“เธอนี่ ทำเป็นนางเอกละครน้ำเน่าไปได้น่ะ เนสต้า เธอก็รู้ว่าเดี๋ยวก็ถึง”

“ก็อยากจะให้เป็นอย่างงั้น… พ่อมาส่งฉันที่แมนเชสเตอร์ตอนบ่ายโมง และการเดินทางก็น่าจะใช้เวลาประมาณ 3 ชั่วโมง แต่นี่เราอยู่บนรถไฟมานานประมาณนั้นแล้วนะ และตอนนี้เราก็กำลังหมดอาลัยตายอยากกันอยู่ ไม่มีประกาศให้เรารู้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้น แล้วฉันจะทำยังไงดีเนี่ย”

“เออ… ไม่รู้เหมือนกัน เติมเมคอัพซิ”

“ไอเดียเข้าท่านี่” ฉันหยิบเอากระเป๋าเมคอัพขึ้นมาและเริ่มทาลิปสติก “โอ เดี๋ยวแป๊บนึงนะ” ฉันพูดในขณะที่รถไฟกำลังกระชากไปข้างหน้าทำให้ฉันละเลงลิปสติกเลยขึ้นไปบนแก้มเลอะเป็นรอยเบ้อเร่อ “อุ๊ปส์… ฉันว่ารถออกแล้วล่ะ เรากำลังขยับแล้ว ลูซี่ ลูซี่ ?”

สายโทรศัพท์หลุดไป ฉันก็เลยสำรวจดูตัวเองในกระจก และแปรงผมอย่างรวดเร็ว ฉันคิดอยู่ว่าจะอยู่ในนั้นถักผมเปีย หรือว่าจะปล่อยผมยาวดี มีคนบอกนะว่าผมของฉันคือส่วนที่ดีที่สุดในตัวฉัน ความยาวของมันถึงเอวฉันพอดี และตลอดการเดินทางก็มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งคอยจับตามองฉันอยู่ เขาหน้าตาดีทีเดียว ฉันเลยตัดสินใจปล่อยผมยาวสยาย ก็เพราะอยากให้ดูดีเวลาที่เด็กหนุ่มที่หัวมุมขยับเข้ามาสานสัมพันธ์ ช่วงเวลาสำคัญอย่างนี้พลาดไม่ได้

ผู้โดยสารกำลังจ้องมองมาที่ฉันขณะที่ฉันเดินกลับมาที่ตู้รถไฟ ตอนนี้ฉันชินกับมันแล้วล่ะ เพราะว่ามีคนมองฉันอยู่เสมอ อิซซี่บอกว่าความสวยของฉันทำให้ดูสะดุดตาเวลาที่ท่ามกลางฝูงชน แต่บางทีฉันคิดว่าคงเป็นเพราะเขาดูไม่ออกว่า ฉันมาจากไหนกันแน่ ฉันเห็นภาพได้เลยว่าสมองของพวกเขากำลังคิด ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก พยายามทายว่าฉันสัญชาติอะไร จริง ๆ แล้ว พ่อของฉันเป็นคนอิตาลี และแม่ของฉันเป็นคนจาไมก้า บางทีฉันบอกผู้คนไปว่าฉันเป็นคนจาไมเลียน ไม่ก็อิตาไลกัน เล่นเอาพวกเขาสับสนเลยทีเดียว

บางทีการที่แยกแยะไม่ออกก็มีข้อดีเหมือนกัน อย่างเวลาที่ฉันไปกับลูซี่และอิซซี่ และเราก็อยู่ในอารมณ์เพี้ยน เราแกล้งทำตัวเป็นนักเรียนต่างชาติ ฉันทำตัวเป็นคนสเปนไม่ก็อินเดีย…ฉันเป็นได้ทั้งคู่แหล่ะ ส่วนลูซี่ก็แกล้งเป็นคนสวีเดน เพราะว่าเธอมีผมสีบลอนด์ โหนกแก้มสูง แถมยังสามารถพูดสำเนียงได้ดีอีก แต่ด้วยเหตุผลบางประการ อิซซี่มักจะแกล้งทำตัวเป็นคนนอร์เวย์อยู่เสมอ แม้ว่าเธอจะมีดวงตาอันงดงามสีเข้มแบบสาววัยรุ่นชาวไอริชแบบวงเดอะคอรร์เลย

ขณะที่ฉันเบียดตัวผ่านผู้คนที่กำลังอารมณ์บ่จอยจำนวนมากมายที่กำลังนั่งอยู่บนกระเป๋าเดินทางตามทางเดิน เสียงประกาศก็ดังขึ้นมาทางเครื่องขยายเสียง

“ขออภัยสำหรับความล่าช้าในการเดินทางและจำนวนที่นั่งที่ไม่พอเพียง แต่เรากำลังออกเดินทางกันอีกครั้ง และจะเดินทางถึงเบอร์มิงแฮมในอีก 2-3 นาทีข้างหน้า อย่างไรก็ตาม เราจะถึงยูสตันช้ากว่ากำหนดประมาณ 2 ชั่วโมง เนื่องจากปัญหาขัดข้องเกี่ยวกับเครื่องยนต์ ดังนั้น เราจะหยุดที่สถานีเบอร์มิงแฮม เพื่อให้วิศวกรตรวจสอบและแก้ไข”

เสียงของผู้คนคร่ำครวญดังอื้ออึงไปทั่วขบวนรถไฟ แล้วเสียงบทสนทนาของผู้คนก็ดังขึ้นตามมา ขณะที่พวกเขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาและเริ่มกดเบอร์โทรศัพท์

“มาร์ธา ฉันอยู่นอกเมืองเบอร์มิงแฮมนะ ยังไม่รู้ว่าจะถึงตอนกี่โมง เดี๋ยวฉันขึ้นแท๊กซี่ไปเอง”

“ทอม ฉันคงจะไปไม่ทันนะ รถไฟมันติดน่ะ แล้วฉันจะโทรหาตอนใกล้ถึงนะ”

“จีน่า รถไฟบ้านี่มันช้าอีกแล้ว เดี๋ยวฉันโทรหานะ”

เสียงของบทสนทนาดังไปทั่วรถ