“เนสต้า นั่นเธอเหรอ” เสียงของลูซี่ดังมาจากปลายทางของสายโทรศัพท์ “เสียงเธอฟังดูแปลก ๆ เธออยู่ที่ไหน
น่ะ”

“ในห้องส้วมบนรถไฟจากนรก” ฉันบ่นพึมพำออกไป

ฉันสามารถได้ยินเธอหัวเราะ ทำไมคนเราถึงคิดว่ามันตลกขบขันอยู่เสมอ เวลาที่ชีวิตฉันกำลังตกอยู่ในความ
ลำบากน้า

“จริง ๆ นะ เวลาที่เราติดอยู่ในที่ซึ่งไกลลิบลับ ทั้ง ๆ ที่ควรถึงบ้านเมื่อหลายชั่วโมงก่อน มันเป็นฝันร้ายชัดๆ”

“เสียงอย่างกับเธออยู่ในรถกระป๋อง แน่ะ” ลูซี่พูด “เสียงโทรศัพท์มันดังก้องไปหมด ว่าแต่ว่าเธอไปทำอะไรในห้องส้วมล่ะ คงไม่ได้ติดอยู่ในนั้นนะ” เธอเริ่มหัวเราะอีกแล้ว

“ฉันอยู่ในนี้” ฉันตอบเธอแบบเรียบ ๆ “กำลังคุยโทรศัพท์มือถือโดยไม่ให้คนทั้งรถได้ยิน ก็แค่หวังว่าจะได้รับความเห็นใจจากใครบางคนที่น่าจะเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน”

“ฉันขอโทษนะ เนสต้า เดี๋ยวรถไฟก็คงแล่นต่อไปเองแหล่ะ”

“เธอล่ะ กำลังทำอะไรอยู่”

“ดูทีวีอยู่ ตอนนี้มีซี่รี่ย์ดอว์สันส์ ครีก รอบฉายซ้ำ แล้วเดี๋ยวจะไปหาอิซซี่”

“โชคดีเนอะ ฉันอยากอยู่ที่นั่นด้วยจัง เนี่ย ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ เบื่อจนจะบ้าอยู่แล้ว”

“เธอไม่ได้หยิบหนังสือติดตัวไปด้วยเหรอ”

“อ่านแล้ว”

“แม็กกาซีนล่ะ”

“อ่านแล้ว”

“โทรหาอิซซี่ซิ”

“เธอไม่อยู่บ้าน”

“งั้นก็ไปคุยกับผู้โดยสารสักคน มันทำให้เวลาผ่านไปเร็วขึ้นนะ”

“ไม่เอาหรอก ข้างหลังฉันนี่ครอบครัวซาตานแท้ ๆ เลยล่ะ คอยเตือนให้ฉันจำไว้ว่าอย่าได้มีลูกในอนาคต”

“ฉันคิดว่าเธอชอบเด็กไม่ใช่เหรอ”

“ก็ใช่ แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมดหรอก จริง ๆ แล้ว มันสุดสยองเลยล่ะ เจ้าเด็กชายตัวเล็ก ๆ ข้างหลังฉันเนี่ย ทำเอาฉันแทบบ้า ทั้งตีเบาะข้างหลังฉัน ทะเลาะกับพี่สาว เล่นเกมคอมพิวเตอร์น่ารำคาญส่งเสียงอย่างกับรถหวอตำรวจ และพ่อแม่ก็นั่งอยู่เฉย ๆ ตรงนั้นแหล่ะ ไม่ทำอะไรเลย ทำอย่างกับเจ้าเด็กนั่นเป็นลูกบังเกิดเกล้า ฉันอยากพวกเขา ให้บอกลูกหุบปากซะบ้าง”

“งั้นเธอก็ย้ายซิ วันนี้วันเสาร์ ไปตู้ขบวนสำหรับวีคเอนด์ แล้วเธอก็จ่ายเงินเพิ่มซิ มีเงินพอมั้ยล่ะ”

“เออ ฉันย้ายมาแล้ว พ่อให้เงินเพิ่มมาเป็นพิเศษ แต่ว่านี่มันช่วงอีสเตอร์ รถไฟก็เลยถูกจองมาแน่นเอี้ยดทำให้ที่นั่งไม่พอ พวกเขาก็เลยย้ายทุกคนมาที่ชั้น 1 และฮีตเตอร์ก็พัง และตู้เสบียงก็ไม่มี โค้กสักกระป๋องฉันก็ยังไม่ได้ดื่มเลย นี่ เธอ หยุดหัวเราะได้แล้ว ฉันไม่เห็นว่ามันจะตลกตรงไหนเลย”

“โทษที เนสต้า” ลูซี่พูด “ฉันคิดว่าเธอแค่แอบอยู่ในห้องส้วมน่ะ อย่างเธอ ต้องไปอยู่ที่ที่มันอินเทรนด์ซิ”

“ใช่แล้ว ที่นี่มันแย่สุด ๆ กลิ่นมันสุดสยองจริง ๆ: ฉันว่ามีคนสูบบุหรี่อยู่ แป๊ปนึงนะ เดี๋ยวฉันฉีดเปรย์ก่อน”

ฉันหยิบเอาซีเควันออกมา แล้วก็ฉีดออกไปในอากาศ “ดีขึ้นแล้วล่ะ ลูซี่ แต่ฉันโคตรเบื่อเลย เอ็นเตอร์เทนฉันหน่อยซิ”

“ไปหาที่นั่งและทำสมาธิอย่างที่เราฝึกกันที่โรงเรียนซิ”

“โอ พอเถอะ เรื่องนี้ต้องยกให้อิซซี่ทำ”

“แล้วเธอจะกลับมาเมื่อไหร่ล่ะ”

“ไม่รู้ซิ ไม่มีวี่แววเลย ฉันกำลังถูกลงโทษอยู่แน่ ๆ เลย อย่างกับตายแล้วตกนรก และก็กำลังติดแหง็กอยู่บนรถไฟขบวนนี้กับคนบ้า ๆ พวกนี้ไปตลอดกาล”