ความคิดเห็นที่ 1 ม้าเมื่อขาหัก ย่อมมีชีวิตอยู่ได้ แต่สำหรับม้าตัวหนึ่ง หากวิ่งไม่ได้ จะมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร เจ้าจะล้มเหลวไม่ได้ วันนี้พ่อเจอเรื่องประหลาดในแผนกพละศึกษาของโรงเรียน ขณะนั้นทีมฟุตบอลของโรงเรียนกำลังฝึกซ้อมสำหรับการลงแข่งตอนกลางคืน จู่ ๆ ก็มีโทรศัพท์มากจากสมาชิกในทีม โทรมาจากสถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน บอกว่าจู่ ๆ อากาศก็หนาวขึ้น ตัวเองสวมใส่เสื้อผ้ามาน้อย ถ้าหากออกไปยืนตากลม เพื่อคอยรถประจำทางข้างนอกสถานี กลัวว่าจะเป็นหวัด จึงอยากให้เพื่อน ๆ ช่วยส่งรถออกมารับหน่อย จากโรงเรียนไปยังสถานีดังกล่าวก็ใช้เวลาเพียงแค่ 15 นาที เรื่องเล็กอยู่แล้ว แต่ลูกรู้ไหม ว่าโค้ชพูดว่าอย่างไร โค้ชกลับพูดว่า “อย่าเพิ่งวางสาย ถามหน่อยว่าเขาเป็นหวัดแล้วหรือยัง หากยัง ก็จะไปรับเดี๋ยวนี้ แต่ถ้าเป็นหวัดไปแล้ว จะเป็นอีกสักหน่อยก็ไม่แตกต่างอะไร บอกให้นั่งรถประจำทางมาเอง” พ่อได้ยินแล้วก็ตกใจ รู้สึกไม่ค่อยเห็นด้วย แต่โค้ชมีเหตุผลของโค้ช “ถ้าหากเป็นหวัดไปแล้ว การแข่งขันคืนนี้ก็ต้องชวด ก็ไม่จำเป็นจะต้องให้ใครเสียเวลาไปรับ จะเป็นการรบกวนการฝึกซ้อมของทีมเปล่า ๆ อันที่จริง มาสายนี่ก็ไม่สมควรแล้ว รู้ว่าอากาศเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาไม่แน่นอน ยังไม่รู้จักดูแลตัวเอง ยิ่งไม่สมควรใหญ่ ถ้าตัวเองประมาท แล้วไม่เห็นความสำคัญของทีมเป็นหลัก เรายังจะต้องไปสนใจเขาอีกทำไมกัน” เหตุการณ์นี้ ทำให้พ่อนึกถึงเพื่อนของพ่อ ที่ในวงการธุรกิจใต้หวันคนหนึ่ง เขาบอกว่า “ในบริษัทของผม ถ้าใครอายุ 40 แล้วยังไต่ไม่ถึงระดับผู้บริหาร ก็ไม่ต้องหวังตำแหน่งนั้นอีกต่อไปแล้ว เพราะถ้าจะไต่ขึ้นมาก่อนเกษียนเล็กน้อย นั่นก็สายเกินไป ในตอนนั้นหากไม่มีปัญญาไต่เต้าจากตำแหน่งผู้บริหารให้สูงขึ้นไปอีก ก็ตั้งตาตั้งตากินตำแหน่งต่ำ ๆ ไปเถิด อย่ามาขวางอนาคตของคนอื่นเขาเลย” ถึงแม้ทฤษฎีของเขาจะฟังดูไม่ถูกต้องไปเสียหมด แต่ก็ใกล้เคียงกับคำพูดของ Edward Herbert นักปรัชญาชาวตะวันตกมิใช่หรือ “คน ๆ หนึ่ง ถ้าหากอายุ 20 ไม่สวย อายุ 30 ไม่แข็งแรง อายุ 40 ไม่ร่ำรวย อายุ 50 ไม่ฉลาด เขาก็จะพลาดทั้งหมดนี้แล้ว” โลกเราหมุนไปโดยไม่คอยใคร มันทารุณโหดร้าย ถึงขนาดไม่มีการเห็นใจผู้ที่ล้มเหลว อย่างเช่น เมื่อหน่วยเฉพาะกิจปฏิบัติหน้าที่ทางการทหารที่ลับสุดยอด หากคนใดคนหนึ่งในทีมบาดเจ็บไม่สามารถเดินหน้าต่อไปได้ เพื่อป้องกันว่าเขาคนนั้นจะถูกข้าศึกจับเป็นเชลยแล้วเปิดเผยความลับทางการทหาร ทำให้ภารกิจล้มเหลว ผู้นำทีมอาจจำเป็นต้องสังหารเขาเสีย อย่างเช่นเมื่อคณะปีนเขา กำลังไต่หน้าผาที่สูงชัน หากมีคนเหยียบพลาด ห้อยโตงเตงอยู่กลางอากาศ ทั้งทีมพยายามช่วยกันอย่างเต็มที่ จนกระทั่งคนอื่นที่เหลือ ก็อาจต้องตกหน้าผาไปด้วยเนื่องจากเชือกที่โยงกันอยู่ ท้ายที่สุดจึงต้องตัดเชือก เพื่อเสียสละสมาชิกคนนั้นไป ใครกันเล่า อยากจะบาดเจ็บ ใครกันเล่า อยากจะเหยียบพลาด แล้วใครกันเล่า จะโทษความผิดไปที่คนเจ็บหรือคนพลาด จะโทษต้องโทษโชคชะตา โชคชะตาบางครั้งก็โหดร้าย พ่อคิดว่าลูกคงเคยดูภาพยนตร์บางเรื่อง เมื่อม้าบาดเจ็บที่ข้อเท้า เจ้าของต้องจำใจยิงทิ้ง พ่อเคยถามครูฝึกม้าคนหนึ่งว่า ถ้าม้าขาหัก มันจะมีชีวิตอยู่ไม่ได้แล้วหรือ ทำไมต้องฆ่าทิ้งด้วย เขาตอบพ่อว่า “อยู่ได้สิ แต่สำหรับม้าตัวหนึ่ง หากวิ่งไม่ได้ ต่อให้มีชีวิตอยู่ แล้วจะมีความหมายอะไร” ที่กล่าวมาข้างต้น พ่อเล่าเรื่องราวที่โหดร้ายมากมายให้ลูกฟัง เพราะลูกมาถึงวัยที่สามารถรับฟังเรื่องราวเหล่านี้แล้ว อีกทั้งในอนาคต ลูกอาจจะต้องประสบกับเรื่องพวกนี้ด้วยตัวเอง “ลูกต้องสำเร็จ เพราะลูกจะล้มเหลวไม่ได้” ฟังดูเป็นประโยคที่แปร่ง ๆ แต่แอบแฝงสัจธรรมที่ควรค่าแก่การตีความ จากคุณ : beer - [ 28 ส.ค. 47 21:51:54 A:202.41.179.233 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 นักร้องชื่อดัง ร้องสู้นักร้องเสียงประสานไม่ได้ ผลงานของผู้นักเขียนพู่กันจีนผู้เป็นตำนาน อาจถูกคุณครูในโรงเรียนให้คะแนนเป็น B ลบ ถาพวาดของศิลปินระดับโลก อาจถูกตีกลับจากนิทรรศการงานศิลป์ ลักษณะที่โดดเด่นของตนเอง McRaynolds บ้านตรงข้าม เพิ่งจะอายุ 17 ปี แต่วงนักร้องประสานเสียงที่เขาตั้งขึ้น ได้รับการบันทึกเสียงแล้ว ซ้ำยังได้รับการจัดจำหน่ายโดยค่ายเพลงที่ขึ้นชื่อที่สุดของอเมริกา บนโต๊ะอาหารมื้อเย็น ลูกพูดขึ้นมาอย่างชื่นชมแกมอิจฉาว่า “อันที่จริงอย่างแมคเรย์โนลด์เนี่ย ผมเก่งกว่าเขาตั้งเยอะ เทคนิคการเล่นเปียโนเขาก็สู้ผมไม่ได้ เรื่องแต่งทำนอง เรียบเรียงเสียงประสาน ผมก็เป็นตั้งนานแล้ว ...” เอาหละ พ่อคิดว่าพ่อต้องเล่าอะไรบางอย่างให้ลูกฟัง ฤดูร้อนปีนี้พ่ออยู่ไต้หวัน บังเอิญดูรายการวาไรตี้รายการหนึ่ง ผู้ดำเนินรายการเกิดนึกสนุก ให้แขกรับเชิญซึ่งเป็นนักร้องชื่อดัง ผู้มีชื่อเสียงด้านขับร้องเสียงสูง ลองแข่งขันกับนักร้องเสียงประสานที่อยู่หลังฉากเสมอ ว่าเสียงใครจะสูงกว่ากัน เริ่มต้นต่างคนต่างก็กินกันไม่ลง จนกระทั่งหลังจากเพิ่มเสียงสูงขึ้นเรื่อย ๆ นักร้องเสียงประสานสามารถร้องผ่านไปได้โดยง่าย ส่วนนักร้องชื่อดังค่อย ๆ ร้องไม่ไหว ในที่สุดก็เสียงแหบแห้งเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ไป เพื่อน ๆ ที่ดูทีวีอยู่ด้วยกันขณะนั้น หลายคนพูดขึ้นมาว่า “เหลือเชื่อจริง ๆ นักร้องดังสู้นักร้องประสานเสียงหลังฉากไม่ได้ สงสัยทีหลังต้องสลับตำแหน่งกันแล้วหละ” ปัญหาก็คือ นักร้องชื่อดังคนนั้น ต่อมาก็ยังคงโด่งดังคับฟ้าเหมือนเดิม และยังขับร้องบทเพลงที่น่าทึ่งและไพเราะอีกมากมาย  ส่วนนักร้องเสียงประสาน ก็ยังคงหลบอยู่ริมเวที ออกกล้องบ้างบางขณะที่ตัดภาพผ่านมาเท่านั้น พ่อเชื่อว่า เด็กผู้หญิงคนที่ร้องเสียงประสานคนนั้น หน้าตาก็สดสวยน่ารัก เสียงก็สูงใส ความสามารถในการอ่านโน้ตและความรู้ทางทฤษฎีดนตรี น่าจะดีกว่านักร้องดังหลาย ๆ คนด้วยซ้ำ แต่ทำไมเมื่อยืนเทียบกันแล้ว เธอจะเป็นฝ่ายด้อยกว่าอยู่เสมอล่ะ คำตอบคือ นักร้องดังคนนั้น เธอมีลักษณะอันโดดเด่น อันเป็นตัวของตัวเอง ความโดดเด่นังกล่าวนั้น ไม่จำเป็นต้องสมบูรณ์แบบ หรือแม้กระทั่งบอกได้ว่า ลักษณะโดดเด่นบางประการ เมื่อมองในบางมุมมอง อาจเป็นความบกพร่องด้วยซ้ำ อย่างเช่นลายพู่กันของนักเขียนพู่กันจีนในตำนาน สมัยราชวงศ์ชิง อี้ปิ๋งห่วนและจินหนง หากนำส่งเป็นการบ้านคัดลายมือของโรงเรียนมัธยม อาจจะได้คะแนน B ลบ Henri Martisse และ Paul Cezanne ถ้าหากส่งผลงานเข้านิทรรศการงานศิลป์ของสถาบันในยุคก่อน น่ากลัวจะโดนตีกลับ แม้แต่ David Lee หลี่ซู่ฉวน นักร้องชื่อดังชาวจีน พ่อยังสงสัยว่าหากเขาสมัครเข้าคณะนักร้องประสานเสียง อาจถูกปฏิเสธเพราะเสียงที่แหบเสน่ห์ของเขาก็เป็นได้ แต่ พวกเขาเหล่านั้น ต่างก็มีชื่อเสียงโด่งดัง ทำให้พ่อนึกถึงนางแบบชื่อดังชาวอเมริกันคนหนึ่ง ซึ่งมาจากชนบทที่ห่างไกล เขาได้รับการส่งเสริมจากชายผู้ไม่มีชื่อเสียงคนหนึ่ง ซึ่งทำให้เธอกลายเป็นดาวเด่นประดับวงการ ที่ร้อยปีจะมีสักคน เมื่อคนหลายคนถามชายผู้พบเธอว่า เห็นแววของเด็กสาวคนนี้ได้อย่างไร เขาตอบว่า “ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ใช่เด็กสาวที่สวยมาก แต่เมื่อผมพาเธอไปยังสถานที่ที่ผู้คนเนืองแน่น ผมสังเกตว่าสายตาแทบทุกคู่จับจ้องมาที่เธอ ผมก็รู้ทันทีว่า เธอมีเสน่ห์ที่วิเศษอยู่ในตัวของเธออย่างแน่นอน” เสน่ห์อันนี้เอง เป็นคุณสมบัติจำเป็นสำหรับศิลปินผู้ประสบความสำเร็จทุกคน ดังนั้น เมื่อลูกจะเปรียบเทียบตัวเองกับแมคเรย์โนลด์ ลูกจะวัดกันที่เงื่อนไขบางประการไม่ได้ สิ่งที่ลูกควรสังเกต คือคุณสมบัติในภาพรวม หลังจากนั้นจงบ่มเพาะลักษณะเฉพาะ ที่โดดเด่นของตัวลูกเองด้วย นอกจากนี้ พวกเราควรแสดงความยินดีกับแมคเรย์โนลด์ ที่ผ่านมาพ่อรู้สึกว่าเด็กคนนึ้มีแนวโน้มที่จะดื้อรั้นก้าวร้าว จึงห้ามไม่ให้ลูกคบหากับเขาสนิทจนเกินไป แต่ระยะหลัง ๆ พ่อรู้สึกว่าเด็กคนนี้ค่อย ๆ เปลี่ยนไป มีสัมมาคารวะและอ่อนโยนมากขึ้น นั่นเป็นเพราะเมื่อคนเรายิ่งได้รับความเคารพจากผู้อื่นมากเท่าไหร่ ก็จะยิ่งเคารพตนเองมากเท่านั้น เพราะฉะนั้น เราควรอวยพรให้กับเพื่อนบ้านที่เคยทำให้เราปวดหัวคนนี้ และร่วมยินดีกับความสำเร็จของเขาด้วยความจริงใจ จากคุณ : beer - [ 28 ส.ค. 47 21:54:10 A:202.41.179.233 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 พวกเขาอยากให้ส่งงานเขียนที่ลึกซึ้งละเอียดอ่อน แต่ก็ไม่วายมารบกวนทั้งเช้าทั้งเย็น พวกเขาอยากให้ทีมฟุตบอลมีความพร้อมและแข็งแกร่งเต็มที่ แต่ก็อาจจะเลี้ยงเหล้าเบียร์สมาชิกในทีมจนโต้รุ่ง รักษามาตรฐาน เพื่อนของพ่อในวงการวิชาการคนหนึ่ง ขึ้นชื่อในด้านเขียนงานวิเคราะห์การเมือง เขากลายเป็นผู้ที่สำนักพิมพ์และหนังสือพิมพ์ใหญ่ ๆ หลายฉบับคอยจองตัว เขาเคยบ่นให้พ่อฟังว่า “กันไม่เข้าใจพวกคนติดต่อซื้องานเสียจริง คนพวกนี้กลางวันก็เอาแต่จะโทรศัพท์มาหา กลางคืนก็จ้องแต่จะเลี้ยงข้าวเลี้ยงเหล้ากัน แล้วพอกันเริ่มเมาเหล้าเป๋ไปเป๋มาแล้ว ค่อยมาขอให้กันเขียนงาน นอกจากต้องการงานวิเคราะห์ที่ละเอียดอ่อนแล้ว ยังรีบร้อนยังกะไฟลนก้น ต้องส่งต้นฉบับในวันนี้พรุ่งนี้” “พวกเขาคิดไม่เป็นกันเชียวหรือ ว่าคนที่คืนก่อนเพิ่งจะดื่มเหล้าเมามายหัวราน้ำ วันรุ่งขึ้นจะมีสติสตังหรือมันสมองเขียนงานได้อย่างไร วัน ๆ ได้แต่รับงานเลี้ยง รับโทรศัพท์ จะเอาเวลาที่ไหนหาข้อมูลกันเล่า” “ทีหลังกันจึงติดเครื่องรับฝากข้อความ มีเวลาค่อยโทรกลับ งานเลี้ยงกลางคืนก็จะปฏิเสธเสียกว่าครึ่ง ถ้ากันไม่ไปงานเลี้ยงคืนนี้ ขอแค่งานเขียนเรียบร้อย วันหลังยังมีงานเลี้ยงคอยอยู่อีกเยอะ แต่ถ้ากันไปงานเลี้ยงคืนนี้ ฝีมือในการเขียนงานตกต่ำลง สักสี่ห้าครั้ง สงสัยจะไม่มีใครคิดจะเลี้ยงกันอีกแล้ว” ฟังดูเหมือนจะเป็นเรื่องตลก แต่สองประโยคสุดท้ายมีเหตุผลที่ล้ำลึก ลูกจะค้นพบว่า ผู้คนในโลกนี้ล้วนแล้วแต่พิลึกพิลั่น มีความขัดแย้งในตัวเองอยู่เสมอ พวกเขาอยากได้งานเขียนที่ลึกซึ้งละเอียดอ่อน แต่ก็ไม่วายมารบกวนทั้งวี่วัน พวกเขาอยากให้ทีมฟุตบอลมีความพร้อม ได้ชัยชนะทุกนัด แต่ก็จะจัดงานเลี้ยงให้นักกีฬาทั้งกินทั้งดื่ม จนกระทั่งดึกดื่นค่ำคืนจึงจะปล่อยไปนอน พวกเขาอยากให้ท่านผู้เฒ่าอายุมั่นขวัญยืน แต่ในงานเลี้ยงวันเกิด ก็พยายามยัดเยียดให้ท่านผู้เฒ่ารับประทานอาหารจนเกินความพอดี เพื่อแสดงอาการประจบเอาใจ ส่วนท่านผู้เฒ่าด้วยเกรงที่จะเสียน้ำใจ ก็อาจทำตามจนเสียสุขภาพ และเมื่อไหร่ที่ลูกล้มเหลว พวกเขาก็จะจากลูกไป เพราะฉะนั้น ในหลักการความคิดของพวกเขา ควรจะเป็น นายประสบความสำเร็จ เราจึงเอาอกเอาใจนาย เนื่องจากพวกเราเอาอกเอาใจนาย นายจึงต้องสำเร็จเท่านั้น หากนายล้มเหลว ก็จะเสียทีที่พวกเราปรนนิบัติดูแล ฟังจบประโยคนี้แล้ว ลูกมีความคิดอย่างไร ลูกจะคิดว่าผู้คนช่างแล้งน้ำใจ หรือคิดว่าการรักษาความสำเร็จเอาไว้ ช่างยากเย็นเหลือเกิน อันที่จริงโลกก็เป็นเช่นนี้ อย่างเช่นเมื่อดูภาพยนตร์ เสียงปรบมือจะเรียกเสียงปรบมือมากขึ้น เสียงโห่ร้องก็จะเรียกเสียงโห่ร้องมากขึ้น แม้เราจะพร่ำพูดวลีชาวจีนอยู่บ่อย ๆ ว่า “อย่าเติมดอกไม้บนแจกันลายคราม จงแจกจ่ายไม้ฟืนท่ามกลางหิมะ” ถึงกระนั้นก็ตาม คนเติมดอกไม้ก็ยังเยอะกว่าคนแจกไม้ฟืนนะลูก เพราะฉะนั้น เมื่อลูกได้รับการเอาอกเอาใจ ยกยอปอปั้น จงตระหนักอยู่เสมอว่า เหตุใดเขาจึงยกย่อง ยกยอลูก พร้อมกับระลึกอยู่เสมอว่า เมื่อไหร่ก็ตาม ที่ลูกสูญเสียสิ่งที่พวกเขายกย่องยกยอนั้นเมื่อไหร่ ลูกก็อาจจะสูญเสียทุกอย่างที่ลูกมี เนื่องจากอยู่ที่โรงเรียน ลูกรับผิดชอบติวคณิตศาสตร์ให้กับเพื่อน ๆ พวกเพื่อน ๆ ที่ได้ลูกช่วยสอน พวกเขาอาจจะต้องการตอบแทนน้ำใจของลูกด้วยการเลี้ยงหนัง ลูกเองก็ไม่อยากเสียน้ำใจเพื่อนฝูง จึงไปตามนัดทุก ๆ นัด ทำให้พ่อต้องเล่าเรื่องทั้งหมดนี้ให้ลูกฟัง อย่าเห็นว่าพ่อใจร้าย ดูถูกคุณค่าของมิตรภาพระหว่างลูกกับเพื่อน ๆ แต่พ่อก็ยังต้องการตอกย้ำกับลูกอยู่เหมือนเดิม ไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ใด ลูกต้องรักษามาตรฐานของตัวลูกเองเอาไว้ เหมือนกับเพื่อนนักวิชาการของพ่อ “ถ้ากันไม่ไปงานเลี้ยงคืนนี้ ขอแค่งานเขียนเรียบร้อย วันหลังยังมีงานเลี้ยงคอยอยู่อีกเยอะ แต่ถ้ากันไปงานเลี้ยงคืนนี้ ฝีมือในการเขียนงานตกต่ำลง สักสี่ห้าครั้งก็พอ สงสัยจะไม่มีใครคิดจะเลี้ยงกันอีกแล้ว” เหตุผลข้อนี้ นอกจากควรค่าแก่การขบคิดในวันนี้แล้ว ยังควรค่าแก่การจดจำตลอดชีวิต จากคุณ : beer - [ 28 ส.ค. 47 21:57:05 A:202.41.179.233 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ค่ะ  ก้อดีน่ะค่ะ   จากคุณ : หนิง - [ 28 ส.ค. 47 22:07:21 A:203.113.77.73 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 ชอบประโยคนี้ค่ะ “ลูกต้องสำเร็จ เพราะลูกจะล้มเหลวไม่ได้” ฟังแล้วฮึกเหิมดี ว่าแล้วก็กลับไปอ่านหนังสือดีกว่า จากคุณ : Auntie DEE - [ 29 ส.ค. 47 05:36:25 A:221.187.6.221 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 ชอบเหมือนเคยค่ะ อ่านแล้วได้ข้อคิดเยอะเลย ยกเว้น “คน ๆ หนึ่ง ถ้าหากอายุ 20 ไม่สวย อายุ 30 ไม่แข็งแรง อายุ 40 ไม่ร่ำรวย อายุ 50 ไม่ฉลาด เขาก็จะพลาดทั้งหมดนี้แล้ว” ขอคัดค้านอย่างรุนแรง ฮือๆ จากคุณ : scottie - [ 29 ส.ค. 47 14:36:31 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านเเล้วได้ข้อคิดมากๆเลยค่ะ จากคุณ : เรียมเจ้าขา - [ 29 ส.ค. 47 15:36:11 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สวีสดีค่ะพี่ แล้วเรื่องที่ไปคุยกับสำนักพิมพ์เป็นไงบ้างคะ ได้พิมพ์เมื่อไรมาบอกกันด้วยนะคะจะได้อุดหนุน จากคุณ : Licht (Miran) - [ 29 ส.ค. 47 19:38:43 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มีแปลซ้ำครับไปค้นหนังสือมาอ่านใหม่แล้ว ลองดูหนังสือชื่อ"สอนลูกเป็นมังกร-สำนักพิมพ์สยามอินเตอร์บุคส์, ใบไผ่เขียวเรียบเรียงครับ จดหมายมีอยู่56เรื่อง เรื่องแรกชื่อ"วันแรกที่เข้าเรียน" เริ่มจากประโยคว่า "วันนี้เป็นวันแรกที่ลูกเข้าเรียนมัธยม....." เรื่องที่2"อารมณ์ขัน"" เรื่องที่3คือ"การระวังป้องกัน" เรื่องที่5คือ"เมื่อถูกจี้ปล้น" ทั้งหมดแปลตรงกันกับคุณbeerนะครับ ลองไปหยิบมาอ่านดูนะครับ เขาไม่ได้บอกว่าแปลมาจากเรื่องอะไรของใครอีกต่างหาก รูว่าเป็นคนเดียวกับที่แต่ง"โคตรโกง" อาการนี้เรียกว่าเกิดการแปลชนกัน มีให้เลือก2วิธีคือแปลต่อแล้วพิมพ์กับหลบให้ผู้แปลก่อน(เขาพิมพ์ครั้งที่6, มีนาคม2546) เหอ ๆ ๆ หน้าแตกเลยครับ ไม่เป็นไร ถือเสียว่าขัดเกลาฝีมือ คงหลบให้ผู้แปลก่อนนั่นแหละครับ เสียดายจัง ขอบคุณที่ติดตามครับ จากคุณ : เบียร์ - [ 29 ส.ค. 47 21:16:14 A:203.156.25.116 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 ว้า..  เสียดายจัง อยากอ่านต่ออ่ะ อ่านแล้วทิ่มแทงใจมากๆ โดยเฉพาะเรื่องการใช้เวลา "ใบไผ่เขียว" เป็นนามปากกาของ น.นพรัตน์ สำหรับแปลเรื่องที่ไม่ใช่นิยายกำลังภายใน จากคุณ : canossa - [ 30 ส.ค. 47 18:37:41 A:133.68.21.115 X: ]