ความคิดเห็นที่ 1 ..    นาฬิกาแขวนผนังบอกเวลาทุ่มครึ่ง รมณีย์ยังคงนั่งอยู่ที่ข้างเตียง อารดากดปุ่มลดอุณหภูมิของเครื่องปรับอากาศให้เย็นน้อยลง  เสียงเคาะประตูที่ดังจากภายนอกเป็นสิ่งทำลายความเงียบที่เกาะกินอยู่ภายในห้องเกือบครึ่งชั่วโมงออกไป    ประตูเปิดออกช้า ๆ พร้อมกับการมาเยือนของมาลาตีกับกฤษณา จิตใจของอูวดลกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ    “สวัสดีค่ะ พี่อ้อม น้ารมณีย์” มาลาตียกมือไหว้คนทั้งสอง กฤษณาไหว้ตาม เป็นครั้งแรกที่อูวดลเห็นกฤษณาขึ้นมาที่โลกบนพื้น ดูเหมือนว่าเสื้อยืดรัดรูปกับกางเกงยีนส์ไม่เหมาะกับเธอเอามาก ๆ เลยทีเดียว ซึ่งอาจจะเป็นเพราะว่า อูวดลติดตากับกฤษณาที่แต่งตัวสวย ๆ ที่โลกใต้น้ำก็เป็นได้ พอเห็นเธอในชุดแบบนี้จึงดูขัดหูขัดตาพิกล    “อ่อ.. มาก็ดีแล้วล่ะจ้ะ” อารดายิ้มให้มาลาตี “พี่ว่าจะพาแม่ออกไปทำธุระข้างนอกอยู่พอดีเลย ยังไง ๆ ก็ฝากอูด้วยนะจ้ะ”    “ค่ะ.. เดี๋ยวหนูสองคนจะดูแลเค้าให้เอง” มาลาตีตอบเป็นมั่นเหมาะ    รมณีย์ยิ้มให้มาลาตีอย่างเอ็นดู หลังจากนั้นอารดาก็เข็นรถเข็นพารมณีย์ออกจากห้อง ทันทีที่ทั้งสองออกไป กฤษณาก็เดินปรี่เข้ามาหาอูวดลทันที      “เธอเป็นอะไรมากหรือเปล่าอูวดล เจ็บตรงไหนบ้างไหม แล้ว ไซ.. ไซโซทำอะไรเธอบ้างหรือเปล่า” กฤษณาถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยแต่ก็แฝงด้วยความหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด    “ก็คงไม่ได้เป็นมากกว่าที่เห็นหรอกน่า.. ถามได้” มาลาตีค่อนขอดกฤษณาก่อนที่จะทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟา    กฤษณาหันขวับมาที่มาลาตีอย่างไม่พอใจก่อนจะเถียงออกไป “ฉันไม่ได้ถามเธอ มาลาตี.. นี่ขอร้องได้ไหม อูวดลต้องการพักผ่อน ฉันไม่อยากทะเลาะกับเธอให้อูวดลประสาทเสียหรอกนะ”    “ตามสบายเถอะย่ะ ฉันชวนเธอทะเลาะเสียเมื่อไหร่เล่า” มาลาตีหยิบนิตยสารขึ้นมาอ่านอย่างสบายอารมณ์ “เธอน่าจะภูมิใจนะ อูวดล ที่เป็นคนดึงกฤษณาให้ขึ้นมาบนนี้ได้ในรอบสิบปี”    “แน่นอน” กฤษณาพูด “ถึงยังไงอูวดลก็ยังเป็นคนสำคัญของฉันเสมอ แล้วอีกอย่าง ถ้าฉันจะขึ้นมาเปิดหูเปิดตาบ้าง มันจะผิดหรือไง”    มาลาตียักไหล่อย่างไม่สนใจ ก่อนจะก้มหน้าอ่านนิตยสารต่อ    กฤษณาเดินไปที่ตู้เย็น ก่อนที่จะหยิบขวดน้ำออกมารินใส่แก้วแล้วดื่มอึกใหญ่    “จริงอย่างที่ใคร ๆ เขาว่า.. โลกบนพื้นเจริญขึ้นตั้งเยอะเลย ถ้าไม่ได้เห็นก็คงไม่เชื่อ”    “แหม.. ถึงกับหลงใหลเลยเหรอ กฤษณา” มาลาตีแขวะ “นี่ขนาดฉันยังไม่ได้พาเธอไปศูนย์การค้า โรงภาพยนต์ แล้วก็ที่อื่น ๆ เลยนะเนี่ย”    “ใครบอกว่าฉันว่าหลงใหล” กฤษณาพูดสวน “ฉันแค่พูดตามที่ฉันได้เห็นก็เท่านั้นเอง”    “จริงเร้อ” มาลาตีเบ้ปาก เธอปิดนิตยสาร วางมันลงที่โต๊ะตามเดิมแล้วลุกขึ้น เดินเข้ามาหาอูวดลแล้วพูดขึ้นเบา ๆ “รู้ไหม.. สองวันมานี้ พีรยาไม่ได้ไปโรงเรียนเลย”      “งั้นหรือ” อูวดลขมวดคิ้ว “ทำไมล่ะ”    “ทำไมงั้นเหรอ อืมม์.. เขาคงกลัวฉันมั้ง” มาลาตีตอบ    “กลัวเธอ” อูวดลทวนคำอย่างฉงนสงสัย “ทำไมพีรยาถึงต้องกลัวเธอ”    มาลาตีมองอูวดลอย่างไม่เชื่อสายตา ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแปลก ๆ “นี่..ถามจริง ๆ เถอะ นายถูกรถชนจนความจำเสื่อมไปหมดแล้วหรือไงเนี่ย จำไม่ได้แล้วเหรอ ว่าก่อนที่เราสองคนจะเจอกับไซโซ เราเจอใครก่อน”    เมื่อมาลาตีพูดจบ อูวดลก็พยายามนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หลังกลับจากแคริบเบียน ทันทีที่ก้าวเข้ามาในบ้าน.. ภาพแรกที่เห็นก็คือ..    “พีรยา.. ใช่.. เราเจอพีรยาก่อน” อูวดลเริ่มลำดับเหตุการณ์ช้า ๆ เขาจำได้แล้ว ทันทีที่เข้ามาในบ้าน เขาพบพีรยานอนแน่นิ่งอยู่ในที่พื้น เมื่อเหตุการณ์ต่าง ๆ ประจักษ์ชัดเจนเรียบร้อย ก็มีคำถามผุดขึ้นในหัวสมอง “แล้วพีรยาไปที่บ้านฉันทำไม”    “นั่นแหละคือสิ่งที่ฉันสงสัย” มาลาตีพูด “พีรยาไปทำอะไรที่บ้านของนาย แถมยังเป็นวันเดียวกับที่ไซโซไปอีก”    “เค้าอาจจะมีธุระธรรมดาก็ได้” อูวดลพยายามหลีกเลี่ยงความคิดที่พิสดารไปกว่านี้    “เราไม่สามารถตอบคำถามข้อนี้ได้เองหรอกนะ อู” มาลาตีถอนใจ “ทางเดียวที่เราจะรู้ได้แน่ชัดก็คือต้องถามจากปากพีรยาเองเท่านั้น แต่จะให้ทำยังไงล่ะ ในเมื่อพีรยาขาดเรียนมาสองวันแล้ว  ส่วนมือถือถ้าโทรไปแล้วสายไม่ว่างก็จะปิดเครื่องตลอด”    “เอาเถอะ” อูวดลตัดบท “บางทีพรุ่งนี้พีรยาอาจจะไปโรงเรียนแล้วก็ได้ ยังไง ๆ เธอก็ลองถามดูก็แล้วกัน”    “ฉันก็หวังให้เป็นเช่นนั้นแหละ เออ.. ฉันจะลงไปซื้อของกินที่มินิมาร์ทข้างล่างกับกฤษณาแป๊บนึงนะ.. นายจะเอาอะไรหรือเปล่า”      “ไม่ล่ะ ขอบใจ”    “อยู่คนเดียวได้นะ” มาลาตีถามซ้ำ “ฉันไปไม่นานหรอก”    “ฮื่อ” อูวดลพยักหน้า    มาลาตีกับกฤษณาเดินออกจากห้องในห้านาทีต่อมา ทิ้งให้อูวดลอยู่ตามลำพัง สายตาของอูวดลเหม่อลอยออกไปนอกระเบียงสู่ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวล้อมรอบจันทร์เพ็ญที่ส่องแสงในยามค่ำคืน ให้กับเมืองด้านล่างซึ่งเต็มไปด้วยไฟรถยนต์ที่ชุกชุมในยามพลบค่ำ    สภาพร่างกายของอูวดลในยามนี้ คงมีเพียงสายตาและจิตเท่านั้นที่สามารถขยับเขยื้อนได้ตามความต้องการ หลักจากคุยกับจ้าวสมุทรวาสุกรีเมื่อคืน ทำให้ปมปริศนาที่ค้างคาใจของเขาถูกคลี่คลายลงไปเกือบครึ่ง จ้าวสมุทรวาสุกรีทำให้เขาได้รู้จักกับพ่อแม่ของเขามากยิ่งขึ้น และบอกให้รู้ถึงที่มาของเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นกับเขาตั้งแต่เกิดจนถึงทุกวันนี้ ซึ่งเป็นเหตุการณ์ที่โยงใยตั้งแต่ยุคจ้าวสมุทรอาร์ชิบัลด์ ยุคจ้าวสมุทรเจเรมี่ และยุคปัจจุบัน    ไซโซเป็นหนึ่งในผู้ต่อต้านรุ่นใหม่  ที่กำลังต้องการแก้ไขในสิ่งที่จ้าวสมุทรอาร์ชิบัลด์และจ้าวสมุทรเจเรมี่เคยทำสำเร็จในอดีต    ถ้าจ้าวสมุทรอาร์ชิบัลด์เคยสร้างแผ่นดินใหญ่ขึ้นได้สำเร็จ ไซโซก็จะทำลายมันเสีย และถ้าจ้าวสมุทรเจเรมี่เป็นต้นคิดในการถ่ายเทประชากรซึ่งในเวลาต่อมาคนพวกนั้นวิวัฒนาการจนเป็นมนุษย์บนพื้นที่มีอยู่เกลื่อนโลก  ไซโซก็จะเป็นคนกวาดล้างเอง    แล้วเหตุผลอะไรที่ไซโซต้องทำอย่างนั้น ไม่ต้องให้ใครบอกอูวดลก็พอจะเดาได้.. ไซโซเกลียดมนุษย์บนพื้นอย่างกับอะไรดี แค่นี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับเหตุผลที่ใช้รองรับการกระทำของไซโซ    อูวดลถอนใจ อีกครั้งที่เขาคิดว่าโชคชะตาช่างเล่นตลกกับตัวเองเสียจริง ๆ นับตั้งแต่วินาทีที่ได้รู้ว่าตัวเขาเป็นมนุษย์เงือก แค่นั้นชีวิตก็หักเหมากพอแล้ว แต่ในเวลานี้ ชีวิตเขากลับหักเหยิ่งกว่า เมื่อรู้ว่าตัวเองต้องเข้าไปพัวพันกับอุดมการณ์มรณะของไซโซ ในฐานะ ‘ผู้ขัดขวาง’    แน่นอน.. อูวดลคิดเอาเองว่าเขาต้องเป็น ‘ผู้ขัดขวาง’ ถึงแม้จะไม่มีใครยกตำแหน่งนี้ให้กับเขาอย่างเป็นทางการก็ตาม เพราะถึงยังไงเขาก็ไม่มีทางยอมให้ไซโซทำสิ่งเลวร้ายพรรค์นั้นแน่ ๆ    มิฉะนั้น แม่.. พี่อ้อม.. และใคร ๆ อีกหลายคน ก็จะต้องตายเพราะอุดมการณ์อันเห็นแก่ตัวของไซโซ อูวดลให้คำปฏิญาณกับตัวเองแล้ว..    จะไม่ยอมเด็ดขาด.. ถึงแม้จะต้องกลับมาอยู่ในสภาพแบบนี้อีกสักร้อยครั้งก็ตาม จากคุณ : Waasuthep - [ 29 ส.ค. 47 23:04:42 A:203.113.81.9 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 บานประตูเปิดกว้างออก หลังจากที่มาลาตีเพิ่งปิดไปเพียงห้านาที อูวดลขมวดคิ้วอย่างสงสัย ก่อนที่พลิกตัวไปหันถาม    “อ้าว.. ทำไมขึ้นมาเร็วจังล่ะ”    แต่พอได้เห็นผู้ที่เปิดประตูอย่างเต็มตา อูวดลก็ไม่ต้องการคำตอบแล้ว คนที่เปิดประตูเข้ามาไม่ใช่มาลาตีหรือกฤษณา แต่เป็นคน ๆ หนึ่ง    ผู้ซึ่งที่มาลาตีต้องการพบมากที่สุด    “พีรยา” อูวดลร้องเรียก รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยเมื่อเธอมาเยี่ยม    พีรยาเดินถือกระเช้าผลไม่เข้ามาวางที่โต๊ะข้างเตียง แล้วลากเก้าอี้มานั่งข้าง ๆ    “เธอเป็นอะไรมากหรือเปล่า อู” น้ำเสียงของเธอแสดงออกถึงความห่วงใยอย่างเห็นได้ชัด แต่ถึงกระนั้น อูวดลกลับสัมผัสได้ถึงความรู้สึกบางอย่างที่ซ่อนเร้นไว้ในน้ำเสียง    “ก็ยังปวดหัวอยู่เลย และยังก็ขยับตัวไม่ค่อยสะดวกด้วย” อูวดลตอบ    พีรยามองสภาพของอูวดล ด้วยสายตาแปลก ๆ จะว่าสงสารก็ไม่ใช่ ดูเหมือนสายตาของคนสำนึกผิดอย่างไรอย่างนั้น    “ฉันขอโทษ.. อู” พีรยาก้มหน้าพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย    “ขอโทษ” อูวดลทวนคำอย่างไม่เชื่อหู พร้อมกับขมวดคิ้วอย่างฉงน “ขอโทษเรื่องอะไร”    พีรยาสะดุ้งเล็กน้อย ท่าทางของเธอน่าสงสัยมากยิ่งขึ้น “ก็.. ก็ขอโทษเรื่องที่ฉันมาเยี่ยมเธอช้าเกินไปน่ะสิ” มือของเธอเอื้อมไปหยิบแอปเปิลในกระเช้าขึ้นมาเพื่อพยายามกลบเกลื่อน “กินแอปเปิลดีกว่านะ อู  เออ.. เกือบลืมแน่ะ พ่อฉันฝากความห่วงใยมาให้เธอด้วยนะ”    พีรยาปอกแอปเปิล ผ่าเป็นชิ้นเล็ก ๆ แล้วป้อนใส่ปากอูวดล ซึ่งอูวดลต้องรับป้อนอย่างเสียไม่ได้    “งั้นฉันฝากขอบคุณศาสตรจารย์พีรพลด้วยก็แล้วกัน”    “อืมม์.. รู้ไหม พ่อฉันบ่นคิดถึงเธอประจำเลย อู ” พีรยาพูดพร้อมกับป้อนแอปเปิลชิ้นใหม่ให้อีก    “คิดถึงเหรอ” อูวดลทวนคำ “ศาสตราจารย์พีรพลคิดถึงฉันด้วยเหรอ”    “อือ” พีรยาพยักหน้า “พ่อฉันก็คิดถึงทุก ๆ คนนั่นแหละ บอกว่าถ้าว่าง ๆ ก็ให้ไปเที่ยวที่บ้านอีก งั้นเอางี้ดีกว่า เธอหายดีเมื่อไหร่ไปเที่ยวบ้านฉันกันนะ ชวนต่อ ไปด้วย”    “แล้วฉันล่ะยะ ไม่คิดชวนบ้างเหรอ” เสียงของมาลาดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวพร้อม ๆ กับกฤษณา เธอเดินเข้ามาหาพีรยาอย่างรวดเร็ว โยนถุงขนมลงที่ปลายเตียงของอูวดลแล้วพูดขึ้น    “แต่ก่อนที่จะพาอูวดลไปเที่ยวคฤหาสน์ของเธอ ฉันเกรงว่าเธอจะต้องคุยกับฉันก่อน”    “คุยอะไร” พีรยาถามห้วน ๆ เธอเบือนหน้าหนีมาลาตีอย่างเห็นได้ชัด กฤษณาทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟาพร้อมกับเฝ้ามองอย่างเงียบ ๆ    “ทำไมไม่ไปโรงเรียน” มาลาตีถาม    “ฉันไม่สบาย เพิ่งหาย”    “อืมม์ เหตุผลเข้าท่านะ” มาลาตีพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ แต่ก็ยิงคำถามต่อไปอีก “แล้วทำไมถึงไปนอนสลบไสลที่บ้านของอูเมื่อสองวันก่อนล่ะ”    พีรยาสะดุ้ง อึกอักอย่างเห็นได้ชัด “ฉัน.. ฉัน..”    ยิ่งแววตาของมาลาตีมองเธออย่างคาดคั้นมากเท่าไหร่ ก็ทำให้พิรุธของพีรยาส่อออกมามากยิ่งขึ้น    ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์มือถือภายในกระเป๋าของพีรยาก็ดังขึ้น เป็นสัญญาณบอกให้รู้ว่ามีคนโทรเข้า พีรยาหยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วมองดูชื่อของคนที่โทรเข้าซึ่งปรากฏอยู่บนหน้าจอ เธอยังไม่กดรับทันที หากแต่กำโทรศัพท์ที่ยังส่งเสียงไว้ในมือจนแน่น    “ฉันขอเวลาคุยโทรศัพท์สักครู่” พีรยาพูด พร้อมกับเดินเข้าห้องน้ำ    “จะแอบฟังไหม” กฤษณาถามขึ้นลอย ๆ เมื่อประตูห้องน้ำปิดสนิทแล้ว    “ไม่ต้อง” มาลาตีตอบหนักแน่น “ฉันจะถามเขาจากปากของฉันเอง”    “เชอะ” กฤษณาร้องขึ้นน้ำเสียงดูแคลน “ก็ขอให้มันสำเร็จก็แล้วกันนะยะ”    “เธอกำลังสงสัยอะไรพีรยา” อูวดลถามมาลาตีเพื่อยืนยันความสงสัย “ฉันหวังว่า เธอคงไม่คิดว่าพีรยาจะเกียวข้องกับไซโซหรอกนะ”    มาลาตีถอนใจอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนจะพูดขึ้นอย่างชัดถ้อยชัดคำ “เชื่อเถอะ.. ฉันเองก็สับสนไม่น้อยไปกว่านายหรอก อู” .    ห้านาทีต่อมาพีรยาก็เดินออกมาจากห้องน้ำ ท่าทางของเธอดูสบาย ๆ ขึ้น พิรุธต่าง ๆ ที่เคยมีหายไปสิ้นเชิง เธอกลับมานั่งลงข้าง ๆ เตียงอูวดลอีกครั้ง พร้อมวางโทรศัพท์มือถือไว้ข้าง ๆ กระเป๋าถือ หลังจากนั้นก็ยัดแอปเปิลชิ้นต่อไปใส่ปากอูวดล    “แอปเปิลหวานไหมจ้ะ อู” พีรยาถามโดยไม่สนใจมาลาตีเลยสักนิด    กฤษณามองพีรยาที่กำลังดูแลอูวดลอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ถ้าไม่ติดว่าเกรงใจอูวดลที่กำลังป่วย เธอคงไม่นั่งเฉย ๆ แบบนี้แน่    “จะตอบคำถามฉันได้หรือยังพีรยา” มาลาตีถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น    “คำถาม” พีรยาทวนคำด้วยน้ำเสียงเสแสร้ง “เธอถามอะไรฉันเหรอ”    ใบหน้าของมาลาตีเริ่มแสดงออกถึงความฉุนเฉียวที่กำลังเพิ่มมากขึ้น “ได้.. ฉันจะถามเธออีกครั้ง ฟังให้ดีนะ.. เธอไปทำอะไรที่บ้านของอูเมื่อวานซืน”    “ฉันไปหาอู ฉันคิดถึงเขา ทำไมเหรอ” พีรยาตอบขึ้นมาลอย ๆ อย่างไม่ใส่ใจ    “เหรอ” มาลาตีก็ทำทีเป็นไม่ใส่ใจเช่นกัน แต่ก็ยิงคำถามต่อ “แล้วคิดถึงจนสลบแน่นิ่งไปเลยหรือไง เรียกเท่าไหร่ก็ไม่ฟื้น ฟื้นอีกทีฉันเรื่องมันก็ยุ่งจนไม่มีเวลาสอบสวน”    “ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่สบายเพิ่งจะหาย วันนั้น อยู่ ๆ ฉันก็รู้สึกเวียนหัว แล้ว..” อยู่ ๆ ท่าทางของพีรยาก็กลับมาเหมือนคนเป็นโรคประสาทอีกครั้ง “โอ๊ย.. ฉันไม่รู้.. เลิกถามอะไรไร้สาระสักทีเถอะ”    พีรยารีบคว้ากระเป๋าถือของตนที่วางไว้ที่โต๊ะข้างเตียงแล้วผลุนผลันออกจากห้องไปทันที ในตอนแรกมาลาตีก็คิดจะวิ่งตามอยู่เหมือนกัน แต่แล้วเธอก็ชะงักและเปลี่ยนใจนั่งลงที่เก้าอี้เสียดื้อ ๆ    “ไม่ตามเหรอ” กฤษณาถามขึ้นอย่างกวนประสาทอีกครั้ง แต่คราวนี้มาลาตีไม่ตอบ ฉับพลัน.. สายตาของเธอก็พบว่ามีอะไรบางอย่างวางบนโต๊ะข้างเตียง     เมื่อสักครู่ พีรยาคงรีบเดินออกจากห้อง โดยไม่สังเกตว่าโทรศัพท์มือถือวางอยู่นอกกระเป๋า ความรีบร้อนทำให้ลืมเก็บไปด้วย มาลาตีหยิบมันขึ้นมากดดูอย่างอัตโนมัติ เมื่อสักครู่ พีรยาคุยโทรศัพท์กับใคร.. เป็นคำถามแรกที่ผุดขึ้นในใจของมาลาตี เธอรีบกดข้อมูลการใช้ แล้วกดเลือกเบอร์ที่ได้รับสาย    รายชื่อที่ปรากฏล่าสุดทำให้มาลาตีถึงกับตาค้าง    ..นัท..    มาลาตีกดไล่ดูต่อไปเรื่อย ๆ รายชื่อต่อ ๆ ไป เป็นชื่อ ‘นัท’ ทั้งสิ้น มีรายชื่ออื่นบ้างประปราย แต่ชื่อ ‘นัท’ มีมากที่สุด    หมายความว่า.. วันทั้งวัน ทั้งวันนี้ เมื่อวาน และวันก่อน ๆ พีรยาติดต่อกับคนชื่อนัทตลอดเวลา    นัทไหนล่ะ    ไม่รอช้า มาลาตีรีบกดดูหมายเลขโทรศัพท์ของ ‘นัท’ ทันทีและจำมันไว้จนขึ้นใจ จากคุณ : Waasuthep - [ 29 ส.ค. 47 23:05:32 A:203.113.81.9 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขอบคุณทุก ๆ คนที่เข้ามาอ่านนะครับ ^_^ จากคุณ : Waasuthep - [ 29 ส.ค. 47 23:06:41 A:203.113.81.9 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 พีรยาเป็นอะไรไปแล้ว เบลอๆชอบกล จากคุณ : GTW - [ 30 ส.ค. 47 03:06:15 ]

ความคิดเห็นที่ 5 "แต่หลังจากห้านาทีแรกแล้ว จุดประสงค์ที่แท้จริงก็เริ่มเผยออกมา" ตั้งใจจะสื่อว่าอะไรคะ? จากคุณ : scottie - [ 30 ส.ค. 47 17:52:51 ]