ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อนะคะ) “เป็นไง..ไหวมั้ยเนี่ย” เสียงทุ้มที่ในยามยากเช่นนี้นิตยดาไม่มีทางลืมเด็ดขาดดังขึ้น (ก็เพราะเขาแหละเธอถึงมาลำบากอยู่ตรงนี้) “อ้าว..พี่กฤษเดินไปตั้งไกลแล้วย้อนกลับลงมาทำไมล่ะฮะ เด๋วพวกผมค่อยๆ เดินไปเจอกันข้างบนก็ได้” อาณัติทักอย่างแปลกใจที่เห็นหนุ่มรุ่นพี่เดินกลับมา “ได้ไงล่ะ มาด้วยกันก็ต้องไปด้วยกันสิ นี่ไอ้หนึ่งกับไอ้การณ์มันไปนั่งรออยู่ซำหน้าแล้วมั้ง?” กฤษณะมองนิตยดาอยากจะขำอยู่หรอกแต่สงสารมากกว่า ไม่น่าเชื่อหลังจากเดินขึ้นเขามาได้แค่กิโลเดียวเปลี่ยนหญิงสาวสวยอย่างกับนางแบบแมกกาซีน เป็นเด็กซนๆ คนนึงได้ ผมยาวสลวยเคลียไหล่ถูกเจ้าของรวบอยากลวก ๆ เป็นหางม้าที่ดูไม่ค่อยเรียบร้อยนัก เสื้อยีนส์แขนยาวที่เคยดูเก๋ไก๋ อยู่บนตัวหญิงสาวก็ถูกถอดมาผูกเอว เหลือเพียงเสื้อกล้ามสีเขียวมะนาว “น้องนิด” กฤษณะเอ่ยเรียกหญิงสาวที่ทำท่าว่าจะรากงอกอยู่ที่เก้าอี้  “ไหวรึเปล่า เพิ่งเดินมาไม่ไกลจะกลับก็ได้นะ” หญิงสาวหันขวับมองชายหนุ่มด้วยตาวาวโรจน์ “แนช ไปกันเถอะ นิดเดินต่อไหวละ” นิตยดาฮึดฮัดลุกขึ้น แล้วฉวยแขนเพื่อนสาวให้ออกเดินไปด้วยกัน ทิ้งสองหนุ่มไว้เบื้องหลัง “ฮะๆๆๆๆ พี่กฤษเจ๋งเป็นบ้า ผมนึกว่าจะต้องเอาชะแลงมางัดยัยนิดออกจากเก้าอี้ตัวนี้ซะแล้ว” กฤษณะหัวเราะเบาๆ กับเพื่อนรุ่นน้อง “ก็จับทางได้ ตั้งแต่งานเลี้ยงศิษย์เก่าน่ะแหละ” ปากก็บอกอาณัติไปเช่นนั้น แต่จริงๆ แล้วเขาออกเป็นห่วงหญิงสาวร่างบาง ที่เขาเรียกตามเพื่อนๆ ว่า “น้องนิด” อยู่มาก ท่าทางเคยลำบากสุดก็คงตอนเข้าค่ายเนตรนารีกระมัง “ยัยนิดมันไม่เคยลำบากครับ จับมาลำบากมั่งก็ดี ชวนไปไหนบ่ายเบี่ยงตลอดบ่นแต่ว่ากลัวลำบาก จริงๆ แล้วผมก็ไม่รู้ว่าทำไมหนนี้เขาถึงฮึดขึ้นมาได้” อยู่ดีๆ อาณัติก็พูดขึ้นมา ราวกับรู้ว่ากฤษณะคิดอะไรอยู่ “คงอยากลองอะไรใหม่ๆ ละมั้ง?” กฤษณะพูด แล้วออกเดินบ้าง อาณัติ เลิกคิ้วมองตามหลังรุ่นพี่ไป “ผมว่าเพราะพี่กฤษมากกว่า” เขาพึมพำเบาๆ กับตัวเองแล้วจึงสาวเท้าขึ้นเนินที่ชักจะชินแล้วหลังจากมาเป็นรอบที่สาม อยากกลับบ้าน... นิตยดาคิดอย่างอ่อนระโหย เมื่อเดินมาสองชั่วโมงกว่าแล้วทุกคนพร้อมใจกันบอกว่าเพิ่งครึ่งทางเท่านั้น คนก็เยอะ แดดก็ร้อน อากาศก็เย็น ฮือๆๆ เหนื่อยก็เหนื่อย  เมื่อยก็เมื่อย เธอรู้สึกว่าตัวเองหวิว ๆ ชอบกล ตัวเบาๆ ยังไงก็ไม่รู้  กันดารแบบนี้ทำไมถึงมีคนแห่กันมาทุกปีๆ นะ เพราะไม่มีแรงหรือเพราะบ่นอยู่ในใจเพลินก็ไม่ทราบได้ ทำให้นิตยดาก้าวเท้าไม่มั่นคงนัก แทนที่จะได้ก้าวไปข้างหน้า แต่ดันลื่นถอยหลังซะนี่ ถ้าไม่ใช่เพราะมือแข็งแรงของใครคนหนึ่งมาคว้าเข้าที่ต้นแขนเธออย่างมั่นคง มีหวังเธอหน้าทิ่มไปตะคลุบดินแดงๆ พวกนั้นแน่ “ไม่ไหวก็บอกสิ ทำเป็นเก่งไปได้” เสียงดุๆ จากคนที่เธอแอบนินทาในใจตลอดทางดังขึ้น ก็จะไม่ให้แอบนินทายังไงไหว คนอะไรขาก็ยาวออก ไหงสปีดในการเดินพอๆ กะเธอได้ (- __--I   เขาก็เดินรอหล่อนน่ะแหละย่ะ) พริบตาเดียวนิตยดาก็มานั่งจุ้มปุ๊ก อยู่ตรงเนินหญ้าข้างทาง โดยมีเสียงทุ้ม เตือนอย่างดุ ๆ ไม่ให้ลุกไปไหน แต่เจ้าตัวคนเตือน ดันเดินลิ่วๆ ขึ้นภูไป เฮ้ย!! จาปล่อยกันทิ้งงี้เหรอ  เอ..แต่เขาไปตัวเปล่านี่ กระเป๋าเป้ใบใหญ่เบ้อเริ่มของเขายังปลดวางไว้ตรงนี้ แปลว่าเดี๋ยวเจ้าตัวคงต้องกลับมา (ฉลาดเหมือนกันนี่) แต่พี่กฤษวิ่งขึ้นไปทำอะไรอ่ะ หรือไปขอยาดมยาหม่องมาให้เธอ  แหม...น่าจะถามกันก่อน ก็เธอพกมาด้วยนี่นา ว่าแล้วนิตยดาก็ค้นยาดมจากกระเป๋าใบเล็กที่แยกของใช้จุกจิกออกมาจากกระเป๋าเป้ใบใหญ่ที่แบกอยู่ กว่ากฤษณะจะกลับมาก็ปาเข้าไปเกือบห้านาที เล่นเอานิตยดานึกว่าถูกปล่อยทิ้งจริงๆ ถ้าไปมีกระเป๋าของเขาช่วยปลอบใจล่ะก็ เธอต้องคิดว่าเธอถูกทิ้งให้เป็นผีเฝ้าทางแหงมๆ “น้องนิดแข็งใจเดินหน่อยนะ อีกแค่ครึ่งทาง” ต๊าย...พูดออกมาได้แค่ครึ่งทาง หญิงสาวค้อนใส่ชายหนุ่ม ทำเอากฤษณะหัวเราะออกมาเมื่อเห็นเข้า “น่า..อีกครึ่งทางเอง คนเก่ง” เอ๋...พี่กฤษพูดแบบนี้เป็นด้วยเหรอ ฮึ..แต่เค้าไม่ใช่เด็กซักหน่อยไม่ต้องมาพูดชมหรอก ถึงจะคิดอย่างนั้น แต่คำว่า “คนเก่ง” ที่กฤษณะพูด กลับทำให้เธอรู้สึกเหมือนมีแรงขึ้นมาอีกครั้ง นิตยดาลุกขึ้นมาบิดเนื้อบิดตัว พยายามจะไล่ความปวดเมื่อยออกจากร่างกาย ซึ่งดูจะไม่ได้ผลนัก ขณะที่กฤษณะ ยกเป้ของเขากลับขึ้นมาสะพายแบกใส่หลังเหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมก็คือเขาหยิบเป้สีชาใบค่อนโตของนิตยดาขึ้นมา ดึงสายให้ยาวขึ้น  แล้วสอดแขนแข็งแรงเข้าไปจนกระเป๋าของนิตยดาไปอยู่ด้านหน้าของลำตัวเขา “พี่กฤษ?” นิตยดาอุทานออกมา งงเล็กน้อยกับการกระทำของเขา มารู้สึกตัวก็ตอนเขาจับต้นแขนเธอ ช่วยพยุงเดินขึ้นเขา “พี่กฤษ กระเป๋านิด นิดแบกเองได้ค่ะ” ไม่ได้อวดเก่งนะ แต่เกรงใจอ่ะ แต่พี่กฤษไม่ยักสนใจ  เขาดันไปดึงกิ่งไม้อะไรไม่รู้ออกมาจากข้างทางยื่นให้เธอซะอีก ง่า...ไม้เท้า ไม่เอาได้ป่าว เสียบุคลิกหมด (นี่หล่อนรู้ตัวรึเปล่าว่าตัวเองอ่ะหมดสภาพแย้ว) แต่เธอก็รับไว้ ระหว่างทางเห็นคนใช้กิ่งไม้เป็นไม้เท้าจำเป็นอยู่หลายคน คนอื่นเค้าใช้กันได้เราใช้มั่งก็ไม่เห็นแปลกเลย แหม..ไม่ต้องแบกของเองนี่สบายจัง พอตัวเองสบายนิตยดาก็เริ่มเห็นใจความลำบากของ “พี่กฤษ” ขึ้นมาทันที ระหว่างทางเริ่มมีถามพี่กฤษเหนื่อยมั้ย? พี่กฤษหิวมั้ย? พี่กฤษน้ำมั้ย?  จน “พี่กฤษ” ชักขำกับความห่วงใยจนออกนอกหน้าของหญิงสาว แค่ความห่วงใยเล็กๆ น้อยๆ นั้น กลับสร้างความรู้สึกดีๆ ให้เกิดขึ้นมาได้ ไอ้ที่ตะบึงตะบอนกันก่อนหน้าไม่รู้หายไปไหนหมด ทั้งคู่เริ่มคุยเล่นกัน  นิตยดาคงไม่อยากเชื่อแน่ถ้าก่อนหน้านี้ มีคนบอกว่าเธอจะให้ผู้ชายจับมือถือแขนได้หน้าตาเฉย  (ก็ลองเขาไม่จับสิ หล่อนจาได้มาเดินอยู่อย่างงี้เร๊อะ ป่านนี้อาจจะไปนั่งอยู่ข้างทางตรงไหนซักที่) “ทำไมพี่กฤษดูไม่เห็นเหนื่อยเลย นิดเหนื่อยจะแย่” “ฮะๆๆ  ก็พี่ออกไร่ทุกวัน บางวันเดินตั้งแต่หน้าไร่ยันท้ายไร่แค่นี้น่ะสบายๆ” “อ๋อ...ที่พี่กฤษไม่เรียนต่อเพราะกลับไปทำไร่ที่ลำปางนี่เอง” ด้วยไม้เท้า บวกแรงพยุงของคนข้างตัวทำให้นิตยดาเดินเพลิน ไม่ได้สังเกตว่ากฤษณะหันมามองเธอด้วยแววตาขำขัน “ถามจริงเถอะ ..ทำไมรู้เรื่องพี่เยอะจัง” หญิงสาวหัวเราะเบาๆ “ใครบอกว่านิดรู้แต่เรื่องพี่กฤษ พี่กฤษลองพูดชื่อคนที่เรียนรุ่นเดียวกับพี่มาซักคนสิคะ” กฤษณะ เลือกชื่อเพื่อนตัวเองออกมาคนนึง  งงอยู่บ้างว่าสาวรุ่นน้องคิดจะทำอะไรกันแน่ แต่พอเจ้าหล่อนเล่าเรื่องซุบซิบของเพื่อนคนนั้นให้ฟังก็ตาโต ลองเลือกชื่อเพื่อนมาอีก 2-3 คน เจ้าหล่อนก็ร่ายยาวต่อไปอีก เรื่องที่เจ้าหล่อนพูดมีจริงบ้างไม่จริงบ้าง ตามกระแสข่าวลือ ถึงจะทึ่งกับความสามารถที่ไม่เหมือนใครของนิตยดา แต่ก็รู้สึกเซ็งขึ้นมาพร้อมๆ กันด้วย ทำไมเขาต้องเซ็ง เซ็งเพราะไม่ใช่เฉพาะเรื่องของเขาที่เธอสนใจอย่างนั้นหรือ กฤษณะส่ายหน้าไปมา ชักจะบ้าไปกันใหญ่ละ นิตยดาจะสนใจเรื่องของใครไม่เห็นเกี่ยวกับเขาซักหน่อยนี่นา.. ........................................................................................... จบครึ่งแรกคะ...อิอิ หายไปนานขอสารภาพตามตรงว่าติดเกมอยู่...ปกติทำงานเสร็จจะมานั่งเขียนนิยาย แต่กลายเป็นนั่งเล่นเกมเลยไม่มีเวลามานั่งเขียน แต่ครึ่งหลังจะตามมาเร็วๆนี้ แน่นอนค่ะ  ^(^-^)^ จากคุณ : wayo - [ 30 ส.ค. 47 19:04:50 ]

ความคิดเห็นที่ 2 กำ ลืมเว้นบรรทัดอ่ะ ...โทดทีนะคะทุกคน ทนตาลายกันหน่อยแล้วกันนะคะ Y__Y จากคุณ : wayo - [ 30 ส.ค. 47 19:06:28 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ใช่คนเดียวกับคนที่เขียนเรื่องลำนำแห่งรักรึเปล่าคะ ถ้าใช่อยากทราบว่าหาอ่านได้ที่ไหนคะ มีเวบส่วนตัวด้วยรึเปล่า จากคุณ : มะละกอ - [ 30 ส.ค. 47 20:11:55 A:210.246.73.114 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ถ้าใช้คุณวาโยคนนั้น รอลำนำแห่งรักด้วยคนนะคะ จากคุณ : July - [ 30 ส.ค. 47 20:47:14 A:82.5.66.140 X:62.252.224.18 ]

ความคิดเห็นที่ 5 -__-a (แกร๊กๆ) เอ่อ.... ลำนำแห่งรัก ซุกไว้ไหนหว่า? แล้วเเต่งถึงไหนแล้วเนี่ย...ช่วยรอไปอีกนิดนึงแย้วกันน้า หุหุ.. (-___--")  กลับไปรื้อก่อน ดึ๊บ..ดึ๊บ (คลานหนี) จากคุณ : wayo - [ 30 ส.ค. 47 21:15:57 A:203.147.13.79 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 ใช่ ๆ มาร่วมทวงลำนำแห่งรักอีกคนค่ะ นานนนนนนนมาก จากคุณ : poopy - [ 30 ส.ค. 47 21:23:50 A:202.133.166.51 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 ยังไม่เคยอ่านลำนำแห่งรักค่ะ แต่ท่าทางจะน่าสนุกเหมือนกัน..ไว้จะลองไปหามาอ่านบ้าง อ่านเรื่องนี้แล้วสนุกดี เขียนได้รสชาติดีนะคะ อ่านแล้วทำให้นึกถึงตอนตัวเองไปเที่ยวภูกระดึงเมื่อปีก่อนจังเลย... จากคุณ : FruiT SaLaD - [ 30 ส.ค. 47 22:48:53 ]

ความคิดเห็นที่ 8 หนุกจังเลยอ่ะค่ะ.. ^^ ฮ่าๆ... นึกถึงตอนตัวเองไปเที่ยวนะคะ @^_____^@ จากคุณ : p_jung - [ 31 ส.ค. 47 08:38:32 A:210.246.68.215 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 รอครึ่งหลังอยู่นะคะ ^^ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 31 ส.ค. 47 11:27:23 ]

ความคิดเห็นที่ 10 หนุกจังค่ะ.............อยากมีคนไปเที่ยวแบบนี้บ้าง จากคุณ : keroobob - [ 31 ส.ค. 47 11:28:13 ]

ความคิดเห็นที่ 11 โอ๊ย อยากไปภูกระดึงอีกจังเลย จากคุณ : scottie - [ 31 ส.ค. 47 12:27:25 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อยากไปเที่ยวบ้างอ่ะ ว่าแล้วก็ทวงลำนำแห่งรักด้วยคนนะคับ จากคุณ : waidhaya - [ 31 ส.ค. 47 17:45:47 ]

ความคิดเห็นที่ 13 น่ารักจังค่ะ สนุกดี ท่าทางนิดจะเป็นเจ้ากรมข่าวนะ แล้วก็ทวงลำนำฯด้วยคนค่ะ จากคุณ : nam (nampolaris) - [ 7 ก.ย. 47 13:28:02 ]