เพลงรักในวันสุดท้ายของชีวิต ภาค2 โดย ความสุข
“อยู่ห่างกันเพียงเอื้อม ~ มือ แต่มันคือแสนไกล ~” เสียงของหญิงสาวมาดมั่นอย่าง ‘สุภาวรรณ’ ดังจนออกมานอกคาราโอเกะบ็อกซ์ ซึ่งเธอกับเพื่อนของเธอเช่าเพียงไม่กี่ชั่วโมงด้วยราคาอันแพง
“พี่สุ เบาๆหน่อยก็ได้ ผมได้ยินถึงข้างนอกแนะ” และแล้วก็มีชายหนุ่มหน้าหวานคนหนึ่งนาม วีระพล เข้ามาภายในห้องด้วยอาการอันบอกไม่ถูก
“มาช้ามากนะ! วี!” แต่สุยังคงไม่ได้ยิน
“พี่สุ” วียังคงอยู่ในอารมณ์เดิม
“อาวน่า ไม่เป็นไรหรอก ร้องให้สุดเสียงเลยนะสุ” ทันใดนั้นก็มีเสียงของชายหน้าตาที่เหมาะที่จะเป็นพระเอกในนวนิยายบางเรื่องนามว่า รัยพล ดังขึ้นมา
“จริงด้วยสิ แต่ค่าห้องแพงจะตาย” สุบ่น
“น่าๆไม่เป็นไรหรอก” รัยพลยังยิ้ม
“ไม่ได้นะ ก็รัยจัง อุตส่าห์เก็บเงินมานี่ แถมบ็อกซ์นี้ ยังพิเศษกว่าบ็อกซ์อื่นอีกนะ” สุเรียก รัยพล ว่า รัยจัง ด้วยความสนิทสนม
“ผมบอกแล้วไงว่า อย่าเยกลงท้ายว่า จัง นะมันน่ารักเกินไป”
“นี่!!!! ฟังผมพูดหน่อย” วี ตะโกนออกมาด้วยความอึดอัด
“อะไรเหรอ จะร้องใช่มั๊ย ดีละ มาร้องกันดีกว่า วี มาร้องเดี๋ยวนี้เลยนะ!” สุบังคับ
“ผมร้องไม่เป็นนะ พี่สุ” ที่แท้สุกับวี ก็เป็นพี่น้องกันนั่นเอง
“งั้นก็ลอง คาราโอเกะสุ่มดูมั๊ยละ” เสียงของสุช่างผ่องใสเสียงจริง
“คืออะไรเหรอ คาราโอเกะสุ่ม” รัยพล ถาม
“ก็คือ เครื่องเล่นจะรันเพลงขึ้นมา โดยให้เราร้องตามให้ได้นะ” สุ อธิบาย
“พักนี้ วัยรุ่นมีแต่ศัพท์แปลกๆ”
“แหม รัยจังอายุยังไม่ถึง 30 แท้ๆทำเป็นไม่รู้จัก”
และนี่ก็คือเรื่องราวของ เพลงรัก ที่กำลังจะทำให้คุณรู้จักถึงชีวิต ที่แท้จริงอีกครั้ง....
“ผมร้องไม่ได้” วี ยังคงปฏิเสธ
“เอางี้ ถ้าวี ร้องไม่ได้จะต้องเป็นทาสรับใช้ รัยจัง ตลอดชาติ ถ้ารัยจังร้องไม่ได้ ต้องเป็นทาสของวี ตลอดชาติเหมือนกันนะ ตกลงตามนี้นะ” สุชี้ชัด
“อ้าว แล้วสุละ”
“ฉันเป็น กุลสตรี ต้องไม่โดนอะไร” วี รู้ว่าแท้ที่จริงแล้ว สุ ล้อเขาเล่น
“เอ้า ร้องสิ” สุ ยังคงเชียร์
“อ๊ะ!!” รัยพล ร้องตะโกนออกมาอย่างดัง ทำให้ตกใจกันไปหลายคน
“เป็นอะไรไป”
“ผมคอแห้งมาก ไม่มีเสียงวี ไปซื้อน้ำมาให้หน่อยสิ ที่ตู้ขายตรงเนี้ย”
“ได้ครับ” แล้วเขาก็รับเงินจากมือของรัยพล รัยสั่งให้เขาซื้อ ไสปร์ทไอซ์มา
แล้ว วีระพลก็เดินออกไป.....
“แหม ทำไมเจาะจงต้องเดี๋ยวนี้ด้วยละ”
“ก็ถ้าผม ทำให้วีร้องไห้ผมก็โดนคุณบ่นนะสิ” สุเงียบ มันก็จริงอ่ะนะ นั่นก็เพราะสุกับวีนะ เป็นพี่น้องที่รักกันมาก
ทางด้านนอก
ร่างของชายหน้าหวาน ที่ใครเห็น ใครก็บอกได้ว่า “เอ๊ะ คุณผู้หญิง” กันทั้งนั้น กำลังนับเศษเงินอยู่
‘คุณรัยพล รู้ว่าเราร้องเพลงไม่เป็น ก็เลยช่วยเราไว้’ วีระพลคิดเช่นนั้น
“คุณรัยพล เป็นคนใจดีจริงๆ” วีพูดออกมา ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงเปิดประตูดังครืน ดังขึ้นมา
“คุณรัยพล เป็นคนรักของคุณหรือคะ” แล้วก็มีเสียงสตรีคนหนึ่งดังขึ้นมา
“เปล่าครับ” วี ปฏิเสธอย่างน่าเขิน....
“คุณเป็นผู้ชายนี้?” วีพยักหน้ารับตอบ
“ดีเลย เข้ามาร้องกับฉันก่อนนะ” แล้วสตรีคนนั้นก็จูงมือวีระพลเข้ามา โดยที่วี ไม่ขัดขืน
วี นั่งเงียบและมองสตรีคนนั้น
“เอาเพลงนี้ก็แล้วกันนะ” แล้วสตรีคนนั้นก็เริ่มร้อง
“รักเธอมาก ~ กว่าใครในโลกนี้ ~ รวมกัน และสำคัญเกินกว่าจะยอมเสียเธอไป ~ เพราะสุดรัก สุดหวง ถึงเหนี่ยวรั้ง เธอไว้ ~ จนหมดลมหายใจ เพื่อเธอ” สตรีคนนั้นร้องด้วยเสียงที่เศร้าโศก ราวกับว่าจะปลดปล่อยความเศร้าที่อยู่ในใจออกมาให้หมด เสียงอันเศร้าที่อยากจะร่ำไห้ออกมา
‘ผู้หญิงคนนี้’ วีเริ่มสงสัยในตัวของหล่อน
และแล้ว เพลงรักที่สตรีคนนั้นชอบก็ยุติลง
“เป็นไงบ้างคะ เพราะหรือเปล่า” แต่วีนิ่ง “คุณจะไม่....” สตรีคนนั้นยังพูดไม่ทันจบ วีก็ขัดขึ้นมาว่า
“เกิดอะไรขึ้นหรือครับ” สตรีตาลุกวาว
“เสียงเพลงของคุณเศร้ามาก เกิดจากความเศร้าของคุณจริงๆ” สตรีก้มหน้าวางไมค์
“ขอโทษครับที่พูดมากเกินไป”
“ไม่หรอกคะ ฉันเจตนาอยู่แล้ว” แล้วสตรีคนนั้นก็นั่งบนเบาะฝั่งตรงข้ามของวี และแล้วเธอก็เล่าความจริง
“คือ ฉันทำผิดศีลธรรมไปกับ รุ่นพี่ในบริษัท เกือบทุกวัน ฉันกับเขาคนนั้นจะมาร้องเพลงคาราโอเกะกันที่นี้ เพราะฉันเป็นบ้านนอก ไม่ค่อยรู้เรื่องเลวร้ายในกรุงมากนัก” วีนั่งฟังอย่างขมวดคิ้ว
“แววตาของคุณช่างเหมือนกับ เขาคนนั้นจริงๆ แววตาที่คม” สตรีกล่าวชม
“เบื่อไหมคะ ที่มาฟังนิยายน้ำแบบนี้”
“ไม่หรอกครับ”
“เพราะช่วงเวลาที่ร้องเพลง ฉันรู้สึกว่ามีความสุขที่สุด อาจเป็นเพราะฉันอยู่ท่ามกลางเสียงเพลง มันเป็นเวลาส่วนตัว ที่จะร้องเพลงอะไรก็ได้ ไม่มีใครหาว่าบ้าอีกด้วย” วีเงียบ
...... “เพลงคาราโอเกะ มีเพลงเศร้าอยู่มาก ผู้คนมักใช้มันเป็นคาราโอเกะเป็นสิ่งระบายความในใจ อกหักไม่ใช่เรื่องใหญ่ใครๆ ต่างก็สามารถอกหักได้ทั้งนั้น จึงไม่ใช่เรื่องอะไร ที่จะมาเศร้าโศกเพียงลำพัง”
สตรีจับไมค์อีกครั้ง แล้วมองไปทางวีที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอยิ้มให้แล้วกล่าวต่อ

“แต่ถึงจะเข้าใจความหมายของเพลงที่ร้อง แต่สุดท้ายทุกเพลงกลับจบลงอย่างมีความสุข แต่ชีวิตของคนเราไม่ใช่เพลง ดังนั้นถึงจะเข้าใจเนื้อหา แต่ก็ไม่ใช่โลกแห่งความฝัน จนสุดท้ายเขาคนนั้นพูดกับฉันว่า เราจบกันเพียงเท่านี้ มันเหมือนกับคำๆหนึ่งในบทเพลง ช่างเหมือนกับการร้องเพลงเสียจริง”

“แค่คำๆเดียวเท่านั้น มันเหมือนคำลา จากเพลงรักเศร้าๆ ชีวิตของฉันแทบจะหมดสิ้นไป เมื่อก่อนฉันเคยได้แต่หัวเราะผู้หญิงที่ทำงานอยู่ในนี้ แต่ฉันก็กลับลิ้มรสชาติชีวิตแบบนั้นเสียแล้ว ดังนั้นตาต่อไป ฉันก็เป็นฝ่ายถูกคนอื่นหัวเราะเยาะ” และแล้วน้ำตามันก็ไหลออกมาโดยที่สตรีไม่รู้ตัว วีเข้าไปจับมือ เพื่อให้สตรีคนนั้นอุ่นใจมากขึ้น
“ไม่หรอกครับ ไม่มีใครหัวเราะเยาะคุณได้ ชีวิตของคุณก็คือของคุณ ความเจ็บปวดของคุณมีแต่คุณที่เข้าใจ ดังนั้นจึงไม่มีใคร หัวเราะคุณได้” สตรีเงยหน้าขึ้นมา
“ดังนั้น ครั้งต่อไป โปรดจงอย่าเสียใจในการใช้ชีวิตอยู่เลยครับ” วีกล่าว
สตรีคนนั้นตาลุกอีกครั้ง และก็ยิ้มอีกครั้งด้วยความสบายใจ พร้อมกับจับมือวี พร้อมกับกล่าวคำว่า
“ขอบคุณคะ” และแล้วร่างของเธอก็ค่อยๆหายไป.....
“ลาก่อนครับ ครั้งต่อไป ขอให้คุณสมหวังในรักด้วยเถิด” แล้ว วี ก็ยิ้มรับให้กับดวงวิญญาณของเธอก่อนที่จะเดินออกไปจาห้องคาราโอเกะ ห้องที่มีเพลงรักเศร้าๆห้องนั้น.......
(จบบริบูรณ์)
11 : 03 28/8/47