แล้วฉันก็รู้ตัวว่าฉันไม่สามารถหาที่นั่งได้ ฉันเช็คดูกับผู้โดยสารคนอื่น เพราะคิดว่าบางทีฉันอาจจะอยู่ผิดตู้ แต่ก็ไม่ใช่ เพราะว่ามีทั้งครอบครัวซาตาน และหนุ่มหล่อที่ตรงหัวมุม โอ ไม่นะ มีใครบางคนนั่งอยู่ตรงที่นั่งของฉัน ยายแก่ผมขาวใส่แว่นกำลังนั่งเอกเขนก กินแซนด์วิชไข่พร้อมกับจิบชาจากกระติกของเธอ มันคงจะดูใจแคบไปหน่อย ถ้าฉันจะขอให้เธอย้ายที่

ฉันมองไปรอบ ๆ ตู้ขบวน แต่ปรากฏว่าไม่มีที่นั่งอื่นว่างอยู่เลย โอ ฉันนึกในใจว่าจะต้องยืนไปตลอด 2 ชั่วโมงครึ่งเลยหรือนี่ อุ๊ปส์ ไม่นะ

แต่แล้วพระเจ้าก็เมตตาฉัน เพราะอีกไม่กี่นาทีต่อมา เราก็หยุดที่สถานีเบอร์มิงแฮม และโอ พระเจ้า ผู้ชายที่อยู่ตรงข้ามกับหนุ่มหล่อที่หัวมุมลุกขึ้นมาและลงจากรถไป เด็กหนุ่มคนนั้นก็พยักหน้าให้ฉันไปนั่งที่ตรงข้ามกับเขา มันวิเศษมาก กกก และในที่สุดฉันก็ทำสำเร็จจนได้

การที่รถไฟเบรคกระชากไปข้างหน้าเพื่อที่จะหยุด ทำให้ฉันเซเสียการทรงตัวไป…เมื่อคิดถึงวันนี้ที่ฉันได้เจออะไรต่อมิอะไรมาแล้ว ช่วงระยะเวลาสั้น ๆ ที่กำลังจะมาถึง ก็ดูเหมือนจะหลีกเลี่ยงไม่ได้

“ไฮ” หนุ่มหล่อทักทายพร้อมกับยิ้มจนเห็นไรฟัน ขณะที่ฉันล้มลงไปกองตรงหน้าตักของเขา “จริง ๆ แล้ว ผมคิดว่าคุณจะนั่งที่ฝั่งตรงข้าม แต่ผมก็โอเคกับตรงนี้นะ”

ฉันบอกได้เลยว่า เขาหวังว่าจะทำให้ฉันรู้สึกอายจนต้องรีบลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ฉันก็เลยตัดสินใจทำให้เขาตื่นเต้นบ้างด้วยการหยุดอยู่ตรงนั้นสักพัก ทำท่าให้ดูเหมือนกับว่าฉันรู้สึกสบาย และทำท่ายั่วยวนสุดเก่งของฉันท่าด้วยการยักคิ้วข้างหนึ่งพร้อมกับส่งยิ้มให้เขา

แล้วฉันก็ลุกขึ้นมา
“ค่ะ เอาไว้คราวหน้าละกัน” ฉันตอบเขาพร้อมกับลุกไปนั่งที่ฝั่งตรงข้าม

“โอ โอเคครับ ไม่มีปัญหา” เขาตอบกลับด้วยอาการงง ๆ “เออ ผมชื่อไซม่อน สวัสดีครับ”