พี่นัท ขับมอเตอร์ไซด์ มาส่งฉันที่หน้าบ้าน…..ทั้งๆที่ฉันยังร้องไห้ไม่หยุด

ฉันยิ้มให้พี่นัท ทั้งน้ำตา……. เหมือนเป็นการอำลา....เป็นครั้งสุดท้าย…….



มองพี่นัท….. ขับรถออกไปจนลับตา………

เหมือนเป็นภาพสุดท้าย…..ที่ฉันจะได้มอง…….



รู้สึกใจมันหายวาบ…..ร่วงหล่นลงไปกอง อยู่แทบเท้า… ทันทีที่รถของพี่นัทลับตาไป………..



เหมือนมันจบแล้ว……



ต่อไปนี้ ไม่มีพี่นัทอีกแล้ว…….



ฉันนั่งยองๆร้องไห้อยู่ตรงนั้น……..ที่หน้าบ้าน…..

เอามือปิดปาก เหมือนไม่อยากจะร้องออกมาอีก…….

มองถนนโค้งที่ลับตาไป…….



……ซึ่งว่างเปล่า…….



ไม่มีรถพี่นัท อยู่ตรงนั้นอีก……..



เหมือนมีแค่เงา…….



บันทึกอยู่ในความทรงจำ……



……




วันนี้เป็นวันแรก กับชีวิต ที่ไม่มีพี่นัทจริงๆ…….. มันทรมานจนสุดจะบรรยาย……

เป็นวันที่ฉันร้องไห้มากอีกวัน……



นั่งขดคู้อยู่บนเตียง……

หยิบมือถือ……..

เอามันขึ้นมามอง…..



นึกถึงความดีใจ…ที่ทำให้หัวใจพองโต….ในวันแรกๆที่รักกัน….

วันที่พี่นัทบอกรัก และซื้อมันมาให้….




ค่อยๆพลิกมันอย่างช้าๆ….




รูปสติ้กเกอร์ ของพี่นัทกับฉัน…… ที่เคยถ่ายด้วยกัน….. ยังคงติดอยู่ด้านหลัง…..




มันเก่านานจนขอบรูป เปื่อยยุ่ย..….. ขึ้นขุย……….และสีซีดจาง……..

มองเห็น แค่พอเป็นรูปรางๆ …




เหมือนความรักของสองเรา…..

ที่กำลังจาง และจบ………ลงไปในกาลเวลา…….



ฉันกอดมือถือเอาไว้แนบอก แล้วก็ร้องไห้……..

เหมือนมันเป็นสิ่งเดียว ของพี่นัทที่เหลือเอาไว้ให้…..

แทนความรู้สึก และความทรงจำทั้งหมด….. ที่เป็นรอยทางแห่งความรัก ที่ผ่านมา…



เหมือนอยากจะโทรกลับไปหา……


อยากจะโทรกลับไปอ้อนวอน…….


“ ฉันทำไม่ได้………พี่นัทขา……...ฉันทำไม่ได้……ฮือ...ฮือ..... “


“ ……ฉันยอมพี่หมดแล้ว…... “

“ …….ทุกอย่าง…… “

“ …..ขอเพียงแค่ให้พี่นัท กลับมารักฉันเหมือนเดิม…… “





……….





เพลง “ เวลา กับ คนสองคน “ ของ มาช่า….. ดังคลอมาเบาๆ ….จาก บ้านใครซักคน ในละแวกนั้น……

มันเหมือนแกล้งทำให้ฉันขาดใจ เร็วเข้าไปอีก….



…..ฉันเจ็บเหลือเกิน…….



…..ได้แต่บอกตัวเอง……



เป็นแผล….วันนึงมันก็ต้องหาย……


“ …..เวลาจะรักษา…..ใจเราเอง….. “


วลี จากเพลงๆนั้น….ซึ่งฉันเคยได้ยินมานาน……

เหมือนเป็นกำลังใจให้ฉันอดทนต่อไป..




ทุกครั้งที่ ฉันได้ดู มิวสิควิดีโอ เพลงนี้….

มันทำให้ฉันร้องไห้ตามทุกที…..

เหมือนอินนน…ไปกับทุกอณูความรู้สึก….ของคนร้อง…...



….มันเหมือนเข้าใจ……. ลึกเข้าไปถึงข้างใน……

…..ลึกถึงพื้นผิว และผนัง ก้นบึงสุดท้าย….. ที่ลึกที่สุดในหัวใจ……



…..ว่าคนที่ต้องเลิกกันทั้งๆที่ ยังรัก….



….มันเป็นยังไง….



…….




ฉันต้องนั่งนับวัน ทุกวัน…


ทีละวัน…..


ที่มันค่อยๆผ่านไปอย่างช้าๆ… ช้าๆ……..

เหมือน นาฬิกา ไม่อยากเดิน……..

เหมือนอยากทรมานให้ฉันตาย..…..




ฉันต้องใช้ความอดทนอย่างมาก…

ที่จะต่อสู้…..นำพาชีวิต….นับจากนี้...


ท่ามกลางความสิ้นหวัง……ท้อแท้……หมดกำลังใจ ….

กว่าจะลากชีวิต ให้ผ่านไปได้แต่ละวัน……




วันที่หนึ่ง…………วันที่สอง…………..วันที่สาม………….และ วันที่สี่ …………

วันที่รอให้ใจมันดีขึ้น……….




……จากวันที่ไม่มีพี่นัท อีกต่อไป .…..




แม้มันจะพอเริ่มทำใจ…รับกับความจริงได้ …..ไม่ร้องไห้ฟูมฟายเหมือนวันแรกๆ…..

แต่มันก็เหงา……เหงาจนหนาวไปหมดทั้งใจ…….



มันเหมือนเป็น บทต่อ ของคนช้ำรัก……หลังจากที่ ร้องไห้มาแทบเป็นแทบตาย…..





ความเหงา……





เหมือนเป็นเงาที่หนาวสะท้าน…… ติดตัว…..ติดตาม….. ไปไหน มาไหนด้วยตลอด…..

อารมณ์เศร้า...เป็นอารมณ์เดียวที่ดำรงอยู่....

มันทำให้ท้องฟ้าดูหมอง……ทั้งๆที่เป็นวันฟ้าใส และแดดจัด…..



ภาพที่ผ่าน..ไปมาตรงหน้า.…..

เหมือนไม่เป็น สาระสำคัญ……เท่าภาพความทรงจำเก่าๆ ที่ผุดขึ้นมาตรงหน้าตลอด….

นั่งเหม่อลอย อยู่ได้เป็นวันๆ….ไม่รู้จักเบื่อ……

ปล่อยอารมณ์ ให้ล่องลอยไป…..



เหมือนเป็น กิจวัตรประจำวัน….ที่ฉันต้องนั่งซึมมมมม……

เอาศอกค้ำโต้ะ…..เอาฝ่ามือเท้าคาง….. นั่งมองอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่อย่างนั้น…..



เกลียดเพลงเศร้าทุกเพลง…….ที่ผ่านมากระทบหู….

…มันเย็นเฉียบเข้าไปกลางใจ…..

เหมือนอยากจะเดินเข้าไปปิด ถึงในสถานีวิทยุ….ที่กำลังออกอากาศ…..



เกลียดเพลงรักทุกเพลง……..

เหมือนอยากจะออกไปตะโกน บอกคนทั้งโลก ว่าผู้ชายโกหก….

มันก็แค่กลลวง สำหรับหลอกผู้หญิง เอามาย่ำยี ไปวันๆ…..



ทุกครั้งที่ฉันไปไหน แล้วเห็นใครๆ เดินคลอเคลีย…..

จับมือ…คล้องแขนกัน อย่างมีความสุข……



รู้สึกจี๊ดดดดด….ขึ้นมา………เหมือนมันมีคม….

จนทำให้ฉัน ต้องหรี่ตาลง ด้วยความเสียวเสียด…...

เหมือนมันพุ่งตรงเข้ามา….. เอาด้านแหลม เข้าหาอก…

เสียบเข้าไปกลางใจ ….จนเลือดและหนอง ที่อักเสบอยู่ภายใน……


….ทะลักออกมา…...





เหมือนฉันอยากจะร้องไห้ และเดินหลบไปให้พ้นๆ….

….ไม่อยากหันไปมอง…..



มันบาดตา………...บาดใจ……….

…….บาดไปทั้งความรู้สึก……….




ฉันเกลียดเวลาตอนเย็น…..

เวลาที่แดดเริ่มร่ม……...ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยน……..



แสงสีส้มแสด สาดมาจากทางทิศตะวันตก…..

กับภาพบรรยากาศทั่วไป ที่ดูเริ่มผ่อนคลาย..…..



เหมือนมันพัดพา เอาความเหงา…. และความเย็นสะท้านในอก จนถึงจุดเยือกแข็ง….. กลับมาด้วย…..



มันทรมาน….. กระสับกระส่าย…….จนบอกตัวเองไม่ได้….ว่าควรจะไปอยู่มุมไหนของโลกดี……



ทุกครั้ง ที่อยู่คนเดียว ภาพเก่าๆมันก็กลับมาตลอด……

มันทำให้เหงาจนเจ็บ….เจ็บจนร้าวไปหมด…..

เจ็บจนน้ำตาซึม……


…


เหงา……….เหงา……….เหงา……..


ฉันเหงา…..เหลือเกิน…….


อยากมีใครซักคน…..ใครก็ได้แล้ว…..ในเวลานี้…….



ไม่อยากอยู่คนเดียว……สมองมันเตลิด……คิดฟุ้งซ่าน จนเหมือนคนไร้สติ……..ควบคุมมันไม่อยู่……



ใครก็ได้…….



ทีทำให้ฉันลืมเค้าคนนั้น……



คนที่ทำให้ฉันเจ็บ…..



เจ็บจนปางตาย……..