CafeTech-ExchangePantip MarketChatTrendyMobilePantown


    Mates (cont.)

    “โรแมนติคมากก ก ก ” ฉันเล่าให้เพื่อน ๆ ฟัง ในเวลาต่อมาของวันเดียวกัน ขณะที่กำลังหยิบมันฝรั่งพริงเกิลล์รสเปรี้ยวเค็มเข้าปากที่บ้านของอิซซี่ “อย่างกับในหนังแน่ะ ฉันล้มลงไปกองบนหน้าตักของเขา นี่ถ้ามีใครสักคนเอาเรื่องของเราไปทำเป็นหนังนะ ฉันอยากให้ผู้ชายคนที่เล่นเป็นแองเจลในบัฟฟี่เล่นบทนี้ล่ะ”

    เราอยู่ในห้องนอนของอิซซี่ ในที่สุดรถไฟก็มาถึงลอนดอนตอน 6.30 น. หลังจากที่แม่มารับฉัน ฉันก็ทิ้งข้าวของไว้ที่บ้าน แล้วก็ขออนุญาตเธอออกมาข้างนอก เพราะว่ามีเรื่องด่วนมาก ๆ ไม่ใช่แค่ฉันไม่ได้เจอเพื่อนมาตั้ง 3 วันเต็ม ๆ แต่ฉันยังมีเรื่องมากมายมาเล่าให้พวกเธอฟังด้วย

    “เรื่องของเธอเนี่ยนะ ! เธอเพิ่งจะเจอกับเขาเองนะ” ลูซี่พูดพร้อมกับดื่มโค้กไปอีกอึกใหญ่ ๆ

    “และเพิ่งรู้จักกับเธอ” อิซซี่เสริม “เหมือนกับว่าเธอบังเอิญล้มโดยมีเป้าหมายนะ”

    “ไม่ใช่นะ” ฉันโต้กลับ “ก็รถไฟมันกระชากนี่นา”

    อิซซี่แกล้งทำหน้าตาตอบกลับมาว่าเออใช่ แต่ลูซี่ดูตั้งอกตั้งใจฟัง เธอช่างเป็นคนโรแมนติกซะเหลือเกิน

    “เล่าให้พวกเราฟังหน่อยซิ” เธอพูดขณะที่ปักหลักลงบนเก้าอี้นวมสีม่วงบนพื้นห้องของอิซซี่

    “อืมม์ ส่วนที่เหลือของการเดินทางก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว เราคุยกันแบบไม่มีหยุด ก่อนที่จะรู้ว่าเรากำลังจะถึงยูสตัน”

    “แล้วเขาชื่ออะไรล่ะ” ลูซี่ถาม

    “ไซม่อน เพ็ดดิงตัน ลี อยู่ที่ฮอลแลนด์ปาร์ค อายุสิบแปด”
    “เขาหน้าตาเป็นยังไงล่ะ” อิซซี่ถามบ้าง

    “ตาสีน้ำตาลสวย ผิวคล้ำ ตัวสูง แล้วก็หล่อซะด้วย”

    “แล้วเขาไปทำอะไรบนรถไฟล่ะ”

    “เขาไปมหาวิทยาลัยเซนต์แอนดรูว์ ดูว่าอยากจะไปเรียนที่นั่นหลังจากจบมัธยมปลายหรือเปล่า ฉันว่าฉันอาจจะไปเรียนที่นั่นเหมือนกันหลังจบม.ปลายนะ มันเป็นที่ที่เจ๋งสุด ๆ ตอนนี้”

    “เจ้าชายวิลเลี่ยมเรียนอยู่ที่นั่นไม่ใช่เหรอ” ลูซี่พูด “เขาคงจะเรียนจบก่อนที่เธอจะมีโอกาสไปถึงที่นั่น”

    “แล้วไซม่อนรู้จักกับเจ้าชายมั้ย” อิซซี่ถาม

    “เปล่า แต่มีลูกพี่ลูกน้องของเขารู้จักนะ มาจากอีตันเหมือนกัน”

    “ไซม่อนเรียนที่อีตันเหรอ” ลูซี่ถามบ้าง

    “เปล่า เขาเรียนที่โรงเรียนเอกชนที่อื่น ฉันจำชื่อไม่ได้ ที่ไหนสักแห่งในนิวแฮมป์เชียร์ เขาเป็นเด็กโรงเรียนประจำ”
    “งั้นก็พวกไฮโซน่ะซิ” อิซซี่พูดด้วยสำเนียงล้อเลียนพวกผู้ดี “เพ็ดดิงตัน ลี”

    “เขาไม่ใช่ผู้ดี หยิ่งยโส หรืออะไรก็ตามหรอก” ฉันตอบโดยไม่ใส่ใจเธอ “ฉันบอกเขาไปว่า ฉันก็เรียนอยู่โรงเรียนเอกชนเหมือนกัน”

    “แต่ เนสต้า” ลูซี่ท้วง “นั่น เธอโกหกชัด ๆ เลยนะ”
    “เปล่านะ” ฉันหัวเราะ”โรงเรียนของเราเปิดกว้างสำหรับสาธารณชน…ฉันคิดว่าฉันอาจจะเปลี่ยนชื่อนะ ใส่ขีดขั้นเข้าไป เป็นเนสต้า คอสเตลโล่-วิลเลี่ยมส์ ใช้นามสกุลพ่อ แล้วก็ชื่อของแม่ หรือไม่ก็ เนสต้า วิลเลี่ยมส์ – คอสเตลโล่
    “โอ้ อย่าเชียวนะ” อิซซี่บอก “เป็นตัวของเธอเองเถอะ เนสต้า วิลเลี่ยมส์ ก็ฟังดูดีออก”

    “เนสต้า ท็อป ท็อฟ ทู ท็อตตี้” ลูซี่หัวเราะคิกคัก

    “ฉันคิดว่าพวกเธอน่าจะยินดีกับฉันนะ” ฉันพูดพร้อมกับอาการเจ็บใจ “ฉันได้พบกับใครบางคนที่ฉันชอบเขา ๆ จริง”

    “ก็ดีใจ” ลูซี่พูด “แต่เธอแน่ใจแล้วเหรอว่าจะไปเกี่ยวดองกับผู้ชายที่อาจจะจากเธอไปในไม่ช้า”

    “เขายังไม่ไปจนกว่าจะถึงฤดูใบไม้ร่วง และนี่มันก็เพิ่งจะเมษาเองนะ ถ้าเรายังคงชอบกันและกันอยู่ ฉันก็สามารถไปเรียนต่อที่สก็อตแลนด์ กับเขาที่โน่นเมื่อฉันเรียนจบม.ปลาย”

    “ฉันเคยคิดว่า เธออยากจะเป็นนักแสดงนี่นา” อิซซี่พูด “ฉันพนันเลยว่าที่เซนต์แอนดรูว์ เขาไม่สอนการแสดงหรอก”

    ฉันไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นเลย “อาจจะมีก็ได้นะ แต่ยังไงก็ตาม ฉันว่าอายุประมาณพวกเรานี่ การที่เรามีทางเลือกหลาย ๆ ทางเอาไว้ เป็นสิ่งที่ดีที่สุดนะ”

    จากคุณ : Angel - [ 30 ส.ค. 47 14:52:30 A:203.156.27.180 X: ]