ ไ ข ใ น สิ่ ง ผิ ด         จ ะ รั ก ช า ติ   จ น ชี วิ ต เ ป็ น ผุ ย ผ ง             จ ะ ย อ ม ต า ย  ห ม า ย ใ ห้ เ กี ย ร ติ ดำ ร ง         จ ะ ปิ ด ท อ ง  ห ลั ง อ ง ค์ พ ร ะ ป ฏิ ม า           ไ ม่ ท้ อ ถ อ ย  ค อ ย ส ร้ า ง สิ่ ง ที่ ค ว ร         ไ ม่ เ ร ร ว น  พ ะ ว้ า พ ะ วั ง คิ ด กั ง ข า           ไ ม่ เ คื อ ง แ ค้ น  น้ อ ย ใ จ ใ น โ ช ค ช ะ ต า         ไ ม่ เ สี ย ด า ย  ชี ว า  ถ้ า สิ้ น ไ ป **_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _**         “ขวัญกินอะไรหน่อยเถอะลูก” คุณหญิงกานดาเอ่ย มองร่างบางของลูกสาวที่ดูผอมลงไปอีกเมื่อสวมชุดดำ         “ถ้าตฤณรู้เขาคงจากไปอย่างไม่เป็นสุขนัก” จอมขวัญยังนั่งนิ่งมือบางไล้ตามรูปชายหนุ่มเต็มตัวในเครื่องแบบเต็มยศ เสื้อคอปิดสีขาว กางเกงสีดำ สวมสายสะพาย ถุงมือสีขาว คาดกระบี่ติดพู่สีเหลืองทอง         “ขวัญ” เสียงผู้เป็นมารดาเอ่ยอีก จอมขวัญหันไปยิ้มบางๆให้ น้ำตาเริ่มคลออีกครั้ง         “ฝืนใจกินหน่อยนะลูก สงสารลูกในท้องบ้าง” จอมขวัญละมือจากภาพลูบท้องกลมนูนของตนเอง สงสารลูกในท้องสุดใจที่ต้องรู้จักพ่อตัวเองจากภาพถ่าย ต้องรับฟังเรื่องเล่าของพ่อจากผู้อื่น ตัวตายไปแต่เกียรติประวัติยังอยู่         “เดี๋ยวขวัญจะทานค่ะ ขอขวัญอยู่คนเดียวนะคะ แม่ไม่ต้องห่วงขวัญหรอก ขวัญเป็นทั้งลูกทหาร เมียทหาร ขวัญต้องอดทนเพื่อลูกค่ะ สิ่งเดียวที่เป็นตัวแทนของพี่ตฤณ” คนบอกเสียงสั่นเครือ คุณหญิงกานดาเอื้อมมือไปลูบผมลูกสาวอย่างจะปลอบโยนก่อนจะออกไปจากห้อง         จอมขวัญเอนกายพิงพนักเตียงกอดภาพในมือไว้แนบอก หลับตานิ่ง  ภาพตนเองนอนซุกอกกว้างของผู้เป็นสามี เสียงทุ้มที่ร้องเพลงมาร์ชทบ.ล่วงล้ำเข้ามาในห้วงความคิด         ‘เกิดเป็นชายเชื้อชาติชาญ.... ทหารบกไทย... เก่งกาจชาญฉกรรจ์ ...         องอาจฟาดฟันรบรานปัญจา หากศัตรูจู่โจมยกมา... จะรักษาฟันฝ่ารักษาถิ่น...         เราเกิดเป็นไทยสมใจอาจินต์  ปราบริปูอยู่บนพื้นดิน  จะประหารให้สิ้นพื้นดินไทย...         ทัพบกปกป้องคุ้มครองชาติไทย ...  จะไม่ยอมหมู่อมิตรใด....  เลือดและเนื้อพลีให้ยอมถวาย....         ต่างยอมอุทิศใจกาย...  ชีวาตย์มลายยอมตายเพื่อชาติ....  เรารบจนใจขาดเพื่อชาติของไทย ...’         “ขวัญจะเลี้ยงลูกเราให้ดีที่สุด ไม่ว่าเขาจะประกอบอาชีพอะไร ขวัญจะสอนให้เขารักและทำคุณให้ประเทศ อย่างที่พี่ตฤณเคยบอก ‘ทุกอาชีพทำคุณให้ประเทศได้ไม่แพ้ทหารตำรวจหรอกนะขวัญ ขอแค่ทำหน้าที่ให้ดีที่สุด พี่เชื่อว่าค น ไ ท ย ทุ ก ค น มี เ ลื อ ด รั ก ช า ติ อ ยู่ ใ น ตั ว  จ ะ ม า ก จ ะ น้ อ ย แ ต่ ก็ มี ทุ ก ค น ’” **_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _*_ _**         แรงบันดาลใจและข้อมูล.... ก็อย่างที่เกริ่นเอาไว้ว่าได้มีโอกาสคุยกับพี่มทบ.ที่ ๒๑ ซึ่งเรื่องที่คุยส่วนมากก็ไม่หวาน แหะๆ ไม่งั้นเรื่องที่ออกมาคงไม่เศร้า เรื่องที่คุยส่วนมากจะเกี่ยวกับสถานการณ์ทางภาคใต้และภารกิจของทหารที่ปฏิบัติหน้าที่ที่อิรัก การสูญเสียกำลังพล การออกรบ การฝึกรวมทั้งหลักสูตรจปร.ที่จะเปลี่ยนแปลงในปีการศึกษาหน้า         ความรู้สึกมันบรรยายไม่ถูก หากคุณได้เข้าไปนั่งคุยกับทหาร ตกอยู่ในวงล้อมของทหาร คุณจะได้รับรู้ถึงความรักความผูกพันของเขา ซึ่งสถาบันทหารจะรุนแรงและข้นกว่าทุกสถาบันทั้งนี้เพราะการศึกษาอย่างเรียนเตรียมฯ ๒ ปี แล้วมาเรียนจปร.(ทบ.) อีก ๕ปี ระยะเวลา ๗ ปีที่อยู่ กิน นอน เหนื่อยและลำบากด้วยกัน ทำให้พวกเขาเข้าใจกันมากขึ้น รู้สึกดีที่เห็นรุ่นพี่ห่วงรุ่นน้อง เพื่อนห่วงเพื่อน นายรักลูกน้อง ลูกน้องรักนาย มันก็เลยออกมาเป็นอย่างนี้ พิมพ์ไปพิมพ์มาชักงงๆ สงสัยโดนทหารไซโคฯมายังมึนๆไม่หาย(ขอบอก...ทหารใช้จิตวิทยาเก่งมาก สาวๆต้องทำจิตใจให้กล้าแกร่งเวลาคุยกับทหาร บอกช้าไปหรือเปล่าไม่รู้...อิอิ เพราะเห็นหลายคนหลงคารมหนุ่มทหารไปแล้ว)         เรื่องข้อมูล ก็ไปล้วงของพี่ๆมา ...หมายถึงล้วงข้อมูลค่ะ(อยู่กับทหารนานชักจะติดๆนิสัยบางส่วนมา) สังเกตได้ว่าส่วนมากข้อมูลก็จะเป็นของทบ. เพราะไม่มีปัญญาไปหาจากเหล่าอื่น(อยากอยู่เหมือนกันแต่คงไม่ได้...แฮ่ๆ)         ขอเป็นกำลังใจให้ทหารทุกนายที่ปฏิบัติหน้าที่กำแพงของชาติ และทหารทุกนายที่ปฏิบัติภารกิจที่ กกล.ฉก.๙๗๖(กองกำลังเฉพาะกิจ ๙๗๖)ที่อิรักค่ะ         . . . ส ง ค ร า ม ส ร้ า ง วี ร บุ รุ ษ   แ ต่ ก็ ใ ช่ ว่ า . . .             ห า ก ส ง ค ร า ม ห ยุ ด   วี ร บุ รุ ษ จ ะ ไ ม่ เ กิ ด . . . ***===***===***===***===***===***===*** แก้ไขเมื่อ 18 ม.ค. 48 15:32:59 แก้ไขเมื่อ 28 ส.ค. 47 18:57:14 จากคุณ : อุณากรรณ - [ 28 ส.ค. 47 18:32:54 ]

ความคิดเห็นที่ 8 yackety-yak.....ไม่ลืมหรอกค่ะ แต่ช้าหน่อย แหะๆ ได้อ่านจนจบแน่ค่ะ อิอิ 815.....ดีใจนะค่ะ ที่ชอบ อยากให้คนไทยรักชาติมากๆ เนโกะจัง.....ขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้ผิดหวัง เอ็นจัง.....เล่นไปแล้วค่ะ คคห.ที่๒น่ะค่ะ ที่บอกว่า หลังงานละครการกุศลเสร็จ สงสัยคนเขียนจะบรรยายไม่ละเอียด Oreocream.....ขอบคุณค่ะ ยกความดีพี่ทหารที่มาให้หลอก เอ๊ย! มาให้ล้วงข้อมูล เอ่อ่อ่ะนะคะ.... ยัยกานต์...เจ้าน้องบ้า...ทีหลังคิดอะไรไม่ต้องพิมพ์ก็ได้นะเฟ้ย อายเขาไหมล่ะนั่นมีพี่เป็นอย่างนั้นตั้งสองคน เอาของสูงลงมาเล่นเลยแฮะ(ยกมือขอใช้สิทธิ์พาดพิงนศ.ป.โท มข. อักษรย่อทำไมมันเยอะอย่างนี้) ไม่เฟ้ย...ไม่ยอมรับว่าคิดไม่ออกเฟ้ย...ฉันจะหลอกตัวเองอ้ะ...มันสบายใจดี ต้วนมันอ้า......อย่างนี้...หักมุมไหมเนี่ย : เรียมเจ้าขา......คนเขียนไม่ค่อยหวานน่ะค่ะ เลยเอามาระบายในนิยาย ต้นหญ้าเอื้อมฟ้า...... น่าน...อย่างน้อยก็มีคนนึงล่ะที่ตกหลุมนายตฤณ Scottie...... แหะๆ ไม่มีคำตอบจะให้ค่ะ :::อาราเร่:::...... ถึงจะห่างไปนานแค่ไหน ถ้าใจตรงกันก็ต่อติดได้ทุกเมื่อค่ะ แหะๆ...ใช่เปล่าหว่า VoDkA_sHot......ขอมาสี่เหล่าเลยเหรอคะ อืมม...ทบ. ทร. ตร. พอรู้จักค่ะ แต่...ทอ.นี่ แนะนำให้มีประสบการณ์หวานด้วยสักคนสิคะ แล้วจะได้มีเรื่องหวานๆของทอ.มาให้อ่าน เอ...เป็นสะใภ้ทัพฟ้าไหมคะเนี่ย เพราะเห็นขอทอ.มาอันดับแรก อาร์มทองถิ่นฟ้าเทา อิอิ พยาย๊าม พยายามไปเสนอหน้าที่บ้านเพื่อนบ่อยๆเหมือนกัน แต่...ทอ.เขาคงมัวแต่เหิรฟ้า ไม่มองลงมาดินบ้างเลย เอิ๊กๆ p_jung.....อย่างนี้เลือกที่รักมักที่ชังนะจ๊ะ ปลายตะวัน......ลงซ่อมได้ค่ะ อิอิ โดยเฉพาะหนุ่มทบ.มีเยอะเต็มไปหมด(ผืนดินมันมากกว่าผืนน้ำน่ะค่ะ เหล่านี้เลยเยอะกว่าเหล่าอื่น แต่จะเอาแบบรุ่งๆพรวดๆต้อง ทัพฟ้า กะทหารน้ำค่ะ) Tethys.... เอ้า...สาวๆแฟนจปร. คงต้องร่วมมือกันทำลายความจำส่วนนี้แล้วล่ะค่ะ จะได้ไม่ต้องไปใช้กับคนอื่นอีก ปล. อย่าเกลียดอีกรอบเลยค่ะ สงสารหนุ่มทบ. กุ๊กๆ......เอ...ตอบยากค่ะ ข้อนี้ Z@_leng......นั่นแน่...เตรียมฯก็น่าจะมีนะคะ แต่คงไม่แกร่งกล้าเท่าตอนแยกเหล่าแล้ว ว้าย...ทำไมรู้ดีอย่างนี้หว่า     จากคุณ : อุณากรรณ - [ 28 ส.ค. 47 18:44:18 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มาแก้แล้วค่ะ              น่ารักจังเลยค่ะ            ทหารไทยมีแบบนี้ด้วยเหรอค่ะเนี้ย แก้ไขเมื่อ 31 ส.ค. 47 11:38:11 จากคุณ : keroobob - [ 28 ส.ค. 47 18:45:51 ]

ความคิดเห็นที่ 10 หง่า อ่านแบบสกรีนแล้วขนลุก จบแบบนี้ อึ้งจิ... ขอตั้งสติ แล้วอ่านใหม่อีกทีนะเจ้าคะ ฮือ ฮือ จากคุณ : จันทร์จ๋า ยิ้มไม่ออก แหงงง (Tethys) - [ 28 ส.ค. 47 18:45:56 ]

ความคิดเห็นที่ 11 T T ตฤณชาติ กล้าหาญมาก แต่เศร้าอะนะ จากคุณ : SuMo - [ 28 ส.ค. 47 18:47:48 A:203.118.122.67 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 ดาวฟ้าดาวใจ ตอนที่ ๑ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2975455/W2975455.html ดาวฟ้าดาวใจ ตอนที่ ๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2979266/W2979266.html จากคุณ : อุณากรรณ - [ 28 ส.ค. 47 19:01:45 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เฮ้ออออ หลัง ๆ ท่าทางจะโดนนายทหารไซโคเยอะเหมือนกันเจ้าคะ ความคิด มุมมองของตัวเองกับทหารเปลี่ยนไป แต่สิ่งหนึ่งที่ได้เรียนรู้ว่า ความกล้าหาญเป็นอย่างไร การเสียสละเป็นอย่างไร ความซื่อตรง เชื่อมั่นในหน้าที่ เพื่อนร่วมตายเป็นอย่างไร ทหารที่เป็นทหารทั้งกาย และใจเป็นอย่างไร...... คงบอกได้แค่ขอบคุณกับสิ่งที่พวกเขาทำแทนคนไทยอื่น ๆ ขอเป็นกำลังใจให้ทหารทุกนายที่ปฏิบัติทุก ๆ หน้าที่ และทุก ๆ ภารกิจ ด้วยเช่นกันค่ะ อ่านตอนจบอีกรอบ แล้วก็ยังอึ้งอยู่ดี แหะ แหะ ไม่รู้โดนไซโคมาหลักสูตรเดียวกันแท้ ๆ เลย แหะ แหะ หนูจันทร์โดนล้างขมองอิ่มมาแย้วจริง ๆ อิอิ เอาเป็นว่าที่แสดงความเห็นในฐานะ "วงแหวนแห่งจันทรา" นายทหารแห่งดาวเสาร์ แย้วกันเจ้าค่ะ อิอิ จากคุณ : จันทร์จ๋า ณ ฐานดาวเสาร์ (Tethys) - [ 28 ส.ค. 47 19:24:47 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เขียนได้ดีมากเลยครับ แม้จะจบแบบนี้ก็รู้สึกว่ามีความซึ้งๆประทับใจลึกๆปนมากับความเศร้า ชีวิตปกติมันก็เป็นแบบนี้เนอะ สะดุดอยู่เพียงจุดเดียวเท่านั้นตรงนี้!! แล้วตฤณชาติก็ได้ยินเสียงลูกปืนวิ่งแหวกอากาศเข้ามาหา อ่านแล้วทำให้รู้สึกว่าเขาได้ยินเสียงลูกปืนก่อนลูกปืนจะถึงตัว มันขัดสามัญสำนึกจัง คนที่ถูกยิงได้ยินเสียงลูกปืนแหวกอากาศมาหา ไม่รู้นะเพราะผมไม่เคยถูกยิง อิอิ จะมีถูกยิงก็แต่ศรรักเท่านั้น  เพราะว่าผมลองคิดเล่นๆโดยใช้ความรู้ทางฟิสิกส์พื้นฐาน ลูกปืนน่าจะเดินทางเร็วกว่าเสียงนะครับ  ต่อให้มันเดินทางช้ากว่าเสียง แต่ในลักษณะที่คลื่นเสียงที่เกิดจากแรงอัดของอากาศด้านหน้าลูกปืนก็น่าจะทำให้ประสาทหูรับรู้ไม่ทัน  ส่วนที่ได้ยินเสียงแหวกอากาศของลูกปืน น่าจะเป็นคนที่ไม่โดนยิง และได้ยินเสียงที่ไล่หลังลูกปืนมา ซึ่งเป็นเสียงที่เกิดหลังจากลูกปืนผ่านไปแล้วเท่านั้น เรียกว่าคนที่ไม่โดนยิงเท่านั้น จึงจะมีสติที่จะรับรู้สัญญาณเสียงซึ่งตามมาตอนหลัง(แต่ถึงจะมีเสียงแหวกอากาศจริงมันก็น่าจะถุกกลบจากเสียงยิงตอนแรกที่ออกจากกระบอก และระยะการยิงมันไม่น่าจะมากพอที่จะให้ประสาทรับรู้ถึงความแตกต่างของ่ชวงเวลาที่ลูกปืนแหวกอากาศได้เลย)  แต่หากโดนยิงแล้วตาย คงรับสัญญาณเสียงที่ตามมาไม่ทันนะครับ เพราะตายก่อน ผิดถูกอย่างไรขออภัยเด้อ แก้ไขเมื่อ 28 ส.ค. 47 20:31:16 จากคุณ : GTW - [ 28 ส.ค. 47 20:11:49 ]

ความคิดเห็นที่ 15 จบได้สมบูรณ์แล้วล่ะค่ะ เศร้าแต่ในบางครั้งก็เกิดขึ้นได้จริงๆ จะบอกว่าไม่น่าอ่าน คู่กัด ก่อนเลย น่าจะอ่านเรื่องนี้ก่อน เพราะ คนล่ะเวอชั่นเลย 5555555555 จากคุณ : ใบไม้ทะเล - [ 28 ส.ค. 47 20:22:31 A:202.251.200.48 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 :( แกล้งกันชัดๆ จากคุณ : scottie - [ 28 ส.ค. 47 20:52:13 ]

ความคิดเห็นที่ 17 อ่านแล้วบ่อน้ำตาแตก เศร้าจริงๆเลยค่ะ อ่านไปตอนแรกๆก็หลงคารมพระเอก ไปพร้อมกับนางเอกแล้วหละค่ะ แต่ เรื่องหน้าอย่าจบเศร้านะค่ะ แก้ไขเมื่อ 28 ส.ค. 47 22:03:08 จากคุณ : oreocream (oreocream) - [ 28 ส.ค. 47 21:29:59 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เขียนได้ดีมากๆเลยคะ แต่เส้าจัง T_T สงสารขวัญอะ ฮือๆๆ จากคุณ : yackety-yak - [ 28 ส.ค. 47 21:58:38 A:61.90.92.231 X: ]

ความคิดเห็นที่ 19 จบเศร้าจังค่ะ   น้ำตาเกือบไหลเเล้ว จากคุณ : เรียมเจ้าขา - [ 28 ส.ค. 47 22:12:07 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ไปหยิบทิชชู่ก่อนนะ จากคุณ : Blue dream - [ 28 ส.ค. 47 22:52:57 A:203.209.90.228 X: ]

ความคิดเห็นที่ 21   ขอใช้คำว่า "ซึ้ง" มากกว่าเศร้านะคะ เพราะซึ้งจริงๆกับความรักชาติของพี่ตฤณ(ชอบชื่อนี้จังแหะ) และเรื่องราวความรักของคนสองคนที่ต่างคนต่างมุมมองย่อมต้องมีปัญหา   ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่ส่งผ่านไปยังกองกำลังเฉพาะกิจ 976 (น้าของเราเป็นหนึ่งในนั้นค่ะ) และทหารทุกนายที่ปฏิบัติภารกิจเพื่อประเทศชาติ ทุกคนต่างต้องเสียสละ ขอบคุณมากค่ะ   อ้อ คุณoreocream(oreocream)ค่ะ หมอทหารก็ต้องตามไปรักษาคนไข้แถวสนามรบเหมือนกันนะค่ะ (น้าเราก็เป็นหมอด้วยเลยต้องไป) จากคุณ : ไม่รู้ซิ - [ 28 ส.ค. 47 23:16:33 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เค้าว่าแล้ว....เค้าว่าแล้ว...ว่าจะต้องจบแบบนี้... ซื้อหวยไม่เคยถูกเล๊ย...แต่เซ้นส์เรื่องเศร้าเนี่ย...ดีนักนะหมูพีเอ๊ย.. ถ้าเชื่อตัวเองแต่แรก...ก็ไม่ต้องโดนพี่นกแกล้งให้เศร้าแบบนี้... Y_____Y ซึ้งจริงๆค่ะ... อ่านแล้วน้ำตาคลอเลยค่ะ... ฟึด...ฟึด... (เอาพี่เมษฐ์มาปลอบน้องหมูเร๊ววว...) Y_____Y จากคุณ : p_jung - [ 29 ส.ค. 47 00:12:47 A:210.246.67.68 X: ]

ความคิดเห็นที่ 23 ~><~ จายร้ายยยยยยยยยยย ผู้หญิงใจร้าย.....ย คุณอุณากรรณใจร้ายง่ะ T-T จริงๆก็กะไว้แล้วเชียวว่าจะต้องจบประมาณเนี่ย แต่ก็ยังทำใจไม่ได้ซักทีง่ะ จะบอกว่าต้วนนะ sensitive กะเรื่องตายในสนามรบมากๆอะ ขนาดนั่งดูข่าวทหารสหรัฐตายในอิรัก ยังร้องไห้ง่ะ ดูดิ ...น้ำตาท่วมคีย์บอร์ดเลยอะค่ะ โอ๊ย...ปวดตา... จากคุณ : ต้วนมันอ้า - [ 29 ส.ค. 47 00:40:52 ]

ความคิดเห็นที่ 24 จากคุณ : ephi - [ 29 ส.ค. 47 03:29:24 ]

ความคิดเห็นที่ 25 เคยบอกทหารส่วนตัวเหมือนกันคะว่า ไม่อยากมีเป็นทหารเลยจริงๆ ไม่อยากเห็นเค้าจากไปก่อนเวลา เคยคิดว่าจะไม่มีทางมีแฟนเป็นทหาร แต่ตอนนี้หลงคารมทหารไปแล้วเหมือนกันคะ นั่งๆอ่านไป  หันไปมองคนที่นั่งดูทีวีอยู่ข้างๆ แล้วก็แอบส่งตาหวานไปให้เค้าละคะ ชอบมากๆเลยคะ จากคุณ : pammy - [ 29 ส.ค. 47 15:18:22 A:217.80.225.210 X: ]

ความคิดเห็นที่ 26 เฮ้อ.....นึกแล้วเชียว จากคุณ : เนโกะจัง - [ 29 ส.ค. 47 16:09:40 A:61.116.89.70 X: ]

ความคิดเห็นที่ 27 เศร้าจังค่ะ   จากคุณ : MiKi - [ 29 ส.ค. 47 17:14:09 A:202.57.173.119 X: ]

ความคิดเห็นที่ 28 อึ้งค่ะ!... ไม่รู้จะว่ายังไง   รู้แต่ว่าอ่านไปใจสั่นไปแถมขนลุกอีก  อาการแบบนี้โดนอุณากรรณหลอกแน่ๆ เลย   จากคุณ : ปลายตะวัน - [ 29 ส.ค. 47 17:51:40 A:203.113.32.8 X: ]

ความคิดเห็นที่ 29 ทำไม ถึงจบแบบนี้ เศร้าเลย !!! หลาย ๆ เรื่องที่เคยอ่าน และเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับทหารด้วยมักจะจบเศร้าแบบนี้ จริงหรือ !! ก็รู้ว่ามันไม่เกี่ยวกัน แต่ก็เศร้านิดหน่อย อ่านแล้วหดหู่ชะมัด อยากได้แบบสมหวังมั่งค่ะ พี่ช่วยจัดให้หน่อยได้ไหมคะ จากคุณ : นายหญิง (ned.max) - [ 29 ส.ค. 47 19:01:06 ]

ความคิดเห็นที่ 30 T ) __________________________________ ( T ง๋า หงืดๆ หงืดๆ เหมือนได้อ่านคำมั่นสัญญาอีกรอบเลยแฮะ ชอบเรื่องนี้อ่ะพี่ หนุกดี คงเพราะเปงโรคแพ้คนในเครื่องแบบ ย้ำต่อท้ายว่า หน้าตาดีเท่านั้น มั้งคะ อ่านประโยคตัวหนาแล้ว ซึ้งดี (พี่ชายยังโสดไหมคะ ฮี่ๆ) จากคุณ : er_r_naka - [ 29 ส.ค. 47 20:04:50 A:10.30.1.56 X:202.28.27.5 ]

ความคิดเห็นที่ 31 อยากได้ข้อมูลทัพฟ้า - - เมลล์หรือแอดmsnมาเลยนะคะ... อันไหนรู้จะบอก - - อันไหนไม่รู้จะช่วยหาค่ะ... vodka_shot27@hotmail.com ค่ะ จากคุณ : VoDkA_sHot - [ 30 ส.ค. 47 00:34:54 A:210.86.130.62 X: ]

ความคิดเห็นที่ 32 ขอสารภาพ ไม่อ่าน #7 เดี๋ยวน้ำตาแตก ใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 30 ส.ค. 47 15:13:53 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ยังดีที่มีกำเนิด "ขวัญชาติ" ไว้ก่อน เฮ้อ... แม้ไม่ต้องไปรบ ก็ยังมีตายกันโดยใช่เหตุทุกวันแหล่ะ รักๆ กันไว้ก่อน อย่างอนกันนักเลย จากคุณ : กระเฉดน้อย - [ 30 ส.ค. 47 16:47:00 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ตอนเข้ามาอ่านตอนแรก เห็นเรื่องเกี่ยวกับทหาร ก็กะไว้แล้วละฮับว่า เรื่องคงจบประมาณนี้ เศร้าจัง จากคุณ : Urylia - [ 30 ส.ค. 47 18:10:11 ]

ความคิดเห็นที่ 35 Y_Y ทหารไทยเป็นแบบนี้หลอ.. น่าสงสารนายทหารจังเลย จากคุณ : Z@_leng - [ 30 ส.ค. 47 18:23:52 ]

ความคิดเห็นที่ 36 อ่านแล้วร้องไห้เลยค่ะ T___T จบได้ดีค่ะ ชีวิตจริงไม่ได้มีแต่ความสุขเสมอไป เศร้าจัง.... จากคุณ : blvan - [ 30 ส.ค. 47 20:41:37 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ซึ้งซะ จากคุณ : แยม - [ 1 ก.ย. 47 13:30:39 A:203.146.129.251 X: ]

ความคิดเห็นที่ 38 ถึงแม้จะจบเศร้า... แต่ก็ถือว่าจบอย่างสมบูรณ์นะคะ (ในความคิดคิม) เพราะ..อย่างน้อย..ทั้งสองก็ได้รักกัน.. ได้อยู่คู่กัน..แม้จะระยะเวลาอันสั้น..มีความทรงจำที่ดี มีลูกที่เป็นตัวแทนของความรัก.. ยังดีกว่า...รักมากแต่ก็ไม่มีโอกาสได้อยู่ด้วยกัน หรือ..แต่งงานแล้วมาทะเลาะเบาะแว้ง..จนเลิกรักกัน (เพ้อไปไกลแล้ว) อิอิ.. :) จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ 1 ก.ย. 47 23:21:41 ]

ความคิดเห็นที่ 39 คิดอยู่แล้วว่าเรื่องนี้มีแววจบเศร้า ภูมิใจด้วยแต่ลูกก็มากำพร้าตั้งแต่ยังอยู่ในท้อง จากคุณ : nasa nasa - [ 2 ก.ย. 47 07:26:14 ]

ความคิดเห็นที่ 40 พระเอกของคุณอุณากรรณนี่ น่ารักจนไม่อยากให้ตายเลยค่ะ.. คุณอุณากรรณเป็นคนเขียนเรื่องให้คนอ่านผูกพันธ์กับตัวละครได้ดีมากๆเลย.. ผูกพันธ์จนไม่อยากให้ใครสักคนหายหน้าไปไหน อยากให้เป็นอย่างนี้ตลอดไป.. ไม่ตายจากกัน... ถึงจะเป็นการจบที่ผู้เขียนเลือกแล้วก็ตาม ถ้าเลือกได้ ก็คงอยากให้เรื่องจบอย่างมีความสุขมากกว่า.. น้ำตาซึมเลย..งืออออ... จากคุณ : กุ๊กๆ - [ 4 ก.ย. 47 04:51:20 ]

ความคิดเห็นที่ 41 เฮ้อ ......... อ่านจบแล้วขอถอนหายใจหน่อยเถอะค่ะ สารภาพตามตรงเลยว่าเคยมีอดีตกับคนในเครื่องแบบเหมือนกัน [ เครื่องแบบที่เรามองว่าเป็นสีน้ำเงินเข้ม แต่เค้าเรียกของเค้าว่าสีเทาน่ะค่ะ ] อ่านแล้วก็กลั๊วกลัว .. กลัวมาตั้งแต่ต้นว่าเดี๋ยวจะต้องจบแบบนี้ แล้วก็จริงซะด้วย .......... นุ่นว่าคนที่ต้องเกี่ยวข้องกับทหารต้องเข้าใจและก็ต้องทำใจแหล่ะค่ะ เค้าเองก็เสียสละเพื่อชาติ แต่เราเองก็ต้องเสียสละอะไรบางอย่างเหมือนกัน ถ้าไม่เข้าใจเค้าซะอย่างทุกอย่างมันก็จบ ....... เฮ้อ .......... ขอถอนหายใจอีกทีเถอะค่ะ อ่านแล้วปวดใจตั้งแต่ต้นจนจบเลย ..   ^^ จากคุณ : i-t i m... - [ 7 ก.ย. 47 20:19:11 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ง่า .. เศร้า ๆๆๆๆๆๆ มั่ก ๆๆ ๆๆๆ อ่านแล้วขนลุกเลยอ่ะค่ะ จากคุณ : อคิราภ์ - [ 22 ก.ย. 47 17:22:50 A:202.129.32.13 X: ]

ความคิดเห็นที่ 43 เศร้าจังค่ะ แงๆๆ แต่ทหารที่เคยคุยด้วยนี่รู้สึกจะปากหวานทั้งน้านเลย แต่ไม่ใจอ่อนนะคะ เหอๆ ฟังแล้วเลี่ยนมากกว่า ฮ่าๆๆๆ จากคุณ : TSURUGI - [ 24 ก.ย. 47 02:18:36 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ไม่รู้จะพูดว่าอย่างไรความรู้สึกมันวิ่งขึ้นมาอยู่บนคอและนํ้าตาที่ไหลลงมา ถ้าทุกๆคนรักชาติและเคารพในความเป็นคนที่เท่าเทียมกันก็คงจะไม่มีวันที่เรา คนชาติเดียวกันจะจับปืนมาต่อสู่กันเองไม่ว่าคนไทยเชื่อสายไหนศาสนาอะไรก็เป็นไทยเหมือนกัน จากคุณ : chommai - [ วันออกพรรษา 18:41:05 A:81.209.1.69 X: ]

ความคิดเห็นที่ 45 กองพันจู่โจม กรมรบพิเศษที่ 3 กองพลรบพิเศษที่ 1 หน่วยบัญชาการสงครามพิเศษ เปิดรับสมัคร ชายไทย การศึกษาไม่ต่ำกว่าชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 อายุระหว่าง 18 - 25 ปี ( เกิด พ.ศ.2523 – 2530 เว้น พ.ศ.2528 ) มีสุขภาพร่างกาย แข็งแรง ใจถึง คัดเลือกเป็น พลทหารกองประจำการ (อาสาสมัคร) รุ่นที่ 15 (จำนวน 55 นาย) เริ่มรับสมัคร ตั้งแต่วันที่ 15 เม.ย.48 ถึง 24 เม.ย.48 สถานที่รับสมัคร ศูนย์การศึกษานอกโรงเรียน หน่วยบัญชาการสงครามพิเศษ ค่ายสมเด็จพระนารายณ์มหาราช ศูนย์สงครามพิเศษ อ.เมือง จ.ลพบุรี รายละเอียดเพิ่มเติมติดต่อได้ที่ : กองพันจู่โจม ค่ายเอราวัณ ต. เขาสามยอด อ.เมือง จ. ลพบุรี (15000) โทรบ้านเมือง ; ( 036 ) 412648 โทรทหาร : 31-23310 , 37724 จากคุณ : ทหาร - [ 17 เม.ย. 48 22:57:59 A:10.100.1.248 X:unknown, 203.144.135.88 ]

ความคิดเห็นที่ 46 ขอ กีอปนิยายไปให้ เหล่า แม่บ้านในอนาคตของ ทบ. อ่านหน่อยนะคะ เพื่อจะได้เข้าใจ เหล่าทหารทั้งหลายมากๆขึ้นๆยิ่งคะ ชอบๆๆ อ่านแล้วทำให้คิดถึงที่รักมากขึ้นอีก พอดีเป็นญาติ จปร.คะ จากคุณ : cute_veva (cute_veva) - [ 23 ส.ค. 48 17:36:12 ]

ความคิดเห็นที่ 47 นิยายบางเรื่องถึงแม้จะจบอย่างไม่มีความสุขนัก แต่ก็ยังสร้างความประทับใจได้เสมอ นี่แหละเป็นสัจธรรม ของให้ทหาร ตำรวจทุกนายทำหน้าที่ของตนให้ดีที่สุด ถึงแม้ว่าจะอยู่แนวหลังแต่ก็ขอส่งกำลังใจไปให้ จากคุณ : rosakel - [ 13 ม.ค. 49 21:51:15 A:203.188.49.81 X: ]