ความคิดเห็นที่ 1 ปรายฟ้า บทที่  20 ความเงียบเข้ามาครอบคลุมบรรยากาศภายในรถอีกครั้ง  แม้ว่าต่างฝ่ายต่างก็มีเรื่องที่อยากจะไถ่ถามกันอยู่เช่นกัน เพียงแต่ติดที่ว่า   ไม่มีฝ่ายใดกล้าที่ถามออกมาก่อนเท่านั้นเอง   สุดท้ายก็เป็นปรายฟ้าที่ถามออกมาก่อน... “พี่กฤษต์คะ  ที่บอกว่าสัญญากับแม่ของฟ้าไว้น่ะ  หมายความว่าไงเหรอคะ” “อ้อ... เรื่องนั้นนะเหรอ”  ใบหน้าเข้มที่ยังจมดิ่งอยู่กับความคิดของตัวเอง  ดูจะมีริ้วรอยของความตื่นเต้นจางๆ ปรากฏขึ้นเมื่อคำถามนั้นดังออกมา  กฤษต์เงียบไปเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ “ความจริงก็ไม่มีอะไรหรอก พอดีพี่เห็นว่าดึกแล้วน่ะ  ก็เลยอ้างกับพี่สอเขาไปอย่างนั้น ขานั้นถ้าติดลมแล้วละก็  คงหาเรื่องปลีกตัวกลับลำบากนะ  ก็เลยต้องแอบอ้างผู้ใหญ่เขาไป   ฟ้าคงไม่ว่าหรอกนะ” “อ้อ... เป็นงั้นไป  ฟ้าก็งงว่าพี่กฤษต์ไปทันสัญญิง สัญญากับแม่ของฟ้าไว้ตอนไหนยังไงซะอีก” ปรายฟ้าพูดพลางถอนหายใจเบาๆ  พร้อมรอยยิ้มจางๆ โดยที่ไม่ทันสังเกตเห็นใบหน้าของชายหนุ่ม คู่สนทนาเลยว่าใบหน้านั้นซ่อนความจริงอะไรบางอย่างเอาไว้... “แต่ยังไงฟ้าก็ขอบคุณพี่กฤษต์มากๆ นะคะ  ที่ต้องคอยมาลำบากตามรับตามส่งฟ้าอย่างนี้ ทั้งที่ความจริงแล้วก็ไม่ใช่หน้าที่อะไรของพี่กฤษต์เลย  แถมบ้านพี่กับบ้านฟ้าก็ไม่ได้อยู่ ใกล้ๆ กันซะด้วยสิ” “ไม่เป็นไรหรอกฟ้า  พี่เต็มใจ” น้ำเสียงเรียบง่าย  หากแต่กลับฟังดูอบอุ่นเหลือเกินสำหรับคนฟัง ทำเอาเจ้าตัวเผลอยิ้มตอบรับออกไปกับเหตุการณ์เบื้อหน้าอย่างไม่ทันรู้ตัว  แต่เมื่อรู้สึกตัว ว่าใบหน้าของตัวเองเปื้อนยิ้มจนเกินงาม  ก็เลยต้องรีบเก็บรอยยิ้ม  ก่อนจะเฉตามองออกไป ทางด้านนอกทดแทน แต่แม้จะละสายตาไปจากคู่สนทนาของเธอ  หากแต่ใบหน้าเพียงชั่วครู่ที่เขาหันมาสบตา พร้อมคำพูดสั้นๆ เหล่านั้น  กลับยังดูเหมือนว่ายังลอยวนอยู่ในความรู้สึกได้อย่างน่าแปลกใจ นานแค่ไหนแล้วนะ  ที่เธอไม่ได้เห็นแววตา  และรอยยิ้มที่อบอุ่นแบบนี้   คำพูดสั้นๆ  แต่กลับฟังแล้วทำให้รู้สึกวางใจ  และมั่นใจในตัวของเขาคนนั้นได้มากมายเหลือเกิน  ขอบคุณมากนะคะพี่กฤษต์  ...  ขอบคุณ... กฤษต์เงียบไปทั้งที่ความรู้สึกบางอย่างในหัวใจบอกกับเขาว่า... ... นี่คือช่วงเวลาที่เหมาะสมที่สุด  ที่จะพูดในสิ่งที่เก็บกักเอาไว้ในหัวใจออกไปให้คนข้างๆ ได้รับรู้... แต่ความรู้สึกอีกด้านกลับดึงรั้นคำพูดเหล่านั้นให้ติดอยู่แค่ปลายปาก... ไม่ใช่เพราะไม่กล้าพูดในสิ่งที่เขารู้สึก   แต่เป็นเพราะไม่แน่ใจในสิ่งที่เขากำลังจะพูดออกไป... ไม่แน่ใจ... ว่ามันถึงเวลาที่เหมาะสมจริงๆ แล้วหรือยังที่เขาจะพูดเรื่องออกไป ไม่แน่ใจ... ว่าสำหรับปรายฟ้า  เรื่องของใครบางคนที่มีความหมายในวันเก่าๆ นั้น  จะจางหายไปบ้างหรือยัง ไม่แน่ใจ... ว่าตัวเขานั้นทำให้ปรายฟ้ามั่นใจได้บ้างหรือยังว่าเขานั้นสามารถปกป้องคุ้มครองเธอได้ สุดท้ายเสียงเพลงที่ปรายฟ้าร้องออกมา  ก็ทำให้เขาตัดสินใจนิ่งเงียบไม่พูดสิ่งเหล่านั้นออกไป ก็อย่างที่เพลงว่าไว้นะแหละ  เขาในตอนนี้ก็คงเป็นได้แค่ไม้ขีดไฟก้านเล็กๆ เพียงก้านเดียวเท่านั้น   หากรีบจุดตัวเองเมื่อไหร่ไม่นานนัก  แสงนั้นก็คงมอดดับไป  แล้วก็คงมีแต่ตัวเขาเท่านั้น ที่จะเลือนหายไปสายลมแหล่งกาลเวลา บางทีการเฝ้ารอและเฝ้าเพาะบ่มความรู้สึกเหล่านี้ไว้อีกสักพักก่อนน่าจะช่วยทำให้อะไรๆ ดีกว่านี้บ้าง อย่างน้อยในวันข้างหน้า  เขาอาจมีโอกาสที่จะเป็นได้มากไปกว่าไม้ขีดไฟก้านเล็กๆ เพียงก้านเดียว และตัวเขาเองก็เชื่ออยู่ลึกๆ ว่าถึงขณะนี้ปรายฟ้าเองก็คงพอเข้าใจในความรู้สึกบางส่วนของเขาเช่นกัน   เพราะอย่างนั้นคงไม่จำเป็นเท่าไหร่นักที่จะต้องพูดมันออกไปในตอนนี้ให้ต้องอึดอัดใจกันไปทั้งสองฝ่าย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง... ในเวลาที่ขนาดตัวเขาเองที่ควรจะเป็นคนพูดยังสับสนและยังคงเต็มไปด้วยความไม่แน่ใจ ต่างๆ นานามากมายขนาดนี้ บางทีการปล่อยให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ความจริงใจที่มีให้กัน  น่าจะเป็นสิ่งที่ดีกว่า และอาจทำให้ปรายฟ้าเอง สบายใจมากกว่าที่จะต้องมากังวลกับความรู้สึกที่เขามีให้ในขณะนี้จนมากมายเกินไป   แม้ว่าจะยังไม่ได้พูดมันออกไป  แต่อย่างน้อยแค่ได้แสดงออกถึงความรู้สึกที่มีให้คนข้างๆ ได้รับรู้บ้าง... แค่นี้ก็น่าจะพอแล้วนี่นา  ไม่เร่งร้อน  รีบเร่งจนเกินพอดี   การทำแบบนี้อาจจะเป็นทางออกที่ดีกว่า   ในเมื่อเวลาของเขาก็ยังคงเหลืออยู่บ้าง  อย่างน้อยก็อีกปีครึ่ง... คงมีสักวันแหละน่า...  ที่เขาคิดว่าเขาพร้อมพอ  ที่จะเสนอตัวเข้าไปดูแลหัวใจคนข้างๆ คนนี้ได้อย่างเต็มที่ แล้ววันนั้นเขาจะเสนอตัวเข้าไปแทนที่คนคนนั้นที่มีความสำคัญกับความทรงจำของเธออย่างมากมาย ให้ได้ ... รออีกหน่อยนะหัวใจ... รออีกนิด...  อีกไม่นานหรอก.... ไม่นาน.... =========================================================================== ยอมให้เธอล่วงเกินหัวใจก็พอ... ที่เหลือรอเวลา... ไว้วันหนึ่ง ฉันสัญญา.... .... ฉันจะเป็นของเธอ.... =========================================================================== จากคุณ : นายนิรันดร์ - [ 31 ส.ค. 47 00:01:00 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “เหงา...หนีมามองดาว บนฟ้า... ฟ้าไม่มีดาวดับ กลับกลาย...ใจเห็นเธอลอยเด่นเหมือนดาวส่อง เหงา...เหงาไม่มีเธอ คืนนี้...เหมือนวันที่ผ่านพ้น สับสน เธอเหมือนคนดี เธอเหมือนคนหลอก” เสียงเพลงเพราะใสดังพริ้วออกมาจากเวทีท่ามกลางผู้คนที่เริ่มหนาตาขึ้นพอควรในช่วงหัวค่ำ  นับตั้งแต่ที่นักดนตรีกลุ่มนี้ เริ่มเข้ามาเล่นในช่วงเย็นๆ ค่ำๆ ทดแทนจากที่เคยเปิดแผ่นเพื่อรอลูกค้าอย่างที่เคยเป็นมา ลีลาน้ำเสียง  และการพูดจากับแขกๆ อย่างเป็นกันเองของนักร้องสาวสวย  ดึงกลุ่มแขกใหม่ๆ หลายๆ คนให้เข้ามาทีร้าน ด้วยแรงเชียร์แบบปากต่อปาก  จนบรรยากาศยามเย็นของร้านที่เคยเงียบๆ ดูคึกคักขึ้นมามากกว่าเดิมทันตาเห็น แม้จะเป็นแค่วงสมัครเล่นจากรั้วมหาลัย  แต่เสียงร้องและทำนองดนตรีที่พวกเขาขับกล่อมออกมา ก็ดึงให้บรรยากาศ ที่เคยดูธรรมดาๆ ในช่วงเย็นให้กลายเป็นช่วงเวลาในการผ่อนคลายความเครียดที่สะสมมาครึ่งค่อนวันได้เป็นอย่างดี เสียงร้องนุ่มๆ จากชายหนุ่มมือเบสที่สลับผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันขึ้นมาร้อง  ฟังดูเหงาเศร้าได้อารมณ์ยิ่งนัก   เพราะไม่ใช่เพียงแค่น้ำเสียงเท่านั้น  หากแต่แววตากลมโตคู่นั้นก็ยังคงอาบแววเศร้าอยู่จางๆ  แต่ก็เรียกว่าดูดี กว่าเมื่อสองสามวันแรกที่เขากลับมาร่วมวงค่อนข้างมากนั่นอาจเพราะเรื่องร้ายๆ ที่ผ่านเข้ามาดูเหมือนว่าจะผันแปร ไปในทางที่ดีขึ้นบ้าง  หากแต่แววตาคู่นั้นก็ยังคงฉาบปกไปด้วยความเงียบงัน  ไม่ดูร่าเริงแจ่มใสอย่างที่เคย   ก็ได้แต่หวังว่าท่ามกลางเวลาที่ผ่านไป  และการตัดสินใจบางอย่าง  จะทำให้เรื่องร้ายๆ นี้จบลงในแบบที่ควรจะเป็น อีกครั้งที่สำเนียงเพลงเหงาๆ ค่อยๆ ดังแผ่วออกมาจากชายหนุ่มคนเดิม “ ฟ้า ฟ้า บนฟ้าคงมีแต่ดาวให้เรานั่งมอง ฟ้า ฟ้าดูหมองมีเมฆกลมๆลอยอยู่เป็นร้อย เหมือน เหมือนคนเหงาที่คอยแต่ดาวเฝ้าแต่นั่งมอง มองจนลับลอยไปกับตา....เหมือนดังกับเธอ” (เพลงดูดาวของศิลปิน วงตะวัน  ถ้ามี real player ในเครื่องก็คลิ๊กเข้าไปฟันได้ครับ http://www.geocities.com/oldsonghome/online2.html  ) =============================================================================== “พี่เอกคะ  น้ำค่ะ”  เสียงใสที่ทักขึ้นมานั้นดึงชายหนุ่มให้หลุดออกมาจากภวังค์อารมณ์  และความคิดที่เงียบงันเพียงลำพัง ให้หันมายิ้มรับด้วยใบหน้าที่ถูกดึงให้ดูผ่อนคลายลงกว่าเดิม  ก่อนจะยื่นมือมารับแก้วน้ำหวานสีสวยใสมาวางไว้ข้างตัว ปรายฟ้าทรุดกายลงนั่งข้างๆ ชายหนุ่มที่ขณะนี้ยังคงนั่งนิ่ง  แม้มุมปากจะมีรอยยิ้มแต้มอยู่จางๆ  หากแต่ประกายตาของเขา กลับดูเศร้าและเหงายิ่งนัก   สักพักเอกจึงหันกลับมามองปรายฟ้าก่อนที่จะเสตามองเลยผ่านไปยังกระจกใสด้านข้าง ที่มองผ่านไปเห็นถึงบรรยากาศด้านในร้าน  ที่ขณะนี้ผู้คนเริ่มคึกคักขึ้นเรื่อยๆ ตามจังหวะดนตรีที่เริ่มมีจังหวะจะโคนมากขึ้น แปรผันตรงตามเข็มนาฬิกาที่เดินใกล้เลข 10 เข้าไปทุกขณะ  สักพักความเงียบภายนอกก็ถูกทำลายลงด้วยคำถามสั้นๆ “พี่เอกคิดยังไงเหรอคะ  ถึงได้ตัดสินใจทำอย่างนั้น”   เสียงใสเอ่ยถามคำถามที่ยังติดค้างเล็กๆ ในใจของเธอมาเนิ่นนาน  หากที่ไม่ถามก่อนหน้านั้นเพราะไม่อยากเข้าไป สร้างความลังเลใจให้กับการตัดสินใจของชายหนุ่มให้มากมายไปกว่าที่เป็นอยู่  ในห้วงเวลาแห่งการตัดสินใจก่อนหน้านั้น จนกระทั่งถึงวันนี้  วันที่ดูเหมือนเขาจะมีความมั่นใจกับการตัดสินใจมากขึ้น  เวลา ณ ขณะนี้จึงน่าจะเป็นเวลาที่เหมาะที่สุด ที่เธอควรจะถาม  อย่างน้อยคำถามของเธอก็อาจจะมีส่วนช่วยเพิ่มความมั่นใจในการตัดสินใจของชายหนุ่มไปด้วยในตัว   ว่าสิ่งที่ชายหนุ่มตัดสินใจไปนั้น  มันเป็นการตัดสินใจที่ออกมาจากความรู้สึกของเขาจริงๆ  ไม่ได้เป็นการตัดสินใจที่เกิดขึ้น เพียงเพราะต้องการให้เป็นไปตามความรู้สึกถูกต้องจากสายตาของผู้คนรอบข้าง “ทำไมถึงพึ่งมาถามเอาตอนนี้ล่ะเนี่ย”  ใบหน้าเข้มอาบด้วยรอยยิ้มจางๆ ที่ฉาบปนด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย   นั่นเพราะเสี้ยวหนึ่งของการตัดสินใจของเขา  ก็มีคนที่ป้อนคำถามเนี่ยแหละเป็นคนช่วยออกไอเดียให้ จนเขาเองแอบคิดไปแล้วว่าเธอเข้าใจในการตัดสินใจของเขานานแล้วซะอีก  เพราะก่อนหน้านั้นก็เห็นเงียบมาตลอด ไม่ได้ซักถามอะไร   “แน่ใจแล้วเหรอคะ  ที่จะให้ทั้งคู่กลับมาคืนดีกัน”  เสียงใดถามย้ำกลับมาอีกครั้งเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มนิ่งเงียบไป ชายหนุ่มเงียบไปเล็กน้อยก่อนจะตอบคำถามนั้นกลับไปด้วยเสียงปลงตก “ก็คิดว่าแน่ใจแล้วล่ะ  ดูแล้วมันน่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับทุกฝ่ายนี่นา”  ใบหน้าและแววตานั้นกลับมาคมเข้ม แลดูจริงจังอีกครั้ง  แต่ประกายตานั้นกลับดูหม่นเศร้าลงไปกว่าที่เคย คำถามนั้นดึงย้อนให้เขากลับไปคิดถึงคำพูดของเขาที่ได้มีโอกาสพูดตรงๆ กับนภ  ชายหนุ่มอีกคนของแพร ชายหนุ่มอีกคน... ที่ก็รัก  และมีความรู้สึกที่ดีให้กับหญิงสาวที่เขารักเช่นกัน... แม้ว่าอาจจะลดน้อยลงไปบ้าง แต่นั้นก็เป็นเพราะความเข้าใจผิดบางอย่าง  ในสิ่งที่มันไม่ได้เป็นจริงอย่างที่เขาคิดแต่อย่างใด... ซึ่งหากลบความค้างคาใจข้อนี้ไป... แววตาและอารมณ์ที่สะท้อนออกมาจากชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาในวันนั้น ก็ยังคงบ่งบอกได้ดีถึงความรู้สึกที่เขายังคงมีให้กับแพร  ว่ามันยังคงเดิมมิได้เปลี่ยนแปลงไปจากวันวานเลยแม้แต่น้อย เรื่องแบบนี้ผู้ชายด้วยกัน  มองกันออกได้ไม่ยาก  โดยเฉพาะเมื่อคนทั้งคู่ต่างก็มีความรู้สึกดีๆ ให้กับเธอคนนั้นเหมือนๆ กัน และในวันนั้น  วันที่เขาได้มีโอกาสเปิดอกพูดคุยกันในทุกเรื่องอย่างลูกผู้ชาย  เรื่องราวต่างๆ ที่ต่างฝ่ายต่างติดค้างในใจ อยู่ตลอดมา  ก็ถูกระบายและพูดคุยกันแบบตรงๆ  และผลที่ตามมาก็คือท่าทีที่เปลี่ยนไปจากเดิมค่อนข้างมากของนภ ที่จากไม่เคยรับฟังอะไรเลยในช่วงแรก ๆ   ด้วยเห็นว่ามันไม่พ้นอะไรไปจากคำแก้ตัวที่ไม่เข้าท่า หากแต่ว่าสุดท้าย  น้ำเสียงและแววตาที่จริงจังของเอก  ก็ดึงให้เขาต้องหันกลับมาฟังเหตุผลนั้นจนมีทีท่าที่เปลี่ยนไป จากที่ไม่ยอมรับฟังเหตุผลใดๆ เลยแม้แต่น้อย  ก็เริ่มค่อยๆ เปิดใจยอมรับและให้อภัยในสิ่งที่เกิดขึ้น =============================================================================== จากคุณ : นายนิรันดร์ - [ 31 ส.ค. 47 00:05:13 ]

ความคิดเห็นที่ 3 หลังจากการพูดคุยในวันนั้น  ทำให้ตัวเขาเองดูจะสบายใจขึ้นมาได้บ้าง  แม้ว่าจะไม่มากมายอะไรนัก  แต่อย่างน้อย ตั้งแต่วันนั้นมาเขาก็ไม่ต้องเอาเวลาที่มีไปจมติดอยู่กับความเศร้าหมองจนไม่เป็นอันทำอะไรเหมือนที่เคยเป็น ในที่สุดเขาก็กลับมาซ้อมได้ตามเคย  แม้แรกๆ จะมีติดขัดไปบ้าง  จนเต้ยต้องยกเรื่องมาขู่ว่าถ้าเล่นไม่ได้เต็มที่ทันวันงาน ก็อาจจะต้องดึงให้รุ่นน้องจากวงสองเข้าไปเล่นแทน  เพราะเวลาเหลือไม่มากนัก  และดูเหมือนว่าคำขู่นั้นจะได้ผล   เมื่อเอกเองพยายามเต็มที่  ที่จะกลับมาเรียกความรู้สึกเก่าๆ ให้กลับมาให้เร็วที่สุด  และเมื่อสมาธิต่างๆ เริ่มกลับมา เขาก็ใช้เวลาไม่นานนักที่จะปรับตัวให้เข้ากับแนวเพลง  และทำนองใหม่ๆ  สภาพแวดล้อมในการซ้อมใหม่ๆ จนกลับมาเป็นเอกมือเบสคนเดิม  ที่เล่นได้อย่างที่เคยเป็น   ท่ามกลางความโล่งใจของเพื่อนๆ ทุกคน “ฟ้าว่ามันจะได้เรื่องไหม  พี่จะแก้ตัวในสิ่งที่พี่ทำผิดไปได้หรือเปล่า”  แก้วน้ำที่ถูกวางไว้ข้างตัวเมื่อครู่ถูกยกขึ้นจิบบางๆ   ก่อนที่ใบหน้าซึมเศร้าจะปรายตามองเหม่อจ้องมองผ่านออกไปไกลๆ  ราวกับว่าจิตใจของเขาขณะนี้ ลอยคว้างห่างออกไปจนไกลลับ “ก็... ไม่รู้สิคะ  ก็ต้องขึ้นอยู่กับว่าลึกๆ ของเขาสองคนว่ายังรู้สึกต่อกันมากมายแค่ไหน  บางทีมันอาจจะได้เรื่อง หรือบางทีมันก็อาจจะไม่   มีแต่เขาทั้งคู่นะแหละค่ะที่จะตอบได้ดีที่สุด” “นั่นสินะ  นั่นสิ...  เรามันก็แค่.......  คนนอก”  ปลายเสียงนั้นสั่นเครือลงจนแทบไม่ได้ยิน  เสียงนั้นบ่งบอกอารมณ์ ความรู้สึกของคนพูดได้เป็นอย่างดี  แต่เธอก็ไม่อาจจะทำอะไรไปได้มากมายไปกว่านี้เช่นกัน “แล้วพี่เอกรู้สึกเสียใจไหมคะ  ที่ตัดสินใจก้าวข้ามขอบเขตของความเป็นเพื่อนไปในวันก่อนนั้น” “เสียใจไหม  ก็เสียใจนะ  แต่พี่คิดว่าที่เสียใจเนี่ยไม่ใช่เพราะก้าวข้ามมาหรอก  แต่ที่เสียใจ  มันก็เพราะการเข้ามาของพี่ มันไม่ได้เป็นไปอย่างถูกต้องตามที่พี่เคยคาดคิดไว้  และที่สำคัญการก้าวเข้ามาของพี่มันกลับเป็นสาเหตุหลัก ที่ทำให้คนที่พี่รักต้องเสียใจ  ตรงนั้นแหละที่ทำให้พี่ผิดหวังในการกระทำของตัวเอง”   เสียงถอนหายใจที่ตามออกมาพร้อมกับแววตาที่เลือนลอย  แก้วน้ำหวานสีสวยใสถูกหยิบขึ้นมาจิบอีกครั้ง   ราวกับจะต้องการให้มันช่วยให้เขาพูดเรื่องราวต่างๆ ที่ติดค้างอยู่ในความรู้สึกภายใน  ให้ไหลเลื่อนออกมาได้ง่ายดายขึ้น ไม่ใช่ติดอยู่เพียงแค่ปลายลิ้นอย่างที่เป็นอยู่ “แต่ถ้าวันนั้นไม่ตัดสินใจก้าวข้ามมา  มันก็คงจะรู้สึกติดค้างในใจอยู่เรื่อยๆ น่ะแหละ  เหมือนกับว่าเสียดายโอกาสที่จะทำ แต่ทีนี้พอได้ทำไปแล้วมันก็โล่งใจขึ้น  แม้ว่าคำตอบที่ออกมามันจะไม่ได้เป็นไปอย่างที่หวังไว้ก็ตาม  แต่อย่างน้อย มันก็ไม่ติดค้างในใจให้ต้องคิดไปเองต่างๆ นานา” เสียงนั้นปิดท้ายลงด้วยรอยยิ้มของเอก  ที่ก็สามารถดึงให้คนที่ นั่งเงียบอยู่ข้างๆ ยิ้มตามไปได้ด้วยเช่นกัน หากแต่ภายใต้รอยยิ้มที่ฉาบแต้มอยู่ที่ใบหน้าของคนทั้งคู่  สิ่งที่ซ่อนเร้นอยู่ภายในกลับแฝงไว้ด้วยความรู้สึก ที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง  คนหนึ่งแม้จะดูหม่นเศร้า  หากแต่ลึกๆ แล้วมันคือความหม่นเศร้าที่รอคอยเพียงแค่เวลา ที่จะเข้ามาเยียวยารักษาให้ดีขึ้นเพียงเท่านั้นไม่ต่างอะไรกับดอกไม้ช้ำๆ ที่รอวันผลิบานขึ้นมาเพื่อยิ้มรับกับแสงอาทิตย์อีกครั้ง ในขณะที่หญิงสาวอีกคนนั้น  แม้ภายนอกจะแลดูเหมือนดอกไม้ที่ไม่เคยผ่านความบอบช้ำใดๆ  มาก่อน  ดูงดงามราวกับว่า รอคอยเพียงแค่วันเวลาที่เหมาะสมที่จะผลิบานออกมา  เฉกเช่นดอกไม้ดอกอื่นๆ ทั่วไป แต่ใครจะรู้ล่ะว่าดอกไม้ที่ดูเหมือนจะสมบูรณ์ดอกนี้  กลับเป็นดอกไม้ที่เลือกที่จะปิดซ่อนตัวเองจากแสงอาทิตย์เสมอมา โดยไม่เคยคิดที่จะพยายามเติบโตมากไปกว่านี้เลยแม้แต่น้อย  ที่ทำอยู่เรื่อยมาคือหลบซ่อนอยู่ภายใต้เงาของร่มไม้ใหญ่   เพียงเพราะไม่อยากเปิดกลีบใบไปพบเจอกับแมลงร้ายภายนอก สุดท้ายก็ปล่อยให้เยื่อแข็งภายนอกนั้น  คอยห่อหุ้มความงดงามเหล่านั้นไว้อย่างแนบชิด   โดยไม่คิดที่จะผลิบานเลยสักนิด ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดๆ ก็ตามที ที่เป็นเช่นนี้... คงเพราะครั้งหนึ่งที่ดอกไม้ดอกนี้เคยผลิกลีบก้านออกมาเพื่อรับแสงตะวัน  แต่สุดท้ายกลับพบว่าแสงนั้น ไม่ใช่แสงที่มีไว้เพื่อให้ความอบอุ่นให้กับดอกไม้อย่างเธอเหมือนดังที่คาดหวังไว้  แต่แสงนั้นกลับเป็นแสงที่ส่องผ่านเธอมา   เพียงเพื่อให้ความอบอุ่นและความใส่ใจกับดอกไม้อีกดอกหนึ่ง  ที่เติบโตขึ้นมาข้างๆ เธอ  ตั้งแต่เริ่มผลิใบ  แล้วมันสมควร แล้วหรือ  ที่เธอจะเอนหน้าเข้าไปแทรกกลางตัดหน้าดอกไม้ดอกนั้นเพียงเพื่อรับแสงตะวันนั้นมาเป็นของตัวเองซะอย่างนั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับดอกไม้ดอกนี้... ดอกไม้ที่เธอเองรู้ดีอยู่เสมอมา...  ว่าอ่อนโยน  งดงาม  และมีความหมายกับดวงอาทิตย์ดวงนั้นมากมายเพียงใด.... ========================================================================== จากคุณ : นายนิรันดร์ - [ 31 ส.ค. 47 00:06:05 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “น่าอิจฉาพี่เอกจังนะคะ  อย่างน้อยพี่เอกก็ยังมีโอกาสได้ลอง  ได้ก้าวผ่านเข้าไปเกินเส้นแบ่งนั้น  ได้มีโอกาสที่จะได้แสดง ความรู้สึกที่มีจริงๆ ให้เธอคนนั้นได้รับรู้  และก็ไม่ต้องมีอะไรให้ติดค้างอยู่ในความรู้สึกของตัวเอง” “ไม่เหมือนกับฟ้า”   เสียงใสนั้นเผลอบ่นความในใจที่ปิดซ่อนเอาไว้เนิ่นนาน  ให้เลื่อนไหลออกมาอย่างลืมตัว  คงเพราะสถานการณ์ที่เกิดขึ้น ก่อนหน้านั้นทำให้เธอรู้สึกเหมือนกับพูดคุยอยู่กับคนที่ตกอยู่ภายใต้สถานการณ์เดียวกัน  ต่างกันตรงที่ฝ่ายหนึ่งทำมันไปแล้ว แต่เธอยังไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะทำมัน   อารมณ์รอนไหวที่ถูกซ่อนเอาไว้ภายในใจ  จึงเลื่อนไหลออกมาอย่างไม่ทันรู้ตัว คำพูดของปรายฟ้าดึงให้ชายหนุ่มหันหน้ากลับมาด้วยความสงสัย  นั่นเพราะแม้เขาจะเคยปรึกษาอะไรต่อมิอะไรกับปรายฟ้า อยู่บ่อยๆ  แต่ก็ไม่เคยมีเลยสักครั้งที่เธอคนนี้จะหลุดเล่าเรื่องส่วนตัวใดๆ ของเธอออกมาให้เขารับฟัง  ซึ่งก็ทำให้ตัวเขาเอง ไม่เคยรับรู้เรื่องราวใดๆ ของเธอมาก่อนเลยสักนิด  จนพลอยคิดไปเองว่าสาวน้อยคนนี้คงไม่มีเรื่องราวใดๆ ให้ต้องกังวลใจ นั่นคงเป็นเพราะภาพลักษณ์ภายนอกของปรายฟ้าที่เขาและคนอื่นๆ พบเห็นและรู้จัก  ก็หนีไม่พ้นภาพของสาวน้อย ที่สดใสร่าเริงสมวัย  และดูจะมีรอยยิ้มให้กับคนรู้จักได้ตลอดเวลา  จนเขาเองก็ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า ภายใต้รอยยิ้มสดใสเหล่านั้น  จะมีเรื่องไม่สบายใจบางอย่างซ่อนเร้นไว้ด้วยเช่นกัน หากเมื่อปรายตาหันหน้ามาถาม  ภาพของชายหนุ่มอีกคนที่ยืนนิ่งด้วยแววตาหม่นเศร้าอยู่ตรงปลายประตูด้านหลัง ก็ทำให้เขากลับเงียบไป  เนื่องด้วยไม่รู้ว่าร่างสูงโปร่งนั้นยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่   แต่สิ่งหนึ่งที่รู้ได้อย่างเด่ดชัด คือแววตาและใบหน้าที่เซื่องซึมนั้น  คงจะเป็นเพราะได้ยินถึงคำพูดประโยคสุดท้ายของปรายฟ้าอย่างแน่นอน ก่อนที่เขาจะทันถามคำถามใดๆ ร่างบางข้างๆ ก็ยันกายลุกขึ้นซะก่อน  พร้อมๆ กันกับร่างของชายหนุ่มอีกคนที่หันหลัง เดินกลับเข้าไปในร้านทันทีที่เห็นคนทั้งคู่ขยับกาย   ร่างสูงโปร่งนั้นจะเดินลับหายไปอย่างเงียบๆ เพียงลำพัง  โดยที่ปรายฟ้าเองไม่ได้รับรู้ถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย   “แล้วทำไมฟ้าถึงไม่....” เสียงทักถามดังออกมาก่อนที่ปรายฟ้าจะทันขยับตัวหนีไปไหนเสียก่อน  และแม้ว่าปลายเสียงนั้น จะเงียบหายไปก่อนที่ควรจะเป็น  แต่ก็เพียงพอแล้วที่สื่อความหมายของคำถามที่เขาต้องการจะพูดมันออกไป คำถามนั้นฉุดร่างบางให้ยืนนิ่งอยู่พักหนึ่ง  ราวกับกำลังชั่งใจอยู่ว่าควรจะตอบคำถามนั้นหรือไม่  แต่แล้วสุดท้ายคำถามนั้น ก็ถูกตอบกลับไปด้วยใบหน้าแต้มยิ้ม  หากแต่ประกายตาที่หม่นเศร้าลงกลับทำให้รอยยิ้มนั้นดูไม่สดใสอย่างที่เคยเป็น “คงเพราะมันไม่ง่ายนักมั้งคะ  แม้จะรู้ดีว่าถ้าได้ทำแล้วมันอาจแลกกับความสบายใจของตัวเราเอง  แต่ถ้าสิ่งที่เราอยากทำ มันต้องแลกกับความไม่สบายใจของใครอีกหลายคน  ฟ้าว่ามันก็ไม่น่าจะเป็นทางเลือกที่ดีนักที่จะทำมัน โดยเฉพาะกับเรื่องของฟ้า  สถานการณ์และความสัมพันธ์มันซับซ้อนเกินกว่าที่ฟ้าจะคาดเดาผลที่จะตามมาได้ และฟ้าก็ไม่คิดว่าฟ้าพร้อมที่จะรับผลที่ตามมาของมันได้ในตอนนี้”   “แล้วที่สำคัญ  โอกาสแบบนั้นคงจะไม่มีวันผ่านเข้ามาหาฟ้าหรอกค่ะ  ดึกล่ะ  ฟ้าคงต้องกลับแล้วละค่ะพี่เอก   ฟ้าขอตัวเข้าไปเก็บของข้างในก่อนนะคะ” ก่อนที่เอกจะทันทักถามอะไรออกไป  คำพูดตัดบทท้ายประโยคของปรายฟ้าก็ดังกลบออกมาซะก่อน   คงเพราะเธออยากจะจบการสนทนาในเรื่องนี้ไว้เพียงเท่านั้น  ซึ่งก็ไม่ยากอะไรนักที่คู่สนทนาของเธอจะเข้าใจ “ฮึ่ม... พี่ก็ว่าจะกลับด้วยเหมือนกันแหละ  กลับไปนอนพักให้เต็มที่สักหน่อย  เดี๋ยวพรุ่งนี้เกิดไปเพลียตอนซ้อมใหญ่ ละยุ่งเลย  ถ้าเป็นงั้นมีหวังโดนไอ้เต้ยด่าตาย”  ชายหนุ่มขยับกายลุกขึ้น  ก่อนที่จะค่อยๆ เดินตามปรายฟ้าเข้าไปในร้าน ด้วยใบหน้าและแววตาที่ฉาบแต้มไปด้วยความสับสนกับคำพูดสุดท้าย  แต่ก็ไม่กล้าถามอะไรออกไปมากมายกว่านั้น เพราะฟังดูแล้วปรายฟ้าเอง  ก็ไม่คงไม่อยากพูดเรื่องเหล่านั้นให้ใครฟังสักเท่าไหร่   แต่เท่าที่สัมผัสได้จากน้ำเสียง  ชายหนุ่มคนนั้นคงมีอิทธิพลกับความรู้สึกในใจของเธอคนนี้ไม่น้อยเลยทีเดียว และเพื่อนของเขาก็คงต้องเหนื่อยไม่น้อย  ที่จะต้องคอยลบภาพที่ฝังใจนั้นให้ได้เสียก่อนที่เขาจะสามารถก้าวเข้าไป ครอบครองหัวใจของสาวน้อยคนนี้ได้อย่างที่ต้องการ =============================================================================== จากคุณ : นายนิรันดร์ - [ 31 ส.ค. 47 00:07:15 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ปิดม่านนนนนนนนนนนนนนนน ตอนนี้มีแย้มเรื่องราวในอดีตของปรายฟ้าให้ได้รับรู้กันคร่าวๆ ราวกับจะมายั่งต่อมอยากรู้   จะเป็นยังไงต่อ  ความสัมพันธ์ในอดีตก่อนนั้นเป็นอย่างไร  และเพราะอะไรทำไมถึงต้องฝังใจมากมายขนาดนั้น โปรดติดตามตอนต่อไป  ..............   ตอน 21  จะมาเปิดวิกวันพฤหัสนะครับ  อย่าลืมแวะมาจับจองที่นั่นกันนะ  แฮ่...   จากคุณ : นายนิรันดร์ - [ 31 ส.ค. 47 00:13:39 ]

ความคิดเห็นที่ 6 รออ่านตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : Reader - [ 31 ส.ค. 47 01:53:07 A:24.17.71.172 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาอ่านตอนนี้แล้ว ต้องกลับไปอ่านตอนที่แล้วอีกรอบค่ะ เพราะตอนอ่านตอน ที่แล้ว กลับรู้สึกว่า หนูฟ้าเปิดใจแล้ว แต่พระเอกยังปิดอยู่แต่พอมาอ่านตอนนี้ เลยรู้เลยว่า ตัวเองเข้าใจผิด แป๊วววว >_< มาปูเสื่อหน้าวิก รอตอนหน้าค้า ปล. (มาเพิ่มข้อความค่ะ) อยากได้เพลงประกอบบ้างจัง รบกวนดูเมล์ที่อมยิ้ม ได้ไหมค่ะ หรือว่า จะให้เมล์ไปต่างหาก รบกวนด้วยนะคะ แก้ไขเมื่อ 31 ส.ค. 47 02:48:00 แก้ไขเมื่อ 31 ส.ค. 47 02:47:36 จากคุณ : Urylia - [ 31 ส.ค. 47 02:45:58 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มีแววใกล้อดเลนส์ฟรีแล้ว จากคุณ : ป้าหนอน - [ 31 ส.ค. 47 04:44:11 ]

ความคิดเห็นที่ 9 แล้วจะเป็นไงต่อคะนี่.. ^^' จากคุณ : p_jung - [ 31 ส.ค. 47 08:39:04 A:210.246.68.215 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 มาลงชื่อ แฮะๆ ไว้จะกลับมาอ่านนะเจ้า ขอเที่ยวก่อน อิอิ จากคุณ : MoonLight (Moon_Light) - [ 31 ส.ค. 47 10:17:18 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ว้า ตอนนี้ผ้าเช็ดหน้าที่เตรียมมามะได้ใช้เลย หุหุ น่าสงสารนายเอกนะคะ  รบกวนหาสาว ๆ ให้นายเอกสักคนนะคับ จากคุณ : ปากริม-ไข่เต่า - [ 31 ส.ค. 47 12:14:06 A:202.133.176.66 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 ปูเสื่อนั่งรอชมตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : Anata - [ 31 ส.ค. 47 12:17:07 A:172.17.20.146 X:61.19.199.143 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อย่าลืมบอกนะว่าลงค้างไว้ถึงตอนไหน จากคุณ : scottie - [ 31 ส.ค. 47 12:35:06 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ^ ) _______________________ _ __ _ _ _ _ ( ^ มาแอบอ่านค่ะ จากคุณ : er_r_naka_ahohoho - [ 31 ส.ค. 47 12:54:52 A:10.30.1.52 X:202.28.27.6 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ตอนนี้มีทั้งที่อ่านแล้วและยังไม่เคยอ่านค่ะ แต่เนื้อเรื่องก็พอจะคาดเดาได้ รู้สึกเหมือนว่าในกระเป๋าฟ้า มีรูปถ่ายเพื่อนอีก สองคน น่าจะเป็นรักสามเส้าของฟ้าหรือเปล่าคะ ถึง scottie เริ่มอ่านตั้งแต่ คคห. ๒ ได้เลย คิดว่าเป็นตอนต่อจากที่เคยลงแล้วค่ะ จากคุณ : รสา รสา - [ 31 ส.ค. 47 17:30:30 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อยากรู้มากว่าพระเอกแอบไปสัญญิงสัญญาอะไรกับแม่ฟ้านะ เข้าทางผู้ใหญ่เหรอเนี่ย จากคุณ : roman candle - [ 31 ส.ค. 47 22:12:24 ]

ความคิดเห็นที่ 17 คราวนี้มาถึงปัญหาขอฟ้าแล้วหลอเนี่ย... น่าสงสารจังเลย... ต้องแก้ปัญหาโดยมีความรักใหม่จิ จาได้ลืมเรื่องเก่า ๆ  หุหุ จากคุณ : Z@_leng - [ 1 ก.ย. 47 00:25:33 ]

ความคิดเห็นที่ 18 แต่ก็เป็นสัญญาณอันดีนะคะ.. ที่คุณฟ้ายอมรับความรู้สึกจากคุณกฤษต์ทีละน้อย ๆ นะ บางที..อาจจะยังตอบใจตัวเองไม่ได้ก็ได้ค่ะ (วิเคราะห์ดีจริง ๆ เรา.....ฮ่าๆ) ชะเง้อรอตอนที่ 21 แร๊ว.. :D จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ 2 ก.ย. 47 04:50:34 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เอกสู้ๆ เอกสู้ๆ เป็นกำลังใจให้เอกต่อไป เพราะไม่อยากให้เปลี่ยนมือเบสค่ะ แล้วมือกลองไม่มีสาวกับคนอื่นบ้างเหรอคะ Ps. คิดถึง Flinders St. อยากกิน Subway จากคุณ : i-scream - [ 2 ก.ย. 47 10:51:34 ]

ความคิดเห็นที่ 20 Reader มาแล้วครับ ตอนใหม่มาแล้ว  เลื่อนลงไปอ่านกันเลยยยยยยยยย Urylia โอ้... เดี๋ยวจะรีบส่งเพลงไปให้นะครับ  จะได้อิ่มเอมกับนิยายมิวสิคเรื่องนี้  อิอิ ป้าหนอน อิอิ  มีแววได้กินกุ้งเผาจากป้าหนอนแล้ว  หุๆๆๆ p_jung แฮ่... เรื่องนี้มันนิยายชีวิต  เรื่องเลยยืดนิดหน่อย  อิอิ MoonLight อิอิ  ยกให้ๆ  ไปเที่ยวซะให้อิ่มเอมแล้วรีบกลับมารับมาลัยต่อเด้อ   ปากริม-ไข่เต่า แฮ่... เกรงว่าถ้าหาให้นี่คงมีตัวละครเต็มวิกไปหมด  กลัวไม่มีงบจ่ายค่าตัว  ไว้เดี๋ยวถ้าเปิดวิกใหม่ค่อยดันพระรองขึ้นเป็นพระเอกก็ดีเนอะ Anata งั้นก็รอรับความสำราญได้เลยครับ  อิอิ scottie ผมก็ลืมไปแล้วอะครับว่าลงค้างไว้ถึงตอนไหน  แฮ่... er_r_naka_ahohoho ไม่ต้องแอบจ้า  เดี๋ยวเปิดวิกให้เข้าดูฟรี  ดูแล้วพอใจค่อยคว้ามาลัยมาแจกเนอะ   รสา รสา มันมีบางส่วนแต่งเพิ่ม  ไม่ก็ตัดทิ้ง  ไม่ก็ดัดแปลงอะครับ   เพื่อทำให้เนื้องเรื่องต่อเนื่องกันมากกว่าเดิม roman candle อิอิ   อันนี้ก็ต้องรอดูกันต่อไปว่าจะเป็นยังไงหนอ  แต่มาแบบนี้คงได้ไฟเขียวมาบ้างแล้วเนอะ Z@_leng จะมีรักใหม่ไวหรือเปล่า  อันนี้ก็ต้องขึ้นอยู่กับพระเอกของเราจะกล้าลุยแค่ไหนและเมื่อไหร่อะแหละครับ   คิมมี่ นั่นจิครับ   ของแบบนี้มันต้องค่อยแอบย่องเข้าไปฉกใจมาทีละนิดๆ  อิอิ i-scream มือกลองยังไม่มีสาวๆ อ่ะ  ไอติมสนใจมะ  เดี๋ยวยื่นบทให้  จะได้กลายเป็นคู่หู 0 1  หุๆๆๆ บทที่ 21 มาแล้วครับ  เชิญรับชมมมมมมมมม จากคุณ : นายนิรันดร์ - [ 3 ก.ย. 47 00:40:36 ]

ความคิดเห็นที่ 21  ปรายฟ้า  บทที่ 21 “แล้วมะรืนจะพยายามตามไปก่อนวงเอ็งเล่นเสร็จนะ  เล่นที่หอประชุมใช่มะ”  เสียงของเพื่อนรุ่นพี่เอ่ยถาม ขณะที่เดินตามออกมาส่งหน้าร้านด้วยรอยยิ้มมาดอาเสี่ยอย่างเคย  ก่อนที่รุ่นน้องทั้งกลุ่มจะทยอยหายขึ้นไปในรถของกฤษต์   “ครับพี่  วงผมขึ้นเล่นประมาณทุ่มนะพี่  รีบๆ ไปนะ” เสียงทุ้มๆ ของเต้ยตะโกนตอบลอดหน้าต่างรถออกมาด้วยใบหน้า แช่มชื่น  เพราะจะว่าไปนี่เหมือนเป็นการซ้อมใหญ่สุดๆ ของวง   ก่อนที่จะขึ้นประกวดเวทีใหญ่ในอีกไม่กี่สัปดาห์ ข้างหน้าถัดไปจากนี้   แรงกายที่ทุ่มเทให้กับการฝึกซ้อมมานานนับเดือน  คงถึงเวลาแล้วที่จะได้ทุ่มเทฝีมือที่เฝ้าฝึกกันมา ให้คนอื่นได้รับฟังกันเสียที   แม้จะรู้ดีว่าทางข้างหน้าจะยากเย็น  แต่ความหวังก็ยังคงไม่หดหายไปไหนเลยแม้แต่น้อย หากกลับยิ่งมั่นใจมากขึ้น  โดยเฉพาะเมื่อได้แรงตอบรับที่เป็นกำลังใจที่ดีอย่างยิ่งจากแขกที่มาฟังเพลงที่ร้านนี้ “เอ่อน่า  จัดการที่ร้านเสร็จแล้วจะรีบไป  อยากเจอพี่โต้งด้วย  ไม่ได้ไปหาแกนานละ  แล้วยังไงมะรืนนี้เจอกัน” “ขับรถกลับดีๆ ล่ะ”  เสียงสามสี่เสียงในรถดังประสานกันออกมา ในจังหวะเดียวกันกับที่เพื่อนรุ่นพี่ทักส่ง   เพราะคนพูดไม่วายพูดประโยคเดิมๆ ซ้ำๆ  ทุกวันและทุกครั้งก่อนที่จะเอ่ยลา  เหมือนกับพนักงานร้าน 7-11 เอ่ยทัก ตอนเดินเข้าร้านยังไงยังงั้น  เสียงแซวจากรุ่นน้องทำเอาคนพูดพลอยยิ้มแห้งๆ ออกมาซะหน้าย่น  ก่อนจะกวักมือไล่ ทะโมนทั้งฝูงให้รีบกลับก่อนที่จะดึกดื่นมากไปกว่านี้ พอรถเก๋งคันงามนั้นค่อยๆ หายลับตาไป  ชายหนุ่มจึงค่อยๆ เดินกลับเข้าร้านไปอย่างเบาใจ ผิดกันนักกับสภาพจิตใจในขณะนี้ของชายหนุ่มอีกคน  ที่มีเรื่องบางเรื่องโผล่เข้ามาให้เขาต้องคิดและตัดสินใจอีกครั้ง ทั้งที่ตอนแรกไม่คาดคิดเลยว่าเรื่องของใครอีกคนนั้นจะยังคงมีอิทธิพลอยู่ในหัวใจของปรายฟ้ามากมายเท่าไหร่นัก แต่วันนี้เขารู้แล้วว่า... เขาคิดผิด... เพราะคำพูด  น้ำเสียงตัดพ้อที่เขาได้ฟังนั้นบ่งบอกอะไรได้มากมายเหลือเกิน  และเขาก็คงทนโกหกตัวเองไม่ได้เช่นกัน ว่าคำพูดเหล่านั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร... บางที... บางทีเขาอาจจะต้องรีบทำอะไรบางอย่างให้มันชัดเจนมากขึ้นกว่านี้อีกนิด  เพื่อให้ปรายฟ้ามั่นใจในความรู้สึกของเขา เพื่อที่ภาพของใครคนนั้นจะได้ค่อยๆ จางหายไปเรื่อยๆ จากความรู้สึกของเธอ หรือบางทีมันอาจจะยังไม่ถึงเวลาที่เหมาะสมสำหรับเขา... ที่จะฝืนก้าวเข้าไปในขณะนี้ ถ้างั้นบางทีการรออีกสักนิด... รอให้เรื่องวุ่นๆ ที่ต้องรับผิดชอบผ่านไปให้หมดก่อน  น่าจะเป็นโอกาสที่ดีกว่า ที่เขาจะพูดเรื่องนั้นออกไป   แต่มันจะช้าเกินไปหรือเปล่านะ   ถ้าหากรอจนถึงวันนั้น แต่ที่แน่ๆ ที่เขารู้อยู่ในขณะนี้  เรื่องนี้ไม่ง่ายอย่างที่เขาคิดไว้เสียแล้ว  เมื่อเขาต้องเข้าไปต่อสู้กับภาพของใครอีกคน ที่ฝังแน่นอยู่ในใจของปรายฟ้า   ภาพที่มีความหมายกับเธอเหลือเกินจนสามารถดึงรั้นเธอไว้ได้นานขนาดนี้  เขาควรทำอย่างไรดีนะ  ที่จะดึง ให้เธอหันมามองเขาแทน  และลืมภาพของผู้ชายคนนั้นออกไปได้จนหมดหัวใจ เขาควรจะทำยังไงดี..... ======================================================================== ท่ามกลางผู้คนมากมายที่เข้ามาซ้อมคิวกันตามกำหนดเวลาเป็นรอบสุดท้ายเพื่อให้รู้ชัดเจนว่าเวลาไหน  เป็นคิวใครขึ้นแสดง ซึ่งตามกำหนดการก็จะมีการวางการแสดงต่างๆ หมุนเวียนผลัดเปลี่ยนกันไปเพื่อความหลากหลาย  และให้ง่าย ต่อการดึงดูดผู้ชมให้เข้ามาร่วมกิจกรรมใหญ่ครั้งนี้  โดยไม่ลุกหนีไปเสียก่อนที่จะจบงาน ด้วยเหตุนี้การซ้อมจึงค่อนข้างจะอึกทึกครึ่กโครมและวุ่นวายไม่ใช่น้อย  เพราะแม้ว่าแต่ละโชว์จะมีการควบคุมเวลา ในการแสดงไว้แล้วว่าได้มากสุดเท่าไหร่  แต่บางครั้งด้วยเหตุผลเรื่องแสงสี  และเสียงประกอบต่างๆ  ที่ยังไม่ลงตัวมากนัก ทำให้การซ้อมไม่เป็นไปอย่างที่คิดเท่าไหร่  จนทำให้หลายๆ คนรู้สึกหวั่นๆ ว่างานจะล่มเอาได้ในวันจริง “ทำไมไม่เปิดให้ซ้อมก่อนสักสองวันนะ  จะได้ไม่วุ่นวายขนาดนี้”  เสียงถอนหายใจหนักๆ ของเต้ยบ่นออกมาอย่างรำคาญใจ เพราะเข้ามารอซ้อมตั้งแต่หนึ่งชั่วโมงก่อนกำหนดเวลา   แต่ล่วงมาถึงขณะนี้จะสองชั่วโมงแล้ว  ยังไม่มีทีท่าว่าวงของเขา จะได้ขึ้นคิดขึ้นซ้อมแต่อย่างใด “เนี่ยแหละไม่เคยเตรียมงานใหญ่กันมาก่อน  แล้วไม่เผื่อไว้  เกิดล่มขึ้นมาพรุ่งนี้ละก็คงได้ขายหน้ากันเป็นแถว” เสียงบ่นแบบที่ไม่เบาเท่าไหร่ยังคงบ่นออกมาอย่างต่อเนื่องและมีทีท่าว่าจะบ่นออกมาเรื่อยๆ  เพราะเจ้าเต้ยตอนนี้ เข้าสู่โหมดจริงจังไปแล้ว “เอาน่าใครมันจะคิดว่ามันจะยุ่งได้มากมายขนาดนี้กันละวะ ขนาดว่าซ้อมกันมาจนพร้อมแล้ว  เหลือแค่มาจัดคิวแสดง กุยังคิดว่าจะแป็ปๆ เลย  อย่าไปบ่นเลยว่ะ  ทำใจให้สบายดีกว่า  ยังไงเราก็ทำไรไม่ได้มากไปกว่านี้หรอก  ก็จัดเสียง เตรียมของเราให้พร้อมไว้ละกัน  พอขึ้นเวทีจะได้จอยเสียงแล้วเล่นได้เลยไม่ต้องเสียเวลา  บอกพวกรุ่นน้องไว้ด้วย ก็ดี  จะได้เร็วๆ  จะหกโมงละ  สงสัยถ้าเป็นงี้กว่าจะได้เล่นคงสักทุ่มได้มั้ง”  กฤษต์พูดอย่างไม่ใส่ใจอะไรมาก   ในมือยังกรีดเล่นกีต้าร์อย่างสบายอารมณ์  ก่อนจะเงยหน้าส่งแววตามองเลยผ่านไปยังหน้าเวที  ที่ขณะนี้ยังเป็นคิวของ กลุ่มละครขึ้นไปซ้อมกันอยู่เลย  ถ้ามองกันจากซ้อมที่ยังไม่เป็นเรื่องเป็นราวเท่าไหร่เพราะเห็นเอาแต่เปลี่ยนโน่นเปลี่ยนนี่ มาตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงที่แล้ว  จนบัดนี้ยังเริ่มซ้อมไปได้ไม่ถึงกลางเรื่อง  เพราะเอาแต่ซ้อมไป  เปลี่ยนโน่นเปลี่ยนนี่ไป ด้วยดีกรีที่ว่าการแสดงละครถือเป็นเมนหลักที่จะดึงคนดูได้มากที่สุด  เพราะงั้นจึงจู้จี้มากเรื่องได้อย่างถนัดถนี่  และไม่มีใคร กล้าที่จะขึ้นเสียงด่าเท่าไหร่  แม้กระทั่งพวกกรรมการสโมที่มาคุมงานก็ยังไม่กล้า   ซึ่งดูจากรูปการที่ว่ามาแล้วคงอีกนานพอดู  กว่าวงของเขาจะได้ขึ้นซ้อม   เสียงกีต้าร์โปร่งใสๆ ดังแว่วออกมาจากอีกมุมห้องดึงสายตาของเขาให้หันกลับไปมองด้านหลังเวทีอีกครั้ง  ภาพชายหนุ่ม อีกคนที่คุ้นหน้าค่าตาดีแม้จะไม่สนิทอะไรเท่าไหร่นัก  กำลังนั่งซ้อมเพลงอยู่ไม่ห่างจากบริเวณจุดรวมตัวของชมรมดนตรี เท่าไหร่นัก  โดยมีเอกที่คอยเล่นประคอง  และคอยจับจังหวะซ้อมให้อยู่ข้าง ๆ  เช่นกันเขาคนนั้นก็กำลังรอซ้อมอยู่ แต่ความสำคัญน่าจะมากกว่าเพราะมีเรื่องบางเรื่องให้เดิมพันมากกว่าพวกเขาอยู่มิใช่น้อย “วุ่นวายดีฉิบหาย  ไอ้พวกละครเนี่ยมันไม่พร้อมเอาซะเลย  นึกจะเปลี่ยนก็จะเปลี่ยนจัดแสงมันไม่ง่ายอย่างที่มันคิดซะหน่อย” ชายหนุ่มอีกคนเดินหน้าบึ้งเข้ามาทรุดกายข้างๆ กฤษต์  ก่อนจะบ่นออกมาเป็นหมีกินผึ้ง “เป็นไรของแกไปอีกคนวะเนี่ยไอ้วุธ”  ใบหน้ายิ้มๆ ถามกลับไปด้วยสีหน้าและอารมณ์ที่แตกต่างกับผู้มาใหม่อย่างสิ้นเชิง “ก็แม่งจะเปลี่ยนโทนแสงหลักเฉยเลย  ตอนแรกจะให้เปลี่ยนแสงเน้นคน  แบบคนละขั้วกับสคริปที่ให้มา  ก็หงุดหงิดละนะ เพราะต้องเซ็ตตำแหน่งแสงใหม่หมด  อันนี้จะเปลี่ยนโทนสีด้วย  ยิ่งวุ่นเข้าไปใหญ่  เลยช้ากันไปหมดเนี่ย” “เดี๋ยวก็ให้มาจัดแสงกันเอาเองซะเลย  น่าเบื่อโคตร”  หน้าบึ้นๆ บ่นเสร็จก็หันซ้ายหันขวาไปรอบๆ  ก่อนจะยักคิ้วถาม ด้วยแววตากรุ้มกริ่ม “เอ่อ... แล้วไหนวะน้องฟ้าของเอ็งนะ  อยากเห็นหน้าฉิบ  ว่าจะโผล่ไปดูที่ชมรมแกหลายรอบละ  แต่ไม่ว่างสักที เห็นเขาลือกันทั่วเลยนะว่าทั้งสวย  ทั้งเสียงดี  กุว่าคนจะรอดูวงเอ็งก็เพราะนักร้องเนี่ยแหละว่ะ” “ฟ้าเหรอ  พึ่งออกไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสักแป๊ปเนี่ยแหละ  บอกแล้วแท้ๆ ว่าไม่ต้องรีบบึ่งมาจากรังสิตก็ได้  ยังไงก็ไม่ได้ ขึ้นซ้อมตามเวลาหรอก  เอ่อแล้วเรื่องที่ขอไปหลังจากแสดงเสร็จเนี่ยไม่มีปัญหาใช่มะ” “อ้อ... ได้สิ  แค่สปอร์ตไลท์ตัวเดียวใช่มะไม่ยากหรอก  กุคุมคนเดียวก็ได้  มากสุดสองคนก็เอาอยู่  ถ้าไม่นานเกินไป ไม่น่ามีปัญหาหรอก  เพราะถ้าจะมีปัญหาก็คงมีกับเจ้าหน้าที่แหละ” “ก็ดีคงไม่เกินสิบนาทีหรอกว่ะ  ยังไงก็ฝากเคลียร์เรื่องเวทีให้ด้วยนะ  อย่าพึ่งให้ใครเข้ามายุ่งหลังแสดงเสร็จอ่ะ อย่างน้อยก็ช่วยไอ้เอกมันหน่อย  เอาให้เรื่องมันจบๆ กันไป  มันจะได้กลับมาเป็นคนเดิมซะที” “เอ่อ  ไม่ต้องห่วง  อะไรช่วยกันได้ก็ช่วยกันไป”  ก่อนที่จะทันพูดอะไรมากไปกว่านั้นเสียงวอก็ดังแทรกขึ้นมาซะก่อน ชายหนุ่มหยิบเครื่องมือสื่อสารขึ้นมาพูด  พร้อมกับใบหน้าที่เครียดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด  เมื่อคุยเสร็จก็ยันกายลุกขึ้น ก่อนจะส่ายหัวไปมาอย่างเซ็งๆ “เอ้ยสงสัยต้องไปคุมเรื่องจัดไฟต่อละ  พวกละครจะเปลี่ยนอะไรของมันอีกก็ไม่รู้ว่ะ  เดี๋ยวคงต้องไปโวยหน่อยละ   ถือว่ารุ่นพี่สวย  แล้วสาวๆ เยอะไม่มีใครกล้าโวยละสิ  เดี๋ยวต้องไปเล่นซะหน่อย  จะได้ไม่เรื่องมากนัก  เสียเวลาคนอื่นหมด ไม่ใช่ว่ามีกลุ่มมันแสดงอยู่กลุ่มเดียวซะเมื่อไหร่กัน  ไปละเดี๋ยวค่อยคุยกันใหม่” ร่างนั้นค่อยๆ เดินลับหายไปพร้อมกับเสียงฝีเท้าหนักๆ เป็นบอกย้ำให้เห็นถึงจังหวะอารมณ์ในขณะนั้นได้อย่างชัดเจน “ไอ้นี่ก็ยังอารมณ์ร้อนเหมือนเดิม”   เสียงเพลงเบาๆ ดังแว่วออกมาจากกีต้าร์ของกฤษต์  ราวกับจะแก้เบื่อให้ตัวเอง  และส่วนหนึ่งก็เพื่อบังคับอารมณ์ตัวเอง ไม่ให้เครียดมากไปกว่านี้กับเรื่องต่างๆ รอบตัว  นั่นเพราะเรื่องที่เขาต้องคิดต้องกังวลนั้นมันก็เครียดมากพอแล้ว หากจะเก็บเอาเรื่องเล็กๆ น้อยๆ พวกนี้มาใส่ใจ  มีหวังคงไม่มีอารมณ์เล่นดนตรีแน่ๆ  สู้ปล่อยวาง  ยิ้มรับกับมัน น่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด  ที่เขาควรจะทำ   อย่างน้อยก็ในขณะนี้.... =========================================================================== จากคุณ : นายนิรันดร์ - [ 3 ก.ย. 47 00:41:56 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ท่ามกลางกลุ่มนักศึกษาที่เริ่มทยอยเข้ามาให้ห้องประชุม  จนที่ว่างก่อนหน้านั้นเริ่มเต็มแน่นมากขึ้นเรื่อยๆ การแสดงของชมรมต่างๆ ที่ถูกวางไว้ตามโปรแกรมการแสดง  ค่อยๆ หมุนเวียนผลัดเปลี่ยนขึ้นมาแสดงความสามารถ เรียกเสียงปรบมือจากกองเชียร์เฉพาะกิจได้เป็นอย่างดี  โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับโชว์ของกลุ่มรวมดาวสาวบริหาร ที่เรียกเสียงแซวจากบรรดานักศึกษาหนุ่มหลายๆ กลุ่มได้ค่อนข้างมาก   ไม่เว้นแม้กระทั่งกลุ่มวัยรุ่นผลัดใบ (คือจะร่วงจากต้นแล้วอะครับ) กลุ่มนี้  ที่มักจะมีชายคนหนึ่งในกลุ่ม หลุดคำพูดที่บ่งบอกอะไรบางอย่างออกมาเนืองๆ  ตามประสาหนุ่มโสดที่มีวี่แววว่าจะเกาะคานไว้อย่างเหนียวแน่น “โหพี่โต้ง... ดูแม่คนนั้นสิ  เต้นไปไหวไป  แม๊ !!! น่าจับไปเก็บไว้ที่ฟาร์มโชคชัยจริงๆ  555” “หูยพี่ๆๆๆ  ดูดิ  เต้นยังกะไม่กระดูก  สงสัยจะไปเต้นเป็นเมียงูบ่อยๆ ที่ RCA แฮะ  เดี๋ยวติดต่อไปเต้นที่ร้านบ้างดีกว่า” “พี่โต้ง  เมื่อไหร่เพื่อนพี่จะมาเนี่ย  จะได้ลงไปนั่งที่นั่งชั้นลิงไซด์ซะที  หูย  คิดแล้วใจสั่น ขนาดตอนคนไซ้ยังเสียวขนาดนี้ แล้วถ้าลิงไซด์นี่มันจะเสียวขนาดไหนเนี่ย  อิอิ” เสียงบ่นเครือๆ โดยที่สายตามิได้ละลดจากภาพเบื้องหน้าสักนิดเอ่ยถามออกมาเป็นพักๆ  จนกระทั่งมีร่างของชายหนุ่ม อีกคนเดินผ่านเข้ามาใกล้ๆ  ก่อนที่จะเอ่ยทักชายหนุ่มมาดเสี่ยอีกคนที่นั่งยิ้มๆ อยู่ติดๆ กันอย่างอารมณ์ดี “เอ้ยโต้ง  โทษทีสายไปหน่อยพอดีติดธุระน่ะเลยมาช้าไปนิด  คนเยอะเหมือนกันนะเนี่ย  ที่นั่งเต็มหมดเลย   ดีนะที่หุ่นแกมันเด่นเป็นสง่า  ไม่งั้นคงมองหาไม่เจอ”  ชายหนุ่มแปลกหน้าบ่นออกมาพร้อมกับหันมองไปมารอบบริเวณ ที่ขณะนี้ที่นั่งต่างๆ   เต็มแน่นเอียดไปหมด  กระทั่งที่นั่งชั้นเกือบบนสุดที่เขายืนอยู่ขณะนี้ก็ไม่มีที่ว่างเหลือเลยแม้แต่นิด “เอ่อสิ  ไม่นึกว่าคนจะแน่นหอประชุมขนาดนี้  แต่ไม่เป็นไรเดี๋ยวเราไปนั่งกันข้างล่างโน่น  เจ้าพวกนั้นเอาป้าย Staff ฝากเจ้าสัตมาให้เรียบร้อยละ  เดี๋ยวคงได้เห็นชัดขึ้น” “หา... ชื่อไรนะเราน่ะ” เสียงทักแหลมดังออกมาแทบจะทันทีที่ได้ยินชื่อเรียกของชายหนุ่มที่นั่งหน้าเสียอยู่ข้างๆ “อ้อ... มันชื่อสัตยา  แต่ส่วนมากรุ่นเดียวกันก็เรียกมันอย่างที่แกได้ยินนะแหละ  ไม่ผิดหรอก  สั้นง่าย ได้ใจความ” “โหพี่  เรียกแบบนี้ไม่ได้ยินมานานละนะ  เดี๋ยวนี้ใครๆ ก็เรียกผมเฮีย ส. ๆ กันทั้งนั้น  แม๊ !!!  เสียเครดิตผมหมด” ใบหน้างอหงิกบ่นออกมาด้วยความน้อยใจ  อีกทั้งอายๆ กับใบหน้าของสาวๆ ที่นั่งอยู่แถวๆ นั้นที่หันมามองพร้อม รอยยิ้มขำๆ แบบที่ไม่ต้องคาดเดาว่าเพราะอะไรให้มากความ “เอ่อ  งั้นเรียกว่าสอละกันนะ  จะได้ถนัดๆ ปากพี่หน่อย พี่ชื่อกี้  จบรุ่นเดียวกะเจ้าโต้งมัน  แต่เอาดีกันคนละด้าน” ก่อนที่จะทักทายกันยาวยืด  เสียงบ่นตัดบทก็ดังออกมาซะก่อน  เพราะไม่อยากเสียเวลาอะไรมากนัก “โอเค  งั้นไปข้างล่างกันเถอะ เรื่องพวกเราไอ้นี่มันไม่อยากรู้หรอก   เนี่ยมันรอลงไปให้ลิงไซด์จนตัวสั่น ทั้งข้างบนทั้งข้างล่างมาตั้งนานละ  ดูมัน  ยิ้มจนปากจะติดหูละ” บทสนทนาสั้นๆ จบลงพร้อมกับร่างของคนทั้งสามที่ค่อยๆ โยกย้ายเปลี่ยนทำเลเพื่อให้เห็นภาพบนเวทีได้ชัดเจนกว่าที่ เป็นอยู่  เพราะเต้ยล็อคที่เตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้ว  เสียงเดิมๆ เอ่อสั่นอยู่ในลำคอด้วยความพึงพอใจ “อิอิ  ลิงไซด์  ลิงไซด์” ============================================================================== หลังจากการแสดงของชมรมการละครสิ้นสุดลง  ตามกำหนดการต่อไปคือการแสดงปิดท้ายจากวงออกงานของชมรมดนตรี ที่โดยปกติแล้วจะเหลือผู้ชมไม่มากเท่าไหร่นัก  เพราะคนส่วนใหญ่ที่เข้ามาชมทุกๆ ปีจะเน้นมาดูงานของชมรมละครมากกว่า หากแต่ปีนี้กลับไม่มีทีท่าว่าจะมีคนเดินออกจากห้องประชุมไปมากอย่างที่เคยเป็น  จะมีก็เพียงแค่บางส่วนเท่านั้น ซึ่งที่นั่งที่มีคนลุกไปก็ถูกแทนที่ด้วยคนใหม่ที่ยืนอยู่ชั้นบนสุดแทบจะทันที  ทั้งนี้อาจเป็นเพราะคำโฆษณาแบบปากต่อปาก ที่กระจายไปทั่วงานก่อนหน้านั้น  แถมข่าวยิ่งกระพือกันหนาหูขึ้นหลังจากที่งานซ้อมเมื่อวานมี Staff  หลายกลุ่ม ได้ฟังการซ้อมแบบสดๆ จากวงออกงานวงนี้  ตามชมกันยกใหญ่ทั้งเรื่องของฝีมือรวมไปถึงหน้าตาของนักร้อง และเพราะคำบอกเล่าแบบปากต่อปากนี้เอง  ที่ดึงให้คนที่มาเข้าชมยังคงยึดที่นั่งตัวเองแน่น  แม้บางคนจะนั่งอยู่กับที่มานาน เกือบสามสี่ชั่วโมงแล้วก็ตาม  แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะลุกหนีไปไหนเลยสักนิด   ท่ามกลางบรรยากาศมืดทึบหลังจากที่การแสดงของชมรมละครจบไปได้สักพัก  เสียงเพลงหนักๆ ก็ดังออกมาอย่างเน้นๆ ราวกับจะดึงดูดสายตาของคนทุกคู่ในห้องประชุมที่ก่อนนั้นมิได้ให้ความสนใจกับภาพบนเวทีเท่าไหร่นัก  เนื่องจาก ม่านเวทียังคงปิดคลุม  และความมืดก็ยังไม่ได้ถูกแทนที่ด้วยแสงไฟใดๆ ทั้งสิ้น  หากแต่เสียงดนตรีที่ดังขึ้นมาเมื่อครู่นั้น ก็เปลี่ยนบรรยากาศที่เต็มไปด้วยเสียงพูดคุยจอแจเหล่านั้น  ให้เงียบกริบลงได้แทบจะทันที   สักพักม่านที่ปิดคลุมอยู่ก็ถูกเปิดคลี่ออกมาพร้อมกับแสงไฟสีแดงสดที่ราวกับจะช่วยหนุนส่งความแรงของเสียงดนตรี   ให้ฟังดูได้ความหนักแน่นและร้อนแรงมากขึ้น  จากนั้นจึงมีแสงไฟสปอร์ตไลต์สีนุ่มๆ จากมุมสูง  ส่องไล่ไปที่สมาชิก แต่ละคน  ก่อนที่แสงไฟนั้นจะถูกฉีกกว้างออกมาเป็นดวงใหญ่  ตามมาติดๆ ด้วยแสงไฟสนับสนุนที่ส่องตามมาห่างๆ โดยมีเจตนาให้มองเห็นภาพของสมาชิกทั้งกลุ่มได้อย่างชัดเจนมากยิ่งขึ้น เสียงร้องและลีลาบนเวทีของนักร้องหนุ่มมาดเข้ม  เรียกเสียงกรี๊ดจากคนกลุ่มหนึ่งหน้าเวทีได้พอดู  ซึ่งสักพักก็มีเสียง ตะโกนร้องตาม  ดึงให้คนอื่นๆ กล้าที่จะเริ่มปล่อยอารมณ์กับเสียงเพลงมากขึ้น “เฮ้ย... ไอ้ส. ไอ้กลุ่มที่มันกรี๊ดๆๆๆ  กันอยู่นั่นน่ะ  กุว่าหน้าตาคุ้นๆ นะ  เหมือนกับว่าเคยเห็นมาซ้อมดนตรีที่ร้าน” เฮียโต้งทักเสียงดัง  ก่อนที่จะหรี่ตาเพ่งมองไปยังกลุ่มนักศึกษากลุ่มหนึ่งที่อยู่ไม่ห่างจากตำแหน่งที่เขานั่งอยู่สักเท่าไหร่นัก   “555  ก็ไอ้พวกรุ่นน้องในชมรมนะแหละ  ก็เกณฑ์มันมาเป็นหน้าม้า  ไม่งั้นใครมันจะกล้ากรี๊ดได้ขนาดนี้ละพี่ แต่นึกไม่ถึงเหมือนกันแฮะ  ว่าธรรมเนียมจะยั่งยืนมาถึงตอนนี้”  หน้ายิ้มๆ ตอบกลับไปด้วยแววตาขบขัน “ก็ไม่แปลกนี่นา  คอนเสริ์ตจริงๆ ก็ยังมีเลย  เพราะมันจะช่วยทำให้ผู้ชมส่วนใหญ่ปรับตัวให้มีส่วนร่วมกับการแสดง ได้ง่ายขึ้น  แต่ไม่คิดว่าวงมหาลัยจะเอาเทคนิคแบบนี้มาใช้ด้วย  ไม่เบาๆ” เสียงหัวเราะแห้งๆ จากชายหนุ่มอีกคนดังออกมาแบบเบาๆ  เพราะไม่ได้พูดตามจริงออกไปว่า  ที่ต้องมีหน้าม้าเนี่ย ไม่ได้เกี่ยวกับการให้คนดูกล้ามีส่วนร่วมหรอก  เพราะทุกปีๆ ถึงมีหน้าม้าแต่ก็ไม่ค่อยมีใครหันมาตะโกนร้องร่วมด้วย สักเท่าไหร่เลย  จุดหลักจริงๆ ก็แค่ดึงให้คนเข้ามาดูกันมากกว่า  ประมาณว่าเอาเสียงกรี๊ดมาเรียกร้องความสนใจ จากคนที่เดินผ่านมาผ่านไปมา  เพราะปีก่อนๆ นั้นไม่ได้จัดในหอประชุม  แต่จัดกันที่สนามฟุตบอลซึ่งเป็นสถานที่เปิด มีคนเดินผ่านมาผ่านไปเยอะพอควร  หากไม่มีหน้าม้ามาคอยกรี๊ด  คนฟังก็อาจจะไม่เข้ามาดูเท่าไหร่นัก  แถมเผลอๆ คนที่นั่งฟังอยู่ก่อนนั้นก็มีสิทธิ์ลุกเดินหนีไปได้เช่นกัน   ที่เป็นเช่นนี้เพราะวงปิดท้ายของชมรมซึ่งเป็นปีสุดท้ายมักจะเล่นกันแบบไม่เอาใจคนฟังเท่าไหร่ เพราะถือว่าเล่นส่งท้าย ส่วนใหญ่จึงเน้นเล่นฝีมือกัน  ทำให้เพลงที่คัดๆ มาเล่นนั้น  ฟังยากและไม่เข้าหูคนฟังเท่าไหร่  กลุ่มที่ฟังจึงน้อย กว่าที่ควรจะเป็น  ซึ่งหากหันมาเล่นเพลงที่ฟังง่ายๆ ไม่เน้นโชว์ฝีมือมาก  การจะดึงคนฟังก็ไม่ใช่เรื่องยากแต่อย่างใด แต่เนื่องจากฐิธิที่มีว่าเพลงตลาดๆ หรือเพลงที่คนปกติเขาฟังกันนั้น  ให้วงปีหนึ่งปีสองเล่นก็ได้  เพราะมันไม่มีอะไร วงใหญ่ต้องเล่นเน้นโชว์  ทำให้ผลที่ตามมา  วงปิดท้ายจึงมักจะเน้นงัดเพลงที่ได้เล่นแบบอวดลีลาความสามารถซะมาก คนฟังเลยน้อยเป็นธรรมดา  ก็ไม่รู้ว่าปีนี้เจ้าพวกนี้จะเล่นแนวไหน  แต่คงทำใจลำบากน่าดู  เพราะมีนักร้องเสียงสวย อย่างปรายฟ้าอยู่ทั้งคน  การจะฉีกให้เธอไปร้องเพลงแนวโชว์แบบนั้นดูจะเป็นการใช้ของดีที่แบบไม่คุ้มค่าเท่าที่ควร สักพักเพลงแรกก็จบลงพร้อมกับแสงไฟที่เคยส่องแบบสลัวๆ  กลับกลายเป็นส่องสว่างแบบเน้นๆ ให้เห็นกันชัดๆ เสียงเพลงหยุดลงไปพร้อมกับเสียงปรบมือที่ดังก้องไปทั่วหอประชุม  แม้ว่าเสียงแรกๆ จะเป็นเสียงจากกลุ่มหน้าม้า และบรรดาเพื่อนพ้องที่ขนเข้ามาเชียร์แบบล้นหลาม  แต่เสียงปรบมือที่ตามมานั้นก็ไม่ได้เบาบางลงแต่อย่างใด พอเสียงปรบมือเริ่มซาลง  เสียงใสๆ ของนักร้องหญิงคนเดียวในวงก็เอ่ยทักทายผู้ชมอย่างเป็นกันเอง  โดยไม่มีทีท่า ว่าจะตื่นผู้ชมนับพันเบื้องหน้าแต่อย่างใด   สปอร์ตไลท์ไฟหลักค่อยๆ เบาความเข้มของแสงลง   ก่อนที่จะมีดวงเสริมสีส้มนวลส่องเน้นไปยังสมาชิกแต่ละคน ตามแต่ลำดับการแนะนำจากปรายฟ้า  ที่แนะนำพร้อมรอยยิ้มใส   ที่ดูเหมือนว่าจะดึงดูดสายตาของหนุ่มๆ หลายต่อหลายคน ที่นั่งชมอยู่ได้อย่างไม่ยากเย็นเท่าไหร่นัก  รวมถึงชายหนุ่มคนนี้ที่นั่งจ้องปรายฟ้าอยู่อย่างไม่วางตานับตั้งแต่ที่เธอคนนี้ ปรากฏกายขึ้นมาบนเวที “ก็ดูสดใสร่าเริงดีนี่นา  ตอนแรกนึกว่าจะเป็นคนไม่ค่อยพูดค่อยจา  เงียบๆ ขรึมๆ ซะอีก”   “ทำไมถึงคิดงั้นละครับพี่”  เสียงงงๆ จากคนที่นั่งติดๆ กันเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ “ก็ฟังจากเทปเดโมที่เจ้าโต้งมันให้มา  เนื้อเสียงของน้องเขาเหงาๆ เศร้าๆ นะ  ฟังแล้วนึกภาพตามเลยคิดว่า จะเป็นคนแบบเงียบๆ ที่ไหนได้  ผิดกับที่คิดเยอะเลย” “ผมว่าคงแล้วแต่อารมณ์เพลงด้วยมั้งครับพี่  ตอนน้องเขาร้องเพลงที่ร้านผมนะ  เพลงหวานๆ ก็ร้องซะเคลิ้มเชียว   พอเปลี่ยนทำนองเป็นทำนองสบายๆ  ก็ฟังแล้วสดใสร่าเริง  แต่พอมาร้องเพลงเศร้านะพี่  คนเงียบกันทั้งร้านเลย” “พอๆๆๆ เจ้าสอ  เชียร์กันจังนะ  เดี๋ยวไอ้กี้มันก็คาดหวังซะสูงเกินจริงหรอก  ปล่อยให้มันฟังเอาเองดีกว่า มันจะได้รู้เอาเองว่าตัวจริง  หรือตัวปลอม” “อะไรพี่ตัวจริง ตัวปลอม”  ใบหน้าอยากรู้อยากเห็นแบบเต็มสตรีม  ฉายแววออกมาอย่างเด่นชัดแบบไม่ต้องมีอะไรมาปิด   ก่อนจะหันหน้าไปมาพร้อมหรี่ตาถามอย่างสนใจ  จนเผลอปล่อยให้รอยตีนกาเล็กๆ ตรงขอบตาโผล่พ้นออกมาโชว์อายุ “ก็มันบอกว่าเทปเดโมที่ส่งไปให้มันฟังคราวก่อนไม่ได้ร้องรอบเดียว  มันบอกว่าต้องร้องหลายรอบแล้วเอามาตัดต่อแน่ๆ เพราะขนาดนักร้องออกเทปยังต้องตัดๆ ต่อๆ ตั้งหลายรอบ  เพราะคีย์เพลงมันโดดไปมา  ร้องรอบเดียวเนี่ย ไม่มีทางร้องได้ขนาดนั้น  วันนี้เลยพามาพิสูจน์ซะเลย” “แล้วเอ็งอย่าลืมที่พูดไว้ล่ะไอ้กี้”  ปลายเสียงนั้นทอดยาวแฝงไว้ด้วยน้ำเสียงของผู้ที่รู้ตัวดีว่ายังไงเกมนี้เขาก็ไม่แพ้แน่ๆ หากแต่น้ำเสียงและแววตาคู่นั้นดูราวกับว่าเรื่องที่พูดกันไว้นั้นไม่ใช่เรื่องเล่นๆ ธรรมดา  แต่มีอะไรบางอย่างซ่อนเร้นเอาไว้ ในขณะที่ชายหนุ่มคู่กรณีกลับนั่งอมยิ้มโดยไม่มีทีท่าว่าจะกังวลใจกับข้อตกลงนั้นเลยสักนิด ก็จะต้องกังวลใจไปทำไม  เพราะสำหรับเขาแล้วนี่มัน win win situation ชัดๆ นี่นา  ไม่มีอะไรต้องเสียเลยสักนิด ไม่ว่าผลที่ออกมานั้นจะออกมาในด้านไหนก็ตามที ============================================================================= จากคุณ : นายนิรันดร์ - [ 3 ก.ย. 47 00:42:35 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ปิดม่านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน งานแสดงใหญ่ก็ผ่านไปแล้ว   เดี๋ยวจะมีเหตุการณ์อะไรมาให้ลุ้นต่อกันหนอ   แต่ใบ้ให้นิดๆ ว่าใครคิดถึงพระรอง  ตอนหน้าเราเอามาออกเรียกมาลัยจากแม่ยกกันอีกรอบ พร้อมสองเพลงเพราะๆ มาให้ฟังกันอีกเช่นเคย อย่าลืมติดตามนะครับ  ตอนหน้ามาวันจันทร์จ้า จากคุณ : นายนิรันดร์ - [ 3 ก.ย. 47 00:44:49 ]

ความคิดเห็นที่ 24 น้องฟ้า สู้ ๆ ร้องเพลงให้เพราะ ๆ นา จะได้ลบคำสบประมาท (หาซื้อพวงมาล้ยได้ที่ไหนคับ - คนขายพวงมาลัยอยู่หนายยยย) จากคุณ : ปากริม-ไข่เต่า - [ 3 ก.ย. 47 15:04:27 A:203.113.39.12 X: ]

ความคิดเห็นที่ 25 แหม...นายกฤษต์กล้า ๆจีบหน่อยจิจ๊า.... เด๋วก็ไม่ทันกินหลอก....  ยิ่งร้องเพลงยิ่งป๊อบน้า... ส่วนนู๋ฟ้าก็ร้องให้สุด ๆ ไปเลย  เชียร์เต็มที่  ..... ยังไงก็เพราะอยู่แล้ว.....  หะ ๆ จากคุณ : Z@_leng - [ 3 ก.ย. 47 18:27:15 ]

ความคิดเห็นที่ 26 โอ๊ยยย อกหักอ่ะ เจ้าของวิกใจร้าย วันนี้รีบเข้ามากะจะมาหาความหวาน น่ารัก จากพระเอกนางเอกซะหน่อย ไรเนี่ย ไม่มีโผล่มาสักกะติ๊ด มาต่อตอนต่อไปเร็วๆนะค้า คิดถึงพระเอกจะแย่แล้วอ่ะ จากคุณ : roman candle - [ 3 ก.ย. 47 23:48:35 ]

ความคิดเห็นที่ 27 คุณปากริม-ไข่เต่าคะ Reader ขายค่ะขาย เอากี่พวงดีคะ ^^ (ถือโอกาสมาหาเงินไปกินปลาหมึกกับน้ำแข็งใสไปในตัว....ใครยังขายปลาหมึกบ้างคะ...เอาตัวนึงค่ะ) จากคุณ : Reader - [ 4 ก.ย. 47 16:21:03 A:24.17.71.172 X: ]

ความคิดเห็นที่ 28 ปากริม-ไข่เต่า เพราะไม่เพราะ  ผ่านไม่ผ่าน  เดี๋ยวอีกไม่กี่ตอนข้างหน้าได้รู้กันครับ   Z@_leng อิอิ  นั่นจิ  พระเอกเราไม่กล้าลุยสักที  สงสัยกลัวว่าถ้าลุยแล้วล่มขึ้นมามันจะเข้าหน้ากันไม่ติดมั้งครับ  เลยยังต้องอยู่ในภาวะอ้ำๆ อึ้งๆ กันไปแบบนี้ roman candle พระเอกกำลังจะได้ออกโรงแล้วครับ  รอนิดๆ จ้า  บทหน้าขอพระรองแย่งซีนรอบสุดท้ายหน่อยนะครับ   Reader อิอิ  แย่งป้าหนอนขายมาลัยเลยเหรอ  ระวังเจ้าที่ เอ้ย เจ้าถิ่นรู้จะมาทวง % แบ่งรายได้นะ   ตอนใหม่มาแล้วครับ  ตามไปติดตามกันต่อเลยยยยยยยยยย http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2997688/W2997688.html จากคุณ : นายนิรันดร์ - [ 6 ก.ย. 47 09:40:30 ]

ความคิดเห็นที่ 29 คุณฟ้าเราสู้ได้อยู่แล้วค่ะ.. แหม๋ อยากอยู่ในคอนเสริ์ตบ้างจัง.. อิอิ.. จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ 7 ก.ย. 47 22:02:13 ]

ความคิดเห็นที่ 30 เห็นด้วยกับ คห.26 คิดว่าตอนนี้จะหวานซะอีก... ไม่เป็นไร ไว้คราวหน้าค่อยหวานก็ได้ ใช่มั้ยคะ ครับ (บีบคอให้ตอบแบบนี้) ปล.ตอนนี้พิมพ์ตกๆ หล่นๆ เยอะเหมือนกันนะคะ จากคุณ : กลอนกานต์ - [ 8 ก.ย. 47 19:57:31 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ตามไปอ่านตอนต่อไปก่อนค่ะ จากคุณ : รสา รสา - [ 10 ก.ย. 47 01:26:59 ]

ความคิดเห็นที่ 32 รอฟังฟ้าร้องเพลงงงงง จากคุณ : TSURUGI - [ 26 ก.ย. 47 02:02:29 ]